Share
บทที่ 166
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 167
"อา ใช่ๆๆ" ผู้ดูแลเจียงรีบพูดกับเจี่ยหยวนไว่ "หญิงสาวคนนี้เขียนมาถูกต้อง""ไม่ ไม่ ข้าไม่เชื่อ" เจี่ยหยวนไว่ราวกับถูกฟ้าผ่าใส่เขาไม่อยากจะเชื่อผลลัพธ์นี้!"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?" ผู้ดูแลเจียงหน้าขรึมลง "เจ้าสงสัยในตัวข้าหรือ?"เพิ่งจะพูดว่าเชื่อมั่นในตัวเขามาตลอด ตอนนี้มาบอกว่าคนไม่น่าเชื่อถือคือเขาหรือ?เจี่ยหยวนไว่ตื่นเต้นมากไป "ไม่ใช่ไม่ใช่ ผู้ดูแลเจียง ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น!"เขาไม่สามารถผิดใจกับผู้ดูแลเจียงได้"ข้าไม่เชื่อ!" ซุนหลานอินร้องขึ้นมา "พวกเจ้าเห็นเสื้อผ้าที่นางใส่ ดูการแต่งตัวของนาง ดูแล้วเหมือนกับผียาก! นางจะมารู้ผลลัพธ์ของดอกไม้กระถางนี้ได้อย่างไรกัน?"ซ่งหยวนหลินหน้าแข็งทื่อ ถูกเล่นงานจนพังทลายไปแล้วนางรู้อยู่แล้ว!ลางสังหรณ์นางเมื่อครู่นั้นถูกต้อง นางรุ้สึกว่าฟู่จาวหนิงน่าจะเดาได้แล้ว ตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ!"ฮูหยินคนนี้หมายความว่าอะไร? หรือพวกเราต้องมองการสวมใส่การแต่งตัวของคนอื่นเพื่อมาตัดสินว่ารู้เรื่องยาหรือไม่หรือ?" ผู้ดูแลเจียงโมโหแล้ว"นางดูแล้วก็ไม่เหมือนคนที่รู้นี่! ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เชื่อ จะมีคนแอบบอกคำตอบให้แก่นางหรือเปล่า?" ซุนหลานอินไม่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 168
ฟู่จาวหนิงรู้สึกฮูหยินคุณชายใหญ่ซ่งคนนี้สมองมีปัญหาสุดๆ"ไม่ขาย""ข้าจะซื้อห้าร้อยตำลึง" ซุนหลานอินถลึงตามองนาง "เจ้าไม่ได้ออกเลยสักแดงเดียว ได้เงินห้าร้อยตำลึงมาเปล่าๆ น่าจะพอใจแล้วกระมัง"นางยังยืนยันว่าฟู่จาวหนิงเป็นผียาจกผียาจกหาเงินได้ห้าร้อยตำลึงในคราวเดียวก็น่าจะแอบอมยิ้มแล้ว ยังกล้าไม่ขายอีกหรือ?"ฮูหยิน ช่างเถอะ" ซ่งหยวนหลินดึงซุนหลานอินไว้ห้าร้อยตำลึงนางก็ไม่อยากจะออกนางไปหาข้อมูลมาแล้ว หลังจากพิธีแต่งงานของฟู่จาวหนิงนางก็ยังกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่ หรือก็คืออ๋องเจวี้ยนไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตา คนของจวนอ๋องเองก็ไม่มองนางเป็นพระชายาที่แท้จริงด้วย ตอนนี้ฟู่จาวหนิงยังแต่งตัวซอมซ่อเช่นนี้ ก็น่าจะไม่มีพลังคุกคามใดดังนั้น ดอกไม้กระถางนี้ รอพวกเขาเอาออกไปจากอุทยานท่าโม่เสียก่อน นางค่อยส่งคนไปแย่งมาก็จบ!"หยวนหลิน เจ้าไม่ชอบหรือ? ต้องเอามันมา" ซุนหลานอินมองฟู่จาวหนิงอย่างหยามหมิ่น "ถ้าห้าร้อยตำลึงไม่พอ แปดร้อยตำลึงล่ะเป็นอย่างไร? แปดร้อยตำลึง พอเจ้าซื้อเสื้อใหม่เครื่องประดับใหม่หลายชิ้นหลายตัวเลย ข้าขอเตือนว่าเป็นคนก็อย่าได้โลภมากนัก!"พวกเขาเดินออกมาจากกลุ่มคนแล้ว และมีคน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 169
"ก็ยังไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้จะขาย""วันนี้เจ้าจะขายก็ขาย ถ้าไม่ขายก็ต้องขาย"ซุนหลานอินถูกนางกระตุ้น จึงร้องโกรธขึ้นมาซ่งหยวนหลินพอเห็นก็รู้สึกว่าไม่ดีเสียแล้ว "โรค" ของสะใภ้ใหญ่นางคงไม่ได้กำเริบอีกแล้วหรอกนะนางเห็นว่าคนไม่น้อยล้วนมองมาที่ซุนหลานอินแล้ว ถ้าอยู่สถานที่อื่นก็ยังไม่เป็นไร แต่ที่นี่คืออุทยานท่าโม่นะ ตอนนี้พวกเขากำลังเดิมพันโอสถกันอยู่ ถ้ามาอาละวาดที่นี่ คนที่ขายหน้าก็คือบ้านตระกูลซ่งซ่งหยวนหลินกระชากซุนหลานอินออกมา"สะใภ้ใหญ่ สะใภ้ใหญ่ พวกเราไม่ทำเรื่องอย่างบังคับซื้อบังขายกันหรอก นางไม่ขายก็ช่างเถอะ พวกเราไปดีกว่า ไปดูอย่างอื่นกัน"ซ่งหยวนหลินดึงซุนหลานอินออกมาอย่างยากลำบาก และเพราะนางใจร้อน จึงไม่ทันเห็นอ๋องเจวี้ยนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ด้านนอก"ผู้ดูแลเจียง ถ้าท่านต้องการสองดอกก็นำปเถอะ ข้าขายให้ท่านได้" ฟู่จาวหนิงเด็ดสองดอกให้แก่ผู้ดูแลเจียงด้วยมือนางเอง "ตั๋วเงินข้าก็เก็บไปแล้วนะ ขอบคุณมาก"ฟู่จาวหนิงเก็บหนึ่งร้อยตำลึงของผู้ดูแลเจียงลงมาอย่างไม่มีลังเลมีคนเห็นฉากนี้แล้วรู้สึกว่านางไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย นั่นผู้ดูแลเจียงนะ มอบดอกไม้ให้เขาเลยยังจะได้มิตรภาพมาตั้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 170
เซียวหลันยวนรู้สึกว่าตนเองเหมือนถูกฟู่จาวหนิงจับไว้จนอยู่หมัดและไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนทำให้เขารู้สึกไร้กำลังเช่นนี้ เขาต้องการนางจริงๆ"เช่นนั้นดอกไม้นั่นมีประโยชน์อะไรกับข้า?" เขากัดฟันถามขึ้น"ดอกไม้นี้ ข้าสามารถสกัดเป็นน้ำยาบำรุงชนิดหนึ่งทำให้ดอกออกมาเยอะ และสามารถยืดระยะการบานของดอกให้บานตลอดเวลาได้ จากนั้นนำดอกไม้นี้มาทำเป็นถุงหอม ใส่ผงยาบางส่วนเพิ่มเข้าไป ก็จะกลายเป็นยาทานตอนที่อาการเจ็บปวดของท่านกำเริบขึ้น ดื่มลงไปแล้วจะบรรเทาความเจ็บปวดลงได้"ฟู่จาวหนิงแกว่งๆ มือ เป็นสัญญาณให้เขาปล่อยมือเซียวหลันยวนจำใจ จนต้องปล่อยมือของนางออก"ถ้าทำเป็นถุงหอมท่านก็พกติดตัวไว้ ตอนที่เจอกับกลิ่นคาวเลือดก็เอาถุงหอมมาวางไว้หน้าจมูกแล้วสูดดม จะสามารถบรรเทากลิ่นคาวเลือดที่ทำให้ท่านกระอักลงได้ ท่านจะไม่อาเจียนและเวียนหัวอีกแล้ว ท่านคิดว่า ดอกไม้นี้ไม่ใช่ว่ามีประโยชน์กับท่านมากเลยหรือ เชื่อข้าเถอะ ไม่มีใครจะเหมาะที่จะซื้อดอกไม้กระถางนี้มากเท่าท่านแล้ว"ตอนที่นางมองกระถางดอกไม้นี้ออกก็คิดจะเดิมพันมาให้ได้แล้ว จากนั้นก็เอามาขายให้เซียวหลันยวนเพราะว่าเขาตอนนี้เป็นคนที่ต้องการดอกไม้กระถางนี้มากที
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 171
เซียวหลันยวนรู้สึกว่าท่าทางของฟู่จาวหนิงดูจะภาคภูมิใจไปหน่อย"ได้ พอกลับไปที่จวนอ๋องแล้วค่อยคุยกัน" เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ "ตอนนี้ข้าไม่อยากเห็นเจ้าชั่วคราว""ได้เลย เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"ฟู่จาวหนิงหัวเราะร่าสองเสียง หมุนตัวเดินออกไปเสี่ยวเถาเห็นทั้งหมด ถลึงตาโตอ้าปากค้างเดิมทีคุณหนูกับอ๋องเจวี้ยนอยู่ด้วยกันแบบนี้หรือ? คุณหนูไม่กลัวอ๋องเจวี้ยนเลยหรือ?"คุณหนู ท่านชิงเงินจากอ๋องเจวี้ยนมาตั้งเยอะ เขาจะไม่โกรธเอาหรือ?" เสี่ยวเถาเองก็กังวล ถ้าอ๋องเจวี้ยนโมโหขึ้นมาจะทำอย่างไร?"โกรธแล้วจะทำไมล่ะ? ไม่เป็นไร เขายังต้องการข้าอยู่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"เช่นนั้นถ้าเขาไม่ต้องการแล้วล่ะ?" เสี่ยวเถาถามออกมาฟู่จาวหนิงชะงัก พูดต่อว่า "เช่นนั้นก็รอตอนเขาไม่ต้องการแล้วค่อยว่ากันเถอะ"นางตอนนี้สนใจมากขนาดนั้นได้เสียที่ไหนฟู่จาวหนิงหมุนหัวไปหน้าแผงของเหล่าซวีเถ้าแก่รองหูคนนั้นไม่ได้รู้จักยาชนิดนี้เลย มีหลายคนเข้าไปดูแต่ก็ไม่มีใครมองออกว่าเปลือกไม้นั้นคือยาอะไร และมีคนที่ไม่ได้มองเลยด้วยซ้ำ พอได้ยินว่าต้องซื้อด้วยสองพันตำลึงก็หันหน้าหนีคนไม่น้อยกำลังหัวเราะเหล่าซวีว่าขัดสนจนบ้าไปแล้ว เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 172
"ถูกต้อง ทำไมหรือ?"ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะโผล่ออกมาอีก"เจ้าไปเอาเงินมมาจากไหนตั้งสองพันตำลึง?" เถ้าแก่รองหูขมวดคิ้ว"นี่ก็น่าตลกเกินไปแล้ว เงินข้ามาจากไหนก็ต้องบอกท่านด้วยหรือ? ท่านจะสนใจมากเกินไปไหม?"ฟู่จาวหนิงถูกเขาแหย่จนสนุกเสียแล้ว"เมื่อครู่เจ้าเดิมพันกระถางดอกไม้นั่งเจี่ยหยวนไว่มาได้!""ดังนั้น?""ไปกับทางทางนั้นหน่อย พวกเราหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า ข้ากับเจ้ามาเจรจาซื้อขายกัน ของเหล่านี้เจ้านำไปก็ไม่มีประโยชน์ ขายดอกไม้กับวัตถุดิบยาเหล่านี้ขายให้ข้าเถอะ"เถ้าแก่รองหูพูดแล้วยื่นมือส่งสัญญาณให้นางเดินตามไปจงเจี้ยนขวางไว้ด้านหน้าฟู่จาวหนิง มองเขาด้วยสายตาเย็นชา "อยากตายหรือไรกัน?""รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร? ข้าคือเถ้าแก่รองจากร้านสาขาโรงยาทงฝูในเมืองหลวงนะ""ไสหัวไป" ฟู่จาวหนิงร้อยขึ้นเสียงเย็นชา "ใครจะขายของให้ท่านกัน?""เจ้ากล้าผิดใจกับข้าหรือ?""เจ้าเป็นเถ้าแก่รองจากร้านสาขาโรงยาทงฝูในเมืองหลวงสินะ ข้ารู้จักแล้ว ถ้ายังไม่หนีไปอีก ข้าจะเล่นงานเจ้าจนแม่เจ้าจำไม่ได้เลย" ฟู่จาวหนิงหมดความอดทนกับคนนี้แล้วนางหมุนตัวเดินออกมาเถ้าแก่รองหูมองจงเจี้ยน ไม่กล้าเข้ามา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 173
ดูท่าหลี่จื่อเหยาจะถูกคุ้มตัวไว้ได้ไม่นานเท่าไร หมอเทวดาหลี่ก็ดึงนางออกมาเสียแล้วหลี่จื่อเหยาทางนี้ ยังมีเซียวเหยียนจิ่งอีกด้วยคนคุ้นเคยมารวมตัวกันหมดเลยแฮะทางนี้มีศาลาอยู่แห่งหนึ่ง ในศาลามีแคร่กับเก้าอี้วางอยู่ รอบด้ามีคนมุงอยู่ไม่น้อยตอนนี้ในศาลามีหญิงสาวที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งกลายเป็นสีม่วงไปแล้ว หมอเทวดาหลี่กับหมออีกหลายคนกำลังล้อมดูอยู่ข้างๆผู้อาวุโสจี้บอกว่า "เห็นท่าทางภาคภูมิใจของเจ้าสกุลหลี่นั่นไหม? เขาเพิ่งจะรักษาคนป่วยโรคประหลาดไปได้สองคน! กินชื่อกินเสียงไปจนเขาแทบจะกระดกหางขึ้นมาแล้ว! แต่ข้าก็ยังสงสัย ว่าคนป่วยสองคนนั้นคือคนที่ตัวเขาหามาเอง"เรื่องเช่นนี้หมอเทวดาหลี่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยทำมีคนป่วยบางส่วน เดิมทีเขารักษาได้นานแล้ว แต่ไม่ยอมรักษามาโดยตลอด คิดจะดึงพวกเขามาจนถึงตอนนี้ แล้วพามารักษาที่นี่ต่อหน้าธารกำนัล ถึงจะทำให้คนได้เห็นความเก่งกาจด้านวิชาแพทย์ของเขามีคนป่วยที่ดึงไว้ดึงไว้ ดึงจนอาการหนักกว่าเดิม"แล้วนั่นคือผู้ป่วยคนที่สามหรือ?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้น"ใช่ หญิงสาวคนนี้นางมาเอง นางบอกว่าครึ่งปีก่อนบนหน้าก็ม่วงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจ คิดว่า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 174
ฟู่จาวหนิงแค่กวาดตามองพวกเขา มุมปากยกขึ้น ไม่สนใจหมอเทวดาหลี่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานเขารู้สึกว่าคนทั้งหมดนี้ล้วนรักษาหญิงสาวคนนี้ไม่ได้แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจ ถึงอย่างไรโรคประหลาดบนใบหน้าหญิงสาวคนนี้เขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน"เป็นปานตำหนิตั้งแต่เกิดหรือเปล่า?" มีคนถามขึ้นหมอเทวดาหลี่จุ๊ปาก "คำพูดแบบนี้เจ้าก็ยังพูดออกมาได้หรือ? ปานตำหนิอะไรกัน? มันต้องออกมาพร้อมกับในครรภ์สิถึงจะเป็นปานตำหนิ ฮูหยินคนนี้ใบหน้าเพิ่งจะมีสีม่วงโผล่ขึ้นมาเมื่อสองปีก่อนเอง ปานตำหนิอะไรถึงจะปรากฎออกมาหลังจากผ่านไปตั้งหลายปี?"นี่มันพูดจาเหลวไหลชัดๆหมอหม่าลูบคาง ทำหน้าลึกซึ้ง "ข้ารู้สึกว่านี่น่าจะเป็นพิษ"ฟู่จาวหนิงไม่รู้เพราะอะไรจู่ๆ จึงหันมองไป ใต้ร่มเงาไม้มองเห็นเซียวหลันยวน เขายืนอยู่ที่เงามืด ข้างๆ มีกำแพงดอกไม้อยู่ผืนหนึ่ง มองไปแล้วก็แทบไม่เห็นเลยว่าตรงนั้นมีคนยืนอยู่คนหนึ่งอ๋องเจวี้ยนกำลังทำตัวลึกลับหรือไรกัน?ฟู่จาวหนิงมองไปทางหญิงสาวคนนี้อีก นางจู่ๆ ก็รู้สึกว่า เซียวหลันยวนเป็นไปได้มากว่าเข้ามาดูหญิงสาวคนนี้ถึงอย่างไรหน้าของเขาก็มีรอยพิษขึ้นมารอยหนึ่งด้วยล่ะนะ และหญิงสาวค
Latest chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1228
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1227
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1226
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1225
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1224
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1223
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1222
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1221
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1220
