บทที่ 1467

ตอนนี้เลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว

เขาลืมตาขึ้น ไม่รีบขยับตัว แต่ยังนอนอยู่ตรงนั้น คิดถึงเรื่องก่อนที่เขาจะสลบไป

พอคิดขึ้นมาได้ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

คิดไม่ถึงว่ายาของจาวหนิงตอนนี้จะร้ายกาจขนาดนี้ เขาตอนนั้นรีบยาของนางไป พอได้ยินนางบอกก็กลืนลงไปอย่างไม่ลังเล แต่คิดไม่ถึงว่ายานั่นประสิทธิภาพจะน่ากลัวขนาดนี้

เขาเพิ่งกลืนลงไป ก็ล้มพับไปทันที สติสัมปชัญญะหายไปจนเกลี้ยง

เรื่องต่อมาแน่นอนว่าเขาไม่รู้

เพิ่งจะตื่นเอาตอนนี้

แต่ว่าพอลืมตาขึ้นเขาก็รู้ ว่านี่คือบนเตียงของตนเอง

จากความเข้าใจต่อตัวฟู่จาวหนิงของเขา คิดว่าพอเขาสลบไป นางก็คงจะเอาเขาออกมาจากในคุกเลย

แต่ตอนนั้นเป็นช่วงเช้า ตอนนี้ค่ำแล้ว เขาไม่รู้ว่าวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

เขาเลิกผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง "หนิงหนิง?"

พอลุกขึ้น เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเองเย็นเฉียบ พอยกมือมองหลังมือตนเอง ก็ไม่มีสีเลือดอยู่เลย ขาวซีดมาก ราวกับตอนที่เขาป่วยเมื่อก่อนหน้านี้

ถ้าไม่ใช่ตอนนี้เขารู้สึกว่าร่างกายไม่มีปัญหาอะไร เขายังสงสัยเลยว่าตนเองย้อนกลับไปที่สภาพร่างกายเมื่อสองปีก่อนที่ยังไม่ได้แก้พิษนั่นหรือเปล่า

ในห้องไม่มีใคร

เซียวหลันยวนลงจากเตี