ระฟ้ามองภาพถ่ายที่ถูกส่งมายังแชทของเธอด้วยมือที่สั่นระริก ใครจะคิดว่าคนรักที่บอกว่าจะไปสัมมนากับบริษัทแท้จริงจะอยู่หญิงสาวคนนี้ที่ส่งภาพเปลือยนอนบนเตียงเดียวกันมาให้เธอพูดไม่ออกร่างกายเหมือนกับปิดสวิตช์การทำงานอัตโนมัติ สมองอื้ออึง ตัวชา พลันใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวด้วยความโกรธ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงอารมณ์ร้ายสู้คนเป็นจึงมีเพียงหยาดน้ำตาไหลหยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์‘เห็นแล้วใช่ไหมว่าพี่ภาคเขาอยู่กับฉัน’ระฟ้าพยายามกล้ำกลืนเขียนตอบกลับด้วยมือที่สั่นเทา พิมพ์ถูกพิมพ์ผิดจนต้องแก้หลายครั้ง‘อยู่ที่ไหน’‘ที่โรงแรมในชลบุรีไง อยากรู้ชื่อไหมล่ะ มาก็ได้นะ แต่ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ผู้หญิงเฉิ่ม ๆ อย่างเธอจะกล้ามาเหรอ’มือกำโทรศัพท์จนแน่นจากนั้นก็กดโทรผ่านแชททันที ปลายสายก็รีบเสียงหวาน“ฮัลโหลลลล”“ภาคอยู่ไหน”“เขานอนอยู่”“ปลุกให้มาคุยกับฉัน”“จะดีเหรอ..เธอรับได้เหรอ”“ปะ..ปลุกมา ไม่งั้นก็ส่งโลเคชันมา ฉันจะไปทันที” ระฟ้าพยายามข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่น กลั้นอารมณ์จนแทบทานทนไม่ไหว ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อน และคนที่ทำก็ชายที่กำลังจะแต่งงานด้วย“งั้นส่งโลเคชันล่ะกัน” ลิลลี่ชื่อเดิมลิน
เสียงกรีดร้องของลิลลี่ดังขึ้นทันทีหลังจากตื่นมาเช็กสถานการณ์ในโทรศัพท์แล้วก็เห็นภาพที่เธอส่งให้ระฟ้าว่อนไปทั่ว มีคำด่า คำสาปแช่งมากมายบนหน้าเฟxของเธอ“อีฟ้า! อีบ้า! กรี๊ดดดด”“โอ๊ย! ลิลจะกรี๊ดทำไมคนจะนอน”“ตื่นมาได้แล้ว!รู้ไหมว่าภาพของพวกเรามันเต็มไปหมดแล้ว”ภาคที่ยังงัวเงียก็ทำท่าจะหลับต่อแต่ลิลลี่รีบเขย่าตัวปลุก จากนั้นโทรศัพท์มือถือของพวกเขาก็ดังขึ้นพร้อมกัน ลิลลี่ไม่กล้ารับสายแต่ภาคที่ไม่รู้เรื่องราวก็รับทันที“ครับแม่...อะไรนะ!”เขารีบลุกนั่งเมื่อผู้เป็นแม่โทรมาด้วยเรื่องแปลก ๆ“นอกใจอะไร..ผมไม่ได้ทำนะแม่!” เขานิ่วหน้างุนงงจากนั้นก็มองลิลลี่ท่าทางของเธอแปลกไป พูดคุยไม่นานก็รีบวางสายเพราะคิดว่าหญิงสาวคนนี้ต้องรู้อะไรแน่ ๆ“ลิลนี่มันอะไร! แม่ฉันโทรมาเรื่องนอกใจอะไร!”“ปะ..เปิดโทรศัพท์ดูเองเลย!”ภาคจึงทำตามแล้วก็เห็นแจ้งเตือนบนเฟxส่วนตัวมากมายและเมื่อกดไปอ่านก็มีแต่คนเข้ามาด่าจนอ่านไม่ไหว และยังมีภาพของเขาและลิลลี่อยู่ในคอมเม้น เป็นภาพตัดต่อใส่ข้อความด่าทอและน่าขบขัน“ละ..ลิลนี่มันอะไร ภาพที่เรานอนด้วยกันทำไมคนอื่นถึงรู้!”“อะ..เอ่อ...”“ตอบมาสิ!”“ก็แฟนคุณไงที่ทำ! อีฟ้ามันทำ!”“อะไ
ภาคที่มายังบ้านของฟ้าก็พลันเสแสร้งร้องไห้รีบกราบญาติผู้ใหญ่ทุกคนอย่างสำนึกผิด แต่หญิงสาวคู่หมั้นไม่อยากมองในตอนนี้เธอทำใจได้บ้างแล้ว แม้ตอนแรกจะแทบเป็นบ้าแต่พอมาคิดดูดี ๆ รู้ตอนนี้ดีกว่าแต่งงานกันไป“ผมขอโทษครับ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไปสัมมนากับบริษัทแล้วเมามาก ตอนนั้นผมคิดว่าฝันและอยู่กับฟ้า แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้ความเมาของผมแบกพาไปนอนและถ่ายรูปคู่กันอีก ผมขอสาบานว่าตอนถ่ายรูปคู่กันสมองผมเบลอคิดว่าอยู่กับฟ้าจริง ๆ นะครับ”ทุกคนมองหน้ากัน แม่ของระฟ้าได้แต่ถอนหายใจ“ภาค...เรื่องมันไปไกลมากแล้วและจากที่น้าดูรูป...” เธอไม่อยากพูดเลยว่ามันไร้ความมึนเมา ยิ้มคู่หวานแบบนั้นจะเรียกว่าละเมออีกเหรอส่วนญาติทางฝั่งภาครู้สึกไม่อยากเอาหน้าไว้ที่เดิมอีกแล้ว คนเป็นพ่อที่โกรธเคืองก็ลุกยืนฉับพลัน“ทำไมแกถึงทำแบบนี้! เอาสันดานเสีย ๆ นี้มาจากไหน รู้ไหมว่าตระกูลเรากลายเป็นขี้ปากไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!”“พ่อครับ..ผมขอโทษ”เพียะ!ฝ่ามือของพจน์ตบลงใบหน้าลูกอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ“ถ้าพี่แกไม่ตาย ฉันจะไม่สนใจแกเลย!”“คุณคะ!”ภาคก็กำมือแน่น เขาเกลียดประโยคนี้ของพ่อมากที่สุด หา
“พะ..พี่”“พี่ได้คนแล้ว”“จริงเหรอ”“ใช่..แต่มันบอกว่าหากเป็นผู้หญิงหน้าตาดีอาจจะไม่ฆ่า”“อะไรนะ! ก็ฉันจ้างให้ฆ่าไม่ใช่หรือไง”“ฟังพี่ก่อน คนพวกนั้นมันก็เอาผู้หญิงไปขายนั่นล่ะ ยิ่งกว่าตายซะอีก มันไม่มีทางได้กลับมาแล้ว เราเองก็ได้เงินด้วย”ลิลลี่เริ่มตั้งสติได้ คิดดูแล้วมันก็ไม่ต่างจากตายแถมยิ่งกว่าตกนรกเหมือนที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้“แล้วจะเริ่มงานได้เมื่อไร”อีกสองวันเพราะพวกมันต้องคอยดูลาดเลาผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าจะจับตัวได้ตอนไหน“ค่ะ...แล้วฉันจะรอฟังข่าวดี”หลังจากวางสายเธอก็อารมณ์ดีอย่างมากจึงแต่งหน้า ปลอมตัวไม่ให้คนจำได้เพื่อออกไปช็อปปิ้งทางด้านระฟ้าเธอมาร้านอาหารไทยที่เป็นเจ้าของเหมือนทุกวัน แม้ฝีมือการทำอาหารจะไม่เก่งแต่เพราะชอบกินและมีสูตรตั้งแต่รุ่นคุณทวดจึงทำให้สามารถขยายได้ถึงสามสาขาแล้ว“สวัสดีค่ะคุณฟ้า”“สวัสดีจ้ะ”“วันนี้มีออเดอร์แต่เช้าเลยค่ะ”ระฟ้าก็หยิบมาดูอย่างปลื้มปริ่มมีทั้งออเดอร์ที่จะมารับเองและให้ไรเดอร์มารับ ตั้งแต่โสดหญิงสาวคล้ายจะสวยขึ้นกว่าเดิมคงเพราะลองเปลี่ยนทรงผมให้ดัดเป็นลอนเล็กน้อยจากผมตรงเชย ๆ และมักจะมัดรวบจึงมีเสน่ห์มากขึ้นลูกค้าหลายคนที่รู้ข่าวบ้างก็ใ
เมื่อพูดคุยตกลงกันแน่ใจแล้วพวกมันจึงคิดพาระฟ้าไปให้โจรป่าแทนที่จะนำส่งออกนอกประเทศ การเดินทางใช้เวลาหลายชั่วโมงจนหญิงสาวที่ถูกผ้าคลุมเฉพาะส่วนศีรษะ มือเท้าถูกมัดเริ่มรู้สึกตัวที่นี่ที่ไหน...เกิดอะไรขึ้นกับฉันเธอพยายามร้องพยายามดิ้นแต่ทั้งปากและร่างกายหลายส่วนได้ถูกจับมัดไว้“อื้อ อื้อ!”“มันตื่นแล้วลูกพี่”“ช่างมัน เรากำลังถึงแล้ว”ระฟ้าหัวใจแทบหยุดเต้น เธอจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนแรกรถชนกันจากนั้นก็มีคนมาจากด้านหลังจนทำให้เธอสลบและตอนนี้พวกมันก็กำลังจับตัวเธอไว้“อื้อ! อื้อ!”รถตู้คันเก่าขับมายังภูเขาแห่งหนึ่งจากนั้นแบกหญิงสาวพาดบ่าต่างเดินเข้าไปในป่าทึบ นอกจากสัตว์ร้ายที่น่ากลัวแล้วสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยงมากกว่านั้นก็คือโจรป่ากลุ่มโจรที่มีชื่อเสียงและควรระวังในแถบนี้คือกลุ่มโจรทมิฬที่มีหัวหน้าอย่าง ‘ปืนผา’ มันเป็นโจรที่ปล้นคนรวยให้คนจน ฟังแล้วดูดีแต่มันก็ไม่ใช่พวกมีคุณธรรมอะไร เพราะจิตใจของหัวหน้าโจรผู้นี้ช่างยากแท้หยั่งถึง แม้แต่โจรด้วยกันยังไม่เข้าใจ บางครั้งทำตามคำสั่งไม่ได้ก็จะถูกซ้อมจนสลบ“ฮึก..ก..”ระฟ้ารู้ว่าชีวิตนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เธอคงกำลังถูกพวกมันพามาฆ่าหรือนำตัวไปไ
ระฟ้าก็ส่ายหน้าเมื่อพวกโจรมันจับเธอเข้าไปด้านใน ในตอนนี้หญิงสาวทำเพียงร้องไห้ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่มีที่พึ่งพาแม้แต่น้อย “ผิวโคตรขาวเลย อีดาวเรืองยังไม่ขาวขนาดนี้” “แต่หุ่นสู้มันไม่ได้หรอก นี่ออกจะผอมไปหน่อย” “ใครจะรู้ว่าพอถอดเสื้อผ้าออกมาจะเป็นยังไง” ระฟ้าที่เห็นสายตาหื่นลามกก็อยากจะกรีดร้องและอยากเจรจา หากอยากได้เงินเธอจะนำมาให้ ขอแค่ปล่อยตัวกลับไป ระฟ้าถูกนำมายังหมู่บ้านทมิฬ ซึ่งภายในมีบ้านที่สร้างด้วยไม้หลายหลัง คล้ายหมู่บ้านตามชนบททั่วไปแต่เพราะอยู่ในป่าจึงดูอึมครึม เหล่าชายหนุ่มที่เห็นเธอต่างมองจนตาแทบไม่กะพริบส่วนหญิงสาวมีแต่ความริษยาไม่พอใจ ฉันกำลังจะถูกพาไปที่ไหน ระฟ้าถูกจับพาเดินไปเรื่อยกระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่งที่สร้างใหญ่กว่าหลังอื่นและตั้งอยู่ส่วนลึกสุดของหมู่บ้าน “หัวหน้าอยู่บ้านใช่ไหมวะ” “เออ อยู่ดิ ก็กูเพิ่งมารายงาน” พูดจบมันก็เคาะเบา ๆ “หัวหน้าครับผมพาผู้หญิงมาแล้ว” “ผลักเข้ามา” น้ำเสียงเข้มทำให้ระฟ้าส่ายหน้าแต่ไม่อาจขัดขืนก็ถูกผลักเข้าไปทันทีที่เปิดประตู ตุบ! หญิงสาวล้มลงพื้น ทั่วร่างสั่นสะท้าน น้ำตาไหลทะลัก สะอื้นจนแทบหายใจไม่ออก ภายในบ้านนั้นสลัวเพราะ
แต่มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว “ถะ..ถ้าฉันยอม คุณจะฟังคำขอร้องบางอย่างจากฉันได้ไหม” “นั่นก็ขึ้นอยู่ว่าเธอทำฉันพอใจได้แค่ไหน” พูดจบเขาก็ย่อตัวลงมือหนาบีบคาง “แต่สถานะเธอตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะต่อรองได้! เธอถูกส่งมาก็เพื่อบำเรอฉัน!” พูดจบเขาก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าหญิงสาวจนขาดเผยให้เห็นชุดชั้นในสีขาว แม้ภายนอกระฟ้าจะดูผอมแต่กลับซ่อนรูปพออีกฝ่ายเห็นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเหยียด “หน้าอกใหญ่ไม่เบา” คนฟังทั้งอายทั้งจิตใจย่ำแย่แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วจะมามัวเขินอะไรอีก เธอจะต้องมีชีวิตกลับไปแก้แค้นให้ได้ “ยะ..อย่าทำแรง” “หืม...หมายความเธอยอมใช่ไหม” มือหนาจับใบหน้าเธอพลิกซ้ายขวาเพื่อพิจารณาอีกครั้งและดูเหมือนจะถูกใจเขาไม่น้อย หญิงสาวพยักหน้าอย่างจำนน เมื่อต้องเสียเกียรติแล้วเธอจะปกป้องร่างกายนี้ไม่ให้เจ็บปวด หากเป็นคนอื่นอาจยินยอมฆ่าตัวตายแต่เธอไม่ยอม! “ถอดเสื้อผ้าซะ” แม้จะเตรียมใจแล้วแต่พอถูกสั่งมือเรียวก็สั่นแต่ก็เริ่มปลดออกทั้งน้ำตา อีกฝ่ายก็ลูบคางจ้องมองด้วยท่าทางพึงพอใจ เมื่อคนสวยมาบำเรอถึงที่ ขนาดร้องไห้ยังสวยและน่ามอง โดยเฉพาะรูปร่างภายใต้เสื้อผ้านี้ที่ทั้งใหญ่และอูม “โห สวยไม่เบาเลยนี่
“ดะ...เดี๋ยวก่อนแล้วถุงยางล่ะ” “หืม..นี่เธอคิดว่าในป่าในเขาจะมีถุงยางหรือไง” “มะ..ไม่นะ..ถ้าท้อง..” “ไม่ต้องกลัวที่นี่มียากินไม่ทำให้ท้อง ไม่งั้นฉันคงมีลูกเป็นโขยงไปแล้ว “ ระฟ้าไม่เชื่อนักแต่ก็ได้เพียงจ้องมองท่อนเนื้ออีกฝ่ายที่กำลังจ่อและเริ่มสอดใส่เข้ามา เธอนอนนิ่งหลับตาพยายามคิดเรื่องความแค้นเพื่อให้ลืมสิ่งที่กำลังจะเกิดแต่เพราะความใหญ่และความที่เป็นครั้งแรกเธอจึงลืมตาแล้วกรีดร้องออกมา “เจ็บ! อ๊า! ไม่ ๆ ๆ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันขอร้อง!” แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเขาสอดเข้ามาจนเกือบสุดจากนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหว สองมือจับหน้าอกของระฟ้าที่เด้งไปมาตามแรง “เจ็บ! ปล่อย! เจ็บ!” “เจ็บเหรอทั้งที่ตอนเอานิ้วใส่ไม่เห็นมีเลือดออกมา ไหนบอกว่าครั้งแรก” “มะ..ไม่เคยเรียนเหรอว่าเยื่อพรหมจรรย์ขาดง่าย..อ๊ะ...พอแล้ว...” ตอนนี้ท่อนเนื้อกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในช่องทางอย่างหยาบโลน เธอไม่คิดเลยว่าครั้งแรกจะตกเป็นของคนแปลกหน้าทั้งที่คิดจะมอบให้ภาคแต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ต้องการเพราะกล้านอกใจ ทั้งที่คิดว่าคงจะเก็บไว้อีกนานแต่จู่ ๆ ก็... “แฮ่ก..ก...” ปืนผามองหยาดน้ำตาที่หลั่งไหล เขายอมรับว่าแม้เธอจะไม่ใช่คนที่สวยมากจนละสายต
“ฮือออ ฉันผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลย”ระฟ้าเม้มปาก เธอเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายหรือคิดเอาชีวิตใคร แต่จะให้ใจดีมากก็ไม่ดี“ยังไงซะ ฉันก็ไม่ฆ่าเธออยู่แล้ว”ได้ยินเช่นนี้ลิลลี่ก็ใจชื้นแต่แล้วพอเห็นว่าในมือของระฟ้ามีกระจกแหลมคมบางอย่างก็ตกใจ“มะ..มึงจะทำอะไรกู”“หน้าแบบนี้ใช่ไหมที่หลอกล่อผู้ชายเก่ง ชีวิตฉันเกือบจบสิ้นดังนั้นชีวิตเธอก็ต้องจมดิ่งเช่นกัน”“จะ…จะ..จะทำอะไร..ไม่นะ! ไม่นะ! กรี๊ดดดดด”ละอองและชบาที่อยู่คุกข้าง ๆ ก็กรีดร้องตามพวกเธอเห็นระฟ้าใช้กระจกกรีดใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างไร้ความปรานี ส่วนผู้ชายปืนผาให้คนลากพวกมันไปตอนให้สิ้นเสียงร้องเจ็บปวดและหวาดผวาหายไปเพราะลิลลี่สลบไปแล้ว จากนั้นสายตาของระฟ้าก็หันมองพวกเธอสองคน“ฉันให้โอกาสพวกเธอกี่ครั้ง พยายามไม่ใส่ใจการกระทำแต่ก็ยังเลือกที่จะใจร้ายกับฉันเหมือนเดิม..ฉันท้องอยู่ก็จริงแต่ไม่คิดใจดี…และต้องทำทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของลูก…พวกเธอจะได้รังแกไม่ได้อีก”สองหญิงสาวตัวสั่น ไม่รู้ว่าจะถูกทำอะไรระฟ้าไม่ได้เดินมาแต่ตกลงกับปืนผาไว้แล้วว่าจะตัดมือของเธอคนละข้าง ที่ต้องโหดร้ายเพื่อป้องกันไม่ให้เธอคิดร้ายต่อลูกที่กำลังจะเกิดมา นี่คือการแจ
“หากไม่เพราะฉันส่งคนไปซ้อมไอ้ภาคแล้ว ฉันคงยังโมโหมันไม่หาย”“อะไรนะ ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะคุณเหรอ”“ใช่ แค่นี้ยังน้อยไป สำหรับสิ่งที่มันทำ แล้วก็…มีเรื่องให้ฟ้ากลับไปจัดการที่หมู่บ้านด้วยนะ”“อะไรเหรอคะ”“ทั้งเรื่องพวกละออง รวมทั้งพวกของผู้หญิงที่ชื่อลิลลี่”พอระฟ้าได้ยินก็เบิกตากว้าง วันนี้เธอได้รับรู้เรื่องหลายอย่างจนสมองประมวลไม่ทันแล้ว........“คุณจับพวกลิลลี่ได้เหรอคะ”“อืม…พวกนั้นหนีข้ามชายแดนไป ฉันส่งคนให้ไปติดตามจึงพบตัวแล้วนำมาหมดแล้ว”ระฟ้ายิ้มพลางจับมือเขาแน่น“ขอบคุณคุณจริง ๆ ฉันดีใจมาก ๆ”“แล้วรางวัลคืออะไร”ระฟ้านิ่งอึ้งจากนั้นจับมือเขาให้มาสัมผัสที่ท้อง“น่าจะเรียกว่าของขวัญมากกว่ารางวัลนะคะ”คนฟังก็ยังคงงงไม่เข้าใจ“คุณจะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ”ปืนผาพลันมือสั่น ท่าทางเหมือนคนที่เพิ่งเจอโลกใบใหม่เพราะเลิ่กลั่ก สับสน วางตัวไม่ถูกแต่มือของเขาที่สัมผัสท้องกลับลูบแผ่วเบา แล้วหัวเราะออกมา“ฮะ ๆ ๆ”“ดูคุณสิจะหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่”“ฮึก..ก..ฉันดีใจ…ฉันไม่คิดว่าฉันจะสร้างครอบครัวแล้วจริง ๆ” เขาโอบกอดระฟ้าทั้งน้ำตา เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะปนเปจนระฟ้าเองก็ถูกอารมณ์ของเขาชักจูงจ
พอพูดว่าหล่อมากหญิงสาวก็หยุดชะงัก แม้ยากยอมรับ แต่ภาคก็หล่อเหลาจริง ๆ เธอคิดว่าภาคน่าจะมาหาแต่หากเป็นเขาเหล่าพนักงานก็น่าจะบอกชื่อ เธอจึงละของเหล่านี้แล้วเดินออกไปด้านนอก สายตามองเห็นชายในชุดสูทที่นั่งหันหลังให้อยู่ที่มุมหนึ่งแต่ไม่รู้ทำไมแผ่นหลังช่างคุ้นเคย แต่ก็ไม่คุ้นเคย คงเพราะคนที่คิดไม่น่าจะมีใครแต่งตัวดี ๆ แบบนี้มาหา“คุณมาหาฉันเหรอคะ”ทันทีที่ระฟ้าเอ่ยถาม ชายหนุ่มก็หันมามองทันทีต่างฝ่ายต่างตกตะลึงจนดวงตาเบิกกว้าง ระฟ้านิ่งกว่าเธอถึงกับอ้าปากพูดไม่ออก พอชายหนุ่มลุกยืนเต็มความสูงแล้วเข้ามาใกล้หญิงสาวก็ยังอึ้งค้างอยู่ที่เดิมกระทั่งเขากางแขนออก“มากอดหน่อยสิ”“ฮึก..ก..คุณมาได้ยังไง!”การแสดงออกของเธอทำให้เหล่าพนักงานตกใจ หลายคนหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่คิดว่าระฟ้าจะมีคนรักใหม่ที่หล่อขนาดนี้“ปืนผา…ปืนผา…คุณจริง ๆ เหรอ คุณจริงเหรอ”“ฉันเอง…ฉันมาหาเธอแล้ว”ระฟ้าจับใบหน้าของเขาอย่างไม่อยากเชื่อ อีกฝ่ายก็จับมือไว้ หยาดน้ำตาต่างไหลรินด้วยความดีใจ หลายวันที่ห่างกันช่างเหงาและคิดถึงเหลือเกินระฟ้าจับมือเขาเพื่อให้ไปยังหลังร้านเพื่อพูดคุยส่วนตัวในสวนหย่อม จากนั้นต่างนั่งบนม้าหินอ่อน มือไ
ระฟ้าอดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้ เธอกลัวมาตลอดว่าทุกคนจะไม่สนับสนุนเพราะปืนผาเขาไม่ใช่คนมีหน้ามีตา เป็นเพียงชาวบ้านในป่าเท่านั้น แต่หากรู้ว่าเป็นโจรย่อมขัดขวางแน่นอนส่วนญาดาเธอเองก็ยินดีไม่ต่างกันเพียงแต่สร้อยเส้นนี้สำคัญนัก“เอ่อ..หนูฟ้าป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”“อะไรเหรอคะ”“สร้อยเส้นนี้...ให้ป้าดูหน่อยได้ไหม”ระฟ้าก็แปลกใจที่อีกฝ่ายอยากดู ตอนแรกไม่อยากถอดออกเพราะเป็นของที่ปืนผาคล้องให้แต่หากไม่ให้ก็คงดูไม่ดีจึงตัดสินใจถอดออกญาดารับสร้อยด้วยมือที่สั่นเทาแม้เป็นสร้อยสีเงินธรรมดาแต่หากมองดี ๆ จะเห็นตัวอักษรที่เขียนตรงสร้อยว่า ‘ภาม’“ฮึก..ก..สะ..สร้อยของภามจริง ๆ!” เสียงของเธอสะอื้นและร้องดังจนนิภาต้องปลอบ“ญาดาเป็นอะไร”“นิภา..นิภานี่คือสร้อยของลูกชายที่หายไปของฉัน! สร้อยเส้นนี้ของเขา! หนูฟ้า หนูไปได้มาจากไหน”ระฟ้าก็ตกใจไม่คิดว่าสร้อยของปืนผาจะเป็นของลูกชายอีกคนของคุณป้า แต่เดิมเธอมีบุตรชายสองคนแต่หายตัวไปเพราะหลงป่า ทุกคนจึงลงความเห็นว่าเสียชีวิตแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าพวกปืนผาไปเจอสร้อยนี้จากลูกชายของป้า หรือบังเอิญเจอที่ไหนสักแห่ง“คนรัก..ของหนูให้มาค่ะ”“ปะ..ป้าจะไปเดี๋ยวนี้! เขาอาจจะมีข้
“ไหม...ถ้าฉันพูดบอกไปเธออย่าว่าฉันนะ”“อะไรเหรอ” พอได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ใยไหมก็คิดว่าอีกฝ่ายมีเรื่องที่เก็บไว้จริง ๆระฟ้าตัดสินใจบอกทุกอย่างที่เกี่ยวกับปืนผาแต่ไม่ได้เอ่ยถึงวีรกรรมบังคับในตอนแรกแค่บอกว่าพวกเขารักกัน เพื่อนสาวฟังไปก็ตกใจไป โดยเฉพาะเรื่องเป็นโจร“ฟ้า..ฉันคิดว่า...อาจเป็นเพราะเธอตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายจึงคิดว่า...”“พอเถอะ..คงคิดว่าเพราะสถานการณ์พาไปละสิ”“เอ่อ..ก็..”“แต่ฉัน...” พูดพลางก็จับสร้อยของเขาที่เธอยังคล้องคอไว้ตลอดเวลาใยไหมสังเกตท่าทางของเพื่อน แววตา อารมณ์พบว่าลึกซึ้งกว่าตอนคบกับภาค เพราะตอนนั้นอีกฝ่ายยังมีความลังเลในใจ“ฉันขอโทษนะที่คิดแบบนั้น...แต่ฉันคิดผิดแล้วล่ะ...”ระฟ้าก็มองเพื่อนที่ยิ้มให้“มันคือความรักจริง ๆ”ได้ยินแบบนี้ใบหน้าของคนฟังก็สดชื่นยิ้มกว้างทันที“แล้วเธอจะไปเยี่ยมภาคไหม”“หืม...ภาคเป็นอะไรเหรอ”ใยไหมก็ขมวดคิ้ว “ไม่ได้ฟังฉันเลยจริง ๆ เหรอ ว่าภาคเข้าโรงพยาบาลไม่รู้ว่าไปถูกใครซ้อมจนน่วมมา”“คงไปกินเหล้าจนเมาแล้วกวนประสาทคนอื่นหรือไม่ก็คบชู้กับเมียชาวบ้านอีก”ใยไหมได้แต่หัวเราะเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าตั้งแต่เพื่อนกลับมาปากคอเราะร้ายกว่าเดิม ด
ทุกคนนั่งรออยู่ประมาณชั่วโมงกว่าในที่สุดก็ได้ยินเสียงคนมากมายเดินมา ปืนผาก็ลุกยืนมองหาหญิงสาวที่หลบซ่อนแต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่เห็นแม้แต่เงาจนเริ่มใจเสีย“ไม้ ฟ้าไปไหน”“คือ....”พอเห็นท่าทางอึกอักก็จับกระชากคอเสื้อทันที“ฟ้าอยู่ที่ไหน!”“ทหารพาตัวกลับไปแล้วครับ”“อะ..อะไรนะ...”คนที่คุ้มกันระฟ้าและละอองซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงรีบเอ่ยพูด“ตอนที่พวกเราไปเก็บสมุนไพรเพราะอีชบามันบอกว่ากินเห็ดพิษไป อีละอองเลยลากระฟ้าไปด้วยทั้งยังพยายามจะใช้มีดแทง พวกผมจึงรีบห้ามแต่จู่ ๆ ก็มีทหารมาพอดี”ปืนผาที่ได้ยินว่าละอองทำอะไรระฟ้าพลันโกรธจัดจึงเดินไปหาแล้วตบใบหน้าทันที“มึงกล้ามาก คิดฆ่าเมียกู!”ละอองล้มลง ก้มหน้าตัวสั่นร้องไห้เงียบ ๆ“มึงพูดมาอีก!” เขาสั่งให้ลูกน้องพูดต่อ“ดะ..ดูเหมือนว่าทางฝั่งครอบครัวกำลังตามหาระฟ้ามาตลอดจึงมีการค้นหาจนกระทั่งเจอ...จึงพาตัวไปแล้วครับ”คนฟังสีหน้าสับสน เขาตั้งรับเหตุการณ์นี้ไม่ทัน ไม่คิดว่า จู่ ๆ ระฟ้าก็ถูกพาตัวกลับไปทั้งอย่างนี้“โชคดีที่ระฟ้าบอกว่าพวกเราคือชาวบ้านธรรมดาที่ช่วยชีวิตไม่อย่างนั้นย่อมถูกจับกันหมดแล้ว”ปืนผากำมือทั้งสองแน่นทั้งที่เขาบอกว่าหากจบเรื่
ปัง!“หัวหน้า!”“กูไม่เป็นไร!” ปืนผาฉีกส่วนหนึ่งของเสื้อแล้วพันเลือดที่ไหลออกมาจากช่วงข้างลำตัว เขาถูกยิงแต่เพียงเฉียดเท่านั้นพวกสิงห์ป่ามันมีมากกว่าหลายสิบคนทั้งยังมีอาวุธครบมือจึงได้เปรียบแต่ดีที่ก่อนมาพวกมันติดกับดักมากมายอีกทั้งไม่ใช่พื้นที่ของมันการหลบหลีกจึงด้อยกว่าในขณะที่พวกมันวิ่งตามมาพวกปืนผาก็ใช้ทางลัดอีกด้านตลบหลังจัดการได้เร็วไว“ไอ้ปืนผา! มึงออกมาสู้กับกูตัวต่อตัวสิวะ!! วันนี้สิงห์ป่าจะยึดพื้นที่ตรงนี้ของมึงให้เป็นของพวกกู!”ดินหัวหน้าของมันตะโกนลั่นแล้วยิงรัวไม่ยั้ง“ไอ้เหี้ย! ตัวต่อตัวแต่ใช้ปืนเหรอวะ!”“เออ!”ปืนผาจึงหยิบระเบิดดึงสลักแล้วขว้างไปทางพวกมันทันทีตูม!ระฟ้าที่นั่งอยู่ก็ตกใจแรงสั่นสะเทือนของมันรีบหันไปมองและเป็นจังหวะเดียวกับที่ละอองกำลังจะแทงเธอพอดี“กรี๊ด”เสียงกรีดร้องของระฟ้าทำให้ชายทั้งสองรีบหันมามองอย่างตกใจ“อีละอองมึงจะทำอะไร!”ละอองยังไม่หยุด เธอไม่ใช่ชบาที่ขี้ขลาดกลัวคนอื่นจะรู้แต่คนที่ไม่มีอะไรจะเสียและมักเก็บกดอารมณ์ไว้ในใจคิดทำอะไรแล้วจะต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นแต่เพราะมีชายสองคนรั้งไว้จึงทำอะไรไม่ได้“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ฉันจะแทงมัน!”
พอได้ยินประโยคตอบรับปืนผาก็ยิ้มกว้าง คนอื่น ๆ ที่เชียร์ก็พากันปรบมือดีใจ ชายหนุ่มถอดสร้อยคอของตนให้ระฟ้าอีกครั้ง“ช่วยดูแลไว้..จบเรื่องเมื่อไรฉันจะหาแหวนดี ๆ ให้ ช่วยรอหน่อยนะ”ระฟ้าน้ำตาคลอ “ฉันขอแค่คุณและทุกคนปลอดภัยก็พอแล้ว...”ไม้ทำเพียงยืนมองอยู่ห่าง ๆ เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งใดแต่แรกอยู่แล้ว หากให้เลือกเขาย่อมเลือกที่จะบูชาหัวหน้ากว่าเรื่องอื่นใดดังนั้นจึงไม่คิดเข้าหาระฟ้าอีกหลังจากนั้นสองสัปดาห์ก็เริ่มทำการอพยพ หมู่บ้านตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดเมื่อมีคนที่ไปตรวจตราเจอกลุ่มคนน่าสงสัยแต่งกายคล้ายพวกสิงห์ป่ามาดูลาดเลา ดังนั้นจึงเริ่มทำตามแผนภายในถ้ำมีของกินให้พออยู่รอดถึงหนึ่งเดือนแต่หากถูกพบเจอจากศัตรูไม่นานก็พบชะตาโหดร้ายแล้ว“พี่ฟ้าพวกเรากลัวจัง”“จะมีคนมาฆ่าเราไหม”พอคนเป็นแม่ได้ยินลูกพูดลางไม่ดีก็ตีตูดทันที“เดี๋ยวเถอะ พูดอะไรกัน เรามาซ่อนที่นี่แล้วใครจะตามมาได้”“ใช่แล้วพวกเอ็งอย่าปากเสียนะ”ระฟ้าก็ลูบศีรษะปลอบเด็ก ๆ สายตามองไปยังชบาและแผน ที่ตอนนี้เริ่มฟื้นตัวมากแล้วแต่ยังคงมีอาการหวาดกลัวที่จะถูกทำร้าย ส่วนละอองนั่งอยู่มุมหนึ่ง สองมือกำแน่น สายตามองระฟ้าอย่างไม่เป็นมิตรและ
ชบาก็สั่นกลัวรีบขอโทษ“ฟะ..ฟ้าฉันผิดไปแล้ว ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว เราเป็นเพื่อนกันได้”“อะไรนะ..เพื่อนเหรอ” คนฟังก็ยิ้มอย่างขยะแขยง“ก่อนเกิดเรื่องฉันก็เผลอคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่เธอ! กลับกล้าทำแบบนี้กับฉัน!”เฟี้ยว!“กรี๊ดดด”เฟี้ยว!ไม้เรียวถูกฟาดใส่ใบหน้าของชบาไม่ยั้งอย่างไร้ความปรานี เสียงกรีดร้องที่โดนฟาดใส่หน้าดังจนแทบขาดใจ หากเป็นเมื่อก่อนระฟ้าไม่มีทางทำแบบนี้แต่เพราะทุกอย่างมันบังคับให้ต้องโหดร้าย“แฮ่ก..ก..” ระฟ้าย่อตัวลงแล้วใช้มือจับกระชากเส้นผมดึงทึ้งกระแทกศีรษะอีกฝ่ายกับต้นเสาอย่างแรง“อ๊ากกกก ฮืออออ”เพียะ เพียะสองมือตบไม่ยั้งไม่ต่ำกว่าสิบครั้งจนใบหน้าชบาที่มีบาดแผลจากโดนแผนต่อย โดนหิน และโดนไม้เรียวอยู่แล้วแทบจำสภาพเดิมไม่ได้“นี่คือการแก้แค้นของฉัน ฉันจะปล่อยเธอให้ใช้ชีวิตต่อไปแต่อยู่ในฐานะทาสของฉัน!”“ฮึก..ก..”ชบาไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วได้แต่นั่งคอตกสะอื้นเงียบ ๆ เพราะทั้งปากทั้งใบหน้าไม่เอื้ออำนวยให้แหกปากอีกต่อไประฟ้าเดินออกไปพลางใช้มือสะบัดผมอย่างผู้ชนะ ส่วนคนที่คุมที่นี่และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างอ้าปากค้างพวกเขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจากในเมือง ภายนอกดูอ่อน