7

ห้องอาหาร...

แม่บ้านทยอยยกอาหารขึ้นมาวางเสิร์ฟจนครบ จากนั้นก็ออกไปยืนรอที่ด้านนอก เพื่อปล่อยให้ผู้เป็นนายทานข้าวกับหญิงสาวแบบส่วนตัว

ออร์แลนโด้หยิบมือถือขึ้นมากดดูงานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา จึงหันไปมอง

“ว้าว! ผมชอบที่คุณใส่เสื้อผ้าของผมจัง” ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลาย ขณะมองหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหา เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่ล้างหน้าล้างตา ลบเครื่องสำอางออกแล้วก็ยังสวยแบบนี้มาก่อน เธอไม่ต้องเติมแต่งใดๆ ก็สวยใสและดูเด็กลงอย่างเห็นได้ชัด ขนาดเมื่อคืนเขายังหวั่นๆ ว่าเธอจะไม่ถึงสิบแปด จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคิดว่าเธออายุไม่ถึงสิบแปดอยู่ดี!

คนที่ถูกมองอายจนหน้าแดงพลางคิดในใจ ‘เขาจะสังเกตเห็นตรงนั้นตรงนี้ของเธอหรือเปล่า ถ้ามองใกล้ๆ คงจะเห็นทะลุ เพราะเธอไม่ได้ใส่ชั้นในแถมคนบ้านั่นก็นั่งยิ้มอยู่ได้!’ แพรณาราเริ่มคิดฟุ้งซ่าน จนไม่กล้าจะเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เพราะเธออยู่ในสภาพที่ล่อแหลม และสายตาแวววาวของเขามันก็ดูไม่ปลอดภัยเอาซะเลย!

“มานั่งตรงนี้สิ” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับตบที่เก้าอี้ข้างๆ

“เอ่อ...มิกิขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ” เธอรีบต่อรอง ‘ใครจะกล้าเข้าไปใกล้ล่ะ ทำท่าทางหื่นออกหน้าออกตาซะขนาดนั้น’

“ไม่! ที่นั่งของคุณคือตรงนี้” ออร์แลนโด้ย้ำอีกครั้งพร้อมกับชี้มาที่ตักของตัวเอง

แพรณาราหน้าซีดหนักกว่าเดิม เมื่อครู่บอกให้นั่งเก้าอี้ ตอนนี้ให้นั่งที่ตัก อีตาบ้านี่น่ากลัวชะมัด! เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหา  อีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ ‘ให้ตายสิ เขามันอสูรร้ายนี่! เธอยังไม่ลืมเรื่องที่เขาทำกับเธอ แล้วนี่อะไรเข้าสิงให้เปลี่ยนไปกัน ไหนบอกว่าจะเฉดหัวเธอส่งทันทีที่หมดประโยชน์ไง’

หญิงสาวครุ่นคิดในใจและประเมินสถานการณ์ ว่าตอนนี้เธอควรตามน้ำไปก่อน พอสบโอกาสเมื่อไหร่ ค่อยหนีไปก็ยังไม่สาย อีกอย่างเธอก็ยังไม่แน่ใจว่า คาทอร์จะดักรออยู่หรือเปล่า เธออุตส่าห์หนีมาตั้งไกล อีกฝ่ายก็ยังตามหาจนเจอ แสดงว่าป้าของเธอกำลังต้องการเงินในบัญชีของบิดา ที่เธอ มีสิทธิ์เบิกจ่ายอยู่เป็นแน่!

แพรณาราไม่มีทางเลือก จึงกลั้นใจนั่งลงบนตักของคนที่กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ ด้วยหัวใจสั่นๆ

“เอ่อ...คุณหนักไหม? ให้ฉันนั่งเก้าอี้ดีกว่า...” 

“ไม่ต้อง นั่งตรงนี้แหละกำลังดี!” ออร์แลนโด้บอกพร้อมสอดวงแขนเข้าไปกอดกระชับเอวบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ส่งผลให้คนถูกกอดสะดุ้งน้อยๆ อย่างตกใจ

“ละ...แล้วคุณจะทานสะดวกเหรอคะ? ถ้ามิกินั่งบนตักของคุณแบบนี้” เธอถามต่อด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างเขินอาย

“ถนัดสิ มาเดี๋ยวพี่ป้อนให้ แล้วก็เรียกพี่ว่า...พี่อลัน! ที่รัก หรือจะเรียกผัวขาก็ได้ แต่ห้ามเรียกว่าคุณอีกนะ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้!” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็ทำเนียนหอมแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว

“คะ...คุณไม่ใช่สามีของมิกิซะหน่อย!” แพรณาราเอ่ยท้วงด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ‘ผัวบ้าผัวบอน่ะสิ ข่มเหงเธอชัดๆ’

“ทำไมจะไม่ใช่! มิกิเป็นเมียของพี่แล้วนะ แหวนนี่พี่สวมให้เมื่อคืนรักษาให้ดีล่ะ ห้ามทำหายเด็ดขาด! ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงจริงจัง ผิดกับท่าทีก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

“ค่ะ” แพรณาราตอบรับอย่างมึนๆ ราวกับอยู่ในฝัน

“งั้นมาทานข้าวต้มกันดีกว่าค่ะ” ออร์แลนโด้บอกพลางตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วป้อนคนในอ้อมกอด ‘ทำไมเราต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ แต่ก็ช่างสิ! ใครจะสน เขาแค่รู้ว่า...มันรู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้ดูแลเธอ’

แพรณาราอ้าปากรับข้าวต้มแทบไม่ทัน ‘พระเจ้า! นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่านะ เมียพี่งั้นเหรอ? ไหนบอกว่าในชีวิตสิ่งที่เกลียดที่สุด คือการต้องผูกมัดใครสักคนไปจนตายไง! นี่เขาคงจะเพี้ยนจนลืมคำพูดของตัวเองไปแล้วแน่ๆ’

สามสิบนาทีต่อมา...หลังจากทานข้าวเสร็จ ออร์แลนโด้ก็ส่งยาพร้อมกับน้ำให้คนในอ้อมกอด เพราะรู้ว่าสาวเจ้ามีไข้ตั้งแต่ที่อุ้มกลับขึ้นลิฟต์มา

แพรณารารับยากับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่าย เพราะเธอก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก พอทานยาเสร็จ เขาก็เอ่ยชวนเธอไปนั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่น เธอพยักหน้ารับเบาๆ อย่างไม่รู้ว่าจะพูดหรือคุยอะไรกับอีกฝ่ายดี เพราะหลายครั้งที่หันไปมอง เธอก็เห็นเขาจ้องมองเธออยู่แทบตลอดเวลา มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งจนไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย

ยี่สิบนาทีต่อมา...ออร์แลนโด้แอบก้มมองคนที่นั่งบนตักเป็นพักๆ กระทั่งเห็นสาวเจ้าหลับไปแล้ว จึงอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน และวางลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้สัมผัสมาก่อน

จากนั้นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้สาวเจ้า ก่อนจะขยับตามขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม พร้อมกับรั้งสาวเจ้าเข้ามากกกอดเอาไว้อย่างหวงแหน ความเหนื่อยล้าของร่างกายบวกกับนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ ทำให้ออร์แลนโด้หลับตามหญิงสาวไปอย่างง่ายดาย

ทั้งสองหลับไปนานถึงหกชั่วโมงเต็ม แพรณาราตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เพราะแขนของอีกฝ่ายโอบรัดเธอเอาไว้แน่น

‘ทำไมไม่รัดให้ตายไปซะเลยล่ะ’ เธอแอบด่าในใจ ก่อนจะพยายามแกะมือเขาออกจากเอว ออร์แลนโด้ที่รับรู้ถึงแรงขยับจึงลืมตาตื่นขึ้นมองช้าๆ

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เมียจ๋า!”

“คะ... คุณช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหมคะ คือ...ฉันปวดชิ้งฉ่องน่ะค่ะ” แพรณารารีบบอก

“พี่บอกว่าให้เรียกยังไงคะ ถ้าต่อไปนี้เรียกพี่ว่าคุณ แล้วแทนตัวเองว่าฉันเมื่อไหร่ที่ไหนจะจับฟัดตรงนั้นเลย ไหนลองเรียกใหม่อีกทีสิคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงดังและทำหน้าดุๆ ใส่คนที่พยายามดึงแขนของเขาออก

“เอ่อ...” แพรณาราหยุดชะงักไปทันใดกับคำขู่แกมบังคับของอีกฝ่าย

“ถ้าไม่เรียกเดี๋ยวนี้ พี่จะจับฟัดสักสองยกบนเตียงนี่ เร็วสิ!”ออร์แลนโด้หัวเสียขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ‘ให้ตายสิ! มันเรียกยากนักยากหนาหรือไงวะ ถึงทำท่าอึกๆ อักๆ แบบนี้’ คนอารมณ์ร้อนหงุดหงิดขึ้นมาทันใด

“พี่อลันคะ มิกิขอไปเข้าห้องน้ำค่ะ” แพรณารากลั้นใจเรียกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะทำแบบที่พูด ‘ผู้ชายบ้าอะไร เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย’

“เชิญค่ะ” ออร์แลนโด้ยิ้ม ยอมปล่อยแขนออกจากเอวบางอย่าง ว่าง่าย

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวประชด ก่อนจะรีบลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ ‘จะบ้าตาย! จะไปฉี่ยังต้องขออนุญาตก่อนเหรอนี่’ เธอส่ายหัวอย่างเพลียๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนบนเตียงที่ดังแว่วตามหลังมา

ห้องทำงาน...

ไลน์! ไลน์! เสียงข้อความดังขึ้นติดๆ กัน ทำให้อันโตนีโอ้ที่เข้ามานั่งรอผู้เป็นนาย หยิบมือถือขึ้นมากดเปิดอ่านข้อความไลน์แทบจะทันที

จิมมี่เจมส์ : ‘วันนี้คุณแพททริกออกเดต’

คนที่เพิ่งเปิดอ่านกะพริบตาอยู่สองสามครั้ง เพื่ออ่านข้อความซ้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าหัวเรือใหญ่ของโรคาซานเดอร์อย่างแพททริกสัน ที่จำชื่อผู้หญิงที่ขึ้นเตียงยังไม่ได้ จนกลายเป็นที่มาของฉายา หล่อลืมชื่อ! กำลังจะออกเดต ทำเอาต่อมเผือกของอันโตนีโอ้ร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด รีบต่อสายตรง โทร. หาจิมมี่เจมส์เพื่อสอบถามแบบส่วนตัวทันที

หลังจากที่สาวเจ้าเข้าห้องน้ำ ออร์แลนโด้ก็เดินออกมาที่ห้องทำงานและนั่งตรวจงานบนโต๊ะไปได้สักพัก อันโตนีโอ้ก็เดินยิ้มร่าเข้ามารายงานข่าว

“บอสครับ เจเจรายงานว่าวันนี้คุณแพททริกจะออกเดต”

“หึ! ป๋าทำตัวอย่างกับเด็กเลยว่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยติดตลกที่พี่ชายทำตัวราวกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะมีความรัก พลางส่ายหน้าน้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจ  แต่แล้วอยู่ๆ ก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้! ‘เดต! จริงสิเขายังไม่เคยมีเดตครั้งแรกในชีวิตเลย’

แวบหนึ่งในหัวของออร์แลนโด้ก็มีภาพของแพรณาราแล่นเข้ามา  ‘ใช่! ถ้าเขาจะเดตกับใครสักคน คนคนนั้นก็ต้องเป็นเธอ!’ เมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ คนที่ยังไม่เคยมีเดตแรกมาก่อนก็ลุกขึ้นเดินกลับไปยังห้องนอนทันทีทันใด ทิ้งให้อันโตนีโอ้มองตามอย่างงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

แพรณาราทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็จัดการอาบน้ำชำระร่างกายต่อจนกระทั่งผ่านไปยี่สิบนาที ก็ใส่เสื้อคลุมสีขาว ที่ปักหน้าอกด้วยเส้นด้ายสีเทาเข้มว่า Orlando เดินออกมาจากห้องน้ำ

“อุ๊ย!” แพรณาราตกใจที่เห็นอีกฝ่ายเปิดประตูเข้าห้องนอนมาพอดี จึงรีบหลบสายตาที่มองมาอย่างอายๆ เพราะเธอแอบใช้เสื้อคลุมของเขาอยู่

 “มิกิคะ เดี๋ยวตอนค่ำๆ พี่จะพามิกิไปดินเนอร์ พี่สั่งให้เด็กเอาชุดมาให้แล้ว อีกสองชั่วโมงเราเจอกันที่ล็อบบีนะคะ” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็ก้มลงหอมแก้มนวลทั้งสองข้าง จากนั้นก็เดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดีที่เห็นสาวเจ้าใส่เสื้อผ้าของตน

 ‘พระเจ้า! ผีตัวไหนก็ช่างที่สิงร่างของอสูรร้ายตนนี้อยู่ขออย่าเพิ่งออกตอนนี้เลย สาธุ!’ แพรณารายกมือไหว้ บ่นพึมพำตามหลัง