บทที่ 1 ตัวแทน (4)

              ญาตาวีหันไปมองตามที่เขาบอก บนโต๊ะอาหารมีพิซซ่าและเคเอฟซีจัดใส่จานเอาไว้อยู่ ญาตาวีก็อดทำหน้าตาแปลกใจไม่ได้แต่ก็ขอบคุณไปเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครเอาพิซซ่ากับไก่เคเอฟซีออกจากกล่อง ใคร ๆ เขาก็ต้องหยิบกินออกจากในกล่องกันทั้งนั้น       

             “ขอบคุณนะคะพี่หมอวีร์ ถึงว่านะสิมัดหมี่มันถึงรักพี่หมอวีร์มาก” ญาตาวีได้ทีรีบชงให้เพื่อนทันที หมอวีร์ก็ได้แต่หันไปยิ้มน้อย ๆ ให้กับมัดหมี่ภรรยาของเขา    

             “พูดอะไรนะญา กินไปเลย” มัดหมี่ดึงพิซซ่าไปใส่ปากเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม โดยเอาอาหารข้ามหน้าอย่างไร้มารยาททำให้หมอวีร์ส่งสายตาดุมา แต่มัดหมี่ก็ทำเป็นมองไม่เห็นและแอบชิมพิซซ่าที่ติดนิ้วมือของตนเอง เขาทำตาดุก็จริงทว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ดุออกไป ไม่ใช่เพราะเพื่อนของเธอนั่งอยู่ด้วยทว่าท่าทางที่แอบดูดนิ้วของตัวเองเขาก็เห็นแต่ทำเป็นไม่เห็น ท่าทางดูดนิ้วแบบนั้นทำไมในหัวใจของเขารู้สึกเอ็นดู ทั้งที่เมื่อก่อนถ้าเห็นทำแบบนี้เขาจะดุทันทีโดยไม่สนว่าตรงนั้นจะมีใครอยู่ด้วยหรือไม่     

               “ทำเป็นเขิน” ญาตาวีแซวแล้วก็กัดพิซซ่าคำโตยั่วยวนมัดหมี่ที่ไม่ได้กินพิซซ่าแบบเธอ มัดหมี่ก็มองเพื่อนกินรู้สึกน้ำลายไหล อยากจะกินด้วยมากเลย     

               “มาเลิกเขินได้แล้วครับ” เขาตัดสเต๊กเนื้อริบอายพร้อมซอสสูตรลับของเชฟร้านประจำไปป้อนที่ปากของมัดหมี่   

              “อุ้ย มีป้อนกันด้วย เกรงใจคนโสดบ้างนะคะ” ญาตาวีเอามือปิดไปที่แก้มทำท่าทางเอียงอายแต่ส่งสายตาแซวไปให้เพื่อน 

              “พี่วีร์เพื่อนอยู่ด้วยค่ะ” เธอเขินหนักกว่าเดิมพร้อมกับดันมือของเขาให้ออกห่างจากปากของเธอเบา ๆ   

             “กินสิครับ เพื่อนไม่เห็นหรอก” พอเห็นมัดหมี่ทำหน้าตาเขินแล้วน่ารัก เขาจึงจงใจแกล้งอีก     

             “ใช่ค่ะ ญาไม่เห็นเลย” ญาตาวีเอามือมาปิดตาทว่าก็แอบส่องตามล่องนิ้วแอบดูแล้วอมยิ้ม มัดหมี่จึงต้องรีบกินที่เขาป้อนจะได้จบ ๆ ไปเสียที       

              เขาทำท่าจะป้อนเธออีก จนมัดหมี่ต้องบอกให้พอแล้ว อายเพื่อน เขาถึงยอมหยุดแกล้ง หมอวีร์ตักสเต๊กเนื้อริบอายแบบที่ป้อนมัดหมี่มาใส่จานญาตาวี      

              “เนื้อนี้อร่อยมากเลยนะครับ ร้านประจำของมัดหมี่เลยนะครับญา ลองกินดูสิครับ”      

              “ขอบคุณค่ะพี่หมอวีร์” ญาตาวียกมือไหว้แล้วกินสเต๊กเนื้อริบอายใส่ปาก       

             “เป็นไงอร่อยไหมครับ”     

              ญาตาวีทำตาโตก่อนตอบ “หืม อร่อยมากเลยค่ะ”  

              “สเต็กเนื้อแกะก็ของโปรดมัดหมี่ด้วยนะ” เขาพูดให้ฟังอีกพร้อมตัดเนื้อแกะให้ทั้งสองสาวทำหน้าที่บริกรเป็นอย่างดี  

               “เป็นไงอร่อยใช่ไหม” หมอวีร์หันไปถามความคิดเห็นของญาตาวีเพื่อนของมัดหมี่     

               “อร่อยมากเลยค่ะ เป็นครั้งแรกเลยนะคะเนี่ย ญาไม่เคยได้กินอะไรแบบนี้เลย”      

               “เดี๋ยววันหลังจะพาไปกินที่ร้านประจำที่มัดหมี่ชอบกิน รับลองได้เลยว่าอร่อยมาก แล้วญาจะติดใจมากเลยครับ” เขายังอวดให้ฟังไม่เลิก แถมยังชวนญาตาวีไปกินที่ร้านประจำด้วยกันอีก 

              “ได้เลยค่ะ ญาอยากจะลองกินทุกอย่างที่มัดหมี่ชอบเลยค่ะ”        

             “งั้นต้องลองกินอันนี้ด้วย นี่เลยครับกุ้งแม่น้ำมันเยิ้ม ๆ ของโปรดมัดหมี่” เขาตักกุ้งแม่น้ำใส่จานของสาว ๆ ให้กันคนล่ะตัว 

             “กุ้งแม่น้ำของโปรดมันหมี่เหรอคะ” ญาตาวีย้อนถามพร้อมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา     

             “ใช่ครับของโปรดมัดหมี่” เขาว่าแล้วก็แกะกุ้งออกจากเปลือกให้มัดหมี่ แล้วก็เอาข้าวมาคลุกกับมันกุ้งพร้อมกับที่ใส่น้ำพริกเกลือลงไปให้      

              “แต่มัดหมี่มัน...” ยังพูดไม่ทันจบญาตาวีก็โดนมัดหมี่กระแทกเข้ามาที่เท้าใต้โต๊ะทำให้ญาตาวีต้องหยุดพูด  

              “มัดหมี่อะไรหรือครับ” หมอวีร์หันมาทำหน้าสงสัยในขณะที่มัดหมี่ส่งซิกให้ว่าห้ามพูดอะไรออกมาเด็ดขาด  

               “อ้อ จะบอกว่าอิจฉามัดหมี่นะคะที่มีคนแกะกุ้งให้กิน” 

               “แหม...คนโสดก็ต้องลำบากหน่อยนะ” มัดหมี่รีบพูดแทรกขิงเพื่อนขึ้นมาทันทีเพื่อให้ดูไม่ให้ผิดสังเกต   

               “จ้า...ยอมเป็นคนโสดที่ลำบากดีกว่า ดีกว่าไม่โสดแล้วลำบักลำบาก” ญาตาวีพูดเสียงยาวทำหน้าประชดเพื่อนแล้วจัดการแกะกุ้งกินเอง ญาตาวีเข้าใจแล้วว่าทำไมมัดหมี่ถึงต้องกินยาแก้แพ้ก่อนหน้านี้ก็เป็นเพราะว่ามัดหมี่แพ้กุ้งแม่น้ำ ถึงได้ต้องกิน  

               ญาตาวีแกะกุ้งไปกินกุ้งไปด้วยก็ได้แต่คิดว่าขอเป็นคนโสดเสียดีกว่า ดีกว่าที่จะมีคู่แล้วต้องมานั่งเป็นตัวแทนของคนอื่น โดยที่ไม่รู้ว่าจะได้มีวันเป็นตัวจริงตอนไหน ญาตาวีเป็นห่วงเพื่อนมากเลยกินกุ้งแม้น้ำทั้งหมดหลายตัวที่หมอวีร์เป็นคนซื้อมาเพราะไม่อยากเห็นเพื่อนตายก่อนที่จะสมหวังในความรัก    

              “ดูญาก็ชอบกินกุ้งแม่น้ำเหมือนมัดหมี่เลยนะครับ” เขาอดที่จะแซวไม่ได้เพราะตอนนี้เปลือกกุ้งสูงมากเลย   

             “ใช่ค่ะ ของโปรดญามากเลย ยิ่งกุ้งตัวใหญ่ ๆ มันเยิ้ม ๆ ออกมาญายิ่งชอบค่ะ ส่วนคนที่ไม่ชอบเขาก็จะไม่ฝืนกินหรอกนะคะพี่หมอวีร์” ญาตาวีพูดเป็นนัยให้หมอวีร์ได้คิดทว่าเพื่อนสาวก็กลัวว่าสามีของตนเองจะคิดมาก จึงต้องรีบพูดแทรกขึ้น   

              “เดี๋ยวหมี่ไปหาถุงมาใส่เปลือกให้นะคะ ดูสิเปลือกกองในจานญาเต็มเลย”       

            “มัดหมี่ไม่ต้องครับ เดี๋ยวพี่ไปหาให้เอง” เขาว่าแล้วรีบลุกขึ้นทันที ทันใดนั้นเองมัดหมี่ไม่รอช้ารีบจัดการหยิบซอสมะเขือเทศมาฉีกใส่พิซซ่าแล้วจากนั้นก็รีบยกขึ้นมากินอย่างมูมมาม  

              “ค่อย ๆ กินสิ” ญาตาวีก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ที่เพื่อนของตัวเองรีบอุดพิซซ่าในปากใหญ่เลย แถมมืออีกข้างก็ถือไก่เคเอฟซีวิ้งแซ่บเอาไว้ด้วย เรียกได้ว่ากัดพิซซ่าคำหนึ่งแล้วก็หันไปกัดไก่คำหนึ่ง พอได้ยินเสียงหมอวีร์กำลังจะออกมา มัดหมี่ก็เอาทุกอย่างโยนไปใส่ที่จานของญาตาวีเอาไว้ทั้งหมด     

              มัดหมี่รีบดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากเช็ดมือทันที แล้วรีบยกแก้วน้ำขึ้นมากินเพื่อไม่ให้ตนเองติดคอ    

               ญาตาวีก็ได้แต่ทำหน้าเห็นใจเพื่อน เพื่อความรักแล้วมันจะต้องพยายามมากขนาดนี้เลยเหรอ ญาตาวีไม่เข้าใจเสียจริง ได้แต่ทำหน้าให้กำลังใจเพื่อนแล้วจัดการกุ้งแม่น้ำต่อไป แม้ว่าญาตาวีจะดูเป็นคนกินเก่งในสายตาของหมอวีร์ก็ตาม ญาตาวีก็ไม่สนขอเพียงกำจัดกุ้งแม่น้ำให้หมดไปได้ก็พอ

               เช้าอีกวันหนึ่งมัดหมี่กับญาตาวีก็ออกไปหาบ้านพักกันอีกหลังจากที่เมื่อวานยังไม่ถูกใจบ้านพักเลยสักทีหนึ่ง ในตอนกลางวันทั้งสองก็ไปหาอะไรกินกัน ซึ่งมัดหมี่เป็นคนเลือกร้านอาหารเป็นร้านอาหารธรรมดา ๆ เท่านั้น ที่เป็นร้านประจำสมัยยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ เธอจัดการสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ เรียกได้ว่าทำราวกับไม่ได้กินอาหารร้านนี้มาเป็นชาติหนึ่งแล้ว แม้ว่าจะแต่งงานมาได้สามเดือนเท่านั้นเอง      

              “สั่งอะไรเยอะแยะจะกินหมดไหม” ญาตาวีเอ่ยถาม  

              “กินหมดสิ นี่ไม่ได้กินมาสามเดือนแล้วนะ”   

               ญาตาวีถอนหายใจออกมา “แค่แต่งงานแค่นี้ มันต้องขนาดนั้นเลยหรือไง ทั้งการแต่งตัว การกินก็ต้องเปลี่ยนใหม่หมด น่าอึดอัดชะมัด”       

              “เอาเถอะนะ”      

               “แค่ส้มตำยังไม่ได้กินเลย คิดดูสิว่าหมี่จะต้องทนขนาดไหนกับคำว่ารักเนี่ย”       

               “เอาน่า ๆ กินดีกว่านะ” มัดหมี่ไม่อยากพูดเรื่องที่ทำให้ตัวเองเจ็บช้ำ พอส้มตำเริ่มทยอยเข้ามาเสิร์ฟแล้วมัดหมี่ก็ชวนกินทันที        

                “ถามจริงเถอะจะทนไปอีกนานแค่ไหน” ญาตาวียังไม่ยอมกินยังต้องการคำตอบของเพื่อนอยู่ “หรือต้องรอให้ตัวเองแพ้กุ้งตายไปก่อน” พูดขนาดนี้มัดหมี่ก็ทำเป็นไม่สนใจกินส้มตำหน้าตาเอร็ดอร่อย ญาตาวีเลยถอดใจไม่พูดอะไรต่อไปนั่งกินตำซั่วปูปลาร้าของโปรดตัวเองบ้าง      

                 เมนูส้มตำปูปลาร้าเป็นอะไรที่มัดหมี่โปรดปรานมากและเมนูอื่น ๆ อีก เช่น ตำหมี่กรอบกุ้งสด ถึงแม้ว่าเธอจะแพ้กุ้งแม่น้ำแต่กุ้งขาวที่ใส่ในส้มตำเธอไม่แพ้ ยิ่งได้กินเหลาทะเลด้วยมัดหมี่ยิ่งชื่นใจเป็นที่สุด นี่แหละคือตัวตนของเธอเอง พอได้กินของอร่อย ๆ ที่ตัวเองโปรดปรานเข้าไปแล้วเหมือนมัดหมี่จะคิดอะไร เธอจึงได้แต่นั่งร้องไห้ไปและกินไปด้วย      

                 “เป็นอะไรไป” ญาตาวีพยายามถามแต่มัดหมี่ก็ได้แต่ร้องไห้ไปแล้วกินสำตำที่ตัวเองชอบต่อไป ดูดเนื้อปูไปอย่างมีความสุขแต่นำตาก็ไหลเป็นทาง     

               ญาตาวีเป็นห่วงก็เป็นห่วงแต่เธอไม่ตอบเลยทำได้แต่กินไปเป็นห่วงเพื่อนไป จนเพื่อนเริ่มพูดออกมาเอง   

              “ทำไมหมี่จะต้องทน ต่อไปนี้หมี่จะไม่ทนแล้วญา หมี่จะต้องเป็นตัวของตัวเอง ชอบกินอะไรก็กิน ไม่ชอบก็จะไม่กิน” 

              “อืม ดีมากมัดหมี่ ญาเห็นด้วย สู้เขาโว้ย” ญาตาวีพูดให้กำลังใจเพื่อน จากนั้นก็นั่งกินส้มตำกันต่อยาว ๆ

              หลังจากหาที่อยู่ให้กับญาตาวีได้แล้ว ในตอนนั้นที่นั่งกินส้มตำกันแล้วเธอคิดได้ว่าจะไม่ทนแล้ว จะกลับมาเป็นตัวเอง จะแต่งตัวจะกินอะไรก็จะเป็นตัวเองให้เต็มที่จะไม่ยอมเป็นหุ่นเชิดตัวแทนของใครอีก ทว่าพออยู่ต่อหน้าหมอวีร์จริง ๆ จากที่จะเป็นตัวเอง เธอก็ยอมเป็นใครไม่รู้เพื่อเขาต่อไป เพียงแค่เขาทำดี ทะนุถนอมดูแลเธอดีทุกอย่าง สิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ก็ทำไม่ได้สักที จวบจนเวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน มัดหมี่ก็ยังไม่เป็นตัวเองเสียที ยังคงเป็นตัวแทนของแฟนเก่าของเขา