บทที่ 3 เขินแรง

มือใหญ่ของสามีลูบบนแก้มขาวเปื้อนน้ำตาอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าบุรุษพร้อมสายตาทอประกายอ่อนโยนทำให้ลี่ชิงเกิดความรู้สึกอยากอ่อนแอขึ้นมายิ่งกว่าเดิม คุณป้าสมหญิงคิดแล้วว่า

'ข้าจะใช้ชีวิตในร่างของสาวน้อยลี่ชิงให้ดี ต่อจากนี้ไปข้าคือลี่ชิง หญิงฟ้าประทานลูกสอง สามีหนึ่ง'

ในเมื่อถูกเยว่เหล่าถีบวิญญาณเข้าร่างใหม่อย่างไร้ปราณีแถมช่างเลือกเวลาเหมาะเจาะตอนอ้าขาคลอดลูกเป็นเวลาที่ผู้หญิงต้องเจ็บปวดที่สุด ช่างเลือกเวลาเข้าร่างนี้ให้ข้าอย่างพิถีพิถันโดยแท้

คนเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป

อะไรไม่เคยมีจะต้องมีให้หมด

หนึ่งมีเจ้าเด็กซาลาเปาอ้วนขาวสองคนกำลังดื่มนมเสียงดังจุ๊บจั๊บ 

สองมีสามีผู้หล่อเหลาสง่างามกำลังนั่งผมสยายมองด้วยสายตารักใคร่จนอ่อนระทวย

ฮึ! ใครไม่ลองโสดแล้วเปลี่ยนมาเจอโหมดนี้ดูบ้างล่ะ ใจละลายเชียวล่ะแม่เอ๊ย...ดูกล้ามแน่น ๆ โผล่พ้นสาบเสื้อนั่นเล่า ดูแววตาเจ้าเล่ห์มีเสน่ห์นี้อีก เอาสิ! จ้องหน้าข้าอีกแล้ว เฮ้ย! คนแก่ก็เขินเป็นนะคะ จ้องอยู่ได้ แน่ะ เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ มือยังมาลูบหน้าอีก โอย!เขินค่ะ เขิน อยากบิดตัวไปมา ถ้าไม่ติดว่าสองมืออุ้มเจ้าซาลาเปายักษ์กินนมอยู่นี่ คงบิดเป็นเลขแปดเหมือนบิดผ้าหมาดรอตากไปแล้ว

ตอนนี้ลี่ชิงทำหน้าขวยเขินมองหน้าสามีของตน โอมายก็อด หน้าก็หล่อยิ่งกว่าพวกดาราเกาหลีหล่อ รวย กระบวยใหญ่ อูยยย สมหญิงหนอสมหญิง เธอช่างโชคดีเหลือเกิน อยากหยิกแขนตัวเอง สาวเทื้อ ทึนทึก ขึ้นคานอายุ 48 ปี แถมตายเพราะขนมติดคอเรียกว่าตายอนาถอนาถา ตื่นมาจะโชคดีขนาดนี้เลยเรอะ? 

เอาล่ะ พักก่อน ตั้งสติแป๊บ ลี่ชิงมองหน้าสามี สูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาลงนึกถึงความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า ว่างเปล่าโบ๋เบ๋ ไม่มีอะไรเลยเหมือนคนความจำเสื่อม

ไม่น่ะ ไม่!

เวลานางเอกทะลุมิติมาเข้าร่างคนอื่นต้องจำได้แบบว่าจะได้หมดเลยทุกอย่าง นิยายบางเรื่องมาแก้แค้นแทนนางเอกคนเก่าที่ตายด้วย คือเทพทรูมาก เก่งเซียน แซ่บฟาดเบอร์สุด นี่อะไร จำอะไรไม่ได้เลย มีแต่ความทรงจำชาติก่อนของตัวเองล้วน ๆ

เธอสะบัดศีรษะอีกครั้ง พยายามตั้งสตินึกถึงความทรงจำของร่างสาวน้อยลี่ชิง เหมือนเดิม พระเจ้า!ช่วยป้าด้วย ไม่มีอะไรเลยค่ะ ว่างมากเหมือนกระดาษขาวว่างเปล่า ความทรงจำขาวสะอาดเรียกได้ว่าสมองโล่งมาก เยว่เหล่าหนอเยว่เหล่า ทำไมทำแบบนี้ 

ลี่ชิงยิ้มแห้ง ๆ ก้มมองเจ้าก้อนแป้งดูดนมดังจุ๊บจั๊บ ฟันบนขบเม้มบนริมฝีปากล่าง ทำตาล่อกแล่กเหมือนครุ่นคิด นางมองบุรุษผู้หล่อเหลาสง่างามตรงหน้า สรุปว่าแม้แต่ชื่อนางก็นึกไม่ออก

วิญญาณคุณป้าสมหญิงได้แต่คิดแผนการคลอดลูกจนความจำเสื่อม  ดวงหน้าหวานนวลกลอกตาไปมา กำลังนึกถึงแผนการแกล้งความจำเสื่อม

"ชิงเอ๋อร์เป็นอะไรไปรึ เจ้าทำหน้าแปลกๆ เหตุใดจึงมองพี่เช่นนี้"

"ข้า เอ่อ ข้าปวดหัวมาก ข้าฟื้นขึ้นมาหลังคลอดข้าจำอะไรไม่ได้เลย อารมณ์ก็ขึ้น ๆ ลง ๆ"

"หมายถึงความทรงจำช่วงคลอดอย่างนั้นรึ"

สามีเอ่ยถามเป็นจริงเป็นจัง ตาคอยมองเจ้าก้อนซาลาเปาดื่มนมจากอกอวบใหญ่ ริมฝีปากบุรุษยกยิ้มขึ้นอย่างยินดีปลาบปลื้มนักเมื่อทอดสายตามองเจ้าหมูน้อยทั้งสองดื่มนมมารดา

"ข้าหมายถึงทุกอย่าง ข้าเหมือนความจำเสื่อม"

"เจ้าต้องล้อพี่เล่นแน่นอน แม้แต่พี่เจ้าก็จำไม่ได้เลยรึ" เขายิ้มทำหน้าล้อเลียน

"เจ้าค่ะ ท่านชื่ออะไร คิดว่าน่าจะเป็นสามีของข้า" นางยิ้มแหยๆ

"ข้ามีนามว่าเฉินเซียวหลาง แน่นอนว่าข้าเป็นสามีของเจ้า" เขาขมวดคิ้วพร้อมทำหน้าประหลาดใจ

"โอ๊ย ข้าปวดหัวอีกแล้ว ข้าอยากพักผ่อน ปวดมาก ท่านหมอบอกว่าตอนคลอดเด็กคนที่สองข้าสลบไปเกินหนึ่งเค่อ เลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอทำให้ข้าความจำเสื่อมเจ้าค่ะ" แผนการแกล้งความจำเสื่อมก็เริ่มต้นขึ้น เอามันง่าย ๆ แบบนี้แหละ 

"ตอนนี้เจ้าอย่าเพิ่งคิดมาก นอนพักผ่อนเสียก่อน บุตรเราดื่มนมเสร็จพอดี เจ้าดูสิ หลับตาพริ้มเชียว" เขามองเจ้าเด็กหมูตอนทั้งสองก้อนหลับตาพริ้มคาปลายถันสีชมพู

ตอนนี้นางยิ่งหน้าแดงขึ้นอีกหลายเท่า เหมือนโชว์เต้าพร้อมปลายถันสีหวานให้เขาดูแบบเต็ม ๆ ตื่นมาก็แจ็คพอตแบบนี้เลยรึไง ให้นมเด็กต่อหน้าผู้ชาย

หืม! นี่ยังไม่ได้ส่องกระจกเลยว่าหน้าตาของร่างนี้เป็นยังไง จะสวยเหมือนนางเอกสายเกาหลี สายดิวอี้เหมือนซีรีส์จีนซีรี่ส์เกาหลีที่เคยดูรึเปล่า

ลี่ชิงขยับสาบเสื้อมาปิดหน้าอก ใบหน้าแดงซ่านยิ่งกว่าเดิม

"หากบุตรดื่มนมไม่ทัน ปากของพี่ยังว่าง ช่วยเจ้าคลายคัดเต้านมได้นะ" สายตาวาบหวามพูดทีเล่นทีจริง

ตอนนี้วิญญาณสาวใหญ่ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ นะ ..น่ะ..นี่มันคือการขอดูดนมซึ่งหน้า

กรี๊ดดดดดด ป้ากรีดร้อง กรี๊ดดดดดดด

วิญญาณคุณป้าเวอร์จิ้นได้แต่กรีดร้องอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ในใจ ก้มหน้าหลบสายตาคมกริบที่จ้องมองนางทั้งเนื้อทั้งตัว

เขินค่ะ

เขินแรงบอกตรง ๆ