5

“ทำไมล่ะ” เขาถามโดยที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่

“ฉันแค่อยากรู้น่ะค่ะ ฉันว่าน่าสนใจ ฉันชอบกินช็อกโกแลตมาก”

คราวนี้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ยืดตัวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดูเหมือนเหนื่อยหน่ายกับคำถามแบบนี้ แต่นั่นทำให้โชติการู้ว่าตัวเองสำเร็จไปอีกหนึ่งขั้น เธอฟังเขาเริ่มตอบคำถามเหมือนกับบทสัมภาษณ์ที่เคยอ่านจากโซเชียลมีเดีย คิดว่าเขาคงตอบคำถามแบบนี้มาเป็นร้อยรอบ ระหว่างนั้นเธอก็ยกไวน์ขึ้นจิบ มองริมฝีปากหยักได้รูปที่ขยับตามการพูดจนเคลิ้ม เผลอจินตนาการว่าถูกริมฝีปากนี้รุกเร้าไปทั่วร่าง

ผมชายหนุ่มเป็นสีน้ำตาลเข้ม ตัดรองทรงสูง แต่ไม่ได้ใส่เจลให้ลุคเป็นธรรมชาติ ขับให้ใบหน้าคมดูหล่อน่าหลงใหลสะกดตาคนมอง โชติกามารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มือใหญ่ยกขึ้นเสยผม

คาร์ลหยุดพูด โน้มตัวมาข้างหน้า มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์มองหญิงสาว

“น่าสนใจจังค่ะ” โชติกาไม่รู้จะพูดอะไร สิ่งที่เขาพูดไม่เข้าหัวเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่เคลิ้มมองเขาอยู่

“เหรอครับ” คาร์ลจ้องหญิงสาวด้วยสายตารู้ทัน วางปากกาลงบนโต๊ะ “คุณได้ยินสิ่งที่ผมพูดด้วยเหรอ ผมเห็นคุณเอาแต่เหม่อจ้องผม”

แค่ก ๆ ๆ โชติกาสำลักไวน์ที่กำลังจิบอยู่จนชายหนุ่มรีบลุกขึ้นมาช่วยลูบหลัง

“คือว่าฉันค่อนข้างทำหลายสิ่งในเวลาเดียวกันได้ดีค่ะ” เธอแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ยังไม่หยุดสำลักจึงรับแก้วไวน์มาค่อย ๆ จิบ รู้สึกแสบคอไปหมด

“แต่คงไม่ค่อยถนัดเรื่องกลืนน้ำลงคอใช่มั้ยครับ” คาร์ลเย้า กวาดตามองทั่วเรือนร่างหญิงสาวก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอิ่มน่าจูบ

“นั่นขึ้นอยู่กับว่าอะไรอยู่ในปากฉันมากกว่าค่ะ” โชติกาส่งสายตาท้าทาย “คุณมักดูถูกผู้หญิงแบบนี้เหรอคะ หรือว่าเป็นเฉพาะกับฉัน”

“ต้องบอกว่าเฉพาะคนที่ทำให้ผมขึ้นมากกว่า”

“แล้วมีเยอะมั้ยคะคนแบบนั้น”

“หึ คุณคิดว่าไงล่ะ คงจะต้องโทษสัญชาตญาณสัตว์ป่าในตัวผม” คาร์ลหรี่ตาจ้องหญิงสาว

“เหมือนคุณกำลังบอกว่าคุณชอบให้ผู้หญิงเป็นเหยื่อส่วนคุณเป็นผู้ล่า” โชติกาแสยะมุมปากจ้องตายั่วชายหนุ่ม

“คำถามนี้จำเป็นสำหรับโครงการคุณมั้ยหรือว่าเป็นความอยากรู้ส่วนตัว”

“ไม่เกี่ยวกับสโมฯ หรอกค่ะ เป็นฉันเองที่อยากรู้มากกว่า เอ่อ…คุณแต่งงานรึยังคะ ฉันเห็นรูปคุณที่ถ่ายคู่กับผู้หญิงที่ยืนอมอมยิ้มอยู่ คุณกับเธอ...”

คำถามนี้เปลี่ยนอุณหภูมิในห้องที่กำลังสูงขึ้นเรื่อย ๆ ลดต่ำลงทันที

“ผมกำลังเฟลิร์ตกับคุณอยู่แบบนี้แต่คุณกลับคิดแบบนั้นอีกเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงเย็น ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะการที่หญิงสาวคิดอย่างนั้นแสดงว่าเขาเป็นคนไม่ซื่อสัตย์หากกำลังมีคนคบหาอยู่ ซึ่งที่จริงแล้วเขายังโสด

“ขอโทษค่ะ” โชติกาหน้าเสีย รู้ตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว

“การที่ผมยอมให้คุณสัมภาษณ์หมายความว่าคุณสามารถถามคำถามล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของผมได้งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมคงถอนต้องถอนสปอนเซอร์”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉัน…คือฉัน…เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับทางมหาวิทยาลัยเลยค่ะ ฉันแค่…อยากรู้เป็นการส่วนตัว” หญิงสาวสำนึกผิดตอบเสียงแผ่ว แต่ถูกชายหนุ่มกระชากตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วก็ปล่อยมือไปหยิบโทรศัพท์มาต่อสาย โชติกาหวาดกลัวจึงถามออกไป “คุณโทรหาใครคะ”

“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยน่ะสิ จะได้มาลากก้นสวย ๆ ของเธอออกไปซะ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณกำลังเข้าใจผิด” โชติการีบร้องห้าม

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณกำลังเข้าใจผิด” โชติการีบร้องห้ามพยายามจะอธิบาย

“เข้าใจผิด แบบไหนล่ะ” ชายหนุ่มเสียดสีแต่หยุดรอฟัง อยากรู้ว่าสาวสวยคนนี้จะมีข้อแก้ตัวว่าอย่างไร

“ค่ะ ๆ คือว่า…ฉันยอมรับผิดทั้งหมด คือว่า…”

“พูดออกมา”

“ค่ะ สโมฯ ไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นคนมาสัมภาษณ์คุณ ที่จริงต้องเป็นเพื่อนฉันที่ได้รับหน้าที่นี้ เธอเป็นคนขี้เบื่อแล้วก็ชอบเซ็กซ์ เราเป็นรูมเมทกันฉันก็เหมือนโดนเป่าหูให้ชอบด้วยเหมือนกัน แต่ว่าฉันไม่ได้มีประสบการณ์มากเหมือนเธอ เราสองคนก็เล่นกันไปเรื่อย แต่ฉันมีครั้งแรกที่แย่มาก เอ่อ…ที่จริงฉันกับผู้ชายคนนั้นยังไม่ถึงขั้นนั้น เขาเสร็จคามือตัวเองก่อนที่จะได้ทำอะไรกันซะอีก ฉันยังไม่ทันจะถอดเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ ฉันก็เลยยังเวอร์จิ้นอยู่ แล้วฉันก็เห็นรูปคุณในเน็ต ฉันว่าคุณดูฮอตมาก พอดีกับที่เพื่อนฉันต้องเอาเอกสารมาให้คุณเซ็น คือเธอเป็นพวกชอบคิดอะไรแผลง ๆ อยู่แล้วเลยบอกให้ฉันเป็นคนเอามาให้คุณเซ็นแทน แล้ว…เผื่อบางทีจะได้ยั่วให้คุณพาขึ้นเตียงได้สำเร็จ ฉันเองก็บ้าจี้ตามโดยไม่ทันคิด ฉันขอโทษค่ะ คุณไม่ต้องเรียก รปภ. มาลากตัวฉันออกไปหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันกลับเอง ขอแค่ว่าอย่ารายงานเรื่องนี้กับทางมหาลัยก็พอ เป็นฉันที่คิดน้อยเอง”

หญิงสาวอธิบายเสียยืดยาว แต่มีประโยคเดียวที่สะท้อนในหัวคาร์ล

“เธอยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอ!” เขาโพล่งถามก่อนที่จะทันยั้งปาก ไม่คาดคิดว่าหญิงสาวที่อ่อยเขาจนมองถึงจุดประสงค์ได้อย่างง่ายดายจะยังไม่เคยผ่านมือชาย

โชติการู้สึกแย่มากเหมือนตอกย้ำ เธอไม่ได้เป็นคนเคร่งรักษาพรหมจรรย์ให้คนที่รักหรอก แต่ที่ยังอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้เป็นเพราะก่อนหน้านี้สมัยเรียนไม่ได้สนใจใคร พอมีโอกาสเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ แล้วมาคบเพื่อนอย่างนรียาเธอจึงอยากมีความรู้สึกแบบนั้นบ้าง แต่ว่าจะเสียตัวทั้งทีก็อยากมีประสบการณ์ที่น่าประทับใจจะได้ไม่รู้สึกเสียดาย