บทที่ 1

จารุพัชรเดินลากขาออกจากคลินิกแม่และเด็กแห่งนั้นด้วยสมองที่มึนชา ในมือมีถุงยาบำรุงสารพัด และคู่มือสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์ที่ทางคลินิกจัดให้ ในใจเธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นแม่คนถ้าหากไม่เห็นภาพจากจออัลตร้าซาวน์ของหมอ

ก็แหม...สามีรึก็ไม่มี แฟนก็ไม่เคยมีสักคน ชีวิตนี้นอกจากหาเงินงกๆ เพื่อหาเลี้ยงตัวเองและน้องสาวคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกหลังจากพ่อกับแม่ด่วนจากไป ความรักถือเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยสำหรับคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอก็ว่าได้

หากทว่าสวรรค์คงเห็นชีวิตเธอขาดสีสันเกินไปสินะถึงส่งบททดสอบชีวิตที่แสนจะท้าทายมาให้ แล้วนี่เธอควรทำยังไงดีล่ะเนี่ย หญิงสาวครุ่นคิดอย่างหนักอก

หากผู้ชายที่เสกกุมารเข้าท้องเธอได้รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังอุ้มท้องลูกของเขา หมอนั่นจะทำหน้ายังไงนะ

พอเจ้าคะนึงถึงไก่ ไก่ก็มา จารุพัชรเงยหน้ามองแผ่นป้ายโฆษณาที่ติดหน้าร้านสะดวกซื้อที่เธอเดินผ่านหราเป็นรูปคนที่กำลังคิดถึงซึ่งยืนกอดอกมองมาด้วยดวงตาพราวอย่างมีเสน่ห์ล่อให้ลูกค้าเข้ามาซื้อสินค้าที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ก็รู้สึกหมั่นไส้ ครั้นพอจะมองไปทางอื่นก็ยังไม่วายเห็นรูปพ่อพระเอกหน้ามนตามหลอกหลอนไปทุกที ทั้งป้ายโปสเตอร์โฆษณาต่างๆ ข้างทาง ในทีวี หรือแม้แต่หน้าจอตู้เอทีเอ็มตอนที่เธอไปกดเงิน ก็ต้องพบหน้าเขาโผล่มาทักทาย

จะบ้าตาย!

หญิงสาวถอนหายใจ พลางจ้องมองสบตากับบุรุษรูปงามในภาพโปสเตอร์ตรงหน้า พาให้หวนคิดถึงดวงชะตาผีผลักที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นแม่คนในวันนี้

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อราวๆ สองเดือนก่อนหน้า โดยที่เธอเองก็ไม่คาดคิดเตรียมใจมาก่อน และเธอก็จำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แม่นเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

วันนั้นเป็นวันเกิดของจิราภา หรือน้องจิ๊บ น้องสาวสุดที่รักของเธอ จำได้ว่าวันนั้นเธอต้องทำงานยุ่งทั้งวันแต่ก็ยังวางแผนจะซื้อเค้กไปฉลองวันเกิดกับน้องสาวสองคนพี่น้องเหมือนปีก่อนๆ แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ทำตามแผน เธอก็กลับได้รับข่าวร้ายจากโรงเรียนว่าน้องสาวเธอถูกรถชนจนบาดเจ็บสาหัส

“น้องสาวของคุณมีอาการเลือดคั่งในสมองจากการที่ศีรษะกระแทกกับฟุตบาทอย่างแรงครับ”

ประโยคนั้นน็อคคนฟังจนชาไปทั้งตัว หูอื้อไปชั่วขณะ

“แล้ว...แล้วอาการที่ว่าคุณหมอสามารถรักษาได้ใช่ไหมคะ”

“สามารถรักษาได้ครับ แต่...” คำว่าแต่ของนายแพทย์วัยกลางคนทำให้คนรอฟังหายใจไม่ทั่วท้อง

“แต่อะไรคะหมอ หรือว่าเป็นเรื่องค่ารักษา”

“เปล่าครับ เรื่องนั้นเห็นคุณครูที่มาส่งน้องแจ้งว่าคู่กรณียินดีรับผิดชอบให้เต็มที่ แต่น้องสาวคุณเป็น เอ่อ...” สีหน้าคนพูดหนักใจที่จะบอก

“เป็นอะไรคะ”

“เป็นเนื้องอกในสมอง ตรงใกล้กับส่วนที่มีเลือดคั่งพอดี...”

จารุพัชรถึงกับผงะ ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“อะ...อะไรนะ เนื้องอกในสมองเนี่ยนะคะ”

“ครับ หากเราผ่าตัดคนไข้ตอนนี้ก็จะมีเปอร์เซ็นต์เสี่ยงสูงมากที่จะเสียชีวิต หรือหากผ่าสำเร็จร่างกายก็อาจกลับมาไม่เต็มร้อย หรือไม่ก็อาจเป็นเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต”

“จะ...เจ้าหญิงนิทราเหรอคะ” หญิงสาวถามปากสั่น หูอื้ออึง น้ำตาคลอเบ้าด้วยความสะเทือนใจ เมื่อคิดถึงสภาพน้องสาวที่ต้องนอนแน่นิ่งเป็นผัก หรืออาจต้องเสียชีวิตไปเธอจะทนได้ยังไง

“แล้วไม่มีโอกาสจะรักษาให้หายกลับมาเป็นปกติได้เลยเหรอคะหมอ”

“มีครับ แต่น้อยมาก 0.01% หมอไม่อยากใช้คำว่าปาฏิหาริย์”

“แล้วฉันควรเลือกทางไหนดีคะหมอ ผ่าหรือไม่ผ่าดีกว่ากัน”

หญิงสาวร้อนใจมากแต่ก็พยายามตั้งสติข่มน้ำเสียงให้ไม่สั่นแต่ก็ยากเต็มที สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังไม่ทรุดไปกองที่พื้นเสียก่อนคือความหวัง หวังให้น้องสาวกลับมา หวังเพียงว่านี่คือความฝัน และอีกเดี๋ยวเธอก็จะตกใจตื่นขึ้น และพบว่าน้องสาวสุดที่รักไม่ได้เป็นอะไร จิราภาจะยืนส่งยิ้มสดใสมาให้เธอเหมือนทุกครั้ง

“ต้องดูสภาพร่างกายของคนไข้อีกทีครับว่าไหวแค่ไหน แต่เราก็มีเวลาไม่มาก และคงต้องรีบตัดสินใจ”

ตัดสินใจอะไรล่ะ เธอจะตัดสินใจอะไรได้ ถ้าไม่ผ่าก็ไม่รอดแน่นอน แต่ถ้าผ่าก็เสี่ยงอีก และยัยจิ๊บอาจเป็นเจ้าหญิงนิทรา น้องสาวที่อยู่ในวัยน่ารักสดใสของเธอ อนาคตและความหวังทั้งหมดที่เธอทุ่มเทให้ต้องมาจบที่การนอนเป็นผักไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ

ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ดูจะโหดร้ายไปหมด

“ฉันมีเวลาแค่ไหนคะในการตัดสินใจ”

“อย่างช้าสุดก็ไม่เกินสองวันครับ หรือหากร่างกายคนไข้ไม่ไหวก็ต้องเร็วกว่านั้น”

“สองวันงั้นเหรอคะ ไม่ยุติธรรมเลย” หญิงสาวเอ่ยเสียงระโหยอ่อนล้า ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้พังทลายอย่างสุดจะกลั้นได้ต่อไป

“วันนี้เป็นวันเกิดของยัยจิ๊บ แต่ทำไมน้องสาวฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ไม่ยุติธรรมเลย...”

“หมอเสียใจครับ แต่หมอเชื่อว่าเรายังพอมีหวัง อ้อ! จริงสิ...” คุณหมออุทาน ก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมายื่นให้เธอ “เราพบมันในมือคนไข้ตอนที่ถูกพามาส่งโรงพยาบาล เธอกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลยครับ ได้ยินคุณครูและเพื่อนๆ น้องเล่าว่าเพราะตั้งใจจะวิ่งไปเก็บสิ่งนี้เลยทำให้โดนรถชนครับ”