เริ่มต้นวันแรกของเก้าเดือนต่อจากนี้

“เหรินเหมยเขาเอาเงินที่ได้ไปทุ่มกับการรักษาคุณแม่ที่ป่วย คุณยอมให้เธอทำงานจึงถือว่าทำบุญ”เฉิงซีหยวนไม่ได้พูดว่าอะไร

ถงไฉ่ถอนหายใจยาวหนักใจไม่น้อยกับความสัมพันธ์ปรามเหรินเหมยว่าให้ยอมๆคุณเฉิงเขาหน่อยเพราเขาก็เท่ากับนายจ้าง เหรินเหมยรับปากมั่นเหมาะแต่ถงไฉ่รู้ดีว่าเหรินเหมยเป็นคนที่ชอบความยุติธรรมไม่เคยเอาเปรียบใคร แต่ถ้าอะไรไม่ถูกไม่ควรเหรินเหมยไม่มีทางยอม 

เดินตามเฉิงซีหยวนไปติดๆ

เหรินเหมยโบกมือลาแม่หยอยๆเขาอนุญาตให้มาส่งได้แค่นี้เพราห่วงความปลอดภัยของครรภ์ที่ยังไม่แข็งแรง กลัวว่าจะแท้ง เพราะเป็นการฝังตัวอ่อนด้วยมือหมอไม่ได้ใช้วิธีธรรมชาติที่ถงไฉ่ใช้คำว่าเด็กจะหัวแข็งกว่าวิธีที่หมอทำ ฉะนั้นจะต้องดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจคนอุ้มท้องให้ดี

“ไปกันได้แล้ว”เสียงสั่งเบาๆข้างหลัง เหรินเหมยรีบปาดน้ำตา

“หยุดร้องได้แล้วนะ คนอุ้มท้องถ้าเอาแต่เศร้าโศก จะทำให้ลูกของผมในท้องกลายเป็นเด็กที่ร้องไห้โยเยและไม่ร่าเริง”

จีเหรินเหมยสูดลมหายใจเข้าลึกๆยิ้มกว้างสดใส

“ตกลงค่ะ”ถือกระเป๋าก้าวเดินนำแต่คนติดตามคุณเฉิงคนนั้นรีบมาแย่งกระเป๋าในมือไปถือเสียเอง

“คราวหลังจำไว้ห้ามใช้แรง คุณหมอถงต้งอาศัยคุณช่วยอธิบายกับคนอุ้มท้องด้วยว่าห้ามใช้แรง อะไรที่ทำได้และไม่ได้”ถงไฉ่ยิ้มพยักหน้าขึ้นลง

“ครับ คุณเฉิงไม่ต้องห่วงครับตอนนี้ยังใหม่จะต้องใช้เวลาปรับตัวกันอีกนิด”เฉิงซีหยวนเดินเข้าไปนั่งเบาะด้านหลัง 

เหรินเหมยหยุดยืนตรงหน้าด้านข้างคนขับที่มองเหมือนอายุอานามไม่เท่าไหร่กำพวงมาลัยจนมือชื่นเหงื่อนี่หรือคนที่จะเช้าไปอยู่ในบ้านกับเหรินเหมยถอนหายใจยาวตั้งใจว่าจะเข้าไปนั่งด้านหน้าเสียงทุ้มก็พูดขึ้น

“นี่คนอุ้มท้องคุณต้องมานั่งเบาะหลังส่วนข้างหน้านั่นสำหรับคุณหมอถงถึงแม้รถคันนี้จะวิ่งได้เงียบนุ่มแทบไม่รู้สึกถึงแรงสะเทือนแต่ก็นั่นแหละเราต้องป้องกันไว้ก่อนเบาะหลังแรงกระแทกมันน้อยไม่กระทบต่อครรภ์อ่อนๆ”ร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างพูดด้วยสีหน้าเย็นชาเรียบเฉย

หมอถงยกมือดันหลังเหรินเหมยให้เดินเข้านั่งลงข้างๆคุณเฉิงที่พูดแล้วก็นั่งนิ่งเหมือนหุ่นแล้วตัวหมอถงก็เข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ

“ออกรถได้”

“บรี้นๆๆเอี๊ยดดดดดดดด”

รถกระชากอย่างแรงจีเหรินเหมยหัวคะมำไปด้านหน้าเฉิงซีหยวนยกมือคว้าเอวบางของจีเหรินเหมยแล้วโน้มกายกอดจีเหรินเหมยไว้สุดตัว เหรินเหมยตัวชาวาบ ใจเต้นตึกตักเมื่อใบหน้าอีกคนเกือบจะชิดใบหน้าของเหรินเหมย

“หยงซือนายขับรถประสาอะไร ฉันไล่นายออก”มือยังกอดเหรินเหมยไว้แน่น

“ขะขะขอโทษครับ ยะยะไล่ผมออกเลยครับ”

“นายกำลังจะทำให้เกิดอันตราย ต้นสังกัดนายไม่ได้บอกนายหรือว่าให้ขับรถและออกตัวแบบไหนในการขับรถให้ระดับผู้บริหาร”หยงชือหน้าจืดนั่นเสียงสั่นเหมือนกำลังจะร้องไห้

“ขอโทษครับผม ได้โปรดครับผม เพิ่งจะเคยขับรถหรูๆแบบนี้ครั้งแรก ได้โปรดครับบอสอย่าไล่ผมออกเลยผมจะระวังให้มากกว่านี้ผมตื่นเต้นไปหน่อยครับ ผมยังไม่อยากตกงานตอนนี้ในวันแรกที่มาทำงาน พ่อกับแม่ผมจะต้องเสียใจพอรู้ว่าจะได้งานขับรถให้คุณเฉิง พ่อกับแม่ผมก็เลี้ยงฉลองงานใหม่ให้ผมทุกคนคาดหวังในตัวผมมากทีเดียว ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลยครับ”หมอถงถอนหายใจยาว

“นายเกือบทำให้คนอุ้มท้องลูกของฉันหัวคมำและ หากว่าฉันกอดไว้ไม่ทันท้องของเขากระแทกกับอะไรสักอยา่งลูกของฉันในท้องของเขาจะไม่ได้รีบอันตรายหรอกหรือ” เหรินเหมยปวดหัวไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดเหมือนพยายามท่องเรื่อ

งลูกของเขาในท้องของเหรินเหมยคนอะไรจะเปะขนาดนั้น

 หยงซือกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“คือคุณเฉิงคะอย่าหาว่าฉันก้าวก่ายเลย ฉันคิดว่า เขาแค่ตื่นเต้น หากอยู่ๆกันไปอาจจะพอใช้ได้ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เจ็บตรงไหนยังสบายดี”

“ที่ไม่เจ็บเพราะฉันคว้าตัวเธอไว้ทันต่างหากเล่า”เสียงเรียบเฉย

“อย่างนั้นฉันขอร้องแทนเขาได้ไหมไหนคุณบอกว่าไม่อยากให้คนอุ้มท้องเครียดอย่างนั่นคุณก็อย่าคาดโทษเขาลูกของคุณในท้องส่งผลให้ฉันมีจิตใจเมตตา เห็นหรือไม่ปกติแล้วฉันน่ะใครๆก็บอกว่าร้ายกาจ”เฉิงซีหยวนถอนหายใจส่ายหน้าไปมา

“ก็ได้แต่ถ้ามีครั้งที่สองนายตกงานแน่”

“ขอบคุณ ขอบคุณขอบคุณครับคุณผู้หญิง”หันมาขอบคุณจีเหรินเหมย

คนรวยจะเข้าใจอะไรคนอย่างจีเหรินเหมยคนที่ต้องปากกัดตีนถีบแบบหยงซือนั่นต่างหากจึงจะเข้าใจความลำบากและแบกรับความคาดหวังของคนในครอบครัว

“ไม่ใช่คุณผู้หญิง ผู้หญิงคนนี้อืมมมไม่สำคัญหรอกฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายกับนายขับรถไปและจำไว้ว่าต่อไปหากเป็น คุณ…คุณจีมานั่งบนรถคันนี้เขาคือคนที่นายต้องขับรถให้นั่งและระวังให้มากเท่าชีวิตของนาย”รถเคลื่อนตัวออกช้าๆ

จีเหรินเหมยถอนหายใจ