ตอนที่ 7

“อะไรนะ! เชคฮ์ อิสราร์ มาที่วังตะวันออกอย่างนั้นรึ? ทำไมไม่มีใครบอกฉันเลยสักคน!”

“อะไรกันเนญ่า! การข่าวของตระกูลเธอรวดเร็วฉับไวที่สุดในพระราชวังไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้รู้เป็นตระกูลสุดท้ายล่ะ!” แล้วสาวๆ  ประมาณสามสิบกว่าคน ที่กำลังเลือกลวดลายและสีสันของเนื้อผ้าอยู่ในห้องโถงใหญ่ ต่างก็หัวเราะออกมาอย่างครึกครื้น

สาวๆ กลุ่มนี้เป็นญาติพี่น้องที่ร่วมสกุลเดียวกันทั้งหมด บางคนพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ บางคนพ่อแม่เดียวกันแต่มีลูกสาวหลายคน ซึ่งก็มีความอิจฉาริษยา แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันตามธรรมดาของผู้หญิง ถึงแม้จะเป็นญาติพี่น้อง แต่ก็ไม่มีใครอยากให้ใครมีความความดีโดดเด่นเกินหน้าเกินตาไปกว่าใคร ฉะนั้นถ้ามีคนใดสะดุดล้ม หรือทำในสิ่งที่ผิดพลาด แม้เพียงเล็กน้อย ที่เหลือก็จะช่วยกันซ้ำเติมทันทีอย่างไม่ลังเล

“นี่! ฉันยังได้ข่าวมาว่าไม่ได้เสด็จมาเพียงลำพังอีกด้วยนะ”

“ใช่ๆ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน เขาพูดกันว่ามากับผู้หญิงคนหนึ่ง สวยราวกับมิสยูนิเวิร์สเลยนะ!”

“อ๊ะ! แล้วเชคฮ์พาผู้หญิงมาทำไมล่ะ?”

“เขาปิดกันให้แซ่ดว่า พาลูกสะใภ้ในอนาคตมาแนะนำกับพระมารดาไงล่ะ!”

“ตายจริง! คลับคล้ายคลับคลาว่าพระชายาในอนาคตจะอยู่แถวนี้นะ ไหนกลับกลายเป็นหญิงนอกสกุลไปได้เสียล่ะ!” แล้วน้ำเสียงหัวเราะกันอย่างสะใจก็ดังขึ้นมาพร้อมกันอีก

ไลลาที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ได้ยินคำพูดกระทบถึงตนก็เลือดขึ้นหน้า โมโหจนไส้ขุ่นเขียว แต่พยายามสะกดข่มไว้ รีบปรับสีหน้าให้ดูเยือกเย็นเช่นเดิม แล้วลุกเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยมาดของนางพญา เนญ่าเห็นพี่สาวเดินออกไปแล้วจึงรีบวิ่งตามทันที

……………………

“ท่านพ่อ! อย่ายอมนะเพคะ! ท่านพ่อต้องคุยเรื่องนี้ กับท่านป้าสะใภ้รองให้รู้เรื่อง!”  เนญ่าออกตัวแทนพี่สาว  ในขณะที่คนพี่นั่งฟังอย่างสงบเสงี่ยม สีหน้าดูเยือกเย็นเช่นเดิม ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“เอาน่า! ใจเย็นๆ ไว้ กฎของราชวงศ์เป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติตามกันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนได้หรอก อาจจะเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น! หน้าที่ของไลลาคือเตรียมพร้อมที่จะเป็นสตรีอันดับหนึ่งของประเทศหลังแต่งงานก็เพียงพอแล้ว ที่เหลือพ่อจัดการเอง!”

“ท่านพ่อจะทำอะไรเพคะ?” ไลลาเอ่ยปากถามออกมาอย่างฉงน

“ยึดอำนาจการปกครอง สนับสนุนสวามีของลูกขึ้นครองบัลลังก์แทนไงล่ะ!”

“เขาไม่มีทางยินยอมแน่ๆ! ใครๆ ก็รู้ว่าถึงจะต่างมารดา แต่เขาทั้งสองคน รักใคร่กันดั่งพี่น้องแม่เดียวกัน” ไลลากล่าวเตือนออกมาอย่างสุขุม

“ก็ถ้าประเทศไร้กษัตริย์ ความชอบธรรมก็ตกอยู่กับมกุฏราชกุมารอยู่แล้วโดยปริยายไม่ใช่หรือ?” เขาพูดแล้วยิ้มหยันที่มุมปาก นัยน์ตาแวบประกายชั่วร้ายออกมานิดหนึ่งแล้วหายไป

“ท่านพ่อคงจะไม่..!” ไลลาตาเบิกกว้างอย่างตกใจ

……………………

“คุณจะให้ฉันพบใครหรือคะ?” หญิงสาวถามหลังจากที่เขาจอดรถหน้าบ้านหลังหนึ่ง

เขามองแต่ไม่ตอบ เปิดประตูรถลงไปก่อน กำลังเดินอ้อมไปเปิดประตูให้อีกฝั่ง แต่เธอเปิดลงมาเอง เขาเลยยืนรอให้เดินไปพร้อมกัน

อิฟราอิมเคาะประตูติดกันห้าครั้ง แล้วเคาะอีกสามครั้ง นิ่งอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงแกร๊กดังมาจากด้านใน

ประตูถูกเปิดออกโดยบอดี้การ์ดคนหนึ่ง ที่ด้านหลังยังมียืนคุมอยู่ที่หน้าประตูด้านในอีกสองคน อิฟราอิมผายมือให้พริมโรสเดินนำหน้าไปก่อน จากนั้นจับตรงข้อศอกเบาๆ ให้เดินตรงไปยังห้องรับแขก

หญิงสาวหน้าตาคล้ายกับคนเอเชียนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่โซฟา พอเห็นมีคนเดินเข้ามาจึงหันมามอง แล้วลุกยืนอัตโนมัติ

“มิสพีราวัชร นี่มิสนรากร” อิฟราอิมแนะนำเธอให้กับหญิงสาวคนนั้นก่อน แล้วจึงหันมาทางเธอ “คุณพริม นี่มิสพีราวัชร เป็นเจ้าหน้าที่ประจำสถานทูตทีแลนด์ที่ถูกจับเป็นตัวประกันในข่าว” พริมโรสได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง

“เกิดอะไรขึ้นกับจักรินคะ ทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว?” พริมโรสถามด้วยหัวใจที่เต้นระทึก หวั่นกลัวไปกับคำตอบที่จะได้รับ

“ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน จู่ๆ พวกนั้นก็ปล่อยตัวฉันไว้ที่ถนนใหญ่ ห่างสนามบินมาเล็กน้อย ฉันเลยรีบติดต่อทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ และก็ถูกพามาอยู่ที่นี่!”

“ผมจำเป็นต้องกักตัวไว้ก่อน เพื่อเป็นการคุ้มครองพยาน รอทางทีมทีแลนด์มาประสานงานการสืบสวน”

“ขอให้ฉันคุยกับมิสพีราวัชรตามลำพังได้ไหมคะ?” อิฟราอิมมองหน้าหญิงสาวนิดหนึ่ง แล้วพยักหน้า เดินออกไปรอข้างนอก

“ฉันชื่อพริมโรสค่ะ เป็นเพื่อนกับจักริน”

“ฉันญาณินค่ะ ญาณิน พีราวัชร” ญาณินยื่นมือให้อีกฝ่ายจับ แล้วยิ้มน้อยๆ

“คุณได้พูดอะไรกับเขาก่อนที่จะแยกกันไหมคะ?” พริมโรสถามอย่างร้อนใจ

“ค่ะ เขาบอกว่าให้ติดต่อคุณให้ได้ และนี่..” ญาณินรูดแหวนออกมาจากนิ้วแล้วส่งให้ เธอจึงหยิบมาพิจารณาใกล้ๆ “ในนี้มีข้อมูลโครงการลับของรัฐบาลอยู่ครึ่งหนึ่ง เขาบอกว่าเพียงคุณดูซอสโค้ดเทียบอัลกอลิทึ่มในนี้ก็จะรู้เองว่าจะเปิดอีกครึ่งหนึ่งได้ยังไง”

“ฉันได้ยินมาว่า เขาได้นำตัวอย่างอาวุธชีวภาพที่ค้นคว้าสำเร็จแล้วไปด้วย!”

“ค่ะ เขาบอกไว้เหมือนกันว่าที่ซ่อนลับต้องใช้กุญแจสองดอกในการเปิด ความลับที่ซ่อนของดอกแรกอยู่ในแหวนวงนี้ อีกครึ่งอยู่ในแหวนที่เขาสวมอยู่ ซึ่งถ้าไม่ได้รหัสของดอกแรกมา จะเปิดแหวนเพื่อหากุญแจดอกที่สองไม่ได้ นั่นจึงทำให้เขายังปลอดภัยอยู่ พวกมันคงจะปล่อยฉันมาเพื่อส่งข่าว”

“นายนี่ซับซ้อนไม่เคยเปลี่ยน! แต่มันก็ทำให้เขายังรอดอยู่ได้จนถึงตอนนี้ ก็ต้องขอบคุณพรสวรรค์ของเขาล่ะ!”

“ฉันไปกับคุณด้วยได้ไหมคะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวที่นี่ อีกอย่างฉันเป็นห่วงเขา อยากไปช่วยเขาด้วยเหมือนกัน”

“ฉันว่าคุณคอยประสานงานที่สถานทูตให้พวกเราดีกว่า จากนี้ไปพวกเราจะเสี่ยงภัยขึ้นเรื่อยๆ ฉันกลัวคุณจะเป็นอันตราย” ญาณินทำสีหน้าเศร้า แต่ก็ไม่พยายามตื๊ออีก

“ก็ได้ค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วย ติดต่อเข้ามาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะคะ” 

“ขอบคุณค่ะ แสตนบายรอไว้เลย คุณคงได้ช่วยพวกเราแน่ๆ!” พริมโรสยิ้มให้อย่างอบอุ่น อีกฝ่ายยิ้มเศร้าๆ ดูไม่สดใส คงจะเป็นห่วงคนรักมาก “งั้นฉันไปก่อนนะคะ” พริมโรสบอกลา ญาณินเข้ามากอดหลวมๆ แล้วเดินมาส่งที่หน้าประตู

ขณะที่เธอเปิดประตูรถ เข้าไปนั่งด้านใน ก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ของคนที่นั่งข้างๆ ดังขึ้นมาพอดี 

“ว่าไง?..อืม..เข้าใจแล้ว” เขากดวางสาย หันมามองหน้าเธอ แล้วเอานิ้วชี้แตะไว้ที่ปาก เธอจึงพยักหน้าว่าเข้าใจ

เขาเอื้อมมือมากดหลังเธอให้ก้มลงเล็กน้อย แล้วโน้มตัวเข้ามามองใกล้ๆ หยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกลุ่มผม เอามาวางที่ในมือให้เธอดู

พอเห็นว่าเป็นอะไร พริมโรสถึงกับเบิกตากว้าง หันไปมองหน้าเขาอย่างตกใจ มันคือสติ๊กเกอร์สอดแนม รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงลายการ์ตูนน่ารักทั่วไป แต่ภายในมันคือเครื่องดักฟังดีๆ นี่เอง ถ้ามันหล่นตรงไหน ก็จะติดแนบสนิทกับพื้นจนแทบสังเกตไม่เห็น เว้นแต่จะเข้าไปจ้องใกล้ๆ

“เอ่อ..ราอิมคะ! ไหนคุณบอกว่าจะพาฉันไปทานของอร่อยไง ฉันชักจะหิวแล้วล่ะ!” เขาเงยหน้าหันมามอง หลังจากหากระดาษมาแปะสติกเกอร์ไว้ แล้ววางที่คอนโซล

“เยส มาดาม แอส ยัวร์ วิช!” เขาพูดว่าได้ตามที่ขอ แล้วก็สตาร์ทรถ “แต่ผมขอแวะหาเพื่อนแถวนี้ก่อนได้ไหม พอดีเขามีธุระด่วน”

“ได้ค่ะ”  

เขาขับรถมาประมาณสิบนาที ก็เลี้ยวเข้าไปจอดในคฤหาสน์หรูหลังหนึ่ง ทำมือให้เธอลงจากรถ แล้วเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน

พอประตูปิดเขาก็จับให้เธอหันหลัง แล้วไล้มือเบาๆ ไปตามความยาวของเส้นผมจนทั่วอย่างอ้อยอิ่ง จากนั้นก็มองสำรวจที่เสื้อผ้าตั้งแต่คอจรดเท้ารอบตัวแต่ก็ไม่มี จึงถอนใจโล่งอกด้วยกันทั้งคู่ แล้วเขาก็จับข้อศอกพาเดินเข้าไปในห้องรับแขก ที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา

การตกแต่งออกไปทางสถาปัตยกรรม แบบผสมผสาน ลวดลายที่เห็นวิจิตงดงามนั้น เหมือนจะได้รับวัฒนธรรม ของยุโรปมาด้วย 

เพดานห้องรับแขก เป็นแบบสกายไลท์โดม กระจกหลากสี ยามเมื่อถูกแสงแดดส่องลงมากระทบ ทำให้ห้องรับแขกดูสดใส เต็มไปด้วยสีสันแห่งจินตนาการที่หลากหลายอย่างน่าอัศจรรย์

“บ้านเพื่อนคุณสวยจังเลยค่ะ มองจากด้านนอกดูไม่ออกเลยว่าซ่อนตำหนักสวรรค์ไว้ภายใน” พริมโรสใบหน้าเงยแหงนมองดูเพดานโดมทรงกลมด้านบน และแชนเดอร์เรียคริสตัลอย่างชื่นชม ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

“บ้านผมเอง! หลังนี้เพิ่งจะปรับปรุงเสร็จ ดีใจที่คุณชอบ”

“ของคุณหรือคะ!” หญิงสาวเบิกตาโตกว้างด้วยความตื่นเต้น มองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “การตกแต่งแบบนี้เรียกว่าอะไรคะ?”

“บ้านเรือนและสถาปัตยกรรมของชาวเปเรซส่วนใหญ่ จะเป็นสไตล์บาร็อควินเทจ ผสมกับศิลปะโรโกโก หลายประเทศในแถบตะวันออกกลางเคยเป็นอาณานิคมของยุโรป จึงได้รับอิทธิพลเหล่านี้ไปโดยปริยาย”

ศิลปะโรโกโก ที่เขาพูดถึงก็คือออกแบบที่เป็นเอกภาพ คือทุกสิ่งทุกอย่างในห้อง ไม่ว่าจะเป็นผนัง เครื่องเรือน หรือเครื่องประดับ จะออกแบบเพื่อให้กลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ซึ่งในห้องนี้จะเน้นสีขาว เทา และเหลืองทองเป็นส่วนใหญ่ ส่วนลวดลายของพรมที่พื้นจะค่อนไปทางแถบเปอร์เซีย

เธอแอบรู้สึกเสียดาย ที่ไม่ได้หยิบกล้อง หรือโทรศัพท์มือถือติดมือมาด้วย

อิฟราอิมเดินหายไปเข้าในห้องด้านข้างชั่วครู่ ก็กลับออกมาพร้อมกับถ้วยชาสีเงินลวดลายวิจิตรงดงามสองแก้ว กับขนมบาคลาวา หญิงสาวรีบเดินเข้าไปรับถาดมาถือไว้เอง

เธอเคยอ่านในอินเตอร์เนตเกี่ยวกับขนมชนิดนี้ มันเป็นขนมที่หวานมาก แต่ทั้งๆ ที่หวานขนาดนั้น เมื่อใครได้ลองทานในชิ้นแรกก็อยากที่จะทานชิ้นที่สองอีกทันที เคล็ดลับความอร่อยอยู่ที่ลักษณะเฉพาะของตัวแป้ง การขึ้นแป้ง การนวด การทำเลเยอร์ จึงเป็นขนมที่มีต้นทุนที่สูง และนิยมรับประทานเฉพาะชนชั้นสูงในสมัยก่อนเท่านั้น ถึงแม้ปัจจุบันนี้จะสามารถพบเห็นได้ตามแหล่งท่องเที่ยวต่างๆ แล้ว แต่ก็ยังมีราคาแพงอยู่ดี

พริมโรสเดินมานั่งที่โซฟา ถามประเด็นที่กำลังสงสัยก่อนหน้านี้ทันที

“คุณรู้ได้ยังไงคะ ว่ามันติดอยู่ที่ผมฉัน?”

“คนของผมโทรมาบอก เขาเห็นจากกล้องวงจรปิดว่ามิสพีราวัชร ยื่นมือมาแตะที่ผมคุณด้านหลัง ขณะที่กำลังเดินออกมา”

“ฉันคิดไม่ถึง และไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นสายลับ! อยากรู้จังว่าเขาทำงานให้หน่วยไหน และบอยเฟรนด์ของเขารู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

“คุณคุยอะไรกับเขา?”

“คนของคุณเขาไม่ได้รายงานหรือคะ?” หญิงสาวแกล้งถาม เพราะเขาให้คนจับตาดูแม้กระทั่งในกล้องวงจรปิด เรื่องอื่นคงไม่ต้องเอ่ยถึง

“อย่าโยกโย้น่า! ถ้าเขารู้ภาษาคุณก็คงบอกผมแล้ว!”

พริมโรสตวัดสายตาค้อน แต่ก็เล่าให้ฟังแต่โดยดี รวมถึงต้นเหตุแห่งภารกิจ ซึ่งเขาจำเป็นต้องรับรู้อยู่แล้ว เพราะเกี่ยวพันกับความมั่นคงของประเทศเขาโดยตรง

“สรุปคนที่ถูกจับเป็นตัวประกันก็คือแฮกเกอร์คนนั้น?”

“ค่ะ ที่เขายังมีชีวิตรอดอยู่ถึงตอนนี้ เพราะพวกนั้นยังไม่รู้ที่ซ่อนของอาวุธชีวภาพ ฉันเชื่อว่าเบื้องหลังของกบฏกลุ่มนี้ ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ยัยแฟนสาวของเขาคนนั้นคือนกต่อของหน่วยไหน ฉันต้องสืบให้ได้โดยด่วน! แต่เครื่องไม้เครื่องมืออยู่ที่บ้านพักหมดเลย ขอยืมโน้ตบุ๊กกับโทรศัพท์ของคุณก่อนได้ไหมคะ?” 

เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวรู้ตัวหรือเปล่า เวลาที่เธอลดความระมัดระวังตัว แล้วพูดคุยเป็นกันเองแบบนี้ ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงดูมีเสน่ห์น่าดึงดูดมากๆ โดยเฉพาะปลายเสียงนุ่มคล้ายจะอ้อนนิดๆ แบบเมื่อสักครู่นั้น ทำให้หัวใจเขาสะดุดไปแล้ว ก่อนสำรวมตัวเองกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม จากนั้นก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ส่งให้ แล้วเดินเข้าไปด้านใน 

พริมโรสยิ้ม รับเครื่องมาแล้วกล่าวขอบคุณเขา กดเข้าเครื่องของตัวเอง

“ฮัลโหล?”

“นายเต! นี่ฉันเอง”

“เธออยู่ไหน? สรุปจะเอายังไง? พวกเรากำลังจะเสียเวลาไปอีกวันแล้วนะ!”

“ไม่เสียสิ! กำลังได้เรื่องเลยล่ะ นายรู้จักแฟนของจักรินหรือเปล่า?”

“เคยเห็นครั้งหนึ่ง ทำไมหรอ?”

“ญาณิน พีราวัชร ตรวจสอบประวัติให้หน่อย ด่วนเลย! ขอแบบเงียบกริบนะ เดี๋ยวกลับไปแล้วฉันจะเล่าแผนให้ฟัง!” เธอพูดเสร็จก็กดตัดสาย

อิฟอาริมเดินกลับมาพร้อมโน้ตบุ๊กในมือ เขาวางลงตรงหน้าหญิงสาว หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปอีก

…………………….

เชคฮ์ / ชีคฮ์ - sheik - ชื่อกิตติมศักดิ์ภาษาอาหรับสำหรับ หัวหน้าเผ่า, หัวหน้าหมู่บ้าน, เจ้าอาหรับ, ผู้นำศาสนา(อิสลาม), กษัตริย์, ผู้นำประเทศ, เจ้าชาย, เจ้าหญิง, บรรดารัฐมนตรี  หรือเชื้อพระวงศ์อาหรับ แต่ถ้าหากเป็นผู้หญิง จะเรียกว่า...ชัยค์เคาะฮ์