เฮียสิงหลป่วย

สิงหลยังคงเดินไปเรื่อยๆ หนทางมันยังอีกยาวไกลมาก แต่เขาก็ตั้งใจจะเดินจนถึงบ้าน เพราะไม่อยากขัดคำสั่งของแสนดี ถ้าเขาจะโกงก็ย่อมได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ เพราะเขาต้องการรับโทษจากแสนดีจริงๆ ดีกว่าให้แสนดีทิ้งเขา เขาทำใจไม่ได้เลยจริงๆ

"กูก็เพิ่งรู้นะเนี่ย กว่าบ้านกูมันอยู่ไกลขนาดนี้ ทำไมตอนทำกูไม่ทำไว้ใกล้ๆวะ ชิบหาย!!กูจะถึงเมื่อไหร่เนี่ย"

เดินมาสักพักรถคันคุ้นตาก็เล่นเข้ามาจอดข้างตัว

"นายครับ ขึ้นรถมาเถอะครับนายนี่ก็ดึกมากแล้ว ตอนนี้คุณแสนดีหลับไปแล้ว ต่อให้นายกลับไปตอนนี้คุณแสนดีก็ไม่รู้หรอกครับ"

สิงหลส่ายหน้าทันที เขาไม่ต้องการที่จะผิดคำพูดกับแสนดี ถ้าแสนดีต้องการทำโทษเขาแบบนี้เขาก็จะรับโทษจากแสนดีแบบนี้เช่นกัน

"มึงกลับไปเถอะไกร กูจะเดินจนกว่าจะถึงบ้าน เมียกูสั่งให้เดินกูก็ต้องเดิน มึงกลับไปพักผ่อนเถอะ"

เกรียงไกรลงจากรถทันที เขาตั้งใจไว้แล้วว่า เจ้านายของเขาเดิน เขาก็จะเดินกับนายของเขาเช่นกัน

"งั้นขอผมเดินกับนายนะครับ อย่างน้อยๆก็มีคนอารักขานาย เพื่อความปลอดภัยนะครับนาย"

สิงหลพยักหน้ารับ เกรียงไกรอยู่เคียงบาเคียงไหล่เขามาหลายปีเป็นมือขวาที่จงรักภักดี แทบจะเป็นเพื่อนตายกับเขาเลยก็ว่าได้