ตอนที่4. ได้แต่ก้มหน้าลง

สีหน้าชินอ๋องเย็นชาราวฉาบด้วยน้ำแข็ง และเอ่ยกับองครักษ์คนสนิทที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ว่า “ซือหมิง ส่งคนไปนำศพของนางมาเดี๋ยวนี้”

        “ขอรับ” ซือหมิงน้อมคำนับรับคำสั่ง

        พระชายาตู้รีบแย้งขึ้น “ศพของนางฝังไปแล้วเจ้าค่ะ”

        “ฝังแล้วก็ขุดขึ้นมา” เสียงเฉียบขาดของชินอ๋องดังสวนขึ้นทันที

        ซือหมิงคำนับอีกครั้งแล้วก้าวยาวๆ จากไป

        พระชายาขมวดคิ้วเรียวงามนิดหนึ่งมองตามหลังองครักษ์ขวาซือหมิง แล้วหันกลับมาแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ชินอ๋อง “ท่านอ๋องโปรดอย่าได้ขุ่นเคืองใจไปเลยเจ้าค่ะ แม้จ้าวอี๋เหนียงจะรูปงามนัก ก็ใช่ว่าจะหาบุรุษรูปงามเช่นนี้ไม่ได้อีกเสียเมื่อไหร่ ไว้เป็นหน้าที่ของข้าน้อยเองเจ้าค่ะ...”

        นางยังกล่าวไม่ทันจบ ชินอ๋องก็ขัดขึ้นว่า “ไม่ต้อง...เจ้าก็อยู่เป็นพระชายาของเจ้าไปดีๆ ไม่ต้องสรรหาบุรุษหรือสตรีมาให้ข้าอีก แล้วนี่เจ้าหมดธุระแล้วใช่หรือไม่ ถ้าใช่ก็กลับตำหนักไปเถอะ”

        พระชายาลอบกำมือแน่นอย่างกรุ่นโกรธ แต่ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้า ได้แต่หลุบตาลงพลางแย้มยิ้มรับคำ

        “เจ้าค่ะ...ท่านอ๋องก็พักผ่อนให้มากนะเจ้าคะ”

        แล้วลุกจากเก้าอี้ที่นั่งยอบกายคารวะพร้อมกับสาวใช้ที่ติดตามมา ก่อนจะพากันเดินจากไป

        จางจงคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชินอ๋องผู้เป็นประมุขของจวน เหลือบมองศพของหญิงสาวที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ที่ทหารยกเข้ามาวางข้างๆ แล้วมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง

        “ใช่นางจริงๆ ขอรับ นางคือชิวฮัว นางเป็นคนกล่าวหาว่าคุณชายมีสัมพันธ์เกินเลยกับชุนฮัว จนชุนฮัวต้องโทษถูกโบยจนตาย ส่วนคุณชายก็ถูกโบยยี่สิบไม้จนล้มป่วยหนักเช่นนี้ นาง...นางช่างร้ายกาจราวงูพิษที่เลี้ยงไม่เชื่อง” จางจงรำพึงรำพัน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าชินอ๋องคงมีอะไรจะสั่งเขา “ท่านอ๋องจะให้คุณชายมาดูศพนางเท่านั้นหรือขอรับ?”

        “อืม...เมื่อเช้ามืดทหารที่ตรวจตราความเรียบร้อยภายในจวนพบศพของนางอยู่ในพุ่มไม้ที่สวนข้างตำหนักใหญ่ และมีบ่าวจำได้ว่านางคือคนของจ้าวอี๋เหนียง ข้าจึงให้ตามจ้าวอี๋เหนียงมาเพื่อยืนยันตัวตนของนาง ไม่คิดเลยว่าจ้าวอี๋เหนียงจะถูกลงโทษจนบาดเจ็บหนักเช่นนี้” ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ ทว่าสีหน้าเย็นชา “ถ้าจ้าวอี๋เหนียงทำผิดจริง โทษตายก็คงยังไม่พอ”

        พอยืนยันตัวตนเสร็จ ศพของชิวฮัวก็ถูกยกออกไป

        “ท่านอ๋อง...ท่านอ๋อง...ได้โปรดช่วยชีวิตคุณชายของบ่าวด้วยเถิดขอรับ บ่าวเชื่อว่าคุณชายของบ่าวไม่ใช่คนเหลวไหลเช่นนั้น”

         จางจงพร่ำขอความเมตตาพลาง โขกศีรษะกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลาง

        “หยุด” ชินอ๋องสั่งห้ามเสียงเฉียบ

        จางจงไม่กล้าขัดจึงนั่งคุกเข่าตัวตรงอย่างนิ่งงัน น้ำตาตก ที่หน้าผากของเขามีรอยแดงเพราะโขกกับพื้นแข็ง

        “ข้าตัดสินใจช่วยชีวิตจ้าวอี๋เหนียงแน่นอน” เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ได้รับเมื่อห้าปีก่อน “แต่ถ้าเขาทำผิดจริง...โทษตายแม้ข้าจะละเว้นให้ แต่โทษเป็นยังคงต้องรับ”

        จางจงได้แต่ก้มหน้าลง

        “คารวะท่านอ๋อง” เสียงแหบห้าวเสียงหนึ่งดังขึ้นที่เบื้องหลังของจางจง เขาไม่กล้าเหลียวไปมองเพราะเกรงจะเสียมารยาทต่อหน้าชินอ๋อง “ข้าน้อยนำยาที่ท่านหมอสั่งมาจากวังหลวงแล้วขอรับ”

        “นำไปให้ท่านหมอเดี๋ยวนี้เลย”

        “ขอรับ” ต่อจากเสียงขานรับก็คือเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป

        ชินอ๋องมองมาที่จางจง “เจ้าไปดูแลจ้าวอี๋เหนียงให้ดี หากไม่สามารถป้อนยาให้เขาได้อีก ก็จงมาบอกข้า ข้าจะไปป้อนยาให้เขาเอง ยานี้ต้องใส่ใจให้มากไว้เพราะเป็นยาล้ำค่าหายาก...เจ้าไปได้แล้ว”

        “ขอรับ”

         จางจงรับคำนอบน้อมพร้อมค้อมคำนับ ก่อนจะลุกเดินไปยังห้องข้าง...พอไปถึง เขาเห็นคุณชายยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สีหน้ายังคงซีดเซียว ลมหายใจรวยริน แต่สาวใช้ได้นำเสื้อผ้าเนื้อดีมาให้คุณชายผลัดเปลี่ยน และเตรียมน้ำอุ่นมาให้เช็ดตัว จางจงจึงจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก่คุณชาย

*

*

        ที่ห้องหนังสือของตำหนักใหญ่ ซึ่งมีคนสี่คนชุมนุมกันอยู่ คนหนึ่งนั่ง อีกสามคนยืนตัวตรงด้วยกิริยาท่าทางสงบ...ชินอ๋องนั่งฟังองครักษ์ขวาซือหมิงรายงานพลางเคาะนิ้วเรียวยาวและแข็งแรงลงบนโต๊ะไม้เนื้อดีเบาๆ

        “ข้าน้อยส่งศพของสาวใช้ทั้งสองไปให้หมอที่กรมอาญาชันสูตรแล้วขอรับ ผลปรากฏว่า...ชุนฮัวยังเป็นหญิงสาวพรหมจารีอยู่ แต่ชิวฮัวตั้งครรภ์ราวสามถึงสี่เดือนแล้วขอรับ” ซือหมิงหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “เรื่องที่จ้าวอี๋เหนียงเล่นชู้กับชุนฮัวจึงไม่ใช่เรื่องจริง แต่พ่อของเด็กในครรภ์ของชิวฮัวนั้นเป็นใคร แล้วทำไมนางถึงได้ใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียงด้วยละขอรับ?”

        “หรือว่าเป็นนางที่ถูกจ้าวอี๋เหนียงย่ำยีแล้วไม่เหลียวแลจนกลายเป็นความคับแค้นใจ จึงได้ใส่ร้ายจ้าวอี๋เหนียงเพื่อล้างแค้น” ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่แข็งแรงหน้าตาดุดันอีกคนในห้องสันนิษฐาน

        “ท่านองครักษ์เฉินกล่าวเป็นงิ้วไปได้” ชายวัยสี่สิบท่าทางเหมือนบัณฑิตทรงภูมิรู้ส่ายหน้า

         “ว่าได้หรือท่านพ่อบ้านเหลียง ความแค้นของสตรีดูถูกไม่ได้เชียวนา” องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยยังคงเชื่อมั่นต่อคำสันนิษฐานของตนเอง

        “อาเฉิน เจ้าดูงิ้วมากเกินไปแล้วละมั้ง” ซือหมิงส่ายหน้าอย่างระอา

        “พ่อบ้าน...เรื่องที่ให้ท่านตรวจสอบได้ความว่าอย่างไร?” ชินอ๋องถามขึ้นทำให้องครักษ์คนสนิททั้งสองต่างเงียบปาก

        “เรียนท่านอ๋อง...ตั้งแต่วันสมรสของท่านอ๋อง พอรุ่งขึ้นท่านอ๋องไปพำนักที่ค่ายทหาร พระชายาตู้ก็ได้สั่งให้ชุนฮัวชิวฮัวสองสาวใช้ของจ้าวอี๋เหนียงมาอยู่ที่เรือนคนรับใช้ส่วนกลาง ทำงานชั้นต่ำทั่วไป ที่เรือนของจ้าวอี๋เหนียง จึงมีเพียงขันทีจางจงที่ติดตามมาแต่แคว้นเป่ยอยู่รับใช้เพียงผู้เดียวเท่านั้น ทรัพย์สินของมีค่าทั้งหลายของจ้าวอี๋เหนียงก็ถูกพระชายายึดเอาไปหมด ความเป็นอยู่ของอี๋เหนียงมิใคร่ดีนัก...เอ่อ...”

        “ว่าไป” เสียงสั่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

        “จ้าวอี๋เหนียงได้รับอาหารหยาบๆ เพียงวันละสองมื้อ หรือบางวันก็แค่มื้อเดียว จำนวนก็เพียงเล็กน้อยพอกันตายเท่านั้น”

        ชินอ๋องมองพ่อบ้านเหลียงด้วยแววตาสงบเยือกเย็น...เรื่องราวเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาคำนวณได้แต่แรก และเป็นสิ่งที่เขาต้องการให้มันเกิดขึ้นเอง เขาต้องการจะทรมานองค์ชายแคว้นเป่ยให้มากที่สุด ต้องการจะเหยียบย่ำหยามหยันแคว้นเป่ย ต้องการจะแก้แค้นให้กับเสด็จพี่รองที่เสียชีวิตในสนามรบด้วยฝีมือของคนแคว้นเป่ย ภาพเสด็จพี่รองถูกลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนเสียบราวกับขนเม่นกลางสมรภูมิยังติดตาฝังแน่นในใจของเขาอยู่ ถ้าจ้าวชิงเฟิงไม่ใช่ทูตที่นำของบรรณาการมาและเป็นของบรรณาการชิ้นหนึ่งด้วย เขาคงสั่งตัดหัวจ้าวชิงเฟิงไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว