LOGINShare
บทที่ 640
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 641
“กราบทูลฝ่าบาท อย่างเร็วที่สุดอ๋องฉู่น่าจะได้รับสาส์นในวันพรุ่ง ส่วนสาส์นตอบกลับของพระองค์ คาดการณ์ว่าคงต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะส่งกลับมาถึง ขอฝ่าบาทโปรดทรงอดทนรอ!”“เอาเถิด ช่วงสองสามวันนี้ให้เหล่าทหารได้พักผ่อนหย่อนใจให้เต็มที่เสียก่อนก็แล้วกัน”จ้าวควงพูดจบ ก็จ้องมองฉินซู “ท่านผู้อาวุโส หากอ๋องฉู่ทรงยินยอมที่จะพบปะหารือ อย่างไรคงต้องรบกวนท่านผู้อาวุโสติดตามแม่ทัพเติ้งไปด้วยกัน และช่วยให้คำชี้แนะแก่เขาด้วย”ฉินซูรับคำอย่างยินดี “ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชา!”ราวหนึ่งเค่อต่อมา ฉินซูก็เดินออกมาจากพระราชสถานหนานเยวี่ยเมื่อเขากลับมาถึงโรงพักม้า ตงฟางไป๋ก็กุลีกุจอเข้ามาสอบถาม“องค์… อะแฮ่ม หัวหน้าใหญ่ สถานการณ์คืบหน้าไปถึงขั้นใดแล้วขอรับ?”ฉินซูกล่าวอย่างอารมณ์ดี “ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ ตอนนี้เราแค่ต้องรอคอยการตอบรับจากฉินอวี่!”“หากเป็นเช่นนั้นนับว่าเป็นเรื่องดีเกินคาด แต่คาดมิถึงว่าอ๋องฉู่จะกล้าคิดก่อการกบฏ หากเรื่องนี้ถูกเปิดโปง ใคร ๆ ย่อมรู้ว่าต้องหัวหลุดจากบ่าเป็นแน่”เพียงคิด ตงฟางไป๋ก็รู้สึกขวัญผวาจนแทบตั้งสติมิอยู่ฉินซูหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย แล้วพึมพำว่า “หากเรื่อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 642
เมืองหลงเฉิง ต้าเหยียนภายในจวนอ๋องฉู่ ฉินอวี่ก้มหน้าก้มตาอ่านสาส์นในมือ พลันตกอยู่ในภวังค์ความคิดผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าของเขาก็พลันแน่วแน่ขึ้นมาทันใด เขาผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้าวเท้าออกจากประตูจวนอย่างรวดเร็วมิช้า เขาก็เดินทางมาถึงหน้าจวนเสนาบดีกรมกลาโหมเมื่อบ่าวรับใช้เฝ้าประตูเห็นฉินอวี่ ก็ตกใจสะดุ้งโหยง รีบคุกเข่าลงคำนับฉินอวี่โบกมือ “มิต้องมากพิธี รีบเข้าไปแจ้งเถิด บอกว่าข้ามีธุระสำคัญจะพบเสนาบดีเหวิน”“เชิญเสด็จเข้าไปรอด้านในก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะรีบไปรายงานให้ทราบ”บ่าวรับใช้ค้อมกายคารวะก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปด้านในส่วนฉินอวี่ก็เดินทางไปยังห้องโถงเพื่อรอคอยผ่านไปชั่วครู่ เหวินเยวี่ยนซานก็กุลีกุจอเดินเข้ามา“โอ้ ท่านอ๋องฉู่ ช่างเป็นแขกที่พบได้ยากยิ่ง เชิญพ่ะย่ะค่ะ เชิญประทับด้านในก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เขากล่าวเชื้อเชิญฉินอวี่ให้นั่งลง พร้อมกับตะโกนออกไปนอกประตู “ใครก็ได้ รีบรินชามาถวายเร็วเข้า!”รอจนกระทั่งบ่าวรับใช้นำชามารินให้ เหวินเยวี่ยนซานจึงเอ่ยถาม “วันนี้ท่านเสด็จมาถึงจวนของข้าน้อย มีสิ่งใดจะชี้แนะหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวี่จิบชาเล็กน้อย กล่าวเสียงเรียบ “มิบ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 643
โชคดีที่ฉินอู๋ต้าวเพียงยิ้มและกล่าว "รัชทายาทมิเคยออกรบมาก่อน ข้าเองก็รู้สึกมิสบายใจนัก แต่เมื่อเจ้ามีความตั้งใจเช่นนี้ ก็ไปเถิด"ฉินอวี่แสดงสีหน้ายินดี "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอทูลลากลับจวนไปเตรียมตัวสักเล็กน้อย แล้วจะออกเดินทางลงใต้ทันทีพ่ะย่ะค่ะ!"ฉินอู๋ต้าวพยักหน้าเล็กน้อย มองตามหลังฉินอวี่ไป จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยกล่าวถึงฉินอวี่หลังจากออกจากพระราชวัง เขาก็มุ่งหน้ากลับจวนอ๋องฉู่โดยมิรีรอทันทีที่ก้าวเข้าประตูจวน เขาก็สั่งการคนสนิทผู้หนึ่ง "คังเหวย เจ้าพกป้ายหยกคาดเอวประจำตัวข้าไปตงไห่ด้วย"คังเหวยแสดงสีหน้าตกตะลึง เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา "ท่านอ๋องฉู่ ท่านจะลงมือแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?"ฉินอวี่พยักหน้าน้อย ๆคังเหวยมองไปรอบ ๆ อีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วกล่าวต่อ "อ๋องฉู่ เรื่องนี้สำคัญยิ่ง เกรงว่าตอนนี้เวลามิเหมาะสม รออีกหน่อยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?""รอมิได้แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าได้รับรายงานลับ กองทัพหนานเยวี่ยพ่ายแพ้แล้ว หลังจากที่ฉินซูกลับมา ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเขาก็จะมั่นคงยิ่งขึ้น เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็เหลือทางเลือกสุดท้ายเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น""แต่ท่านอ๋อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 644
"ดินแดนหนานเยวี่ยมีภูเขาสูงและป่าทึบ ด่านปราการยิ่งกว่าปราการสวรรค์ ป้องกันง่ายโจมตียาก หากองค์รัชทายาททรงนำทัพรุกไล่ตีต้อน เกรงว่าจะต้องสูญเสียอย่างหนักหน่วง" เหลยเจิ้นแสดงสีหน้ากังวลฉินอู๋ต้าวยิ้มจาง ๆ "ถือเสียว่าให้เขาได้เรียนรู้ หากต้องสูญเสียอย่างหนักหน่วงจริง ๆ ความดีความชอบจะถูกหักล้างกันเอง ข้าก็มิต้องปวดหัวเรื่องนี้อีก"ความดีความชอบอันใหญ่หลวงที่ฉินซูสั่งสมไว้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เพียงพอที่จะทำให้เขามีที่ยืนในราชสำนักในยามนี้ยังขับไล่กองทัพใหญ่หนานเยวี่ยให้ล่าถอยไปได้อีก กล่าวได้ว่ามีความดีความชอบยิ่งใหญ่เป็นที่สุดเมื่อถึงเวลาที่เขากลับมา ฉินอู๋ต้าวก็ยังมิรู้ว่าจะตกรางวัลแก่เขาอย่างไรดียามนี้ฉินซูนำทัพรุกไล่ตาม หลังจากพ่ายแพ้แล้ว ความดีความชอบก็จะหักล้างกัน มิต้องตกรางวัลและมิต้องลงโทษ ฉินอู๋ต้าวจึงโล่งใจขึ้นมิน้อยส่วนกำลังพลที่สูญเสียไป ต้าเหยียนมิได้ขาดแคลนกำลังคน เรียกเกณฑ์มาใหม่ก็สิ้นเรื่องความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจฉินอู๋ต้าวเหล่านี้ เหลยเจิ้นย่อมล่วงรู้กระจ่างแจ้ง เขาเพียงแต่แย้มยิ้มอย่างขมขื่น พลางส่ายหน้าโดยมิได้กล่าวอันใดฉินอู๋ต้าวดูเหมือนจะยังมิสาแก่ใจนั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 645
"ท่านผู้อาวุโสคาดการณ์แม่นยำราวเทพพยากรณ์ อ๋องฉู่ทรงตอบรับคำเชิญ ตกลงที่จะพบปะหารือกับพวกเราที่หุบเขาเหล่าเถียวแล้ว!""เมื่อใด?""คืนนี้ขอรับ ข้าเดินทางมาครานี้ก็เพื่อที่จะให้ท่านผู้อาวุโสเตรียมตัวเล็กน้อย จากนั้นเราจะออกเดินทางไปพร้อมกัน!"ฉินซูกล่าวอย่างใจเย็น "ข้ามิได้มีสิ่งใดต้องเตรียมพร้อม สามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา"เติ้งหม่างแค่นเสียงหัวเราะ "ยอดเยี่ยม เช่นนั้นพวกเราก็รีบออกเดินทางกันเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า มิฉะนั้นตกกลางคืนแล้วจะเดินทางไปมิถึงหุบเขาเหล่าเถียว"ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะติดตามเติ้งหม่างออกจากโรงพักม้าไปการเดินทางครั้งนี้ เขาตัดสินใจมิพาพี่น้องตงฟางไป๋ไปด้วย เนื่องจากอ๋องฉู่เคยพบเห็นหน้าค่าตาคนทั้งสองแล้วฉินอวี่มิได้หูเบาเชื่อคนง่ายเหมือนหูก่วงเซิง หากถึงเวลาเกิดความสงสัยขึ้นมา เช่นนั้นจะเป็นการอธิบายยากหลังจากออกจากโรงพักม้าหูก่วงเซิงก็เดินทางมาถึงเช่นเดียวกันจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ควบม้าอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังหุบเขาเหล่าเถียวเมื่อพวกเขาทั้งหมดออกจากเมืองไปได้มินาน ตงฟางไป๋ก็เดินทางออกจากเมืองถัวเฉิงอย่างเงียบเชียบ!ราตรีกาลมาเยือน ลมหนาวโชยมา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 646
บุรุษร่างกำยำกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง "ท่านแม่ทัพเติ้ง นี่เป็นโอกาสทองที่สวรรค์ประทานมาให้ หากปล่อยให้หลุดลอยไป หนานเยวี่ยของพวกท่านจะหาโอกาสที่ดีถึงเพียงนี้มิได้อีกแล้ว"อีกคนกล่าวเสริมว่า "ถูกต้องแล้ว อีกอย่างยังมีเรื่องหนึ่งที่ท่านต้องเข้าใจ ท่านอ๋องฉู่ของพวกเรามิได้ทรงคาดหวังให้พวกท่านยกทัพไปฝ่ายเดียวจึงจะประสบความสำเร็จ แต่ให้คอยเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ก็เท่านั้น ท่านจะร่วมมือหรือไม่ จงตอบมาตามตรง เราจะได้นำความกลับไปทูลรายงาน!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เติ้งหม่างก็เหลือบมองฉินซูอย่างลังเล "ท่านผู้อาวุโส ท่านมีความเห็นเช่นไร?"เมื่อเห็นว่าเติ้งหม่างผู้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพหนานเยวี่ย ในยามนี้กลับหันมาไต่ถามความคิดเห็นจากบุรุษหน้าตาธรรมดามิสะดุดตาผู้หนึ่ง คนสนิททั้งสองของฉินอวี่อดมิได้ที่จะพินิจพิจารณาบุรุษซึ่งเป็นฉินซูปลอมตัวมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกหลายคราฉินซูลูบเคราบนคางพลางแสร้งทำทีครุ่นคิดผ่านไปอึดใจหนึ่ง เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย "สิ่งที่เขากล่าวมาเมื่อครู่ถูกต้องแล้ว ครานี้เป็นโอกาสทองที่สวรรค์ประทานมาให้ มิอาจปล่อยให้หลุดลอยไปได้ ท่านแม่ทัพเติ้งโปรดยินยอมให้ความร่วมมือกับพวกเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 647
”ได้ รีบเข้ามาเถอะ”หลังจากที่ฉงชูโม่เชื้อเชิญให้ตงฟางไป๋เข้าไปในกระโจมแล้ว นางก็สอดส่ายสายตามองข้างนอกอีกสองสามคราเมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้คนภายนอกล่วงรู้ นางจึงปิดม่านประตูลงนางเอ่ยถามอย่างกระวนกระวาย "ตอนนี้องค์รัชทายาททรงเป็นเช่นไรบ้าง? ทรงตกอยู่ในอันตรายใด ๆ หรือไม่?""องค์รัชทายาททรงปลอดภัยดี อีกทั้งทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามที่พระองค์ทรงคาดการณ์ไว้ ดังนั้นท่านแม่ทัพชูโม่โปรดวางใจ"เมื่อได้ยินดังนั้น ฉงชูโม่ก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด ความกังวลในใจพลันคลายลงไปมิน้อยนางซักถามต่อไป "ไยองค์รัชทายาทต้องเสี่ยงภัยถึงเพียงนั้น พระองค์มิรู้หรือไรว่าดินแดนหนานเยวี่ยนั้นเป็นแดนอันตราย หากมีคนล่วงรู้สถานะที่แท้จริงของพระองค์ ผลลัพธ์ย่อมมิอาจคาดเดาได้!""ครานั้นข้าน้อยเองก็เคยทัดทานแล้ว หากแต่ทัดทานมิอยู่ องค์รัชทายาทตรัสว่า มิเข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือได้อย่างไร โชคดีที่ในยามนี้ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามความคาดหมาย!""เช่นนั้นเจ้าเดินทางกลับมาในยามวิกาลเช่นนี้ เพราะพระองค์มีรับสั่งมาถึงข้าหรือ?"ตงฟางไป๋พยักหน้าเล็กน้อย ยื่นสาส์นฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ "นี่คือสาส์นที่องค์รัชทายาททรงมีรับสั่งใ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 648
หลังจากฉินอวี่เห็นฉงชูโม่ เขาก็เดินตรงเข้าไปหานางเมื่อเห็นดังนั้น ฉงชูโม่ก็รีบเดินเข้าไปต้อนรับ "ท่านอ๋องฉู่ เมื่อคืนลำบากท่านอ๋องแล้วเพคะ!"นางกล่าวพร้อมประสานมือคารวะฉินอวี่โบกมือเล็กน้อย "เป็นหน้าที่ มิบังอาจกล่าวว่าเหน็ดเหนื่อย"ฉงชูโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบราบเรียบ "เมื่อคืนท่านอ๋องทรงตรวจตราจนดึกดื่น ทรงค้นพบสิ่งใดบ้างหรือไม่เพคะ?"ฉินอวี่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "จากรายงานของทหารม้าลาดตระเวนของข้า ทางฝั่งหนานเยวี่ยกำลังเตรียมเสบียงอาหารและยุทโธปกรณ์ คาดว่าพวกมันจะยกทัพมารุกรานชายแดนต้าเหยียนของพวกเราอีกครา!"ฉงชูโม่เอ่ยถามโดยมิเปลี่ยนสีหน้า "เช่นนั้นท่านอ๋องฉู่มีข้อเสนอแนะดี ๆ บ้างหรือไม่เพคะ?"ฉินอวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า "ดูท่าข้าคงต้องพำนักอยู่ที่เจียวโจวอีกหลายวัน หากหนานเยวี่ยยกทัพมารุกรานอีกครา ข้าจะนำทัพสังหารพวกมันให้สิ้นซาก!""กองทัพหนานเยวี่ยล้วนแต่กล้าหาญและเชี่ยวชาญในการพุ่งรบ หากหวังที่จะสังหารพวกมันให้สิ้นซาก ย่อมมิใช่เรื่องง่ายดาย""ชูโม่ เจ้ากล่าวเช่นนี้เห็นทีจะมิถูกต้อง ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเพิ่งจะตีพวกมันจนแตกกระเจิงมิใช่หรือ?""ความสำเ
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 650
ต่อมา ฉินอวี่จึงใช้ทหารม้าหุ้มเกราะชั้นยอดของตนเข้ามาแทนที่ทหารม้าลาดตระเวนที่ฉงชูโม่เคยส่งออกไปก่อนหน้านี้มิว่าทางหนานเยวี่ยจะมีความเคลื่อนไหวผิดปกติหรือไม่ก็ตามทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่พวกเขารายงานเมื่อทำภารกิจนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ฉินอวี่ก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาอยู่ในค่ายทหาร รินสุราดื่มเองไปสองสามจอก.......นอกเมืองถัวเฉิงแคว้นหนานเยวี่ย เติ้งหม่างและฉินซูกำลังนำทัพใหญ่ออกเดินทางอีกครั้งมุ่งหน้าไปยังเมืองเจียวโจวอีกหนึ่งวันต่อมากองทัพใหญ่หหนานเยวี่ยเดินทัพถึงยามค่ำคืน เร่งฝีเท้าอย่างเต็มที่ ในที่สุดก็เดินทางมาถึงนอกเมืองเจียวโจวจนได้ จากนั้นจึงอาศัยความมืดซ่อนตัว"โจวฉาง ยามนี้ยามใดแล้ว" เติ้งหม่างจ้องมองกำแพงเมืองที่อยู่ไกลออกไป ถามโดยมิหันศีรษะกลับมาโจวฉางตอบด้วยความเคารพ "เรียนท่านแม่ทัพใหญ่ ยามนี้เป็นยามไฮ่[footnoteRef:0]แล้วขอรับ!" [0: ยามไฮ่ เริ่มนับตั้งแต่เวลา 21.00 – 23.00 น.] "เหลือเวลาอีกสองชั่วยาม ทุกคนจงเตรียมพร้อม พร้อมโจมตีได้ทุกเมื่อ!""น้อมรับบัญชา!"ในเวลาเดียวกันฉินอวี่ก็นำคนสนิทขึ้นไปบนเชิงเทินทหารป้อมปราการบนกำแพงเมืองก็ถูกเปลี่ยนเป็นค
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 649
คนสนิทข้างกายฉินอวี่ได้ยินคำพูดดังกล่าว ก็ถึงกับบันดาลโทสะ!เขาชี้หน้าชิวก่วน ตวาดเสียงดัง "บังอาจ ท่านอ๋องฉู่ทรงเป็นถึงจวิ้นอ๋อง เจ้ายังอวดดีกล้าขวางรึ!"ชิวก่วนจ้องหน้าตอบโต้ฝ่ายตรงข้าม กล่าวด้วยเสียงเย็นชา "เจ้าต่างหากที่อวดดี กล่าวอ้างยศถาบรรดาศักดิ์ ข้าเป็นถึงรองแม่ทัพแห่งกองทัพแม่ทัพฉง ตำแหน่งขั้นสาม ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่คือแนวหน้าของสมรภูมิรบ ต่อให้จะเป็นท่านอ๋องฉู่ก็ต้องฟังคำสั่งทางทหาร เจ้าเป็นผู้ใดบังอาจมาแผดเสียงใส่หน้าข้า?""เจ้า..."ชายฉกรรจ์ผู้นั้นถึงกับพูดมิออก เถียงมิออกแม้แต่คำเดียวชิวก่วนประสานมือคารวะฉินอวี่ พร้อมกล่าวว่า "ทูลท่านอ๋องฉู่ ข้าน้อยเพียงแต่ทำตามบัญชา ขอท่านอ๋องอย่าทรงทำให้ข้าน้อยต้องลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ ขอเชิญเสด็จกลับไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ"ฉินอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทอดสายตาลึกล้ำไปยังคลังเก็บของผาดหนึ่ง จากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา"มิเป็นไร ข้าเพียงแต่เกิดนึกสงสัยเท่านั้น ในเมื่อชูโม่มิอนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปด้านใน เช่นนั้นข้าก็จะมิดึงดันเข้าไป"กล่าวจบ เขาก็หันหลังเดินออกไประหว่างทาง บุรุษร่างกำยำกล่าวเสียงเบา "ท่านอ๋องฉู่ ในคลังเก็บของนั่นต้องเก็บระเบิดสายฟ้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 648
หลังจากฉินอวี่เห็นฉงชูโม่ เขาก็เดินตรงเข้าไปหานางเมื่อเห็นดังนั้น ฉงชูโม่ก็รีบเดินเข้าไปต้อนรับ "ท่านอ๋องฉู่ เมื่อคืนลำบากท่านอ๋องแล้วเพคะ!"นางกล่าวพร้อมประสานมือคารวะฉินอวี่โบกมือเล็กน้อย "เป็นหน้าที่ มิบังอาจกล่าวว่าเหน็ดเหนื่อย"ฉงชูโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบราบเรียบ "เมื่อคืนท่านอ๋องทรงตรวจตราจนดึกดื่น ทรงค้นพบสิ่งใดบ้างหรือไม่เพคะ?"ฉินอวี่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "จากรายงานของทหารม้าลาดตระเวนของข้า ทางฝั่งหนานเยวี่ยกำลังเตรียมเสบียงอาหารและยุทโธปกรณ์ คาดว่าพวกมันจะยกทัพมารุกรานชายแดนต้าเหยียนของพวกเราอีกครา!"ฉงชูโม่เอ่ยถามโดยมิเปลี่ยนสีหน้า "เช่นนั้นท่านอ๋องฉู่มีข้อเสนอแนะดี ๆ บ้างหรือไม่เพคะ?"ฉินอวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กล่าวว่า "ดูท่าข้าคงต้องพำนักอยู่ที่เจียวโจวอีกหลายวัน หากหนานเยวี่ยยกทัพมารุกรานอีกครา ข้าจะนำทัพสังหารพวกมันให้สิ้นซาก!""กองทัพหนานเยวี่ยล้วนแต่กล้าหาญและเชี่ยวชาญในการพุ่งรบ หากหวังที่จะสังหารพวกมันให้สิ้นซาก ย่อมมิใช่เรื่องง่ายดาย""ชูโม่ เจ้ากล่าวเช่นนี้เห็นทีจะมิถูกต้อง ก่อนหน้านี้พวกเจ้าเพิ่งจะตีพวกมันจนแตกกระเจิงมิใช่หรือ?""ความสำเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 647
”ได้ รีบเข้ามาเถอะ”หลังจากที่ฉงชูโม่เชื้อเชิญให้ตงฟางไป๋เข้าไปในกระโจมแล้ว นางก็สอดส่ายสายตามองข้างนอกอีกสองสามคราเมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้คนภายนอกล่วงรู้ นางจึงปิดม่านประตูลงนางเอ่ยถามอย่างกระวนกระวาย "ตอนนี้องค์รัชทายาททรงเป็นเช่นไรบ้าง? ทรงตกอยู่ในอันตรายใด ๆ หรือไม่?""องค์รัชทายาททรงปลอดภัยดี อีกทั้งทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามที่พระองค์ทรงคาดการณ์ไว้ ดังนั้นท่านแม่ทัพชูโม่โปรดวางใจ"เมื่อได้ยินดังนั้น ฉงชูโม่ก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด ความกังวลในใจพลันคลายลงไปมิน้อยนางซักถามต่อไป "ไยองค์รัชทายาทต้องเสี่ยงภัยถึงเพียงนั้น พระองค์มิรู้หรือไรว่าดินแดนหนานเยวี่ยนั้นเป็นแดนอันตราย หากมีคนล่วงรู้สถานะที่แท้จริงของพระองค์ ผลลัพธ์ย่อมมิอาจคาดเดาได้!""ครานั้นข้าน้อยเองก็เคยทัดทานแล้ว หากแต่ทัดทานมิอยู่ องค์รัชทายาทตรัสว่า มิเข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือได้อย่างไร โชคดีที่ในยามนี้ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามความคาดหมาย!""เช่นนั้นเจ้าเดินทางกลับมาในยามวิกาลเช่นนี้ เพราะพระองค์มีรับสั่งมาถึงข้าหรือ?"ตงฟางไป๋พยักหน้าเล็กน้อย ยื่นสาส์นฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ "นี่คือสาส์นที่องค์รัชทายาททรงมีรับสั่งใ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 646
บุรุษร่างกำยำกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง "ท่านแม่ทัพเติ้ง นี่เป็นโอกาสทองที่สวรรค์ประทานมาให้ หากปล่อยให้หลุดลอยไป หนานเยวี่ยของพวกท่านจะหาโอกาสที่ดีถึงเพียงนี้มิได้อีกแล้ว"อีกคนกล่าวเสริมว่า "ถูกต้องแล้ว อีกอย่างยังมีเรื่องหนึ่งที่ท่านต้องเข้าใจ ท่านอ๋องฉู่ของพวกเรามิได้ทรงคาดหวังให้พวกท่านยกทัพไปฝ่ายเดียวจึงจะประสบความสำเร็จ แต่ให้คอยเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ก็เท่านั้น ท่านจะร่วมมือหรือไม่ จงตอบมาตามตรง เราจะได้นำความกลับไปทูลรายงาน!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น เติ้งหม่างก็เหลือบมองฉินซูอย่างลังเล "ท่านผู้อาวุโส ท่านมีความเห็นเช่นไร?"เมื่อเห็นว่าเติ้งหม่างผู้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพหนานเยวี่ย ในยามนี้กลับหันมาไต่ถามความคิดเห็นจากบุรุษหน้าตาธรรมดามิสะดุดตาผู้หนึ่ง คนสนิททั้งสองของฉินอวี่อดมิได้ที่จะพินิจพิจารณาบุรุษซึ่งเป็นฉินซูปลอมตัวมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกหลายคราฉินซูลูบเคราบนคางพลางแสร้งทำทีครุ่นคิดผ่านไปอึดใจหนึ่ง เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย "สิ่งที่เขากล่าวมาเมื่อครู่ถูกต้องแล้ว ครานี้เป็นโอกาสทองที่สวรรค์ประทานมาให้ มิอาจปล่อยให้หลุดลอยไปได้ ท่านแม่ทัพเติ้งโปรดยินยอมให้ความร่วมมือกับพวกเ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 645
"ท่านผู้อาวุโสคาดการณ์แม่นยำราวเทพพยากรณ์ อ๋องฉู่ทรงตอบรับคำเชิญ ตกลงที่จะพบปะหารือกับพวกเราที่หุบเขาเหล่าเถียวแล้ว!""เมื่อใด?""คืนนี้ขอรับ ข้าเดินทางมาครานี้ก็เพื่อที่จะให้ท่านผู้อาวุโสเตรียมตัวเล็กน้อย จากนั้นเราจะออกเดินทางไปพร้อมกัน!"ฉินซูกล่าวอย่างใจเย็น "ข้ามิได้มีสิ่งใดต้องเตรียมพร้อม สามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา"เติ้งหม่างแค่นเสียงหัวเราะ "ยอดเยี่ยม เช่นนั้นพวกเราก็รีบออกเดินทางกันเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า มิฉะนั้นตกกลางคืนแล้วจะเดินทางไปมิถึงหุบเขาเหล่าเถียว"ฉินซูพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะติดตามเติ้งหม่างออกจากโรงพักม้าไปการเดินทางครั้งนี้ เขาตัดสินใจมิพาพี่น้องตงฟางไป๋ไปด้วย เนื่องจากอ๋องฉู่เคยพบเห็นหน้าค่าตาคนทั้งสองแล้วฉินอวี่มิได้หูเบาเชื่อคนง่ายเหมือนหูก่วงเซิง หากถึงเวลาเกิดความสงสัยขึ้นมา เช่นนั้นจะเป็นการอธิบายยากหลังจากออกจากโรงพักม้าหูก่วงเซิงก็เดินทางมาถึงเช่นเดียวกันจากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ควบม้าอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังหุบเขาเหล่าเถียวเมื่อพวกเขาทั้งหมดออกจากเมืองไปได้มินาน ตงฟางไป๋ก็เดินทางออกจากเมืองถัวเฉิงอย่างเงียบเชียบ!ราตรีกาลมาเยือน ลมหนาวโชยมา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 644
"ดินแดนหนานเยวี่ยมีภูเขาสูงและป่าทึบ ด่านปราการยิ่งกว่าปราการสวรรค์ ป้องกันง่ายโจมตียาก หากองค์รัชทายาททรงนำทัพรุกไล่ตีต้อน เกรงว่าจะต้องสูญเสียอย่างหนักหน่วง" เหลยเจิ้นแสดงสีหน้ากังวลฉินอู๋ต้าวยิ้มจาง ๆ "ถือเสียว่าให้เขาได้เรียนรู้ หากต้องสูญเสียอย่างหนักหน่วงจริง ๆ ความดีความชอบจะถูกหักล้างกันเอง ข้าก็มิต้องปวดหัวเรื่องนี้อีก"ความดีความชอบอันใหญ่หลวงที่ฉินซูสั่งสมไว้ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เพียงพอที่จะทำให้เขามีที่ยืนในราชสำนักในยามนี้ยังขับไล่กองทัพใหญ่หนานเยวี่ยให้ล่าถอยไปได้อีก กล่าวได้ว่ามีความดีความชอบยิ่งใหญ่เป็นที่สุดเมื่อถึงเวลาที่เขากลับมา ฉินอู๋ต้าวก็ยังมิรู้ว่าจะตกรางวัลแก่เขาอย่างไรดียามนี้ฉินซูนำทัพรุกไล่ตาม หลังจากพ่ายแพ้แล้ว ความดีความชอบก็จะหักล้างกัน มิต้องตกรางวัลและมิต้องลงโทษ ฉินอู๋ต้าวจึงโล่งใจขึ้นมิน้อยส่วนกำลังพลที่สูญเสียไป ต้าเหยียนมิได้ขาดแคลนกำลังคน เรียกเกณฑ์มาใหม่ก็สิ้นเรื่องความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจฉินอู๋ต้าวเหล่านี้ เหลยเจิ้นย่อมล่วงรู้กระจ่างแจ้ง เขาเพียงแต่แย้มยิ้มอย่างขมขื่น พลางส่ายหน้าโดยมิได้กล่าวอันใดฉินอู๋ต้าวดูเหมือนจะยังมิสาแก่ใจนั
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 643
โชคดีที่ฉินอู๋ต้าวเพียงยิ้มและกล่าว "รัชทายาทมิเคยออกรบมาก่อน ข้าเองก็รู้สึกมิสบายใจนัก แต่เมื่อเจ้ามีความตั้งใจเช่นนี้ ก็ไปเถิด"ฉินอวี่แสดงสีหน้ายินดี "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ เช่นนั้นลูกขอทูลลากลับจวนไปเตรียมตัวสักเล็กน้อย แล้วจะออกเดินทางลงใต้ทันทีพ่ะย่ะค่ะ!"ฉินอู๋ต้าวพยักหน้าเล็กน้อย มองตามหลังฉินอวี่ไป จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยกล่าวถึงฉินอวี่หลังจากออกจากพระราชวัง เขาก็มุ่งหน้ากลับจวนอ๋องฉู่โดยมิรีรอทันทีที่ก้าวเข้าประตูจวน เขาก็สั่งการคนสนิทผู้หนึ่ง "คังเหวย เจ้าพกป้ายหยกคาดเอวประจำตัวข้าไปตงไห่ด้วย"คังเหวยแสดงสีหน้าตกตะลึง เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา "ท่านอ๋องฉู่ ท่านจะลงมือแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?"ฉินอวี่พยักหน้าน้อย ๆคังเหวยมองไปรอบ ๆ อีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วกล่าวต่อ "อ๋องฉู่ เรื่องนี้สำคัญยิ่ง เกรงว่าตอนนี้เวลามิเหมาะสม รออีกหน่อยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?""รอมิได้แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าได้รับรายงานลับ กองทัพหนานเยวี่ยพ่ายแพ้แล้ว หลังจากที่ฉินซูกลับมา ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเขาก็จะมั่นคงยิ่งขึ้น เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็เหลือทางเลือกสุดท้ายเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น""แต่ท่านอ๋อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 642
เมืองหลงเฉิง ต้าเหยียนภายในจวนอ๋องฉู่ ฉินอวี่ก้มหน้าก้มตาอ่านสาส์นในมือ พลันตกอยู่ในภวังค์ความคิดผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง สีหน้าของเขาก็พลันแน่วแน่ขึ้นมาทันใด เขาผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้าวเท้าออกจากประตูจวนอย่างรวดเร็วมิช้า เขาก็เดินทางมาถึงหน้าจวนเสนาบดีกรมกลาโหมเมื่อบ่าวรับใช้เฝ้าประตูเห็นฉินอวี่ ก็ตกใจสะดุ้งโหยง รีบคุกเข่าลงคำนับฉินอวี่โบกมือ “มิต้องมากพิธี รีบเข้าไปแจ้งเถิด บอกว่าข้ามีธุระสำคัญจะพบเสนาบดีเหวิน”“เชิญเสด็จเข้าไปรอด้านในก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะรีบไปรายงานให้ทราบ”บ่าวรับใช้ค้อมกายคารวะก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปด้านในส่วนฉินอวี่ก็เดินทางไปยังห้องโถงเพื่อรอคอยผ่านไปชั่วครู่ เหวินเยวี่ยนซานก็กุลีกุจอเดินเข้ามา“โอ้ ท่านอ๋องฉู่ ช่างเป็นแขกที่พบได้ยากยิ่ง เชิญพ่ะย่ะค่ะ เชิญประทับด้านในก่อนพ่ะย่ะค่ะ”เขากล่าวเชื้อเชิญฉินอวี่ให้นั่งลง พร้อมกับตะโกนออกไปนอกประตู “ใครก็ได้ รีบรินชามาถวายเร็วเข้า!”รอจนกระทั่งบ่าวรับใช้นำชามารินให้ เหวินเยวี่ยนซานจึงเอ่ยถาม “วันนี้ท่านเสด็จมาถึงจวนของข้าน้อย มีสิ่งใดจะชี้แนะหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฉินอวี่จิบชาเล็กน้อย กล่าวเสียงเรียบ “มิบ
