บทที่ 459

เมื่อเห็นเขากลับมาพร้อมกับปลาไนตัวใหญ่หลายตัว ใบหน้าของมู่หรงจื่อเยียนก็เต็มไปด้วยความชื่นชม

“ฉินซู สุดยอดมาก ท่านจับปลาได้เร็วถึงเพียงนี้เลยหรือ!”

“มิเท่าไรหรอก”

ฉินซูยิ้มอย่างถ่อมตัวพลางย่างปลาบนไฟ

สักพักเนื้อปลาก็ถูกย่างจนร้อนและส่งกลิ่นหอม

ทำให้มู่หรงจื่อเยียนอยากอาหารมากกว่าเดิมและอดมิได้ที่จะกลืนน้ำลาย

หลังจากที่ย่างปลาเสร็จ ทั้งสองก็แทบรอมิไหวที่จะได้กินปลาไน

เนื้อปลามีรสหวานและเหนียวหนึบ อร่อยมากแม้จะมิได้ปรุงรส

ในมิช้า มู่หรงจื่อเยียนก็แทะปลาจนหมด จากนั้นก็เรอออกมาด้วยความพึงพอใจ

หลังจากอิ่มแล้วนางก็ยิ้มเบา ๆ พลางเดินไปยังบริเวณที่อยู่มิไกล

เมื่อกลับมา นางก็มาพร้อมกับผลไม้สีแดงก่ำหลายลูกอยู่ในมือ

ผลไม้นี้ดูเหมือนลูกท้อ แต่มีสีแดงสด

แม้กระทั่งก่อนกินก็ยังได้กลิ่นหอมฉุยโชยมา

ฉินซูถามอย่างสงสัย “นี่คือผลไม้อะไรหรือ?”

“หม่อมฉันก็มิรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่หม่อมฉันได้เห็นผลไม้ชนิดนี้”

มู่หรงจื่อเยียนพูดพลางกัดผลไม้ไปหนึ่งคำ

ฉินซูขมวดคิ้วและพูดว่า “มิรู้ว่ามันเป็นผลไม้ชนิดไหนแต่เจ้าก็ยังกล้ากินเข้าไปน่ะหรือ มิกลัวถูกพิษหรืออย่างไร?”

“กลัวอะไร กวางน้อยสองตัวตรงนั้นก็กำ