เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 834
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 835
อีกอย่างวังหลวงมีกฎระเบียบมากมาย ตนเองออกจากวังก็มีคนคอยจับตาดู รายงานให้ฮ่องเต้หวู่ทราบไม่มีอิสระเลยสักนิดจะเหมือนกับการอยู่ที่จวนตระกูลซู อยากทำอะไรก็ทำได้อย่างสบายใจที่ไหนกัน“เสด็จพ่อ!”หลี่หลงหลินกล่าวอย่างชอบธรรม “ลูกไม่เห็นด้วย!”ฮ่องเต้หวู่ตะลึง “เจ้าไม่อยากอยู่ในตำหนักองค์รัชทายาทหรือ? ทำไม?”หลี่หลงหลินย่อมไม่พูดความจริง ว่าเป็นเพราะต้องการเกลี้ยกล่อมพี่สะใภ้ทั้งหลาย ใช้ความใกล้ชิดให้เป็นประโยชน์เขาเหลือบมองไปรอบๆ หาเหตุผลที่ฟังดูดี “นี่เป็นช่วงเวลาที่วุ่นวาย! ภายนอกมีหมานอี๋จ้องโจมตี ภายในมีกบฏคอยก่อกวน! การคลังของราชสำนักก็ย่ำแย่ รายรับไม่พอกับรายจ่าย!”“ในเวลานี้ หากลูกเห็นแก่ความสุขสบายส่วนตัว ก่อสร้างตำหนักใหญ่โต”“จะให้ประชาชนอยู่ตรงไหน?”“จะให้แผ่นดินอยู่ตรงไหน?”ฮ่องเต้หวู่ตกใจ “เจ้าไม่อยากอยู่ในตำหนักองค์รัชทายาท? แล้วเจ้าจะอยู่ที่ไหน?”หลี่หลงหลินกวาดสายตาไปยังซูเฟิ่งหลิง และพี่สะใภ้ทั้งหลายที่งดงามราวกับดอกไม้ พลางยิ้ม “ลูกคิดว่าอยู่ที่จวนตระกูลซูก็ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”บรรดาสตรีในจวนตระกูลซูได้ยินดังนั้น ในใจก็อบอุ่นขึ้นมาโดยเฉพาะซูเฟิ่งหลิง กำหมัดท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 836
ขมับของฮ่องเต้หวู่เต้นตุบๆ “ฟังจากที่เจ้าพูด เจ้าก็แค่อยากจะเป็นคนไร้ค่าใช่หรือไม่? แล้วเช่นนี้เจ้าจะเป็นรัชทายาทไปเพื่ออะไร?”หลี่หลงหลินทำหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ พูดพึมพำ “ลูกก็ไม่ได้อยากเป็นรัชทายาทเองเสียหน่อย เห็นชัดๆ ว่าเป็นเสด็จพ่อที่อ้อนวอน ลูกถึงได้ยอมรับอย่างยากลำบาก!”“หรือไม่เช่นนั้น เสด็จพ่อก็ทรงถอนรับสั่งเถิด!”“ลูกเป็นองค์ชายเก้าที่ไร้ค่า ก็ดีอยู่แล้ว!”ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วจนแทบคลั่ง ดวงตาแดงก่ำ “เจ้าจะทำให้ข้าโมโหจนตายเลยใช่หรือไม่? อะไรคือข้าขอให้เจ้าเป็นรัชทายาท ทั้งๆ...”เมื่อตรัสมาถึงตรงนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็ทรงชะงัก ตรัสต่อไม่ออกเพราะสิ่งที่หลี่หลงหลินพูดคือความจริงตำแหน่งรัชทายาทนี้เป็นฮ่องเต้หวู่ที่ขอร้องให้เขารับจริงๆ!นี่มันเรื่องอะไรกัน?องค์ชายทั้งแปด แย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทกันจนหัวร้างข้างแตก พี่น้องหมางใจกันแต่เจ้าเก้าคนนี้สิ ข้าขอให้เขาเป็นรัชทายาท เขากลับไม่สนใจช่างน่าโมโหนัก!เมื่อเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้ว หลี่หลงหลินก็ปลอบประโลม “เสด็จพ่อ พระองค์ทรงคิดให้ดีเถิด ลูกไม่ได้เป็นคนไร้ค่าจริงๆ เสียหน่อย แต่เพื่อประชาชน เพื่อแผ่นดิน จึงต้องแสร้งทำเป็นคนไร้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 837
ฮ่องเต้หวู่ทรงตรัสถามด้วยเสียงสั่นเครือหลี่หลงหลินพยักหน้า กล่าวอย่างหนักแน่น “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ตรัสต่อ “ถ้าเช่นนั้น หากมีเงิน โรคภัยไข้เจ็บของต้าเซี่ยก็จะหายไป ราชบัลลังก์ของข้าก็จะมั่นคง?”หลี่หลงหลินพยักหน้า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่จ้องมองหลี่หลงหลิน “เจ้าสามารถช่วยข้าหาเงินได้?”หลี่หลงหลินยิ้ม “ใช่พ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงยื่นมือออกมา ตบลงบนไหล่ของหลี่หลงหลิน ตรัสอย่างตื่นเต้น “ลูกรัก! เพียงเจ้าหาเงินได้ เช่นนั้นเจ้าอยากทำอะไรก็ทำ ใช้ชีวิตเหลวแหลกให้เต็มที่เถิด!”หลี่หลงหลินโค้งคำนับ “ขอบพระทัยเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!”อันที่จริง ตั้งแต่แรกเริ่ม หลี่หลงหลินก็คิดแผนนี้ไว้การปกครองบ้านเมือง ช่างเหนื่อยยากเพียงใด!ตื่นแต่เช้ามืด ต้องประชุมทุกวันไม่พอยังต้องตรวจฎีกา ทำงานจนเหนื่อยสายตัวแทบขาดที่สำคัญคือ มีประโยชน์หรือไม่?ฮ่องเต้หวู่ทรงทุ่มเททำงานหนักมาหลายปี ประชุมทุกวัน เหนื่อยแทบตายชาวบ้านก็ยังด่าว่าพระองค์เป็นฮ่องเต้ทรราชมิใช่หรือ?บรรดาองค์ชายทั้งหลายผลัดกันแสดงบทบาท ใครจบการแสดง อีกคนก็ขึ้นเวที ต่างคนต่างคิดจะก่อกบฏกันทั้งนั้นฮ่องเต้หวู่ทรงทำเช่นนี้ ล้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 838
ฮ่องเต้หวู่ทรงมีสีหน้าตกตะลึง จ้องมองหลี่หลงหลินเดิมทีเขาคิดว่า เจ้าเก้าแค่ลุ่มหลงในรูปโฉม อยู่ที่จวนตระกูลซูนานวันเข้า จึงเกิดความรู้สึกดีๆ กับพี่สะใภ้ทั้งหลายนี่เป็นเรื่องปกติธรรมดามนุษย์มิใช่พืชพรรณ จะไม่มีความรู้สึกได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น สตรีในจวนตระกูลซู ล้วนงดงาม มีเสน่ห์เย้ายวนใจอย่าว่าแต่หลี่หลงหลินแม้แต่ฮ่องเต้หวู่ หากอยู่ใต้ชายคาเดียวกันนานวันเข้า ก็ยากที่จะไม่หวั่นไหวอย่างไรก็ตามก็เป็นเพียงความหวั่นไหว!ชายชาติบุรุษไยต้องกังวลว่าจะไร้ภรรยา?ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ภายภาคหน้าเมื่อได้เป็นฮ่องเต้ จะมีสนมนางในมากมาย จะไม่ได้สตรีใดเชียวหรือ?ไยต้องแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งหลายด้วย?ดังนั้นฮ่องเต้หวู่จึงคิดว่าเพียงตักเตือน ก็จะทำให้หลี่หลงหลินตาสว่าง กลับตัวกลับใจได้คาดไม่ถึงหลี่หลงหลินจะดื้อรั้นเพียงนี้ ถึงขั้นจะตัดขาดกับเขาเพื่อพี่สะใภ้ทั้งหลาย?“เจ้าเก้า...”“เจ้า... มีใจให้พวกนางจริงๆ หรือ ถึงขั้นจะแต่งงานกับพวกนาง?”ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้ทรงกริ้ว ตรัสถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมหลี่หลงหลินพยักหน้า น้ำเสียงจริงใจ “เสด็จพ่อ ลูกสัญญากับฮูหยินผู้เฒ่าซู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 839
หัวใจของหลี่หลงหลินเบิกบานหากเป็นฮองเฮาหลู่ นางไม่มีทางอนุญาตอย่างแน่นอนแต่ฮองเฮาองค์ปัจจุบัน คือพระมารดาของตน รักใคร่เอ็นดูตนยิ่งนัก ถึงขั้นตามใจทุกอย่าง เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้วส่วนฮองไทเฮา นางทรงมีพระชนมายุมาก ความคิดอ่านโบราณ เกรงว่าจะมีแนวโน้มคัดค้านสูงอย่างไรก็ตาม หลี่หลงหลินมีความสัมพันธ์อันดีกับฮองไทเฮา หาทางเอาอกเอาใจนางให้มากหน่อย พูดจาหว่านล้อม น่าจะจัดการได้ฮ่องเต้หวู่ทรงถอนหายใจ “อันที่จริง ฝ่ายฮองไทเฮา ข้าช่วยเจ้าได้ ไม่ใช่เรื่องยาก! ที่สำคัญคือ ขุนนางทั้งหลาย! โดยเฉพาะเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋น พวกเขาไม่มีทางอนุญาตอย่างแน่นอน!”“เจ้าจะโน้มน้าวพวกเขา ยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์!”สีหน้าของหลี่หลงหลินเคร่งขรึม หัวใจดิ่งลงสู่ห้วงลึกคำพูดนี้ของฮ่องเต้หวู่ ล้วนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจถูกต้องคนที่จัดการได้ยากที่สุด ก็คือเหล่าขุนนางในราชสำนักหลี่หลงหลินมีความสัมพันธ์ที่แย่มากกับขุนนางฝ่ายบุ๋น ราวน้ำกับไฟการจะโน้มน้าวพวกเขา แทบจะเป็นไปไม่ได้หรือว่า ตนกับพี่สะใภ้ทั้งสี่ จะมีวาสนาต่อกันเพียงเท่านี้?กงซูหว่านกับซุนชิงไต้ก็ช่างเถิด ยังไม่ได้เปิดเผยความในใจกับพวกนางทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 840
แม้ว่าการให้กำเนิดทายาทจะเป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งแต่หลี่หลงหลินก็ยังไม่เข้าใจว่า สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งสี่ฮ่องเต้หวู่ทรงเห็นความสงสัยของหลี่หลงหลิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเก้า เจ้าชาญฉลาดมาตลอด แต่คราวนี้กลับสะเพร่าเสียได้! เจ้าคิดจริงหรือว่าการไปหาสตรีตระกูลซูจะเป็นเรื่องยาก? แค่ทำให้พวกนางตั้งครรภ์ลูกของเจ้า เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”“ถึงตอนนั้น ข้าอยากจะรู้ว่า ผู้ใดกันที่กล้าคัดค้าน?”“อย่าว่าแต่สตรีตระกูลซู ล้วนเป็นสตรีที่มีหน้ามีตา!”“แม้จะเป็นเพียงนางกำนัลที่มีฐานะต่ำต้อย หรือแม้แต่นางคณิกาในสำนักการสังคีต”“ตราบใดที่ตั้งครรภ์มังกร ก็ต้องเข้าวัง เสวยสุขมิใช่หรือ?”“เป็นอย่างไร?”“ให้ความกล้าแก่ขุนนางสิบส่วน พวกเขาจะกล้าปล่อยให้ทายาทมังกรตกทุกข์ได้ยากหรือ?”หลี่หลงหลินราวกับถูกฟ้าผ่า ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์เช่นนี้ก็ได้หรือ?ตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน บีบบังคับให้ขุนนางต้องยอมรับ?สมแล้วที่เป็นฮ่องเต้หวู่!ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด!ปัญหาที่ตนคิดว่าไร้ทางแก้ พระองค์กลับแก้ไขได้อย่างง่ายดายหลี่หลงหลินดีใจจนแทบคลั่ง โค้งคำนับฮ่องเต้หวู่ ตรัสอย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 841
ลั่วชิงซานดื่มเหล้าไปหลายจอก จนเมาหมดสติ แต่บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซาน กลับรู้สึกอึดอัดใจมาก บุตรชายคนโตบ่นพึมพำ “ท่านพ่อ ท่านดีใจอะไรกันนัก กับการที่องค์ชายเก้าเป็นรัชทายาท? ตระกูลลั่วของเราเกี่ยวอะไรกับองค์รัชทายาทด้วย?” บุตรชายคนที่สองก็เอ่ยคล้อยตาม “ใช่ขอรับ ท่านพ่อ! คราวนี้ท่านขนธัญพืชขึ้นเหนือ เสียเงินไปตั้งมากมาย ยังจะมีอารมณ์มาจัดเลี้ยง เลี้ยงแขกอีกหรือ!” บุตรชายคนเล็กเอ่ยเสริมว่า “พี่ใหญ่และพี่รองพูดถูก! แต่ สำหรับท่านก็ช่างเถอะ แต่ท่านถึงขั้นยกตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้กับน้องหญิงนี่สิ! นางเป็นเพียงผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยังเป็นม่าย! มันไม่ยุติธรรมเลย!” แล้วงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ก็เงียบเสียงลงทันที การเมืองในวังหลังนั้นดุเดือด และการต่อสู้ภายในครอบครัวของตระกูลลั่วก็รุนแรงไม่แพ้กัน บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซานมักจะมีปัญหากันทั้งแบบเปิดเผยและลับตา จนไม่มีใครยอมให้กัน ในครั้งนี้พวกเขากลับร่วมมือกัน มาสร้างความวุ่นวายในงานเลี้ยงตระกูล เหตุผลก็ง่ายมาก พวกเขามีศัตรูร่วมกัน นั่นก็คือลั่วอวี้จู๋ผู้เป็นน้องสาว ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้ว เป็นเหมือนน้ำที่ถูกเท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 842
เมาจนพูดผิด! ลั่วชิงซานเผลอพูดความจริงออกมา ในตอนนี้ ข่าวการหมั้นของลั่วอวี้จู๋กับหลี่หลงหลิน คงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเจียงหนานแล้ว ในไม่ช้า ข่าวนี้ก็คงจะไปถึงเมืองหลวง! “แล้วแบบนี้...จะทำยังไงดี?” ลั่วชิงซานรู้สึกว้าวุ่นใจ จนไม่มีสมาธิ เพราะว่า หลี่หลงหลินเคยกำชับเขาอย่างหนักแน่นแล้วว่าอย่าให้ตนเปิดเผยเรื่องนี้ แต่ผลคือ ตนกลับเผลอพูดออกไป! ถ้าหลี่หลงหลินโกรธจนถอนหมั้นล่ะจะทำยังไง? เรื่องที่ตัวเองพูดออกไปนั้น กลายเป็นคำอวดไปแล้ว แล้วในอนาคตตระกูลลั่วจะยืนหยัดอยู่ในเจียงหนานได้ยังไง? ยิ่งคิดลั่วชิงซานก็ยิ่งรู้สึกเสียดาย สุดท้ายเขาก็เขียนจดหมายขอโทษแล้วสั่งให้ส่งไปยังเมืองหลวงอย่างเร่งด่วน แต่ข่าวลือกลับแพร่กระจายไปเร็วกว่าจดหมาย! ไม่กี่วันต่อมา ในเมืองหลวงก็มีข่าวลือหนาหู องค์รัชทายาทหลี่หลงหลินเตรียมที่จะนำให้ลั่วอวี้จู๋มาเป็นอนุ! ในทุกยุคสมัย ผู้คนมักชอบข่าวซุบซิบนินทา และข่าวนี้มันช่างร้อนแรงเกินไปจริงๆ! ลั่วอวี้จู๋เป็นพี่สะใภ้ของหลี่หลงหลิน! องค์รัชทายาทจะแต่งงานกับพี่สะใภ้? แทบไม่มีใครเคยมีมาก่อนและจะไม่มีใครมาอีกในอนาคต! ทันใดนั้น ตามถน
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1084
หนิงชิงโหวชี้ไปยังกลุ่มคนที่แออัดอยู่เบื้องหน้า: “น้ำสามารถพยุงเรือได้ ก็สามารถคว่ำเรือได้เช่นกัน” “ราษฎรเหล่านี้ล้วนติดตามองค์รัชทายาทเข้าวัง หากองค์รัชทายาทไม่หาทางระงับความโกรธของราษฎรเหล่านี้ เกรงว่าภายหน้าจะเกิดการจลาจล!” “จลาจล!” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงชิงโหว ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง แม้ว่าตอนนี้เสิ่นชิงโจวจะตายไปแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสำนักปราชญ์ที่เสื่อมโทรมของต้าเซี่ยจะหายไปด้วย กลุ่มข้าราชการที่กุมอำนาจในราชสำนักยังคงอยู่ เสิ่นชิงโจวคนหนึ่งตายไป เสิ่นชิงโจวอีกนับพันจะลุกขึ้นมา ที่นี่คือพระราชวังต้องห้าม สถานที่ที่ใกล้ชิดกับอำนาจของราชวงศ์มากที่สุด! หากความโกรธของราษฎรถูกปลุกปั่นขึ้นมา จะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อความวุ่นวาย ผลที่ตามมาย่อมยากจะคาดเดา กลุ่มข้าราชการแม้จะไม่มีกำลังทหาร แต่พวกเขาใช้ริมฝีปากเป็นปืน ใช้ลิ้นเป็นดาบ สิ่งที่ถนัดที่สุดคือการใส่ร้ายป้ายสี ถึงตอนนั้น ต่อให้หลี่หลงหลินกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างมลทินไม่หมด!ซูเฟิ่งหลิงไม่ยอม: “ต่อให้เกิดการจลาจลจริง ข้าก็สามารถนำทัพตระกูลซูมาปราบปรามได้!” เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1083
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านหลังก็ยังไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านพ้นไป เมื่อเห็นซากศพที่ตายอย่างน่าอนาถ ต่างก็โกรธแค้นจนแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างของเสิ่นชิงโจวเป็นชิ้น ๆ ต่อให้ตาย ก็ไม่ยอมให้เขาไปสบาย! หลี่เทียนฉี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ จึงรีบทูลขอ: “เสด็จพ่อ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง!” ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองหลี่เทียนฉี่: “ทำไมข้าถึงมีลูกเช่นเจ้า!” ยังดีที่ตอนนั้นแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท มิเช่นนั้น เกรงว่าแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล คงเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ราษฎรต้องล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่หลี่เทียนฉี่ก็เป็นโอรสองค์โต เคยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่มาก่อน ฮ่องเต้หวู่มิได้ปฏิเสธ: “ว่ามา มีเรื่องอันใด!” หลี่เทียนฉี่สีหน้าเศร้าสร้อย ชี้ไปที่ร่างไร้วิญญาณของเสิ่นชิงโจว: “เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เป็นดั่งบิดาตลอดชีวิต หวังว่าเสด็จพ่อจะทรงเมตตาฝังศพท่านอาจารย์ของรัชทายาท ให้เขาได้ร่างที่สมบูรณ์!” คำพูดนี้ ทำให้เหล่าราษฎรเดือดดาลขึ้นมาทันทีเสิ่นชิงโจวทำลายบ้านเมือง ไม่รู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่ราษฎรไปมากเท่าใด! บัดนี้ไม่เพียงแต่ไม่ประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1082
โบราณว่า ท้องของอัครเสนาบดีกว้างใหญ่พอจะให้เรือแล่นผ่านได้ เสิ่นชิงโจวเป็นถึงราชครู มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าสามมหาเสนาบดี เทียบเท่ากับอัครเสนาบดี แต่คาดไม่ถึงว่า ใจคอจะคับแคบเพียงนี้ ถูกโทสะบีบคั้นจนตาย ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึม: “เจ้าเก้า นี่จะให้จบเรื่องเช่นไร?” อย่างไรเสีย เสิ่นชิงโจวก็เป็นถึงราชครู ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังกลุ่มข้าราชการและสำนักปราชญ์ แม้ว่าความชั่วจะมากมาย บัดนี้หลักฐานก็ชัดเจน แต่ก็ควรจะลงโทษตามกฎหมายแคว้นต้าเซี่ย ตัดสินประหารชีวิต บัดนี้ถูกหลี่หลงหลินทำให้โกรธจนตาย ไม่เพียงแต่ทำให้เสิ่นชิงโจวได้ประโยชน์ ยังทำให้หลี่หลงหลินถูกครหา เกรงว่าภายหน้าจะถูกกลุ่มข้าราชการนำมาเป็นข้อโจมตี หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น เขาก็มิคาดคิดว่า เสิ่นชิงโจวจะมีจิตใจคับแคบเพียงนี้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ก็ยังทนไม่ได้ “เสด็จพ่อ เกรงว่านี่จะเป็นลิขิตสวรรค์ กำจัดคนชั่วร้าย ทำลายคนพาล” “มิเช่นนั้น ราชครูผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงไม่มีความอดทนเพียงนี้ ถูกคำพูดไม่กี่คำของลูกบีบคั้นจนสิ้นใจต่อหน้าธารกำนัล?” คำพูดของหลี่หลงหลินปัดความรับผิดชอบออกจากตัวจนหมดสิ้น เขารู้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1081
กลอุบายของหลี่หลงหลินนี้นับว่าอำมหิตยิ่งนัก เท่ากับทำลายชื่อเสียงของฉินฮั่นหยางและเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดาสามัญ! นับแต่นี้ไป ฉินฮั่นหยางจะใช้ชื่อเสียงของสำนักปราชญ์เพื่อหลอกลวง ฉ้อฉล หรือกระทำการอันมิชอบใด ๆ ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้อีก แต่ว่า พวกเขาได้คุกเข่าคำนับไปแล้ว จะให้กลับคำได้อย่างไร? ต่อให้เงื่อนไขของหลี่หลงหลินจะโหดร้ายเพียงใด พวกเขาก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทน “พวกข้า... ยินยอม!” เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้ม หันไปมองเสิ่นชิงโจว “ท่านอาจารย์ของฮ่องเต้ บัดนี้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิล้วนอยู่ภายใต้ร่มเงาของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจแล้ว ท่านยังมีอะไรจะกล่าวอีกหรือไม่?” “เจ้า...ช่างชั่วช้า!” ดวงตาทั้งสองของเสิ่นชิงโจวแดงก่ำ จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างเคียดแค้น การรวมความรู้กับการปฏิบัติ เข้าถึงแก่นแท้! ทุกคนเป็นดั่งมังกร ทุกคนบรรลุเป็นเซียน! ฟังดูแล้ว สำนักปรัชญาแห่งจิตใจช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก แต่ว่า หลี่หลงหลินทำให้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิยอมสยบได้ด้วยหลักการของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจหรือ? หามิได้! ทั้งหมดล้วนอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1080
ฉินฮั่นหยางครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบเสิ่นชิงโจวล่วงรู้ความลับของเขามากเกินไปหากเรื่องพวกนั้นถูกเปิดโปง ต่อให้ถูกประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!แม้ว่าหลี่หลงหลินจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะลืมเรื่องในอดีตและค้ำจุนให้เขารุ่งเรืองมั่งคั่งต่อไปแต่หากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ?ฉินฮั่นหยางไม่กล้าเสี่ยงเขาหวังว่าหลี่หลงหลินจะยื่นข้อเสนอที่จริงใจมากกว่านี้ทว่าหลี่หลงหลินไม่ได้เสียเวลาพูดจาให้มากความ เขาหันไปเดินเข้าหาบรรดาบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่นๆ แทน ชัดเจนว่าต้องการดึงพวกเขาเข้าพวก“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของฉินฮั่นหยางก็เปลี่ยนไปทันทีในหมู่บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ หากมีแม้แต่คนเดียวที่ใจอ่อน ยอมรับหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์ และเข้าสู่สำนักปรัชญาแห่งจิตใจนั่นหมายความว่า เสิ่นชิงโจวแพ้แล้ว!หากหลี่หลงหลินสามารถนั่งมั่นในตำแหน่งนักปราชญ์คนใหม่แห่งสำนักปรัชญาแห่งจิตใจได้ตนเองเป็นเพียงบัณฑิตทรงคุณวุฒิ จะเอาอะไรไปเทียบกับนักปราชญ์ได้?ถึงตอนนั้น จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร!ฉินฮั่นหยางอาจมั่นใจว่าตนเองจะไม่หวั่นไหว แต่เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่านักปราช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1079
เสิ่นชิงโจวเองก็คาดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อยช่างเป็นพวกชาวบ้านโง่เขลาเสียจริงพวกเจ้าแม้แต่แนวคิดของปรัชญาแห่งจิตใจก็ยังไม่เข้าใจแท้ๆ แต่กลับยอมคารวะหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์อย่างง่ายดาย?ต่อให้หลี่หลงหลินหลอกขายพวกเจ้า พวกเจ้าก็คงยังช่วยเขานับเงินให้ด้วยซ้ำ!แต่พูดก็พูดเถอะหลี่หลงหลินใช้วิธีอะไรกันแน่ ถึงสามารถซื้อใจชาวบ้านได้มากมายถึงเพียงนี้?ช่างน่าทึ่งนัก!หลี่หลงหลินมองเสิ่นชิงโจวด้วยรอยยิ้มสงบ “ท่านราชครู เท่านี้พอหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวยังคงไม่ยอมรับ “ข้าบอกไปแล้วว่าพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนไร้ระเบียบ ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือเสียด้วยซ้ำ!”หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “ที่ท่านหมายถึงคือ มีแต่ผู้มีความรู้เท่านั้นที่คารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจึงจะยอมรับงั้นหรือ?”เสิ่นชิงโจวพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว!”หลี่หลงหลินยกมือขึ้น ชี้ไปยังบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้สิบคนที่อยู่ด้านหลังเสิ่นชิงโจว “แล้วพวกเขาล่ะ? หากบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ยินดีคารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจะยังกล้าหาข้อแก้ตัวอีกหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวถึงกับตะลึงงันให้บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านั้นคารวะหลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1078
ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าลำบากใจเสิ่นชิงโจวกล่าวความจริงต่อให้ปรัชญาแห่งจิตใจล้ำเลิศเพียงใด ก็ต้องมีผู้สืบทอดจึงจะเกิดผลศิษย์ของนักปราชญ์มีมากถึงสามพันคน ในจำนวนนั้นมีผู้ทรงปัญญาเจ็ดสิบสองคนศิษย์เอกอย่างเหยียนหุย ก็มีเค้าลางของนักปราชญ์เช่นกันแต่หลี่หลงหลินเพิ่งก่อตั้งปรัชญาแห่งจิตใจขึ้นมาใหม่ กระทั่งศิษย์สักคนก็ยังไม่มีแล้วจะให้เราสถาปนาเขาเป็นนักปราชญ์ได้อย่างไร?หากเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วไปเถิดแต่เขาดันเป็นบุตรของตนหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผู้คนทั้งใต้หล้าย่อมกล่าวหาว่าเราลำเอียงเข้าข้างเขานักปราชญ์เช่นนี้ ใครจะยอมรับกัน?หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบาง “ใครบอกว่าข้าไม่มีศิษย์?”ทันทีที่คำพูดจบลงจากกลุ่มชาวบ้านก็มีคนก้าวออกมาเป็นกลุ่มพวกเขาสวมอาภรณ์บัณฑิต ศีรษะสวมหมวกสี่เหลี่ยม ดูเป็นบัณฑิตโดยแท้คนที่เดินนำหน้า ฮ่องเต้หวู่จำได้ดีเขาคือจอหงวนหนิงชิงโหวส่วนบัณฑิตที่เหลือ แม้ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้จัก แต่เพียงเห็นสีหน้าท่าทางอันหยิ่งยโส ก็เข้าใจได้ทันทีพวกเขาย่อมเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสที่ติดตามหนิงชิงโหวมาแน่นอนบัณฑิตเหล่านี้เข้าร่วมกับเขาทิศประจิม ทั้งยังสั่งสอนอบรมผู้คน ทำหน้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1077
เช่นนั้นมิสู้ให้ข้าดำเนินการก่อน แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาก่อนหนึ่งคนหากนักปราชญ์ต้องได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ เช่นนั้นบัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายก็ต้องได้รับการแต่งตั้งจากอำนาจของฮ่องเต้จึงจะมีผลเดิมที สำนักปราชญ์อยู่เหนือการควบคุมของราชสำนัก มีระบบเป็นของตนเองหากทำเช่นนี้แล้วบัณฑิตทรงคุณวุฒิและนักปราชญ์ของสำนักปราชญ์จะต้องได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก ไม่เท่ากับว่าสามารถควบคุมได้อย่างง่ายดายหรือ?พวกเขาจะคิดก่อคลื่นลม ปั่นป่วนในเงามืดอีกต่อไปคงเป็นไปไม่ได้แล้วแน่นอนว่าการแต่งตั้งนักปราชญ์ ไม่ใช่ว่าจะกระทำได้ตามอำเภอใจความสามารถเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญที่สุดคือฐานะหากฮ่องเต้หวู่แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาเพียงคนเดียว บุคคลผู้นั้นย่อมได้รับชื่อเสียงเกียรติคุณอันสูงส่งจากประชาชนหากบุคคลผู้นี้คิดไม่ซื่อ วางแผนก่อกบฏถ้าเป็นอย่างนั้นจริง บ้านเมืองจะต้องลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน!อย่างไรก็ตาม ปัญหาเหล่านี้ไม่มีอยู่จริงสำหรับหลี่หลงหลินเขาเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นครองราชย์ในสักวัน ไม่มีเหตุผลที่จะก่อกบฏการแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นนักปราชญ์ ไม่เพียงแต่จะสามารถกดขี่ส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1076
“ดี...”ฮ่องเต้หวู่กลั้นความคิดอยู่นาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้เพียงคำเดียว แต่เมื่อนึกว่ามันดูจืดชืดเกินไป จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ดีมาก!”หลี่หลงหลินรู้สึกพูดไม่ออกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นชิงโจวถึงต้องการยุยงให้ฮ่องเต้หวู่ก่อกบฏบิดาไร้ประโยชน์ของตนผู้นั้น ไม่เพียงแค่ละเลยด้านการปกครองด้วยวัฒนธรรมเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจหลักขงจื๊อแม้แต่น้อย แถมยังอ่านปรัชญาแห่งจิตใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดไม่รู้จะกล่าวคำชมเชยอย่างไร กลัวว่าเอ่ยออกไปมากกว่านี้จะเผลอทำให้ตัวเองโป๊ะแตกอย่างไรก็ตาม ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตัวเขาก็ไม่ต่างกันโทษฐานที่ตัวเองไม่มีวัฒนธรรม อาศัยแต่การลอกเลียนแบบปรัชญาแห่งจิตใจของปราชญ์หวังหยางหมิงนั้น ลึกซึ้งอย่างแท้จริงหลี่หลงหลินใช้เวลาสามวัน คัดลอกปรัชญาแห่งจิตใจฉบับดั้งเดิมตามความทรงจำ อันที่จริง เขาก็แค่เข้าใจหลักการใหญ่ๆ อย่าง “รู้แล้วลงมือทำ” “ศึกษาสิ่งต่างๆ เพื่อเข้าถึงความรู้” “มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม”ส่วนที่ลึกซึ้งกว่านั้น หลี่หลงหลินก็ไม่ค่อยเข้าใจ ต้องอาศัยให้เหล่าศิษย์ไปอ่านปรัชญาแห่งจิตใจและเข้าใจด้วยตัวเองจะบรรลุสู่ความเป็นปราชญ
