เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 839
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 840
แม้ว่าการให้กำเนิดทายาทจะเป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งแต่หลี่หลงหลินก็ยังไม่เข้าใจว่า สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งสี่ฮ่องเต้หวู่ทรงเห็นความสงสัยของหลี่หลงหลิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเก้า เจ้าชาญฉลาดมาตลอด แต่คราวนี้กลับสะเพร่าเสียได้! เจ้าคิดจริงหรือว่าการไปหาสตรีตระกูลซูจะเป็นเรื่องยาก? แค่ทำให้พวกนางตั้งครรภ์ลูกของเจ้า เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”“ถึงตอนนั้น ข้าอยากจะรู้ว่า ผู้ใดกันที่กล้าคัดค้าน?”“อย่าว่าแต่สตรีตระกูลซู ล้วนเป็นสตรีที่มีหน้ามีตา!”“แม้จะเป็นเพียงนางกำนัลที่มีฐานะต่ำต้อย หรือแม้แต่นางคณิกาในสำนักการสังคีต”“ตราบใดที่ตั้งครรภ์มังกร ก็ต้องเข้าวัง เสวยสุขมิใช่หรือ?”“เป็นอย่างไร?”“ให้ความกล้าแก่ขุนนางสิบส่วน พวกเขาจะกล้าปล่อยให้ทายาทมังกรตกทุกข์ได้ยากหรือ?”หลี่หลงหลินราวกับถูกฟ้าผ่า ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์เช่นนี้ก็ได้หรือ?ตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน บีบบังคับให้ขุนนางต้องยอมรับ?สมแล้วที่เป็นฮ่องเต้หวู่!ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด!ปัญหาที่ตนคิดว่าไร้ทางแก้ พระองค์กลับแก้ไขได้อย่างง่ายดายหลี่หลงหลินดีใจจนแทบคลั่ง โค้งคำนับฮ่องเต้หวู่ ตรัสอย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 841
ลั่วชิงซานดื่มเหล้าไปหลายจอก จนเมาหมดสติ แต่บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซาน กลับรู้สึกอึดอัดใจมาก บุตรชายคนโตบ่นพึมพำ “ท่านพ่อ ท่านดีใจอะไรกันนัก กับการที่องค์ชายเก้าเป็นรัชทายาท? ตระกูลลั่วของเราเกี่ยวอะไรกับองค์รัชทายาทด้วย?” บุตรชายคนที่สองก็เอ่ยคล้อยตาม “ใช่ขอรับ ท่านพ่อ! คราวนี้ท่านขนธัญพืชขึ้นเหนือ เสียเงินไปตั้งมากมาย ยังจะมีอารมณ์มาจัดเลี้ยง เลี้ยงแขกอีกหรือ!” บุตรชายคนเล็กเอ่ยเสริมว่า “พี่ใหญ่และพี่รองพูดถูก! แต่ สำหรับท่านก็ช่างเถอะ แต่ท่านถึงขั้นยกตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้กับน้องหญิงนี่สิ! นางเป็นเพียงผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยังเป็นม่าย! มันไม่ยุติธรรมเลย!” แล้วงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ก็เงียบเสียงลงทันที การเมืองในวังหลังนั้นดุเดือด และการต่อสู้ภายในครอบครัวของตระกูลลั่วก็รุนแรงไม่แพ้กัน บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซานมักจะมีปัญหากันทั้งแบบเปิดเผยและลับตา จนไม่มีใครยอมให้กัน ในครั้งนี้พวกเขากลับร่วมมือกัน มาสร้างความวุ่นวายในงานเลี้ยงตระกูล เหตุผลก็ง่ายมาก พวกเขามีศัตรูร่วมกัน นั่นก็คือลั่วอวี้จู๋ผู้เป็นน้องสาว ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้ว เป็นเหมือนน้ำที่ถูกเท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 842
เมาจนพูดผิด! ลั่วชิงซานเผลอพูดความจริงออกมา ในตอนนี้ ข่าวการหมั้นของลั่วอวี้จู๋กับหลี่หลงหลิน คงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเจียงหนานแล้ว ในไม่ช้า ข่าวนี้ก็คงจะไปถึงเมืองหลวง! “แล้วแบบนี้...จะทำยังไงดี?” ลั่วชิงซานรู้สึกว้าวุ่นใจ จนไม่มีสมาธิ เพราะว่า หลี่หลงหลินเคยกำชับเขาอย่างหนักแน่นแล้วว่าอย่าให้ตนเปิดเผยเรื่องนี้ แต่ผลคือ ตนกลับเผลอพูดออกไป! ถ้าหลี่หลงหลินโกรธจนถอนหมั้นล่ะจะทำยังไง? เรื่องที่ตัวเองพูดออกไปนั้น กลายเป็นคำอวดไปแล้ว แล้วในอนาคตตระกูลลั่วจะยืนหยัดอยู่ในเจียงหนานได้ยังไง? ยิ่งคิดลั่วชิงซานก็ยิ่งรู้สึกเสียดาย สุดท้ายเขาก็เขียนจดหมายขอโทษแล้วสั่งให้ส่งไปยังเมืองหลวงอย่างเร่งด่วน แต่ข่าวลือกลับแพร่กระจายไปเร็วกว่าจดหมาย! ไม่กี่วันต่อมา ในเมืองหลวงก็มีข่าวลือหนาหู องค์รัชทายาทหลี่หลงหลินเตรียมที่จะนำให้ลั่วอวี้จู๋มาเป็นอนุ! ในทุกยุคสมัย ผู้คนมักชอบข่าวซุบซิบนินทา และข่าวนี้มันช่างร้อนแรงเกินไปจริงๆ! ลั่วอวี้จู๋เป็นพี่สะใภ้ของหลี่หลงหลิน! องค์รัชทายาทจะแต่งงานกับพี่สะใภ้? แทบไม่มีใครเคยมีมาก่อนและจะไม่มีใครมาอีกในอนาคต! ทันใดนั้น ตามถน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 843
ชีวิตที่เข้มแข็งไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย ถือว่าฉีดยาต้านเพื่อป้องกันไว้ก็แล้วกัน สักวันหนึ่ง เมื่อหลี่หลงหลินแต่งงานกับลั่วอวี้จู๋จริง ๆ ประชาชนก็จะชินกับเรื่องนี้แล้ว ปฏิกิริยาก็จะไม่รุนแรงนัก ซูเฟิ่งหลิงกัดฟันพูด “ใช่! เรื่องของท่านกับพี่สะใภ้! ข้าไม่คิดเลยว่า หลี่หลงหลินไอ้คนชาติชั่ว ท่านจะต่ำช้าและไร้ยางอายขนาดนี้! เพื่อหลอกลวงองค์ชายใหญ่ ไม่ให้เขาก่อกบฏ ท่านถึงขั้นทำให้พี่สะใภ้เสียชื่อ!” ??? หลี่หลงหลินสีหน้าเหม่อลอย เดิมทีเขารู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่ามีชู้ เขาจึงเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย แต่ซูเฟิ่งหลิงกำลังพูดอะไรอยู่? ทำไมถึงบอกว่าเขาทำให้พี่สะใภ้เสียชื่อ? หรือนางคิดว่าข่าวนี้ เขาเป็นคนปล่อยออกไปหรือ? ไม่ถูก! นางจะรู้ได้ยังไงว่าเขาวางแผนจะลดความน่าเชื่อถือเพื่อหลอกลวงองค์ชายใหญ่? ด้วยสมองที่ไม่เฉลียวฉลาดของซูเฟิ่งหลิง มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย! คงไม่ใช่เสด็จพ่อแน่นอน! เสด็จพ่อกับนางไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย หลี่หลงหลินถามอย่างระมัดระวัง “ใครเป็นคนบอกเจ้าล่ะ?” ซูเฟิ่งหลิงส่งเสียงหึครั้งหนึ่ง “แน่นอนว่าท่านย่าบอกข้า! ความคิดของท่านจะปิดนางไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 844
หลี่หลงหลินรู้สึกเสียใจอย่างมาก! ถ้ารู้ว่า ซูเฟิ่งหลิงจะพูดคุยง่ายขนาดนี้ เขาน่าจะสร้างข่าวลือขึ้นมา ไม่ใช่แค่ลั่วอวี้จู๋ แต่รวมถึงพี่สะใภ้สามหลิ่วหรูเยียน กงซูหว่าน และซุนชิงไต้ เช่นนี้แล้ว ซูเฟิ่งหลิงจะต้องบังคับให้คนแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งสามแน่! แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมาก็รู้สึกสบายใจ เพียงแค่ลั่วอวี้จู๋ก็ทำให้ซูเฟิ่งหลิงโมโหขนาดนี้ ถ้าพี่สะใภ้ทั้งสามรวมกัน ซูเฟิ่งหลิงคงจะโกรธจนระเบิดแน่! บางที นางอาจจะไม่ให้เขาอธิบายอะไรเลยและแทงเขาตายไปเลยก็ได้! ยังดี ยังดี โชคดีที่เขารอดมาได้! อาหารต้องกินทีละคำ ผู้หญิงต้องจีบทีละคน และพี่สะใภ้ต้องแต่งงานทีละคน ใจร้อนจะกินเต้าหู้ร้อนๆ ไม่ได้! ต้องไม่ใจร้อนเด็ดขาด! หลี่หลงหลินจึงสาบานต่อหน้าซูเฟิ่งหลิงว่าเขาจะรับผิดชอบลั่วอวี้จู๋แน่ ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกพอใจและเดินออกไปอย่างมีความสุข ยังไงก็ตาม... ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งเดินออกไป ลั่วอวี้จู๋ก็เดินหน้าซีดเข้ามาในห้องของหลี่หลงหลิน “พี่สะใภ้ใหญ่” “เกิดอะไรขึ้น...” หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ในชุดขาว รูปร่างอวบอิ่มและสวยงาม และสังเกตเห็นว่านางมีรอยแดงรอบดวงตา เห็น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 845
อย่างน้อยก็เป็นพ่อค้าใหญ่ ทำไมถึงทำงานไม่เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้! หลี่หลงหลินรับจดหมายขอโทษจากลั่วอวี้จู๋ และอ่านอย่างละเอียด ในจดหมาย ลั่วชิงซานรู้สึกตื่นตระหนกและประหม่า ราวกับจะฉี่ราด! เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลลั่ว! หากฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา เลือดจะนองไปทั่ว! ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ไม่ต่างจากฝ่าบาทเท่าไร ถ้าหลี่หลงหลินโกรธตระกูลลั่วจริง ๆ แค่มีพระราชาบัญชา ตระกูลลั่วก็จะถูกทำลาย! ลั่วอวี้จู๋ลดหน้าลง พูดอีกครั้ง “องค์รัชทายาทโปรดลงโทษ!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “จริง ๆ แล้ว... ท่านพ่อของท่านไม่เพียงแต่ไม่มีความผิด แต่ยังมีคุณงามความดีด้วย! การลงโทษจึงไม่จำเป็น!” ลั่วอวี้จู๋งุนงง และเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ไม่มีความผิดแล้วมีคุณงามความดีได้ยังไง? ความน่าเกรงขามของพระองค์ตกต่ำลงถึงจุดต่ำสุด จะมีคุณงามความดีที่ไหน?” หลี่หลงหลินมองด้วยดวงตาเปล่งประกาย และเอ่ยต่อ “ถ้าความน่าเกรงขามของข้ามีตกต่ำลง มันก็ดีแล้ว! ยิ่งความน่าเกรงขามของข้าต่ำลงมาเท่าไหร่ พี่ใหญ่และพี่สามก็จะไม่กล้าก่อกบฏ! แต่ยังไงก็ตาม ถ้าข้าปล่อยข่าวเองเพื่อทำลายความน่าเกรงขามของข้า มั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 846
สำหรับคนอื่น ๆ ฮ่องเต้หวู่จะไม่อธิบายอะไรมากนัก แต่กับเว่ยซวินนั้นแตกต่างออกไป หนึ่งคือเพราะเว่ยซวินติดตามฮ่องเต้หวู่มาหลายปี ดูแลการกิน การอยู่ของพระองค์ จึงได้รับความไว้วางใจอย่างสูง สองคือ การเปลี่ยนแปลงในราชสำนักครั้งนี้ เว่ยซวินก็มีจุดยืนที่มั่นคง เคียงข้างเจ้าเก้าและทำคุณงามความดีไว้มาก ดังนั้น นอกจากหลี่หลงหลินแล้ว คนที่ฮ่องเต้หวู่ไว้วางใจมากที่สุดก็คือเว่ยซวิน! เว่ยซวินรู้ถึงเหตุผลนี้จึงรู้สึกตกใจและเป็นเกียรติอย่างมาก พร้อมกันนั้น เว่ยซวินได้คิดถึงคำพูดของฮ่องเต้หวู่ ซึ่งทำให้จิตใจของเขาสั่นสะเทือน ทำไมต้าเซี่ยถึงเกิดปัญหาภายใน? เหตุใดเหล่าองค์ชายถึงก่อการกบฏกันมากมาย? สาเหตุที่แท้จริงคือฮ่องเต้หวู่ไม่แต่งตั้งรัชทายาท ทำให้เกิดการช่วงชิงอำนาจ ดังนั้น ฮ่องเต้หวู่จึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะแต่งตั้งหลี่หลงหลินให้เป็นรัชทายาท หลังจากที่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน การแย่งชิงราชบัลลังก์ของเก้าองค์ชายในที่สุดก็มีผลสรุปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าองค์ชายเก้าที่ไม่เป็นที่รู้จักอย่างหลี่หลงหลินจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวกระโดด สร้างผลงานอันโดดเด่นจนกลายเป็นผู้ชนะใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 847
แต่ เสิ่นชิงโจวอยู่ในคุก ไม่มีใครมาเล่นหมากรุกด้วย จึงต้องเล่นกับตัวเอง เมื่อเล่นบ่อย ๆ เขาก็รู้สึกเบื่อหน่าย หมากรุกเหมือนสนามรบ ต้องมีการวางแผน พูดให้ชัดแล้วก็แค่การต่อสู้ทางจิตใจ การต่อสู้กับคนอื่นนั้นย่อมสนุกกว่า แต่การต่อสู้กับตัวเองนั้น เมื่อมองเห็นทุกการวางแผนชัดเจน ก็เลยไร้ซึ่งความสนุก กลับกัน หมากห้าแถวเล่นง่าย ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมาก แม้จะเล่นกับตัวเอง ก็ยังน่าตื่นเต้น และยังสนุกมาก ดังนั้น เสิ่นชิงโจวจึงเล่นอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แม้จะถึงเวลากลางคืน เขาก็ยังเล่นต่อไปภายใต้แสงของเทียน จนกระทั่งเสียงจากประตูคุกดังขึ้น มีคนเข้ามา เสิ่นชิงโจวยังคิดว่าเป็นนายทหารนำอาหารมา จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “วางอาหารไว้เถอะ!” หลังจากเงียบไปสักพัก ผู้มาเยือนก็เอ่ยด้วยเสียงเบา “อาจารย์ เป็นศิษย์เอง!” เสิ่นชิงโจวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงแปลกใจ และเงยหน้าขึ้นมอง เป็นชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำ หัวมีหมวกปิดบังใบหน้าในเงามืด สามารถมองเห็นได้เพียงริมฝีปากที่เรียวบางและสันจมูกที่ตรง “รัชทายาท..” “ทำไมท่านถึงมา!” เสิ่นชิงโจวขมวดคิ้วแน่น แน่นิ่งมองผู้มาเยือนด้วย
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1084
หนิงชิงโหวชี้ไปยังกลุ่มคนที่แออัดอยู่เบื้องหน้า: “น้ำสามารถพยุงเรือได้ ก็สามารถคว่ำเรือได้เช่นกัน” “ราษฎรเหล่านี้ล้วนติดตามองค์รัชทายาทเข้าวัง หากองค์รัชทายาทไม่หาทางระงับความโกรธของราษฎรเหล่านี้ เกรงว่าภายหน้าจะเกิดการจลาจล!” “จลาจล!” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงชิงโหว ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง แม้ว่าตอนนี้เสิ่นชิงโจวจะตายไปแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสำนักปราชญ์ที่เสื่อมโทรมของต้าเซี่ยจะหายไปด้วย กลุ่มข้าราชการที่กุมอำนาจในราชสำนักยังคงอยู่ เสิ่นชิงโจวคนหนึ่งตายไป เสิ่นชิงโจวอีกนับพันจะลุกขึ้นมา ที่นี่คือพระราชวังต้องห้าม สถานที่ที่ใกล้ชิดกับอำนาจของราชวงศ์มากที่สุด! หากความโกรธของราษฎรถูกปลุกปั่นขึ้นมา จะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อความวุ่นวาย ผลที่ตามมาย่อมยากจะคาดเดา กลุ่มข้าราชการแม้จะไม่มีกำลังทหาร แต่พวกเขาใช้ริมฝีปากเป็นปืน ใช้ลิ้นเป็นดาบ สิ่งที่ถนัดที่สุดคือการใส่ร้ายป้ายสี ถึงตอนนั้น ต่อให้หลี่หลงหลินกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างมลทินไม่หมด!ซูเฟิ่งหลิงไม่ยอม: “ต่อให้เกิดการจลาจลจริง ข้าก็สามารถนำทัพตระกูลซูมาปราบปรามได้!” เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1083
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านหลังก็ยังไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านพ้นไป เมื่อเห็นซากศพที่ตายอย่างน่าอนาถ ต่างก็โกรธแค้นจนแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างของเสิ่นชิงโจวเป็นชิ้น ๆ ต่อให้ตาย ก็ไม่ยอมให้เขาไปสบาย! หลี่เทียนฉี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ จึงรีบทูลขอ: “เสด็จพ่อ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง!” ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองหลี่เทียนฉี่: “ทำไมข้าถึงมีลูกเช่นเจ้า!” ยังดีที่ตอนนั้นแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท มิเช่นนั้น เกรงว่าแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล คงเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ราษฎรต้องล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่หลี่เทียนฉี่ก็เป็นโอรสองค์โต เคยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่มาก่อน ฮ่องเต้หวู่มิได้ปฏิเสธ: “ว่ามา มีเรื่องอันใด!” หลี่เทียนฉี่สีหน้าเศร้าสร้อย ชี้ไปที่ร่างไร้วิญญาณของเสิ่นชิงโจว: “เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เป็นดั่งบิดาตลอดชีวิต หวังว่าเสด็จพ่อจะทรงเมตตาฝังศพท่านอาจารย์ของรัชทายาท ให้เขาได้ร่างที่สมบูรณ์!” คำพูดนี้ ทำให้เหล่าราษฎรเดือดดาลขึ้นมาทันทีเสิ่นชิงโจวทำลายบ้านเมือง ไม่รู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่ราษฎรไปมากเท่าใด! บัดนี้ไม่เพียงแต่ไม่ประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1082
โบราณว่า ท้องของอัครเสนาบดีกว้างใหญ่พอจะให้เรือแล่นผ่านได้ เสิ่นชิงโจวเป็นถึงราชครู มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าสามมหาเสนาบดี เทียบเท่ากับอัครเสนาบดี แต่คาดไม่ถึงว่า ใจคอจะคับแคบเพียงนี้ ถูกโทสะบีบคั้นจนตาย ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึม: “เจ้าเก้า นี่จะให้จบเรื่องเช่นไร?” อย่างไรเสีย เสิ่นชิงโจวก็เป็นถึงราชครู ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังกลุ่มข้าราชการและสำนักปราชญ์ แม้ว่าความชั่วจะมากมาย บัดนี้หลักฐานก็ชัดเจน แต่ก็ควรจะลงโทษตามกฎหมายแคว้นต้าเซี่ย ตัดสินประหารชีวิต บัดนี้ถูกหลี่หลงหลินทำให้โกรธจนตาย ไม่เพียงแต่ทำให้เสิ่นชิงโจวได้ประโยชน์ ยังทำให้หลี่หลงหลินถูกครหา เกรงว่าภายหน้าจะถูกกลุ่มข้าราชการนำมาเป็นข้อโจมตี หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น เขาก็มิคาดคิดว่า เสิ่นชิงโจวจะมีจิตใจคับแคบเพียงนี้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ก็ยังทนไม่ได้ “เสด็จพ่อ เกรงว่านี่จะเป็นลิขิตสวรรค์ กำจัดคนชั่วร้าย ทำลายคนพาล” “มิเช่นนั้น ราชครูผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงไม่มีความอดทนเพียงนี้ ถูกคำพูดไม่กี่คำของลูกบีบคั้นจนสิ้นใจต่อหน้าธารกำนัล?” คำพูดของหลี่หลงหลินปัดความรับผิดชอบออกจากตัวจนหมดสิ้น เขารู้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1081
กลอุบายของหลี่หลงหลินนี้นับว่าอำมหิตยิ่งนัก เท่ากับทำลายชื่อเสียงของฉินฮั่นหยางและเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดาสามัญ! นับแต่นี้ไป ฉินฮั่นหยางจะใช้ชื่อเสียงของสำนักปราชญ์เพื่อหลอกลวง ฉ้อฉล หรือกระทำการอันมิชอบใด ๆ ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้อีก แต่ว่า พวกเขาได้คุกเข่าคำนับไปแล้ว จะให้กลับคำได้อย่างไร? ต่อให้เงื่อนไขของหลี่หลงหลินจะโหดร้ายเพียงใด พวกเขาก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทน “พวกข้า... ยินยอม!” เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้ม หันไปมองเสิ่นชิงโจว “ท่านอาจารย์ของฮ่องเต้ บัดนี้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิล้วนอยู่ภายใต้ร่มเงาของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจแล้ว ท่านยังมีอะไรจะกล่าวอีกหรือไม่?” “เจ้า...ช่างชั่วช้า!” ดวงตาทั้งสองของเสิ่นชิงโจวแดงก่ำ จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างเคียดแค้น การรวมความรู้กับการปฏิบัติ เข้าถึงแก่นแท้! ทุกคนเป็นดั่งมังกร ทุกคนบรรลุเป็นเซียน! ฟังดูแล้ว สำนักปรัชญาแห่งจิตใจช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก แต่ว่า หลี่หลงหลินทำให้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิยอมสยบได้ด้วยหลักการของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจหรือ? หามิได้! ทั้งหมดล้วนอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1080
ฉินฮั่นหยางครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบเสิ่นชิงโจวล่วงรู้ความลับของเขามากเกินไปหากเรื่องพวกนั้นถูกเปิดโปง ต่อให้ถูกประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!แม้ว่าหลี่หลงหลินจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะลืมเรื่องในอดีตและค้ำจุนให้เขารุ่งเรืองมั่งคั่งต่อไปแต่หากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ?ฉินฮั่นหยางไม่กล้าเสี่ยงเขาหวังว่าหลี่หลงหลินจะยื่นข้อเสนอที่จริงใจมากกว่านี้ทว่าหลี่หลงหลินไม่ได้เสียเวลาพูดจาให้มากความ เขาหันไปเดินเข้าหาบรรดาบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่นๆ แทน ชัดเจนว่าต้องการดึงพวกเขาเข้าพวก“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของฉินฮั่นหยางก็เปลี่ยนไปทันทีในหมู่บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ หากมีแม้แต่คนเดียวที่ใจอ่อน ยอมรับหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์ และเข้าสู่สำนักปรัชญาแห่งจิตใจนั่นหมายความว่า เสิ่นชิงโจวแพ้แล้ว!หากหลี่หลงหลินสามารถนั่งมั่นในตำแหน่งนักปราชญ์คนใหม่แห่งสำนักปรัชญาแห่งจิตใจได้ตนเองเป็นเพียงบัณฑิตทรงคุณวุฒิ จะเอาอะไรไปเทียบกับนักปราชญ์ได้?ถึงตอนนั้น จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร!ฉินฮั่นหยางอาจมั่นใจว่าตนเองจะไม่หวั่นไหว แต่เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่านักปราช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1079
เสิ่นชิงโจวเองก็คาดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อยช่างเป็นพวกชาวบ้านโง่เขลาเสียจริงพวกเจ้าแม้แต่แนวคิดของปรัชญาแห่งจิตใจก็ยังไม่เข้าใจแท้ๆ แต่กลับยอมคารวะหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์อย่างง่ายดาย?ต่อให้หลี่หลงหลินหลอกขายพวกเจ้า พวกเจ้าก็คงยังช่วยเขานับเงินให้ด้วยซ้ำ!แต่พูดก็พูดเถอะหลี่หลงหลินใช้วิธีอะไรกันแน่ ถึงสามารถซื้อใจชาวบ้านได้มากมายถึงเพียงนี้?ช่างน่าทึ่งนัก!หลี่หลงหลินมองเสิ่นชิงโจวด้วยรอยยิ้มสงบ “ท่านราชครู เท่านี้พอหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวยังคงไม่ยอมรับ “ข้าบอกไปแล้วว่าพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนไร้ระเบียบ ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือเสียด้วยซ้ำ!”หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “ที่ท่านหมายถึงคือ มีแต่ผู้มีความรู้เท่านั้นที่คารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจึงจะยอมรับงั้นหรือ?”เสิ่นชิงโจวพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว!”หลี่หลงหลินยกมือขึ้น ชี้ไปยังบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้สิบคนที่อยู่ด้านหลังเสิ่นชิงโจว “แล้วพวกเขาล่ะ? หากบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ยินดีคารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจะยังกล้าหาข้อแก้ตัวอีกหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวถึงกับตะลึงงันให้บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านั้นคารวะหลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1078
ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าลำบากใจเสิ่นชิงโจวกล่าวความจริงต่อให้ปรัชญาแห่งจิตใจล้ำเลิศเพียงใด ก็ต้องมีผู้สืบทอดจึงจะเกิดผลศิษย์ของนักปราชญ์มีมากถึงสามพันคน ในจำนวนนั้นมีผู้ทรงปัญญาเจ็ดสิบสองคนศิษย์เอกอย่างเหยียนหุย ก็มีเค้าลางของนักปราชญ์เช่นกันแต่หลี่หลงหลินเพิ่งก่อตั้งปรัชญาแห่งจิตใจขึ้นมาใหม่ กระทั่งศิษย์สักคนก็ยังไม่มีแล้วจะให้เราสถาปนาเขาเป็นนักปราชญ์ได้อย่างไร?หากเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วไปเถิดแต่เขาดันเป็นบุตรของตนหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผู้คนทั้งใต้หล้าย่อมกล่าวหาว่าเราลำเอียงเข้าข้างเขานักปราชญ์เช่นนี้ ใครจะยอมรับกัน?หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบาง “ใครบอกว่าข้าไม่มีศิษย์?”ทันทีที่คำพูดจบลงจากกลุ่มชาวบ้านก็มีคนก้าวออกมาเป็นกลุ่มพวกเขาสวมอาภรณ์บัณฑิต ศีรษะสวมหมวกสี่เหลี่ยม ดูเป็นบัณฑิตโดยแท้คนที่เดินนำหน้า ฮ่องเต้หวู่จำได้ดีเขาคือจอหงวนหนิงชิงโหวส่วนบัณฑิตที่เหลือ แม้ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้จัก แต่เพียงเห็นสีหน้าท่าทางอันหยิ่งยโส ก็เข้าใจได้ทันทีพวกเขาย่อมเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสที่ติดตามหนิงชิงโหวมาแน่นอนบัณฑิตเหล่านี้เข้าร่วมกับเขาทิศประจิม ทั้งยังสั่งสอนอบรมผู้คน ทำหน้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1077
เช่นนั้นมิสู้ให้ข้าดำเนินการก่อน แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาก่อนหนึ่งคนหากนักปราชญ์ต้องได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ เช่นนั้นบัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายก็ต้องได้รับการแต่งตั้งจากอำนาจของฮ่องเต้จึงจะมีผลเดิมที สำนักปราชญ์อยู่เหนือการควบคุมของราชสำนัก มีระบบเป็นของตนเองหากทำเช่นนี้แล้วบัณฑิตทรงคุณวุฒิและนักปราชญ์ของสำนักปราชญ์จะต้องได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก ไม่เท่ากับว่าสามารถควบคุมได้อย่างง่ายดายหรือ?พวกเขาจะคิดก่อคลื่นลม ปั่นป่วนในเงามืดอีกต่อไปคงเป็นไปไม่ได้แล้วแน่นอนว่าการแต่งตั้งนักปราชญ์ ไม่ใช่ว่าจะกระทำได้ตามอำเภอใจความสามารถเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญที่สุดคือฐานะหากฮ่องเต้หวู่แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาเพียงคนเดียว บุคคลผู้นั้นย่อมได้รับชื่อเสียงเกียรติคุณอันสูงส่งจากประชาชนหากบุคคลผู้นี้คิดไม่ซื่อ วางแผนก่อกบฏถ้าเป็นอย่างนั้นจริง บ้านเมืองจะต้องลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน!อย่างไรก็ตาม ปัญหาเหล่านี้ไม่มีอยู่จริงสำหรับหลี่หลงหลินเขาเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นครองราชย์ในสักวัน ไม่มีเหตุผลที่จะก่อกบฏการแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นนักปราชญ์ ไม่เพียงแต่จะสามารถกดขี่ส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1076
“ดี...”ฮ่องเต้หวู่กลั้นความคิดอยู่นาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้เพียงคำเดียว แต่เมื่อนึกว่ามันดูจืดชืดเกินไป จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ดีมาก!”หลี่หลงหลินรู้สึกพูดไม่ออกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นชิงโจวถึงต้องการยุยงให้ฮ่องเต้หวู่ก่อกบฏบิดาไร้ประโยชน์ของตนผู้นั้น ไม่เพียงแค่ละเลยด้านการปกครองด้วยวัฒนธรรมเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจหลักขงจื๊อแม้แต่น้อย แถมยังอ่านปรัชญาแห่งจิตใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดไม่รู้จะกล่าวคำชมเชยอย่างไร กลัวว่าเอ่ยออกไปมากกว่านี้จะเผลอทำให้ตัวเองโป๊ะแตกอย่างไรก็ตาม ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตัวเขาก็ไม่ต่างกันโทษฐานที่ตัวเองไม่มีวัฒนธรรม อาศัยแต่การลอกเลียนแบบปรัชญาแห่งจิตใจของปราชญ์หวังหยางหมิงนั้น ลึกซึ้งอย่างแท้จริงหลี่หลงหลินใช้เวลาสามวัน คัดลอกปรัชญาแห่งจิตใจฉบับดั้งเดิมตามความทรงจำ อันที่จริง เขาก็แค่เข้าใจหลักการใหญ่ๆ อย่าง “รู้แล้วลงมือทำ” “ศึกษาสิ่งต่างๆ เพื่อเข้าถึงความรู้” “มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม”ส่วนที่ลึกซึ้งกว่านั้น หลี่หลงหลินก็ไม่ค่อยเข้าใจ ต้องอาศัยให้เหล่าศิษย์ไปอ่านปรัชญาแห่งจิตใจและเข้าใจด้วยตัวเองจะบรรลุสู่ความเป็นปราชญ
