로그인공유
บทที่ 794
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 795
เสิ่นชิงโจวทำทั้งหมด ก็เพื่อองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่!ในอดีต หลี่เทียนฉี่ก่อกบฏล้มเหลว ถูกปลดจากรัชทายาทกลายเป็นเจ้าแคว้นเสิ่นชิงโจวไม่ยอมตัดใจ!วางแผนมานานหลายปี ก็เพื่อช่วยหลี่เทียนฉี่ก่อกบฏอีกครั้ง ครอบครองบัลลังก์ฮ่องเต้!ซูเฟิ่งหลิงพูดอย่างกระตือรือร้น “ข้าเข้าใจแล้ว! ฮองเฮาหลู่เป็นมารดาแท้ๆ ขององค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่! ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เทียนฉี่ก่อกบฏล้มเหลว นางพลอยเดือดร้อนไปด้วย ถูกส่งเขาตำหนักเย็น! ปากนางไม่พูด แต่ฝ่าบาทในหัวใจนาง กลับมีความแค้นฝังลึก!”“ระหว่างสามีและลูกชาย นางเลือกลูกชาย!”“ดังนั้น นางไม่ใช่ช่วยเสิ่นชิงโจว แต่ช่วยหลี่เทียนฉี่ ปลงพระชนม์ฝ่าบาท!”สีหน้าหลี่หลงหลินไม่สบอารมณ์มาก “ใช่แล้ว! ต่อให้เสด็จพ่อระวังเยี่ยงไร ก็คิดไม่ถึง ภรรยาร่วมผูกผมร่วมเตียงเคียงหมอนมานานหลายปีจะทำร้ายพระองค์! หวังว่าจะยังทันเวลา!”ระหว่างพูด หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงมาถึงหน้าตำหนักเฟิ่งซีแล้ววันนี้ตำหนักเฟิ่งซี ป้องกันอย่างแน่นหนาองครักษ์หน้าประตูเห็นสองคนมา ก็รีบกางแขนขวางไว้ “องค์ชาย! ฮองเฮามีรับสั่ง ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าตำหนักเฟิ่งซี! ท่านโปรดกลับไปด้วย!”สีหน้าหลี่หลงหล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 796
มุกเหงื่อขนาดเท่าถั่วเหลือง ผุดพราวเต็มหน้าผาก ร่างกายกระตุกอย่างแรงมองออกว่า เขากำลังได้รับความเจ็บปวดยากเกินจะทนไหว“ใครกัน? ใครวางยาทำร้ายเรา?”“หรือว่า จะเป็นนางกำนัลข้างกายฮองเฮา?”ต่อให้มาถึงขั้นนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่เคยคิดมาก่อน คนวางยาพิษจะเป็นคนเคียงหมอนของตน“เสด็จพ่อ...”หลี่หลงหลินเองก็ว้าวุ่น “ท่านอดทนก่อน! ลูกจะรีบไปตามหมอหลวง...”ฮ่องเต้หวู่จับมือหลี่หลงหลินไว้แน่นๆ เส้นเลือดปูดนูนบนหน้าผาก “เจ้าเก้า เราอาจจะทนไม่ไหวแล้ว! เจ้าอย่าไป...เรายังมีเรื่องสำคัญ...”เพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ฮ่องเต้หวู่พูดได้ไม่ชัดนัก นิ้วมือของเขาสั่นเทา หยิบของบางอย่างออกจากอก ส่งถึงมือหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินก้มหน้าอ่าน ตัวคนก็อึ้งงันอยู่กับที่!พระราชโองการ!พระราชโองการแต่งตั้งรัชทายาท!องค์ชายคนอื่น ต่างเฝ้าฝันถึงสิ่งนี้หลังฮ่องเต้หวู่เขียนดีแล้ว ก็พกติดตัวไว้อยู่ตลอดความเป็นตายอยู่ตรงหน้า ฮ่องเต้หวู่นำพระราชโองการออกมา มอบให้หลี่หลงหลินแคว้นจะขาดกษัตริย์ไปไม่ได้!หากฮ่องเต้หวู่เป็นอะไรไป วิญญาณกลับสู่น้ำพุเก้าชั้นฟ้าฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ ยังมิได้แต่งตั้งรัชทายาท ใต้หล้าจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 797
ในเวลาเดียวกันฮองเฮาผู้มีเมตตาและคุณธรรมท่านนี้ ฉีกหน้ากากที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความอบอุ่นอย่างสิ้นเชิง ในสายตาของหลี่หลงหลิน ราวกับอสรพิษที่เลือกกัดคนตัวหนึ่ง!เพื่อทำให้ลูกชายแท้ๆ หลี่เทียนฉี่ขึ้นสู่ตำแหน่งฮ่องเต้ฮองเฮาหลู่ใกล้เสียสติเต็มที!แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ นางก็กล้าลงมือสังหาร!นับประสาอะไรกับหลี่หลงหลิน?ขอเพียงฮองเฮาหลู่นำพระราชโองการแต่งตั้งรัชทายาทไปจากมือหลี่หลงหลินได้ แก้ไขชื่อแซ่ เปลี่ยนจากหลี่หลงหลินเป็นหลี่เทียนฉี่เช่นนั้น หลี่เทียนฉี่รัชทายาทที่ถูกปลด ก็สามารถกลับมาเป็นรัชทายาทได้ใหม่อีกครั้ง อย่างถูกต้องตามครรลองครองธรรม!“ท่านอย่าฝันเลย!”หลี่หลงหลินเก็บพระราชโองการไว้ในอก เผชิญหน้ากับฮองเฮาหลู่ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากภายนอกระลอกหนึ่งเว่ยซวินในชุดปักลายหม่าง เร่งฝีเท้าบุกเข้ามาข้างหลังเขา ยังมีองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดที่ชวนให้ตกตะลึงพรึงเพริดก็คือ ซูเฟิ่งหลิงถูกองครักษ์เสื้อแพรจับไว้ มือสองข้างไพล่หลัง ผลักเข้ามาแล้วเว่ยซวินเห็นฮ่องเต้หวู่นอนบนพื้น ไม่รู้เป็นหรือตาย ทันใดนั้นว้าวุ่นใจหนัก สีหน้าไม่สบอารมณ์มากฮองเฮาหลู่รีบร้องตะโกน ล้มล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 798
หลี่หลงหลินลอบถอนหายใจแต่ไหนแต่ไรมา ผลประโยชน์ของตนและเว่ยซวิน มิได้เสียเปล่าในช่วงเวลาสำคัญเว่ยซวินตัดสินใจได้อย่างถูกต้อง ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับตนแน่นอน ยังมีสิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นผลประโยชน์ร่วมกันระหว่างตนเองและเว่ยซวิน ไม่ว่าอย่างไร ฮ่องเต้หวู่ก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปหลี่หลงหลินได้ยินว่าเว่ยซวินต้องการตามหมอหลวง รีบร้องห้ามไว้ “อย่าเป็นอันขาด!”เว่ยซวินชะงัก พูดอย่างไม่เข้าใจ “ไม่เรียกหมอหลวง ฝ่าบาทจะทำเช่นไร...”หลี่หลงหลินอธิบาย “ด้วยอำนาจของฮองเฮาหลู่ ในบรรดาหมอหลวง น่ากลัวว่ามีคนของนางอยู่! ถึงตอนนั้น ไม่เพียงรักษาเสด็จพ่อไม่หาย ยังจะทำสิ่งตรงกันข้ามอีกด้วย...”เว่ยซวินตกใจเหงื่อเย็นผุดทั่วทั้งสรรพางค์กาย พยักหน้าคล้ายไก่จิกข้าว “อืม กระหม่อมเลอะเลือนไปแล้ว! ทั้งหมดขอให้องค์ชายเก้าตัดสินใจ!”หลี่หลงหลินครุ่นคิด พูดว่า “สถานการณ์ในตอนนี้เร่งด่วนมาก เจ้าปล่อยซูเฟิ่งหลิงก่อน ให้นางกลับบ้าน ไปพาพี่สะใภ้สามซุนชิงไต้มา! เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว มีเพียงนางสามารถช่วยฝ่าบาทได้!”เว่ยซวินไฉนเลยจะไม่รับปาก รีบพูด “รีบปล่อยพระชายา! เฮ้อ ล้วนเป็นพวกเดียวกัน ทั้งหมดเข้าใจผิดไปแล้ว!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 799
หลี่หลงหลินปาดเหงื่อเย็นเต็มศีรษะ “พี่สะใภ้สาม เสด็จพ่อถูกวางยาพิษอะไร?”ภายในใจเขาว้าวุ่นมากแม้ซุนชิงไต้เชี่ยวชาญด้านยาพิษมากแต่หากเป็นพิษแปลกประหลาดนั่นก็ยุ่งยากแล้ว!สีหน้าซุนชิงไต้เคร่งขรึม พูดว่า “สารหนู!”เพียงเว่ยซวินได้ยิน ทันใดนั้นสีหน้าเผือดซีด ล้มลงกับพื้นสารหนู!แม้ว่านี่เป็นยาพิษที่พบเห็นได้บ่อยๆ แต่ฤทธิ์รุนแรงมาก ไม่มียารักษา!ฝ่าบาท ยังสามารถช่วยชีวิตกลับมาได้จริงหรือ?หลี่หลงหลินกลับถอนหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง “เป็นสารหนูไม่ผิดไปดังคาด!”แท้จริงแล้วเมื่อครู่หลี่หลงหลินก็หยั่งเดาไว้แล้ว ยาพิษที่ฮองเฮาหลู่ใช้กับฮ่องเต้หวู่ อาจเป็นสารหนูเหตุผลนั้นง่ายมากประการแรก ที่นี่คือฝ่ายในของวังหลวง การป้องกันแน่นหนาต่อให้เป็นฮองเฮา ก็ไม่สามารถทำยาพิษแปลกอะไรออกมาได้อย่างง่ายดายประการที่สอง ในสายตาคนยุคสมัยโบราณ กินสารหนูเข้าไป นั่นต้องตายอย่างแน่นอนแท้จริงแล้วนี่คือความเข้าใจผิดอย่างหนึ่งสารหนูเป็นพิษ แต่มีวิธีถอนพิษย่อมดีกว่ายาพิษกระเรียนแดงทำนองนั้น ยาพิษที่สูญหายไปในยุคสมัยต่อมานั้นดีมากนักยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อฮองเฮาหลู่ใส่สารหนูลงในน้ำแกงโสม นั่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 800
ของสามอย่างที่หลี่หลงหลินต้องการกลับหาไม่ยากเว่ยซวินสั่งคนให้ส่งมายังห้องทรงพระอักษรโดยตรงหลี่หลงหลินครุ่นคิด สั่งให้ซูเฟิ่งหลิงกลับบ้าน ไปนำถ่านกัมมันต์บางส่วนกลับมา“ถ่านกัมมันต์?”ซูเฟิ่งหลิงเผยสีหน้างุนงง “ท่านหมายถึง สิ่งที่พี่สะใภ้รองนำมาทำน้ำตาลอ้อยน่ะหรือ? ที่บ้านมีก็มีจริง แต่มีประโยชน์อะไร?”หลี่หลงหลินร้อนใจ พูดว่า “เจ้าอย่าถามอีกเลย! อย่างไรเสียก็มีประโยชน์มาก!”ซูเฟิ่งหลิงไม่ถามมากอีก รีบกลับไปนำถ่านกัมมันต์มาจากจวนสกุลซูอีกด้านหนึ่งหลี่หลงหลินให้ซุนชิงไต้ช่วยเหลือ นำไข่ขาวออกมา จากนั้นเริ่มกรอกใส่ปากฮ่องเต้หวู่แท้จริงแล้ว ฮ่องเต้หวู่ดื่มน้ำมูลเข้าไปมาก ฟื้นคืนสติกลับมาตั้งนานแล้วเพียงแต่อาเจียนออกไปหลายครั้ง ทำให้ฮ่องเต้หวู่คล้ายถูกสูบพลังไปจนหมด ร่างกายไม่มีแรงหลงเหลือเลยสักนิด เปลือกตาหนักคล้ายถูกกรอกตะกั่วตอนนี้เอง ปากของฮ่องเต้หวู่ถูกบีบเปิดออก กลิ่นคาวของไข่ขาวผสมนมวัว ถูกกรอกเข้ามา“เจ้าเก้า...”“เจ้าลูกอกตัญญู!”“เราใกล้จะตายอยู่แล้ว!”“เจ้าถึงขั้นยังให้เราดื่มของพรรค์นี้!”ภายในใจของฮ่องเต้หวู่ เปี่ยมความไม่พอใจคล้ายมีม้าโคลนหญ้านับหมื่นตัวว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 801
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกัน พลันมีเสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นว่า“ข้าเชื่อใจเจ้าเก้า... สหายเว่ย จงทำตามที่องค์ชายเก้าบอกเถิด”ที่แท้ ฮ่องเต้หวู่ทรงได้สติขึ้นมาเมื่อใดก็ไม่อาจรู้ได้ ทว่าสารพิษในพระวรกายยังไม่จางหายจนหมดสิ้น ยามเปล่งเสียงจึงดูอิดโรย และยังมิอาจลืมพระเนตรได้ง่ายๆเว่ยซวินพลันปีติยินดีจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ คุกเข่าลงเบื้องหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท! ทรงฟื้นแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ? ช่างเป็นพรจากสวรรค์ และแรงอำนวยพรของเหล่าบรรพชนโดยแท้! กระหม่อมจะทำตามที่องค์ชายเก้าสั่งทุกประการพ่ะย่ะค่ะ...”กล่าวจบ เว่ยซวินก็รับผงถ่านกัมมันต์จากมือหลี่หลงหลินมาโขลกให้ละเอียด แล้วนำขึ้นถวายให้ฮ่องเต้หวู่เสวย แม้รสชาติจะขื่นขมจนยากกลืนลงคอ แต่ไม่นานนัก พระอาการปวดท้องของฮ่องเต้หวู่ก็บรรเทาลงอย่างเห็นได้ชัด ความอึดอัดในกระเพาะก็บรรเทาไปมากแต่ถึงกระนั้น พระวรกายของฮ่องเต้หวู่ยังคงอ่อนแรง เหมือนจะหลับทุกขณะซุนชิงไต้ตรวจชีพจรอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“พิษสารหนูซึมเข้าสู่พระวรกายแล้ว และแผ่ลึกจนถึงจุดที่ยากจะเยียวยา!”หลี่หลงหลินชี้ไปยังถั่วเขียวสดที่เหลือ พล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 802
ฮองเฮาหลู่ถูกกักตัวไว้ในตำหนักบรรทม โดยมีขันทีคนสนิทสองคนของเว่ยซวินเฝ้าอย่างใกล้ชิด เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันเมื่อหลี่หลงหลินก้าวเข้ามา เว่ยซวินก็พาผู้ติดตามทั้งหมดถอยออกไปทันทีขันทีใหญ่ช่างรู้จักสถานการณ์ในที่อย่างวังหลัง ยิ่งรู้อะไรมากเท่าไร ก็ยิ่งมีโอกาสตายเร็วเท่านั้น!“เจ้าเก้า!”ฮองเฮาหลู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายมองไปยังหลี่หลงหลิน พร้อมรอยยิ้มบาง “เจ้ามาแล้ว!”ขันทีใหญ่ไม่ได้รังแกนาง ยังคงให้นางรักษาความสง่างามของฮองเฮาไว้อย่างครบถ้วนหลี่หลงหลินพึมพำเบาๆ “ข้าไม่น่ามาเลย!”ฮองเฮาหลู่ดูเหมือนไม่เข้าใจว่าหลี่หลงหลินกำลังหยอกล้อ นางขมวดคิ้วเรียวแน่น “ไม่ว่าเจ้าจะพูดเรื่องอะไร! แต่ในเมื่อเจ้ามาหาข้า เช่นนั้นย่อมหมายความว่าฮ่องเต้หวู่ได้สิ้นพระชนม์แล้ว! พิษได้แสดงฤทธิ์จนเกินเยียวยา!”พิษสารหนูไร้ทางรักษาในเรื่องนี้ ฮองเฮาหลู่มั่นใจเต็มเปี่ยมในสายตานาง ฮ่องเต้หวู่ย่อมต้องสิ้นพระชนม์ไปแล้ว!การที่องค์ชายเก้าเดินทางมาพบนาง เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเจรจาข้อตกลงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเสี่ยง!แต่ครั้งนี้ นางเป็นฝ่ายชนะ!ริมฝีปากของฮองเฮาหลู่ยกยิ้มเย็นชา “เจ้าเก้า ข้า
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
