เซียวเม่ยเอ๋อร์เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ ใบหน้างดงามของนางเปลี่ยนเป็นซีดเผือด “โอ๊ย แย่แล้ว! เดิมทีหลี่หลงหลินเงินทุนหมดไปแล้วแท้ๆ แต่ผลปรากฏว่าสุราเหินเวหาที่เขาหมักดันขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะกลับมาตั้งตัวได้อีกหรือ?”สีหน้าของหลี่จือดูแย่ถึงขีดสุด หากความคิดของเซียวเซวียนเช่อถูกต้อง เช่นนั้นหลี่หลงหลินก็สามารถใช้เหล้าเวหาเหินนี้ เพียงอย่างเดียวก็ลบล้างกลยุทธ์ของใต้เท้าผู้นั้นได้อย่างง่ายดาย! หรือว่า... ใต้เท้าผู้นั้นยังไม่อาจเอาชนะหลี่หลงหลินได้เลยอย่างนั้นหรือ!เด็กคนนี้น่ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่จือก็เอ่ยเสียงร้อนรนว่า “ท่านราชครู... แล้วจะทำอย่างไรดี?”เซียวเซวียนเช่อสูดลมหายใจลึกก่อนกล่าวว่า “ข้าก็ยังไม่แน่ใจ! คงมีแต่คืนนี้ที่ข้าต้องเสี่ยงอีกครั้ง ไปยังวิหารฟู่จื่อ เพื่อพบอาจารย์ของข้า! ขอเพียงองค์ชายสี่ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้...”ฐานะของเซียวเซวียนเช่อนั้นพิเศษนัก หากเขาเข้าออกสถานที่อย่างวิหารฟู่จื่อตามอำเภอใจย่อมทำให้เกิดความสงสัย ดังนั้นเขาจึงมาขอความช่วยเหลือจากองค์ชายสี่หลี่จือ ให้ช่วยจัดการนัดหมายในยามดึกแม้ว่าหลี่จือจะ
ท้องพระโรง“ฝ่าบาท!”“เมื่อคืนนี้เกิดเหตุเพลิงไหม้เผาคลัง คลังหลวงกลายเป็นเถ้าถ่าน!”“เสบียงที่สูญเสียไป มีมากกว่าสามแสนชั่ง!”“กระหม่อม...สมควรตายหมื่นครั้ง!”ผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังคำนับแนบพื้น ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวฮ่องเต้หวู่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมากลางใจ สมองว่างเปล่าไม่อาจรับรู้สิ่งใด“เท่า...เท่าไหร่นะ?”“สามแสนชั่งหรือ?”เสบียงหนึ่งชั่ง เท่ากับหนึ่งร้อยจินสามแสนชั่ง ก็เสบียงคือสามสิบล้านจิน?ราชสำนักต้าเซี่ยเก็บเสบียงได้เพียงเท่านี้ในหนึ่งปี!แล้วทั้งหมดนี้ถูกเผาจนหมดเพียงกองไฟเดียว?ตุบ!ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงจนเกินไป ดวงตาพร่ามัว ร่างทรุดลงนั่งบนบัลลังก์มังกรอย่างหมดแรง ก่อนจะหมดสติไป“ฝ่าบาททรงเป็นลมแล้ว!”“เร็วเข้า! เรียกหมอหลวงมา!”เว่ยซวินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบตะโกนเสียงดังหมอหลวงรีบเร่งมาถึง ทั้งบีบจุดฝังเข็มและกรอกยา วุ่นวายกันอยู่นานกว่าจะช่วยให้ฮ่องเต้หวู่ฟื้นคืนสติได้“ประหาร...”“ลากเจ้าเศษสวะนี่ไปประหารเสีย!”สิ่งแรกที่ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเมื่อเบิกตาขึ้นคือคำสั่งอย่างโกรธเกรี้ยว ให้ลงโทษประหารผู้ช่วยเสนาบดีกรมคลังทันทีกรม
กลุ่มขุนนางทุจริตเหล่านี้ ช่างช่วยเหลือกันจริงๆฮ่องเต้หวู่รู้สึกโกรธจนอยากจะออกคำสั่งให้ประหารขุนนางทุจริตทั้งหมดนี้ สังหารทีละคน จนเลือดท่วมท้องพระโรง และทำให้แผ่นดินกลับมาสะอาดสะอ้านขึ้นแต่...ตรรกะของฮ่องเต้หวู่กลับบอกให้พระองค์รู้ว่า นี่มันเป็นไปไม่ได้!ถึงแม้พระองค์จะเป็นฮ่องเต้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะต่อต้านราชสำนักทั้งหมดได้!“ถ้าเป็นไฟมังกรเผายุ้งฉางหลวง…”“ท่านขุนนาง ข้าผิดที่เข้าใจเจ้าผิด!”“เจ้าลุกขึ้นเถอะ!”ฮ่องเต้หวู่โบกมือให้กับผู้ช่วยเสนาบดีกรมการคลังผู้ช่วยเสนาบดีเป็นขุนนางขั้นสองในราชสำนักไม่สามารถสั่งตัดหัวได้ง่ายๆ!ในครั้งนี้ การแข่งขันในราชสำนัก ฮ่องเต้หวู่ต้องยอมอ่อนข้อผู้ช่วยเสนาบดีกรมการคลังถอนหายใจยาว และค่อยๆ ลุกขึ้นยืนในขณะนั้น หัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าได้ก้าวออกมาอย่างกะทันหัน และกล่าวว่า“ฝ่าบาท การที่ไฟมังกรเผายุ้งฉางหลวง นั่นคือลางร้ายยิ่งใหญ่! ชัดเจนว่ามีใครบางคนกำลังยุ่งกับการปกครองของราชสำนัก ก่อให้เกิดความโกรธแค้นของฟ้าดิน จึงทำให้เกิดภัยพิบัติ!”ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงไปชั่วขณะ มองไปยังหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าด้วยความไม่เชื่อในร
ฮ่องเต้หวู่ลูบขมับอย่างหนักใจหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้ากล่าวหาองค์ชายเก้าอย่างรุนแรงเช่นนี้หากจะบอกว่าไม่มีเหตุผล ก็เป็นแค่การจับความคลุมเครือ ไม่มีหลักฐานหรือข้อเท็จจริงใดๆแต่หากจะบอกว่ามีเหตุผล ยุ้งฉางหลวงถูกไฟไหม้กะทันหัน ข้าวสามแสนชั่งถูกเผาเสียหาย ราคาข้าวพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ผู้ที่ได้รับผลประโยชน์มากที่สุด ก็ชัดเจนว่าเป็นองค์ชายเก้าในช่วงเวลานั้น ฮ่องเต้หวู่ตกอยู่ในความลังเลไม่รู้จะทำอย่างไร“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าเหตุผลของหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้านั้นมีน้ำหนัก! ไฟไหม้ยุ้งฉางหลวง องค์ชายเก้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเกี่ยวข้องนี้ได้!”“องค์ชายเก้ากักตุนข้าวเกินเหตุ ทำเหล้าส่วนตัว จนเกิดการลงทัณฑ์จากสวรรค์และการก่นด่าจากผู้คน ขอพระองค์อย่าปล่อยปละละเลย ให้ลงโทษอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ!”“ขอพระองค์ทรงลงโทษองค์ชายเก้าอย่างหนักด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”เหล่าขุนนางตำแหน่งสูงต่ำทั้งหลาย เช่นผู้ตรวจการและพวกที่ปรึกษาซึ่งหน้าที่หลักคือจับผิดและกล่าวหาขุนนางในราชสำนัก ต่างก็เห็นช่องทาง พากันรีบยืนออกมา ทันใดนั้น ภายในท้องพระโรงกลับกลายเป็นความโกลาหล ราวกับน้ำเดือดที่ท่วมอยู่ในหม้อฮ่
เขามีลางสังหรณ์ที่แรงกล้าคนคนนั้นต้องอยู่ในท้องพระโรงนี้แน่ๆ ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด เหมือนงูพิษที่จ้องมองมาที่ตนด้วยสายตาเยือกเย็นแต่หลี่หลงหลินกลับไม่พบผู้ต้องสงสัยหรืออาจจะพูดได้ว่า ทุกคนในราชสำนักนี้ล้วนมีความน่าสงสัยทั้งสิ้นหลี่หลงหลินไม่ได้เป็นคนที่สามารถคาดเดาเหตุการณ์ได้อย่างแม่นยำ เหมือนกับคนที่มีสติปัญญาระดับครึ่งเทพ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจหาผู้บงการเบื้องหลังได้จากแค่การกวาดตามอง“ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยสติปัญญาและกลยุทธ์ของคนคนนั้น ย่อมซ่อนตัวได้อย่างมิดชิดมาก!”“ช่างเถอะ!”“ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้น!”“ทัพมาให้ขุนพลต้าน น้ำมาให้ดินกั้น!”“เอาไว้จัดการกับหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าคนนี้ก่อนค่อยว่ากัน!”หลี่หลงหลินส่ายหัวเล็กน้อย ดึงสติกลับมา ก่อนจะจ้องไปที่หัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าแล้วพูดด้วยเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ท่านบอกว่าข้าทำลายยุ้งฉางหลวงเพื่อบิดเบือนราคาข้าว นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!”หัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าเยาะเย้ยในใจแล้วตอบว่า “องค์ชายเก้า เรื่องการเผายุ้งฉางนั้นเดี๋ยวค่อยมาพูดกัน แต่ท่านยังไงก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ท่านรับซื้อข้าวไว้เพื่อกักตุนและโก่งราคาข้
เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ต่างจับจ้องมองหลี่หลงหลิน บ้างมีแววตาเย้ยหยัน บ้างก็มีแววตาสงสาร เหล่าขุนนางคิดว่า ไม่ว่าคราวนี้อย่างไรหลี่หลงหลินก็คงไม่รอด!เฮ้อใครจะไปคาดคิดองค์ชายเก้าผู้สูงส่ง ผ่านพ้นมรสุมครั้งใหญ่มาได้ แม้กระทั่งตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีอย่างตู้เหวินยวนยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้เขาได้ แต่ครั้งนี้กลับต้องมาตกม้าตายที่มือของขุนนางขั้นหกผู้ต่ำต้อยเช่นนี้ที่โชคร้ายก็คือ ต่อให้หัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าพูดจนฟ้าถล่มดินทลาย องค์ชายเก้าก็แค่เพียงลักลอบนำเสบียงของกองทัพไปใช้ในการกลั่นสุราเถื่อนเท่านั้น ซึ่งสำหรับองค์ชายแล้ว มันก็เป็นเพียงความผิดเล็กน้อย! ฮ่องเต้ก็อาจแค่เพียงตำหนิและให้ไปทำสมาธิสำนึกตัวอยู่สักพัก ต่อไปก็ไม่ให้กลั่นเหล้าอีกฮ่องเต้หวู่เองก็คิดเช่นนั้น จึงมองไปยังหลี่หลงหลินและกล่าวว่า “เจ้าเก้า เรื่องการกลั่นสุราเถื่อนนี้ เจ้าผิดจริง! ฉะนั้นก็รับผิดเสียเถิด แล้วเรื่องนี้ก็จะจบลง!”ในเวลานี้ฮ่องเต้หวู่รู้สึกกังวลใจมาก ในหัวเต็มไปด้วยเรื่องไฟไหม้ยุ้งฉางหลวง! เสบียงสามแสนชั่งสูญหายไปหมดสิ้น! ภัยขาดแคลนอาหารครั้งใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามา! ไม่รู้เล
ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองหลี่หลงหลินด้วยแววตาลึกซึ้ง “เจ้าเก้า เจ้าจะมีอะไรจะแก้ตัวอีกหรือไม่?”หลี่หลงหลินยืนกอดอก พลางจ้องไปยังหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้า “เสบียงที่กักตุนอยู่ในเขาทิศประจิม เป็นเสบียงทหาร! เป็นการใช้เสบียงสำหรับกองทัพ มีปัญหาอันใด?”หัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้าหัวเราะเยาะ “ท่านจะไม่บอกว่าสุราเหินเวหาที่ท่านกลั่นมา ก็มีไว้ให้ทหารดื่มด้วยอย่างนั้นหรือ? หากว่าสุรานั้นมีไว้สำหรับพวกทหารดื่มจริงๆ มิได้นำออกไปขาย ก็นับว่ายังพอรับฟังได้!”“แต่ท่านกลับเอาออกไปขาย!”“ท่านจะไม่บอกข้าว่าเงินที่ได้จากการขายสุรา นำกลับมาใช้จ่ายเป็นเบี้ยเลี้ยงทหารอย่างนั้นหรือ?”“หึๆๆ! ท่านคิดว่าการโต้แย้งไร้สาระเช่นนี้จะมีความหมายใดหรือไม่?”“ต่อให้ท่านจะหลอกลวงฮ่องเต้ได้ แต่คิดว่าจะหลอกลวงประชาชนทั้งแผ่นดินได้หรือ?”“ท่านรู้หรือไม่ว่าการที่ท่านกักตุนข้าวไว้เพื่อกลั่นสุราเช่นนี้ ทำให้ราคาข้าวสารพุ่งสูงขึ้น สร้างความทุกข์ร้อนแก่ราษฎรเพียงใด!”ภายในท้องพระโรง เหล่าขุนนางต่างกระซิบกระซาบสนทนากันอย่างอื้ออึงคำกล่าวของหัวหน้าผู้ดูแลการทำนายท้องฟ้านั้นมีมูลความจริง องค์ชายเก้าซึ่งได้รับควา
“สุรากลั่นบริสุทธิ์?” เมื่อได้ยินคำที่ไม่คุ้นเคย เหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างหันมามองหน้ากัน ฮ่องเต้หวู่สายตาวูบไหว “สุรากลั่นบริสุทธิ์นี้ดื่มได้หรือไม่? จะเหมือนกับสุราเมาพันวันในตำนานที่ดื่มเพียงจอกเดียวก็เมาได้ถึงพันวันหรือ?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าแล้วยิ้ม “สุรากลั่นบริสุทธิ์นี้ดื่มไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ! หากดื่มเข้าไป ไม่เพียงแต่จะเมาเท่านั้น อาจถึงขั้นไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกเลย”สีพระพักตร์ของฮ่องเต้หวู่แปรเปลี่ยนทันที “มีพิษหรือ? เช่นนั้นสุรากลั่นบริสุทธิ์นี้มีประโยชน์อันใด?”หลี่หลงหลินอธิบาย “สุรากลั่นบริสุทธิ์มีประโยชน์ในหลายด้านอย่างยิ่ง! ยกตัวอย่างเช่น ใช้ฆ่าเชื้อโรคบนบาดแผล ช่วยลดโอกาสการติดเชื้อได้มาก หรือหากเกิดโรคระบาด ก็สามารถใช้พ่นในอากาศเพื่อฆ่าเชื้อได้พ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่เลิกคิ้วขึ้น กล่าวด้วยความตื่นเต้น “สุรากลั่นบริสุทธิ์มีประโยชน์วิเศษถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”ฮ่องเต้หวู่ในฐานะโอรสสวรรค์ ผู้ผ่านศึกสงครามมาครึ่งค่อนชีวิต เขารู้ดีว่า เหล่าทหารส่วนใหญ่ไม่ได้ตายในสนามรบทันที แต่หลังจากได้รับบาดเจ็บ ขาดการรักษา จนเกิดหนองและทนทุกข์ทรมานตายไปในยุคโบราณ การเกิดหนองแทบ
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เว่ยซวินเดินเท้าอย่างรวดเร็วรีบเข้าตำหนักหยั่งซิน ร้องเรียกฮ่องเต้ที่ยังงัวเงียอยู่ให้ตื่นขึ้น “ฝ่าบาท แย่แล้ว...” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วถาม “เกิดอะไรขึ้น? องค์หญิงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหนีไปหรือ?” เว่ยซวินกระซิบบางอย่างข้างหูฮ่องเต้หวู่ สีหน้าฮ่องเต้เปลี่ยนไปทันที “แล้วเรียกองค์ชายเก้าเข้ามาในวังทันที!” หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลี่หลงหลินก็มาถึงตำหนักหยั่งซิน โค้งตัวทำความเคารพ “ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!” ฮ่องเต้หวู่หันไปมองเว่ยซวินแวบหนึ่ง “องค์ชายเก้ามาแล้ว! เจ้าพูดอีกทีว่าเซียวเม่ยเอ๋อร์เป็นอะไร?” หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้น? เซียวเม่ยเอ๋อร์หนีไปหรือ? ที่จริงก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร” สำหรับหญิงสาวที่ที่ชั่วร้ายและไร้สาระอย่างเซียวเม่ยเอ๋อร์ หลี่หลงหลินไม่มีความรู้สึกดีๆ อะไรเลย ถ้าเป็นไปได้ หลี่หลงหลินตั้งใจจะให้เซียวเม่ยเอ๋อร์อยู่เป็นตัวประกันในต้าเซี่ย เพื่อให้มหาข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกลัวจนไม่กล้าส่งทัพมาตี แม้นางหนีไป ก็ไม่เป็นไร นางเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง ที่อาศัยความสาว ความสวย แล
ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่ได้เป็นแค่หมาก แต่เป็นหมากที่ถูกใช้แล้วทิ้ง! “แต่...แต่...” เซียวเม่ยเอ๋อร์เอ่ยเสียงสั่น “ท่านจริงใจและพยายามอย่างเต็มที่ในการจัดเตรียมเสบียงให้กับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ” เสิ่นชิงโจวเผยยิ้ม แล้วมองไปที่เซียวเม่ยเอ๋อร์ “เจ้าคงไม่คิดจริง ๆ หรอกนะว่าพวกเสบียงพวกนั้นเตรียมไว้ให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ? ตามแผนเดิม เรือขนส่งเสบียงเมื่อถึงตงไห่ จะต้องหายไปอย่างไร้ร่องรอย!” “จริง ๆ แล้ว เสบียงเหล่านั้นก็ต้องตกอยู่ในมือขององค์ชายใหญ่นานแล้ว!” “แต่ความผิดนี้ จะต้องให้พวกเจ้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นผู้รับผิดชอบ!” “ความแค้นนี้ ข่านจะต้องกลืนไม่ลงแน่ จะต้องส่งทัพเพื่อมาโจมตีต้าเซี่ยอีกครั้ง!” “เมื่อถึงเวลาที่ทั้งสองฝ่ายต่างได้รับบาดเจ็บ องค์ชายใหญ่จะออกทัพ เข้ามาเก็บผลประโยชน์!” เซียวเม่ยเอ๋อร์ตัวสั่นเทา ใบหน้าของนางแสดงออกถึงความกลัวอย่างที่สุด ใบหน้าสวยซีดเซียวจนเห็นได้ชัดเจน เป็นอย่างนี้นี่เอง... ตั้งแต่แรกเริ่ม ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ถูกเสิ่นชิงโจววางแผนเอาไว้แล้ว! แม้แต่เซียวเซวียนเช่อก็ยังมองถึงความคิดของเสิ่นชิงโจวไม่อ
เซียวเม่ยเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น แล้วพึมพำว่า “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นเพียงหมาก... แต่ข้ายังไม่เข้าใจ! อาจารย์ฮ่องเต้ไม่ได้วางแผนเพื่อทำลายกองทัพตระกูลซูหรอกหรือ?” เสิ่นชิงโจวถอนหายใจแล้วตอบว่า “ใช่แล้ว! แต่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเจ้านั้นช่างไม่เอาไหน! ที่พ่ายแพ้ต่อทัพตระกูลซูก็ช่างเถอะ แต่แค่คนอย่างจางไป่เจิงเพียงคนเดียว ก็ยังกันพวกเจ้าอยู่นอกประตูเมืองซั่วเป่ย ได้เป็นปีๆ!” “จนทำให้เสบียงของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหมดลง ต้องถอยทัพกลับและขอสงบศึกกับต้าเซี่ย และวางแผนยึดเอาเสบียง!” เซียวเม่ยเอ๋อร์หน้าแดงหูแดง และเอ่ยโต้แย้งว่า“ที่จริงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสามารถทำลายจางไป่เจิงได้ตั้งนานแล้ว! เป็นเพราะเจ้าเก้าที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ทั้งการส่งเสื้อผ้ากันหนาวและยาสมุนไพร รวมถึงชัยชนะทั้งสองครั้ง ล้วนเกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง!” เสิ่นชิงโจวตอบรับอย่างเปิดเผย “ถูกต้อง องค์ชายเก้าเป็นปัจจัยที่ไม่แน่นอนที่สุด! ข้าเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะทำเรื่องน่าประหลาดใจมากมายขนาดนี้มา! แต่ ถ้าเจ้าเชื่อว่าข้าจะอยู่เคียงข้างชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ก็ผิดมหันต์
จางอี้รีบพาทหารองครักษ์เสื้อแพรบุกเข้ามาในจวนขององค์ชายสี่เพื่อตรวจค้นที่อยู่ของเซียวเม่ยเอ๋อร์ อย่างไรก็ตาม ที่นั่นกลับเงียบเหงา ไร้ผู้คนนานแล้ว หลังจากสอบถามสาวใช้และคนรับใช้แล้ว ก็ได้รู้ว่าเซียวเม่ยเอ๋อร์ที่เห็นสถานการณ์ไม่ดี จึงรีบหนีออกจากจวนขององค์ชายสี่ ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน “ค้นหา!” จางอี้ออกคำสั่ง “ประตูเมืองได้ปิดลงแล้ว เซียวเม่ยเอ๋อร์เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง หนีไปได้ไม่ไกลแน่ นางต้องยังอยู่ในเมืองหลวง! ถึงต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหานางให้พบ!” ค่ำคืนมาถึง ทหารองครักษ์เสื้อแพรถืออาวุธ บุกค้นบ้านเรือนทุกหลังเพื่อตามหาเซียวเม่ยเอ๋อร์ ค่ำคืนมาถึง ในคุกใต้ดิน จู่ๆเสิ่นชิงโจวก็มีแขกไม่รับเชิญมาเยือน หญิงสาวในชุดคลุมสีดำ ไม่สามารถปกปิดรูปร่างที่เพรียวบางได้ ภายใต้ผ้าปิดหน้า ใบหน้าสวยของนางงดงามจนสะดุดตา ดวงตาเปล่งประกายราวกับดอกท้อที่ดึงดูดใจ เสิ่นชิงโจวนั่งขัดสมาธิ จ้องมองไปที่กระดานหมาก หมากดำและขาวสลับกันไปมาดูเหมือนจะเป็นหมากล้อม แต่แท้จริงแล้วคือหมากห้าแถว เสิ่นชิงโจวเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมาก
เพียงแค่พริบตาเดียว เหยลวี่เกอนักรบอันดับหนึ่งของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ถูกซูเฟิ่งหลิงตัดหัว ศีรษะที่เปื้อนเลือดของเขาถูกทวนเงินยกขึ้นสูง การจับกุมผู้นำท่ามกลางกองทัพนับหมื่นนั้น เหมือนหยิบของในถุง! หืม... ฉากการฆ่าที่น่าสยดสยองนี้ทำให้คนจำนวนมากถอนหายใจด้วยความตกใจ เหล่าขุนนางข้าราชการต่างก็ตกตะลึง มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ แม่เสือโคร่งช่างน่ากลัว! โชคดีที่นางเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ จะน่ากลัวขึ้นอีกเท่าไหร่ ฮ่องเต้หวู่ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา แล้วเอ่ยชมว่า “หญิงแกร่งที่ไม่แพ้ชาย เป็นเทพีสงครามที่แท้จริง!” แต่มีเพียงเว่ยซวินเท่านั้นที่มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ และเอ่ยด้วยเบาว่า “องค์ชายเก้าลำบากท่านแล้ว” ในทันใดนั้น หลี่หลงหลินก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ เพื่อนรู้ใจจริงๆ! เขาอยากเชิญเว่ยซวินไปที่หอเซียนเมามาย และดื่มกันสักสามร้อยจอกเพื่อให้ลืมทุกข์! เมื่อเห็นเหยลวี่เกอรบจนตัวตาย กองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็เสียขวัญทันที! ทหารใหม่ตระกูลซูบดขยี้ไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง สังหารคนไปนับไม่ถ้วน เลือดไหลนอ
หลี่จือหน้าซีดเผือด! จบแล้ว! ลูกธนูอยู่บนสายธนู ต้องยิงออกไปแล้ว! เขาไม่อยากก่อการกบฏ แต่ตอนนี้ก็ต้องทำแล้ว! “ฆ่า” เหยลวี่เกอยกดาบงอสูงขึ้น ตะโกนเสียงดัง พลางนำทัพม้าฝ่าไปข้างหน้า มุ่งตรงไปยังซูเฟิ่งหลิง! ทหารชั้นยอดของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจำนวนหนึ่งพันนายตามหลังมาด้วยความเร็วและพลังที่น่าทึ่ง ราวกับคลื่นยักษ์! จางเฉวียนตาเบิกกว้าง ขมวดคิ้วและตะโกนเสียงดังว่า “ยิงธนู!” พรวดๆๆ... ลูกธนูพุ่งลงมาเหมือนพายุฝนที่โหมกระหน่ำ ทหารชั้นยอดแถวแรกของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือล้มลงราวกับต้นข้าวที่ถูกเคียวเกี่ยว อย่างไรก็ตาม ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่อยู่ข้างหลัง ก็ต้องเหยียบศพของสหายร่วมรบ ยังคง เดินหน้าบุกเข้าอย่างไม่เกรงกลัวความตาย ฉากนี้ทำให้ทหารห้าพันนายของจางเฉวียนรู้สึกขนลุกซู่ นี่คือชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหรือ? แค่พันนาย แต่มีพลังเหมือนกับกองทัพล้านนาย! สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ พวกเขาไม่กลัวความตาย! นี่มันยังเป็นคนอยู่หรือ? แทบจะเหมือนสัตว์ประหลาดแล้ว! กองทัพตระกูลซูที่ปกป้องเขตเหนือมาหลายปี ต้องต่อสู้กับศัตรูที่น่ากล
เซียวเซวียนเช่อมองหลี่จือด้วยสายตาเย็นชาและดูถูก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว องค์ชายสี่ท่านคิดจะถอยแล้วหรือ? มันสายเกินไปแล้ว!ถึงแม้ฮ่องเต้หวู่อาจจะยังมีใจอ่อนและปล่อยท่านไป แต่หลี่หลงหลินล่ะ? ตอนนี้เขาคือรัชทายาทที่ตัดสินโทษอย่างเด็ดขาด เขาจะต้องชำระบัญชีกับท่านจนหมดสิ้น ถอยไปก็เท่ากับตาย! ไม่สู้ลองต่อสู้ไป! อาจจะยังมีโอกาสรอด! หลี่จือตัวสั่นสะท้าน สีหน้าแสดงความโลภออกมา ใช่แล้ว! บัลลังก์ฮ่องเต้ใกล้แค่เอื้อม แค่ฆ่าฮ่องเต้หวู่และเจ้าเก้า เขาก็สามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้แล้ว ส่วนการฆ่าพ่อหรือ? ตอนนี้หลี่จือไม่สนใจแล้ว ประวัติศาสตร์จะถูกเขียนโดยผู้ชนะ ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหมดล้วนสนับสนุนเขา รวมทั้งผู้บันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ด้วยแค่สาดน้ำสกปรกโยนความผิดไปที่หลี่หลงหลิน แล้วยืนยันว่าเขาคือคนที่ฆ่าพ่อ เป็นขุนนางกบฏ ส่วนตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์! อย่างไรก็ตาม ด้วยทหารชั้นยอดของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงหนึ่งพันนาย ยังไม่พอที่จะสู้กับทหารใหม่จากตระกูลซูสองพันนายได้ หลี่จือจึงรู้สึกไม่มั่นใจ ดีที่สุดคือขอความช่วยเหลือจากจางเฉวียนที่มีท
โดยเฉพาะขุนนางกลุ่มข้าราชการ สีหน้าของพวกเขาซีดเหมือนกระดาษ พวกเขายืนข้างผิดแล้ว! หากหลี่หลงหลินขึ้นครองราชย์ สำหรับพวกเขาก็จะมีแต่ความเดือดร้อน! หลี่จือมึนงงไปหมด ตัวเขาเสียสติไปครู่หนึ่งและพูดออกมา “ทำไม? เสด็จพ่อ ทำไมพระองค์ถึงลำเอียงขนาดนี้ ประกาศให้เจ้าเก้าเป็นองค์รัชทายาท? พระองค์โดนเจ้าเก้าขู่หรือเปล่า ถ้าเป็นเช่นนั้น พระองค์ก็เพียงแค่กะพริบตาให้ข้าหน่อย!” ฮ่องเต้หวู่โกรธจัด และตะคอกออกมา “กะพริบตาหรือ? ไปตายซะ! เจ้าบอกว่าข้าลำเอียง! เจ้าเก้าได้ทำความดีมา ผลงานของพวกองค์ชายไร้ประโยชน์ทั้งแปดคนรวมกันแล้ว ยังไม่เท่าผลงานของเขาเลย!” “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย เพียงแค่ครั้งนี้ ข้าถูกพิษของสารหนู!” “หากไม่ใช่เพราะเจ้าเก้ามีฝีมือการแพทย์สูงส่ง ช่วยให้ฟื้นคืนชีพได้!” “ข้าคงจะสิ้นไปแล้ว!” เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหลายต่างตกตะลึง แท้จริงแล้ว ฮ่องเต้หวู่ถูกพิษสารหนูจริงๆ! ข่าวลือนี้ไม่ผิด! สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือ หลี่หลงหลินสามารถแก้พิษสารหนูได้ด้วย? นี่มันไม่น่าเชื่อเลย! การช่วยชีวิตคนคนหนึ่งเป็นการสร้างคุณงามความดีที่ยิ่งใหญ่ โดยเฉพาะก
ฮ่องเต้หวู่ยังไม่ตาย? เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหลายแทบไม่เชื่อหูตัวเอง พวกเขาได้รับข่าวที่แน่ชัดว่า ฮ่องเต้หวู่ถูกวางยาพิษจากยาพิษสารหนู ใครเป็นคนวางยานั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ ยาพิษสารหนูไม่มีทางรักษาได้ และต้องตายอย่างแน่นอน! เพียงแค่ฮ่องเต้หวู่สิ้นพระชนม์ หลี่หลงหลินก็จะกลายเป็นกบฏ! แต่... ถ้าฮ่องเต้หวู่ยังไม่ตาย นั่นก็จะเป็นปัญหาใหญ่แล้ว! หลี่จือหัวเราะลั่น “เจ้าเก้า เจ้ากำลังจะตายแล้ว ยังทำอวดเก่งอยู่หรือ! เสด็จพ่อของข้าเสวยยาพิษและสิ้นพระชนม์ไปแล้ว เจ้าจะอวดเก่งอะไร? ยังจะพาเสด็จพ่อมาออกมาอีกหรือ? คงจะเป็นแค่ร่างไร้วิญญาณที่ถูกพามาใช่หรือไม่? ฮ่าฮ่าฮ่า…” ทันใดนั้น เสียงเอ่ยอย่างโกรธจัดก็ดังขึ้น “เจ้าสี่ ข้าตายแล้วเจ้าดูมีความสุขมากนะ!” ทุกคนหันไปมอง ต่างก็ตกตะลึง เห็นชายคนหนึ่งในชุดมังกรเดินออกมาช้าๆ โดยมีเว่ยซวินคอยพยุง ใบหน้าขมวดคิ้วเต็มไปด้วยความโกรธ ฮ่องเต้หวู่? เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหมดต่างตกตะลึง แม้สีหน้าจะซีดเซียวและดูอ่อนเพลีย แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นฮ่องเต้หวู่! และไม่ใช่ใครมาปลอมเป็นคนอื่น รูปลักษณ์อาจสามารถปลอมได้ แต่ความย