บทที่ 590

นี่คือมันเทศเพียงหนึ่งเดียว ล้ำค่าอย่างแท้จริง!

หลี่หลงหลินมิได้ไปยังภูเขาทิศประจิม แต่ตรงไปยังพื้นที่แห่งหนึ่งบริเวณลานป่าไผ่ของพี่สะใภ้รองกงซูหว่าน

ตอนนี้กงซูหว่านอยู่ที่สถาบันวิจัยภูเขาทิศประจิม กลับมาเป็นครั้งคราว

ลานป่าไผ่รกร้างอยู่บ้าง

ฝนตกหลายครั้ง ภายในลานเต็มไปด้วยวัชพืช

กงซูหว่านมีอุปนิสัยเย็นชา ชอบธรรมชาติ น่าจะไม่ต่อต้านเรื่องการใช้พื้นที่รกร้างนี้

“พี่สะใภ้สาม”

“นี่คือมันเทศ!”

“ท่านอย่ากลืนน้ำลาย ตอนนี้ยังกินไม่ได้...”

“พืชชนิดนี้ชอบความแห้งแล้งไม่ชอบน้ำ ท่านอย่ารดน้ำบ่อยไปเล่า!”

“ส่วนวิธีเพาะกล้า ง่ายมาก...”

หลี่หลงหลินเล่าลักษณะของมันเทศ ไปจนถึงวิธีเพาะกล้า รวมถึงเรื่องสำคัญ บอกซุนชิงไต้ทั้งหมด

สำหรับเรื่องกิน แต่ไหนแต่ไรมาซุนชิงไต้จริงจังเสมอ

นางทำเหมือนที่ผ่านมา หยิบสมุดเล็กๆ บันทึกคำพูดของหลี่หลงหลินลงไปโดยไม่พร่องแม้คำเดียว

ครั้นมีเวลาว่าง ก็จะหยิบขึ้นมาท่อง

มิน่าเล่าซุนชิงไต้จึงเป็นหมอเทวดา!

หลี่หลงหลินคิดว่าตนเองอยู่ต่อหน้านาง ก็คือนักเรียนเกียจคร้านคนหนึ่ง!

มีซุนชิงไต้ช่วยเหลือ หลี่หลงหลินปลูกมันเทศได้อย่างราบรื่น

ช่วงกลางวัน ซุนชิงไต้ยังไปสอนที่