LOGINShare
บทที่ 593
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 594
กงซูหว่านจ้องมองไปที่หลี่หลงหลิน แทบจะทรมานจากความโง่เขลาแล้วนางชอบคนฉลาดยอมทะเลาะกับคนฉลาด ดีกว่าพูดคุยกับคนโง่เขลาเดิมทีตามความเห็นของกงซูหว่าน หลี่หลงหลินเป็นคนที่ฉลาดมากไม่ใช่เพราะหลี่หลงหลินเป็นนักกวีแห่งต้าเซี่ยที่มีความรู้และความสามารถมากมายพูดตามตรงในใต้หล้านี้มีคนมากมายที่เขียนบทความได้!ปราชญ์มหาสำนักคนใดในสำนักฮั่นหลินที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเขียนบ้าง?พวกเขาล้วนเป็นคนฉลาดหรือ?ไม่แน่นอน!ในความคิดของกงซูหว่าน ไม่ว่าบทความของพวกเขาจะดีแค่ไหน ไม่ว่าตำแหน่งขุนนางจะสูงแค่ไหน พวกเขาก็เป็นเพียงบัณฑิตอวดรู้!มีเพียงผู้ที่คิดค้นสร้างสรรค์ ผลักดันสังคมให้ก้าวหน้าเท่านั้น ถึงจะคู่ควรกับคำว่าฉลาดตัวอย่างเช่นหลี่หลงหลิน!กงซูหว่านชื่นชมหลี่หลงหลินมาโดยตลอด หรือกระทั่งพูดได้ว่าเลื่อมใสจนกระทั่งหลี่หลงหลินได้ก้าวเข้ามาในอาณาเขตที่นางเชี่ยวชาญที่สุด!นั่นก็คืออาวุธปืน!โดยเฉพาะปืนไร้มโนธรรมนี้ ได้ล้มล้างทัศนคติต่อโลกของกงซูหว่านไปโดยสิ้นเชิงกงซูหว่านไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าถังเหล็กธรรมดาๆ นี้จะเป็นอาวุธทรงพลังที่สามารถเอาชนะปืนใหญ่หงอีได้!กระทั่งกงซูหว่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 595
ฮ่องเต้หวู่เพิ่งจะตื่นบรรทม เสวยพระกายหารเช้าแล้ว ก็โบกมือเรียกเว่ยซวิน “สหาย หากข้าจำไม่ผิด วันนี้เป็นวันนัดหมายระหว่างเจ้าเก้ากับเซียวเซวียนเช่อที่เขาทิศประจิมใช่หรือไม่?”เว่ยซวินยิ้มแป้น “ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีความทรงจำที่ดีจริงๆ เช้าตรู่วันนี้ คณะทูตจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกำลังมุ่งหน้าไปที่เขาทิศประจิม! นอกจากนี้ยังมีขุนนางใหญ่และผู้สูงศักดิ์จำนวนไม่น้อยก็ไปที่เขาทิศประจิมเพื่อชมความตื่นเต้นเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”“ไม่ทราบว่าฝ่าบาทอยากเสด็จหรือไม่...”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “ถ้าเจ้าเก้าชนะ! ข้าก็ต้องไปแน่! กลัวก็แต่ว่าเจ้าเก้าจะแพ้ ข้าคงจะอับอายขายหน้าไม่น้อย...”เขาอยากไปเขาทิศประจิมจริงๆ เพื่อเห็นด้วยตาตัวเองว่าอาวุธปืนที่หลี่หลงหลินทำออกมานั้นจะมีหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อคืนฮ่องเต้หวู่นอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนมีมดไต่ไปทั่วร่างกายแต่ฮ่องเต้หวู่กลัวว่าหลี่หลงหลินจะพ่ายแพ้ให้กับ เซียวเซวียนเช่อชั่วขณะนั้นก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกฮ่องเต้หวู่มองไปที่เว่ยซวิน“จางอี้ รองผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพรมาจากเขาทิศประจิม! เขาไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลยหรือ? อาวุธนี้ของเจ้าเก้าจะทำออกมาอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 596
ท่ามกลางฝูงชนเสนาบดีตู้เหวินยวนและเหล่าขุนนางระดับสูงก็อยู่ด้วย!พูดตามตรงนัดหมายของเขาทิศประจิมเมื่อเทพกับพลังอำนาจของต้าเซี่ยและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือขุนนางชั้นสูง พูดจาไร้สาระ เชี่ยวชาญการวิพากษ์วิจารณ์ในราชสำนักเก่ง ไม่เข้าใจเรื่องทหารเลย ไม่น่าสนใจเลยสักนิด!แต่พวกเขาก็มากันทุกคนโดยไม่ได้นัดหมายเหตุผลง่ายๆในช่วงเวลานี้ องค์ชายเก้าหลี่หลงหลินกำลังโดดเด่น จนไม่มีผู้ใดขัดขวางการก้าวหน้าของเขาได้แล้ว!กลุ่มขุนนางมากันพร้อมหน้า ไม่เพียงแต่อัครมหาเสนาบดีเท่านั้น แต่ยังมีเสนาบดีกรมต่างๆ ที่มีชื่อเสียงและปราชญ์มหาสำนักอีกหลายคน เป็นขุนนางสำคัญในสำนักเลขาธิการ เป็นผู้อยู่ใต้บัญชาของฮ่องเต้!แต่กลับถูกหลี่หลงหลินคนเดียวกดขี่อย่างรุนแรง จนแทบหายใจไม่ออก!พวกเขามาที่เขาทิศประจิมครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อให้กำลังใจหลี่หลงหลิน แต่มาเพื่อดูหลี่หลงหลินอับอายขายหน้าโดยเฉพาะ!“ฮ่องเต้เสด็จ!”เสียงแหลมคมของเว่ยซวินดังก้องไปทั่วเขาทิศประจิมทุกคนรีบคุกเข่าลงและทำความเคารพ “ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกคนลุกขึ้นเถอะ! หืม? ใต้เท้าตู้ก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ? ท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 597
เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็คงสงสัยว่าหลี่หลงหลินใช่บุรุษหรือไม่แล้ว!เซียวเซวียนเช่อยืนขึ้น ยกมือคำนับหลี่หลงหลิน “องค์ชายเก้า! คนก็มากันเยอะพอสมควรแล้ว! เอาอาวุธปืนของเจ้าออกมาให้ทุกคนได้ดูเถอะ!”หลี่หลงหลินมองไปที่เซียวเซวียนเช่อ แล้วยิ้มบาง “ท่านราชครู เจ้าจะร้อนรนไปทำไม?”เซียวเซวียนเช่อขมวดคิ้ว “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่ายังไง?”แววตาของหลี่หลงหลินเป็นประกาย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “โรงเรียนทหารซีซาน เป็นพื้นที่หวงห้ามทางทหาร ปกติแล้ว พวกเจ้าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แม้ว่าอยากเข้ามา ก็ยังเข้ามาไม่ได้! กว่าเจ้าจะเข้ามาได้สักครั้งหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย แน่นอนว่าข้าก็ต้องทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีในการต้อนรับแขกผู้มาเยือน!”“อาวุธปืนเป็นอาหารจานหลัก!”“ก่อนที่อาหารจานหลักจะมา ก็ควรกินอาหารเรียกน้ำย่อยก่อน!”เซียวเซวียนเช่อตกใจ “อาหารเรียกน้ำย่อย? ทางที่ดีเจ้าควรพูดออกมาให้ชัดเจน!”หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สัญญาเขาทิศประจิม พูดตามตรง มันคือการต่อสู้ทางทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! แต่มีเพียงอาวุธปืนเท่านั้นที่ด้อยกว่า! ข้าได้ยินมาว่าทหารม้าของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ใต้หล้าไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 598
เหยลวี่เกออยู่ต้าเซี่ยมาหลายวันแล้วเขามีเพียงความรู้สึกเดียวเท่านั้นก็คืออัดอั้น!มันอัดอั้นมากเกินไป!กับพวกต้าเซี่ยที่อ่อนแอไร้ประสบการณ์เหล่านี้ มีอะไรให้น่าเสวนาด้วย?ฆ่าเสียก็สิ้นเรื่อง!ฆ่าบั่นคอให้หลุดจากบ่า!ฆ่าจนเลือดไหลเป็นแม่น้ำ!ฆ่ากันแคว้นพังพินาศ!แต่ราชครูกลับบอกว่าต้องการเจรจาต่อรองกับต้าเซี่ย!องค์หญิงเซียวเม่ยเอ๋อร์ กลับต้องให้องค์ชายเป็นราชบุตรเขย!ทำไมกัน?นางคิดว่าร่างกายของชายชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่แข็งแกร่งกำยำพอหรือ?สรุปแล้ว เหยลวี่เกออัดอั้นมาก รู้สึกคับอกคับใจมาก ไม่พอใจเป็นอย่างมาก!เขารู้สึกว่าถ้าเขาไม่ฆ่าใครสักคน เพื่อระบายความโกรธนี้ออกไป ก็อาจจะเป็นบ้าได้!ในที่สุด เหยลวี่เกอก็ได้มีโอกาสแล้ว!“องค์ชายเก้า!”“เจ้าท้าทายทหารม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหรือ?”“ในเมื่อเจ้าอยากจะรนหาที่ตายเองเช่นนี้ ก็อย่าได้ตำหนิข้าแล้วกัน!”เหยลวี่เกอกำหมัดทั้งสองข้างเอาไว้แน่น กระดูกทั่วร่างกายก็ส่งเสียงลั่นออกมาทำให้คนรู้สึกขนหัวลุก จิตสังหารก็เดือดพล่านเมื่อเห็นว่าเหยลวี่เกอมั่นใจ เซียวเซวียนเช่อก็แสดงสีหน้าเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “ในเมื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 599
เว่ยซวินกังวลมาก อดไม่ได้ที่บ่น “องค์ชายเก้า ในเมื่อท่านจะแข่งขันด้วยอาวุธปืน เช่นนั้นก็แข่งให้ดีๆ! ไยต้องไปแข่งขันกับทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วย!”“นี่ท่านไม่รู้หรือว่า สิ่งที่ทรงพลังที่สุดของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนั้นก็คือทหารม้า!”“เฮ้อ ยังหนุ่ม แต่ก็ต้องเสียเปรียบเพราะขาดประสบการณ์แท้ๆ!”หลี่หลงหลินติดอยู่ในวังวนของความสงสัย แต่สีหน้าของเขายังคงสงบ เขามองไปที่ทหารม้าหุ้มเกราะร้อยนายของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพร้อมกับยิ้มเยาะ พูดแสดงความคิดเห็น “นี่คือทหารม้าหุ้มเกราะที่มีชื่อเสียงทั่วใต้หล้าหรือ?”“ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ!”“ถ้าต้าเซี่ยมีทหารม้าแบบนี้ เกรงว่าคงจะสามารถกวาดล้างใต้หล้าได้เลยกระมัง!”เซียวเซวียนเช่อยิ้มอย่างเย็นชา พูดเย้ยหยันว่า “องค์ชายเก้า หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! รีบส่งคนออกมาสู้เถอะ ดาบใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแทบจะรอดื่มเลือดไม่ไหวแล้ว!”“ฮ่าๆๆ...”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่นำโดยเหยลวี่เกอต่างก็เงยหน้าขึ้นท้องฟ้าและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยองค์ชายเก้า เมื่อครู่นี้มิใช่ว่าเจ้าโ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 600
เมื่อหลี่หลงหลินมีเหตุผลจึงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาขอม้าศึกของเซียวเซวียนเช่ออีกครั้ง“เด็กเวร!”ใบหน้าของเซียวเซวียนเช่อก็ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น อดไม่ได้ที่จะสบถออกมาราชครูของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้นี้ แม้แต่ฝันก็ยังไม่เคยคิดเลยว่าม้าศึกเพียงร้อยตัวจะสามารถทำให้เขาไม่อาจลงจากหลังเสือได้ เกือบจะถูกบังคับให้อยู่ในสถานการณ์สิ้นหวัง!เซียวเม่ยเอ๋อร์เริ่มหงุดหงิดแล้ว “ท่านราชครู เจ้าจะชักช้าไปไย! ก็แค่ม้าศึกไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้น ก็ถือเสียว่าไล่ขอทาน ให้เขาไปก็สิ้นเรื่อง!”เซียวเซวียนเช่อตกตะลึง “ถ้าไม่มีม้า แล้วจะสู้กับกองทัพทหารใหม่ขอตระกูลซูได้อย่างไร?”เมื่อครู่ก็เพิ่งจะเยาะเย้ยไปว่าต้าเซี่ยไม่มีม้าคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับกรรมตามสนองเร็วขนาดนี้เซียวเม่ยเอ๋อร์กำหมัดแน่น “ไม่มีม้าแล้วจะอย่างไร? ก็สู้ด้วยการเดินสิ นักรบชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะไม่แพ้ต้าเซี่ยแน่นอน!”เซียวเซวียนเช่อมองไปที่เหยลวี่เกอแล้วพูดว่า “แม่ทัพเหยลวี่ ถ้าต่อสู้ด้วยการเดิน เจ้ามั่นใจเพียงใด?”เหยลวี่เกอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ถ้าเป็นการต่อสู้ด้วยการเดิน อย่างน้อยก็เก้าส่วนขอรับ!”คำพูดนี้พูดด้วย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 601
เซียวเม่ยเอ๋อร์ไม่ตอบ นางใช้เรียวเล็บยาวของหัวแม่มือขวา กรีดลากผ่านลำคอ! เชือดคอ! เซียวเม่ยเอ๋อร์สั่งเหยลวี่เกอให้ฆ่าซูเฟิ่งหลิงโดยไม่ต้องใจอ่อน! เหยลวี่เกอพยักหน้า แล้วหันไปมองซูเฟิ่งหลิง ดวงตาส่องประกายเจตนาฆ่าที่กำลังคุกรุ่น: "พระชายา ลงจากม้าเถอะ! ข้าจะประลองกับเจ้าสักครั้ง!" หลี่หลงหลินหัวเราะอย่างเย็นชา: "ลงจากม้าหรือ? ในสนามรบนี้ใครไปจะสู้กับพวกไร้ม้ากัน?" พวกไร้ม้าหรือ? เมื่อได้ยินคำเหน็บแนมของหลี่หลงหลิน ทุกคนในสนามต่างก็หัวเราะกันอย่างครื้นเครง ฮ่องเต้าหวู่ถึงกับหัวเราะจนน้ำตาไหล: "เจ้าเก้า ด่าได้ดีจริงๆ!" ส่วนเซียวเม่ยเอ๋อร์และเซียวเซวียนเช่อมีสีหน้าเคร่งเครียด ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความโกรธ พวกเขาแอบสาบานในใจว่า หากมีโอกาส จะต้องหั่นหลี่หลงหลินให้เป็นชิ้นๆ! เหยลวี่เกอหน้าดำคร่ำเครียด: "ไม่ยอมลงจากม้ารึ? ได้! แค่ให้เจ้าขี่ม้าแล้วจะสักแค่ไหนเชียว! อย่างไรเสียก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าอยู่แล้ว! จู่โจม! ฆ่านางซะ!" ฮูลา ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกลุ่มหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา ล้อมไว้เป็นครึ่งวงกลม และให้ซูเฟิ่งหลิงอยู่ตรงกลาง ซูเฟิ่งหลิ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1060
คนคำนวณ มิอาจสู้ฟ้าลิขิต องค์รัชทายาทก่อกบฏ เป็นเรื่องร้ายแรง ด้วยเหตุบังเอิญหลายประการ แผนการกบฏของหลี่เทียนฉี่ล้มเหลว เสิ่นชิงโจวในฐานะราชครู เป็นอาจารย์ของหลี่เทียนฉี่ ย่อมได้รับผลกระทบ อย่างไรก็ตาม เสิ่นชิงโจวเตรียมการไว้ ใช้ทรัพยากรมหาศาล ไม่เพียงแต่รักษาชีวิตตนเอง ยังรักษาชีวิตหลี่เทียนฉี่ และฮองเฮาหลู่พระมารดาเอาไว้ได้ และจากเหตุการณ์นี้เอง... ความผิดหวังของเสิ่นชิงโจวที่มีต่อฮ่องเต้หวู่ ก็ถึงขีดสุด มีข่าวลือว่า ฮ่องเต้หวู่ทรงเย็นชา ไร้หัวใจ เหลวไหล! ผู้เป็นจักรพรรดิ ต้องเด็ดขาด ฮ่องเต้หวู่ทรงมีพระทัยอ่อนโยน เป็นคนดี แต่ไม่ใช่ฮ่องเต้ที่ดี! ทว่า... เสิ่นชิงโจวไม่คาดคิดว่า ในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในคุกหลวง นิสัยของฮ่องเต้หวู่ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป เป็นแข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิม? ต้องรู้ว่า... ก่อนหน้านี้ ฮ่องเต้หวู่มีความเคารพตนอย่างมาก ไม่มีทางตะโกนใส่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตำหนิต่อหน้าธารกำนัล ให้ตนเองหุบปากด้วย สันดอนขุดง่าย สันดานขุดยาก ฮ่องเต้หวู่อายุมากแล้ว นิสัยไม่อาจเปลี่ยนได้ในทันที นี่มันตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกหรือ? “กระหม่อม ขอถวายบังคมฝ่าบาท!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1059
เสิ่นชิงโจวสองมือไพล่หลัง ท่าทางหยิ่งผยอง พยักหน้าเล็กน้อย ถือว่าเป็นการตอบรับ สมกับเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้! สง่าผ่าเผย! ประชาชนนับไม่ถ้วนต่างก็รู้สึกทึ่งในใจ หลี่เทียนฉี่และกลุ่มข้าราชการ ก็มีสีหน้าฮึกเหิม ข้าราชการหลายคนยังคงกังวล เสิ่นชิงโจวถูกขังอยู่ในคุกหลวงเป็นเวลานาน ไม่มีข่าวคราว ถึงจะไม่ตาย ก็อาจจะถูกทรมานจนปางตาย ไร้ซึ่งความเฉียบคม ไม่อาจใช้งานได้ วันนี้ได้เห็น เสิ่นชิงโจวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่เพียงแต่มีอารมณ์แจ่มใส แต่ยังคงไว้ซึ่งความหยิ่งทระนง องค์รัชทายาท คราวนี้ ท่านเดินหมากพลาดแล้ว! ท่านจัดการฉินฮั่นหยางและคนอื่นๆ ก็ยังพอมีหวังอยู่บ้าง แต่ท่านกลับให้อาจารย์ของฮ่องเต้ออกจากคุกมาด้วย? ศึกนี้ ท่านแพ้แน่นอน! “หึหึ...” หลี่หลงหลินเผชิญหน้ากับข้อสงสัย ก็หัวเราะเยาะในใจ เสิ่นชิงโจว เจ้าแสร้งทำตัวเป็นผู้สูงส่งเพื่อปลุกขวัญกำลังใจ สร้างภาพลักษณ์ที่ดูดีน่าเกรงขาม ช่วยเพิ่มขวัญกำลังใจได้จริงๆ! ทุกสิ่งมีราคา เจ้าโอหัง ไม่เห็นใครในสายตา ราคาของมันคืออะไร? หลี่หลงหลินเงยหน้า มองฮ่องเต้หวู่ เป็นไปตามคาด สีหน้าของฮ่องเต้หวู่ มืดครึ้มราวกับฝน ในดวงต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1058
บนลานหยกขาว เกิดความโกลาหล ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง มองหลี่หลงหลินอย่างประหลาดใจ เจ้าเก้าจะไต่สวนบัณฑิตสิบคนที่นำโดยฉินฮั่นหยางนั้น ยังอยู่ในการคาดการณ์ของฮ่องเต้หวู่ แต่คาดไม่ถึงว่า... บัณฑิตสิบคนยังไม่พอ หลี่หลงหลินยังจะเพิ่มเสิ่นชิงโจว อาจารย์ของฮ่องเต้เข้ามาอีกคน? เขาละโมบเกินไปแล้ว! ต้องรู้ว่า... อาจารย์ของฮ่องเต้ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆ แม้ว่าเสิ่นชิงโจวจะถูกจับเข้าคุกหลวงเพราะข้อหากบฏ แต่เพราะไม่มีหลักฐาน จะไต่สวนก็ไม่ได้ จะปล่อยก็ไม่ได้ ทำได้เพียงขังไว้! ฮ่องเต้หวู่สีหน้าลังเล มองหลี่หลงหลิน: “เจ้าเก้า เจ้าต้องการไต่สวนเสิ่นชิงโจวจริงๆ หรือ?” บัณฑิตทรงคุณวุฒิสิบคน ก็ยุ่งยากพอแล้ว ยังเพิ่มเสิ่นชิงโจว อาจารย์ของฮ่องเต้เข้ามา เขาคืออดีตราชครูผู้มีอำนาจล้นฟ้า ฮ่องเต้หวู่กลัวว่าหลี่หลงหลินจะรับมือไม่ไหว จึงให้ทางลงแก่เขา หลี่หลงหลินไม่สนใจความหวังดีของฮ่องเต้หวู่ เพียงพยักหน้าอย่างหนักแน่น: “เสด็จพ่อ ครั้งนี้หากไม่กำจัดเสิ่นชิงโจว เกรงว่าจะมีภัยตามมา...” เขาไม่หลีกเลี่ยง สายตาจับจ้องไปที่หลี่เทียนฉี่ หลี่เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1057
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้...” หลี่หลงหลินส่ายหน้า ยิ้มอย่างขมขื่น: “เสด็จพ่อ ลูกยังเยาว์วัย รอได้! แต่ต้าเซี่ยรอได้หรือ? ชาวบ้านที่ตกอยู่ในความทุกข์ยาก รอได้หรือ?” ฮือ! ประชาชนแตกตื่น! ดังที่ฮ่องเต้หวู่เอ่ย หลี่หลงหลินเป็นองค์รัชทายาท ถูกกำหนดให้สืบทอดราชบัลลังก์ ขึ้นครองราชย์ เขาจะรีบร้อนไปไย? เหตุใดเขาจึงต้องกำจัดสำนักปราชญ์? เหตุใดต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งใต้หล้า? หลี่หลงหลินไม่ได้ทำเพื่อตนเอง แต่เพื่อพวกเรา ประชาชนทุกคน! ใบหน้าแต่ละคนต่างตกตะลึง ดวงตาแต่ละคู่ เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและตื้นตัน ผู้มีอำนาจมักเห็นแก่ตัว ผู้สูงศักดิ์ ล้วนมีนิสัยเหมือนกัน มักจะคำนึงถึงผลประโยชน์ของตนเองก่อน ใครจะมาเห็นอกเห็นใจชาวบ้าน แม้แต่ขุนนางที่เรียกตัวเองว่าขุนนางตงฉิน อ้างตนว่าเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์สุจริต มักจะออกมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้ประชาชน แท้จริงแล้ว พวกเขาก็ทำเพื่อตนเอง คนเราเกิดมา ก็หนีไม่พ้นชื่อเสียงและลาภยศ ขุนนางตงฉินเหล่านี้ ไม่ได้ต้องการลาภยศ แต่ต้องการชื่อเสียง กล่าวโดยสรุป... ประชาชนสำหรับพวกเขา เป็นเพียงเครื่องมือในการแสวงหาชื่อเสียงและลาภยศ เมื่อผลประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1056
“เสด็จพ่อ!” หลี่หลงหลินถอนหายใจ: “ลูก ตีกลองร้องทุกข์ เป็นเรื่องที่จำใจต้องทำ! เพราะผู้ที่ลูกจะร้องฎีกานั้น แม้แต่เสด็จพ่อก็ไม่อาจทำอะไรได้ ยากจะรับมือ” คำพูดนี้ ทำให้ทั่วทั้งลานหยกขาวเกิดความโกลาหล สีหน้าของฮ่องเต้หวู่มืดครึ้ม อัปลักษณ์ถึงขีดสุด เป็นผู้ใด? ที่ทำให้ข้าไม่อาจทำอะไรได้? เจ้าเก้า เจ้ากำลังทำให้ข้าเสียหน้าต่อหน้าประชาชน และเหล่าขุนนาง!ฮ่องเต้หวู่สูดลมหายใจลึก: “องค์รัชทายาท! เจ้าพูดให้ชัดเจน ว่าจะร้องฎีกาผู้ใด และข้าจะรับมือไม่ได้อย่างไร!” หลี่หลงหลินพูดอย่างหนักแน่น: “ผู้ที่ลูกจะร้องฎีกา คือสำนักปราชญ์!” สำนักปราชญ์? ทุกคนมองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองหลี่หลงหลินพูดชัดเจน เขาไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คนหนึ่งหรือสองคน ไม่ใช่เสิ่นชิงโจว ไม่ใช่บัณฑิตทรงคุณวุฒิที่นำโดยฉินฮั่นหยาง แต่เป็นทั้งสำนักปราชญ์ กล่าวคือ... หลี่หลงหลินต้องการสั่นคลอนรากฐานของสำนักปราชญ์! นี่คือการเป็นศัตรูกับบัณฑิตทั้งใต้ทั่วหล้า เป็นศัตรูกับวิถีแห่งปราชญ์! เขาเสียสติไปแล้วหรือ? ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว: “องค์รัชทายาท เจ้า...เจ้าพูดให้ชัดเจน! เจ้าจะร้องฎีกาบั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1055
เหตุใดเขาจึงตีกลองร้องทุกข์ และเหตุใดจึงพาประชาชนมากมายขนาดนี้เข้ามา หรือว่า... ในสมองของหลายคน ปรากฏภาพที่คุ้นเคย ภาพและบรรยากาศตรงหน้า เหมือนกับตอนที่องค์ชายหกหลี่เซวียนนำทหารก่อกบฏ บุกเข้าวังหลวง ต่างกันตรงที่... ตอนที่หลี่เซวียนก่อกบฏ ยังมีหลี่หลงหลิน ซูเฟิ่งหลิง นำทหารพ่ายศึกของตระกูลซูมาพลิกสถานการณ์! แต่ตอนนี้... หลี่หลงหลินกลับพาชาวบ้านบุกเข้าวังหลวง หมายจะก่อกบฏ! ผู้พิชิตมังกร ในที่สุดก็กลายเป็นมังกรเสียเอง! หลี่เทียนฉี่เป็นคนแรกที่ตอบสนอง จึงตะโกนด่า: “องค์รัชทายาท นี่จะก่อกบฏ! เสด็จพ่อ นี่เป็นการกบฏ ถือเป็นความผิดร้ายแรง ไม่อาจให้อภัยได้! ขอเสด็จพ่อทรงมีราชโองการ ปลดหลี่หลงหลินจากตำแหน่งองค์รัชทายาท!” ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างเห็นพ้อง: “ฝ่าบาท การกระทำขององค์รัชทายาท เกินไปแล้ว!” “ที่องค์รัชทายาทเหิมเกริมเช่นนี้ เป็นเพราะฝ่าบาททรงโปรดปรานและตามใจ จนเกิดเรื่องในวันนี้!” “ใช่แล้ว ฝ่าบาท! ครั้งนี้ ต้องลงโทษองค์รัชทายาทอย่างหนัก!” ฮ่องเต้หวู่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร สีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยด้วยเสียงดังกึกก้อง: “พวกเจ้าทุกคนจงเงียบ! พวกเจ้านี่ช่างด่วนส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1054
ประตูอู่เหมิน ข้างกลองร้องทุกข์ ภายใต้สายตาของชาวบ้านนับพันนับหมื่น หลี่หลงหลินส่งไม้ตีกลองให้ซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้างๆ สองมือไพล่หลัง เอ่ยด้วยท่าทางหยิ่งผยอง: “เว่ยกงกง พูดอะไรเช่นนี้ ชาวบ้านตีกลองร้องทุกข์ได้ เหตุใดองค์รัชทายาทจะตีไม่ได้?” เว่ยซวินพูดไม่ออก ยืนงงในสายลม จู่ๆ เขาก็คิดถึงองค์ชายเก้าในอดีต กินดื่มเที่ยวเล่น ฟังดนตรีในหอนางโลม ซ่อนคมอย่างสงบ เป็นขยะที่รอวันตาย แล้วตอนนี้ล่ะ? เรื่องที่หลี่หลงหลินทำ ช่างถี่กระชั้น! จากงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาในคืนส่งท้ายปีเก่า ถึงพิธีสักการะฟ้าดินในวันขึ้นปีใหม่ ช่วงปียังไม่ทันผ่านพ้น หลี่หลงหลินก็มาตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา! นี่จะไม่ให้ใครได้พักผ่อนกันสักวันเลยหรือ ยิ่งไปกว่านั้น... จุดประสงค์แรกเริ่มของการตั้งกลองร้องทุกข์นี้ ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงตั้งไว้ให้ชาวบ้านที่สิ้นไร้หนทาง ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท จะมีเรื่องอยุติธรรมใด? พระองค์จะมาสร้างเรื่องวุ่นวายอะไร! แม้ในใจเว่ยซวินจะบ่นพึมพำ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “องค์รัชทายาท บ่าวพูดผิดไป! กลองร้องทุกข์นี้ ชาวบ้านตีได้ พระองค์ก็ย่อมตีได้ บ่าวจะกลับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1053
เจิ้งถูฮู่ดวงตาเป็นประกาย หัวเราะเสียงดัง: “ไม่มีประโยชน์หรือ? เจ้าจะไปรู้อะไร! พิธีสักการะฟ้าดิน ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ แต่ตอนนี้มีคนตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา!” “เจ้ารู้กฎของกลองร้องทุกข์หรือไม่?” เจิ้งเทียนฉินส่ายหน้า สีหน้ามึนงง พูดตามตรง เขาไม่รู้จริงๆ ในสำนักศึกษา สอนแต่สี่ตำราห้าคัมภีร์ เรียงความของนักปราชญ์ ไม่สอนเรื่องพวกนี้เลย ที่จริง ตอนเด็กเจิ้งเทียนฉินก็เคยถามอาจารย์ว่า กลองร้องทุกข์มีไว้ทำอะไร ผลก็คือ อาจารย์สีหน้ามืดมน แล้วเอาไม้เรียวมาตีมือเขา การตีกลองร้องทุกข์ ในสายตาของสำนักปราชญ์ คือการที่ไพร่ก่อเรื่อง ในสำนักศึกษา สอนวิถีแห่งปราชญ์ ไม่ใช่สอนให้คนเป็นไพร่ เจิ้งถูฮู่ยิ้มพลางอธิบาย: “ตามกฎที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยตั้งไว้! ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง!” “ยิ่งไปกว่านั้น ชาวบ้านมีสิทธิ์เข้าไปในพระราชวังต้องห้าม เพื่อชมการไต่สวน เป็นการแสดงถึงความยุติธรรม!” เจิ้งเทียนฉินตกตะลึง พระราชวังต้องห้าม สำหรับชาวบ้านทุกคนแล้ว เป็นสถานที่ลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ เขาก็เช่นกัน ตอนเด็ก เจิ้งเทียนฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1052
กลองร้องทุกข์ กลองนี้คือกลองที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงประดิษฐานไว้หน้าประตูอู่เหมิน หากชาวบ้านได้รับความอยุติธรรม ก็สามารถมาตีกลองร้องทุกข์นี้ เพื่อเป็นการยื่นฎีกา ให้เรื่องราวไปถึงเบื้องพระยุคลบาทได้ ทว่า... นับตั้งแต่ก่อตั้งต้าเซี่ยมา จำนวนครั้งที่กลองร้องทุกข์ถูกตีนั้น แทบนับครั้งได้ และล้วนเกิดขึ้นในช่วงต้นของการก่อตั้งอาณาจักร ร้อยปีให้หลังมานี้ กลองร้องทุกข์ไม่เคยถูกตีแม้แต่ครั้งเดียว กลายเป็นเพียงของประดับ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? สาเหตุก็แสนง่ายดาย ทุกครั้งที่กลองร้องทุกข์ดังขึ้น หมายความว่ามีคดีใหญ่สะเทือนฟ้าดินอุบัติขึ้น ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง ทั้งยังมีชาวบ้านและขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ร่วมเป็นสักขีพยาน เพื่อแสดงถึงความยุติธรรม นั่นก็หมายความว่า... เมื่อใดก็ตามที่กลองร้องทุกข์ถูกตี ไม่รู้ว่าจะมีขุนนางกี่คนที่ต้องหัวหลุดจากบ่า เลือดนองแผ่นดิน ดังนั้น... เหล่าขุนนางจึงคิดหาวิธี โดยอ้างว่ากลองร้องทุกข์จะรบกวนเบื้องพระยุคลบาท ไม่เพียงแต่ส่งคนไปเฝ้ากลอง ยังซ่อนไม้ตีกลองเอาไว้ นอกเหนือจากนี้ ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข
