บทที่ 539

เซียวเม่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ท่านราชครู! ทั้งสำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า!”

“ครั้งนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเราได้ภูมิใจแล้ว!”

“คนต้าเซี่ย ยังกล้าใส่ร้ายพวกเราว่าเป็นเผ่าหมานอีกหรือไม่?”

“พวกเขาต่างหากที่เป็นเผ่าหมานตัวจริง!”

เซียวเซวียนเช่อลูบเครา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จี้จิ่วของสำนักศึกษาแห่งแคว้น และปราชญ์มหาสำนักของสำนักฮั่นหลิน ยังนับว่ามีความสามารถจริงๆ!”

“จริงๆ แล้วข้าใช้ลูกไม้!”

ลูกไม้ที่ว่านี้ก็คือการใช้เงินฟาด!

ขุนนางฝ่ายบุ๋นของต้าเซี่ยแสร้งทำเป็นว่าตัวเองมือสะอาด แต่จริงๆ แล้วทุกคนก็โลภมาก

เพียงติดสินบนจี้จิ่วให้ยอมแพ้ เซียวเซวียนเช่อใช้เงินถึงหนึ่งแสนตำลึง!

และติดสินบนปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักฮั่นหลิน ทำให้พวกเขายอมแพ้ ก็ใช้เงินไปเกินล้านตำลึงแล้ว

เซียวเม่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วกล่าวว่า “สำนักศึกษาล่ะ? มีบัณฑิตมากมายขนาดนั้น หากจะใช้เงินฟาด สิบล้านตำลึงคงเอาไว้อยู่!”

เซียวเซวียนเช่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพื่อจัดการกับสำนักศึกษาหลักทั้งสี่แห่ง ไม่จำเป็นต้องใช้เงิน! ข้าใช้ความสามารถที่แท้จริง ก็สามารถโน้มน้าวพวกเขาให้ยอมแพ้ได้แล้