LOGINShare
บทที่ 525
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 526
โชคดี หลี่หลงหลินชนะเดิมพันแล้ว!ชัยชนะครั้งที่สองของซั่วเป่ย ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพ่ายแพ้ ไม่สามารถจัดทัพได้อีกเจ้าเก้าปลอมพระราชโองการ แม้ไม่สามารถยอมรับได้ทว่าตั้งแต่เริ่มจนจบล้วนทำเพื่อราษฎร์ ทั้งยังเพื่อคลี่คลายปมใหญ่เรื่องชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือภายในใจเราอีกด้วย“เจ้าเก้า!”ฮ่องเต้หวู่หายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ประคองหลี่หลงหลินขึ้น “เจ้าดีมาก! แต่ ความดีคือความดี ความผิดคือความผิด เราเป็นโอรสสวรรค์ ย่อมต้องแยกแยะรางวัลลงโทษออกจากกันอย่างชัดเจน!”หลี่หลงหลินลอบยิ้มขมปร่าภายในใจแท้จริงแล้วเขาเดาได้ตั้งแต่แรกว่ามิอาจหลีกหนีความผิดนี้ได้!ปลอมพระราชโองการ หลอกฮ่องเต้นี่คือโทษหนักต้องถูกตัดหัว!ต่อให้ตนเป็นองค์ชาย ต่อให้ไม่ตาย ก็หนีไม่พ้นถูกขังหรือเนรเทศหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเครียด “ลูกน้อมรับความผิด!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไป คล้ายเปลี่ยนเป็นคนละคน “เจ้ามีความผิดอะไร?”หลี่หลงหลินชะงัก “ลูกปลอมพระราชโองการ...”ฮ่องเต้หวู่ลูบเครา แสร้งพูดเสียงงุนงง “มีหรือ? เราจำไม่ได้ พระราชโองการฉบับนั้น เป็นเราสั่งให้เจ้าเขียนมิใช่หรือ?”หลี่หลงหลินตกตะลึง เข้าใจความนัยข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 527
หลี่หลงหลินหัวเราะแล้ว “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพ่ายแพ้ เจ้าสมควรดีใจถึงจะถูก! เหตุใดขุ่นข้องหมองใจอารมณ์ไม่ดีเล่า? หรือว่า เพราะอุบายของข้าทำลายชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฝีมือการต่อสู้ของเจ้า จึงไม่มีที่ให้ใช้งาน?”ซูเฟิ่งหลิงตัวสั่นหลี่หลงหลินเดาถูกแล้ว!ความฝันของนาง ก็คือทำลายชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วยมือของตน เพื่อล้างแค้นให้วีรบุรุษของสกุลซู!สรุปคือ ตนเองยังไม่ทันออกศึกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็พ่ายแพ้แล้ว ถึงขั้นต้องการเจรจาร่วมกันภายในหัวใจของซูเฟิ่งหลิงว่างเปล่า คล้ายปล่อยหมัดใส่ดอกฝ้าย พูดไม่ออกว่าทรมานหัวใจนางเปี่ยมความผิดหวัง กลับไม่มีที่ให้ระบาย ทำได้เพียงอึดอัดคับข้องใจอยู่เพียงลำพัง“ต้องโทษท่าน!”สายตาซูเฟิ่งหลิงทอประกายน้ำตา “หากมิใช่ท่านขัดขวางข้า! ข้าก็สามารถได้รับพระราชโองการจากฝ่าบาท พาทหารไปแดนเหนือ พอดีจะได้ต่อสู้เคียงบ่าแม่ทัพจาง ฆ่าพวกชนเผ่าทางตอนเหนือให้เกลี้ยง!”“ตอนนี้เล่า...”“ข้าและเหล่าทหารของภูเขาทิศประจิม คล้ายเป็นเรื่องตลกอย่างหนึ่งไปแล้ว!”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเคร่งขรึม พูดว่า “เจ้าคงไม่คิดว่า นับตั้งแต่นี้ไป ตนเองก็ไม่มีที่ให
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 528
ฮูหยินผู้เฒ่าสบมองหลี่หลงหลิน “องค์ชายเก้า หากท่านเป็นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ จะทำให้ต้าเซี่ยอับอายเยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด “ไม่มีอะไรไปจากแสดงวิชายุทธ์!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้ายิ้มๆ “ไม่ผิด! เช่นนั้นต้าเซี่ยจะรับมือเยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ข้าไม่รู้”เขาเป็นองค์ชายอ่อนหัดไม่ร่ำเรียนไร้ความสามารถคนหนึ่ง สำหรับเรื่องทางทหารกลับรู้น้อยมากฮูหยินผู้เฒ่าซูเอ่ยปากว่า “ราชสำนักจะต้องเขียนตำรายุทธวิธีอย่างแน่นอน”หลี่หลงหลินชะงัก “ตำรายุทธวิธี?”ฮูหยินผ้เฒ่าซูเอ่ยปาก “ใช่แล้ว! ทุกครั้งที่ทูตหมานอี๋มา ราชสำนักจะเขียนตำรายุทธวิธี มาแสดงวิชายุทธ์ ปลุกขวัญกำลังใจคน!”หลี่หลงหลินเข้าใจแล้วดังนั้นตำรายุทธวิธี ก็คือราชสำนักสั่งให้สำนักศึกษาแต่ละแห่งและสำนักฮั่นหลิน จัดการตำรายุทธวิธีในทุกยุคสมัย เพื่อนำออกมาข่มขวัญเผ่าหมานเจ้าดู!ตำรายุทธวิธีของต้าเซี่ยพวกเรามีมากเพียงนี้!กลัวแล้วหรือไม่?มองดูแล้วน่าขันอยู่บ้างอย่างไรเสีย หมานอี๋ก็ไม่มีวันตกใจเพราะตำรายุทธวิธีเพียงสองสามเล่มแท้จริงแล้ว กลับไม่ใช่ไม่มีความหมายเลยเขียนตำรายุทธวิธี เพียงทำให้หมานอี๋ดู แต่ยังเป็น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 529
หลี่หลงหลินพูดอย่างลำบากใจ “สกุลซูไม่มีตำรายุทธวิธี นั่นจะทำเช่นไร?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพูดยิ้มๆ “ย่อมต้องเขียนออกมา! เฟิ่งหลิงเด็กคนนี้ เติบโตอยู่ในกองทัพตั้งแต่เด็ก ได้รับสืบทอดวิชายุทธ์ของสกุลซูอย่างแท้จริง เพียงน่าเสียดายพูดไม่เก่ง คิดเพียงฝึกทหาร พูดออกมาไม่ได้”หลี่หลงหลินหัวเราะ “ผู้มีวิชายุทธ์บนโลกนี้ส่วนใหญ่ ต่างเป็นเช่นนี้! ทำได้เพียงต่อสู้ แต่สอนคนต่อสู้ไม่ได้!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “ใช่! เพราะเหตุนี้ ข้าจึงอยากให้องค์ชายเก้าช่วยซูเฟิ่งหลิง เขียนตำรายุทธวิธีออกมา!”หลี่หลงหลินชะงัก ชี้จมูกตนเอง เอ่ยถามอย่างแปลกใจ “ฮูหยินผู้เฒ่า ให้ข้าเขียนตำรายุทธวิธี?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่แล้ว!”หลี่หลงหลินโบกมือ “สำหรับวิชายุทธ์ ข้าไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย ไฉนเลยจะสามารถเขียนตำรายุทธวิธีได้? หากพูดเรื่องเรียงความ พี่สะใภ้สี่หลิ่วหรูเยียนยังเหนือกว่าข้า มิสู้ให้นางช่วย ดีกว่าข้ามากนัก!”มิใช่หลี่หลงหลินถ่อมตนจริงแต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูประเมินตนสูงเกินไปแล้วยามตนเป็นผู้ตรวจการกองทัพอยู่แดนเหนือ นี่เข้าสนามรบกี่วันเล่า?ตนเองไปช่วยซูเฟิ่งหลิงเขียนตำรายุทธวิธี มิใช่สองประโยค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 530
ราชสำนักของต้าเซี่ย กลับเห็นต่างจากราษฎร์เสียงดังเป็นอย่างมาก!ท้องพระโรง ประชุมราชสำนักฮ่องเต้หวู่นั่งบนบัลลังก์มังกร ขุนนางบุ๋นบู๊แบ่งออกเป็นสองฝั่งอัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวนลุกยืนออกมา “ฝ่าบาท! คณะทูตจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือออกเดินทางแล้ว อีกไม่นานก็จะมาถึงเมืองหลวง! ภายในคณะทูตมีราชครูเซียวเซวียนเช่อ องค์หญิงเซียวเม่ยเอ๋อร์ ยังมีนักรบผู้กล้าอันดับหนึ่งของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเหยลวี่เกอ ยังมีทหารม้ามากความสามารถของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออีกหลายร้อยคน รับผิดชอบคุ้มกันพ่ะย่ะค่ะ!”ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีสองสกุลใหญ่เย่ลู่คือตระกูลสูงศักดิ์เซียวคือเชื้อพระวงศ์ราชครูเซียวเซวียนเช่อ ก็เป็นเชื้อพระวงศ์เฉกเช่นเดียวกัน!ฮ่องเต้หวู่เลิกคิ้ว เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “ราชครูและนักรบผู้กล้าอันดับหนึ่งของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาต้าเซี่ย เราไม่แปลกใจ แต่เหตุใดองค์หญิงเซียวเม่ยเอ๋อร์ถึงมาด้วยเล่า?”ตู้เหวินยวนส่ายหน้า “กระหม่อมไม่ทราบ! แต่ ในเมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือส่งเชื้อพระวงศ์มา พวกเราก็ต้องจัดส่งเชื้อพระวงศ์ไปต้อนรับ อย่างเป็นทางการพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 531
ส่วนอีกหนึ่งคนก็คือเซียวเม่ยเอ๋อร์องค์หญิงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนางนั่งอยู่ในรถม้าที่หรูหรา สวมชุดกระโปรงหนังสั้นในแบบของโม่เป่ย เผยผิวขาวเนียนส่วนใหญ่บนขาเรียวยาวทั้งสองข้างของนาง งดงามราวกับเสือดาวสาวที่เต็มไปด้วยความดุร้ายใบหน้ารูปไข่ที่งดงามของนาง ดวงตาสีฟ้า และรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใจผู้คน ประกอบกับรูปร่างที่เผ็ดร้อนเย้ายวนนั้น มีเพียงคำว่าปีศาจที่จะสามารถอธิบายได้!ส่วนเหยลวี่เกอนักรบผู้กล้าหาญคนแรกของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เป็นชายร่างสูงใหญ่ สูงประมาณสองร้อยหมี่ มีกล้ามเป็นมัดๆ ผมหนา เหมือนหมีดำตัวใหญ่ ขี่ม้าตัวใหญ่และสูง เดินตามอยู่ข้างๆ เซียวเม่ยเอ๋อร์“ฮี่ๆ...”เซียวเม่ยเอ๋อร์มองเมืองหลวงในระยะไกล พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มหวาน “ท่านราชครู นี่คือเมืองหลวงของต้าเซี่ยหรือ ช่างเป็นเมืองที่งดงามจริงๆ เมื่อไหร่พวกเราจะยึดครองที่นี่ได้?”เซียวเซวียนเช่อยิ้มบาง “องค์หญิง อย่ารีบร้อน! จงหยวน มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ เป็นถิ่นกำเนิดของอัจฉริยะบุรุษมากมาย ไม่อาจมองข้ามได้ พวกเราอย่ารีบร้อนเกินไป ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเถอะ!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย “ข้าได้ยินมาว่าฮ่องเต้ต้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 532
เมื่อองค์ชายสี่หลี่จือเห็นคณะทูตจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาถึง เขาก็รีบลงจากม้าแล้วนำขุนนางกรมธรรมการกลุ่มหนึ่งไปทักทายพวกเขาอย่างรวดเร็ว “หลี่จือ องค์ชายสี่แห่งต้าเซี่ยได้รับคำสั่งให้มาต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกคนจากแดนไกล...”เซียวเม่ยเอ๋อร์เปิดม่าน เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามไม่มีใครเทียบได้ “ขอบพระทัยเพคะ องค์ชายสี่”หลี่จือตะลึงงันไปทันที!ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นสตรีที่งดงามมาก่อนแต่สตรีที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล มีความดุร้ายอย่างเซียวเม่ยเอ๋อร์นั้นหาได้ยากมากในต้าเซี่ยเมื่อเซียวเม่ยเอ๋อร์เห็นท่าทีของหลี่จือ นางก็เยาะเย้ยทันที “บุรุษจากต้าเซี่ยก็คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้แล้ว! ช่างน่าเบื่อจริงๆ...”นักล่าจะรู้สึกเบื่อหน่ายกับเหยื่อที่ได้มาง่ายเกินไปจู่ๆ ใบหน้าของหลี่จือก็แดงเรื่อ เขาพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียวเซียวเม่ยเอ๋อร์มองไปที่หลี่หลงหลิน หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เขาเป็นใคร? กล้าเมินต่อข้า! ช่างน่าสนใจดี...”หลี่จือรีบพูดว่า “เขาคือองค์ชายเก้า หลี่หลงหลิน...”จู่ๆ เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็เข้าใจ “อ่อ เขาเป็นองค์ชายเก้าที่ไม่ได้เรื่องผู้นั้นน่ะหรือ! ข้าเคยได้ยินชื่อของเขามาบ้าง!”ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 533
ตอนนี้เขามีอำนาจทหารอยู่ในมือ ได้รับความโปรดปรานจากเสด็จพ่อ ชื่อเสียงก็รุ่งโรจน์ แล้วข้าล่ะ?เมื่อครู่ขอร้องให้ท่านตาไปบอกท่านยาย หาทางให้เสด็จพ่อปล่อยข้าจากการกักบริเวณแต่ทันทีที่ข้าออกมา ก็ต้องมาขัดแย้งกับเจ้าเก้าหรือ?ข้ายังอยากจะมีชีวิตต่ออีกหลายวันหลี่จือยิ้มประจบประแจงกล่าวว่า “ท่านราชครูอย่าถือสาเลย! น้องเก้าของข้าเป็นคนเจ้าอารมณ์! อย่าไปถือสาเขาให้มากนักเลย! ท่านลงจากหลังม้า พวกเราก็จะเดินเข้าเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกท่าน...”เซียวเซวียนเช่อโกรธมาก “มีเหตุผลเสียที่ไหน!”ทันทีที่มาถึงเมืองหลวง ยังไม่ได้เข้าไปในประตูเมืองด้วยซ้ำ ก็ถูกวางอำนาจใส่แล้วเขาเป็นราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?สิ่งที่น่าโมโหที่สุดก็คือ คนที่ทำให้ตนอับอาย จริงๆ แล้วคือองค์ชายเก้าแห่งต้าเซี่ยผู้ไร้ประโยชน์ที่มีชื่อเสียงผู้นั้น!เซียวเซวียนเช่อไม่อาจกลืนความโกรธนี้ได้จริงๆในเวลานี้ เสียงที่มีเสน่ห์และน่ารักของเซียวเม่ยเอ๋อร์ก็ดังออกมาจากรถม้า “ในเมื่อต้าเซี่ยมีกฎเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ควรเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็อยากจะดูว่าเมืองหลวงของต้าเซ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1054
ประตูอู่เหมิน ข้างกลองร้องทุกข์ ภายใต้สายตาของชาวบ้านนับพันนับหมื่น หลี่หลงหลินส่งไม้ตีกลองให้ซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้างๆ สองมือไพล่หลัง เอ่ยด้วยท่าทางหยิ่งผยอง: “เว่ยกงกง พูดอะไรเช่นนี้ ชาวบ้านตีกลองร้องทุกข์ได้ เหตุใดองค์รัชทายาทจะตีไม่ได้?” เว่ยซวินพูดไม่ออก ยืนงงในสายลม จู่ๆ เขาก็คิดถึงองค์ชายเก้าในอดีต กินดื่มเที่ยวเล่น ฟังดนตรีในหอนางโลม ซ่อนคมอย่างสงบ เป็นขยะที่รอวันตาย แล้วตอนนี้ล่ะ? เรื่องที่หลี่หลงหลินทำ ช่างถี่กระชั้น! จากงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาในคืนส่งท้ายปีเก่า ถึงพิธีสักการะฟ้าดินในวันขึ้นปีใหม่ ช่วงปียังไม่ทันผ่านพ้น หลี่หลงหลินก็มาตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา! นี่จะไม่ให้ใครได้พักผ่อนกันสักวันเลยหรือ ยิ่งไปกว่านั้น... จุดประสงค์แรกเริ่มของการตั้งกลองร้องทุกข์นี้ ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงตั้งไว้ให้ชาวบ้านที่สิ้นไร้หนทาง ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท จะมีเรื่องอยุติธรรมใด? พระองค์จะมาสร้างเรื่องวุ่นวายอะไร! แม้ในใจเว่ยซวินจะบ่นพึมพำ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “องค์รัชทายาท บ่าวพูดผิดไป! กลองร้องทุกข์นี้ ชาวบ้านตีได้ พระองค์ก็ย่อมตีได้ บ่าวจะกลับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1053
เจิ้งถูฮู่ดวงตาเป็นประกาย หัวเราะเสียงดัง: “ไม่มีประโยชน์หรือ? เจ้าจะไปรู้อะไร! พิธีสักการะฟ้าดิน ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ แต่ตอนนี้มีคนตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา!” “เจ้ารู้กฎของกลองร้องทุกข์หรือไม่?” เจิ้งเทียนฉินส่ายหน้า สีหน้ามึนงง พูดตามตรง เขาไม่รู้จริงๆ ในสำนักศึกษา สอนแต่สี่ตำราห้าคัมภีร์ เรียงความของนักปราชญ์ ไม่สอนเรื่องพวกนี้เลย ที่จริง ตอนเด็กเจิ้งเทียนฉินก็เคยถามอาจารย์ว่า กลองร้องทุกข์มีไว้ทำอะไร ผลก็คือ อาจารย์สีหน้ามืดมน แล้วเอาไม้เรียวมาตีมือเขา การตีกลองร้องทุกข์ ในสายตาของสำนักปราชญ์ คือการที่ไพร่ก่อเรื่อง ในสำนักศึกษา สอนวิถีแห่งปราชญ์ ไม่ใช่สอนให้คนเป็นไพร่ เจิ้งถูฮู่ยิ้มพลางอธิบาย: “ตามกฎที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยตั้งไว้! ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง!” “ยิ่งไปกว่านั้น ชาวบ้านมีสิทธิ์เข้าไปในพระราชวังต้องห้าม เพื่อชมการไต่สวน เป็นการแสดงถึงความยุติธรรม!” เจิ้งเทียนฉินตกตะลึง พระราชวังต้องห้าม สำหรับชาวบ้านทุกคนแล้ว เป็นสถานที่ลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ เขาก็เช่นกัน ตอนเด็ก เจิ้งเทียนฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1052
กลองร้องทุกข์ กลองนี้คือกลองที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงประดิษฐานไว้หน้าประตูอู่เหมิน หากชาวบ้านได้รับความอยุติธรรม ก็สามารถมาตีกลองร้องทุกข์นี้ เพื่อเป็นการยื่นฎีกา ให้เรื่องราวไปถึงเบื้องพระยุคลบาทได้ ทว่า... นับตั้งแต่ก่อตั้งต้าเซี่ยมา จำนวนครั้งที่กลองร้องทุกข์ถูกตีนั้น แทบนับครั้งได้ และล้วนเกิดขึ้นในช่วงต้นของการก่อตั้งอาณาจักร ร้อยปีให้หลังมานี้ กลองร้องทุกข์ไม่เคยถูกตีแม้แต่ครั้งเดียว กลายเป็นเพียงของประดับ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? สาเหตุก็แสนง่ายดาย ทุกครั้งที่กลองร้องทุกข์ดังขึ้น หมายความว่ามีคดีใหญ่สะเทือนฟ้าดินอุบัติขึ้น ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง ทั้งยังมีชาวบ้านและขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ร่วมเป็นสักขีพยาน เพื่อแสดงถึงความยุติธรรม นั่นก็หมายความว่า... เมื่อใดก็ตามที่กลองร้องทุกข์ถูกตี ไม่รู้ว่าจะมีขุนนางกี่คนที่ต้องหัวหลุดจากบ่า เลือดนองแผ่นดิน ดังนั้น... เหล่าขุนนางจึงคิดหาวิธี โดยอ้างว่ากลองร้องทุกข์จะรบกวนเบื้องพระยุคลบาท ไม่เพียงแต่ส่งคนไปเฝ้ากลอง ยังซ่อนไม้ตีกลองเอาไว้ นอกเหนือจากนี้ ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1051
รากฐานอันลึกล้ำของสำนักปราชญ์ ยังคงมีพลังในการโต้กลับ เมื่อใดก็ตามที่หลี่หลงหลินเผยช่องโหว่ สำนักปราชญ์ก็จะกัดไม่ปล่อยแน่นอน หนิงชิงโหวเอ่ยอย่างลำบากใจ: “แต่ว่าองค์รัชทายาท คดีที่จดหมายนิรนามเหล่านี้กล่าวหานั้น ล้วนเป็นเรื่องเก่าแก่ยาวนาน ไม่ใช่ว่าไม่อาจพิสูจน์ได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาและกำลังคนจำนวนมาก...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม: “คนธรรมดาทั่วไป ตรวจสอบคดีเหล่านี้ ย่อมยากลำบาก! แต่อย่าลืมไปว่า ยังมีองครักษ์เสื้อแพร! ท่านเอาจดหมายเหล่านี้มอบให้ข้า ให้องครักษ์เสื้อแพรไปตรวจสอบ!” “รับรองว่าก่อนวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนอ้าย จะต้องกระจ่างชัด” หนิงชิงโหวตาเป็นประกาย: “จริงด้วย ยังมีองครักษ์เสื้อแพร! ให้พวกเขาไปตรวจสอบ จะต้องได้ผลลัพธ์รวดเร็วแน่นอน” หลิ่วหรูเยียนถามด้วยดวงตาเป็นประกาย: “หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับต่อไป จะต้องเว้นหน้ากระดาษไว้ เพื่อตีพิมพ์เนื้อหาในจดหมายเหล่านี้หรือไม่?” หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เป็นดั่งกระบี่วิเศษ! ที่หลี่หลงหลินกล้าต่อกรกับสำนักปราชญ์ ก็เพราะอาศัยหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ มิฉะนั้น... หลี่หลงหลินไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของสำนักป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1050
หากเช้าตรู่ได้รู้แจ้งในวิถีแห่งเต๋า แม้ตายตอนเย็นก็ไม่เสียดายเพียงแค่ “รู้แล้วลงมือทำ” สี่คำนี้ ก็ทำให้หนิงชิงโหวมองเห็นมุมหนึ่งของวิถีแห่งนักปราชญ์ ในชั่วพริบตาราวกับช่วงเวลาที่ความโกลาหลเพิ่งแยกออกจากกัน สายฟ้าแรกได้พลันฟาดลงมาฉีกกระชากความมืดมิดอันเป็นนิรันดร์“รัชทายาท...”“การรู้แล้วลงมือทำ จะทำได้อย่างไร?”“ในปรัชญาแห่งจิตใจ มีคำอธิบายหรือไม่?”หนิงชิงโหวสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามอย่างระมัดระวังความรู้ส่วนใหญ่ในโลกนี้ล้วนเป็นแบบแผนเช่นสี่ตำราห้าคัมภีร์ แก่นแท้อยู่ที่คำว่าเมตตา!แต่ทำไมต้องเมตตา?ในหนังสือไม่ได้บอกเจ้าต้องศึกษาเอง ค่อยๆ ทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองอ่านหนังสือร้อยรอบ ความหมายก็จะปรากฏเองถ้าตระหนักรู้ไม่ได้ล่ะ?แบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนหัวทึบ ความสำเร็จในชีวิตมีจำกัด อย่างมากก็เป็นได้แค่ทงเซิงเท่านั้นเปรียบเสมือนว่าหลักธรรมในสี่ตำราห้าคัมภีร์ คือหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองแต่ทำไมถึงเท่ากับสองในหนังสือไม่ได้บอก ต้องตระหนักรู้เองหากใครเข้าใจแจ่มแจ้ง ก็สามารถก้าวหน้าอย่างรวดเร็วและรุ่งเรืองถึงขีดสุดบางคนตระหนักรู้ไม่ได้ ก็เสียเวลาไปตลอดชี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1049
นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!ยิ่งกว่านั้นหลี่หลงหลินเป็นศัตรูกับเหล่าบัณฑิตทั่วหล้า ตั้งแต่แรกก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ต่อให้เขาเขียนผลงานที่ทำให้โลกตะลึงออกมา เหล่าบัณฑิตก็ไม่มีทางยอมรับ!สรุปแล้วคำพูดของหลี่หลงหลินนั้นเกินจริงไปมาก เป็นการคุยโวเสียยิ่งกว่าความเป็นจริงซูเฟิ่งหลิงยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ราวกับแมวน้อยที่ถูกกระตุ้นให้คันจนทนไม่ไหว “ตกลงเจ้าเขียนอะไรไว้กันแน่ เอาออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ! อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ไม่ได้! ตอนนี้ยังเปิดเผยไม่ได้ เดี๋ยวจะยุ่ง! แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าสิ่งที่ข้าเขียนชื่อว่าปรัชญาแห่งจิต การรู้และการกระทำต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม!”อย่าว่าแต่หลี่หลงหลินที่เป็นองค์ชายเสเพลที่ไม่รู้หนังสือเลยต่อให้เป็นบัณฑิต หรือแม้แต่นักปราชญ์กลับชาติมาเกิดใช้เวลาสามวันเขียนตำราลัทธิขงจื๊อ แถมยังก่อตั้งสำนัก สร้างความรู้ใหม่ สืบทอดความรู้จากนักปราชญ์โบราณ มันช่างน่าตกตะลึงเกินไป!แต่เขาเป็นนักลอกเลียนวรรณกรรมเขียนเองไม่ได้ ก็ลอกไม่ได้หรือไง?ครั้งนี้สิ่งที่หลี่หลงหลินลอกมาคือปรัชญาแห่งจิตใจของหวังหยางหมิงแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1048
เมื่อจดหมายนิรนามมีจำนวนมาก ย่อมต้องมีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไปในบรรดาจดหมายเหล่านั้น มีจดหมายจำนวนมากที่เป็นเรื่องโกหก สร้างขึ้นเพื่อระบายความโกรธแค้นยังมีจดหมายอีกส่วนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นจดหมายจากบัณฑิตสำนักปราชญ์ ตั้งใจจะสร้างขึ้นให้เกิดความสับสนสิ่งที่ซูเฟิ่งหลิงต้องทำคือคัดเลือกจดหมายนิรนามที่สร้างขึ้นอย่างหยาบๆ เหล่านี้ออกฟังดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วเหนื่อยมากหลังจากสามวัน ซูเฟิ่งหลิงก็ตาลาย ปวดหัว มองจดหมายแล้วแทบจะอาเจียนในที่สุดหลี่หลงหลินก็มาถึงเขาประจิมในที่สุด“เจ้าสุนัข!”“มาสักทีนะ!”“เจ้ามัวแต่ซ่อนตัว ปล่อยให้พวกเรายุ่งจนแทบตาย!”ซูเฟิ่งหลิงรีบเดินเข้าไปต้อนรับ ระบายความไม่พอใจแต่ในสายตาของหลี่หลงหลิน นางดูเหมือนกำลังออดอ้อนมากกว่า เขาจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “อ้ายเฟย ลำบากเจ้าแล้ว! ถ้าอย่างนั้นจูบเจ้าสักครั้งเป็นรางวัลแล้วกัน!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจสะดุ้งโหยง รีบหลบหนีราวกับเห็นผี ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย “พวกพี่สะใภ้กำลังมองอยู่นะ! เจ้าไม่อายหรือไง!”หลี่หลงหลินหันไปเห็นลั่วอวี้จู๋ หลิ่วหรูเยียน และคนอื่นๆ เห็นพวกนางมีท่าทางเหนื่อยล้าก็รู้สึกสงสาร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1047
ฟังแล้วดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วยากมากในอดีตจนถึงปัจจุบัน บัณฑิตในลัทธิขงจื๊อมีมากมายนับไม่ถ้วนแต่มีสักกี่คนที่ได้รับการยกย่องเป็นนักปราชญ์?นับได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น!ทำไมนักปราชญ์ถึงยากนัก?คุณธรรม คุณูปการ และคำสอน ติดอยู่ที่ขั้นตอนไหนกันแน่? การสร้างคุณธรรมไม่ยากสุภาพบุรุษอ่านคัมภีร์ปราชญ์ ฝึกฝนตนเองและหล่อเลี้ยงจิตใจ ก็ย่อมมีคนดีมีศีลธรรมอยู่แล้วการสร้างคุณูปการก็ไม่ยากต่อให้สร้างคุณูปการใหญ่ไม่ได้ สร้างคุณูปการเล็กน้อย เช่น แก้ไขปัญหาน้ำท่วม สร้างประโยชน์สุขให้แก่ชาวบ้านอย่างน้อยที่สุด การบูรณะซ่อมแซมสำนักศึกษา ก็ถือเป็นการสร้างคุณูปการสิ่งที่ยากที่สุดคือการสร้างคำสอนการสร้างคำสอนคือการเขียนตำรา เผยแพร่แนวคิดลัทธิขงจื๊อของตนบางคนอาจจะบอกว่า การเขียนหนังสือไม่ใช่เรื่องยากไม่ว่าจะเป็นฉินฮั่นหยาง หรือเสิ่นชิงโจว บัณฑิตเหล่านี้ ใครบ้างที่ไม่เคยเขียนหนังสือสักสองสามเล่มจนลูกศิษย์ยกย่องแทบจะเหาะขึ้นฟ้าไปแล้วทำไมพวกเขาเป็นแค่บัณฑิต ไม่ใช่นักปราชญ์?เหตุผลง่ายๆหนังสือที่พวกเขาเขียน ไม่ว่าสำนวนจะไพเราะเลิศเลอเพียงใด ก็เป็นการเพิ่มเติมจากสี่ตำราห้าคัมภีร์เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1046
เขาประจิมจดหมายนิรนามหลั่งไหลเข้ามาดั่งหิมะหนิงชิงโหวและเหล่าบัณฑิตหยิ่งยโสกำลังจัดการกับจดหมายเหล่านี้ จนแทบไม่มีเวลาพักแต่จดหมายมีมากเกินไปจริงๆถึงจะพยายามแล้ว พวกเขาก็ยังจัดการไม่ทันจนสุดท้าย หนิงชิงโหวต้องขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่ได้มา มีแต่ซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ และหลิ่วหรูเยียนที่เดินทางมายังเขาประจิม“รัชทายาทล่ะขอรับ?”หนิงชิงโหวไม่เห็นหลี่หลงหลิน ก็รู้สึกแปลกใจซูเฟิ่งหลิงมุ้ยปาก “เจ้าสุนัขนั่น โรคขี้เกียจกำเริบอีกแล้ว! ซ่อนตัวอยู่ในห้องของ ไม่ยอมออกมา ให้พวกเรามาช่วยแทน!”ตอนนี้ภาพลักษณ์ของหลี่หลงหลินในสายตาชาวบ้านสูงส่งราวกับเทพเจ้าอาจจะมีแค่ซูเฟิ่งหลิงที่กล้าเรียกเขาแบบนั้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยา คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่หลิ่วหรูเยียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงแย้งว่า “น้องหญิง เจ้าเข้าใจองค์รัชทายาทผิดแล้ว! เขาไม่ได้ขี้เกียจ แต่กำลังทำสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งอยู่ต่างหาก”ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกหึงหวง “เรื่องสำคัญ? ข้าไม่เห็นรู้เลย? แล้วพี่สะใภ้สี่รู้ได้อย่างไร?”ใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียนแดงก่ำ รีบแก้ตัว “องค์รัชทายาทขังตัวเองอยู่ในห้อง
