เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 515
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 516
ในค่ายผู้ลี้ภัย ฮ่องเต้หวู่ได้เห็นชิงฮวาแช่น้ำด้วยตาตัวเอง จากนั้นน้ำคั้นนำมาใช้เป็นยา เมื่อให้ผู้ป่วยทานยาไป ไม่กี่ชั่วโมงไข้ก็ลดลงแล้ว! “ยาเทวดา!” “สูตรยาชิงไต้นี้เป็นยาเทวดาจริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่มีสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข: “เจ้าเก้า เราอยากให้รางวัลเจ้าอย่างงาม!” หลี่หลงหลินถอนหายใจ: “กฎเก่าหรือ?” ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “กฎเก่า” หลี่หลงหลินพูดไม่ออก เจอพ่อที่ขี้เหนียวแบบนี้ ก็ถือว่าตัวเองซวยไป ไม่ให้เงิน ไม่เลื่อนตำแหน่ง จุดประสงค์ของรางวัลคืออะไร? หลี่หลงหลินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “เสด็จพ่อ ข้าต้องเดินตามเส้นทางของขุนนางผู้โดดเดี่ยว ถนนข้างหน้าจะยากลำบากและเต็มไปด้วยอันตราย! ทำไมพระองค์ไม่ให้รางวัลลูกด้วยป้ายทองเว้นโทษตายเล่า! “ ฮ่องเต้หวู่สับสน: “ป้ายทองเว้นโทษตาย นั่นคืออะไร” หลี่หลงหลินงุนงง: “ราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่มีป้ายทองเว้นโทษตายหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็มีเหรียญทองเว้นโทษตาย...” ในอดีต ใช่ว่าทุกราชวงศ์จะมีป้ายทองเว้นโทษตาย ดังนั้น ที่ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้ก็ถือว่าปกติ ฮ่องเต้หวู่ยังคงสับสน: “เหรียญทองเว้นโทษตาย มีไว้เพื่ออะไร” หลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 517
ดังนั้น ในมุมมองของฮ่องเต้หวู่ แม้ว่าทหารจะหายจากโรคมาลาเรียและได้ฟื้นฟูความแข็งแกร่งในการต่อสู้กลับคืนมา พวกเขาก็ไม่สามารถบุกทะลวงออกจากเมืองซั่วเป่ยไปได้อีกแล้ว จึงเหลือทางเลือกเพียงแค่ยึดมั่นป้อมปราการและต่อสู้ดิ้นรนไปวันๆ! หลี่หลงหลินยังคงนิ่งเงียบ เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองซั่วเป่ย ที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเอาชนะศัตรูได้ เพียงแต่ว่าการเดินทัพนั้นอันตราย อันตรายเกินไป ฮ่องเต้หวู่ไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน เพราะท้ายที่สุดแล้ว กองทัพทหารรักษาพระองค์แสนนายภายใต้การบัญชาของจางไป่เจิงคือไพ่ตายใบเดียวของฮ่องเต้หวู่ หากกองทัพทหารรักษาพระองค์พ่ายแพ้ ถึงแม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะยอมเสียสละดินแดนและเงินทองไป ทำสัญญาที่ทำให้แคว้นเสียหน้า เพื่อแลกกับการให้ข้าศึกถอนทัพออกไป แต่เจ้านายหรือขุนศึกจากทุกทิศทุกทาง ก็จะฉวยโอกาสนี้ลุกขึ้นมาแย่งชิงอำนาจปกครองต้าเซี่ย! ฮ่องเต้หวู่ไม่กล้าเดิมพัน! และลงเดิมพันไม่ได้ด้วย! ฮ่องเต้หวู่จ้องมองหลี่หลงหลิน: “เจ้าเก้า กองทัพใหม่ของตระกูลซูของเจ้า เมื่อไหร่ถึงจะเป็นกองทัพที่พร้อมออกรบ? เมื่อไหร่ถึงจะได้ไปยังดินแดนทางเหนือเพื่อสังหารศั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 518
หลี่หลงหลินถอนหายใจ: “เฟิ่งหลิง ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง! แค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง ...” ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดง: “ยังไม่ถึงเวลาหรือ? หรือท่านจะต้องรอให้เมืองซั่วเป่ยถูกตีแตก เหล่าทหารถูกกวาดล้างจนย่อยยับ? เจ้าคนขี้ขลาดกลัวตาย?” หลี่หลงหลิงมองลึกไปที่ซูเฟิ่งหลิงอย่างลึกซึ้ง กับเด็กโง่คนนี้ อธิบายยังไงก็ไม่ได้ ต้องอาศัยแต่การโกหกหลอกลวง... หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงไม่ปล่อยให้เจ้าไปออกรบ?” ซูเฟิ่งหลิงตกใจ: “เพราะกลัวไม่ใช่หรือ?” หลี่หลงหลินส่ายหัวแล้วพูดว่า: “มันไม่ใช่ความกลัว! แต่เป็นการเหยียดหยาม! พวกป่าเถื่อนทางเหนือ จะน่ากลัวอะไรกัน? ไม่จำเป็นให้เจ้าต้องออกรบด้วยซ้ำ รอดูเถอะว่าข้าจะใช้แผนอะไรจัดการมัน!” แผนการที่จะเอาชนะชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหรือ? ซูเฟิ่งหลิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ถึงแม้ว่าหลี่หลงหลินจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย แต่เขาก็ไม่รู้จักการทำสงครามเลย ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นองค์ชาย ไม่ใช่ฝ่าบาท แม้ว่าท่านจะมีแผนการอันชาญฉลาดในการเอาชนะศัตรู จางไป่เจิงก็ไม่ฟังคำสั่งของท่าน มันไม่มีประโยชน์! หลี่ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 519
ดวงตาของจางไป่เจิงหรี่ลง เขาถอนหายใจ: “หนีก็หนีสิ! ตราบใดที่รอดชีวิตก็ยังมีความหวัง! ดีกว่าให้ทหารทั้งหมดที่ติดอยู่ในเมืองซั่วเป่ยและตายกันหมด! หากฝ่าบาทตำหนิข้า ข้าจางไป่เจิงก็จะรับผิดชอบ !” เมื่อเหล่าทหารที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดเหล่านี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ ไม่เต็มใจ! จะให้พวกเขาส่งมอบเมืองซั่วเป่ย ที่เฝ้าป้องกันมานานให้แก่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างง่ายดายได้อย่างไร? พวกเขาไม่เต็มใจเลยจริงๆ! แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น! แม่ทัพจางพูดถูก ในเมืองซั่วเป่ย ไม่มีความหวังแล้ว แม้จะฝืนต่อไปก็มีแต่ทางตัน! ในเวลานี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงกีบม้าดังขึ้น ทหารส่งข่าวสองนายเข้ามาในเมืองซั่วเป่ยตามลำดับ: “เอกสารสำคัญส่งด่วนจากพระราชวัง! พระราชโองการมาถึงแล้ว!” ฟึบ! จางไป่เจิงลุกขึ้นยืนทันทีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พระราชโองการมาแล้ว! และมีสองฉบับ! เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญมากขนาดไหน! “สู้ ป้องกัน หรือถอย...” อารมณ์ของจางไป่เจิงนั้นซับซ้อนมาก เขารับพระราชโองการฉบับแรกมาจากหทารส่งข่าว และค่อยๆ เปิดออก ??? ไม่ใช่คำสั่งทหาร! แต่เป็นใบสั่งยา! ใบสั่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 520
จางไป่เจิงวางราชโองการทั้งสองไว้ข้างกายแล้วออกคำสั่ง: “ออกจากเมืองไปตัดชิงฮวามา!” ถึงแม้จะต้องใช้แผนการที่เสี่ยง แต่ก็ควรจะทำให้ทหารหายจากโรคมาลาเรียก่อน ตัดชิงฮวา? เมื่อเหล่าทหารรักษาพระองค์ได้ยินคำสั่งของจางไป่เจิง พวกเขาก็ตกตะลึงกันหมด ไม่ถอนกำลังแล้วหรือ? ทำไมมันถึงกลายเป็นไปตัดชิงฮวา? หญ้าชิงฮวานั่น มีประโยชน์อะไร? คำสั่งทางทหารหนักแน่นดั่งภูผา ไม่สามารถขัดขืนได้ นอกจากประตูทิศใต้แล้ว ยังมีกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ประจำการอยู่นอกประตูอีกสามประตูของเมืองซั่วเป่ย ดังนั้น ประตูทางทิศใต้เปิดออก เหล่าทหารต่าง ๆ ก็พากันออกจากเมืองไปเต็มป่าเต็มทุ่ง เพื่อตัดชิงฮวา............. ณ ค่ายทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แม่ทัพใหญ่เย่หลู่ฉีอยู่ในกระโจม กินดื่มอย่างสนุกสนานกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ หญิงสาวหลายคนรูปร่างงดงาม กำลังเต้นรำอย่างยั่วยวนในอาภรณ์บางเบา เคลื่อนไหวด้วยท่าเต้นร่ายรำที่ยวนยั่ว ดึงดูดจิตใจ “รายงาน!” หน่วยสอดแนมคุกเข่าอยู่ด้านนอกกระโจมและตะโกนว่า: “ท่านแม่ทัพ! มีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ เกิดขึ้นในเมืองซั่วเป่ย!” เย่หลู่ฉีขมวดคิ้วเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 521
เหล่าทหารติดโรคมาลาเรียรักษาหายแล้วหรือไม่?กองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ สถานการณ์เป็นเช่นไร?ไม่มีข่าวเลยแม้แต่น้อยฮ่องเต้หวู่กังวลใจมาก หลายวันนี้กินไม่มีรสชาติ นอนก็ไม่หลับความกังวลของเขาหนักมากจนเกินไป ฝันร้ายอย่างต่อเนื่องฝันว่าทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนคนถูกทำลายล้าง จางไป่เจิงตายในสนามรบ!“จางไป่เจิง!”“เจ้าอย่าทำให้เราผิดหวัง!”ฮ่องเต้หวู่กำหมัดแน่นๆ ภายในสมองล้วนคือเรื่องของซั่วเป่ยตอนนี้เอง ภายนอกพลันเกิดเสียงดังขึ้น“ข่าวด่วนแปดร้อยลี้!”“เมืองซั่วเป่ยส่งข่าวมาแล้ว!”ทหารส่งข่าวเปรอะเปื้อนฝุ่น ห้อตะบึงเดินทางมาตลอดทาง คุกเข่าลงหน้าประตูท้องพระโรงหัวใจของฮ่องเต้หวู่ ดีดตัวสูงขึ้นในทันใดภายในราชสำนัก เงียบกริบเฉกเดียวกันข่าวของซั่วเป่ย?เป็นข่าวดีหรือร้าย?ขุนนางบุ๋นและบู๊ต่างพากันตึงเครียดฮ่องเต้หวู่ตื่นเต้นมาก ลุกขึ้น เสียงสั่นๆ “รีบพูด...ข่าวอะไร!”“จางไป่เจิงมอบเมืองสวามิภักดิ์ต่อศัตรู!”“ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้เลือดติดคมมีด บุกเข้าซั่วเป่ย!”“เสียเมืองซั่วเป่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ทหารส่งข่าวคุกเข่าบนพื้น เสียงแหบพร่าเงียบ!ภา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 522
“เจ้าเก้า...”ฮ่องเต้หวู่เดินโงนเงนมาหยุดต่อหน้าหลี่หลงหลิน จับมือของเขาไว้แน่นๆ “จางไป่เจิงสวามิภักดิ์ต่อศัตรู เมืองซั่วเป่ยถูกยึด...”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เสด็จพ่อ ลูกรู้ตั้งแต่แรกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เหลวไหล!จางไป่เจิงยกเมืองสวามิภักดิ์ต่อศัตรู ก็คืออุบายของลูกเองเพียงเพื่อถ่ายทอดพระราชโองการเท็จเท่านั้น!เว้นเสียแต่ซูเฟิ่งหลิงแล้ว ทุกคนล้วนถูกหลอกฮ่องเต้หวู่เห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่อง ตกใจจนสีหน้าเผือดซีด “เสียซั่วเป่ยไปแล้ว เมืองหลวงก็ตกอยู่ในอันตราย! เหล่าขุนนางเสนอให้ย้ายลงใต้ เราเองก็ตัดสินใจไม่ได้เฉกเดียวกัน....”สีหน้าหลี่หลงหลินเข้มขึ้น “เสด็จพ่อ หากย้ายลงใต้ นั่นก็เท่ากับเสียทั้งตอนเหนือ ประคองมือมอบให้หมานอี๋! นับแต่นี้ไปแม่น้ำลำธารทุกหย่อมหญ้าของต้าเซี่ย เสด็จพ่อท่านก็คือคนบาปนับพันปี ชื่อเสียงฉาวโฉ่นับหมื่นปี!”ฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ “เรารู้! แต่ เราจะทำเช่นไรจึงจะดี?”เสียงหลี่หลงหลินดุจอัสนียบาตร “โอรสสวรรค์ปกปักประตูเมือง ฮ่องเต้ต่อสู้จนตัวตาย!”ฮ่องเต้หวู่ราวกับถูกอัสนียบาตร มองหลี่หลงหลินอย่างตกตะลึง “เจ้าเก้า เจ้าอยากให้เราต่อสู้จนตัวตายหรือ?”หลี่หลงหลินพยักห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 523
นั่นก็คือไม่เก่งเรื่องการปิดล้อมซั่วเป่ยเป็นเมืองเดียวดายแห่งหนึ่ง รักษามาได้นานหลายเดือนนับประสาอะไรกับเมืองหลวง เมืองอันดับหนึ่งในใต้หล้าแห่งนี้?ฮ่องเต้หวู่เชื่อ หากสามัคคีรวมพลังกัน ก็ไม่แน่ว่าจะไม่สามารถยับยั้งกองกำลังของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้แน่นอน นี่เป็นความยินยอมฝ่ายเดียวของฮ่องเต้หวู่ ยังต้องฟังความเห็นของขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักอีกด้วยตู้เหวินยวนสืบเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว “ฝ่าบาท! เมื่อวานกระหม่อมรับชมดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดาวดวงใหญ่ตกทางทิศเหนือ! นี่คือลางร้าย! ฝ่าบาทอย่าขัดต่อบัญชาสวรรค์ รีบถ่ายทอดพระราชโองการย้ายลงใต้โดยเร็วเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ชะงักเดิมทีเขาคิดว่า ตู้เหวินยวนขวัญกล้าออกมาเสนอให้ย้ายลงใต้ จะต้องมีหลักการสูงส่งเป็นแน่!ผลปรากฏว่าแค่นี้?ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ต้องพูดว่าที่ตู้เหวินยวนพูดล้วนเป็นเท็จ เมื่อคืนมีดาวตกจริงหรือไม่ก็ไม่สามารถอ้างปรากฏการณ์ท้องฟ้านี้ หักใจทอดทิ้งเมืองหลวง ย้ายลงใต้ให้พ้นภัย!ช่างแสดงละครเก่งโดยแท้!จากนั้น ใบหน้าของขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนัก กลับเผยสีหน้าตกตะลึงหวาดกลัว ต่างพากันคุกเข่าโบกคำนับ “ฝ่าบาท ใ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1054
ประตูอู่เหมิน ข้างกลองร้องทุกข์ ภายใต้สายตาของชาวบ้านนับพันนับหมื่น หลี่หลงหลินส่งไม้ตีกลองให้ซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้างๆ สองมือไพล่หลัง เอ่ยด้วยท่าทางหยิ่งผยอง: “เว่ยกงกง พูดอะไรเช่นนี้ ชาวบ้านตีกลองร้องทุกข์ได้ เหตุใดองค์รัชทายาทจะตีไม่ได้?” เว่ยซวินพูดไม่ออก ยืนงงในสายลม จู่ๆ เขาก็คิดถึงองค์ชายเก้าในอดีต กินดื่มเที่ยวเล่น ฟังดนตรีในหอนางโลม ซ่อนคมอย่างสงบ เป็นขยะที่รอวันตาย แล้วตอนนี้ล่ะ? เรื่องที่หลี่หลงหลินทำ ช่างถี่กระชั้น! จากงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาในคืนส่งท้ายปีเก่า ถึงพิธีสักการะฟ้าดินในวันขึ้นปีใหม่ ช่วงปียังไม่ทันผ่านพ้น หลี่หลงหลินก็มาตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา! นี่จะไม่ให้ใครได้พักผ่อนกันสักวันเลยหรือ ยิ่งไปกว่านั้น... จุดประสงค์แรกเริ่มของการตั้งกลองร้องทุกข์นี้ ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงตั้งไว้ให้ชาวบ้านที่สิ้นไร้หนทาง ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท จะมีเรื่องอยุติธรรมใด? พระองค์จะมาสร้างเรื่องวุ่นวายอะไร! แม้ในใจเว่ยซวินจะบ่นพึมพำ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “องค์รัชทายาท บ่าวพูดผิดไป! กลองร้องทุกข์นี้ ชาวบ้านตีได้ พระองค์ก็ย่อมตีได้ บ่าวจะกลับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1053
เจิ้งถูฮู่ดวงตาเป็นประกาย หัวเราะเสียงดัง: “ไม่มีประโยชน์หรือ? เจ้าจะไปรู้อะไร! พิธีสักการะฟ้าดิน ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ แต่ตอนนี้มีคนตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา!” “เจ้ารู้กฎของกลองร้องทุกข์หรือไม่?” เจิ้งเทียนฉินส่ายหน้า สีหน้ามึนงง พูดตามตรง เขาไม่รู้จริงๆ ในสำนักศึกษา สอนแต่สี่ตำราห้าคัมภีร์ เรียงความของนักปราชญ์ ไม่สอนเรื่องพวกนี้เลย ที่จริง ตอนเด็กเจิ้งเทียนฉินก็เคยถามอาจารย์ว่า กลองร้องทุกข์มีไว้ทำอะไร ผลก็คือ อาจารย์สีหน้ามืดมน แล้วเอาไม้เรียวมาตีมือเขา การตีกลองร้องทุกข์ ในสายตาของสำนักปราชญ์ คือการที่ไพร่ก่อเรื่อง ในสำนักศึกษา สอนวิถีแห่งปราชญ์ ไม่ใช่สอนให้คนเป็นไพร่ เจิ้งถูฮู่ยิ้มพลางอธิบาย: “ตามกฎที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยตั้งไว้! ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข์ ร้องฎีกา ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง!” “ยิ่งไปกว่านั้น ชาวบ้านมีสิทธิ์เข้าไปในพระราชวังต้องห้าม เพื่อชมการไต่สวน เป็นการแสดงถึงความยุติธรรม!” เจิ้งเทียนฉินตกตะลึง พระราชวังต้องห้าม สำหรับชาวบ้านทุกคนแล้ว เป็นสถานที่ลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ เขาก็เช่นกัน ตอนเด็ก เจิ้งเทียนฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1052
กลองร้องทุกข์ กลองนี้คือกลองที่ฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งต้าเซี่ยทรงประดิษฐานไว้หน้าประตูอู่เหมิน หากชาวบ้านได้รับความอยุติธรรม ก็สามารถมาตีกลองร้องทุกข์นี้ เพื่อเป็นการยื่นฎีกา ให้เรื่องราวไปถึงเบื้องพระยุคลบาทได้ ทว่า... นับตั้งแต่ก่อตั้งต้าเซี่ยมา จำนวนครั้งที่กลองร้องทุกข์ถูกตีนั้น แทบนับครั้งได้ และล้วนเกิดขึ้นในช่วงต้นของการก่อตั้งอาณาจักร ร้อยปีให้หลังมานี้ กลองร้องทุกข์ไม่เคยถูกตีแม้แต่ครั้งเดียว กลายเป็นเพียงของประดับ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? สาเหตุก็แสนง่ายดาย ทุกครั้งที่กลองร้องทุกข์ดังขึ้น หมายความว่ามีคดีใหญ่สะเทือนฟ้าดินอุบัติขึ้น ฮ่องเต้จะต้องเสด็จมาไต่สวนคดีนี้ด้วยพระองค์เอง ทั้งยังมีชาวบ้านและขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ร่วมเป็นสักขีพยาน เพื่อแสดงถึงความยุติธรรม นั่นก็หมายความว่า... เมื่อใดก็ตามที่กลองร้องทุกข์ถูกตี ไม่รู้ว่าจะมีขุนนางกี่คนที่ต้องหัวหลุดจากบ่า เลือดนองแผ่นดิน ดังนั้น... เหล่าขุนนางจึงคิดหาวิธี โดยอ้างว่ากลองร้องทุกข์จะรบกวนเบื้องพระยุคลบาท ไม่เพียงแต่ส่งคนไปเฝ้ากลอง ยังซ่อนไม้ตีกลองเอาไว้ นอกเหนือจากนี้ ไม่ว่าผู้ใด หากตีกลองร้องทุกข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1051
รากฐานอันลึกล้ำของสำนักปราชญ์ ยังคงมีพลังในการโต้กลับ เมื่อใดก็ตามที่หลี่หลงหลินเผยช่องโหว่ สำนักปราชญ์ก็จะกัดไม่ปล่อยแน่นอน หนิงชิงโหวเอ่ยอย่างลำบากใจ: “แต่ว่าองค์รัชทายาท คดีที่จดหมายนิรนามเหล่านี้กล่าวหานั้น ล้วนเป็นเรื่องเก่าแก่ยาวนาน ไม่ใช่ว่าไม่อาจพิสูจน์ได้ เพียงแต่ต้องใช้เวลาและกำลังคนจำนวนมาก...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยยิ้ม: “คนธรรมดาทั่วไป ตรวจสอบคดีเหล่านี้ ย่อมยากลำบาก! แต่อย่าลืมไปว่า ยังมีองครักษ์เสื้อแพร! ท่านเอาจดหมายเหล่านี้มอบให้ข้า ให้องครักษ์เสื้อแพรไปตรวจสอบ!” “รับรองว่าก่อนวันขึ้นสิบห้าค่ำเดือนอ้าย จะต้องกระจ่างชัด” หนิงชิงโหวตาเป็นประกาย: “จริงด้วย ยังมีองครักษ์เสื้อแพร! ให้พวกเขาไปตรวจสอบ จะต้องได้ผลลัพธ์รวดเร็วแน่นอน” หลิ่วหรูเยียนถามด้วยดวงตาเป็นประกาย: “หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับต่อไป จะต้องเว้นหน้ากระดาษไว้ เพื่อตีพิมพ์เนื้อหาในจดหมายเหล่านี้หรือไม่?” หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เป็นดั่งกระบี่วิเศษ! ที่หลี่หลงหลินกล้าต่อกรกับสำนักปราชญ์ ก็เพราะอาศัยหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ มิฉะนั้น... หลี่หลงหลินไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของสำนักป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1050
หากเช้าตรู่ได้รู้แจ้งในวิถีแห่งเต๋า แม้ตายตอนเย็นก็ไม่เสียดายเพียงแค่ “รู้แล้วลงมือทำ” สี่คำนี้ ก็ทำให้หนิงชิงโหวมองเห็นมุมหนึ่งของวิถีแห่งนักปราชญ์ ในชั่วพริบตาราวกับช่วงเวลาที่ความโกลาหลเพิ่งแยกออกจากกัน สายฟ้าแรกได้พลันฟาดลงมาฉีกกระชากความมืดมิดอันเป็นนิรันดร์“รัชทายาท...”“การรู้แล้วลงมือทำ จะทำได้อย่างไร?”“ในปรัชญาแห่งจิตใจ มีคำอธิบายหรือไม่?”หนิงชิงโหวสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามอย่างระมัดระวังความรู้ส่วนใหญ่ในโลกนี้ล้วนเป็นแบบแผนเช่นสี่ตำราห้าคัมภีร์ แก่นแท้อยู่ที่คำว่าเมตตา!แต่ทำไมต้องเมตตา?ในหนังสือไม่ได้บอกเจ้าต้องศึกษาเอง ค่อยๆ ทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งด้วยตัวเองอ่านหนังสือร้อยรอบ ความหมายก็จะปรากฏเองถ้าตระหนักรู้ไม่ได้ล่ะ?แบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนหัวทึบ ความสำเร็จในชีวิตมีจำกัด อย่างมากก็เป็นได้แค่ทงเซิงเท่านั้นเปรียบเสมือนว่าหลักธรรมในสี่ตำราห้าคัมภีร์ คือหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองแต่ทำไมถึงเท่ากับสองในหนังสือไม่ได้บอก ต้องตระหนักรู้เองหากใครเข้าใจแจ่มแจ้ง ก็สามารถก้าวหน้าอย่างรวดเร็วและรุ่งเรืองถึงขีดสุดบางคนตระหนักรู้ไม่ได้ ก็เสียเวลาไปตลอดชี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1049
นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!ยิ่งกว่านั้นหลี่หลงหลินเป็นศัตรูกับเหล่าบัณฑิตทั่วหล้า ตั้งแต่แรกก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ต่อให้เขาเขียนผลงานที่ทำให้โลกตะลึงออกมา เหล่าบัณฑิตก็ไม่มีทางยอมรับ!สรุปแล้วคำพูดของหลี่หลงหลินนั้นเกินจริงไปมาก เป็นการคุยโวเสียยิ่งกว่าความเป็นจริงซูเฟิ่งหลิงยิ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ราวกับแมวน้อยที่ถูกกระตุ้นให้คันจนทนไม่ไหว “ตกลงเจ้าเขียนอะไรไว้กันแน่ เอาออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ! อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ไม่ได้! ตอนนี้ยังเปิดเผยไม่ได้ เดี๋ยวจะยุ่ง! แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าสิ่งที่ข้าเขียนชื่อว่าปรัชญาแห่งจิต การรู้และการกระทำต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม!”อย่าว่าแต่หลี่หลงหลินที่เป็นองค์ชายเสเพลที่ไม่รู้หนังสือเลยต่อให้เป็นบัณฑิต หรือแม้แต่นักปราชญ์กลับชาติมาเกิดใช้เวลาสามวันเขียนตำราลัทธิขงจื๊อ แถมยังก่อตั้งสำนัก สร้างความรู้ใหม่ สืบทอดความรู้จากนักปราชญ์โบราณ มันช่างน่าตกตะลึงเกินไป!แต่เขาเป็นนักลอกเลียนวรรณกรรมเขียนเองไม่ได้ ก็ลอกไม่ได้หรือไง?ครั้งนี้สิ่งที่หลี่หลงหลินลอกมาคือปรัชญาแห่งจิตใจของหวังหยางหมิงแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1048
เมื่อจดหมายนิรนามมีจำนวนมาก ย่อมต้องมีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไปในบรรดาจดหมายเหล่านั้น มีจดหมายจำนวนมากที่เป็นเรื่องโกหก สร้างขึ้นเพื่อระบายความโกรธแค้นยังมีจดหมายอีกส่วนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นจดหมายจากบัณฑิตสำนักปราชญ์ ตั้งใจจะสร้างขึ้นให้เกิดความสับสนสิ่งที่ซูเฟิ่งหลิงต้องทำคือคัดเลือกจดหมายนิรนามที่สร้างขึ้นอย่างหยาบๆ เหล่านี้ออกฟังดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วเหนื่อยมากหลังจากสามวัน ซูเฟิ่งหลิงก็ตาลาย ปวดหัว มองจดหมายแล้วแทบจะอาเจียนในที่สุดหลี่หลงหลินก็มาถึงเขาประจิมในที่สุด“เจ้าสุนัข!”“มาสักทีนะ!”“เจ้ามัวแต่ซ่อนตัว ปล่อยให้พวกเรายุ่งจนแทบตาย!”ซูเฟิ่งหลิงรีบเดินเข้าไปต้อนรับ ระบายความไม่พอใจแต่ในสายตาของหลี่หลงหลิน นางดูเหมือนกำลังออดอ้อนมากกว่า เขาจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “อ้ายเฟย ลำบากเจ้าแล้ว! ถ้าอย่างนั้นจูบเจ้าสักครั้งเป็นรางวัลแล้วกัน!”ซูเฟิ่งหลิงตกใจสะดุ้งโหยง รีบหลบหนีราวกับเห็นผี ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย “พวกพี่สะใภ้กำลังมองอยู่นะ! เจ้าไม่อายหรือไง!”หลี่หลงหลินหันไปเห็นลั่วอวี้จู๋ หลิ่วหรูเยียน และคนอื่นๆ เห็นพวกนางมีท่าทางเหนื่อยล้าก็รู้สึกสงสาร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1047
ฟังแล้วดูเหมือนง่ายแต่จริงๆ แล้วยากมากในอดีตจนถึงปัจจุบัน บัณฑิตในลัทธิขงจื๊อมีมากมายนับไม่ถ้วนแต่มีสักกี่คนที่ได้รับการยกย่องเป็นนักปราชญ์?นับได้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น!ทำไมนักปราชญ์ถึงยากนัก?คุณธรรม คุณูปการ และคำสอน ติดอยู่ที่ขั้นตอนไหนกันแน่? การสร้างคุณธรรมไม่ยากสุภาพบุรุษอ่านคัมภีร์ปราชญ์ ฝึกฝนตนเองและหล่อเลี้ยงจิตใจ ก็ย่อมมีคนดีมีศีลธรรมอยู่แล้วการสร้างคุณูปการก็ไม่ยากต่อให้สร้างคุณูปการใหญ่ไม่ได้ สร้างคุณูปการเล็กน้อย เช่น แก้ไขปัญหาน้ำท่วม สร้างประโยชน์สุขให้แก่ชาวบ้านอย่างน้อยที่สุด การบูรณะซ่อมแซมสำนักศึกษา ก็ถือเป็นการสร้างคุณูปการสิ่งที่ยากที่สุดคือการสร้างคำสอนการสร้างคำสอนคือการเขียนตำรา เผยแพร่แนวคิดลัทธิขงจื๊อของตนบางคนอาจจะบอกว่า การเขียนหนังสือไม่ใช่เรื่องยากไม่ว่าจะเป็นฉินฮั่นหยาง หรือเสิ่นชิงโจว บัณฑิตเหล่านี้ ใครบ้างที่ไม่เคยเขียนหนังสือสักสองสามเล่มจนลูกศิษย์ยกย่องแทบจะเหาะขึ้นฟ้าไปแล้วทำไมพวกเขาเป็นแค่บัณฑิต ไม่ใช่นักปราชญ์?เหตุผลง่ายๆหนังสือที่พวกเขาเขียน ไม่ว่าสำนวนจะไพเราะเลิศเลอเพียงใด ก็เป็นการเพิ่มเติมจากสี่ตำราห้าคัมภีร์เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1046
เขาประจิมจดหมายนิรนามหลั่งไหลเข้ามาดั่งหิมะหนิงชิงโหวและเหล่าบัณฑิตหยิ่งยโสกำลังจัดการกับจดหมายเหล่านี้ จนแทบไม่มีเวลาพักแต่จดหมายมีมากเกินไปจริงๆถึงจะพยายามแล้ว พวกเขาก็ยังจัดการไม่ทันจนสุดท้าย หนิงชิงโหวต้องขอความช่วยเหลือจากหลี่หลงหลินแต่หลี่หลงหลินไม่ได้มา มีแต่ซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ และหลิ่วหรูเยียนที่เดินทางมายังเขาประจิม“รัชทายาทล่ะขอรับ?”หนิงชิงโหวไม่เห็นหลี่หลงหลิน ก็รู้สึกแปลกใจซูเฟิ่งหลิงมุ้ยปาก “เจ้าสุนัขนั่น โรคขี้เกียจกำเริบอีกแล้ว! ซ่อนตัวอยู่ในห้องของ ไม่ยอมออกมา ให้พวกเรามาช่วยแทน!”ตอนนี้ภาพลักษณ์ของหลี่หลงหลินในสายตาชาวบ้านสูงส่งราวกับเทพเจ้าอาจจะมีแค่ซูเฟิ่งหลิงที่กล้าเรียกเขาแบบนั้นนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของสามีภรรยา คนนอกไม่ควรเข้าไปยุ่งแต่หลิ่วหรูเยียนรู้สึกไม่สบายใจ จึงแย้งว่า “น้องหญิง เจ้าเข้าใจองค์รัชทายาทผิดแล้ว! เขาไม่ได้ขี้เกียจ แต่กำลังทำสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งอยู่ต่างหาก”ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกหึงหวง “เรื่องสำคัญ? ข้าไม่เห็นรู้เลย? แล้วพี่สะใภ้สี่รู้ได้อย่างไร?”ใบหน้าสวยของหลิ่วหรูเยียนแดงก่ำ รีบแก้ตัว “องค์รัชทายาทขังตัวเองอยู่ในห้อง
