บทที่ 445

“เจ้าเก้า!”

ฮ่องเต้หวู่มองหลี่หลงหลินแล้วพูดอย่างเย็นชา “จริงหรือ?”

หลี่หลงหลินไม่ปฏิเสธ “เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”

ปัง!

ฮ่องเต้หวู่เดือดดาลมาก “วุ่นวายมาตั้งนาน! เสด็จแม่ถูกหลินกุ้ยเฟยทำร้ายจริงๆ! เจ้าเก้า เจ้ายังมีอะไรจะพูดหรือไม่?”

หลี่หลงหลินยิ้มอย่างเย็นชา สายตาจ้องมองไปที่ฉินกุ้ยเฟยและพูดว่า “เมื่อครู่นี้ลูกพูดเพียงว่า เสด็จแม่ของลูกป่วย แต่ไม่ได้พูดว่าป่วยเป็นไข้มาลาเลีย! ลูกแค่อยากจะทราบว่าฉินกุ้ยเฟยรู้ได้อย่างไรว่าเสด็จแม่ป่วยเป็นไข้มาลาเรีย?”

“หรือว่าเจ้ารู้นานแล้ว?”

สีหน้าของฉินกุ้ยเฟยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะถูกหลี่หลงหลินตบ ชั่วขณะหนึ่งก็กังวลมากจนพูดความจริง

“ข้าก็แค่เดา...ไม่ได้หรือ?”

ฉินกุ้ยเฟยอ้ำอึ้ง ก่อนจะโต้แย้ง

หลี่หลงหลินมีสีหน้าเย็นชา แล้วตะคอกไปว่า “เดาหรือ? เช่นนั้นเจ้าก็เดาเก่งมากเลยนะ! ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองทายดูสิว่าใครจะเป็นโรคมาลาเรียรายต่อไป? เสด็จพ่อหรือเปล่า!”

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ส่งเสียงฮือฮา

ก็เท่ากับว่าหลี่หลงหลินตำหนิฉินกุ้ยเฟยว่านางคือเบื้องหลังของการแพร่ระบาดไข้มาลาเรีย!

และไม่ใช่แค่หลินกุ้ยเฟยกั