로그인공유
บทที่ 440
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 441
ถ้าปาฏิหาริย์เกิดขึ้นล่ะ?ยิ่งไปกว่านั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลี่หลงหลินสร้างปาฏิหาริย์!สงครามที่เขาทิศประจิม เป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้นใครจะคิดได้ว่าทหารม้าเหล็กซีเหลียง ซึ่งมีประสบการณ์การต่อสู้มาหลายร้อยครั้ง ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของกองทัพใหม่ตระกูลซูที่เพิ่งสร้างขึ้นมาได้ฮ่องเต้หวู่โบกมือแล้วพูดกับหลี่หลงหลิน “ไปเถอะ! หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง!”เมื่อพูดจบแล้วฮ่องเต้หวู่นั่งยองๆ ลงที่หน้าเตียง จับมือไทเฮาเอาไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไรอีกหลี่หลงหลินจับมือเล็กๆ ของซุนชิงไต้ แล้วออกไปจากตำหนักชิงหนิง“ซวยแล้ว ซวยแล้ว”ใบหน้าของซุนชิงไต้ตื่นตระหนก ร้อนรนเหมือนกำลังจะร้องไห้ “องค์ชายเก้า ครั้งนี้เจ้ามั่นใจเกินไป! เจ้าคิดว่าข้าจะมีทางช่วยเหลือไทเฮาอย่างนั้นหรือ! ข้าพูดไปหลายครั้งแล้ว ข้าทำไม่ได้จริงๆ...”หลี่หลงหลินมีสีหน้านิ่งสงบ “พี่สะใภ้สาม ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วว่าข้าเป็นหมอเทวดา สามารถรักษาโรคมาลาเรียได้! เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่เชื่อล่ะ?”น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของซุนชิงไต้เป็นประกาย “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อ แต่เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโรคมาลาเลียคืออะไร”หลี่หลงหลินหัวเราะออกมา “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 442
ซุนชิงไต้หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ออกมา จดบันทึกไปพร้อมกับวิ่ง นางดูจริงจังมากราวกับนักเรียน “โรคมาลาเรียสามารถติดต่อจากยุงได้ด้วยสินะ! แล้วสิ่งที่ก่อให้เกิดโรคด้วย เรียกว่าอะไรนะ ข้าจะจดเอาไว้”หลี่หลงหลินทวนซ้ำอีกครั้ง อย่างไม่รำคาญซุนชิงไต้ขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ตามที่เจ้าพูด ตราบใดที่ไล่ยุงออกไปได้ โรคมาลาเรียมันสามารถป้องกันได้! แต่ไทเฮาติดโรคไปแล้ว ดังนั้นควรทำอย่างไร...”หลี่หลงหลินพูดอย่างใจเย็น “มียาพิเศษในการรักษาโรคมาลาเรีย! เรียกว่ายาจินจีน่าซวงหรือเรียกอีกอย่างว่ายาควินิน!”ซุนชิงไต้เหมือนได้พบกับสมบัติล้ำค่า จึงรีบบันทึกมันไว้ “ยาควินิน ชื่อแปลก ใช่ยาจีนหรือไม่? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”หลี่หลงหลินอธิบายว่า “เจ้าไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ถูกแล้ว ยาควินินทำมาจากเปลือกของต้นจินจีน่า! ต้นไม้นี้เกิดในต่างแดน! ห่างจากต้าเซี่ยหลายพันลี้...”เมื่อซุนชิงไต้ได้ยินดังนั้น นางก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันทีหลี่หลงหลินพูดสรุปสั้นๆ ทั้งยาควินิน ทั้งต้นจินจีน่าที่แท้ก็เป็นของจากต่างแดนดินแดนเหล่านั้นต่างจากเกาะสวรรค์ต่างแดนที่เหล่าผู้แสวงหาเซียนและยาอายุวัฒนะเหล่านั้นสร้างขึ้นมาเพ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 443
หลี่หลงหลินรีบดึงซุนชิงไต้เข้ามาตรงหน้า แล้วกล่าวว่า “นางคือสะใภ้สามของข้า หมอเทวดาซุนชิงไต้! นางรักษาอาการเบื่ออาหารของเสด็จพ่อได้! ท่านไม่ต้องห่วง นางมีวิธีรักษาอาการป่วยของท่านอย่างแน่นอน”ซุนชิงไต้เข้าใจว่าหลี่หลงหลินตั้งใจกล่าวเช่นนี้เพื่อปลอบใจหลินกุ้ยเฟยดังนั้นนางจึงแสดงคล้อยตามไปด้วย “ใช่แล้ว กุ้ยเฟย อาการป่วยของท่านรักษาได้ง่ายมาก”หลินกุ้ยเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “ในเมื่อ พูดเช่นนั้น ข้าก็ไม่กังวลแล้ว!”หลี่หลงหลินเอ่ยปลอบใจ “เสด็จแม่ ท่านพักผ่อนเยอะๆ เถอะ! เดี๋ยวพอข้าต้มยาเสร็จแล้ว ข้าจะส่งให้!”หลินกุ้ยเฟยทนไม่ไหวแล้วจริงๆ นางจึงหลับตาลง ไม่นานก็หลับไปหลี่หลงหลินไปหาขวานมาหนึ่งด้าม และพาซุนชิงไต้ไปที่สวน เขารีบหาต้นจินจีน่าแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ นี่คือต้นจินจีน่าที่สามารถรักษาโรคมาลาเรียได้!”“เจ้าเคยเห็นที่อื่นบ้างหรือไม่?”ซุนชิงไต้นึกตั้งนาน ก่อนจะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน! ดูเหมือนว่าต้นไม้ต้นนี้จะมาจากต่างแดนจริงๆ! แต่ต้นไม้ต้นนี้สามารถรักษาโรคมาลาเรียได้จริงหรือ? เจ้าไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน?”หลี่หลงหลินยิ้มเจื่อน “ข้าอ่านมาจากหนังสือ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 444
ข่าวว่าไทเฮาทรงประชวรหนักก็ได้แพร่สะพัดไปอย่างเลี่ยงไม่ได้หลังจากเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ทราบเรื่อง ก็พากันเข้าวังโดยเฉพาะองค์ชายเหล่านั้น ต้องวิ่งมาเร็วกว่าใคร!เหล่าสนมทั้งหลายที่มาความกตัญญูต่อหน้าฮ่องเต้ ก็มารวมตัวกันในตำหนักชิงหนิงและร้องไห้เสียงดังระงมแม้แต่ฮองเฮาหลู่และฉินกุ้ยเฟยก็มาด้วยตั้งแต่ฉินกุ้ยเฟยดื่มน้ำอุจจาระ มันก็ทำให้ความอยากอาหารของนางลดลงอย่างมาก นางผอมจนเสียรูปลักษณ์ และยิ่งทำให้นางดูน่ากลัวมากขึ้น!นางมองไปรอบๆ ไม่พบเงาของหลี่หลงหลินหรือหลินกุ้ยเฟย ก็กล่าวด้วยความโกรธ “ฮองเฮา องค์ชายเก้าคอยพร่ำบ่นว่าตนเองกตัญญูนักหนาทุกวันไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดเขากับหลินกุ้ยเฟยถึงได้มาช้าล่ะ?”“ความกตัญญูของเขาคงไม่ได้แกล้งทำออกมากระมัง?”ฮองเฮาหลู่ขมวดคิ้ว แล้วพูดกับฮ่องเต้หวู่ “เจ้าเก้ากับหลินกุ้ยเฟย ทำเกินไปแล้วจริงๆ!”ฮ่องเต้หวู่อธิบายว่า “เจ้าเก้ามาที่นี่แต่แรกแล้ว! เขาบอกว่าเขามีวิธีอาการประชวรของเสด็จแม่ เขากำลังไปหายา! ส่วนหลินกุ้ยเฟย ข้าเองก็ไม่แน่ใจ...”เหล่าราชวงศ์คนอื่นๆ ได้ยินว่าองค์ชายเก้าอาสารักษาไข้มาลาเรีย จึงเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ทันที“เจ้าเก้า ชอบคุยโวจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 445
“เจ้าเก้า!”ฮ่องเต้หวู่มองหลี่หลงหลินแล้วพูดอย่างเย็นชา “จริงหรือ?”หลี่หลงหลินไม่ปฏิเสธ “เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ!”ปัง!ฮ่องเต้หวู่เดือดดาลมาก “วุ่นวายมาตั้งนาน! เสด็จแม่ถูกหลินกุ้ยเฟยทำร้ายจริงๆ! เจ้าเก้า เจ้ายังมีอะไรจะพูดหรือไม่?”หลี่หลงหลินยิ้มอย่างเย็นชา สายตาจ้องมองไปที่ฉินกุ้ยเฟยและพูดว่า “เมื่อครู่นี้ลูกพูดเพียงว่า เสด็จแม่ของลูกป่วย แต่ไม่ได้พูดว่าป่วยเป็นไข้มาลาเลีย! ลูกแค่อยากจะทราบว่าฉินกุ้ยเฟยรู้ได้อย่างไรว่าเสด็จแม่ป่วยเป็นไข้มาลาเรีย?”“หรือว่าเจ้ารู้นานแล้ว?”สีหน้าของฉินกุ้ยเฟยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะถูกหลี่หลงหลินตบ ชั่วขณะหนึ่งก็กังวลมากจนพูดความจริง“ข้าก็แค่เดา...ไม่ได้หรือ?”ฉินกุ้ยเฟยอ้ำอึ้ง ก่อนจะโต้แย้งหลี่หลงหลินมีสีหน้าเย็นชา แล้วตะคอกไปว่า “เดาหรือ? เช่นนั้นเจ้าก็เดาเก่งมากเลยนะ! ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองทายดูสิว่าใครจะเป็นโรคมาลาเรียรายต่อไป? เสด็จพ่อหรือเปล่า!”เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ส่งเสียงฮือฮาก็เท่ากับว่าหลี่หลงหลินตำหนิฉินกุ้ยเฟยว่านางคือเบื้องหลังของการแพร่ระบาดไข้มาลาเรีย!และไม่ใช่แค่หลินกุ้ยเฟยกั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 446
รุ่งเช้าเกี้ยวก็มาถึงตำหนักชิงหนิงขันทีวิ่งเหยาะๆ ไปข้างฮ่องเต้หวู่แล้วกระซิบ “ฝ่าบาท หลินกุ้ยเฟเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ตกใจ เงยหน้าขึ้นทันที “หลินกุ้ยเฟย? นางป่วยเป็นไข้มาราเรียไม่ใช่หรือ? เหตุใดนางถึงมาที่ตำหนักชิงหนิง? ตามข้าไปดู!”องค์ชายและเหล่าสนมต่างประหลาดใจเมื่อได้ยินข่าวนี้ฉินกุ้ยเฟยดูก็เอ่ยเสียงขุ่นเคือง “ฮึ เป็นไข้มาลาเรียหรือ แต่ยังวิ่งไปไหนมาไหนไปทั่ว ดูท่าคงจะแกล้งป่วย”องค์ชายสี่และพวก ก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกันหลี่หลงหลินขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา แต่เดินตามฮ่องเต้หวู่ไปที่เกี้ยวม่านเปิดออก ก็เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามแต่ซีดขาวของหลินกุ้ยเฟย“เสด็จแม่...”ดวงตาของหลี่หลงหลินแดงก่ำ เขารีบก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงหลินกุ้ยเฟย “เสด็จแม่ เหตุใดท่านไม่พักผ่อนให้เต็มที่ล่ะ?”หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม่ดื่มยาของเจ้าแล้ว ร่างกายก็ดีขึ้นมาก ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหัว เอ่ยด้วยสีหน้ามืดมน “เสด็จแม่ยังไม่ฟื้น...”หลินกุ้ยเฟยปลอบใจนาง “ฝ่าบาท พระองค์ทำใจให้สบาย! ยาของเจ้าเก้ามีผลมหัศจรรย์! ในเมื่อรักษาหม่อมฉันได้ ก็ต้องรักษาไทเฮาได้เช่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 447
แม้ว่านางจะอ่อนแอมาก แต่อย่างน้อยก็สามารถกินอาหาร ดื่มโจ๊กได้บ้าง สติก็ยังชัดเจนมากฮ่องเต้หวู่ดีใจจนแทบคลั่ง ในที่สุดก็วางใจลงได้แล้ว กลับไปนอนต่อสักพักเมื่อเหล่าราชวงศ์องค์ชายเห็นว่าไทเฮาพ้นขีดอันตรายแล้ว รู้ว่าไม่มีอะไรน่าสนุกให้ดูอีก ก็พากันขอตัวลาหลี่หลงหลินช่วยพยุงหลินกุ้ยเฟยขึ้นไปบนเกี้ยว แล้วกลับไปที่ตำหนักฉางเล่อ“องค์ชาย!”“ครั้งนี้ เจ้ารักษาอาการประชวรของไทเฮาได้ ถือว่าสร้างความดีใหญ่หลวงนัก!”“ฮ่องเต้จะตอบแทนเจ้าอย่างงามแน่นอน!”หลินกุ้ยเฟยจับมือหลี่หลงหลินพร้อมกับยิ้มด้วยความรักความเมตตาหลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่! ท่านเองก็พักผ่อนเถอะ! อย่าลืมฆ่ายุงด้วย! ข้ามีงานอื่นต้องทำ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมท่าน!”หลินกุ้ยเฟยโบกมือ “เจ้าทำงานเหนื่อยมานานแล้ว ก็ควรกลับไปพักผ่อนบ้าง!”หลี่หลงหลินเดินออกจากประตูตำหนักฉางเล่อ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป กลายเป็นสีหน้าถมึงทึงแทนซุนชิงไต้ที่ตามหลังหลีหลงหลิน เห็นสีหน้าเจตนาร้ายของเขา นางก็ถามอย่างสงสัย “องค์ชายเก้า ไทเฮากับหลินกุ้ยเฟยก็เกือบจะหายจากไข้มาลาเรียแล้ว! เจ้าควรจะดีใจมิใช่หรือ?”หลี่หลงหลินส่ายหัว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 448
ซุนชิงไต้มีสีหน้าตะลึง ดวงตาคู่งามนั้นจ้องมองหลี่หลงหลินเว่ยซวินมาจริงๆ ด้วย!หรือว่าหลี่หลงหลินจะสามารถหยั่งรู้โชคชะตาได้ หรือว่าเขาเป็นเทพเซียนบนสวรรค์?ซุนชิงไต้ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วคิดอย่างจริงจังดูเหมือนว่านี่จะเป็นความเป็นไปได้ที่ไร้สาระถ้าเขาไม่ใช่เทพเซียน แล้วเขาจะทำผงปรุงรสไก่ที่อร่อยขนาดนี้ออกมาได้อย่างไรกระทั่งยังรู้จักต้นจินจีน่าที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้อีกเว่ยซวินก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของหลี่หลงหลินเอาไว้แน่น “องค์ชายเก้า โชคดีที่ท่านยังไม่ไป! ช่วยด้วย...”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ช่วยด้วย? ชีวิตใคร?”เว่ยซวินเอ่ยด้วยสีหน้าโศกเศร้า “แน่นอนว่าเป็นชีวิตของข้า! องค์ชายเก้า ข้าพูดเรื่องดีๆ ของท่านต่อหน้าฝ่าบาทไปไม่น้อย! ท่านห้ามเห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วยเด็ดขาด!”นี่ไม่ใช่เรื่องโกหกตั้งแต่หลี่หลงหลินให้ข้อเสนอกับฮ่องเต้หวู่ หลังจากก่อตั้งองครักษ์เสื้อแพรเว่ยซวินก็ได้รับประโยชน์มากมายแม้ว่าเว่ยซวินจะเป็นขันที แต่นิสัยเดิมก็ยังคงโลภมากแต่เขาเป็นคนฉลาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งชำนาญเรื่องการเลือกข้างไม่เช่นนั้น เขาก็คงยืนหยัดอยู่ในราชสำนักไม่ได้มาหลายสิบปีขนาดนี้
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
