LOGINShare
บทที่ 336
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 337
ถ้าประกาศออกไปว่าเป็นคนขององค์ชายหกที่บุกเข้าไปในคุก ฆ่าคนและวางเพลิง ชาวบ้านจะต้องโกรธแค้นอย่างแน่นอน ก่อให้เกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โต! ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้หวู่จึงต้องการคนมาช่วยรักษาความสงบเรียบร้อยในเมืองหลวงอย่างเร่งด่วน เหล่าขุนนางทั้งหมดก้มหน้าไม่พูดอะไร การรักษาความสงบเรียบร้อยเป็นเรื่องของแม่ทัพ พวกเขาเป็นข้าราชการ จะช่วยอะไรได้ล่ะ? สายตาของฮ่องเต้หวู่ที่เต็มไปด้วยความคาดหวังจับจ้องไปที่หลี่หลงหลิน: “เจ้าเก้า เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร?” หลี่หลงหลินเข้าใจทันที ฮ่องเต้หวู่กำลังคิดถึงทหารพ่ายศึกของตระกูลซูอีกแล้ว! พระองค์ต้องการยืมกองกำลังทหารชั้นยอดนี้มาช่วยรักษาความสงบเรียบร้อยในเมืองหลวง สำหรับฮ่องเต้หวู่ นี่เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล แต่หลี่หลงหลินย่อมไม่สามารถยอมรับสิ่งนี้ได้! ทหารพ่ายศึกหนึ่งพันนายนี้ เป็นเหมือนประกายไฟสุดท้ายของกองทัพตระกูลซู! ประกายไฟเล็ก ๆ สามารถลุกลามเป็นไฟใหญ่ได้ ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ จิตวิญญาณของกองทัพตระกูลซูก็ยังอยู่! ถ้าพวกเขาถูกฮ่องเต้หวู่ยืมตัวไป กองทัพตระกูลซูที่หลี่หลงหลินสร้างขึ้นใหม่ จะยังเป็นกองทัพตระกูลซูอยู่อีกหรือ?
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 338
ฮ่องเต้หวู่มองทอดสายตาไปยังเว่ยซวิน ถามว่า: “เว่ยกงกง เจ้าเก้าเสนอให้จัดตั้งองครักษ์เสื้อแพร และเสนอให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการ เจ้าคิดเห็นอย่างไร?” เว่ยซวินสมองอื้ออึง ยังไม่ทันได้ตอบสนอง อำนาจของขันทียิ่งใหญ่หรือไม่? แน่นอนว่าใหญ่! แต่อำนาจของขันที แม้จะใหญ่ ก็จำกัดอยู่แค่ในราชสำนัก! พูดตรง ๆ ขันทีก็แค่สามารถโต้เถียงกับข้าราชการและเล่นเกมการเมืองได้เท่านั้น ถ้าเจอคนที่ไม่ฟังเหตุผล เช่น หลีเฟิงอวิ๋น ท่านอ๋องที่มีอำนาจทหารแบบนี้ ขันทีก็ไร้ประโยชน์! เว่ยซวินยังจำได้ว่า หลีเฟิงอวิ๋นถือดาบบุกเข้ามาในตำหนักหยั่งซิน หมายมาดจะทำร้ายฮ่องเต้หวู่ มีเพียงเขาคนเดียวที่ยืนขวางหลีเฟิงอวิ๋น พยายามปกป้องฮ่องเต้หวู่ สุดท้ายก็ถูกเตะกระเด็นออกไป ความรู้สึกอับอายและไร้ทางสู้แบบนั้น เว่ยซวินไม่อยากลิ้มรสอีกเป็นครั้งที่สองในชีวิตนี้! ถ้าตอนนั้น เว่ยซวินมีองครักษ์เสื้อแพรที่รู้เรื่องวรยุทธ์อยู่ข้าง ๆ สักสองสามคน หลีเฟิงอวิ๋นจะกล้าทำตัวอวดดีแบบนั้นหรือ? เว่ยซวินกระหายอำนาจทางทหารมานานแล้ว นี่คือเหตุผลที่เว่ยซวินส่งลูกบุญธรรมไปอยู่ในกองทัพ! แต่สุดท้าย ก็เพราะไปทำให้จางเฉวียนหรงกั๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 339
จิ้งจอกเฒ่าอย่างตู้เหวินยวน ก็มองออกว่าฮ่องเต้หวู่กำลังคิดถึงทหารพ่ายศึกของตระกูลซู การปลดเจ้าเมืองเมืองหลวงก็เป็นสัญญาณเตือนแล้ว! ถ้าหลี่หลงหลินตกลงมอบทหารพ่ายศึกของตระกูลซูให้ฮ่องเต้หวู่ ฮ่องเต้หวู่จะต้องแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นเจ้าเมืองเมืองหลวงอย่างแน่นอน! เพราะท้ายที่สุดแล้ว นอกจากหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถบัญชาการทหารพ่ายศึกของตระกูลซูได้! และถ้าหลี่หลงหลินเป็นเจ้าเมืองเมืองหลวง อำนาจในมือของเขาก็จะใหญ่เกินไป คุกคามผลประโยชน์ของกลุ่มข้าราชการ นี่คือสิ่งที่ตู้เหวินยวนและคนอื่น ๆ ไม่อยากเห็น ดังนั้น เมื่อฮ่องเต้ต้องการจัดตั้งองครักษ์เสื้อแพร พวกเขาจึงทำได้แค่ยอมรับ! แต่ไม่คาดคิดเลยว่า หลี่หลงหลินกลับให้เว่ยซวินเป็นผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร และให้จางอี้บุตรชายของหรงกั๋วกงเป็นรองผู้บัญชาการ ด้วยวิธีนี้ ทำให้เกิดความสมดุลระหว่างอำนาจของขันทีและชนชั้นสูง และใช้องครักษ์เสื้อแพรทำให้ขันทีและชนชั้นสูงร่วมมือกัน จากนี้ไป กลุ่มข้าราชการจะมีที่ยืนอีกหรือ? ตู้เหวินยวนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากระโดดตัวออกมาคัดค้าน: “ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่เห็นด้วย...” ข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 340
พบองค์ชายหกแล้วหรือ? ทุกคนต่างตกตะลึง ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทา: “เจ้าสาม จริงหรือ? เจ้าพบเจ้าหกแล้วหรือ? คนอยู่ไหน? รีบพามาเขามาเร็ว!” หลีเฟิงอวิ๋นโค้งคำนับ: “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ! คนข้างนอกนำเขาขึ้นมา!” ทันใดนั้นก็มีองครักษ์หลายคนเข็นรถเข้ามา บนรถมีโลงศพวางอยู่! ฮ่องเต้หวู่ตะลึง: “นี่...นี่มันอะไรกัน?” หลีเฟิงอวิ๋นพูดอย่างเย็นชา: “กราบทูลเสด็จพ่อ ศพของเจ้าหกอยู่ในโลงศพนี่” ข้าราชการทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างตกตะลึง องค์ชายหกสิ้นพระชนม์แล้วหรือ? สิ่งที่หลีเฟิงอวิ๋นนำกลับมาคือศพของพระองค์หรือ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่! หลี่หลงหลินก็มีสีหน้าตกใจ เขาจ้องมองไปที่โลงศพ ชีวิตของเจ้าหก เขาเป็นคนช่วยไว้ เพื่อล่อให้งูออกจากรู หาตัวผู้บงการที่อยู่เบื้องหลัง! ตอนนี้ เจ้าหกตายแล้ว! ในหัวของหลี่หลงหลินมีเพียงคำสี่คำผุดขึ้นมา - การฆ่าปิดปาก! คนที่พบศพเป็นคนแรก มีโอกาสสูงมากที่จะเป็นฆาตกร! กล่าวคือ ถ้าเจ้าหกตายแล้วจริง ฆาตกรก็น่าจะเป็นหลีเฟิงอวิ๋น! ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการล่มสลายของกองทัพตระกูลซู ก็ต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน! ร่างกายของซูเฟิ่งหลิงสั่นเทา ดวงตาจ้องมอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 341
ยิ่งไปกว่านั้นเหตุใดเผ่าหมานจึงบุกเข้าคุกหลวงและจับตัวองค์ชายหกไป?ภายในนี้มีจุดน่าสงสัยมากเกินไปแล้ว!ฮ่องเต้หวู่ไม่มีวันหลงเชื่ออย่างง่ายดาย!หลี่เฟิงอวิ๋นเอ่ยปาก “เสด็จพ่อ ลูกนำศพของเผ่าหมานกลับมาด้วย! บัดนี้อยู่ที่ภายนอกพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วแน่น “ไป! ตามเราออกไปดู!”เหล่าขุนนางเองก็แปลกใจมากภายในใจ เดินตามหลังฮ่องเต้หวู่ มาที่นอกตำหนักกลิ่นคาวเลือดชำแรกจมูกศพมากมายวางเกลื่อนลาน ใบหน้าบิดเบี้ยว เปียผม ก็คือคนเผ่าหมานอย่างแท้จริง!ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงพรึงเพริด “พวกเขา พวกเขาก็คือนักฆ่าที่ฆ่าเจ้าหกกระนั้นรึ?”หลี่เฟิงอวิ๋นพยักหน้า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ! ลูกสงสัยว่ามีคนสอดแนมเผ่าหมานจำนวนมากลอบเข้ามาถึงเมืองหลวง วางแผนชั่วร้าย! ลูกขอพระราชทานอนุญาตให้ทหารม้าหุ้มเกราะแห่งซีเหลียงสามพันคนเข้าเมืองหลวง ตามล่าคนสอดแนม ปกป้องความสงบ!”ตู้เหวินยวนคุกเข่าในทันใด “ฝ่าบาท คิดไม่ถึงมีคนเผ่าหมานมากเพียงนี้ลอบเข้าเมืองหลวง! ไม่ปลอดภัยเกินไปแล้ว! ซีเหลียงอ๋องซื่อสัตย์ภักดี ทำเพื่อปกป้องราษฎร์! ฝ่าบาทได้โปรดรับข้อเสนอของเขา ให้ทหารม้าหุ้มเกราะแห่งซีเหลียงเข้าเมืองหลวงด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 342
หลี่เฟิงอวิ๋นสงสัย “เช่นนั้นจะทำเยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินอธิบาย “หากราษฎร์ตื่นตระหนก ก็ต้องหาทางหนี! หากเหล่าราษฎร์ล้วนหนีไปทั้งหมดแล้ว เมืองหลวงกลายเป็นเมืองร้างแห่งหนึ่ง เมื่อนั้นร้านรวงปิดตัวลง ซบเซาไปทั้งหมด กิจการของใต้เท้าทุกท่านก็ต้องจมดิ่งลง!”ได้ยินถ้อยคำนี้ เหล่าขุนนางชนชั้นสูงต่างมีสีหน้าไม่สบอารมณ์องค์ชายเก้ามิได้เจตนาพูดให้ผู้อื่นตกใจเมื่อไม่นานมานี้ราคาของร้านค้า ที่ดิน ที่นา ทั้งหมดล้วนจมดิ่งภายในระยะเวลาอันสั้นทรัพย์สินภายในมือของพวกเขาก็ละลายหายไปกับสายน้ำ ชนิดที่ว่าไร้ค่าไปแล้วประสบการณ์น่าหวาดกลัวเพียงนี้ พวกเขาไม่อยากประสบอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะเหล่าชนชั้นสูงรีบคัดค้านในทันใด “กองทัพทหารม้าหุ้มเกราะแห่งซีเหลียงเข้าเมือง ส่งผลกระทบมากเกินไป กระหม่อมไม่เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”ขุนนางบุ๋นก็มิใช่เหล็กหนึ่งก้อนโดยเฉพาะยามเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตน มีขุนนางบุ๋นไม่น้อยหวั่นไหวแล้วเสนาบดีสองสามคนแปรพักตร์ “แม้ว่าซีเหลียงอ๋องทำความดีความชอบ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องโอ้อวดใหญ่โตเพียงนี้ กองทัพใหญ่เข้าเมือง ชวนให้คนตื่นตระหนก!”หลี่หลงหลินสบโอกาสพูด “ใช่แล้ว! กองทัพทหารม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 343
เว้นเสียแต่ตู้เหวินยวนแล้ว ทั้งหมดที่เหลืออยู่ล้วนเข้าไปยืนฝั่งหลี่หลงหลินตู้เหวินยวนถอนหายใจ “ซีเหลียงอ๋อง มิใช่ข้าไม่ช่วยท่าน แต่เพราะท่าน...เสียอำนาจใหญ่ไปแล้ว!”สุดท้ายตู้เหวินยวนจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็เลือกฝั่งหลี่หลงหลิน“พวกเจ้า...”หลี่เฟิงอวิ๋นยืนโดดเดี่ยวเพียงลำพังที่ฝั่งหนึ่ง ใกล้ระเบิดโทสะเต็มทีขุนนางบุ๋นเหล่านี้ ไม่มีความหนักแน่นเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดล้วนเป็นคนต่ำต้อยเห็นเพียงผลประโยชน์กลุ่มหนึ่ง!ช่างเป็นตัวไร้ประโยชน์โดยแท้!หลี่หลงหลินมีสีหน้าภาคภูมิใจ ยังจงใจเยาะหยันอีกด้วย “พี่สาม! ท่านพูดว่าเสด็จพ่อหัวเดียวกระเทียมลีบ! ดูท่านตอนนี้เถอะ ตกลงผู้ใดถูกตีตัวออกห่างกันแน่?”ฮ่องเต้หวู่อารมณ์ดีมาก ตบมือพูดยิ้มๆ “เจ้าเก้า พูดได้ดี!”“เจ้าเก้า พวกเรารอดูก่อนเถอะ!”หลี่เฟิงอวิ๋นโมโหแทบแย่ หมุนตัวได้ก็จากไปแล้วแม้ว่าทหารซีเหลียงสามพันคนไม่สามารถเข้าเมืองหลวงได้แต่เป้าหมายของหลี่เฟิงอวิ๋นสำเร็จแล้ว!เขาสามารถอ้างเหตุผลจับคนสอดแนมเผ่าหมาน สร้างชื่อเสียงอยู่ในเมืองหลวงต่อไปได้แล้ว!ภายภาคหน้าก็รอโอกาสเท่านั้น!หลี่หลงหลิน เจ้าสุนัขชั่วคนนี้ สักวันหนึ่งจะต้องชดใช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 344
“เขียนอักษร?” เพียงฮ่องเต้หวู่ได้ยินก็ตื่นเต้นขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อคืนเพลิงไหม้คุกหลวงลุกลามออกไป อย่างน้อยก็มีราษฎร์นับร้อยคนประสบภัยหากราชสำนักออกหน้า สร้างบ้านเรือนให้พวกเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องใช้เงินราวหนึ่งแสนตำลึง!ขอเพียงเขียนอักษรให้เจ้าเก้า ก็สามารถแลกกับเงินหนึ่งแสนตำลึงได้แล้ว?การค้าขายนี้ ได้กำไรเกินไปแล้วกระมัง!งานเขียนอักษรของฮ่องเต้หวู่เปิดเผยออกไปน้อยมากมิใช่เขาไม่ชอบเขียนอักษร แต่เพราะทักษะการเขียนอักษรของเขาแย่มากเกินไปเขาเป็นพวกยิ่งแย่มากเพียงใดก็ยิ่งชอบมากเพียงนั้นยามว่างไม่มีอะไรทำ ฮ่องเต้หวู่ลอบฝึกเขียนอักษรภายในตำหนัก หวังว่าสักวันหนึ่งจะสามารถทำให้พวกบัณฑิตเหล่านั้นอ้าปากค้างได้!“ได้!”“สหายเว่ย เจ้ารีบไปเตรียมสี่สิ่งล้ำค่าในห้องหนังสือ!”ฮ่องเต้หวู่รีบรับปาก ออกคำสั่งเว่ยซินเว่ยซวินรีบเตรียมกระดาษหมึกพู่กันแท่นฝนหมึก ยังช่วยฮ่องเต้หวู่ฝนหมึกด้วยตนเองอีกด้วยฮ่องเต้หวูจับพู่กัน ท่วงท่างดงาม เอ่ยถามหลี่หลงหลิน “เขียนอะไร?”หลี่หลงหลินครุ่นคิด เอ่ยปาก “เสด็จพ่อ พระองค์เป็นผู้ซื่อสัตย์จริงใจ จักรพรรดิอันดับหนึ่ง! ก็เขียนสี่พยางค์นี้...หนึ่งใน
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
