LOGINShare
บทที่ 297
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 298
ฮ่องเต้หวู่เดือดดาลอย่าง กลุ่มขุนนางก็พากันถอยออกไปเพียงชั่วพริบตาเดียว ภายในท้องพระโรงก็เหลืออยู่ไม่กี่คนแล้ว หลี่หลงหลินอยากจะฉวยโอกาสนี้หนีไปเช่นกัน แต่กลับถูกฮ่องเต้หวู่เรียกเอาไว้ “เจ้าเก้า เจ้ามานี่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า!”“พ่ะย่ะค่ะ”หลี่หลงหลินพยักหน้า ในใจกลับรู้สึกกลัวเสด็จพ่อหักหน้าไม่สำเร็จ ก็เลยอยากระบายความโกรธมาที่ตนงั้นหรือ?อยู่กับฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่กับเสียจริงๆ!ฮ่องเต้หวู่คว้ามือของหลี่หลงหลิน แล้วกล่าวด้วยสีหน้ามีเมตตา “เจ้าเก้า ความกตัญญูของเจ้านั้นน่าชื่นชม ข้าปลาบปลื้มยิ่งนัก! ในเมื่อหนิงชิงโหวเป็นบัณฑิตจอหงวนที่มีความสามารถ เรื่องส่งผู้ตรวจการกองทัพไปก็พอเท่านี้เถอะ!”เว่ยซวินที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็มีสีหน้ามืดมนวุ่นวายมาจนถึงช่วงสุดท้าย ไม่เพียงแต่พยายามเสียเปล่า แต่ยังล่วงเกินหลี่หลงหลินด้วยคราวนี้ พวกเขาเสียเปรียบใหญ่หลวงจริงๆ!ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังชื่นชมองค์ชายเก้ามากไม่ว่าจะด้วยเป้าหมายอะไร เขาก็ต้องหาทางแก้ไขความสัมพันธ์กับองค์ชายเก้าให้ได้เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้หวู่ไม่โกรธ หลี่หลงหลินจึงกล่าวอย่างมีความสุข “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”ฮ่องเต้หวู่ตบไหล่ข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 299
ถ้าให้พูดตรงๆ เลย มันเป็นเพียงห้องลับที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อยเท่านั้นไม่มีคบเพลิง หรือโคมไฟ บนเพดานนั้นมีไข่มุกเรืองแสงห้อยอยู่หลายเม็ด ส่องแสงอ่อนโยนออกมา ช่วยขับไล่ความมืดบริเวณรอบๆ ว่างเปล่า ไม่มีทองหรือเงินอะไรเหล่านั้น มีชั้นวางสองสามชั้นตรงมุม ปิ่นปักผมทองคำดอกไม้ไข่มุกวางกระจัดกระจายอยู่บนนั้น...มีเพียงสองคำเท่านั้น นั่นคือยากจน!เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ห้องลับของตู้เหวินยวนในบ้านพักตากอากาศเขาทิศประจิมยังมีสมบัติมากกว่าในนี้อีก!เป็นถึงฮ่องเต้ แต่กลับยากจนกว่าขุนนางหรือนี่?หรือเว่ยซวินจะเล่นตุกติกอะไร?นี่มันแทบไม่ใช่ห้องสมบัติส่วนพระองค์เลยหลี่หลงหลินกล่าวด้วยความไม่พอใจ “เว่ยกงกง ที่ที่เสด็จพ่อพูดถึง ใช่ที่นี่จริงๆ หรือ? เจ้าไม่ได้พาข้ามาผิดที่ใช่หรือไม่? ข้าได้ยินมาว่า ห้องสมบัติส่วนพระองค์เต็มไปด้วยภูเขาเงินภูเขาทอง...”เว่ยซวินถอนหายใจ “คำสั่งของฝ่าบาท บ่าวจะกล้าแกล้งทำเป็นฉลาดน้อยได้อย่างไร? เมื่อก่อนมีเงินซ่อนอยู่ในนี้ไม่น้อย ล้วนเป็นเงินที่ฝ่าบาททรงเก็บหอมรอมริบอย่างยากลำบาก!”“องค์ชายเองก็ทรงทราบสถานการณ์ทางการเงินในปัจจุบันของราชสำนักดี!”“ฝ่าบาทต้องเอาสมบัต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 300
หลี่หลงหลินใส่ปิ่นปักผมเข้าไปในเสื้อ หลังจากออกจากวังก็ตรงไปที่ตระกูลซูซูเฟิ่งหลิงกำลังฝึกทหารอยู่ที่เขาทิศประจิม เมื่อไม่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของสาวน้อยผู้นี้ ตระกูลซูก็กลับมาสงบดังเดิมหลี่หลงหลินเดินตรงไปที่เรือนป่าไผ่อันงดงาม แล้วเจอกับกงซูหว่านสะใภ้รองซึ่งสวมชุดกระโปรงสีดำดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งกงซูหว่านยังคงดูเย็นชา ไม่ให้ใครเข้าใกล้ เขาเหลือบมองมองหลี่หลงหลินแล้วพูดว่า “องค์ชายเก้า เหตุใดวันนี้ถึงว่างมาหาข้าได้ล่ะ?”หลี่หลงหลินยิ้มแย้ม “พี่สะใภ้คนรอง เครื่องทอผ้าพวกนั้น...”กงซูหว่านพูดอย่างเย็นชา “งานใกล้จะเสร็จแล้ว”หลี่หลงหลินจึงถือโอกาสหยิบปิ่นปักผมสีทองออกจากเสื้อแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นของขวัญจากเสด็จพ่อของข้า บอกว่าเป็นไข่มุกทางใต้ล้ำค่าอย่างยิ่ง ข้าเลยได้เอาของคนอื่นมาแสดงน้ำใจ มอบให้พี่สะใภ้รองเป็นของขวัญขอบคุณ...”กงซูหว่านแม้แต่ดูก็ยังไม่ดี ออกปากไล่แขกทันที “วางมันไว้ตรงนั้นล่ะ! ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ก็เชิญกลับไปเถอะ!”หลี่หลงหลินถอนหายใจในใจถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปเมื่อเห็นปิ่นทองไข่มุกทางใต้อันนี้ จะต้องตาลุกวาวและสติหลุดไปแล้วพี่สะใภ้รองกลับไม่สนใจเลยแม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 301
น่าเสียดายที่ซูเฟิ่งหลิงอยู่ที่นั่นด้วย ท่าทางของนางราวกับจะกินคน เขาถึงได้หยุด หลี่หลงหลินกลับไปที่จวนสกุลซูได้โดยมีซูเฟิ่งหลิงช่วยประคอง เมื่อเข้าไปในห้องของตนเอง ปัง! ซูเฟิ่งหลิงก็โยนหลี่หลงหลินลงบนเตียงอย่างไม่เกรงใจ หลี่หลงหลินร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด: "นี่เจ้ากำลังจะฆ่าสามีของเจ้านะ!" ซูเฟิ่งหลิงขบเม้มริมฝีปากของนางและพูดอย่างแข็งกร้าว: "ก็สมควรแล้ว! ใครใช้ให้ท่านส่งสายตาให้คณิกาเหล่านั้นบนโต๊ะเหล้าล่ะ! หึ ยังอยากไปสำนักการสังคีตอีกหรือ? ถ้าท่านกล้าไป เชื่อหรือไม่ว่าข้าตอนท่านแน่!" เห็นได้ชัดว่าซูเฟิ่งหลิงกำลังหึง หลี่หลงหลินหยิบปิ่นปักผมทองคำออกมาจากหน้าอก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ดูความใจแคบของเจ้าสิ! นี่คือสิ่งที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ ไข่มุกจากใต้ทะเลบนนั้นมีมูลค่ามหาศาลเลยนะ..." ฟิ้ว! ซูเฟิ่งหลิงโยนปิ่นปักผมออกไปนอกหน้าต่างไปทันที และพูดอย่างโกรธเคือง : "ใครสนใจกันล่ะ!" หลี่หลงหลินพูดไม่ออก เจ้าผู้หญิงที่ทำตัวเยี่ยงบุรุษผู้นี้ เจ้าไม่ชอบเครื่องประดับเงินทองก็ช่างเถอะ ข้าเอาไปมอบให้ผู้หญิงคนอื่นก็ได้! ทำไมเจ้าถึงทิ้งมันตามอำเภอใจแบบนี้ อย่างน้อยมูลค่าของม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 302
ซูเฟิ่งหลิงตกใจกับคำพูดของนางเอง นางสีหน้าซีดเผือดทันที คนที่ทำลายตระกูลซู กลับกลายเป็นหนึ่งในสามองค์ชายที่ได้เข้ารับตำแหน่งเจ้าแคว้นแล้ว ซึ่งหมายความว่าเขาเป็นอ๋อง! นี่ไม่ใช่การต่อสู้แค่ในราชสำนักอีกต่อไป! แต่เป็นการต่อสู้เพื่อบัลลังก์! เพราะอ๋องจะมีกำลังทหารจำนวนมากในมือ ซูเฟิ่งหลิงมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลี่หลงหลิน ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมหลี่หลงหลินถึงรู้ทุกอย่างแต่กลับไม่เคยพูด เรื่องนี้สำคัญมาก เมื่อผู้บงการพบว่าตัวเองถูกเปิดโปงแล้ว เขาจะก่อกบฏทันที! สถานการณ์ของต้าเซี่ยนั้นวุ่นวายมากพอแล้ว ภายนอกมีหมานอี๋รุกราน ภายในมีการต่อสู้กันในราชสำนัก ถ้าเจ้าแคว้นก่อกบฏอีก ก็จะวุ่นวายจนเละเทะ ผลที่ตามมาก็ยากที่จะจินตนาการได้! "แต่ในท่านอ๋องทั้งสามพระองค์ เป็นใครกันแน่" ซูเฟิ่งหลิงพึมพำ หลี่หลงหลินถอนหายใจ: "ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน! แต่พรุ่งนี้คำตอบก็จะถูกเปิดเผยแล้ว..." ซูเฟิ่งหลิงตกใจ: "พรุ่งนี้? เร็วขนาดนั้นเลยหรือ? ทำไมล่ะ?" หลี่หลงหลินอธิบายว่า: "เหตุผลนั้นง่ายมาก! ลองมาเรียงลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นว่าผู้บงการคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ แล้วเจ้าจะเข้าใจเอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 303
นางโกรธและต้องการจะทิ้งมันอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็เก็บมันไว้ในแขนเสื้อของนาง: "แทนที่จะทิ้งมัน ข้าควรเอาไปแลกเป็นเงินที่โรงรับจำนำ! ฮึ ข้าไม่ได้อยากได้ของที่ท่านให้มาหรอก..." ...... ณ จวนอัครมหาเสนาบดี องค์ชายสี่หลี่จือกำลังคุยกับตู้เหวินยวนใต้แสงเทียน อยู่ในห้องลับ "องค์ชาย!" "อาการบาดเจ็บของท่านฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้าง" ตู้เหวินยวนเอ่ยก่อน หลี่จือสีหน้าบึ้งตึง: "ข้าเกือบจะหายดีแล้ว! ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เสด็จพ่อต่อว่าท่านในราชสำนักอีกแล้ว?" ตู้เหวินยวนถอนหายใจยาวครั้งหนึ่ง: "เฮ้อ อย่าพูดถึงมันเลย! การเผชิญหน้าในครั้งนี้ ข้าแพ้องค์ชายเก้าอีกแล้ว! ตอนนี้กลุ่มขันทีและพวกชนชั้นสูงได้ร่วมมือกันผ่านทางองค์ชายเก้าแล้ว!" "ข้าเกรงว่าวันเวลาที่ดีของกลุ่มข้าราชการจะสิ้นสุดลงแล้ว!" หลี่จือสีหน้าแย่ลงมาก ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมามีข่าวร้ายมาอย่างต่อเนื่อง องค์ชายหกหลี่เซวียนน้องชายแท้ๆของเขา ล้มเหลวในการก่อกบฏและถูกจับเข้าคุก เสด็จแม่ฉินกุ้ยเฟยก็ถูกส่งตัวไปยังตำหนักเย็น ตู้เหวินยวนพ่อตาของเขา ก็พ่ายแพ้ในราชสำนักซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ตัวเขาเองก็ถูกเสด็จพ่อลงโทษ จนเกือบเอาชี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 304
รุ่งเช้าวันต่อมา หลี่หลงหลินซึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ในห้อง ก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างนอก หลี่หลงหลินลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เมื่อผลักประตูออกดู ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ลั่วอวี้จู๋ นางสวมชุดผ้าไหมสีขาว กระโปรงยาวที่มีระบายสีเดียวกัน เน้นให้เห็นเอวที่เพรียวบางและสะโพกที่งดงาม ริมฝีปากแต้มชาดสีแดงสด มองแล้วงดงามมาก หลี่หลงหลินประหลาดใจ: "พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านจะไปไหนหรือ?" สาวงามอย่างลั่วอวี้จู๋ ปกติก็มีความงามในตัวอยู่แล้ว แต่ก็ยังชอบแต่งหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้แต่งประณีตเท่าวันนี้ ไม่... ไม่ใช่แค่ประณีต แต่ยังยั่วยวนสุด ๆ ! ลั่วอวี้จู๋กลอกตา: "คืนนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของไทฮองไทเฮาไม่ใช่หรือ? ต้องมีเหล่าชนชั้นสูงไปแน่ แน่นอนว่าตระกูลซูก็ต้องไปด้วย..." หลี่หลงหลินถึงบางอ้อ ตระกูลซูเป็นหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดของต้าเซี่ย ตอนนี้ซูเฟิ่งหลิงแต่งงานเข้าสู่ราชวงศ์ ตระกูลซูก็ถือเป็นญาติของราชวงศ์ แน่นอนว่าต้องไปร่วมอวยพรวันเกิด ถึงแม้ว่าจะยังเช้าอยู่ แต่ลั่วอวี้จู๋เป็นคนชอบทำอะไรแต่เนิ่นๆ นางจึงตื่นแต่เช้ามาแต่งหน้าและเปลี่ยนชุด หลี่หลงหลินเดิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 305
เขากลับมาแล้ว! หรือว่าการคาดเดาของข้าจะเป็นจริง! หรือว่าซีเหลียงอ๋องคือผู้บงการ? หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย: "แม้ว่าพี่สามจะกลับมา ฝ่าบาทก็ไม่น่าจะรีบร้อนขนาดนี้?" ขันทีกระซิบ: "ได้ยินว่า ซีเหลียงอ๋องยังพาทหารม้าเหล็กซีเหลียงสามพันนายมาตั้งค่ายอยู่นอกเมือง พร้อมที่จะเข้าเมืองได้ทุกเมื่อ..." ตูม! หลี่หลงหลินรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก! องค์ชายที่ได้รับตำแหน่งเจ้าแคว้นแล้ว หากกลับมายังเมืองหลวงโดยไม่ได้รับอนุญาต จะถือว่าเป็นกบฏ ตามหลักแล้ว ซีเหลียงอ๋องหลีเฟิงอวิ๋นไม่ควรกลับมายังเมืองหลวงอีกตลอดชีวิต ควรประจำอยู่ที่ซีเหลียงเพื่อปกป้องดินแดนของต้าเซี่ย! ครั้งนี้ เป็นงานฉลองพระชนมายุครบ 70 พรรษาของไทฮองไทเฮา ซีเหลียงอ๋องรีบกลับมาเพื่อร่วมอวยพร ถือว่าพอรับได้ แต่ถ้าเขากลับมาคนเดียวก็พอแล้ว หรืออย่างมากก็พาองครักษ์ส่วนตัวมาสักสิบกว่าคนเพื่อความปลอดภัย แต่เขากลับพาทหารม้าเหล็กซีเหลียงมาตั้งสามพันนาย? นี่เป็นการก่อกบฏอย่างโจ่งแจ้งไม่ใช่หรือ? ไม่แปลกใจเลยที่เสด็จพ่อถึงตื่นตระหนก รีบเรียกเขาเข้าวัง! นี่มันชัดเจนแล้วว่าให้เขาไปคุ้มครอง
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1267
เถี่ยจู้เริ่มเหนื่อยล้า อยากจะโยนไม้ท่อนสองอันในมือทิ้งลงทะเลเสียเดี๋ยวนี้ ไม่อยากเชื่อเรื่องเหลวไหลว่าจะมีโชคหล่นจากฟ้าอีกต่อไป แต่พอนึกถึงรสชาติอันโอชะของปลาหวงฮื้อใหญ่ ก็ทำให้เขายังคงยืนหยัดต่อไปได้ ตึง ตึง ตึง... สุ่ยเซิงพลันหรี่ตาลง ชี้ไปยังที่ไกลๆ แล้วเอ่ยว่า: “ทางนั้นดูเหมือนมีความเคลื่อนไหว!” ทุกคนพลันมีชีวิตชีวาขึ้นมา มองไปยังทิศที่สุ่ยเซิงชี้ ก็เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า: “มีคลื่นนี่ หรือว่าลมใหญ่กำลังจะมา?” ไร้ลมไหนเลยจะมีคลื่น เพียงแค่ทะเลมีคลื่นซัดสาดขึ้นมากะทันหัน ก็บ่งบอกว่าอีกไม่นานลมใหญ่จะพัดมาถึง สุ่ยเซิงส่ายหน้า สีหน้าแน่วแน่ แล้วเอ่ยว่า: “ไม่...ไม่ใช่คลื่น แต่เป็นปลา!” “ฝูงปลา!” “ไม่! คือคลื่นปลา!” ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึงตาค้าง ราวกับอยู่ในความฝัน ปลาแหวกว่ายถาโถมเข้ามาหาพวกเขาราวกับกระแสน้ำ นานๆ ครั้งก็จะมีปลาใหญ่กระโดดขึ้นเหนือผิวน้ำ ดุจดังเกลียวคลื่นที่ม้วนตัว สุ่ยเซิงตะโกน: “เร็วเข้า! ตักปลา!” เพียงชั่วพริบตา ฝูงปลาก็เข้ามาล้อมเรือประมงไว้แล้ว เหวี่ยงอวน สาวอวน ทุกคนไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย ต่างกลั้นหายใจรวบรวมสมาธิ ออกเรี่ยวแรงทั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1266
รุ่งเช้า ณ ท่าเทียบเรือตงไห่ อรุณรุ่งตะวันออกฉาย แสงทองสาดส่องนภา เหล่าชาวประมงต่างแย่งกันเข็นเรือประมงลงสู่ทะเล ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังต่ออนาคต “ท่านแม่ ไม่ต้องมาส่งแล้ว ข้าไปกับเถี่ยจู้ไม่เป็นอันใดหรอก วางใจเถิด” สุ่ยเซิงเอ่ยลามารดา วิ่งเหยาะๆ มายังท่าเทียบเรือ ขึ้นเรือประมงไปพร้อมกับเถี่ยจู้และชาวประมงเพื่อนบ้านอีกสองสามคน “สุ่ยเซิง เร็วเข้าสิ เหลือแค่เจ้าแล้ว!” สุ่ยเซิงยิ้มซื่อๆ พลางล้วงห่อกระดาษเคลือบน้ำมันสองห่อออกมาจากอกเสื้อ ส่งให้เถี่ยจู้ เถี่ยจู้สงสัยเล็กน้อย: “นี่คืออันใด?” สุ่ยเซิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า: “นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่ยัดเยียดให้ข้าตอนจะออกมา บอกว่าเป็นปลาทอดกรอบที่ทำจากปลาหวงฮื้อใหญ่เมื่อวานนี้ เก็บไว้หลายวันก็ไม่เสีย ให้พวกเราเอาไว้กินเป็นเสบียงแห้งในทะเล” เถี่ยจู้ทำหน้าอิจฉา: “สุ่ยเซิง ท่านแม่ของเจ้าช่างรอบคอบนัก ยังเตรียมเสบียงแห้งให้เจ้าด้วย แต่ว่าปลาที่องค์รัชทายาทแจกเมื่อวานหอมจริงๆ! เมื่อวานข้ากินไปตั้งสามตัว ทำเอาท้องที่หิวมาหลายวันของข้าอิ่มแปล้ไปเลย” คนอื่นๆ ที่มาด้วยกันต่างพูดคุยถึงวิธีการปรุงปลาหวงฮื้อใหญ่กันเซ็งแซ่ ทุกคนต่างบอกเป็นเส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1265
หลู่จงหมิงไม่เคยเห็นปลามากมายเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป! เหล่าขุนนางที่อยู่รอบๆ ก็ยืนนิ่งตะลึงงัน พูดไม่ออก “องค์รัชทายาท แจกปลาเถิด!” “พวกเราต้องการกินปลา!” ชาวบ้านชูแขนโห่ร้อง แม้ว่าหลี่หลงหลินจะนำปลาทั้งหมดมากองไว้บนท่าเทียบเรือแล้ว แต่ก็ยังคงให้ทหารตระกูลซูเฝ้าไว้ ยังไม่มีทีท่าว่าจะแจกจ่ายปลาให้แก่ชาวบ้าน หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าเคยพูดเมื่อใด ว่าจะแจกปลาเหล่านี้ให้เปล่าๆ?” ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา ชาวบ้านมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าตกตะลึง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ใช่ว่าหลี่หลงหลินรับปากเองหรอกหรือ ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? บัดนี้เหตุใดจึงกลับคำเล่า? “ทุกคนเห็นหรือไม่? นี่แหละองค์รัชทายาท ปากก็พร่ำบอกว่าจะให้ชาวบ้านได้กินเนื้อ แต่บัดนี้กลับตระบัดสัตย์!” หลู่จงหมิงเดินมาหน้าชาวบ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยการเย้ยหยัน หลู่จงหมิงฉวยโอกาสทันที ไม่อาจปล่อยให้หลี่หลงหลินชนะใจประชาชนไปง่ายๆ เช่นนี้ได้ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเข้ม: “ข้าพูดเมื่อใดว่าจะไม่ให้ชาวบ้านกินเนื้อ?” หลู่จงหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในน้ำเต้าของหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1264
ยามเย็น ณ ท่าเรือตงไห่ เรือลำใหญ่ค่อยๆ แล่นเข้าสู่ท่าเรือ บนท่าเทียบเรือมีผู้คนเนืองแน่น ล้วนเป็นชาวบ้านที่มามุงดูเรื่องสนุก ทั้งยังมีขุนนางผู้มีอำนาจไม่น้อยที่มารอสมน้ำหน้าหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงได้ยินว่าวันนี้หลี่หลงหลินออกทะเลไปจับปลา จึงมารออยู่ที่ท่าเทียบเรือตลอดทั้งวัน เพื่อรอที่จะหยามเกียรติหลี่หลงหลิน หลู่จงหมิงมองเรือใหญ่ที่กำลังเทียบท่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน: “ยังกล้าคุยโวโอ้อวด ว่าจะทำให้ชาวบ้านได้กินเนื้อกันถ้วนหน้า? ช่างเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ปลาที่จับได้ในทะเลตงไห่แค่นั้น ยังไม่พอให้ตดด้วยซ้ำ!” ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยสมทบ: “พระเชษฐภาดา เดี๋ยวรอตอนที่เอาปลาออกมา พวกเราต้องหยามเกียรติเขาสักครา ต้องระบายความแค้นนี้ให้ได้!” พระเชษฐภาดาแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา: “ชาวบ้านมากมายขนาดนี้กำลังจ้องมองอยู่ที่ท่าเรือ ถึงเวลานั้นหากหลี่หลงหลินเอาปลาออกมาไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะจัดการอย่างไร!” เรือใหญ่เทียบท่า ชาวบ้านกรูกันเข้ามา ล้อมเรือใหญ่ไว้แน่นขนัด “กลิ่นคาวปลาแรงมาก!” พอชาวบ้านเข้าใกล้เรือใหญ่ กลิ่นคาวปลาก็ปะทะเข้าหน้าทันที “กลิ่นคาวปลาขนาดนี้ ต้องจับปลามาได้มากเท่าใดกัน?”
