LOGINShare
บทที่ 1168
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1169
ซูเฟิ่งหลิงยิ้ม “นี่คือยาสมุนไพรหยุนหนาน เป็นยาวิเศษที่องค์รัชทายาททรงคิดค้นขึ้น ใช้รักษาอาการบาดเจ็บ ฟกช้ำ เคล็ดขัดยอก กระดูกหัก”องค์ชายสามรีบตอบรับคำเขาได้ยินมานานแล้วว่าหลี่หลงหลินมักจะประดิษฐ์คิดค้นสิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอแต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะมีความสามารถด้านการแพทย์ถึงเพียงนี้องค์ชายสามรู้ดีถึงอาการบาดเจ็บของตนเอง มันคืออาการป่วยเรื้อรังเขาพยายามคิดค้นทุกวิถีทาง ส่งยอดฝีมือมากมายไปเสาะหาทั่วหล้ามานานแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่มีทางรักษาให้หายขาด จนกลายเป็นอาการป่วยเรื้อรังองค์ชายสามประสานมือคำนับ “ฝากขอบพระทัยองค์รัชทายาทด้วย”ซูเฟิ่งหลิงยิ้มตอบ “ไม่ต้องขอบคุณ เพราะยานี้ปรุงขึ้นมาเพื่อท่านโดยเฉพาะ”“เพื่อข้าโดยเฉพาะ?”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า “วันที่ซีเหลียงได้รับชัยชนะ องค์รัชทายาททรงนึกถึงอาการบาดเจ็บที่ขาของท่าน จึงสั่งให้คนไปปรุงยาพิเศษนี้ที่เขาทิศประจิม”“องค์รัชทายาทตรัสว่าอาการป่วยของท่านยังไม่ถึงขั้นร้ายแรง หากใช้ยานี้อย่างต่อเนื่อง สามวันให้หลังก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง”แน่นอนว่า ซูเฟิ่งหลิงพูดเกินจริง เพื่อซื้อใจองค์ชายสามให้ภักดีต่อหลี่หลงหลินหลี่เฟิงอวิ๋นตกตะลึง “สามวันก็ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1170
องค์หญิงใหญ่ดีใจมากที่องค์ชายสามติดกับขอเพียงหลี่เฟิงอวิ๋นและซูเฟิ่งหลิงลงมือต่อสู้กัน ตนเองก็สามารถเข้าแทรกแซงไกล่เกลี่ยได้ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว แม้จะเริ่มเมามาย แต่นางก็ยังไม่เสียสติสัมปชัญญะฟังออกว่าองค์หญิงใหญ่กำลังยุยงอยู่เบื้องหลังตอนนี้ใกล้วันอภิเษกสมรสหากลงมือทำร้ายองค์ชายสามอีก เรื่องราวแพร่งพรายออกไป จะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อเรื่องเกรงว่าจะทำให้เรื่องใหญ่ต้องเสียซูเฟิ่งหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “องค์ชายสาม เกรงว่าจะไม่เหมาะ วันนี้เราต่างก็ดื่มสุรากันไปบ้าง หากลงมือกันจริงๆ เกรงว่าจะคุมกำลังไม่ได้”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ถนัดวิชากระบี่ ไม่อาจชี้แนะองค์ชายสามได้”องค์หญิงใหญ่แย้มยิ้มนางไม่เพียงแต่รู้จักองค์ชายสาม แต่ยังรู้จักผู้ชายดี!ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะใจกว้างเพียงใดก็คงไม่อยากพ่ายแพ้ต่อสตรียิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายคือซีเหลียงอ๋อง หลี่เฟิงอวิ๋น!ผู้กุมอำนาจทางทหาร ได้รับมอบหมายภารกิจสำคัญ!ปกป้องบ้านเมือง อุทิศชีวิตให้กับการรบ!เรื่องนี้มักจะถูกแม่ทัพฝ่ายศัตรูนำมาเย้ยหยันในสนามรบแม้แต่เหล่าทหารใต้บังคับบัญชาก็ยังแอบนำมาล้อเลียนหากไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1171
เขาเพียงปรารถนาที่จะสังหารมารในจิตใจ ต่อให้ต้องพ่ายแพ้ต่อซูเฟิ่งหลิงอีกครั้ง เขาก็ยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้ง องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ พลางเอ่ยว่า “เชิญ” จากนั้น องค์หญิงใหญ่ก็นำทั้งสองคนไปยังตำหนักข้างๆ นับตั้งแต่ฮองเฮาหลู่ถูกกักบริเวณในตำหนักเย็น ตำหนักใหญ่ๆ อันโอ่อ่าส่วนมากล้วนถูกทิ้งร้าง มีเพียงขันทีและนางกำนัลที่แวะเวียนมาทำความสะอาดเป็นครั้งคราว ภายในตำหนักข้างๆ ว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งของ มีเพียงกระถางธูปสองสามใบวางอยู่ องค์หญิงใหญ่แย้มยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ยว่า “ทั้งสองท่านสามารถประลองยุทธ์ที่นี่ได้อย่างเต็มที่ จะไม่มีผู้ใดล่วงรู้” ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางสังเกตเห็นว่าตำหนักข้างแห่งนี้มีบางอย่างผิดแผกไป แม้ว่าฮองเฮาหลู่จะถูกกักบริเวณในตำหนักเย็นแล้ว แต่สิ่งของในตำหนักเฟิ่งซี ยังมิได้ถูกเคลื่อนย้าย โดยพื้นฐานแล้วยังคงจัดวางตามเดิม ทว่าในตำหนักข้างแห่งนี้ การจัดวางสิ่งของเห็นได้ชัดว่าเพิ่งถูกเคลื่อนย้าย “หรือว่า องค์หญิงใหญ่วางแผนไว้นานแล้วว่าให้พวกเราประลองยุทธ์ที่นี่?” ซูเฟิ่งหลิงครุ่นคิดในใจ หากหลี่หลงหลินอยู่ที่นี่ ย่อมสามารถมองทะลุแ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1172
ภายในตำหนักข้าง ควันธูปไม้จันทน์หอมอ่อนๆ แทรกซึมเข้าสู่ลมหายใจ ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะก็ถาโถมเข้าใส่ทันที ซูเฟิ่งหลิงใช้มือข้างหนึ่งยันผนังไว้ พยายามจะหนีออกจากห้อง แต่ไม่นาน นางก็พบว่ายิ่งพยายามหนีมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไร้เรี่ยวแรงมากขึ้นเท่านั้น จากนั้นทั่วทั้งร่างก็ทรุดลงนั่งกับพื้น ซูเฟิ่งหลิงจ้องมองหลี่เฟิงอวิ๋นเขม็ง คาดไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สำนึกผิด ยังคงมีใจคิดร้าย! อาศัยโอกาสที่จะยุติความบาดหมาง สมรู้ร่วมคิดกับองค์หญิงใหญ่ ลงมือวางยานาง! ซูเฟิ่งหลิงอยากจะสบถด่าออกมา แต่นางพบว่า ยิ่งสูดดมกลิ่นธูปไม้จันทน์นี้เข้าไป ฤทธิ์ยาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น! “ในสุรามีพิษ!” ซูเฟิ่งหลิงตระหนักได้ว่า การนัดหมายครั้งนี้ก็เป็นอุบายตั้งแต่แรกแล้ว องค์หญิงใหญ่วางแผนไว้อย่างแยบยล เพราะกลัวว่าซูเฟิ่งหลิงจะระวังตัว จึงใช้ยาที่มีฤทธิ์สองขั้นตอน! ซูเฟิ่งหลิงเคยได้ยินเรื่องยาชนิดนี้ในยุทธภพ มีชื่อว่าใยรักพันผูก ละลายในสุรา ใช้กลิ่นหอมเป็นตัวกระตุ้น! หากยาออกฤทธิ์ ทั่วร่างจะร้อนรุ่มทรมาน ราวกับมีเส้นใยแห่งรักพันผูกอยู่ทั่วร่าง ยิ่งต่อต้าน เส้นใยรักก็จะยิ่งรัดแน่นขึ้น ซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1173
หลี่เฟิงอวิ๋นพร่ำบอกตัวเองในใจ “ไม่ได้ ไม่ได้เป็นอันขาด จะเอาความปรารถนาส่วนตัว มาทำให้ต้าเซี่ยต้องตกสู่ห้วงเหวแห่งหายนะที่ไม่มีวันฟื้นคืนไม่ได้!” “เพื่อซีเหลียง เพื่อปวงประชา!” หลี่เฟิงอวิ๋นรำลึกถึงความหาญกล้าที่จะเข่นฆ่าศัตรูที่ชายแดนตะวันตก “ความทะเยอทะยาน หิวก็กินเนื้อศัตรู กระหายก็ดื่มเลือดพวกซงหนู!” “นอกซีเหลียงยังมีศัตรูภายนอกอีกมากมายที่ยังไม่ได้กำจัด แผ่นดินต้าเซี่ยยังไม่เป็นปึกแผ่น ข้าจะมาคิดเรื่องเหลวไหลพวกนี้ได้อย่างไร!” ซูเฟิ่งหลิงจ้องมองหลี่เฟิงอวิ๋นเขม็ง มือขวากระชับทวนเล่มยาวไว้แน่น หากหลี่เฟิงอวิ๋นกล้าก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงนิด ซูเฟิ่งหลิงก็ไม่ลังเลที่จะแทงทวนทะลุอกเขา! ซูเฟิ่งหลิงตวาด “หลี่เฟิงอวิ๋น ข้าไม่คิดว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้!” “บังอาจสมรู้ร่วมคิดกับองค์หญิงใหญ่ วางกับดักข้า!” หลี่เฟิงอวิ๋นฝืนพยุงร่าง พลางเอ่ย “พระชายาองค์รัชทายาท นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดฟังข้าอธิบายด้วย” เอ่ยพลาง หลี่เฟิงอวิ๋นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า “อย่าขยับ!” “หากท่านบังอาจก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงครึ่งก้าว ข้าจะเอาชีวิตท่าน!” ยอมเป็นหยกแตก ไม่ยอมเป็นกระเบื้องดี! อีกไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1174
นอกตำหนักเฟิ่งซี ลมหนาวพัดกระหน่ำ หิมะขาวโปรยปราย หิมะก้อนใหญ่เท่าขนนก ตกลงบนชุดเกราะสีดำของเหล่าทหาร กลายเป็นน้ำแข็งในทันที หลี่หลงหลินสวมชุดเกราะสีทอง เดินนำหน้ากองทัพ เหล่าทหารแต่ละนายสวมเกราะ ถืออาวุธครบมือ จัดเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ เดินตามหลังหลี่หลงหลิน! “หยุด!” หลี่หลงหลินยกมือขึ้นเล็กน้อย ขบวนทหารด้านหลังก็หยุดเดินตาม หนิงเซิงมองดูตำหนักเฟิ่งซีเบื้องหน้า อดไม่ได้ที่จะอุทานในความยิ่งใหญ่อลังการ คานและเสาที่สลักเสลาอย่างวิจิตรบรรจง ชายคาที่เชิดโค้งรับกับโครงสร้างไม้ที่สอดประสาน ผนังปูนขาวตัดกับกระเบื้องมุงหลังคาสีเข้ม ทั้งหมดนี้เผยให้เห็นถึงความโอ่อ่าสง่างามแห่งราชวงศ์ เหล่าทหารหยุดอยู่หน้าพระราชวัง รู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขามที่แผ่ซ่านออกมา จนต้องตกตะลึงพรึงเพริด หนิงเซิงลงจากหลังม้าอย่างช้าๆ “องค์รัชทายาท ด้านหน้าคือตำหนักเฟิ่งซี” หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หนิงเซิง เจ้าลงจากม้าทำไม?” หนิงเซิงยืนงงงัน แน่นอนว่าต้องลงจากม้าเพื่อเดินเข้าไปในพระราชวัง มิเช่นนั้นจะนำทหารเหล่านี้บุกเข้าไปในตำหนักเฟิ่งซีหรือ? หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย จากนั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1175
แต่หลอกสายตาของหลี่หลงหลินไม่ได้ ตระกูลซูเข้าวังใช้เพียงเส้นทางเดียว หากซูเฟิ่งหลิงกลับไปจริงๆ ทั้งสองจะต้องพบกันระหว่างทาง! หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเย็น “เหลือเวลาอีกครึ่งก้านธูป” องค์หญิงใหญ่ก้าวเดินอย่างสง่างาม เดินมาตรงหน้าหลี่หลงหลิน จับมือเขาไว้แน่น “องค์รัชทายาท ทำไมข้าพูดอะไรท่านก็ไม่เชื่อ!” “หากไม่เชื่อ ท่านก็เข้ามาดูเองก็ได้” “พระชายาองค์รัชทายาทเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนั้น ข้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ จะไปจับตัวนางไว้ได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินก้าวเท้าเข้าไปในตำหนักหลัก ภายในตำหนักอันโอ่อ่าแต่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ใต้ต้นงิ้วในสวนด้านหลัง มีโต๊ะสุราตั้งอยู่ เก้าอี้สามตัววางกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ด้านบนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ตกลงมาทับถมกันจนหนา ดูออกว่า คนจากไปนานแล้วตามที่องค์หญิงใหญ่กล่าว องค์หญิงใหญ่แสร้งทำเป็นโกรธ “องค์รัชทายาท ท่านคงมาผิดที่แล้ว ต่อให้พระชายาองค์รัชทายาทไม่ได้กลับเรือน ท่านก็ไม่ควรมาลงที่ข้า ข้าหวังดีเชิญนางมาทานอาหาร ตอนนี้กลับทำให้ข้าไม่เหลือความเป็นคนเลย” ยิ่งองค์หญิงใหญ่ทำเช่นนี้ หลี่หลงหลินก็ยิ่งมั่นใจว่า นางต้องมีแผนการร้ายแน่! ยิ่งไปกว่านั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1176
“เฟิ่งหลิง!” ร่างของหลี่หลงหลินสั่นสะท้าน สายตาจับจ้องไปยังตำหนักข้าง ปากพึมพำ “ข้าได้ยินเสียงเฟิ่งหลิง! หนิงเซิง เจ้าได้ยินหรือไม่?” หนิงชิงโหวตกตะลึง “องค์รัชทายาท เมื่อครู่เสียงดังจอแจ ข้าไม่ได้สังเกต” ทหารคนสนิทสองสามนายก็ส่ายหน้า “ไม่ถูก!” ดวงตาของหลี่หลงหลินแดงก่ำ ชี้ไปยังตำหนักข้าง “ข้าไม่ได้หูฝาด! ต้องเป็นเสียงของเฟิ่งหลิงแน่นอน! ที่นั่น พวกเจ้าค้นแล้วหรือยัง?” หนิงชิงโหว ยังไม่ทันเอ่ยปาก องค์หญิงใหญ่ก็พุ่งเข้ามา “องค์รัชทายาท ที่นั่นเป็นตำหนักนอนของข้า จะให้ท่านค้นตามอำเภอใจได้อย่างไร? ท่านไม่กลัวเสด็จพ่อจะลงโทษหรือ?” “หลีกไป!” โทสะในร่างของหลี่หลงหลินระเบิดออก เขาผลักองค์หญิงใหญ่ล้มลง แล้วตะโกนก้อง “รีบไปค้น! หากเสด็จพ่อลงโทษ ข้าจะรับผิดชอบเอง!” ขอบตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาร้อนผ่าวไหลริน! ยามนี้ ในใจของเขามีเพียงซูเฟิ่งหลิง! เพื่อซูเฟิ่งหลิง! ต่อให้เป็นภูเขาดาบทะเลเพลิง เขาก็ไม่หวาดหวั่น! ต่อให้เป็นถ้ำมังกร รังเสือ เขาก็กล้าบุก! เฟิ่งหลิง เจ้าอย่าได้เป็นอะไรไปนะ! หนิงชิงโหวเห็นหลี่หลงหลินน้ำตาไหลนองหน้า ความตกตะลึงในใจก็ท่วมท้น! ในใจของเขา องค์
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
