LOGINShare
บทที่ 1174
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1175
แต่หลอกสายตาของหลี่หลงหลินไม่ได้ ตระกูลซูเข้าวังใช้เพียงเส้นทางเดียว หากซูเฟิ่งหลิงกลับไปจริงๆ ทั้งสองจะต้องพบกันระหว่างทาง! หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเย็น “เหลือเวลาอีกครึ่งก้านธูป” องค์หญิงใหญ่ก้าวเดินอย่างสง่างาม เดินมาตรงหน้าหลี่หลงหลิน จับมือเขาไว้แน่น “องค์รัชทายาท ทำไมข้าพูดอะไรท่านก็ไม่เชื่อ!” “หากไม่เชื่อ ท่านก็เข้ามาดูเองก็ได้” “พระชายาองค์รัชทายาทเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนั้น ข้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ จะไปจับตัวนางไว้ได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินก้าวเท้าเข้าไปในตำหนักหลัก ภายในตำหนักอันโอ่อ่าแต่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ใต้ต้นงิ้วในสวนด้านหลัง มีโต๊ะสุราตั้งอยู่ เก้าอี้สามตัววางกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ด้านบนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ตกลงมาทับถมกันจนหนา ดูออกว่า คนจากไปนานแล้วตามที่องค์หญิงใหญ่กล่าว องค์หญิงใหญ่แสร้งทำเป็นโกรธ “องค์รัชทายาท ท่านคงมาผิดที่แล้ว ต่อให้พระชายาองค์รัชทายาทไม่ได้กลับเรือน ท่านก็ไม่ควรมาลงที่ข้า ข้าหวังดีเชิญนางมาทานอาหาร ตอนนี้กลับทำให้ข้าไม่เหลือความเป็นคนเลย” ยิ่งองค์หญิงใหญ่ทำเช่นนี้ หลี่หลงหลินก็ยิ่งมั่นใจว่า นางต้องมีแผนการร้ายแน่! ยิ่งไปกว่านั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1176
“เฟิ่งหลิง!” ร่างของหลี่หลงหลินสั่นสะท้าน สายตาจับจ้องไปยังตำหนักข้าง ปากพึมพำ “ข้าได้ยินเสียงเฟิ่งหลิง! หนิงเซิง เจ้าได้ยินหรือไม่?” หนิงชิงโหวตกตะลึง “องค์รัชทายาท เมื่อครู่เสียงดังจอแจ ข้าไม่ได้สังเกต” ทหารคนสนิทสองสามนายก็ส่ายหน้า “ไม่ถูก!” ดวงตาของหลี่หลงหลินแดงก่ำ ชี้ไปยังตำหนักข้าง “ข้าไม่ได้หูฝาด! ต้องเป็นเสียงของเฟิ่งหลิงแน่นอน! ที่นั่น พวกเจ้าค้นแล้วหรือยัง?” หนิงชิงโหว ยังไม่ทันเอ่ยปาก องค์หญิงใหญ่ก็พุ่งเข้ามา “องค์รัชทายาท ที่นั่นเป็นตำหนักนอนของข้า จะให้ท่านค้นตามอำเภอใจได้อย่างไร? ท่านไม่กลัวเสด็จพ่อจะลงโทษหรือ?” “หลีกไป!” โทสะในร่างของหลี่หลงหลินระเบิดออก เขาผลักองค์หญิงใหญ่ล้มลง แล้วตะโกนก้อง “รีบไปค้น! หากเสด็จพ่อลงโทษ ข้าจะรับผิดชอบเอง!” ขอบตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาร้อนผ่าวไหลริน! ยามนี้ ในใจของเขามีเพียงซูเฟิ่งหลิง! เพื่อซูเฟิ่งหลิง! ต่อให้เป็นภูเขาดาบทะเลเพลิง เขาก็ไม่หวาดหวั่น! ต่อให้เป็นถ้ำมังกร รังเสือ เขาก็กล้าบุก! เฟิ่งหลิง เจ้าอย่าได้เป็นอะไรไปนะ! หนิงชิงโหวเห็นหลี่หลงหลินน้ำตาไหลนองหน้า ความตกตะลึงในใจก็ท่วมท้น! ในใจของเขา องค์
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1177
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าต้องการตัวเป็นๆ!” แต่สายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองไปทั่ว นอกจากรอยเลือดสีแดงฉานที่กระจายอยู่ทั่วพื้น ตำหนักข้างก็ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ รวมถึงเสื้อผ้าของซูเฟิ่งหลิงก็ยังเรียบร้อยดี ทำให้หลี่หลงหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ซูเฟิ่งหลิงก็หมดสติไปเพราะฤทธิ์ยา หลี่หลงหลินรีบเข้าไปประคองร่างซูเฟิ่งหลิงไว้ในอ้อมแขน ใช้นิ้วแตะที่ลำคอเพื่อวัดชีพจร “ชีพจรปกติ อารมณ์คงที่ แสดงว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” หลี่หลงหลินมองไปยังองค์หญิงใหญ่ที่อยู่นอกตำหนัก แค่นหัวเราะ “โชคดีนะ เจ้ายังมีชีวิตรอด!” “วันนี้หากเฟิ่งหลิงเป็นอะไรไป เจ้าตายแน่!” องค์หญิงใหญ่ถูกทหารซีซานควบคุมตัวไว้ ใบหน้าไม่มีความหยิ่งผยองอีกต่อไป “ฝ่าบาทเสด็จ!” เสียงดังกังวานก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งซี ตั้งแต่หลี่หลงหลินนำทหารมาล้อมตำหนักเฟิ่งซี ก็มีขันทีในวังไปรายงานเว่ยซวิน เว่ยซวินไม่กล้าละเลย รีบเข้าเฝ้า กราบทูลต่อฝ่าบาท เว่ยซวินรู้จักนิสัยของหลี่หลงหลินดี หากไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินรับมือ เขาจะไม่ทำอะไรให้สุดโต่ง บัดนี้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แสดงว่าเรื่องราวยุ่งยากมาก ฮ่องเต้หวู่ต้องเข้ามา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1178
ฮ่องเต้หวู่ประทับยืนอยู่ในตำหนักเฟิ่งซี มีสง่าราศี บารมีแผ่ไพศาล! เหล่าทหารจากภูเขาประจิมคุกเข่าข้างหนึ่ง แสดงความจงรักภักดี! “ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี!” ฮ่องเต้หวู่และเหล่าทหาร มาถึงตำหนักข้าง ทอดสายตามองอย่างเย็นชา “เจ้าหมายความว่า ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือขององค์ชายสาม เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย?” องค์หญิงใหญ่ก้มกราบ “ทูลเสด็จพ่อ ลูกพูดความจริงทุกประการ ไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย! ขอเสด็จพ่อทรงโปรดพิจารณา!” “เหลวไหล!” “องค์ชายสามจงรักภักดี ปกป้องซีเหลียง ขับไล่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ สร้างคุณงามความดีแก่ต้าเซี่ย!” “จะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้อย่างไร!” “ข้าไม่เชื่อ!” ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้ว! สิ่งที่พระองค์ทรงทนไม่ได้ที่สุดก็คือการถูกหลอก! ทนไม่ได้ที่คนอื่นมองว่าตัวเองเป็นคนโง่! ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่ตรงหน้าคือองค์หญิงใหญ่ที่พระองค์เคยโปรดปราน ลูกสาวที่แสนดีที่ไม่เคยโกหก! ฮ่องเต้หวู่ทอดมองไปทั่ว ดวงตาคู่นั้นฉายแววพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะพยายามข่มความกลัวในใจ แต่แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้หวู่ ก็ทำให้นางสั่นเทา นางรู้ว่าคำพูดของ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1179
เพียงแค่วันนี้สามารถรอดพ้นไปได้ วันหน้าจะต้องหาทางโยนความผิดให้กับองค์ชายสามให้ได้ ในเมื่อเขาอาการของเขาอยู่ในขั้นวิกฤต ไม่มีโอกาสโต้แย้ง องค์หญิงใหญ่เพียงใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย ก็สามารถทำให้เขาไม่มีวันตื่นขึ้นมาได้แล้ว คนตายมีประโยชน์กว่าคนเป็น ถึงตอนนั้น องค์หญิงใหญ่ก็จะสามารถโยนแผนการร้ายทั้งหมดไปที่องค์ชายสามได้ ตนเองก็จะสามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “หลงหลิน เจ้าหมายความว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น?” องค์หญิงใหญ่ราวกับถูกฟ้าผ่า ผู้อื่นที่ฮ่องเต้หวู่เอ่ยถึงก็คือตนเอง! พระองค์ทรงสงสัยในตัวนาง องค์หญิงใหญ่รู้สึกเย็นเยียบไปถึงสันหลัง ขุนนางทั้งหลาย อำนาจสูงสุดอยู่ที่จักรพรรดิ จักรพรรดิสั่งให้ขุนนางตาย ขุนนางก็ต้องตาย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ตนเองก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบได้ หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ย “เสด็จพ่อ ลูกหมายความว่า เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!” “ดังนั้นตอนนี้ยังไม่อาจสรุปได้ ต้องสืบสวนให้ละเอียด!” “ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง จิตใจชั่วร้ายยิ่งนัก! ถึงกับคิดแผนการร้ายกาจเช่นนี้” “องค์ชายสามปราบปรามชนเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1180
เมื่อได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้หวู่ก็ครุ่นคิด หลี่หลงหลินประสานมือ เอ่ยเสียงหนักแน่น “เสด็จพ่อ โปรดทรงไตร่ตรองด้วย!” หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่คำนึงถึงหลี่เฟิงอวิ๋น แต่ยังคำนึงถึงความมั่นคงของแผ่นดินต้าเซี่ย! ชัยชนะที่ซีเหลียงเป็นที่ประจักษ์แก่คนทั้งแผ่นดิน ชัยชนะครั้งนี้ปลุกขวัญกำลังใจของทหาร ฮ่องเต้หวู่มีพระราชโองการให้เข้าเมืองหลวงเพื่อรับรางวัล แต่ซีเหลียงอ๋อง เข้าเมืองหลวงได้เพียงวันเดียว ฮ่องเต้หวู่กลับจับเขาขังคุกหลวง เช่นนี้จะอธิบายต่อเหล่าทหารที่ประจำการอยู่ที่ซีเหลียงได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น กองกำลังของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องฉวยโอกาสนี้ กลับมาโจมตีอีกครั้ง เมื่อถึงตอนนั้น ไร้ผู้บัญชาการ ผลที่ตามมาก็ยากจะคาดเดา! ดังนั้นไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่อาจจับซีเหลียงอ๋องเข้าคุกหลวงได้ ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว ครุ่นคิด “ซีเหลียงอ๋องแม้จะมีคุณูปการ ปราบปรามชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสมควรได้รับรางวัล แต่กลับทำตัวโอหังเพราะมีผลงาน หากปล่อยไว้เช่นนี้ วันหน้าต้าเซี่ยจะสงบสุขได้อย่างไร?” ฮ่องเต้หวู่เชี่ยวชาญในกลวิธีของจักรพรรดิ ทราบดีว่าหากครั้งนี้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1181
ฮ่องเต้หวู่สบถเสียงเย็น “ในเมื่อชอบคุกเข่า เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องลุกขึ้นมาอีก!”“กลับวัง!”องครักษ์เสื้อแพรสวมเกราะเหล็กถืออาวุธคมกริบวิ่งกรูเข้ามาห้อมล้อมฮ่องเต้หวู่คุ้มกันส่งฮ่องเต้หวู่ออกจากตำหนักเฟิ่งซีโถงหลักอันกว้างใหญ่เหลือเพียงพวกหลี่หลงหลินสองสามคนหลี่หลงหลินพูดเสียงเย็น “เรื่องนี้ยังไม่จบหรอกนะ ข้าจะสืบความจริงให้กระจ่าง!”สิ้นคำ หลี่หลงหลินอุ้มซูเฟิ่งหลิงเดินออกจากตำหนักลมเหนือเย็นยะเยือก หิมะโปรยปรายทุกหนแห่งถูกปกคลุมด้วยสีขาวบริสุทธิ์ทอประกายระยับดุจเครื่องเงินแวววาวทหารชั้นยอดหนึ่งพันนายรอหลี่หลงหลินอย่างสงบอยู่ที่นอกตำหนักเฟิ่งซีตั้งนานแล้วคล้ายรูปปั้นหนึ่งพันตัวก็มิปานยืนสงบนิ่งท่ามกลางหิมะสง่างามน่าเกรงขาม!หนิงเซิงสืบเท้าขึ้นมาข้างหน้า มือสองข้างส่งเสื้อคลุมเข้าไปให้“องค์ชาย ร่างกายพระชายารัชทายาทสำคัญยิ่ง อย่าได้ต้องลมจนเป็นหวัดเป็นอันขาด”หลี่หลงหลินรับเสื้อคลุมไปและพูดว่า “หนิงเซิง ยกภารกิจคุ้มกันองค์ชายสามกลับภูเขาทิศประจิมให้เจ้าแล้ว”หนิงเซิงพูดเสียงเครียด “องค์ชายวางใจได้ องค์ชายสามไม่มีวันเป็นอะไร!”.........จวนสกุลซูลั่วอวี้จู๋ร้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1182
กลางดึกแสงไฟของจวนสกุลซูสว่างไสวทุกคนในสกุลซูห้อมล้อมอยู่หน้าห้องของซูเฟิ่งหลิงพี่สะใภ้สามซุนชิงไต้แบกกล่องยาไว้บนหลัง ย่ำหิมะเข้ามา“หลีกไป! พี่สะใภ้สามมาแล้ว”ทุกคนแหวกทางออกให้ซุนชิงไต้สายหนึ่ง ปล่อยให้นางมาหยุดต่อหน้าซูเฟิ่งหลิงซูเฟิ่งหลิงนอนหมดสติไม่ฟื้นภายในอ้อมกอดของหลี่หลงหลิน “ชิงไต้ เจ้ามาแล้ว! รีบดูเถอะว่าน้องหญิงมีอาการเช่นไร?”ลั่วอวี้จู๋เต็มไปด้วยความร้อนใจ “หากเกิดอันใดขึ้นกับน้องหญิง ข้าไม่มีวันปล่อยหลี่เฟิงอวิ๋นคนนั้นไปแน่!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูที่นั่งอยู่ภายในนั้นขมวดคิ้วแน่น “บัดนี้แม้พูดว่าสกุลซูของข้าเหลือเพียงญาติฝ่ายหญิง แต่ก็ไม่มีวันปล่อยให้ผู้อื่นมารังแกได้!”“หากเฟิ่งหลิงเป็นอะไรไป ข้าขอสู้กับเขาจนตัวตาย!”หลี่หลงหลินพูดเสียงเคร่งขรึม “ทุกท่าน อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย เฟิ่งหลิงน่าจะเพียงแค่หมดสติไป ไม่เป็นอะไรร้ายแรง”ซุนชิงไต้จับชีพจรซูเฟิ่งหลิงและพยักหน้า “รัชทายาทพูดถูกแล้ว ร่างกายน้องหญิงไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแค่หมดสติไปชั่วคราวเท่านั้น”ลั่วอวี้จู๋ตะโกนเสียงดัง “ชิงไต้ เช่นนั้นนางจะฟื้นขึ้นมายามใด?”ซุนชิงไต้ส่ายหน้า “นี่ข้าเองก็ไม่แน่ใจ”ทุก
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
