LOGINShare
บทที่ 111
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 112
และทันใดนั้นคนจำนวนนับไม่ถ้วนก็พากันแห่เข้ามาในร้านขายผ้าสกุลซู เหยียบจนธรณีประตูร้านแตกหักแล้ว“นี่เป็นผ้าที่ดีที่สุดที่ข้าเคยเห็นมา!”“ผ้าดีๆ แบบนี้ขายในราคาเพียงสิบแปดเหวินเท่านั้นจริงๆ หรือ?”“สมองของเจ้าของร้านต้องมีปัญหาแน่นอน!” “ทุกคนรีบไปซื้อกันเถอะ ใกล้จะมืดแล้วเดี๋ยวร้านปิดเอา!”“ข้าอยากได้ผ้าหนึ่งผืน!”“ข้าอยากได้สองผืน!”“...”ผู้ลี้ภัยเหล่านี้แท้จริงแล้วไม่ได้มาสร้างความเดือดร้อน แต่มาแย่งกันซื้อผ้าเพียงแค่ชั่วพริบตานั้น กิจการของร้านขายผ้าสกุลซูจากที่ไม่มีใครเอ่ยถึง ตอนนี้ได้กลายเป็นที่นิยมแล้วซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินรับผิดชอบการขายที่หน้าร้าน ส่วนลั่วอวี้จู๋อยู่หลังโต๊ะคิดเงิน ทำหน้าที่รับเงินและคิดบัญชีลูกค้ามีจำนวนมากเกินไปจริงๆทั้งสามคนยุ่งจนแทบไม่มีเวลาหอบหายใจซูเฟิ่งหลิงและลั่วอวี้จู๋เห็นร้านขายดีเช่นนี้ ก็ไม่เพียงแต่มีความสุขเท่านั้น แต่ในใจก็ยังรู้สึกประหลาดใจด้วยนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินเป็นคนบังคับให้ซื้อ และทำลายชื่อเสียงของสกุลซูแต่เหตุใดกิจการถึงได้ขายดีขนาดนี้!ไม่เพียงเท่านั้นนี่ก็คือเจตนาของหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 113
“แบบนี้ไม่เท่ากับช่วยเหลือพวกวิปลาสหรือ?”ผู้ลี้ภัยทุกคนต่างตกใจดินแดนทางเหนือเป็นดินแดนที่ยากจนข้นแค้น เมื่อเทียบกับที่ศรีวิไลอย่างเมืองหลวงที่มีแสงสีมากมายและพิลึกพิลั่นแห่งนี้ข่าวที่ว่าองค์ชายเก้าเป็นโรคตะวันพันมังกรและชอบบุรุษนั้นน่าตกใจมากสำหรับพวกเขา และมันก็ได้ทำลายศีลธรรมอันดีงามทั้งหมดลงทันทีมันขัดต่อจริยธรรมของมนุษย์ และเป็นความผิดที่เลวร้ายมาก!ตนกลับซื้อผ้าจากคนชั่วร้ายคนหนึ่ง นี่ไม่เท่ากับช่วยเหลือเผด็จการหรือ?แต่เหล่าผู้ลี้ภัยถือผ้าราคาถูกและหนาเอาไว้ พวกเขาไม่อาจทำใจวางลงได้หลิวเกินเซิงถามอย่างอึกอักว่า “องค์ชายเก้า เจ้าชอบบุรุษจริงๆ หรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ผ้าเหล่านี้พวกข้าไม่ซื้อแล้ว...”เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ยินอย่างนั้น แก้มของนางพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางรีบถอยหลังกลับไปลั่วอวี้จู๋รู้เรื่องราวภายในเป็นอย่างดี ก่อนจะถลึงตามองซูเฟิ่งหลิง “ดูเรื่องงามไส้ที่เจ้าทำสิ!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าเศร้าโศก ก่อนจะเอ่ยอย่างน่าสงสาร “ข้าก็แค่นึกสนุก ถึงได้ลงมือทำอย่างหุนหันพลันแล่น แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะเกิดเรื่องใหญ่ในเมืองหลวงเช่นนี้...”“เฮ้อ!”ลั่วอวี้จู๋ถอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 114
เห็นได้ชัดว่าจะบุ่มบ่ามใช้กำลังไม่ได้!หรือว่าจะทำได้เพียงมองดูคนชั่วร้ายผู้นี้เย่อหยิ่งวางอำนาจบาตรใหญ่ แล้วตนก็ทำได้แค่กล้ำกลืนฝืนทนเท่านั้น?ชาวบ้านต่างก็มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยความโกรธ ไม่อาจกลืนความโกรธนี้ลงได้!หลิวเกินเซิงตะเบ็งเสียงกล่าวว่า “พวกเจ้ามัวอึ้งอะไรกันอยู่? ผ้าทุกผืนที่ขายได้ องค์ชายเก้าสมควรตายผู้นี้ก็จะขาดทุนไปยี่สิบเหวิน พวกเราต้องซื้อมันอย่างบ้าคลั่ง ให้เจ้าคนเผด็จการคนนี้ขาดทุนย่อยยับตายไปเลย!”ประโยคนี้ได้ปลุกทุกคนตื่นขึ้นจากฝัน!ใช่!องค์ชายเก้าที่หยิ่งผยองเผด็จการผู้นี้ อาศัยฐานะการที่ตนเป็นองค์ชายมากลั่นแกล้งชาวบ้าน แล้วยังชอบบุรุษ เช่นนี้มันขัดต่อจริยธรรมของมนุษย์ไม่ใช่หรือ?พวกเราไม่อาจตีเจ้าได้!แต่พวกเราสามารถเอาเปรียบเจ้าได้ ให้เจ้าขาดทุนจนตาย!แม้ว่ายี่สิบเหวินจะไม่มาก แต่ถ้าทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันซื้อ สะสมจากน้อยไปมาก ก็จะทำให้เจ้าขาดทุนจนต้องปิดร้านไป!“ข้าขอซื้อผืนหนึ่ง!”“ข้าขอซื้อห้าผืน!”“หลีกไปให้หมด ข้าต้องการซื้อสิบผืน ข้าต้องการให้องค์ชายเก้าขาดทุนจนสิ้นเนื้อประดาตัว!”ความกระตือรือร้นของเหล่าชาวบ้านถูกจุดขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ พวกเขาเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 115
“ก็เท่ากับห้าพันเหวิน...”“หนึ่งพันเหวินเท่ากับหนึ่งก้วน หนึ่งก้วนก็เท่ากับหนึ่งตำลึง”“หมายความว่าวันนี้ได้กำไรห้าตำลึง”ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ “พวกเราทำงานยุ่งทั้งวัน เหนื่อยแทบตาย แต่กลับได้กำไรแค่ห้าตำลึง? ถ้าอย่างนั้นหนึ่งเดือน ก็ได้กำไรแค่ห้าสิบตำลึงน่ะสิ?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจัง “น้อยอย่างนั้นล่ะ อีกอย่างร้านค้าเป็นของเรา ไม่ต้องคำนวณค่าเช่า แต่ก็ยังมีค่าแรงของพวกเราสามคน ถ้าเกิดว่าจ้างลูกจ้าง ต้องขาดทุนแน่”ซูเฟิ่งหลิงเริ่มตื่นตระหนกแล้ว “จบแล้วๆ ข้าก็นึกว่าหลี่หลงหลินพูดไปอย่างนั้น แต่ที่ไหนได้ขาดทุนจริงๆ!”ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วมองไปที่หลี่หลงหลิน “องค์ชาย วิธีนี้มันไม่ใช่วิธีที่ดีเลย! ไม่เพียงไม่ได้กำไร แต่ยังขาดทุนอีกด้วย! พวกเราขึ้นราคาหน่อยดีไหม?”หลี่หลงหลินมองใบหน้าที่งดงามของลั่วอวี้จู๋แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าเหตุใดพวกชาวบ้านลี้ภัยจากดินแดนทางเหนือถึงได้มาซื้อผ้าที่ร้านของพวกเรา?”ลั่วอวี้จู๋ตะลึงเล็กน้อย “ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงฉาวโฉ่ของเจ้าหรือ?”หลี่หลงหลินส่ายหัว “นั่นแค่เบื้องหน้า! สาเหตุที่แท้จริงก็คือผ้าร้านเรามีคุณภาพด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 116
หลี่หลงหลินยุ่งทั้งวัน เหนื่อยแทบตาย เขากินอาหารค่ำไปไม่กี่คำ จากนั้นก็นอนลงบนเตียง อยากจะพักผ่อนสักหน่อยเวลานี้ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ร่างหญิงงามที่สวยหยาดเยิ้มแวบผ่านเข้ามาปานสายลมก็คือซูเฟิ่งหลิงวันนี้นางไม่ได้สวมเครื่องแบบทหาร แต่เป็นครั้งแรกที่นางสวมชุดกระโปรงสีแดง ทำให้นางดูสวยหยาดเยิ้มดึงดูดใจคน จนหาที่เปรียบไม่ได้“เจ้าคิดจะทำอะไร?”หลี่หลงหลินสะดุ้งตกใจ รีบทำท่าป้องกันทันที “ฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ห้องข้างๆ ถ้าเจ้าวางแผนทำมิดีมิร้ายกับข้า ข้าจะตะโกน!”ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มของซูเฟิ่งหลิงก็แดงก่ำ นางกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความโกรธ “ปากเจ้านี่มันพูดเรื่องดีไม่ได้เลยใช่หรือไม่! เจ้าคิดว่าข้าเป็นอะไร? เป็นโจรหญิงหรืออย่างไร?”หลี่หลงหลินเกาหัว “หรือว่าไม่ใช่? ดึกดื่นป่านนี้เจ้ามาที่นี่ทำไม?”ซูเฟิ่งหลิงก้มหน้าลง สองมือลูบชายกระโปรง แล้วพูดเสียงเบาราวกับยุง “ข้า...ข้า...ข้าอยากมาขอโทษเจ้า”“ขอโทษ!”หลี่หลงหลินมองซูเฟิ่งหลิงตั้งแต่หัวจดเท้า แล้วเผยรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา “มิน่าล่ะถึงได้แต่งตัวเป็นสตรีเช่นนี้ ที่แท้เจ้าก็อยากจะใช้กลหญิงงามกับข้านี่เอง! ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็มาข้างๆ ข้านี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 117
ซูเฟิ่งหลิงตะลึง ก่อนจะมองไปที่หลี่หลงหลินด้วยความไม่เชื่อตนก่อปัญหาใหญ่ขนาดนี้ หลี่หลงหลินจะใจกว้างให้อภัยตนได้ขนาดนั้นเลยหรือ?ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกละอายใจ “แต่ว่า ชื่อเสียงของเจ้าล่ะจะทำอย่างไร? ให้ข้าคิดหาทางเปิดเผยความลับต่อหน้าสาธารณะ กู้ศักดิ์ศรีของเจ้ากลับคืนมาดีหรือไม่...”หลี่หลงหลินยิ้ม “แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ แต่ก็ยังเป็นภรรยาในนาม แม้ว่าเจ้าจะบอกความจริงคิดว่าจะมีใครเชื่อหรือไม่? กลับกัน ยิ่งอธิบายก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ชื่อเสียงของข้าก็มีแต่จะฉาวโฉ่ยิ่งกว่าเดิม!”“ช่างเถอะ!”“เจอปัญหามากมายแค่ไหนก็ไม่เป็นไร!”“ยิ่งไปกว่านั้น ชื่อเสียงของคนที่ชั่วร้ายอันดับหนึ่งในใต้หล้า ยังมากกว่าชื่อเสียงของคุณชายเสเพลอันดับหนึ่งในเมืองหลวง!”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว “แต่ถ้าเจ้าจะไม่ให้ข้าทำอะไรเลย ข้าคงไม่มีความสุข!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้ว แล้วพูดอย่างด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ “เจ้ามาบีบเท้าให้ข้าสิ...”“ไสหัวไป!”สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนไป ทั้งร้อนรนและโกรธเคือง “เจ้านี่ช่างเชื่อถือไม่ได้เลย! ข้าพูดเรื่องจริงจังกับเจ้าอยู่! เจ้ากลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว ข้ารู้สึกผิดหวังมาก...”เมื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 118
“ไร้สาระ!”“ข้าก็ต้องเลือกที่จะทำลายชื่อเสียงของเจ้าอยู่แล้วน่ะสิ!”ซูเฟิ่งหลิงเลือกโดยไม่ลังเลกองทัพสกุลซูมีรากฐานที่หนาแน่นภายใต้การจัดการของซูเฟิ่งหลิง เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวลือที่ทำลายชื่อเสียงของหลี่หลงหลินก็ได้แพร่กระจายไปในกองทัพไม่เพียงแค่ในกองทัพที่เสื่อมโทรมของสกุลซูเท่านั้นกระทั่งกองทัพปกป้องเมืองหลวง รวมไปถึงในหมู่องครักษ์ ล้วนมีข่าวลือการกระทำที่ชั่วช้าของหลี่หลงหลินชื่อเสียงของหลี่หลงหลินก็ตกต่ำลงอย่างยิ่ง แต่เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กินดื่มตามปกติ แทบไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ปล่อยให้เรื่องราวมันปะทุต่อไปไม่กี่วันต่อมาฮ่องเต้หวู่ออกจากว่าราชการเช้า แล้วไปที่ห้องทรงพระอักษรล่าสุดนี้ อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังไม่มีข่าวดีมาจากดินแดนทางเหนืออีกทั้งพวกลี้ภัยที่มาจากดินแดนทางเหนือก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆฮ่องเต้หวู่ที่เฝ้าดูอยู่ก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่งตราบใดที่เขาพูดถึงเรื่องหาที่อยู่ให้ผู้ลี้ภัยในราชสำนักขึ้นมา เหล่าขุนนางใหญ่ก็เริ่มแกล้งตายอย่างไรเสียการหาที่อยู่ให้ผู้ลี้ภัย จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก!ราชสำนักตอนนี้ไม่มีเงินซื้ออาหารแล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 119
เว่ยซวินเป็นขันทีไม่ว่าเขาจะใช้อำนาจหรือกำเริบเสิบสานในราชสำนักอย่างไรฮ่องเต้หวู่ล้วนอนุญาตถึงอย่างไร เว่ยซวินคือเครื่องมือที่ฮ่องเต้ใช้ในการดูแลตรวจสอบขุนนางทั้งหมด แม้ว่าจะเป็นการวางอำนาจบาตรใหญ่อย่างไร เขาก็ปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง!มีเพียงกองทัพเท่านั้น ที่เป็นจุดอ่อนของฮ่องเต้!หากเว่ยซวินกล้าทำเกินขอบเขต แทรกแซงเรื่องทหารฮ่องเต้หวู่ก็สามารถสังหารเว่ยซวินได้โดยไม่ลังเล!ขันทีที่มีอำนาจทางทหาร คือสัญญาณแห่งการทำลายแคว้น!เว่ยซวินถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เขาโขกศีรษะราวกับโขลกกระเทียม “ฝ่าบาท บ่าวไม่กล้าถามเรื่องกิจทหาร! บ่าวแค่ได้ยินมาว่า...”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “เจ้าได้ยินอะไร?”เว่ยซวินรีบพูดว่า “กระหม่อมได้ยินมาว่า...เถ้าแก่ร้านหอการค้าใหญ่ทั้งแปดในเมืองหลวงเป็นคนแพร่ข่าวลือและใส่ร้ายองค์ชายเก้าต่อหน้าทุกคน! ไม่นานหลังจากนั้น ข่าวลือก็แพร่สะพัดไปในกองทัพพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมกล้าขอบังอาจคาดเดาว่าระหว่างทั้งสองเรื่องนี้อาจมีความเชื่อมโยงบางอย่างกัน”ฮ่องเต้หวู่ตะลึง แล้วเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “แปดหอการค้าใหญ่เป็นแค่พ่อค้าชั้นต่ำเท่านั้น แต่ก็กล้าใส่ร้ายราชวงศ์? พวกเข
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1260
เช้าวันรุ่งขึ้นทะเลคราม ฟ้าสีฟ้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆ ไกลสุดสายตาเรือใหญ่ลำหนึ่งแล่นออกจากท่าเรือตงไห่อย่างโอ่อ่า ท่วงทีองอาจไม่ธรรมดาการออกทะเลครั้งนี้ หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่พาเหล่าพี่สะใภ้มาด้วยหลายคน แต่ยังคัดเลือกทหารยอดฝีมือของตระกูลซูมาเป็นพิเศษอีกสามร้อยนายซูเฟิ่งหลิงยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทอดสายตามองไปยังเส้นขอบฟ้าที่ผืนน้ำจรดกับผืนฟ้า แววตาเต็มไปด้วยความกังวล ลมทะเลพัดผ่าน ผ้าคลุมสีแดงสดด้านหลังนางปลิวสะบัดพลิ้วไหว!หลี่หลงหลินบิดขี้เกียจ กระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือเบาๆเรือของเมืองตงไห่แข็งแรงกว่าที่ข้าคิดไว้มากตอนนี้หลี่หลงหลินทำได้เพียง มีอะไรก็ใช้อย่างนั้นไปก่อนแม้จะเทียบไม่ได้กับเรือประมงหมื่นตันในจินตนาการแต่แค่จับปลาหลายพันชั่งขึ้นมาก็ยังถือว่าสบายมากหลี่หลงหลินหยิบคันเบ็ดออกมานั่งลงข้างๆ ซูเฟิ่งหลิง ด้วยท่าทางสบายๆ ราวกับไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงาม กล่าวเสียงขรึม "รัชทายาท ท่านบอกว่าจะพาพวกเราออกมาจับปลา คงไม่ได้คิดจะใช้แค่คันเบ็ดนี่ตกปลาหรอกนะเพคะ?"เหล่าพี่สะใภ้ก็รู้สึกว่ามันเหลือเชื่ออยู่บ้างอาศัยเพียงคันเบ็ดคันเดียวของหลี่หลงหลิน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1259
ลั่วอวี้จู๋ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน นางส่ายหน้าไม่หยุดกล่าวว่า “ไม่ได้ น้องหญิง เจ้าอย่าพูดอะไรพล่อยๆ บัญชีมันไม่ได้คำนวณแบบนั้น! ตอนนี้ประชาชนหลายแสนคนในตงไห่กำลังรอเสบียงอาหารอยู่ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เพียงแค่พึ่งพาการล่าสัตว์ อย่างไรก็ไม่พอ!”ตอนนี้ไม่เพียงแต่ต้องคำนึงถึงค่ากินอยู่ใช้สอยของเหล่าทหารกองทัพตระกูลซูทั้งหมด แต่ที่สำคัญกว่าคือการแก้ปัญหาความต้องการเสบียงอาหารของประชาชนตงไห่ทั้งหมดซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเรียวงาม “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าจะนำกองทัพตระกูลซูไปปล้นยุ้งฉางของพวกพ่อค้าเหล่านั้นเสียเลย! แบบนี้พวกเราก็จะมีเสบียงอาหารแล้วไม่ใช่รึ?”ลั่วอวี้จู๋ตกใจ รีบกล่าวว่า “น้องหญิง! เจ้าอย่าทำเรื่องเหลวไหล!”“เจ้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แล้วชื่อเสียงของกองทัพตระกูลซูจะทำอย่างไร! ชื่อเสียงอันดีงามที่ตระกูลซูผู้จงรักภักดีสืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษจะถูกทำลายในพริบตาได้อย่างไร?”“อีกอย่าง ท่านย่าก็คงไม่อนุญาตให้เจ้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้แน่!”ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก พึมพำว่า “ข้าก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง...”ตระกูลซูรับราชการทหารมาหลายชั่วอายุคน ทั้งตระกูลจงรักภักดี ไม่เคยทำเรื่องผิดต่อมโนธรรมใดๆ แม้กระทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1258
ตกเย็น จวนอ๋องตงไห่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟเหล่าพี่สะใภ้รวมตัวกันอยู่ในห้อง ใบหน้างดงามซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล ทุกคนต่างกลัดกลุ้มกับสถานการณ์ปัจจุบันของตงไห่ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี? ท่านสัญญาว่าจะทำให้ราษฎรตงไห่ทุกคนได้กินเนื้อสัตว์ภายในเจ็ดวัน แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่เนื้อเลย เกรงว่าแม้แต่การกินให้อิ่มท้องธรรมดาๆ ก็ยังยาก”เมื่อตอนเย็น ลั่วอวี้จู๋ได้ส่งคนไปสืบราคาเสบียงอาหารในตลาดแล้วและก็เป็นไปตามคาด หลังจากที่ราษฎรตื่นตระหนก ราคาเสบียงอาหารก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก ถึงขนาดที่ว่าในตลาดตงไห่ไม่มีข้าวสารขายในทันทีแล้ว หากต้องการซื้อทันทีก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มพิเศษ!เหล่าราษฎรต่างพากันส่งเสียงก่นด่าอย่างคับแค้น สถานการณ์เริ่มจะดำเนินไปในทิศทางที่ควบคุมไม่ได้แล้วลั่วอวี้จู๋มองไปยังหลี่หลงหลิน ถอนหายใจกล่าวว่า “รัชทายาท ตอนนี้วิธีที่ง่ายที่สุดคือการขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด แล้วนำเงินไปแลกเป็นเสบียงอาหารเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย”“แต่ข้าคำนวณดูแล้ว ต่อให้ขายทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู ก็ทำได้เพียงแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1257
เหล่าราษฎรจ้องเขม็งไปยังหลี่หลงหลิน ต้องการคำอธิบายจากเขา หากไม่ได้ความในวันนี้ พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมเลิกรา!หลี่หลงหลินเชิดหน้าอกผาย กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ปากท้องของราษฎรคือเรื่องสำคัญที่สุด ในเมื่อตงไห่เป็นดินแดนในอาณัติของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็คือราษฎรของข้า หลี่หลงหลิน”“แม้จะมีภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยจากมนุษย์ แต่ข้ารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้พวกท่านต้องอดอยากหิวโหยเป็นอันขาด เรื่องเสบียงอาหารนั้นขอให้ราษฎรวางใจ ภายในเจ็ดวัน ข้าจะทำให้พวกท่านได้กินอิ่มท้องอย่างแน่นอน!”น้ำเสียงของหลี่หลงหลินทรงพลังอย่างยิ่ง ถ้อยคำดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเหล่าราษฎรผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา“ขี้โม้!”“พี่น้องทั้งหลาย อย่าได้หลงเชื่อคำโอ้อวดของเขาเลย! ดูสิ ยุ้งฉางเหล่านี้ล้วนว่างเปล่า! จะเอาข้าวที่ไหนมาให้พวกเรา!”“หากวันนี้ไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับพวกเรา แล้วอีกเจ็ดวันพวกเราจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมกับใคร!”“ใช่แล้ว!”“หากวันนี้ไม่ยอมมอบเสบียงอาหารออกมา ก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากยุ้งฉางนี้ไปได้!”ชายฉกรรจ์ผู้เป็นหัวหน้าโบกแขนตะโกนปลุกระดมเหล่าราษฎร ผู้คนต่างขานรับเป็นเสียงเดี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1256
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านนอกยุ้งฉางต่างชูกำปั้นตะโกนก้อง เสียงดังสะท้อนไปทั่วฟ้า “แจกจ่ายเสบียง! แจกจ่ายเสบียง!”ข่าวราคาเสบียงอาหารในเมืองตงไห่พุ่งสูงขึ้นได้แพร่กระจายออกไปแล้ว ราษฎรต่างตื่นตระหนกหวาดกลัว จึงนัดหมายกันมารวมตัวที่หน้ายุ้งฉางเพื่อเรียกร้องขอเสบียง ก่อเกิดเป็นพลังมหาศาลหากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารที่คอยขัดขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้เหล่าราษฎรคงบุกเข้าไปในยุ้งฉางแล้วลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “รัชทายาท เช่นนี้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้ยังไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารถึงที่สุด แต่ความโกรธแค้นของราษฎรก็รุนแรงถึงเพียงนี้แล้ว หากมีวันใดที่เสบียงหมดลงจริงๆ...”ใบหน้างามของลั่วอวี้จู๋ซีดขาว ริมฝีปากแดงเม้มแน่น ยืนนิ่งตะลึงงันอยู่กับที่ นางไม่อาจจินตนาการถึงภาพนั้นได้ราษฎรที่ก่อความวุ่นวายนอกยุ้งฉางมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเหล่าทหารยามเริ่มชักดาบประจำกายออกมา แต่สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว หากไม่มีเสบียงให้กิน ในภายภาคหน้าก็มีแต่ความตายสถานเดียว!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วงามเล็กน้อย แววตาหงส์ฉายประกายดุดัน “รัชทายาท หากปล่อยให้พวกเขาอาละวาดต่อไปเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องแน่เพค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1255
ลั่วอวี้จู๋เดินเข้ามาก่อนสองก้าว กล่าวว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้แม้จะจัดการกับพวกพ่อค้าเศรษฐี แต่ก็ยังต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเรื่องเสบียงอาหารก่อน มิฉะนั้นเมื่อถึงเวลา ราษฎรอาจตื่นตระหนก ซึ่งจะเป็นผลเสียต่อพวกเราได้”หลี่หลงหลินเพียงแค่แย้มยิ้มบางเบาซูเฟิ่งหลิงกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถือเป็นสถานที่สำคัญยิ่งของต้าเซี่ย ข้างในย่อมต้องมีเสบียงเก็บไว้แน่นอน ตอนนี้สามารถนำเสบียงในยุ้งฉางออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือราษฎร เพื่อให้พวกเขาคลายกังวลได้แล้วเพคะ”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วเพคะ องค์รัชทายาท ทำให้ราษฎรคลายกังวลลงก่อน แล้วค่อยว่ากันถึงแผนขั้นต่อไป”หลี่หลงหลินส่ายหน้า กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ต้องเสียแรงเปล่าแล้ว ยุ้งฉางเมืองตงไห่ถูกขนย้ายไปจนหมดสิ้นนานแล้ว ไม่เหลือแม้แต่เมล็ดเดียว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ยุ้งฉางเปล่าๆ เท่านั้น”ทั้งสองคนตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร? ยุ้งฉางนั้นเป็นเสบียงช่วยชีวิตที่ราชสำนักเก็บไว้ เพื่อรับประกันว่าราษฎรจะไม่อดตายในปีที่เกิดภัยพิบัติ จะมีคนกล้าบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ มาคิดการใหญ่กับมันได้อย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของหลี่หลงหลินหลี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1254
ตำหนักอ๋องตงไห่หลี่หลงหลินเดินออกจากห้องก็พบกับลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงที่รีบร้อนเข้ามาพอดีลั่วอวี้จู๋มีสีหน้าตื่นตระหนก รีบกล่าวว่า “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ!”หลี่หลงหลินหาว กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องรีบร้อน มีอะไรค่อยๆ พูด”ลั่วอวี้จู๋หอบหายใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เมื่อครู่ข้ากับน้องหญิงกำลังดูแลร้านค้าของตระกูลซูในตงไห่ที่ถนน ได้ยินเถ้าแก่บอกว่า ตอนนี้ราคาธัญพืชในตงไห่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว วันเดียวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว!”“เรื่องผิดปกติย่อมมีเบื้องหลัง ดังนั้นจึงรีบกลับมารายงานองค์รัชทายาท”ปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดราคาธัญพืชเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร หากราคาธัญพืชผิดปกติ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้า ตอบว่า “องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นปีแห่งภัยพิบัติอยู่แล้ว เกิดภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี บ้านเรือนของราษฎรแทบไม่มีเสบียงสำรอง ต้องอาศัยการซื้อธัญพืชประทังชีวิตทั้งสิ้น”“แต่ตอนนี้ถ้าหากราคาธัญพืชพุ่งสูงขึ้น แล้วราษฎรในตงไห่เหล่านี้จะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ กล่าวเรียบๆ ว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1253
“แต่ทุกท่านกลับมองข้ามเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไป นั่นคือโอกาสที่จะร่ำรวยมหาศาล”แววตาละโมบปรากฏขึ้นในดวงตาของหลู่จงหมิง“นั่นก็คือเสบียงอาหาร”พอหลู่จงหมิงกล่าวคำนี้ออกมา ทั่วทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮา พูดคุยวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พ่อค้าร่ำรวยไม่อาจปิดบังความดีใจอย่างบ้าคลั่งในใจ “ท่านพระเชษฐภาดา ท่านหมายความว่าจะลงมือกับราคาธัญพืชหรือ?”หลู่จงหมิงเผยรอยยิ้มเย็นชา “ถูกต้อง”ปัจจุบันต้าเซี่ยประสบภัยแล้งติดต่อกันหลายปี ผลผลิตธัญพืชลดลงทุกปี แม้แต่ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์อย่างตงไห่ ยุ้งฉางก็ร่อยหรอเต็มทีแล้วยิ่งไปกว่านั้น หลี่หลงหลินนำกองทัพใหญ่มาปักหลักที่ตงไห่ ค่ากินอยู่ใช้สอยล้วนต้องเบิกจ่ายจากท้องพระคลังตงไห่แม้ว่ากบฏจะถูกปราบปรามจนสงบ ก็จะยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้านเสบียงอาหารให้กับตงไห่มากขึ้นเท่านั้นยิ่งไปกว่านั้น อาจมีสถานการณ์กบฏที่รุนแรงกว่าเกิดขึ้นได้อีกถึงตอนนั้น เสบียงอาหารของตงไห่ก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อยๆของยิ่งน้อยยิ่งมีค่า ราคาธัญพืชย่อมต้องถูกปั่นสูงขึ้นปากท้องของประชาชนคือเรื่องสำคัญที่สุดพ่อค้าร่ำรวยย่อมรู้หนทางสู่ความร่ำรวยด้วยการกักตุนธัญพืช ปั่นราคา แต่ไม่มีใครกล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1252
จวนตระกูลหลู่คานแกะสลัก เสากรอบวาดลวดลาย วิจิตรตระการตา ทองเหลืองเรืองรอง หลู่จงหมิงมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตากวาดมองเหล่าพ่อค้าที่มาถึง “มากันครบแล้วหรือ?”เงียบสงั ดจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตกพ่อค้าเหล่านี้หูตาสว่าง รู้เรื่องที่พระเชษฐภาดาเจอในจวนอ๋องนานแล้ว ไม่กล้าราดน้ำมันบนกองไฟในจังหวะสำคัญนี้ พ่อค้าที่ปกติหยิ่งยโสโอหังต่างก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวต่อหน้าหลู่จงหมิง ไม่กล้าพูดมาก เกรงว่าจะล่วงเกินแม้หลู่จงหมิงจะเสียหน้าอย่างหนักในจวนอ๋อง แต่ก็ไม่ใช่คนที่พ่อค้าอย่างพวกเขาจะดูเบาได้พ่อบ้านจวนตระกูลหลู่เดินเข้ามากล่าวเสียงเบา “นายท่าน ยังมีคนจากตระกูลซุนและตระกูลจ้าวที่ยังไม่มา ท่านจะว่าอย่างไร...”หลู่จงหมิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตวาดว่า “ไม่มาก็ไม่ต้องมาแล้ว! กล้าดีอย่างไรไม่เห็นคำพูดของข้าผู้เป็นพระเชษฐภาดาอยู่ในสายตา”หลู่จงหมิงมองเหล่าพ่อค้ามั่งคั่งที่อยู่ ณ ที่นั้น กล่าวเสียงเย็นชา “นับแต่นี้ไป ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ห้ามทำการค้าใดๆ กับสองตระกูลนี้ หากข้าพบเข้า... หึหึ!”แววตาอำมหิตวาบผ่านดวงตาของหลู่จงหมิงนี่คือเขาต้องการแสดงอำนาจ สร้างบารมี กู้หน้าตาที่เสียไปกลับคืนมาพ่อค
