LOGINShare
บทที่ 114
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 115
“ก็เท่ากับห้าพันเหวิน...”“หนึ่งพันเหวินเท่ากับหนึ่งก้วน หนึ่งก้วนก็เท่ากับหนึ่งตำลึง”“หมายความว่าวันนี้ได้กำไรห้าตำลึง”ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ “พวกเราทำงานยุ่งทั้งวัน เหนื่อยแทบตาย แต่กลับได้กำไรแค่ห้าตำลึง? ถ้าอย่างนั้นหนึ่งเดือน ก็ได้กำไรแค่ห้าสิบตำลึงน่ะสิ?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจัง “น้อยอย่างนั้นล่ะ อีกอย่างร้านค้าเป็นของเรา ไม่ต้องคำนวณค่าเช่า แต่ก็ยังมีค่าแรงของพวกเราสามคน ถ้าเกิดว่าจ้างลูกจ้าง ต้องขาดทุนแน่”ซูเฟิ่งหลิงเริ่มตื่นตระหนกแล้ว “จบแล้วๆ ข้าก็นึกว่าหลี่หลงหลินพูดไปอย่างนั้น แต่ที่ไหนได้ขาดทุนจริงๆ!”ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วมองไปที่หลี่หลงหลิน “องค์ชาย วิธีนี้มันไม่ใช่วิธีที่ดีเลย! ไม่เพียงไม่ได้กำไร แต่ยังขาดทุนอีกด้วย! พวกเราขึ้นราคาหน่อยดีไหม?”หลี่หลงหลินมองใบหน้าที่งดงามของลั่วอวี้จู๋แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าเหตุใดพวกชาวบ้านลี้ภัยจากดินแดนทางเหนือถึงได้มาซื้อผ้าที่ร้านของพวกเรา?”ลั่วอวี้จู๋ตะลึงเล็กน้อย “ไม่ใช่เพราะชื่อเสียงฉาวโฉ่ของเจ้าหรือ?”หลี่หลงหลินส่ายหัว “นั่นแค่เบื้องหน้า! สาเหตุที่แท้จริงก็คือผ้าร้านเรามีคุณภาพด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 116
หลี่หลงหลินยุ่งทั้งวัน เหนื่อยแทบตาย เขากินอาหารค่ำไปไม่กี่คำ จากนั้นก็นอนลงบนเตียง อยากจะพักผ่อนสักหน่อยเวลานี้ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก ร่างหญิงงามที่สวยหยาดเยิ้มแวบผ่านเข้ามาปานสายลมก็คือซูเฟิ่งหลิงวันนี้นางไม่ได้สวมเครื่องแบบทหาร แต่เป็นครั้งแรกที่นางสวมชุดกระโปรงสีแดง ทำให้นางดูสวยหยาดเยิ้มดึงดูดใจคน จนหาที่เปรียบไม่ได้“เจ้าคิดจะทำอะไร?”หลี่หลงหลินสะดุ้งตกใจ รีบทำท่าป้องกันทันที “ฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ห้องข้างๆ ถ้าเจ้าวางแผนทำมิดีมิร้ายกับข้า ข้าจะตะโกน!”ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มของซูเฟิ่งหลิงก็แดงก่ำ นางกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความโกรธ “ปากเจ้านี่มันพูดเรื่องดีไม่ได้เลยใช่หรือไม่! เจ้าคิดว่าข้าเป็นอะไร? เป็นโจรหญิงหรืออย่างไร?”หลี่หลงหลินเกาหัว “หรือว่าไม่ใช่? ดึกดื่นป่านนี้เจ้ามาที่นี่ทำไม?”ซูเฟิ่งหลิงก้มหน้าลง สองมือลูบชายกระโปรง แล้วพูดเสียงเบาราวกับยุง “ข้า...ข้า...ข้าอยากมาขอโทษเจ้า”“ขอโทษ!”หลี่หลงหลินมองซูเฟิ่งหลิงตั้งแต่หัวจดเท้า แล้วเผยรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา “มิน่าล่ะถึงได้แต่งตัวเป็นสตรีเช่นนี้ ที่แท้เจ้าก็อยากจะใช้กลหญิงงามกับข้านี่เอง! ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็มาข้างๆ ข้านี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 117
ซูเฟิ่งหลิงตะลึง ก่อนจะมองไปที่หลี่หลงหลินด้วยความไม่เชื่อตนก่อปัญหาใหญ่ขนาดนี้ หลี่หลงหลินจะใจกว้างให้อภัยตนได้ขนาดนั้นเลยหรือ?ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกละอายใจ “แต่ว่า ชื่อเสียงของเจ้าล่ะจะทำอย่างไร? ให้ข้าคิดหาทางเปิดเผยความลับต่อหน้าสาธารณะ กู้ศักดิ์ศรีของเจ้ากลับคืนมาดีหรือไม่...”หลี่หลงหลินยิ้ม “แม้ว่าพวกเราจะไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ แต่ก็ยังเป็นภรรยาในนาม แม้ว่าเจ้าจะบอกความจริงคิดว่าจะมีใครเชื่อหรือไม่? กลับกัน ยิ่งอธิบายก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ชื่อเสียงของข้าก็มีแต่จะฉาวโฉ่ยิ่งกว่าเดิม!”“ช่างเถอะ!”“เจอปัญหามากมายแค่ไหนก็ไม่เป็นไร!”“ยิ่งไปกว่านั้น ชื่อเสียงของคนที่ชั่วร้ายอันดับหนึ่งในใต้หล้า ยังมากกว่าชื่อเสียงของคุณชายเสเพลอันดับหนึ่งในเมืองหลวง!”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว “แต่ถ้าเจ้าจะไม่ให้ข้าทำอะไรเลย ข้าคงไม่มีความสุข!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้ว แล้วพูดอย่างด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ “เจ้ามาบีบเท้าให้ข้าสิ...”“ไสหัวไป!”สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนไป ทั้งร้อนรนและโกรธเคือง “เจ้านี่ช่างเชื่อถือไม่ได้เลย! ข้าพูดเรื่องจริงจังกับเจ้าอยู่! เจ้ากลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว ข้ารู้สึกผิดหวังมาก...”เมื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 118
“ไร้สาระ!”“ข้าก็ต้องเลือกที่จะทำลายชื่อเสียงของเจ้าอยู่แล้วน่ะสิ!”ซูเฟิ่งหลิงเลือกโดยไม่ลังเลกองทัพสกุลซูมีรากฐานที่หนาแน่นภายใต้การจัดการของซูเฟิ่งหลิง เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวลือที่ทำลายชื่อเสียงของหลี่หลงหลินก็ได้แพร่กระจายไปในกองทัพไม่เพียงแค่ในกองทัพที่เสื่อมโทรมของสกุลซูเท่านั้นกระทั่งกองทัพปกป้องเมืองหลวง รวมไปถึงในหมู่องครักษ์ ล้วนมีข่าวลือการกระทำที่ชั่วช้าของหลี่หลงหลินชื่อเสียงของหลี่หลงหลินก็ตกต่ำลงอย่างยิ่ง แต่เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กินดื่มตามปกติ แทบไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ปล่อยให้เรื่องราวมันปะทุต่อไปไม่กี่วันต่อมาฮ่องเต้หวู่ออกจากว่าราชการเช้า แล้วไปที่ห้องทรงพระอักษรล่าสุดนี้ อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังไม่มีข่าวดีมาจากดินแดนทางเหนืออีกทั้งพวกลี้ภัยที่มาจากดินแดนทางเหนือก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆฮ่องเต้หวู่ที่เฝ้าดูอยู่ก็รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่งตราบใดที่เขาพูดถึงเรื่องหาที่อยู่ให้ผู้ลี้ภัยในราชสำนักขึ้นมา เหล่าขุนนางใหญ่ก็เริ่มแกล้งตายอย่างไรเสียการหาที่อยู่ให้ผู้ลี้ภัย จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก!ราชสำนักตอนนี้ไม่มีเงินซื้ออาหารแล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 119
เว่ยซวินเป็นขันทีไม่ว่าเขาจะใช้อำนาจหรือกำเริบเสิบสานในราชสำนักอย่างไรฮ่องเต้หวู่ล้วนอนุญาตถึงอย่างไร เว่ยซวินคือเครื่องมือที่ฮ่องเต้ใช้ในการดูแลตรวจสอบขุนนางทั้งหมด แม้ว่าจะเป็นการวางอำนาจบาตรใหญ่อย่างไร เขาก็ปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง!มีเพียงกองทัพเท่านั้น ที่เป็นจุดอ่อนของฮ่องเต้!หากเว่ยซวินกล้าทำเกินขอบเขต แทรกแซงเรื่องทหารฮ่องเต้หวู่ก็สามารถสังหารเว่ยซวินได้โดยไม่ลังเล!ขันทีที่มีอำนาจทางทหาร คือสัญญาณแห่งการทำลายแคว้น!เว่ยซวินถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น เขาโขกศีรษะราวกับโขลกกระเทียม “ฝ่าบาท บ่าวไม่กล้าถามเรื่องกิจทหาร! บ่าวแค่ได้ยินมาว่า...”ฮ่องเต้หวู่พูดอย่างเย็นชา “เจ้าได้ยินอะไร?”เว่ยซวินรีบพูดว่า “กระหม่อมได้ยินมาว่า...เถ้าแก่ร้านหอการค้าใหญ่ทั้งแปดในเมืองหลวงเป็นคนแพร่ข่าวลือและใส่ร้ายองค์ชายเก้าต่อหน้าทุกคน! ไม่นานหลังจากนั้น ข่าวลือก็แพร่สะพัดไปในกองทัพพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมกล้าขอบังอาจคาดเดาว่าระหว่างทั้งสองเรื่องนี้อาจมีความเชื่อมโยงบางอย่างกัน”ฮ่องเต้หวู่ตะลึง แล้วเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “แปดหอการค้าใหญ่เป็นแค่พ่อค้าชั้นต่ำเท่านั้น แต่ก็กล้าใส่ร้ายราชวงศ์? พวกเข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 120
ความมืดมนในพระทัยของฮ่องเต้ถูกกวาดออกไป ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งภูมิใจ!ตราบใดที่ตรวจสอบหอแปดการค้าใหญ่ เมื่อมีเงินแล้ว ปัญหาในการตั้งถิ่นฐานใหม่ของผู้ลี้ภัยจะไม่ได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดายใช่หรือไม่?ข้านี่ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ!“เจ้าเก้า เป็นตัวนำโชคของข้า!”ฮ่องเต้หวู่ก็ทอดถอนใจไม่ว่าจะปัญหาอะไร ตราบใดที่มีเจ้าเก้าอยู่ด้วย มันก็เหมือนจะสามารถแก้ไขได้ถ้านี่ไม่ใช่ตัวนำโชคแล้วจะเป็นอะไรไปได้อีก?ฮ่องเต้หวู่แทบอยากจะเรียกหลี่หลงหลินเข้าวังมาแล้วตกรางวัลให้เขาอย่างงามเสียเดี๋ยวนี้แต่ว่าฮ่องเต้หวู่สุดท้ายก็อดเอาไว้ได้ ไม่ได้หุนหันพลันแล่นช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ การที่หลี่หลงหลินได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ มันทำให้คนจำนวนมากเกิดความอิจฉาอย่างเลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าต้นไม้ในผ่าจะโดดเด่นอย่างไร สุดท้ายก็ต้องถูกลมทำลายในความคิดของฮ่องเต้หวู่ หากเจ้าเก้าถูกองค์ชายคนอื่นๆ บีบบังคับ เหล่าพี่น้องมีความขัดแย้งกัน นี่คงไม่ใช่เรื่องดีแต่เจ้าเก้าก็ได้สร้างคุณูปการอีกครั้ง หากฮ่องเต้หวู่ไม่ตกรางวัลให้เขาสักหน่อย ในใจเขาเกรงว่าคงจะเสียใจไม่น้อยฮ่องเต้หวู่คิดไปคิดมา ใสในสุดก็ได้ทำการตัดสินใจ เขาสั่ง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 121
เว่ยซวินรีบเตรียมตัวออกเดินทางทันทีหลังจากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้หวู่เสด็จมาถึงตำหนักฉางเล่อหลินกุ้ยเฟยกำลังตัดแต่งต้นไม้ ได้ยินว่าฮ่องเต้หวู่กำลังมา ก็กุลีกุจอลุกขึ้นถวายความเคารพ “หม่อมฉัน ถวายบังคมฝ่าบาท!”ฮ่องเต้หวู่ยิ้มและกล่าวว่า “สนมรัก ตามสบายเถอะ!”หลินกุ้ยเฟยก้มหัวลง “หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ! หม่อมฉันมีความผิด ...”ฮ่องเต้หวู่ตกใจเล็กน้อย ถามด้วยความไม่เข้าใจ “สนมรัก เจ้ามีความผิดอันใด?”ใบหน้างดงามของหลินกุ้ยเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดง “หม่อมฉันไร้ความสามารถ ไม่สอนหวงเอ้อร์ให้ดี! ตอนนี้เขาประพฤติตัวเลวทราม มีนิสัยตะวันพันมังกร[footnoteRef:1] ล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน! จากนี้ หม่อมฉันจะลงโทษเขาให้ดี ดึงเขากลับมาให้เข้าที่เข้าทางให้ได้เพคะ” [1: ชายรักชาย] “ขอร้องฝ่าบาท อย่าตำหนิโทษเขาเลยนะเพคะ...”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินก็นึกขึ้นได้ทันทีข่าวลือที่ว่าเจ้าเก้าชอบพอบุรุษ ไม่เพียงแต่แพร่กระจายในหมู่ประชาและเหล่าทหารเท่านั้น แต่ยังแพร่งพรายมาถึงในวังหลวง กระทั่งเข้ามาถึงหูของหลินกุ้ยเฟยหลินกุ้ยเฟยเข้าใจไปว่า เพราะเรื่องนี้ เขาจะจะลงโทษนาง!ฮ่องเต้หวู่สืบเท้าไปข้างหน้า จับมือหยกของหลินกุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 122
หลี่หลงหลินเห็นว่าการค้าร้านผ้าตระกูลเฟื่องฟูเช่นนี้ ก็มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าได้ใจ “เป็นอย่างไร? ข้าเก่งกาจมากใช่หรือไม่?!”ซูเฟิ่งหลิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เก่งกาจกับผีนักสิ! ชื่อเสียงของท่านตอนนี้แย่ยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน! ผู้คนหลั่งไหลมาซื้อผ้าก็ล้วนเพราะมาแก้แค้นท่าน! พวกนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องกลอุบายเล็กๆ ยากจะต่อยอดทำการใหญ่!”หลี่หลงหลินยิ้มและพูดว่า “เจ้าจะไปเข้าใจอะไร?! แมวดำหรือแมวขาว หากจับหนูได้ล้วนเป็นแมวที่ดี! ขอเพียงการค้ารุ่งเรือง ที่ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู สนใจไปใยว่าใช้กลอุบายใด?”ลั่วอวี้จู๋ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลินก็ส่ายหัวเล็กน้อย “องค์ชายเก้า ครั้งนี้ข้าสนับสนุนน้องหญิงเล็ก! ดังคำว่า การค้ามีวิธีการ! หากไม่เลือกวิธีเพื่อให้ได้มา เช่นนั้นจะไปต่างอะไรกับแปดหอการค้าใหญ่เหล่านั้น?”“ในแวดวงการค้า สรรพสิ่งล้วนคาดเดาไม่ได้ แต่อย่าได้หนีออกจากรากเหง้า!”“ไม่ก็สร้างกำไร ไม่ก็สร้างชื่อเสียง!”“ตอนนี้ท่านทำเช่นนี้ กำเงินยังไม่ร้อนดี ชื่อเสียงก็ถูกทำลายสิ้นแล้ว”“แม้ว่าท่านจะใช้กลอุบายเล็กๆ พวกนั้นมายึดตลาดอีก แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อหอการค้าใหญ่ทั้งแปดเริ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 984
เทพธิดาบุปผา?หลี่เทียนฉี่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ในสวนของตำหนักฉางเล่อ ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านนี่มันเรื่องอะไรกัน?เริ่มจากเครื่องทำความร้อนใต้พื้นและลางดี จากนั้นหลี่หลงหลินก็แต่งบทกวีห่วยๆ...เอาเถอะไม่ใช่บทกวีไร้ค่า แต่เป็นบทกวีอมตะที่วิจิตรงดงามเสด็จแม่ของเขา ฮองเฮาหลิน จู่ๆ ก็ถูกฮ่องเต้แต่งตั้งเป็นเทพธิดาบุปผา?ความรู้สึกถึงภยันตรายอันใหญ่หลวง ถาโถมเข้ามาดั่งคลื่นยักษ์ กลืนกินหลี่เทียนฉี่จนแทบจมหายไปในชั่วพริบตาโบราณว่า แม่มีคุณธรรมลูกจึงได้ดีในราชวงศ์ องค์ชายและพระมารดานั้นต่างต้องพึ่งพาอาศัย ส่งเสริมซึ่งกันและกันทำไมหลี่เทียนฉี่ถึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท?ไม่ใช่เพราะเขาเก่งกาจอะไรแต่เป็นเพราะว่า แม่ของเขาคือฮองเฮาหลู่!เขาคือโอรสองค์โตที่เกิดจากฮองเฮา!ดังนั้น เขาจึงเป็นองค์รัชทายาทโดยกำเนิด!บัดนี้ นางหลู่ถูกถอดถอน ถูกส่งไปยังตำหนักเย็นส่วนแม่ของหลี่หลงหลิน นางหลิน กลับได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮา แถมยังกลายเป็นเทพธิดาบุปผาคราวนี้ตำแหน่งองค์รัชทายาทของหลี่หลงหลิน ก็มั่นคง ยากจะหาผู้ใดมาสั่นคลอน!“เจ้าเก้า...”“เจ้ามันเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก!”หลี่เทียน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 983
หลี่เทียนฉี่พึมพำหลี่เทียนฉี่ยังคงไม่ยอมแพ้ ดึงกลีบดอกไม้ออกจากกิ่งทีละกลีบ เมื่อแน่ใจว่าไม่ได้ถูกแปะติดไว้ เขาก็อึ้งไปทั้งร่าง!ภาพดอกไม้บานในฤดูหนาว เกินกว่าความเข้าใจของเขาแม้จะได้เห็นกับตา หลี่เทียนฉี่ก็ยังไม่อยากเชื่อสายตาตนเองมันช่างน่าตกตะลึงยิ่งนัก!หลังจากที่เว่ยซวินเข้ามาในสวน เขาก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นกันอันที่จริง เขาก็คิดว่าหลี่หลงหลินใช้วิธีอะไรบางอย่าง เช่น มายากลของยุทธภพ หรือภาพลวงตา มาหลอกลวงฮ่องเต้หวู่ก็เพราะว่าการฝืนลิขิตฟ้าดิน ทำให้ดอกไม้บานในฤดูหนาว ช่างน่าอัศจรรย์ ราวกับเรื่องราวในตำนาน!เมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ เว่ยซวินพบว่าเป็นของจริง ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้สติกลับคืนมา เขาเด็ดดอกอิ๋งชุนสีเหลืองอ่อนมาสองสามกิ่ง แล้วเดินรีบเดินกลับไปหาฮองไทเฮา “ฮองไทเฮา โปรดทอดพระเนตรพ่ะย่ะค่ะ!”ฮองไทเฮา ขยับแว่นสายตา จ้องมองดอกอิ๋งชุนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอุทานด้วยความประหลาดใจ “ฮ่องเต้ ดอกไม้นี่ของจริง! เป็นลางดีจริงๆ! ข้ารู้สึกมานานแล้วว่า ฮองเฮาหลินไม่ใช่คนธรรมดา...”ฮ่องเต้หวู่หัวเราะเสียงดัง “เสด็จแม่ ข้ารู้นานแล้วว่า ฮองเฮาไม่ใช่คนธรรมดา! นางสามารถทำให้บุปผานานาพันธุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 982
ลางดี!ฮ่องเต้หวู่ตระหนักได้ในทันใด ตรัสด้วยความยินดี “เดือนอ้ายฤดูหนาว บุปผานานาพันธุ์เบ่งบาน นับเป็นลางดีอย่างแท้จริง!”ต้องทราบไว้ว่าคนโบราณเชื่อเรื่องโชคลางหิมะไม่ตก ดาวตก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นลางร้ายร้ายแรงที่สุด ฮ่องเต้ต้องประกาศราชโองการสำนึกผิด ทูลขออภัยโทษต่อสวรรค์ส่วนเรื่องลางดี ก็มีมากมายนับไม่ถ้วนขุดพบหัวไชเท้าใหญ่ในดิน ก็สามารถป่าวประกาศว่าเป็นลางดีได้ไม่ต้องพูดถึงการที่บุปผาเบ่งบานในฤดูหนาวนี่คือทิวทัศน์อันน่าอัศจรรย์ที่ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยพบเห็นมาก่อนจะเรียกว่าเป็นลางดี ก็ไม่เกินจริงเลยแต่ที่เว่ยซวินกล่าวว่า เป็นเพราะคุณธรรมของฮองเฮาหลิน จึงเกิดลางดีนี้ขึ้น ฟังดูแล้วก็ดูจะเป็นการเชื่อมโยงที่ฝืนไปสักหน่อยแต่ถึงกระนั้นทัศนียภาพอันน่าอัศจรรย์ที่บุปผาเบ่งบาน เกิดขึ้นที่ตำหนักฉางเล่อทำไมตำหนักอื่นถึงไม่มี?นี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วมิใช่หรือว่า ลางดีนี้เกิดขึ้นเพราะฮองเฮาหลิน“ลางดี...”“เป็นลางดีจริงๆ!”ไทเฮาประคองร่างอันสั่นเทามาที่หน้าต่าง โดยมีหลี่หลงหลินคอยประคอง เมื่อเห็นภาพบุปผานานาพันธุ์แข่งกันเบ่งบานในสวน ก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกตลอดมา ไทเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 981
ความหมายนั้นชัดเจนยิ่งนักก่อนหน้านี้พวกเจ้าไม่ยอมช่วยข้า!บัดนี้ ข้าลุกขึ้นยืนหยัดต่อกรด้วยตนเองหากพวกเจ้ายังไม่ยอมสนับสนุนข้าอีก ยังคิดจะโค่นล้มหลี่หลงหลินอีกหรือ?อีกไม่กี่ปี เมื่อฮ่องเต้หวู่สละราชสมบัติ และให้หลี่หลงหลินขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป พวกเจ้าจะได้ลิ้มรสผลกรรมอย่างแน่นอน!เหล่าขุนนางไม่ใช่คนโง่เขลา ย่อมตระหนักถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา พวกเขาสบตากันและกัน ก่อนจะพากันเอ่ยสนับสนุน “ฝ่าบาท องค์รัชทายาทตรัสได้ถูกต้องยิ่ง! งานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผา งานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผา แล้วร้อยบุปผาอยู่ที่ใดเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”“เมื่อไม่มีบุปผานานาพันธุ์ แล้วจะเรียกว่างานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผาได้อย่างไร?”“นี่เป็นการหลอกลวงเบื้องสูงอย่างแท้จริง!”“องค์รัชทายาทคือผู้สืบทอดราชบัลลังก์ ควรยึดมั่นในความซื่อสัตย์สุจริตเป็นหลัก!”เหล่าขุนนางต่างหันมาอยู่ข้างหลี่เทียนฉี่ สถานการณ์พลิกผันอย่างฉับพลันฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว มองไปที่หลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า เจ้ามีอะไรจะแก้ตัว?”หลี่หลงหลินไม่สะทกสะท้าน “เสด็จพ่อ ในเมื่อลูกกล้าทูลเชิญเสด็จแม่ให้จัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผา ย่อมต้องมีเหตุผล!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 980
เพียงสิ้นคำนางกำนัลทั้งหมดก็หลั่งไหลเข้ามา ยกน้ำร้อนสิบถ้วยวางเรียงกันต่อหน้าหลี่เทียนฉี่ หลี่หลงหลินยิ้มดีใจ “องค์ชายใหญ่ ดื่มตอนร้อนๆ เถอะ!”“เจ้า...”หลี่เทียนฉี่ลืมตาอ้าปากค้าง จ้องหลี่หลงหลินเขม็งเจ้าเก้าไอ้คนเจ้าเล่ห์!ไม่เพียงวางแผนทำให้ตนร้อนตาย!ยังจะทำให้ตนจุกตายอีกด้วย!น้ำร้อนสิบถ้วย ยังเป็นถ้วยใหญ่ หากดื่มลงไป กระเพาะจะต้องพังแน่ทว่าไทฮองไทเฮากลับเชื่อคำพูดเหลวไหลของหลี่หลงหลิน เผยสีหน้ากังวล “องค์ชายใหญ่ ข้าร้อนจนเหงื่อออกแล้ว เจ้ากลับรู้สึกหนาว ยังสวมใส่หนาถึงเพียงนี้ เห็นชัดว่าร่างกายอ่อนแอ”“ในเมื่อหมอเทวดาซุนพูดแล้วว่าดื่มน้ำร้อนสามารถรักษาโรคได้”“เจ้าก็ดื่มตอนยังร้อนเถอะ อย่าปฏิเสธความปรารถนาดีของเจ้าเก้าเลย”ความปรารถนาดี?หลี่เทียนฉี่คล้ายถูกเหวี่ยงหมัดใส่แรงๆ กระอักโลหิตขึ้นมาภายใต้ความเอือมระอา หลี่เทียนฉี่ใช้สายตาขอความช่วยเหลือ หันมองเหล่าขุนนางหวังให้พวกเขาลุกออกมาช่วยตนเองพูดสักสองประโยคหากไม่ได้ ก็ช่วยตนดื่มน้ำร้อนสักถ้วย นี่ย่อมได้กระมัง?ปรากฏว่าเรื่องกลับไม่เป็นเช่นนั้นเหล่าขุนนางล้วนหดหัวงอตัว เห็นว่าสถานการณ์เสียเปรียบ แต่ละคน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 979
หากทุกคนร้อนไปด้วยกัน นั่นก็ช่างเถอะ!เลวร้ายที่สุดก็เหงื่อท่วมตัวจนเกิดผดผื่นไปด้วยกัน!แต่ที่น่าโมโหที่สุด ทั้งตำหนักฉางเล่อ เชื้อพระวงศ์และขุนนางบุ๋นบู๊มากถึงเพียงนั้นล้วนถอดเสื้อผ้าออก สวมใส่เพียงชุดตัวในผืนบางมีเพียงตนเองสวมใส่เสื้อกันหนาวหนาๆ กางเกงกันหนาวหนาๆ ทั้งภายในภายนอกห่อหุ้มไว้อย่างแน่นหนา เหงื่อไหลลงจากหน้าผากหลี่เทียนฉี่รู้สึกว่าตนเองใกล้หมดสติเต็มที!“หลี่หลงหลินไอ้เจ้าเล่ห์คนนี้ คิดจะให้ข้าร้อนตายเลยใช่ไหม!”“ข้าจะสามารถปล่อยให้เขาทำสำเร็จได้เยี่ยงไร!”หลี่เทียนฉี่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กลับปากแข็ง “ฮึไม่ถอดก็ไม่ถอด! ข้ากระหายแล้ว! เข้ามา รินน้ำให้ข้าถ้วยหนึ่ง!”ครู่ต่อมา นางกำนัลคนหนึ่งยกน้ำเข้ามา วางต่อหน้าหลี่เทียนฉี่หลี่เทียนฉี่ร้อนแทบแย่ ปากแห้งไปหมด ทันใดนั้นก็ยกน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่ทันระวัง พรวด...เพียงเข้าปาก หลี่เทียนฉี่ก็พ่นออกมา ตะโกนเสียงดัง “ร้อนมาก! ร้อนมาก! เหตุใดเจ้าจึงรินน้ำร้อน! จะลวกข้าให้ตายกระนั้นหรือ?”นางกำนัลตกลงใจหน้าเผือดซีด รีบหมอบลงบนพื้น น้ำตาคลอหน่วย “นี่เป็นคำสั่งของรัชทายาทเพคะ..”ปากของหลี่เทียนฉี่ถูกลวกไปหนึ่งชั้น ทั้งแดงทั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 978
ไทฮองไทเฮากอดหลี่หลงหลินไว้แน่นๆ ร้องไห้ฟูมฟายฮ่องเต้หวู่เห็นภาพนี้ น้ำตาไหลอย่างสุดระงับ “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่ เจ้าเก้า แต่ไหนแต่ไรมาเป็นเด็กดีกตัญญูคนหนึ่ง! ท่านเข้าใจเขาผิดไปแล้วจริงๆ!”ครอบครัวกลับมาคืนดีกัน มีความสุขกลมเกลียวกันหลี่เทียนฉี่มองเห็นอยู่ในสายตา โมโหจนเกือบกระอักเลือดออกมาตนเองใช้เวลานานมากถึงเพียงนั้น ทำให้ไทฮองไทเฮาแปรพักตร์ได้อย่างยากลำบาก แค่นี้ก็เปลี่ยนใจแล้วหรือ?ทำเสียจนสุดท้ายก็กลายเป็นช่วยเจ้าเก้าทำความดีความชอบ!พอคนโมโห ก็ระเบิดออกมาได้อย่างง่ายดายเมื่อครู่ตำหนักฉางเล่อยังเหน็บหนาวคล้ายอุโมงค์น้ำแข็งผ่านไปเพียงครู่เดียวก็ร้อนแทบแย่ ไม่ต่างจากอบไอน้ำ ทั้งศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตเหล่าขุนนางต่างพาปลดเปลื้องเสื้อผ้า ถอดเสื้อคลุมตัวนอก เหลือเพียงชุดตัวในฮองเฮาหลินเคยเห็นความยอดเยี่ยมของเครื่องทำความร้อนใต้ดินมาก่อนแล้ว เตรียมการไว้ตั้งแต่แรก กลับเข้าหอนอนเปลี่ยนเป็นชุดฤดูร้อนออกมาซูเฟิ่งหลิง ลั่วอวี้จู๋ กงซูหว่าน ซุนชิงไต้และสตรีคนอื่นเองก็เป็นเช่นนี้ ล้วนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าบางๆ งดงามอย่างน่าประหลาด คล้ายผีเสื้อก็มิปานฮองเฮาหลินแย้มย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 977
หลายหมื่นตำลึงเพื่อทำความร้อน?นี่สามารถซื้อถ่านไม้ได้มากน้อยเพียงใดกันเล่า!สำหรับเชื้อพระวงศ์ ย่อมไม่ใช่จำนวนน้อยแม้ว่าไทฮองไทเฮารู้ว่าเครื่องทำความร้อนใต้ดินแพง กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะแพงถึงเพียงนี้ สูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง “หลายหมื่นตำลึง แพงเกินไปแล้วกระมัง!”ในที่สุดหลี่เทียนฉี่ก็สบโอกาส พูดโจมตีกลับไป “หลายหมื่นตำลึงถึงจะสามารถติดตั้งที่ตำหนักฉางเล่อแห่งหนึ่งได้ หากติดตั้งทั้งพระราชวังต้องห้าม หนึ่งล้านไปจนถึงสิบล้านก็อาจไม่พอ!”“เงินมากถึงเพียงนี้ ทั้งหมดล้วนใช้จ่ายไปอย่างเสียเปล่า!”“นี่ก็เรียกว่าหรูหราฟุ่มเฟือย เกินความจำเป็น!”“หลี่หลงหลินเจ้าเป็นรัชทายาท จงลืมตาดูราษฎร์ตกทุกข์ได้ยากบนโลกนี้ ยังมีราษฎร์อีกมากน้อยเพียงใดต้องทนหิวทนหนาว ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่!”“เจ้าคู่ควรเป็นรัชทายาทด้วยหรือ?”เหล่าขุนนางต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยแม้ว่าพวกเขาตกตะลึงกับเครื่องทำความร้อนใต้ดิน แต่กลับไม่ลืมเป้าหมายในครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อรับความอบอุ่นแต่เพื่อโจมตีหลี่หลงหลิน ปลดตำแหน่งรัชทายาทของเขา!“ฮึๆ”หลี่หลงหลินยกมุมปากขึ้น แสยะยิ้มเย็น “ท่านพูดว่าข้าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ใช้เงินเหล่า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 976
“น่าเสียดายก็เพียงแต่ มีคนไม่ยอมให้เสด็จย่าท่านได้อยู่อย่างสุขสบาย ยุยงให้เข้าใจผิด ทำให้ท่านต้องทนต่อความหนาว!”หลี่หลงหลินเหลือบมองหลี่เทียนฉี่แวบหนึ่ง บอกเป็นนัยสวบ!สีหน้าแดงเรื่อของหลี่เทียนฉี่กลายเป็นดำดุจตับหมูฝันไปก็คาดไม่ถึงหลี่หลงหลินเจ้าเด็กคนนี้ถึงขั้นพลิกสถานการณ์กล่าวหาผู้อื่นสวมหมวกเด็กอกตัญญูลงบนศีรษะตน!“เสด็จย่า!”หลี่เทียนฉี่สูญเสียความใจเย็นไปในทันใด พูดแก้ตัว “ท่านอย่าฟังคำยุแยงของเขาเป็นอันขาด! นี่เขากำลังใส่ร้ายคน!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “องค์ชายใหญ่ เราไม่ได้เอ่ยชื่อ ท่านกลับร้อนตัวกระโดดออกมา นี่มิใช่กำลังยอมรับผิดหรือ?”เราและตัวเราล้วนเป็นคำแทนตัวของรัชทายาทหลี่หลงหลินใช้น้อยมากโดยเฉพาะคำว่าเรา รู้สึกไม่เป็นมงคลอยู่บ้างหลี่หลงหลินไม่อยากเป็นเหมือนฮ่องเต้หวู่ ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครเข้าใจทว่า ยามอยู่ต่อหน้าหลี่เทียนฉี่ หลี่หลงหลินกลับตั้งใจใช้คำว่า “เรา” ที่มีความนัยท้าทายต้องรู้ว่าตอนที่หลี่เทียนฉี่เป็นรัชทายาท ก็แทนตนเองว่าเราอย่างนั้นเราอย่างนี้เพื่อแสดงออกว่าตนเองไม่เหมือนผู้อื่น!ดังคาดมุมปากหลี่เทียนฉี่กระตุกริก สีหน้
