เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 960
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-29 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 961
หลังมอบหมายหลู่ซิงเสร็จแล้ว หยุนเจิงสั่งให้หลู่ซิ่งไปนักรบทูตสิบแปดมามองดูเงาหลังของหลู่ซิง หยุนเจิงแอบครุ่นคิดหลังจบเรื่องนี้ ควรมอบหลู่ซิ่งให้ฉินชีหู่ได้แล้วทว่า ชุดเกราะของม้าศึกกองทหารโลหิต เวลาเพียงเล็กน้อยคงยังทำไม่เสร็จการสร้างเกราะไม่ง่าย ช่างที่ทำชุดเกราะเป็นน้อยเกินไปแม้ว่าจะมีการจัดสรรกำลังคนอย่างเร่งด่วนก็ตาม แต่ความแตกต่างระหว่างมืออาชีพกับมือใหม่นั้นมีมากโชคดีที่มีเหมืองแร่เหล็กอยู่ที่โม่หยาง ขอแค่การขยายโรงตีเหล็กที่นั้นสร้างเสร็จเรียบร้อย ก็สามารถจัดหาเหล็กได้มากขึ้นแต่ว่า ระยะห่างของเหมืองหินและเหมืองเหล็กห่างกันเกินไป!ทางนั้นไม่มีสะพานระยะการขนส่งและต้นทุน ตอนนี้ยังไม่ได้แก้ไข!ตอนนี้เขาไม่มีความคิดหรือกำลังคนมากนักในการก่อสร้างขนาดใหญ่ ทำได้เพียงปล่อยไปก่อนขณะที่หยุนเจิงคิดเรื่อยเปื่อย คนทั้งหมดของนักรบทูตสิบแปดถูกพาเข้ามาแล้วอื้ม สิบแปดคน ไม่ขาดไปแม้แต่คนเดียวทว่า เสื้อคลุมสีเขียวที่พวกเขาสวมอยู่ขาดรุ่งริ่งทั้งหมด ดูไปแล้วค่อนข้างจนตรอกยังมีอีกหลายคนดูแล้วน่าจะได้รับบาดเจ็บ“ตามข้ามา!”หยุนเจิงกวาดตามองทุกคน พาพวกเขากับเสิ่นลั่วเยี่ยนเดิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-29องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 962
นักรบภูตเก้ายิ้มร้าย “ชนเผ่าหลายแห่งยังมีเนื้อให้กินทุกวัน”ห๊า?เสิ่นลั่วเยี่ยนเบิกตาโต แทบนึกว่าตัวเองฟังผิดไปชนเผ่าหลายแห่งของเป่ยหวนยังสามารถมีเนื้อกินทุกวัน?ไม่นาน เสิ่นลั่วเยี่ยนก็เข้าใจแล้วมีเนื้อกินทุกวัน ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตที่ดีปศุสัตว์เหล่านั้น เป็นเสบียงอาหารของชนเผ่าเป่ยหวนเสบียงอาหารสุดท้ายกินหมดแล้ว ฤดูหนาวที่ยาวนานมาถึง เป่ยหวนก็ต้องมีคนหิวตายจำนวนมากตอนนี้ชนเผ่ามีเนื้อให้กินทุกวัน เมื่อฤดูหนาวมาถึง ก็จะเป็นชนเผ่าที่มีชีวิตยากลำบากที่สุด“จริงด้วย องค์ชาย ตอนที่พวกเรากลับมา เห็นชนเผ่าทางตะวันตกเริ่มอพยพอีกครั้ง ดูเหมือนกำลังเดินทางไปยังด้านหลังเขาอู๋เหลียน”เวลานี้ นักรบภูตเก้าได้เล่าสถานการณ์ที่สำคัญ“อพยพไปด้านหลัง?”หยุนเจิงประหลาดใจเล็กน้อย “พวกเขากำลังพยายามลดแนวป้องกันลง!”เห็นได้ชัด เป่ยหวนหมดกำลังรักษากองทัพแล้วมีเพียงการลดแนวป้องกัน จึงสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่ถูกโจมตีเป่ยหวนเมื่อลดกำลังแล้วถอยไกลเกินไป พวกเขาคิดจะเดินทางโจมตีระยะไกล คนยังดีหน่อย แต่ม้าศึกไม่มีทางได้รับเสบียงจากทางเป่ยหวนหากโจมตีไปให้อาหารม้าไป ความเร็วในการโจมตีก็จะล่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-29องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 963
หนึ่งวันให้หลัง ตอนที่อาสือน่าอ้อนวอนอีกครั้ง หยุนเจิงจึงฝืนตอบตกลงส่งทหารหยุนเจิงให้หลู่ซิ่งเป็นแม่ทัพหลัก ฮั่วกู้เป็นรองแม่ทัพ นำทหารม้าหนึ่งหมื่นเดินทางสู่เป่ยหมัวถัวฉินชีหู่และต่งกังบัญชาการกองทหารโลหิตเป็นแนวป้องกันเป่ยหวนทั้งสองข้างอีกอย่าง ยังมีทหารราบห้าร้อยคนรับผิดชอบคุ้มกันขนส่งเสบียงเดิมที เรื่องการคุ้มกันขนส่งเสบียงควรรับผิดชอบโดยทหารชาวนาแต่ทหารชาวนาของซั่วเป่ยกำลังยุ่งอยู่กับการทำนา มีเพียงต้องส่งทหารราบคุ้มกันแล้วก่อนออกเดินทาง หยุนเจิงกำชับฉินชีหู่อีกครั้ง ให้ฟังคำแนะนำของต่งกังหากพบการจู่โจมจากเป่ยหวน ถ้าสู้ได้ก็สู้ สู้ไม่ได้ก็นำกำลังเข้าประชิดกับกองกำลังหลู่ซิ่งต่อไป หยุนเจิงและกำลังคุยต่อหน้าอาสือน่าที่น่ารังเกียจหลังจากที่พวกเขาช่วยเป่ยหมัวถัวขับไล่กองทัพโฉวฉือแล้ว เป่ยหมัวลั่วต้องสวามิภักดิ์เป็นข้าราชบริพารของเขาหากเป่ยหมัวถัวกล้าผิดคำพูด เขาจะทำให้คนของเป่ยหมัวถัวทั้งหมดกลายเป็นทาส!เหมืองหินของเขากำลังขาดคน!อาสือน่าตอนนี้ทำได้เพียงขอหยุนเจิงให้ส่งทหารไปช่วยเหลือ ย่อมต้องรับปากเต็มคำ ทั้งยังรับประกัน จะนำคำพูดของหยุนเจิงไปให้หัวหน้าของเป่ยหม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 964
เสิ่นลั่วเยี่ยนยังไม่วางใจ กำชับพวกเขาอีกรอบเดิมที นางคิดจะเป็นหัวหน้ากององครักษ์ให้กับหยุนเจิงด้วยตัวเอง ถือโอกาสเรียนวิธีนำทัพจับศึกจากหยุนเจิงทุกอย่างวางแผนเอาไว้แล้ว ปรากฏว่า แผนไม่ทันกับการเปลี่ยนแปลงตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าเมื่อก่อนเหตุใดหยุนเจิงยอมลำบากอดกลั้นไม่ยอมไปถึงขั้นสุดท้ายกับนาง“เอาล่ะ! เจ้าวางใจเถอะ!”หยุนเจิงหัวเราะ จากนั้นก็ดึงเสิ่นลั่วเยี่ยนไปด้านข้าง กระซิบ “หลังจากกลับไป เจ้าสามารถช่วยแม่ยายฝึกสายลับได้! แต่เจ้าต้องจำไว้ ให้เจ้าช่วยฝึกอบรม ไม่ใช่ให้เจ้าวิ่งไปรำดาบใช้ทวน! หากเจ้ากล้าทรมาน ดูว่าข้าจะฟาดก้นเจ้าเช่นไร!”“กล่าวสิ่งใดน่ะ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนหยิกหยุนเจิง จากนั้นกพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ไม่ต้องห่วงข้า ดูแลตัวเองให้ดี!”กล่าวจบ เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่สนใจคนมากมายที่อยู่ในเหตุการณ์ จูบดูดดื่มกับหยุนเจิงหลังจากจูบลา หยุนเจิงรีบพาคนไปยังทะเลสาบไป๋หลางจนกระทั่งกลางดึก พวกหยุนเจิงจึงมาถึงยังเขตค่ายของกองกำลังอวี๋ซื่อจง“คาราวะองค์ชาย! คาราวะฮูหยินเมี่ยวอิน...”อวี๋ซื่อจงและชวีจื้อเดินขึ้นมาทำความเคารพ“เอาล่ะ เลิกพิธีรีตองได้แล้ว”หยุนเจิงโบกมือ จากนั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 965
ต่อไป กุ้ยโหยวและฟางหยุนซื่อก็โต้เถียงกับหยุนเจิงอยู่นานหยุนเจิงรำคาญแล้ว ทิ้งคำพูดประโยคหนึ่งให้พวกเขาโดยตรงหากไม่ได้กินข้าวมื้อนี้ ก็แสดงว่าพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันหากไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน คิดจะผ่านทางแนวสันแดนเป่ยหยวนไป ก็ต้องใช้ม้าศึกห้าพันตัวเป็นค่าผ่านทางเพราะว่า สะพานที่แนวสันดอกเป่ยหยวนเขาสั่งให้คนสร้างขึ้นมาใหม่ไม่รอการต้อนรับจากเขา ก็ต้องนำม้าศึกมาแลก!เลือกหนึ่งในสอง!กุ้ยโหยวถูกหยุนเจิงยั่วโมโหจนปวดตับ แต่ก็ทำสิ่งใดหยุนเจิงไม่ได้เขาไม่อยากเจรจาต่อรองกับหยุนเจิงเพราะเขารู้ดี หยุนเจิงไม่มีทางตอบตกลงการขอสันตินอกจาก เป่ยหวยจะจ่ายด้วยราคาที่น่าอนาถที่สุด!แต่ตอนนี้ หยุนเจิงไม่ปล่อยพวกเขาไปยังเมืองจักรพรรดิต้าเฉียน พวกเขาทำได้เพียงเจรจากับหยุนเจิงสุดท้ายองค์หญิงเจียเหยาก็ประเมินระดับความไร้ยางอายของหยุนเจิงต่ำไป!นางคิดไม่ถึงแน่นอน ในเมื่อส่งพวกเขาเป็นคณะทูตออกเดินทาง หยุนเจิงยังคงหาเหตุผลสร้างความลำบากให้พวกเขา ไม่ปล่อยให้พวกเขาไปขอสันติที่เมืองจักรพรรดิต้าเฉียนตอนนี้ มีเพียงต้องเจรจากับหยุนเจิงแล้ว!“ในเมื่อจิ้งเป่ยอ๋องไม่เปิดทาง เช่นนั้นพวกเราก็เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 966
สถานการณ์ตอนนี้ หากไม่มีการช่วยเหลือสนับสนุนจากด้านนอก หยุนเจิงส่งทหารบุกโจมตี โอกาสที่เป่ยหวนจะชนะแทบไม่มีเลย……“องค์ชาย เงื่อนไขของท่านทำให้พวกเขาลำบากใจเกินไปแล้วกระมัง?”“ไม่ว่าเช่นไรเป่ยหวนก็ไม่มีทางตอบรับเงื่อนไขท่านกระมัง?”ด้านนอก อวี๋ซื่อจงและเมี่ยวอินมองหยุนเจิงอย่างหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้เงื่อนไขที่หยุนเจิงเสนอ นอกจากเป็นข้าราชบริพารแล้ว แต่ละข้อล้วนยากลำบากอย่าว่าแต่ตอนนี้เป่ยหวนยังไม่ใช่เวลาที่ถึงขั้นอับจนไร้หนทาง ต่อให้เป่ยหวนอับจนไร้หนทางจริง ก็ไม่มีทางตอบตกลงเงื่อนไขของหยุนเจิง!หากตอบตกลง ก็เท่ากับยกเป่ยหวนให้ต้าเฉียนโดยตรงแล้ว!“ตอนนี้ไม่ตกลง ต่อไปอยากตกลงก็ไม่มีโอกาสแล้ว!”หยุนเจิงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ ถามอีกครั้ง “พวกเจ้าพักผ่อนเรียบร้อยหรือยัง?”“พักผ่อนเรียบร้อยนานแล้ว!” อวี๋ซื่อจงสองตาเป็นประกาย “องค์ชายตัดสินใจบุกโจมตีแล้ว?”บุกโจมตีก็ดีเลย!วันเวลาที่เฝ้าประจำการอยู่ที่นี่ เขาใกล้จะเบื่อจนเป็นบ้าแล้ว!“ควรบุกโจมตีได้แล้ว!”หยุนเจิงพยักหน้า “ได้ยินว่า ฤดูฝนในทุ่งหญ้าใกล้มาถึงแล้วใช่หรือไม่?”ต้าเฉียนไม่มีการแบ่งปฏิทินจันทรคติและปฏิทินสุริยคติ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 967
เที่ยงคืน ทหารต้าเฉียนสองคนลอบเข้าใกล้กระโจมฟางหยุนซื่อและกุ้ยโหยว เจตนาฆ่าฟางหยุนซื่อคนทรยศขายชาติแต่ว่า ทั้งสองคนทำอย่างอึกทึกครึมโครมกลับได้ผลลัพทธ์เล็กน้อย ทำไม่สำเร็จอวี๋ซื่อจงที่ได้ยินข่าวดุด่าทหารทั้งสองด้วยความโกรธ สั่งให้คนลากทหารทั้งสองไปโบยห้าสิบไม้ไม่นาน กายในค่ายก็มีเสียงร้องโหยหวนดังออกมา “ข้าว่า ไม้ของข้ายังไม่ได้ตกอยู่บนตัวพวกเจ้า? พวกเจ้าก็ร้องโหยหวนเกินไปแล้วกระมัง?” “ไร้สาระ ไม่ร้องโหยหวน อีกเดี๋ยวคงต้องถูกโบยจริงแล้ว!” “น้องชาย เอาน้ำให้ข้าหน่อย คอข้าใกล้จะแหบแห้งแล้ว...”มุมหนึ่งของค่าย ทหารสองคนที่ถูกโบยกำลังทำหน้าทะเล้นสนทนากับคนที่โบกพวกเขาด้านข้างพวกเขา ก็ถือถุงกระสอบที่บรรจุหญ้าเอาไว้อีกด้านหนึ่ง เกาเหอได้ข่าวรีบตามมาถึง “องค์ชายมีคำสั่ง คุ้มครองทูตทั้งสองคนให้ดี หากทูตทั้งสองมีอันตราย จะเอาหัวพวกเจ้า!”เกาเหอหน้าดำอึมครึมบอกกับอวี๋ซื่อจง“ขอรับ!”อวี่ซื่อจงรับคำสั่ง หน้าดำตะโกนร้อง “พาฟางหยุนซื่อไปที่ส่งที่กระโจมข้า! ข้าจะเฝ้าด้วยตัวเอง ดูว่าพวกเจ้ายังจะกล้าบุกเข้ากระโจมข้าฆ่าคนหรือไม่!”ไม่ปล่อยให้กุ้ยโหยวพวกเขาได้มีโอกาสพูดคุย อวี๋ซื่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-01องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 968
หากตีทหารม้าของพวกเขาจนพิการ พวกเขาคิดจะทำศึกกับเป่ยหวนอีกครั้ง เช่นนั้นก็ยากแล้วบนทุ่งหญ้านำทหารราบไปสู้กับทหารม้า สิทธิ์ในการบุกก็จะตกอยู่ในมือคนอื่นเมื่อได้ฟังการวิเคราะห์ของหยุนเจิง รอยยิ้มบนใบหน้าเมี่ยวอินและเกาเหอค่อยๆ หายไปแม้หยุนเจิงจะระแวงเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีความเป็นไปได้หากเจียเหยามีความคิดเช่นนี้จริง พวกเขาเสี่ยงบุกโจมตี เป็นไปได้อย่างมากว่าจะติดกับดักสงครามใหญ่หนึ่งสนาม เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์รบครั้งต่อไปเจียเหยาสตรีผู้นี้ ไม่ใช่สตรีที่จะยอมจำนนง่ายดาย!หยุนเจิงครุ่นคิด จากนั้นก็มองอวี๋ซื่อจง “เจ้าคิดว่าพวกเราต่อไปควรสู้เช่นไร?”สู้ แน่นอนว่าต้องสู้!ต่อให้เจียเหยาเจ้าเลห์เพียงใด ก็จำเป็นต้องสู้!เพียงแต่ว่า วิธีสู้ไม่เหมือนกันเท่านั้นอวี๋ซื่อจงรู้ว่าหยุนเจิงกำลังเริ่มทดสอบเขาแล้ว จึงครุ่นคิดอยากตั้งใจเกาเหอก็ครุ่นคิดเช่นกันเขารู้จุดประสงค์ที่หยุนเจิงย้ายเขากลับมา เขาเป็นคนชุดแรกที่ติดตามหยุนเจิง เมื่อก่อนคิดเพียงแต่อยากนำทัพ แต่นึกไม่ถึงว่าจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมายจากการอยู่ข้างกายหยุนเจิงตอนนี้ หยุนเจิงให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาย่อมต้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-01
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
