Share

บทที่ 626

ปานปู้กัดฟัน แล้วพ่นคำออกจากร่องฟัน

หากไม่ดูสักหน่อย เขาจะยอมได้อย่างไร?

เขาจะดูว่าหยุนเจิงดูถูกเหยียดหยามเขาอย่างไร!

แม้จะต้องกระอักเลือดอีกครั้ง เขาก็จะดูให้ได้!

เจียเหยารู้นิสัยปานปู้ดี เขาถอนหายใจลับๆ แล้วยื่นจดหมายในมือให้กับปานปู้ช้าๆ

“เอื๊อก…”

ปานปู้เพียงแค่กวาดสายตามอง ก็กระอักเลือดแล้ว

ปานปู้ไม่รู้ว่าตนกระอักเลือดเพราะหยุนเจิงกี่ครั้งกี่หนแล้ว

ทว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่รุนแรงที่สุดแน่นอน

ทันใดที่เลือดพุ่งออกไป ร่างกายที่เดิมทรุดโทรมอยู่แล้วของปานปู้ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เขาล้มลงไปในบัดดล

เจียเหยารีบวิ่งเข้าไปพยุงเขาไว้อย่างเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว

“อัปยศ! อัปยศจริงๆ!”

ดวงตาทั้งสองของปานปู้แดงก่ำ ร่ำไห้ทั้งน้ำตา

นี่คือความอัปยศที่สุดในทั้งชีวิตของเขา!

“ดาบทอง! เอาดาบทองเฮงซวยนั่นมาให้ข้า! ข้าจะทำลายมันซะ…”

ปานปู้เต็มไปด้วยโทสะ ร่ำตะโกนด้วยความโมโห

หากไม่ใช่เพราะดาบทองนี้ คนของพวกเขาจะหลงเชื่อคำพูดของคนของหยุนเจิงได้อย่างไร!

เพียงแค่ดาบทองเล่มเดียว ทำให้เป่ยหวนต้องสูญเสียพลทหารถึงหนึ่งหมื่นห้าพันนาย!

แถมยังต้องสูญเสียเสบียงจำนวนมหาศาลด้วย

สำหรับเป่ยหวนแล้ว นี่มัน
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status