เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 563
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 564
หวังชี่หัวใจขดเกร็ง รีบกล่าวด้วยความเกรงใจ “ล้วนเป็นผลงานของท่านอ๋อง ข้าไม่กล้าโลภในผลงาน! หากไม่ใช่ท่านอ๋องนำทัพมาสนับสนุน คนจำนวนน้อยของพวกเรา เกรงว่าคงทนไม่ได้ถึงเวลาครึ่งวันด้วยซ้ำ...”“ไม่ ไม่!”เว่ยเหวินจงว่ายหน้า “เป็นเจ้าที่พบแผนอุบายของเป่ยหวนก่อน! ผลงานครั้งนี้ต้องเป็นของเจ้า! ทางด้านท่านอ๋อง เจ้าไม่ต้องกลัว! ต่อให้เป็นฝ่าบาทมาเอง ผลงานครั้งนี้ก็เป็นเพียงของเจ้าเท่านั้น!”หวังชี่ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มคำนับกล่าว “ขอบคุณท่านแม่ทัพใหญ่!”เวลานี้ ความตื่นตระหนกตกใจก่อเกิดขึ้นในหัวใจของหวังชี่ก่อนหน้านี้หยุนเจิงเคยรับปากเขา จะมอบผลงานใหญ่ให้เขา เพียงพอให้เขาเลื่อนตำแหน่งสองสามขั้น!หยุนเจิงทำได้แล้ว!ความคิดของท่านอ๋องผู้นี้ลึกซึ้ง ลึกลับ ทำให้คนหวาดกลัวเว่ยเหวินจงโบกมือ กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่เป็นสิ่งที่เจ้าควรได้! หากเจ้าไม่พบแผนอุบายของเป่ยหวนได้ทันเวลา ซั่วฟางคงอันตรายแล้ว!”หวังชี่กล่าวอย่างถ่อมตน “ข้าเพียงแค่โชคดีเท่านั้น เพียงแต่เสียดายทหารนับพันเหล่านั้น”“เรื่องนี้มันก็ช่วยไม่ได้”เว่ยเหวินจงส่ายหน้าถอนใจ จากนั้นก็กล่าว “เอาเช่นนี้ ตอนนี้เจ้าเป็นแม่ทั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 565
ท่าทางแข็งกร้าวของหยุนเจิงทำให้พวกเสิ่นลั่วเยี่ยนไม่สบายใจค่ายทหารส่วนตัวถูกเว่ยเหวินจงพบเข้าแล้ว หยุนเจิงยังกล้าต่อปากต่อคำกับเว่ยเหวินจง?เขากลัวเว่ยเหวินจงจับเรื่องนี้ไว้ไม่ปล่อยใช่หรือไม่?หากพวกนางไม่รู้ว่าหยุนเจิงเป็นคนรอบครอบ พวกนางคงคิดว่าหยุนเจิงคนแค่คนโง่เขลาเท่านั้นเพียงแต่ ตอนนี้พวกนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องแข็งกร้าวกับเว่ยเหวินจงหรือว่า เพื่อเป็นการแว้งกัดเว่ยเหวินจงก่อนหนึ่งที?เว่ยเหวินจงนึกไม่ถึงว่าหยุนเจิงจะแว้งกัด กล่าวด้วยความโมโห “เหลวไหลไร้สาระ! ข้าถามอย่างเป็นกลาง เหตุใดจึงกล่าวหาว่าแก้แค้นส่วนตัว?”หยุนเจิงหรี่ตามอง ถามอย่างเยือกเย็น “เจ้าแน่ใจว่าไม่ได้แก้แค้นส่วนตัว?”“ข้าถามในใจไร้ความผิด!” เว่ยเหวินจงยืดอก สีหน้าไร้ความหวาดกลัวหยุนเจิงกระแอมไอ จากนั้นก็ส่ายหน้ากล่าว “หากเจ้าไม่ได้แก้แค้นส่วนตัว ข้าเตือนเจ้า อย่าเป็นผู้บัญชาการทหารของกองทหารมณฑลทางเหนือเลย กลับบ้านไปเลี้ยงหลานเถอะ!”เว่ยเหวินจงหรี่ดวงตา ยิ้มเย็นกล่าว “เช่นไร ท่านอ๋องคิดจะแย่งชิงอำนาจ?”“ข้าไม่มีความคิดนี้ แล้วก็ไม่มีความสามารถนี้!”หยุนเจิงส่ายหน้า ถามด้วยความเอือมระอา “เจ้าลองพู
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 566
“ท่านอ๋องพูดเกินไปแล้ว”เว่ยเหวินจงหัวเราะแห้ง “เรื่องคราวก่อน ข้ามีความผิดบกพร่องในหน้าที่! เตะนั่นถือว่าเป็นการขอโทษท่านอ๋อง ข้าไม่มีทางโกรธแค้นท่านอ๋องด้วยเรื่องนี้หรอก”“เจ้าจะพูดอย่างไรก็ตามใจ!” หยุนเจิงค่อยๆ นั่งลง “ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี จะออกไปสูดอากาศสักหน่อย หากเจ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็กลับไปเถอะ!”กล่าวจบ หยุนเจิงพลันโบกมือเรียกคนส่งแขกใบหน้าของเว่ยเหวินจงมีรังสีความโกรธวาบออกมา แล้วรีบส่ายศีรษะ “ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง”หยุนเจิงมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ว่ามา! รีบพูดรีบไปซะ!”เว่ยเหวินจงชะงักเล็กน้อย พยายามระงับความโกรธในใจ แล้วฉีกยิ้มออกมาฝืนๆ “ข้าคิดว่า ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมทหารม้าที่เขาลั่วเสีย”“เพราะเหตุใด?”หยุนเจิงเงยหน้าเล็กน้อย“เรื่องนี้ค่อยว่ากันภายหลัง!” เว่ยเหวินจงหัวเราะแห้ง “ทว่าบัดนี้สถานการณ์ของซั่วเป่ยค่อนข้างวุ่นวาย ข้าจะเล่าสถานการณ์ของซั่วเป่ยให้ท่านอ๋องฟังก่อน”เว่ยเหวินจงกล่าวพลางแค่นเสียงเย็นชาในใจหยุนเจิง แม้ว่าเจ้าจะมีคารมคมคาย แต่ข้าก็มีวิธีจัดการกับเจ้าได้!เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เว่ยเหวินจก็เริ่มวิเคราะห์ถึงสถานการณ์ตอนนี้ให้กับหยุ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 567
ข้ากล้าให้ แต่เจ้าอาจไม่กล้ารับก็ได้?ประโยคของหยุนเจิง ทำให้เว่ยเหวินจงรู้สึกขำขันหยุนเจิงกล้าให้ เหตุใดเขาถึงจะไม่กล้ารับ?ฝ่ายของหยุนเจิงก็เป็นหนึ่งในกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือเช่นกัน อีกอย่างเรื่องที่กองทหารมณฑลฝ่ายเหนือขาดแคลนม้าศึกก็เป็นความจริง!สถานการณ์ในตอนนี้ เขาโยกย้ายม้าศึกของหยุนเจิง ถึงแม้ฝ่าบาทจะมาก็คงไม่ว่าอะไรเหตุใดตนถึงต้องไม่กล้ารับด้วย?“ท่านอ๋องพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?”เว่ยเหวินจงถามยิ้มๆ“ม้าศึกพวกนี้อย่างไรข้าก็ต้องคืนเสด็จพ่ออยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว!”หยุนเจิงเงยหน้ามองเว่ยเหวินจง “วันที่ข้าออกจากเหมืองจักรพรรดิ เสด็จพ่อได้ยืมม้าศึกจำนวนหนึ่งพันตัวให้กับทหารจวนของข้าเหล่านี้!”“เสด็จพ่อบอกแล้วว่าม้าศึกพวกนี้เขาให้ข้ายืม แล้วต้องคืนเป็นเท่าตัว!”“พูดง่ายๆ คือม้าศึกพวกนั้นไม่ใช่ของข้า และไม่ใช่ของกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือ แต่เป็นของเสด็จพ่อ!”“เรื่องนี้ ฉินชีหู่ที่ป้อมเมืองสุยหนิงรู้ดี เจ้าลองไปถามดูได้!”“เจ้าอยากได้ม้าศึกพวกนี้ ก็ต้องไปทูลขอราชโองการกับเสด็จพ่อ!”“หากเจ้านำราชโองการจากเสด็จพ่อมาได้ ข้าจะไม่ว่าสักคำ!”ได้ยินคำพูดของหยุนเจิงแล้ว ในใจเว่ยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 568
ทำไมไม่ให้ตนมอบทหารและม้าทั้งหมดให้เขา ส่วนตนก็พาทหารจวนหนึ่งพันนายเล่นอยู่ในซั่วฟางเลยล่ะ?เว่ยเหวินจงครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพยักหน้า “ที่ท่านอ๋องว่ามา ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล! เช่นนั้นก็โยกย้ายเพียงทหารทั่วไปแก่ชราอ่อนแอหนึ่งหมื่นนายก็พอ! ความปลอดภัยของซั่วฟางต้องขอฝากไว้กับท่านอ๋องแล้ว!”ถึงแม้เว่ยเหวินจงอยากจะทำลายกองกำลังของหยุนเจิงทีเดียว แต่ก็ไม่กล้าทำเกินไปมิเช่นนั้น หากซั่วฟางเสียเปรียบ เขาเองก็เอาตัวรอดยากเช่นกัน“ได้!”หยุนเจิงพยักหน้า“นอกจากนี้ ท่านอ๋องเองก็ต้องเตรียมตัวไปสนับสนุนด้วยเสมอ!”เว่ยเหวินจงกล่าว “หากแนวหน้าติดขัด ข้าอาจต้องออกคำสั่งให้ท่านอ๋องมาสนับสนุนได้ทุกเมื่อ!”หยุนเจิงพยักหน้า “เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว! ข้ายกโลงศพมาถึงซั่วเป่ย ไม่ได้คิดจะมาเล่นๆ เช่นกัน”“เช่นนั้นต้องขอบพระทัยท่านอ๋องมากแล้ว!” เว่ยเหวินจงบรรลุจุดประสงค์ แล้วรีบลุกขึ้น “ข้ายังต้องกลับไปจัดการการป้องกันของแต่ละฝ่าย ต้องขอตัวก่อน!”“อืม”หยุนเจิงพยักหน้า ขี้เกียจส่งแขกเว่ยเหวินจงกำลังจะจากไป จู่ๆ ก็หยุดฝีเท้าลงรอให้เว่ยเหวินจงออกไปแล้ว คนในกระโจมถึงได้เริ่มสบถด่ามารดาขึ้นมาซั่ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 569
หลังจากที่เว่ยเหวินจงจากไป หวังชี่ก็สารภาพต่อหยุนเจิงเรื่องคำสัญญาที่เว่ยเหวินจงให้ไว้กับเขา“เช่นนั้นเจ้าไปที่เมืองเทียนหูเถอะ!”หยุนเจิงกล่าวยิ้มๆ “ทหารและม้าหกพันนายก็ถือว่าไม่เลวแล้ว! จริงด้วย ดูเหมือนว่ากำลังคนและม้าของฝ่ายฮั่วกู้ที่รักษาการณ์อยู่ที่ซั่วฟางก่อนหน้านั้นจะอยู่ที่เมืองเทียนหูสายหนึ่งด้วย คนมากมายที่ค่ายของฮั่วกู้ล้วนเคยได้รับความเมตตาจากข้า เจ้าสามารถไปเกลี้ยกล่อมพวกเขาลับๆ ได้! แต่จำไว้ว่าทุกอย่างต้องทำอย่างระมัดระวัง ห้ามให้คนอื่นจับได้เด็ดขาด”กำลังคนและม้าของฮั่วกู้เป็นความล้มเหลวที่สุดของเขาตั้งแต่ที่เข้าซั่วฟางมาหลักๆ คือฮั่วกู้หนีเร็วมาก!ไม่ให้โอกาสเขาในการกลืนกินทหารและม้าเก้าพันนายเลยบัดนี้ หวังชี่เองก็ต้องไปเมืองเทียนหู โอกาสของพวกเขาก็มาถึงแล้วไม่ใช่หรือ?“เข้าใจแล้ว!”หวังชี่พยักหน้าหงึกๆ “ท่านอ๋องวางใจได้ ข้าจะไม่ทำให้ท่านอ๋องผิดหวังแน่นอน!”คำพูดของเขากำลังแสดงความจงรักภักดีต่อหยุนเจิงอย่างไม่ต้องสงสัย“ดี! ข้าไม่ใช้คนไม่ไว้วางใจ หากจะใช้คนย่อมไม่สงสัย!”หยุนเจิงตบบ่าของหวังชี่แรงๆ “เจ้าไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ข้าเองก็จะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังเช่นก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 570
หยุนเจิงหัวเราะแฮะๆ แล้วรีบโอบกอดเสิ่นลั่วเยี่ยนพร้อมจุมพิตเข้าที่ใบหน้าของนาง“อยากตายหรือไง!”เสิ่นลั่วเยี่ยนผลักหยุนเจิงออกด้วยความเขินอาย “หากคนอื่นเห็นเข้าจะเป็นอย่างไร? ท่านไม่อาย แต่ข้าอายนะ!”หยุนเจิงไม่สนใจ แล้วหัวเราะร่าออกมา “ข้าหอมแก้มพระชายาของตน ใครจะกล้าพูดว่าข้าหน้าไม่อาย?”เสิ่นลั่วเยี่ยนเบะปาก แล้วมองบนใส่เขาอีกทีหนึ่งหลังจากที่แกล้งเสิ่นลั่วเยี่ยนไปพักหนึ่ง หยุนเจิงก็เรียกอวี๋ซื่อจงและตู้กุยหยวนพร้อมทั้งเฝิงอวี้เข้ามาหยุนเจิงกล่าว “พรุ่งนี้เราต้องเริ่มขุดม้าศึกที่อยู่ในหุบเขามรณะออกมา พร้อมรวดขุดศพทหารม้าเป่ยหวนออกมาด้วย!”อวี๋ซื่อจงได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มชั่วร้ายออกมา “องค์ชายคงไม่ได้คิดจะใช้ศพเป่ยหวนแลกม้าศึกอีกหรอกใช่หรือไม่?”“เรื่องนี้อย่าเพิ่งคิดเลย”หยุนเจิงส่ายศีรษะ “บัดนี้เป่ยหวนพ่ายแพ้ต่อเนื่องกัน ไม่มีใจอยากแลกศพหรอก! สิ่งที่เราต้องการคือชุดเกราะและอาวุธของทหารม้าเป่ยหวนพวกนั้น ส่วนศพให้ขุดหลุมใหญ่แล้วฝังลงไปเลยแล้วกัน!”ครั้งนี้เหล่าทหารม้าเป่ยหวนที่หุบเขาพวกนั้นล้วนถูกฝังทั้งเป็นชุดเกราะของพวกเขาน่าจะยังสมบูรณ์ไม่เสียหายนักพวกเขาถูกโยกย้ายทห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 571
ฐานค่ายแนวหน้าชายแดนกู้ปานปู้มาดูแลแนวหน้าที่ชายแดนกู้แล้วแต่ทว่า ปานปู้กลับรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นักตามหลักแล้ว ฝ่ายอู้เลี่ยควรจะฆ่ามาถึงแนวด้านหลังของกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือแล้วกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือในตอนนี้ก็ควรจะโกลาหลวุ่นวายถึงจะถูกแต่ทว่าทหารที่พวกเขาส่งไปรายงานว่ากองทหารป้อมเมืองทั้งสองของต้าเฉียนไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆหากไม่ใช่เพราะกองทหารมณฑลฝ่ายเหนือจงใจทำให้ดูเงียบสงบล่ะก็ เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเกิดปัญหากับฝ่ายอู้เลี่ยนั่นมันทหารม้าชั้นยอดสี่หมื่นนายเชียวนะ!ห้ามเกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด!ปานปู้ยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจพลางเดินไปมาในกระโจมใหญ่ไม่หยุด“รายงาน! รายงานด่วน!”ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงทหารรายงานดังขึ้นตาปานปู้กระตุก แล้วรีบพุ่งตัวออกจากกระโจมใหญ่ทันทีปานปู้เพิ่งออกไปถึง ทหารรายงานก็มาถึงหน้ากระโจมด้วยท่าทีหอบเหนื่อย หยุดฝีเท้าไม่ทันจึงล้มลงกับพื้นในบัดดล“ราชครู!”หลังจากคำนี้พ่นออกไป ทหารรายงานก็ปล่อยโฮออกมาทันทีปานปู้หน้าถอดสีรีบย่อตัวลงพร้อมจับตัวทหารรายงานเอาไว้พลางตะคอกเสียงโกรธ “รีบพูด เกิดอะไรขึ้น? รีบบอกมา!”ขณะนี้ปานปู้ภาวนาอย่างสุดฤทธ
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1414
เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิเหวินทรงตัดสินพระทัยได้แล้ว หยุนลี่ถึงกับดีใจจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ พยายามเก็บอาการตื่นเต้นไว้ หยุนลี่กล่าวขึ้นว่า “ขอเสด็จพ่อโปรดมีพระบัญชา ให้โจวเต้ากงนำกองกำลังเตรียมพร้อม และเมื่อเจ้าหกมาถึงหัวเมืองสี่ทิศ ให้เข้าควบคุมตัวเจ้าหกทันที! อีกทั้ง ขอพระบัญชาให้จ้าวจี้ทางตะวันตกเฉียงเหนือ นำทัพทหาร 30,000 นายที่ฝีมือเยี่ยม เข้าประจำการในหุบเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของหัวเมืองสี่ทิศอย่างลับๆ” เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนลี่ หัวใจของจักรพรรดิเหวินพลันเย็นเยือก เจ้าลูกทรพี! คิดจะระดมกองทัพจากตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อจัดการเจ้าหกอย่างนั้นหรือ? เขาคิดจะจุดชนวนสงครามกลางเมืองในต้าเฉียนหรืออย่างไร? “การระดมพลจากตะวันตกเฉียงเหนือในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ทันการ” จักรพรรดิเหวินทรงพยายามระงับพระอารมณ์ ก่อนตรัสว่า “กองกำลังจากตะวันตกเฉียงเหนือส่วนใหญ่เป็นทหารราบ ต่อให้รีบเร่งเดินทัพมา คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนครึ่ง” หยุนลี่ถึงกับพูดไม่ออก หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยุนลี่จึงกล่าวต่อ “เช่นนั้น ขอพระบัญชาให้จ้าวจี้นำทัพทหารม้าชั้นยอดหนึ่งหมื่นนายมาแทนพ่ะย่ะค่ะ!
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1413
“ลูก…ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” หยุนลี่ตอบอย่างตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จริงๆ ว่าหยุนเจิงมีกำลังทหารในมือมากเพียงใด คนที่เขาส่งไปซั่วเป่ยแทบไม่ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องในกองทัพเลย “ข้าจะบอกเจ้าเอง!” จักรพรรดิเหวินทรงลูบพระนลาฏเบาๆ พระพักตร์เต็มไปด้วยความกังวล “น้องหกของเจ้ามีกำลังพลในมือมากกว่าสองแสนนาย และหากเขาต้องการ ก็สามารถรวบรวมทหารเพิ่มได้อีกหนึ่งแสนนายทันที! ยิ่งไปกว่านั้น กองทัพของชนเผ่าเป่ยหวนและเป่ยหมัวถัวยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา! ข้ากระทั่งสงสัยว่า หากเขาต้องการ เขาสามารถเรียกกองทัพห้าแสนนายมาได้ทันที!” “ห้า…ห้าแสน?” หยุนลี่อ้าปากค้าง แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน กองทัพห้าแสน? เจ้าหก เจ้าคนเลวนั่นสามารถเรียกกองทัพห้าแสนได้ตลอดเวลา? นี่…เป็นไปได้อย่างไร! เจ้าหกจะเลี้ยงกองทัพห้าแสนไหวหรือ? จักรพรรดิเหวินทรงถอนหายใจยาว “เจ้าต้องการนำเจ้าหกกลับเมืองหลวง ข้าไม่ขัดข้อง! แต่เจ้าต้องพิจารณาดู หากเจ้าไม่ประสบความสำเร็จ และยังทำให้เจ้าหก เจ้าลูกทรพีนั่นโกรธขึ้นมา เจ้าจะรับมือกับสถานการณ์นั้นอย่างไร?” “นี่…” หยุนลี่ไม่รู้จะตอบคำถามของจักรพรรดิเหวินอย่าง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1412
ไม่นาน มู่ซุ่นก็พาหยุนลี่เข้ามา “ลูกขอคารวะเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ” ทันทีที่หยุนลี่เข้ามา เขาก็คำนับอย่างนอบน้อม จักรพรรดิเหวินทรงพยักหน้าให้หยุนลี่นั่งลง พลางตรัสยิ้มๆ ว่า “ครั้งหน้า หากมีธุระก็ให้มู่ซุ่นปลุกข้าเถิด อย่ายืนรออยู่ด้านนอกนานนัก” “เสด็จพ่อทรงเหนื่อยจากการเดินทาง ลูกยืนรออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ” “ตอนนี้เจ้าก็เริ่มเหมือนรัชทายาทแล้วล่ะ” จักรพรรดิเหวินทรงมองหยุนลี่ด้วยความพอพระทัย “พูดมาเถอะ เจ้าจะมีเรื่องอันใด? บอกมาให้จบก่อน แล้วข้าจะได้สั่งงานเจ้าบ้าง” “ขอเสด็จพ่อทรงบัญชาลูกก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิเหวินทรงนิ่งตรองเล็กน้อย ก่อนจะทรงโบกพระหัตถ์ให้มู่ซุ่นและนางกำนัลที่คอยรับใช้ในห้องออกไป เมื่อไม่มีผู้ใดเหลืออยู่ จักรพรรดิเหวินจึงตรัสว่า “ครั้งนี้ที่ข้าไปซั่วเป่ย ข้าตั้งใจไปดูมันเทศที่จางซูพูดถึง ข้าถามผู้คนหลายคนแล้ว และมั่นใจว่ามันเทศนั้นให้ผลผลิตสูงมาก! ข้าตั้งใจจะนำมันเทศนั้นเข้ามาปลูกในเขตใน แต่เจ้าหก เจ้าลูกทรพีนั่นกลับบอกว่าต้องมาคุยเรื่องนี้กับเจ้า…” ต้องมาคุยกับตนเอง? เปลือกตาของหยุนลี่กระตุกทันที เขารับรู้ได้ในทันทีว่า เจ้าหก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1411
ในขณะที่หยุนเจิงกำลังยุ่งอยู่กับการอุทิศตนเพื่อสุขภาพของสตรีทั่วหล้า จักรพรรดิเหวินก็กลับมาถึงหัวเมืองสี่ทิศ มู่ซุ่นเดินทางกลับมาพร้อมกับจักรพรรดิเหวิน เมื่อหยุนลี่ทราบข่าว เขาก็นำคณะขุนนางมารับเสด็จทันที “จากราชสำนักมีใครส่งรายงานมาไหม?” จักรพรรดิเหวินทรงถามถึงเรื่องสำคัญทันทีที่เสด็จกลับมา “มีพ่ะย่ะค่ะ” หยุนลี่รีบรายงาน “เซียวว่านโฉวนำทัพไปช่วยเจียวลู่อ๋องซื่อจื่อปราบปรามกบฏสำเร็จแล้ว แต่พวกเขาช้าก้าวหนึ่ง กัวซื่อนำกองกำลังหลายพันคนหลบหนีไปยังเผ่าต่างๆ ทางหมอซี เจียวลู่อ๋องซื่อจื่อได้ถวายฎีกาต่อราชสำนัก ขอพระราชทานพระราชโองการแต่งตั้งให้เขาสืบตำแหน่งเจียวลู่อ๋อง…” หลังจากการปราบกบฏของกัวซื่อสำเร็จ หนานจ้าวและอวี้หนานในปีนี้ก็แสดงความจงรักภักดีได้ดีขึ้นมาก ทั้งสองแคว้นได้ส่งบรรณาการเข้ามา โดยจำนวนสิ่งของบรรณาการมากกว่าปีก่อนถึงสามส่วน ราชาหนานจ้าวยังได้กราบทูลขอส่งองค์ชายรัชทายาทมายังเมืองหลวงต้าเฉียนเพื่อศึกษาเล่าเรียน การฟื้นฟูหลังภัยพิบัติในทางใต้กำลังดำเนินไปอย่างเป็นระเบียบ เพียงแต่มีกลุ่มผู้ประสบภัยบางคนจุดไฟในหุบเขาเพื่อให้ความอบอุ่น จนเกิดไฟป่าครั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1410
แต่ที่น่าเสียดายคือ เจียเหยาไม่ใช่สตรีแบบนั้น! ทุกความยินยอมและการประนีประนอมของเจียเหยาต่อเขาล้วนเกิดจากสถานการณ์บีบบังคับ เยี่ยจื่อย่อมชื่นชมเจียเหยาอย่างแน่นอน เรื่องนี้ไม่มีข้อสงสัยใดๆ แต่หากเจียเหยาเป็นสตรีที่หลงใหลในความรักอย่างเดียว เยี่ยจื่ออาจไม่รู้สึกชื่นชมนาง และคงไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่ว่านางกับหยุนเจิงจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่ "ไม่แน่หรอก" เยี่ยจื่อยิ้มบาง "เรื่องของความรัก ไม่มีใครในโลกนี้สามารถอธิบายได้ชัดเจน! เช่นเดียวกับข้า ข้าไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งข้าจะไม่สนใจสายตาของผู้คนในแผ่นดิน และรักชายคนหนึ่งอย่างไม่ลังเล พร้อมทั้งให้กำเนิดบุตรธิดาแก่เขา..." "เรื่องของพวกเจ้ามันไม่เหมือนกัน" หยุนเจิงบีบเบาๆ ที่ตัวเยี่ยจื่อ "พอแล้ว อย่าคิดถึงเรื่องพวกนี้เลย! รีบลุกขึ้นเถิด ไม่เช่นนั้นพอคนในจวนมาเรียกเราไปกินข้าวเย็น เจ้าคงอายอีกแน่" "ก็เพราะเจ้านั่นแหละ!" เยี่ยจื่อเอ่ยตำหนิด้วยความอาย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้า เมื่อเห็นเยี่ยจื่อสวมชุดชั้นใน หยุนเจิงก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาอีก "ยังมองอยู่อีกหรือ?" เยี่ยจื่อปรายตามองหยุนเจิงด้วยความเข
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1409
เนื่องจากเยี่ยจื่อกำลังตั้งครรภ์ หยุนเจิงจึงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเกินไป อย่างไรก็ตาม พายุที่โหมกระหน่ำมีเสน่ห์ในแบบของมัน และสายฝนที่โปรยปรายก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ หลังจากหยุดยั้งความเร่าร้อน เยี่ยจื่อซบอยู่ในอ้อมอกของหยุนเจิงอย่างแมวน้อยเชื่องๆ "คืนนี้ข้าจะนอนที่ห้องของเจ้า" หยุนเจิงกอดร่างอ่อนนุ่มของเยี่ยจื่อไว้ ด้วยท่าทีที่ดูยังไม่พอใจ "อย่าเลย!" เยี่ยจื่อเอื้อมมือมาตบหน้าอกของหยุนเจิงเบาๆ "หากเจ้ามาอยู่ที่นี่ ข้าก็ต้องโดนเจ้ารังแกอีก หากเกิดอะไรขึ้นกับลูก เราคงร้องไห้ไม่ออก เจ้าไปห้องเมี่ยวอินเถิด!" จากนิสัยของหยุนเจิง ต่อให้ใช้ปลายเท้าคิด นางก็รู้ว่าเขาต้องรังแกนางอีกสักหนึ่งหรือสองรอบหากเขาอยู่ในห้องนี้ แม้ว่าช่วงตั้งครรภ์จะไม่ใช่ว่าจะใกล้ชิดกันไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรทำบ่อยเกินไป "ลูกของข้าหยุนเจิง จะอ่อนแอขนาดนั้นได้อย่างไร?" หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะวางมือลงบนหน้าท้องของเยี่ยจื่อโดยไม่รู้ตัว "เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก!" เยี่ยจื่อเอ่ยตำหนิอย่างเขินอาย "เมื่อสองวันก่อน ลั่วเยี่ยนยังแอบมาบอกข้าเลยว่าเจ้าไปรังแกนางอีก จวนนี้มิใช่มีเพียงข้ากับลั่วเยี่ยนสองค
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1408
ชุดนี่มันชั้นแล้วชั้นเล่า ถอดออกแต่ละครั้งช่างเสียเวลาเสียจริง หยุนเจิงบ่นในใจพลางจัดการอยู่นาน กว่าจะถอดอาภรณ์ออกหมด แล้วรีบก้าวลงไปในถังอาบน้ำขนาดใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น "ดูท่าทางเจ้าสิ!" เยี่ยจื่อจ้องมองหยุนเจิงด้วยความเขินอาย พลางหัวเราะเบาๆ "หากคนอื่นมาเห็นเข้า คงคิดว่าเจ้าคือโจรขโมยดอกไม้จริงๆ!" "ต่อหน้าเจ้า ข้าก็เป็นโจรขโมยดอกไม้ดีๆ นี่เอง!" หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง แล้วดึงเยี่ยจื่อเข้ามาในอ้อมกอด เกรงว่าเยี่ยจื่อจะหนาว หยุนเจิงจึงราดน้ำอุ่นลงบนตัวนาง แน่นอนว่า ระหว่างนี้มือเจ้าเล่ห์ของหยุนเจิงก็ไม่วายลวนลามบนตัวเยี่ยจื่อ เยี่ยจื่อปล่อยให้หยุนเจิงทำตามใจ พลางยื่นนิ้วเรียวขาวลูบไล้รอยแผลเป็นที่เอวของเขา นางจำได้ว่ารอยแผลนี้เกิดขึ้นจากศึกที่หยุนเจิงสังหารฮูเจี๋ยฉานอวี่ นั่นน่าจะเป็นการบาดเจ็บที่หนักที่สุดของหยุนเจิงนับตั้งแต่คุมทัพมา โชคดีที่เป็นเพียงบาดแผล ไม่ได้ถึงแก่ชีวิต ตอนนี้บาดแผลนั้นสมานแล้ว แต่รอยแผลเป็นยังคงปรากฏอย่างชัดเจน "ข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป" เยี่ยจื่อก้มหน้าพลางพึมพำ "หากวันใดเจ้ามิได้เป็นเช่นนี้ คงเพราะเราชราและห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1407
หลังจากส่งสาวรับใช้หน้าประตูไปแล้ว หยุนเจิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที ก่อนจะผลักประตูเข้าไป "อิงเถา ข้าเหมือนจะได้ยินเสียงใครผลักประตูเข้ามา" เสียงของเยี่ยจื่อดังมาจากหลังฉากกั้น "บ่าวก็เหมือนจะได้ยินเหมือนกัน บ่าวจะไปดูเจ้าค่ะ" อิงเถาตอบรับแล้วรีบวิ่งออกมาจากหลังฉากกั้น นางเพิ่งจะออกมาก็เห็นหยุนเจิงยืนอยู่ในห้อง เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่คนอื่นที่บังอาจบุกรุกเข้ามา อิงเถาถึงได้คลายความกังวลก่อนจะรีบคำนับ แต่ก่อนที่อิงเถาจะทันได้พูดอะไร หยุนเจิงก็ทำท่าทางให้เงียบ และโบกมือเบาๆ ส่งสัญญาณให้อิงเถาออกไป ดูเหมือนอิงเถาจะเดาได้ว่าหยุนเจิงตั้งใจจะทำอะไร ใบหน้าของนางพลันขึ้นสีแดงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว หยุนเจิงปิดกลอนประตูจากด้านใน แล้วค่อยๆ ย่องไปทางหลังฉากกั้น "อิงเถา มีคนผลักประตูหรือไม่?" เยี่ยจื่อเอ่ยถาม ความคิดซุกซนของหยุนเจิงเริ่มเล่นงาน เดิมทีเขาตั้งใจจะจู่โจมเยี่ยจื่ออย่างไม่ให้ทันตั้งตัว แต่คิดได้ว่านางกำลังตั้งครรภ์ เกรงว่าจะทำให้นางตกใจจนเกิดเรื่องไม่คาดคิด จึงเอ่ยขึ้นว่า "มีสิ มีโจรขโมยดอกไม้คนหนึ่ง" เมื่อได้ยิน เยี่ยจื่อหน้าถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1406
หยุนเจิงกลับมาจากโรงงานผลิตอาวุธ เพียงแค่เดินมาถึงหน้าจวนอ๋อง ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกวุ่นวายดังมาจากในจวน พอเข้าไปในจวนตามคาด เขาเห็นเหล่าเด็กซนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ในลานหน้า ลูกชายสองคนกับลูกสาวหนึ่งคนของฉินชีหู่ รวมถึงลูกชายของอดีตรัชทายาท มาที่จวน และกำลังเล่นปาหิมะกับเสิ่นเนี่ยนฉือและฉีเหยียน เด็กๆ เหล่านั้นต่างสวมเสื้อผ้าหนาเตอะเหมือนหมี แม้จะล้มลงบนพื้นหิมะก็ไม่รู้สึกเจ็บ “คารวะฝ่าบาท!” เมื่อเห็นหยุนเจิงกลับมา อาจารย์ที่คอยดูแลเด็กๆ รีบเข้ามาคารวะ “พอเถอะ ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอยู่ในจวนไม่ต้องเคร่งขนาดนั้น” หยุนเจิงโบกมือพลางถามว่า “พี่สะใภ้ตระกูลฉินมาที่นี่แล้วหรือ?” “เจ้าค่ะ” ซินเซิงยิ้มบางๆ ขณะช่วยปัดหิมะออกจากเสื้อหยุนเจิง พลางตอบว่า “ช่วงบ่ายฮูหยินฉินก็มากับเด็กๆ ตอนนี้คงเล่นไพ่นกกระจอกกับเหล่าพระชายาอยู่” หยุนเจิงว่า “เช่นนั้นข้าไปดูสักหน่อย เจ้าเฝ้าเด็กๆ ไว้ อย่าให้พวกเขาเล่นจนเหงื่อออกมากนัก” “บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ” ซินเซิงพยักหน้าเบาๆ หยุนเจิงมองดูเด็กซนที่กำลังเล่นอย่างบ้าคลั่ง และครุ่นคิดในใจว่าจะให้พวกเขาทำ “การบ้านช่วงปิดเทอม
