LOGINShare
บทที่ 312
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 313
วันนี้เป็นวันที่สองสามีภรรยาอย่างหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนเดินทางไปยังซั่วเป่ยแล้วจักรพรรดิเหวินทรงนำเหล่าบรรดาขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นมาส่งหยุนเจิงออกเดินทางที่ประตูทิศเหนือด้วยตัวเองอีกทั้งยังเป็นฝ่ายรอหยุนเจิงและเสิ่นลั่วเยี่ยนอยู่แล้วด้วยสามารถให้จักรพรรดิเหวินและเหล่าบรรดาขุนนางรอได้เช่นนี้ นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งขบวนที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แน่นอนว่าดึงดูดเหล่าบรรดาประชาราษมาดูไม่น้อยเพียงแต่ว่าเหล่าบรรดาประชาราษเหล่านั้นไม่อาจเข้ามาใกล้ได้ ทำได้เพียงแค่ดูอยู่ไกลๆ เท่านั้นจักรพรรดิเหวินนั่งประทับอยู่บนขบวนเสด็จ ทอดพระเนตรไปยังประตูทิศเหนือด้วยสีพระพักตร์กลัดกลุ้มพระทัยในการจากลาสงครามซั่วเป่ยกำลังจะเกิดขึ้น เขาอาลัยอาวรณ์ในการไปซั่วเป่ยของหยุนเจิงเป็นอย่างยิ่งทว่า เขากับหยุนเจิงถูกผลักมาจนถึงทางตันแล้ว เขาจำใจต้องให้หยุนเจิงไปซั่วเป่ย“เจ้าคิดว่าเจ้าหกไปครั้งนี้จะมีโอกาสกลับมาหรือไม่?”จักรพรรดิเหวินถอนหายใจยาวออกมา ก่อนจะตรัสถามหยุนลี่เสียงเบา“ต้องกลับมาได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่เสแสร้งแกล้งเผยสีหน้าอาลัยอาวรณ์ออกมา กล่าวปลอบพระทัยว่า “เสด็จพ่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 314
“ไม่ได้วางตนอย่างนั้นหรือ?”จักรพรรดิเหวินสีหน้าดำคล้ำเขียวด้วยความโกรธจ้องเขม็งหยุนลี่ “น้องหกของเจ้าเรียกเจ้าว่าองค์รัชทายาท เจ้าก็ยอมรับหรือ น้องหกของเจ้าโค้งคารวะเจ้าใหญ่โตเจ้าก็ยอมรับหรือ นี่ไม่เรียกว่าวางตนอีกอย่างนั้นหรือ? ตกลงเจ้าเป็นพี่สามของเขาหรือว่าเป็นองค์รัชทายาทกันแน่?”คำถามในเชิงตำหนิของจักรพรรดิเหวินทำให้หยุนลี่รู้สึกหวาดกลัวมากเขานึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องเพียงแค่นี้จะนำมาถึงคำถามเชิงตำหนิได้มากมายเพียงนี้หยุนลี่กลัดกลุ้มใจมากจึงรีบกล่าวว่า “ลูกเป็นพี่สามของน้องหก และจะเป็นตลอดไปพ่ะย่ะค่ะ!”เขาเข้าใจแล้ว!ก็เพราะเจ้าสุนัขสารเลวนี่คารวะเขายกใหญ่ แถมยังเรียกเขาว่าองค์รัชทายาทอีกด้วยภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จากความสัมพันธ์อันใกล้ชิดสนิทชิดเชื้อก่อนหน้านี้ของพวกเขา ตอนนี้เขาควรเสแสร้งนอบน้อม บอกหยุนเจิงว่าเรียกองค์รัชทายาทมันดูเหมือนเป็นคนนอก ควรให้หยุนเจิงเรียกเขาว่าพี่สามเหมือนเดิม!ต้องทำเช่นนี้เท่านั้นถึงจะแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์อันใกล้ชิดสนิทชิดเชื้อของตนและเขาได้ต้องทำเช่นนี้เท่านั้น เสด็จพ่อถึงจะไม่มองว่าเขาวางตนข่มท่านทำตัวเป็นองค์รัชทายาทกับหยุนเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 315
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของหยุนเจิง ทุกคนก็อดที่จะเผยสีหน้าประทับใจออกมาไม่ได้แบกโลงศพไปซั่วเป่ย!ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีผู้ใดกระทำเช่นนี้มาก่อนนี่องค์ชายหกถึงกับเดินทางไปซั่วเป่ยด้วยความคิดที่ว่าหากไม่ประสบความสำเร็จก็จะพลีชีพที่ซั่วเป่ย!วิญญาณขอกลับมายังบ้านเกิด ตัวขอฝังกลบอยู่ที่ซั่วเป่ย!ยอมตายแต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีของความเป็นเป่ยจิ้งอ๋อง!เดิมทีจักรพรรดิเหวินเองก็เตรียมใจเอาไว้บ้างแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของหยุนเจิง ดวงตากลับน้ำตาคลอเบ้าลูกคนนี้ แม้ไม่เก่งในเรื่องบุ๋นและไม่ถนัดเรื่องบู๊ แต่กลับมีจิตใจอันบริสุทธิ์ยิ่งนัก!“องค์ชายหกช่างกล้าหาญยิ่งนัก กระหม่อมนับถือยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!”“ต้าเฉียนของเรามีองค์ชายอย่างองค์ชายหกเช่นนี้ เป่ยหวนจะไม่ดับสูญได้อย่างไรเล่า!”“องค์ชายหกทำเช่นนี้ ต้องเพิ่มขวัญกำลังใจให้ทัพทหารได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”“วันข้างหน้าหากมีโอกาส กระหม่อมจะทำตามแบบอย่างขององค์ชายหก แบกโลงไปซั่วเป่ย! ศึกครั้งนี้ หากไม่ได้ชัยชนะกลับมา ก็จะขอพลีชีพ!”“องค์ชายหก โปรดรับการคารวะจากกระหม่อมด้วย……”เหล่าบรรดาขุนนางต่างแสดงสีหน้านับถือ และกล่าวชื่นชมอย่างไม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 316
เสียงตะโกนดังอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานาน เสิ่นลั่วเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดตอนที่ออกจากจวน นางกลัวจักรพรรดิเหวินจะกล่าวโทษด้วยซ้ำ นางจึงคัดค้านสุดตัวแต่หยุนเจิงก็ยืนหยัดที่จะเอาไปให้ได้ นางจึงยอมประนีประนอมให้เขานางถึงกับเตรียมใจที่จะโดนจักรพรรดิเหวินดุด่าว่ากล่าวแล้วด้วยซ้ำ นึกไม่ถึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นนี้เพียงแค่โลงศพอัปมงคลไม่กี่ใบนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้คนจำนวนมากฮึกเหิมได้มากถึงเพียงนี้หากคนทั้งต้าเฉียนฮึกเหิมได้เพราะสิ่งนี้ ศึกในครั้งนี้ยากนักที่ต้าเฉียนจะพ่ายแพ้!แม้ว่าเจ้าสารเลวนี้จะไม่มีความสามารถอย่างอื่น แต่เขาก็มีความสามารถในการเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับทหารเมื่อถึงซั่วเป่ย หน้าที่เพิ่มขวัญและกำลังใจให้กับทหารต้องมอบให้เขาแล้ว!เสิ่นลั่วเยี่ยนแอบคิดในใจจนกระทั่งจักรพรรดิเหวินยกมือขึ้นเล็กน้อย เสียงตะโกนดังกึกก้องนั้นจึงค่อยๆ หยุดลง“ทหาร!”หลังจากจัดการกับความรู้สึกให้คงที่ได้แล้ว จักรพรรดิเหวินก็โบกมือพลางรับสั่งเสียงดังลั่นว่า “นำของมา!”เมื่อได้รับคำบัญชาของจักรพรรดิเหวิน ขุนนางหลายคนก็นำชุดเกราะทองอันล้ำค่ามาทันทีและยัง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 317
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามเช่นนี้ของทั้งสอง หยุนเจิงก็ยกมือเกาหัวด้วยความเขินอาย“ลูกก็แค่มีความในใจบางอย่างที่อยากบอกเสด็จพ่อ แต่กลัวว่าเสด็จพ่อจะอาลัยอาวรณ์จึงไม่อยากให้ดูไม่เหมาะสมต่อหน้าผู้คน ดังนั้นลูกจึง……”“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว!”จักรพรรดิเหวินกล่าวตัดบทหยุนเจิง “ข้ากลับไปค่อยเปิดดู!”ได้ยินจักรพรรดิเหวินตรัสเช่นนี้ หยุนลี่ก็ตื่นตระหนกขึ้นทันทีกลัวเสด็จพ่อจะดูไม่เหมาะสมต่อหน้าผู้คนอย่างนั้นหรือ?เห็นได้ชัดว่ากำลังบอกตนว่ากลัวเสด็จพ่อจะทุบตีตนผู้เป็นองค์รัชทายาทต่อหน้าสายตาผู้คนความในใจบางอย่างบ้าบอหน่ะสิ!ในจดหมายฉบับนี้ต้องเป็นข้อความในจดหมายเลือดนั่นเป็นแน่เจ้าสุนัขบ้านี่ จะไปอยู่แล้วเชียวยังจะมาก่อเรื่องวุ่นวายให้ตนอีก!เขาต้องการจะหยุดมัน แต่จักรพรรดิเหวินรับปากแล้วว่ากลับไปแล้วค่อยเปิดอ่าน เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะหยุดมันเช่นไรแล้วแต่หากปล่อยให้หยุนเจิงจากไปแล้วโดยดี เขาก็ไม่สบายใจเลยจริงๆ!จะทำเช่นไรดี!ตอนนี้ควรจะทำเช่นไรดี!จะปล่อยให้เจ้าหกทำเรื่องบ้าบอเช่นนี้สำเร็จไม่ได้เป็นอันขาด!หยุนลี่พยายามคิดหาทุกวิถีทางเพื่อรับมือเพียงแต่ว่าตอนนี้สติเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 318
“องค์ชายหกยังไปซั่วเป่ยได้ เหตุใดข้าถึงไปซั่วเป่ยไม่ได้?”ทันใดนั้นจางซูก็เผยนิสัยดื้อรั้นออกมาก เชิดหน้าชูคอกล่าวว่า “ท่านเอาแต่บ่นอยู่ทุกวี่ทุกวันไม่ใช่หรือว่าข้ามันไร้อนาคต ข้าจะมีอนาคตที่ดีให้ท่านดู ข้าสู้รบไม่ได้แต่ก็ใช่ว่าข้าจะเป็นทหารพลาธิการให้องค์ชายหกไม่ได้หนิ่ หรืออาจจะเป็นคนเลี้ยงม้าให้องค์ชายหกก็ได้ อย่างไรเสียท่านก็ขับไล่ข้าออกจากจวนแล้ว ข้าจะไปที่ใดจะมาสนใจข้าทำไม!”“นี่เจ้า……”จางฮว๋ายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มือไม้สั่นทอนชี้นิ้วไปที่หลานชาย “วันนี้ข้า……วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าทั้งเป็น!”จางฮว๋ายโกรธเกรี้ยวจนไม่อาจทนได้แล้ว จนถึงขั้นแย่งชิงดาบมาจากองครักษ์ข้างกายผู้หนึ่ง“ท่านจาง ไม่ได้นะขอรับ!”องครักษ์รีบห้ามจางฮว๋ายเอาไว้ เพราะกลัวว่าชายชราผู้นี้จะฆ่าฟันจางซูขึ้นมาจริงๆจางซูลุกพรวดขึ้น เขาไม่สนใจจักรพรรดิเหวินอีกต่อไปแล้ว ยืดคอสั้นๆ นั้นของเขาออกไปพลางกล่าว “ฟันสิ ฆ่าเลย มาฟันตรงนี้สิ! อย่างไรเสียข้าไปซั่วเป่ยก็ไม่คิดจะมีชีวิตกลับมาอยู่แล้ว!”“เจ้าเดรัจฉาน! เจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน!”จางฮว๋ายโกรธจนหนวดเคราสั่น ตะโกนคร่ำครวญเสียงดังว่า “เหตุใดข้าถึงได้เกิดเดรัจฉานนี่อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 319
หยุนเจิงกับเสิ่นลั่วเยี่ยนนำทัพออกเดินทางอีกครั้งส่วนจักรพรรดิเหวินก็นำเหล่าบรรดาขุนนางและทุกคนยืนส่งพวกเขาอย่างเงียบๆและเมื่อพวกเขาเดินทางออกไปไกลแล้ว จักรพรรดิเหวินก็ยังคงมองดูพวกเขาจากไปไกลด้วยความอาลัยอาวรณ์อยู่สำหรับเขาแล้ว การจากไปของหยุนเจิงในครั้งนี้ อาจเป็นการจากลาตลอดชีวิตเลยก็เป็นได้จนกระทั่งแผ่นหลังของหยุนเจิงและพวกอันตรธานหานไปจนลับสายตา จักรพรรดิเหวินถึงจะละสายตากลับมา“เสด็จพ่อ น้องหกเดินทางออกไปไกลแล้ว กลับกันเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบประจบประแจงเพื่อหวังผล แต่ในใจรู้สึกดีใจมากโชคดีนะที่จางซูผู้นั้นโผล่มาขวางสถานการณ์เอาไว้ก่อนมิเช่นนั้นแล้ว เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าต้องผ่านสถานการณ์นั้นมาเช่นไรทว่า จักรพรรดิเหวินยังไม่ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมื่อครู่“ไม่ต้องรีบ!”จักรพรรดิเหวินโบกมือเบาๆ และกลับไปนั่งบนขบวนเสด็จรถม้าของตนเองภายใต้การจ้องมองอย่างประหม่าของหยุนลี่ จักรพรรดิเหวินค่อยๆ เปิดจดหมายฉบับนั้นออกเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าหกเขียนอันใดลงไปในจดหมายฉบับนี้นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เจ้าสามหวาดกลัวได้ถึงเพียงนี้!ในขณะที่จักรพรรดิเหวินเปิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 320
หากเสด็จพ่อส่งคนไปเรียกตัวเจ้าหกกลับมา แม้ต้องอยู่ต่อหน้าหยุนเจิง เขาก็ไม่มีทางยอมรับ!อย่างไรเสียเสด็จพ่อก็ไม่มีหลักฐาน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสด็จพ่อจะเชื่อใคร“ดี! ช่างดียิ่งนัก! ไม่ได้ทำสิ่งที่ละอายใจแก่ตนเอง!”จักรพรรดิเหวินจ้องเขม็งไปที่หยุนลี่ และตะคอกเสียงต่ำว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ดูเอาเองเถอะว่าน้องหกของเจ้าบอกสิ่งใดข้า!”กล่าวจบ จักรพรรดิเหวินก็โยนจดหมายฉบับนั้นไปตรงหน้าหยุนลี่หยุนลี่หยิบจดหมายมาด้วยความหวาดกลัว สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปมากจักรพรรดิเหวินโกรธเกรี้ยวเป็นฟืนเป็นไฟ ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารว่า “ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง อ่านจดหมายฉบับนี้ออกมาให้เหล่าขุนนางบู๊และบุ๋นและราษฎรเหล่านี้ได้ฟัง!”หยุนลี่ตัวสั่นทอนขึ้น รีบย่อตัวลงพลางกล่าว “ลูก……ลูก……”“อ่าน!”จักรพรรดิเหวินกล่าวตัดบทหยุนลี่ด้วยความโกรธหยุนลี่หวาดกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว อ่านอย่างตะกุกตะกักว่า “ละ ลูก……”“อ่านเสียงดังๆ!”จักรพรรดิเหวินตะคอกด้วยความโกรธ“ลูก……”หยุนลี่อ่านเสียงดังขึ้นเล็กน้อย“ดังอีก!”สีพระพักตร์จักรพรรดิเหวินดำคล้ำด้วยความโกรธหยุนลี่ทั้งโศกเศร้าและโกรธม
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
