บทที่ 233

หยุนเจิงพาเมี่ยวอินและหมิงเย่ว์ออกไปเลย

โดยไม่ให้เงินแม้แต่อีแปะเดียว

เมื่อประหยัดเงินได้หลายหมื่นตำลึง หยุนเจิงก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

หลังจากพาเมี่ยวอินและหมิงเย่ว์กลับจวน หยุนเจิงเพิ่งสั่งให้คนจัดแจงที่พักให้พวกนางไปหยกๆ เสิ่นลั่วเยี่ยนก็มาหาแล้ว

“ท่านอ๋องอารมณ์ดีจริงๆ!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนพูดจาเหน็บแนม “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายพาสาวงามสองคนจากฉวินฟางย่วนกลับมาด้วย เรียกออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ อยากรู้ว่างดงามอย่างไร!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนเกือบจะอกแตกตายด้วยความโกรธ

นี่เป็นวันที่สองของการแต่งงานของพวกเขานะ!

หยุนเจิงกลับพาหญิงนางโลมกลับมาสองคน?

นี่มันไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาเลย!

เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของเสิ่นลั่วเยี่ยน หยุนเจิงอดยิ้มไม่ได้ “เจ้าหึงรึ”

“หึง?”

เสิ่นลั่วเยี่ยนเม้มปาก พูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่เห็นต้องหึงสักนิด! หากเจ้ามีปัญญา ก็นำผู้หญิงทุกคนในฉวินฟางย่วนกลับมาสิ ข้าจะไม่หึงเลย!”

“หึงก็บอกว่าหึงสิ!”

มุมปากของหยุนเจิงโค้งขึ้น “ถ้าเจ้าหึง ข้าจะจัดหาที่อยู่ใหม่ให้พวกนางอยู่”

“ไม่ต้อง!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนรีบห้ามหยุนเจิง “เป่ยจิ้งอ๋องต้องการหาอนุ ใครจะกล้าห้าม”

เมื่อฟังคำพูดเย้ยห