LOGINShare
บทที่ 181
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 182
เจ้านี่เป็นจอมเสเพลที่วันๆ ขลุกตัวอยู่ในหอโคมเขียว ยังจะมาอายอะไรอีก!“ข้าก็แค่แปลกใจว่านางจะมีรูปลักษณ์อย่างไรกันแน่” จางซูหัวเราะเหอะๆ “องค์ชายหก ตัวข้าจางซูแม้ว่าจะไม่มีข้อดีอะไร แต่ก็เป็นคนรู้จักประมาณตน! สตีระดับแม่นางเมี่ยวอินนี้ จะมาเหลียวแลข้าได้อย่างไรเล่า! โอกาสอันน้อยนิดเพียงนี้ ข้าเก็บไว้ให้เจ้าก็แล้วกัน!”จางซูกล่าวจบก็เผ่นทันทีหยุนเจิงมองแผ่นหลังของจางซูก็อดหัวเราะอย่างเสียภาพพจน์ไม่ได้เขาประเมิณตาคนนี้ต่ำเกินไปจริงๆ!จางซูมักมากในกามก็เรื่องหนึ่ง แต่เขาก็ไม่เสียสติเพราะกาม!เวลาที่ควรจะมีสติสมประดี เขาก็ไม่เลอะเลือนเลยสักนิดคนเช่นนี้ เวลาจะใช้งานก็รู้สึกวางใจ!หลังส่งจางซูจากไปทางสายตา หยุนเจิงก็กลับเข้าในห้องเวลานี้ เมี่ยวอินได้ให้หมิงเยว่นำไพ่นกกระจอกออกมาแล้วพอเมี่ยวอินเห็นหยุนเจิงเข้ามา นางก็ให้หมิงเยว่ออกไปท่าทางของเมี่ยวอินทำให้หยุนเจิงถึงขั้นเข้าสู่ภวังค์สตรีนางนี้ คงไม่ได้กำลังหว่านเสน่ห์ใส่ตนหรอกนะ?หรืออาจเป็นเพราะว่า นางคาดเดาสถานที่แท้จริงของตนออกแล้ว?หากไม่เช่นนั้น ตัวเขาเองได้บอกแก่นางไปแล้วว่าบทกลอนพวกนั้นเขาคัดลอกมา นางจะยังมาพูดคุ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 183
อยากชิมร่างกายของนาง?เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำพูดตรงไปตรงมาเช่นนี้ของหยุนเจิง ใบหน้าของเมี่ยวอินก็มีสีแดงปรากฏทั่วทั้งใบ หยุนเจิงเห็นดังนั้นก็ตกใจเล็กน้อยมารดามันสิ!จริงจัง?ต่อให้จะไม่ขายตัวยังไง แต่อย่างไรเสียนางก็ทำมาหากินอยู่ในที่แบบนี้นะ?แค่คำพูดนี้ประโยคเดียวนางก็หน้าแดงขนาดนี้แล้ว?นี่เป็นบุปผาไม่เคยช้ำฝนหรือคุณหนูจากจวนตระกูลใหญ่กันล่ะเนี่ย?“คุณชายหลิวอย่าพูดล้อเล่นเช่นนี้อีกเลย”เมี่ยวอินยิ้มเขินอายทั้งตำหนิมองไปทางหยุนเจิง“ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ”หยุนเจิงส่ายหน้า แสร้างทำท่าทีจริงจัง “หากจะไถ่ตัวเจ้าต้องใช้เงินเท่าไหร่หรือ? หรือว่า จะให้ข้าช่วยไถ่ตัวเจ้าดีไหม?”เมี่ยวอินตะลึงค้าง รีบส่ายหัวกล่าวว่า “พวกเราก็แค่พบปะกันอย่างบังเอิญ ข้าจะให้คุณชายหลิวมาไถ่ตัวข้าได้อย่างไรกันเล่า?”หยุนเจิงเอียงศีรษะ “ข้าบอกไปแล้วนี่? ข้าอยากชิมร่างกายของเจ้าไงล่ะ!”เมี่ยวอินกัดริมฝีปากบางเบาๆ จากนั้นส่ายหน้าอีก “บุญของข้าช่างน้อยไม่นิด ไม่กล้าหวังใหญ่เช่นนี้หรอก”“เช่นนั้นข้ายิ่งต้องช่วยไถ่ตัวเจ้าแล้ว”หยุนเจิงพูดขึ้นอย่าง ‘จริงจัง’ ว่า “คนอย่างข้าเนี่ยเห็นใครมีชีวิตตกระกำลำบากไม่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 184
ท่าร่ายรำของเมี่ยวอินนั้นแช่มช้างดงาม ประเดี๋ยวอ่อนช้อยประเดี๋ยวแข็งแกร่ง ผู้คนที่ชมอยู่บนฝั่งปรบมือร้องเรียกว่าดีเยี่ยมไม่หยุดหยุนเจิงเหลียวซ้ายแลขวา กำลังแบ่งแยกสมาธิของตนเอง จากนั้นก็เรียกเกาเหอมาพูดข้างหูว่า “เจ้าส่งคนจับตาดูเมี่ยวอินผู้นี้ด้วย”“ขอรับ!”เกาเหอพยักหน้าเบาๆเรือสำราญเคลื่อนไปตามทางน้ำไม่หยุด ผู้คนทั้งสองฝั่งก็วิ่งตามมา ราวกับแฟนคลับที่ติดตามดาราในยุคปัจจุบันหลังจากเวลาประมาณหนึ่งก้านธูป เรือสำราญของแต่ละบ้านก็ค่อยๆ หยุดลง นางคณิกาของหอโคมเขียวก็เริ่มทักทายผู้คนที่อยู่บนฝั่งนางคณิกาของหอโคมเขียวบางคนที่อยู่บนเรือสำราญยังเอาของเล่นแปลกใหม่ที่จางซูผลิตขึ้นมาเล่นด้วยนางคณิกาของหอโคมเขียวฉวินฟางย่วนถึงขั้นตั้งโต๊ะแล้วตีไพ่นกกระจอกกันเลยทีเดียวพวกนางเล่นกันได้แปลกใหม่ยิ่งนัก หากใครแพ้ คนผู้นั้นต้องถอดอาภรณ์ที่แนบกายให้กับคนที่อยู่บนฝั่งการกระทำนี้ดึงดูดเหล่าหมาป่าผู้หิวโหยได้เป็นอย่างดีเพียงครู่เดียว ฝั่งที่เรือสำราญของพวกเขาจอดเทียบก็มีคนมาล้อมรอบเป็นจำนวนมากเรือสำราญลำอื่นพอเห็นดังนั้น ก็เล่นเลียนแบบตามๆ กันแต่หอโคมเขียวที่จางซูไม่ได้มอบไพ่นกกระจอกใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 185
เมื่อกลับถึงจวน หยุนเจิงก็ไปหาเยี่ยจื่อเพื่อพูดคุยเรื่องการรับสมัครหมอความต้องการของหยุนเจิงนั้นเรียบง่ายมาก ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี หากเก่งด้านการรักษาและเป็นวรยุทธ์ได้ก็ยิ่งดีสำหรับจะรับสมัครอย่างไรนั้น ก็มอบหมายให้เยี่ยจื่อจัดการได้เลยไม่ว่าเยี่ยจื่อจะข่มขู่หลอกล่อก็ดี หรือจะใช้เงินฟาดหัวก็ช่าง เขาล้วนไม่สนใจทั้งนั้น“ได้ เรื่องนี้ยกให้ข้าจัดการได้เลย!”เยี่ยจื่อตอบรับ “จริงสิ เจ้าอย่าเอาแต่เรียกข้าไปหาเจ้าที่ห้องกลางดึกกลางดื่นได้หรือไม่ มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยกันตอนกลางวันไม่ได้หรือ”“ช่วงนี้ตอนกลางวันข้ายุ่งมาก! มีเวลาว่างแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น” หยุนเจิงพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมีเหตุผลที่พูดได้เต็มปาก แล้วถามว่า “ในจวนยังมีคนพูดซุบซิบนินทาอีกหรือไม่”เยี่ยจื่อส่ายศีรษะน้อยๆ พูดด้วยความเดือดดาล “ตอนนี้ยังไม่มี แต่พอนานวันเข้าก็บอกไม่ได้หรอก!”นางเป็นหญิงม่าย หยุนเจิงก็ยังอยู่ในวัยหนุ่มแน่นขืนนางเอาแต่วิ่งโร่ไปที่ห้องของหยุนเจิงกลางดึกกลางดื่นอยู่เช่นนี้ คงทำให้ผู้คนนินทาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“เช่นนั้นหรือ”หยุนเจิงลูบคางใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจัง “เอาเช่นนี้ดีหรือไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 186
เมื่อมองตามแผ่นหลังของเยี่ยจื่อที่เดินไปไกล ซินเซิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจองค์ชายหกช่างน่าสงสารจริงๆเป็นถึงองค์ชายแท้ๆ แต่กลับก็ถูกรังแกบ่อยๆแม้แต่ฮูหยินเยี่ยยังกล้าชักสีหน้าใส่อยู่ข้างนอกต้องรองรับอารมณ์ของผู้อื่น พอกลับบ้านยังต้องรองรับอารมณ์ของฮูหยินเยี่ยอีก...เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนเจิงได้ไปรายงานตัวที่กองทหารเสินอู่อีกหลังจากถูกนักเลงเฒ่าทรมานมาหลายวัน จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าการได้ศึกษายุทธวิธีการรบจากเซียวติ้งอู่ในกองทหารเสินอู่ก็ดีเหมือนกันตราบใดที่สามารถสลัดนักเลงเฒ่าให้หลุดพ้นได้ อะไรก็ดีหมด!“องค์ชายหก ช่วงนี้เจ้าคงไม่สบายกระมัง”ทันทีที่เขาเห็นหยุนเจิง เซียวติ้งอู่ก็ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง“อย่าพูดถึงเลย”หยุนเจิงโบกมือ “ข้าถูกตาเฒ่า...กั๋วกงทรมานจนเกือบตาย...”“ฮ่าๆ...”เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง เซียวติ้งอู่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “ทำใจให้ชินเถอะ พวกเราล้วนผ่านมาแล้ว”หยุนเจิงมองดูเขาโดยไม่พูดอะไร จากนั้นก็ถือโอกาสถามถึงเหตุการณ์ในอดีตระหว่างจักรพรรดิเหวินกับฉินลิ่วก่านเซียวติ้งอู่เป็นบุตรชายของเซียวว่านโฉว จึงเคยได้ยินผู้เป็นพ่อพูดถึงเหตุการณ์ในอดีตระหว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 187
ฉินชีหู่ต่อสู้กับเซียวติ้งอู่ ขยิบตาและพูดกับหยุนเจิงสองสามคำ จากนั้นก็ไปตามหาเหยื่อคนต่อไป“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”หลังจากที่ฉินชีหู่ไปแล้ว หยุนเจิงก็รีบถามอาการของเซียวติ้งอู่“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ”เซียวติ้งอู่ปัดรอยเท้าบนหน้าอก และพูดอย่างไม่ถือสาว่า “ข้าเพียงอ่อนข้อให้เขาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“หา?”หยุนเจิงหลุดหัวเราะออกมา “พูดจริงใช่หรือไม่? เมื่อครู่เจ้าถูกตีจนร้องขอชีวิตเลยนะ”“จริงแท้แน่นอนเลย!”เซียวติ้งอู่เชิดคอและพูดโอ้อวดว่า “หากข้าทุ่มแรงกายทั้งหมดที่มี เจ้าคนโง่เง่านี่ต้องถูกชกจนฟันร่วงหมดปากแน่พ่ะย่ะค่ะ!”หยุนเจิงเอียงศีรษะยิ้มและถามว่า “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าไม่ชกเขาเล่า?”เซียวติ้งอู่โบกมือและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “สองพ่อลูกมีนิสัยเหมือนกันจะตายไป! หากข้าชกเขา เขาต้องตามตื้อเพื่อประลองการต่อสู้กับข้าทุกวันแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”จริงหรือหลอกกันเนี่ย?หยุนเจิงเหลือบมองเซียวติ้งอู่ด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งทว่า คำพูดของเซียวติ้งอู่เป็นความจริงด้วยนิสัยของฉินชีหู่แล้ว หากเขาแพ้ให้เซียวติ้งอู่ เขาจะต้องตามหาเซียวติ้งอู่เพื่อประลองยุทธ์ทุกวันแน่นอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 188
เช่นนั้นหรือ?หยุนเจิงครุ่นคิดแล้วถามว่า “เจ้าลองประมาณการดูสิ พวกเขาสามารถจ่ายเงินได้สักกี่ตำลึง?”“พ่อค้าต่างถิ่นหลายคนที่ข้ารู้จัก ทุกคนน่าจะกล้าเสี่ยงประมาณหนึ่ง หรือสองแสนตำลึงนะ?” จางซูตอบ และถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “องค์ชายถามเรื่องนี้ทำไมกัน? พระองค์จะไม่ไปค้นบ้านและยึดทรัพย์ใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”ยึดบ้านแกสิ!หยุนเจิงก่นด่าอยู่ในใจ จากนั้นก็พูดต่อว่า “ความหมายของข้าก็คือ เจ้าไม่ควรกินข้าวเพียงคนเดียว! เจ้าคนเดียวจะกินได้มากแค่ไหนกัน? หากเจ้าร่วมมือกับพ่อค้าต่างถิ่นรายใหญ่เหล่านี้ เจ้าขายให้พวกเขา พวกเขาค่อยกระจายต่อไปให้แต่ละเทศมณฑลของแคว้นต้าเฉียน ด้วยวิธีการนี้ การค้าจึงจะขยายใหญ่มากขึ้น...”“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”จางซูพยักหน้า และพูดด้วยความขมขื่นว่า “แต่ของเล่นเหล่านี้ของเราเลียนแบบได้ง่ายเกินไป หากเป็นตัวข้าเอง ข้าก็คงไม่ยอมเอาของจากมือผู้อื่นไปขายต่อ! ข้าหาคนมาทำเลียนแบบแล้วขายเอง จะไม่ดีกว่าหรือ?”หยุนเจิงส่ายหัว และพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “การเลียนแบบที่ง่ายดายยังคงเป็นปัญหาจริงๆ แต่เจ้าควรเรียนรู้ที่จะบูรณาการอุตสาหกรรม...”พูดไปพูดมา หยุนเจิงจึงปลูกฝังทฤษฎีบูรณาการก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 189
วันที่สอง หยุนเจิงไม่ได้ไปที่กองทหารเสินอู่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ในวังก็มีคนเข้ามางานแต่งงานของเขาและเสิ่นลั่วเยี่ยนเหลือเวลาอีกเพียงสามวันตามธรรมเนียมปฏิบัติของราชสำนักแคว้นต้าเฉียน ก่อนวันแต่งงานขององค์ชาย จำเป็นต้องไปที่ศาลบูรพกษัตริย์เพื่อกราบไหว้บรรพบุรุษทุกชั่วอายุคน เป็นการบอกกล่าววิญญาณของบรรพบุรุษที่อยู่บนสวรรค์ และเป็นการอธิษฐานขอพรจากบรรพบุรุษให้มีทายาทที่มั่งคั่งหยุนเจิงนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับตุ๊กตาไม้ ให้คนในวังทรมานตัวเองได้ตามใจชอบเมื่อเห็นตัวเองจากในกระจกที่ถูกแต่งตัวจน ‘งานหยาดเยิ้ม’ หยุนเจิงกลับพยายามครุ่นคิดวิธีการผลิตกระจกขึ้นมาเพียงแต่น่าเสียดายที่เขาคิดออกเพียงคร่าวๆ เท่านั้นเขายังนึกวิธีการทำอย่างละเอียดไม่ได้หากรู้ล่วงหน้าว่าตัวเองจะทะลุมิติมาก็คงจะดีไม่น้อย!หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ในที่สุดหยุนเจิงก็ถูกจัดแต่งจนเสร็จเรียบร้อยนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สวมเสื้อผ้าชุดที่สวยหรูหลังจากข้ามมิติมามันก็งดงามมากจริงๆแต่มันก็น่าเกลียดมากด้วยจริงๆ!หยุนเจิงพร่ำบ่นการแต่งตัวของตัวเองในใจกินอาหารเช้าแบบง่ายๆ หยุนเจิงก็ถูกพาไปยังศาลบูรพก
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1502
"เมื่อได้ยินพวกเขาแนะนำตัวทีละคนๆ หยุนเจิงก็เอ่ยในใจว่าดีจริงๆ!แต่ละคนล้วนมีตำแหน่งในราชสำนักไม่น้อยเลย ต่ำสุดยังเป็นขุนนางตำแหน่งขั้นห้า ยิ่งไปกว่านั้น คนเหล่านี้ยังไม่ถือว่าแก่เลย อนาคตยังมีพื้นที่ให้ไต่เต้าขึ้นอีกมาก สำหรับหยุนเจิง นี่นับว่าเป็นของขวัญอันล้ำค่ามาก! ล้ำค่ายิ่งกว่าของขวัญที่เขาได้รับในวันแต่งงานเสียอีก! นี่สิถึงจะเรียกได้ว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่แท้จริง! เมื่อทุกคนแนะนำตัวเสร็จ หยุนเจิงก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นกล่าวว่า “พระชายาอ๋องกำลังจะคลอด บัดนี้ข้าต้องรีบเดินทางกลับเมืองติ้งเป่ย วันนี้ก็ถือเสียว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับล่วงหน้าสำหรับพวกท่านแล้วกัน” “ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ทุกคนลุกขึ้นยืนทำความเคารพพร้อมเพรียงกัน ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ พวกเขาก็ถูกส่งมาแล้ว สถานการณ์ในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือเป็นอย่างไรนั้น ทุกคนต่างรู้กันดี เขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือนั้นในนามเป็นของราชสำนัก เจ้าหน้าที่ระดับต่างๆ ก็ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก แต่ปัญหาคือ ด่านเป่ยลู่ขวางอยู่ตรงนั้น กองทัพและคำสั่งจากราชสำนักไม่สามารถผ่านด่านเป่ยลู่ไปถึงเขตป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1501
“นี่คือรายชื่อของขวัญทั้งหมด ขอเชิญท่านอ๋องตรวจสอบพ่ะย่ะค่ะ” ในช่วงบ่าย อวี๋ฝูนำคนมาจัดการบันทึกรายการของขวัญที่ได้รับจากงานแต่งของหยุนเจิงจนเสร็จสิ้น “ดีมาก ทำงานได้คล่องแคล่วดี” หยุนเจิงรับสมุดเล่มเล็กมาด้วยรอยยิ้ม และไม่ลืมที่จะชมอวี๋ฝูก่อน “เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” อวี๋ฝูตอบด้วยท่าทีเคารพ “เอาล่ะ ข้าจะตรวจดูเอง เจ้าถอยไปก่อนเถิด” “ข้าน้อยขอทูลลา!” อวี๋ฝูก้มตัวคำนับก่อนจะถอยออกไป หยุนเจิงเดินถือสมุดเล่มเล็กไปนั่งในลานบ้าน เปิดสมุดด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม การแต่งงานระหว่างตนกับเจียเหยาเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้น ของขวัญที่ได้รับ ย่อมต้องมีระดับกันบ้าง! นี่น่าจะเป็นรายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว! พูดก็พูดเถอะ เจ้าสามไม่ใช่กำลังขาดเงินอยู่หรือ? ถ้าเขาจัดงานแต่งทุกๆ ไม่กี่ปี เงินทองก็ไหลมาเทมาเองแล้วกระมัง? เฮ้อ! เป็นองค์รัชทายาททั้งที ยังไม่รู้จักหาเงินอีก เสียทีที่ได้ชื่อว่าเป็นองค์รัชทายาท หยุนเจิงแอบวิจารณ์หยุนลี่ในใจ ขณะพลิกเปิดสมุดเล่มเล็กอย่างช้าๆ จะเห็นได้ว่า อวี๋ฝูเป็นผู้ดูแลที่ยอดเยี่ยมมาก เขาไม่เพียง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1500
ตอนนี้หยุนเจิงไม่มีเวลามากพอที่จะค่อยๆ แยกแยะว่าใครซื่อสัตย์หรือไม่ซื่อสัตย์ จึงต้องใช้วิธีการที่เด็ดขาด ฆ่าบางคน ให้รางวัลบางคน และกดดันบางคน! ว่าแต่จะฆ่าใคร ให้รางวัลใคร หรือกดดันใคร เขาเองก็ยังไม่แน่ใจนัก อย่างไรก็ตาม ในฟู่โจวที่กว้างใหญ่นี้ ย่อมต้องมีขุนนางที่ฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างแน่นอน ในภายหลัง เขาก็จะใช้คนเหล่านั้นมาเป็นเป้าหมายจัดการ ขุนนางใหม่มารับตำแหน่ง ย่อมต้องจุดไฟสามดวงให้ลุกโชน! ขณะที่หยุนเจิงกำลังครุ่นคิด เจียเหยาก็เดินเข้ามาหาเขา “พวกเราจะออกเดินทางเมื่อไรหรือ?” ทันทีที่มาถึง เจียเหยาก็ถามขึ้น “พรุ่งนี้เถอะ!” หยุนเจิงบีบขมับที่เริ่มปวดเล็กน้อย “วางใจเถอะ ข้าอยากกลับติ้งเป่ยมากกว่าเจ้าซะอีก!” “เรื่องนี้ข้าเชื่อ” เจียเหยายิ้มเล็กน้อย ก่อนถามต่อ “เจ้ากำลังปวดหัวเรื่องการบริหารฟู่โจวหรือ?” “ใช่แล้ว!” หยุนเจิงไม่ปฏิเสธ “ข้าเกิดมาเพื่อเป็นแม่ทัพนำทัพออกรบ เรื่องการปกครองบ้านเมือง ข้าไม่ถนัดเลยจริงๆ...” ในชีวิตก่อน มีคนสอนเขารบ แต่ไม่มีใครสอนเขาเรื่องการบริหารราชการแผ่นดิน ยิ่งกว่านั้น ชายคนนี้ที่ร่างเดิมเป็นของเขาก็ไม่เคยเรียนร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1499
หลังจากจักรพรรดิเหวินและหยุนลี่เสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศไปแล้ว หยุนเจิงเองก็เตรียมตัวจะออกเดินทางเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ก่อนจะออกเดินทาง เขายังต้องจัดการเรื่องการบริหารบ้านเมืองในฟู่โจวให้เรียบร้อย อย่างน้อยต้องให้ขุนนางทุกระดับปฏิบัติหน้าที่ของตน ตอนนี้เขายังไม่มีเวลาหรือความคิดที่จะลงมือจัดการกับขุนนางเหล่านี้ หากออกแรงกดดันมากเกินไป เกรงว่าฟู่โจวอาจจะวุ่นวายจนควบคุมไม่อยู่ เขาต้องการให้ขุนนางเหล่านี้อยู่ในความสงบก่อน รอจนเขาจัดการเรื่องในมือเสร็จสิ้น ค่อยปรับเปลี่ยนขุนนางในฟู่โจวทีหลัง แม้ฟู่โจวจะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับดินแดนนอกด่าน แต่ราชการในฟู่โจวย่อมซับซ้อนกว่าดินแดนนอกด่านมาก หากเร่งรีบเกินไป อาจทำให้เกิดปัญหาไม่จำเป็นได้ ด้วยเหตุนี้ หยุนเจิงจึงใช้โอกาสที่ขุนนางที่มาร่วมงานแต่งของเขาและเจียเหยายังไม่กลับ เรียกพวกเขามารวมตัวกันที่จวนของเขา เขาไม่ได้รู้จักขุนนางเหล่านี้ดีนัก จึงได้มอบหมายให้จี้หราน อดีตเจ้าเมืองฟู่โจว รักษาการในหน้าที่บริหารบ้านเมืองฟู่โจวไปก่อน หลังจากประกาศเรื่องนี้เสร็จ หยุนเจิงก็กล่าวเตือนขุนนางทั้งหลายว่า “ข้าเป็นคนที่นำทัพออกศึก อารมณ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1498
“อืม เรื่องนี้เจ้าต้องใส่ใจให้มาก!” จักรพรรดิเหวินตรัสเตือน “อย่าปล่อยให้คนของเจ้าหกแฝงตัวอยู่รอบตัวเจ้าเพื่อสืบข่าวอีกต่อไป!” ในชั่วขณะนั้น หยุนลี่เริ่มคิดถึงผู้คนที่เคยร่วมวางแผนกำจัดหยุนเจิงกับเขาก่อนหน้านี้ เฉียวเหยียนเซียน ฮั่วเหวินจิ้ง... แม้กระทั่งหยวนกุยก็ยังไม่รอดพ้นจากความสงสัยของเขา แต่จากสถานการณ์ในปัจจุบัน ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ไม่มีใครแสดงพฤติกรรมน่าสงสัย หรือว่า คนของเจ้าหกที่แฝงตัวอยู่ จะซ่อนตัวได้ลึกถึงเพียงนี้? “กลับเมืองหลวงแล้วค่อยตรวจสอบอย่างละเอียดอีกที!” จักรพรรดิเหวินยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้หยุนลี่วางใจ ก่อนจะมองเขาด้วยความอ่อนโยน “ข้ารู้ว่าเจ้าถูกเจ้าหกบีบเงินไปถึงสี่ล้านตำลึง ในใจเจ้าคงอึดอัดและเจ็บปวด ข้าจึงให้จางซูช่วยสร้างโรงกลั่นสุราไว้ กลับไป ข้าจะยกโรงกลั่นนั้นให้เจ้า” “เสด็จพ่อ เรื่องนี้... ลูกไม่อาจรับได้พ่ะย่ะค่ะ!” หยุนลี่ตกใจ รีบปฏิเสธพร้อมกับโบกมือไปมา “ไม่มีอะไรที่เจ้าจะรับไม่ได้! แผ่นดินนี้ข้าก็จะยกให้เจ้าแล้ว ข้ายังจะมาสนใจโรงกลั่นสุราอีกหรือ?” จักรพรรดิเหวินตรัสพร้อมส่ายพระพักตร์เบาๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1497
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จักรพรรดิเหวินทรงส่งคนมาแจ้งว่า พระองค์จะเสด็จออกจากหัวเมืองสี่ทิศในวันนี้ เมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตาม ก่อนเสด็จจากไป จักรพรรดิเหวินได้ทรงมีพระบัญชาให้โจวเต้ากงนำกองทัพไปประจำการแนวหน้าที่จูโจว และให้จ้าวจี๋นำกองทัพกลับไปยังตะวันตกเฉียงเหนือ กองกำลังในมือของหยุนเจิงมีมากพออยู่แล้ว หากปล่อยให้กองทัพสามหมื่นนายในจูโจวอยู่ภายใต้การควบคุมของหยุนเจิงด้วย อาจทำให้เกิดข้อสงสัยขึ้นมาได้ สำหรับเรื่องนี้ หยุนเจิงไม่มีความคิดเห็นใดๆ เมื่อสองวันก่อน ตอนที่เขาเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเหวิน พระองค์ก็ได้ทรงบอกเรื่องนี้ไว้แล้ว อย่างไรเสีย โจวเต้ากงก็ได้ส่งข่าวลับมาให้เขาทราบอยู่ก่อนแล้ว หากเขาต้องการบุกจูโจวจริงๆ โจวเต้ากงก็คงจะนำกองทัพยอมจำนนเสียเอง หลังจากทานมื้อเช้า หยุนเจิงและเจียเหยาก็นำขุนนางทั้งหลายออกไปส่งจักรพรรดิเหวิน หยุนลี่ และคณะเจ้าหน้าที่กระทรวงพิธีการออกจากหัวเมืองสี่ทิศ ก่อนจากกัน หยุนเจิงก็รักษาคำพูดโดยการคืนป้ายทองคำให้แก่จักรพรรดิเหวิน และกระซิบพูดบางอย่างกับหยุนลี่ ไม่นานหลังจากออกจากหัวเม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1496
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พูดจบ หยุนลี่ก็รู้สึกเสียใจในทันที ตอนนี้เขาควรจะแสดงความอ่อนข้อให้ไอ้สุนัขนี่แท้ๆ! ทำไมถึงปล่อยให้คำพูดไม่กี่คำของมันทำให้ตนต้องมาต่อกรกับมันอีกแล้วล่ะ? เฮ้อ! เจ้าไอ้สุนัขนี่ เวลาพูดจามันช่างยั่วโมโหจริงๆ! “ได้ๆ” หยุนเจิงหัวเราะเสียงดัง “เช่นนั้นข้าขอไปส่งพี่สามด้วยตนเอง” “ไม่ต้องลำบากน้องหกหรอก!” หยุนลี่รีบปฏิเสธ ไม่อยากอยู่ต่อให้นานไปกว่านี้ เกรงว่าจะถูกเล่นงานอีก “ก็ได้!” หยุนเจิงไม่ดึงดัน “อ้อ จริงสิ พี่สาม ตอนเดินทางผ่านจูโจว ก็อย่าลืมช่วยข้าเก็บหนี้ด้วยนะ” เก็บหนี้? เมื่อได้ยินสองคำนี้ หยุนลี่แทบจะกระโดดขึ้นมาด่ามารดา ถ้าเสด็จพ่อไม่เตือน เขาคงไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกเจ้าไอ้สุนัขนี่หลอกอีกแล้ว! ไร้ยางอาย! หยุนลี่สบถอย่างโมโหในใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง “น้องหกไม่ต้องห่วง พี่สามในฐานะองค์รัชทายาท ก็แพ้เดิมพันเจ้าต่อหน้าผู้คนไปแล้ว พี่สามจะผิดคำพูดได้อย่างไร?” หยุนลี่เริ่มตระหนักว่าการพูดคุยกับหยุนเจิงก็มีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อย มันช่วยฝึกความอดทนของเขาได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณพี่สามมาก!” ใบหน้าของหยุนเจิงเต็มไปด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1495
จวนอ๋องขณะที่หยุนเจิงและเจียเหยากำลังเตรียมตัวทานมื้อค่ำ หยุนลี่ก็นำคนมาส่งรางวัลที่จักรพรรดิเหวินมอบให้ การที่จักรพรรดิเหวินให้หยุนลี่ องค์รัชทายาท มาส่งรางวัลด้วยตัวเอง ทำให้เจียเหยารู้สึกตื่นเต้นและคาดหวังอยู่ไม่น้อย รางวัลอะไรก็ไม่สำคัญ ขอแค่เป็นของที่มีค่าและขายได้ก็พอ แต่เมื่อขันทีอ่านรายชื่อสิ่งของที่เป็นรางวัลเสียงดัง เจียเหยาก็ถึงกับอึ้งไป หวีหยกขาวประดับทองคำ ปิ่นทองคำประดับดอกไม้ เครื่องประดับปิ่นทองที่แกว่งไปมาได้ ต่างหูแก้ว รวมถึงแป้งฝุ่นและเครื่องประทินโฉม... ทั้งหมดล้วนเป็นของใช้สำหรับผู้หญิง! แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะมีค่าอยู่บ้าง แต่ทำไมนางกลับรู้สึกว่ารางวัลนี้แฝงความนัยบางอย่าง เมื่อขันทีอ่านรายชื่อรางวัลจนจบ เจียเหยาก็ยังไม่สามารถตั้งสติกลับมาได้ “เจียเหยา ควรขอบคุณเสด็จพ่อได้แล้ว” หยุนเจิงเตือนจากด้านข้าง ในตอนนี้เอง เจียเหยาจึงได้สติกลับมา “ลูกขอบพระคุณเสด็จพ่อสำหรับรางวัล” เจียเหยาขอบคุณด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หยุนเจิงยิ้มพลางเดินไปหาหยุนลี่ “พี่สาม ท่านมาถูกเวลาพอดี พวกเรากำลังจะทานมื้อค่ำ! หากพี่สามไม่รังเกียจ ทำไมไม่ร่วมโต๊ะทา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1494
หยุนลี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลูกจะฝึกฝนตนเองอย่างจริงจัง และจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังเป็นอันขาด!” “อืม!” จักรพรรดิเหวินพยักหน้าเบาๆ ก่อนถามต่อ “แล้วเจ้าคิดว่า ข้าควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไรดี?” “เอ่อ?” คำถามนี้ของจักรพรรดิเหวินทำให้หยุนลี่ถึงกับงงงัน ควรให้รางวัลเจียเหยาอย่างไร? เรื่องนี้ยังต้องถามด้วยหรือ? ก็คงแค่ให้ตามธรรมเนียมพอเป็นพิธีเท่านั้นมิใช่หรือ? หรือว่าจะต้องให้รางวัลใหญ่โตกับเจียเหยาจริงๆ? สิ่งที่ให้กับเจียเหยา สุดท้ายก็จะตกไปอยู่กับเจ้าหกอยู่ดีมิใช่หรือ? การให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา มีความแตกต่างอะไรกับการสนับสนุนศัตรูโดยตรงกันเล่า? เหตุผลง่ายๆ เช่นนี้ ตนยังเข้าใจ เสด็จพ่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? แต่เสด็จพ่อกลับถามเช่นนี้ ตกลงว่าเสด็จพ่อมีความตั้งใจอะไรแฝงอยู่กันแน่? หยุนลี่เต็มไปด้วยความสงสัยในใจ พยายามคิดอย่างหนักถึงเจตนาของจักรพรรดิเหวิน คิดไปคิดมา หัวใจของหยุนลี่พลันสะดุ้งขึ้น หรือว่า... เสด็จพ่อกำลังคิดจะดึงเจียเหยาเข้ามาอยู่ฝ่ายเดียวกับพระองค์? หากต้องให้รางวัลใหญ่กับเจียเหยา ดูเหมือนเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ก็คือเรื่อง
