เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1538
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1539
เมื่อได้ยินหยุนเจิงพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเช่นนี้ สองสาวก็หันมามองหน้ากันและยิ้มออกมาแม้ว่าวิธีนี้จะดูโหดไปบ้าง แต่มันก็ถือว่าเป็นวิธีหนึ่งแต่แน่นอนว่า มันเป็นแค่คำพูดที่ใช้พูดเล่นเท่านั้น ไม่มีทางทำจริงได้ถ้าหากหยุนเจิงฆ่าพี่น้องทั้งหมดจริงๆ เขาก็จะกลายเป็นทรราชอย่างเต็มตัวต่อให้เขามีผลงานมากเพียงใด ในหน้าประวัติศาสตร์ก็ยากจะได้ชื่อเสียงที่ดีหลังจากปล่อยคำขู่ไร้สาระไปแล้ว หยุนเจิงก็หัวเราะเบาๆ “ช่างเถิด อย่าไปสนใจอีกาดำหรืออีกาขาวแล้ว เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดและเพิ่มการป้องกันก็พอ! ตราบใดที่พวกมันยังไม่บรรลุเป้าหมาย พวกมันต้องเคลื่อนไหวอีกแน่นอน”“ก็ได้แต่คิดเช่นนี้แหละ”สองสาวพยักหน้าอย่างจนใจ“ว่าแต่เรื่องขบวนม้าเป็นอย่างไรบ้าง?”หยุนเจิงถามเมี่ยวอินเรื่องของกลุ่มขนส่งสินค้าด้วยม้าเป็นหน้าที่ของเมี่ยวอินที่ดูแลหากนางต้องตามเขาไปในสนามรบ ฮูหยินเสิ่นก็จะรับช่วงดูแลแทนช่วงนี้เขามัวแต่ยุ่งกับหลายเรื่อง จนเกือบลืมเรื่องขบวนม้าไปแล้ว“ก็ดีอยู่”เมี่ยวอินตอบ “ขบวนม้าเติบโตขึ้นมาก แต่…”พูดมาถึงตรงนี้ นางก็หยุดไปครู่หนึ่ง เหมือนจะไม่กล้าพูดต่อ“แต่อะไรหรือ?”หยุนเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1540
หยุนเจิงยักไหล่ “ข้าก็แค่ทำหน้าที่ลูกกตัญญู จะโดนตีได้อย่างไร?”เยี่ยจื่อถึงกับส่ายหัวอย่างจนใจ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับหยุนเจิงอีก“ถ้าเจ้าไม่กลัวโดนเสด็จพ่อฟาด ก็ส่งไปเลยสิ”เมี่ยวอินหัวเราะเบาๆ“แปลว่ามันได้ผลจริงๆ ใช่หรือไม่?”หยุนเจิงยิ้มเจ้าเล่ห์ถาม“อย่างน้อยมันก็ไม่มีพิษ”เมี่ยวอินตอบเลี่ยงไปอีกทาง“ดี นั้นก็ไม่มีปัญหา!”หยุนเจิงหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะเดินออกไปว่ากันว่าคนวัยกลางคนหลีกเลี่ยงปัญหาสุขภาพไม่ได้ เสด็จพ่ออายุก็ปาไปห้าสิบกว่าแล้ว น่าจะมีปัญหาอยู่บ้างไม่มากก็น้อยพอดีเลย เสด็จพ่อจะให้เจ้าสามเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ นั่นแปลว่าเวลาของเจ้าจะว่างมากขึ้นเผลอๆ อาจจะมีน้องชายหรือน้องสาวเพิ่มขึ้นอีกก็ได้!ใช่ เอาเช่นนี้แหละดีแล้ว!หยุนเจิงตัดสินใจแน่วแน่ในค่ำคืนนั้น จวนอ๋องจัดงานเลี้ยงใหญ่พร้อมกับเสิร์ฟอาหารเนื้อเสือโคร่งสุดหรูไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะจิตวิทยาหรือไม่ แต่หยุนเจิงรู้สึกว่าเนื้อเสือโคร่งนั้นมีรสชาติพิเศษไม่เหมือนเนื้อชนิดอื่นระหว่างมื้ออาหาร หยุนเจิงกระซิบถามฉินชีหู่ว่า “เจ้าคิดว่า ถ้าข้าหมักเหล้าจากอวัยวะเพศเสือแล้วส่งให้เสด็จพ่อ เจ้า
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1541
เมืองหลวงต้าเฉียนจักรพรรดิเหวินและหยุนลี่เสด็จกลับถึงเมืองหลวงมาได้หลายวันแล้วหลังจากเสด็จกลับมา จักรพรรดิเหวินมิได้เร่งรับช่วงบริหารราชการแผ่นดินจากสวีสือฝู่ กลับอ้างว่าเพิ่งเดินทางไกล จำต้องพักผ่อนให้เพียงพอ จึงยังให้สวีสือฝู่เป็นผู้ดูแลราชกิจแทนเป็นเวลาต่อเนื่องกันหลายวัน ทั้งจักรพรรดิเหวินและองค์รัชทายาทหยุนลี่ก็มิได้ปรากฏพระองค์ในท้องพระโรงหยุนลี่ไม่ทราบว่าจักรพรรดิเหวินกำลังทำสิ่งใด ในใจกลับร้อนรน กลัวว่าสัญญาที่จักรพรรดิเหวินตรัสไว้เกี่ยวกับการให้เขาเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จะมิอาจเป็นจริง"ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงเรียกพระองค์ให้เสด็จไปยังห้องทรงพระอักษร"ขณะหยุนลี่กำลังกระวนกระวายอยู่ ก็มีขันทีเข้ามาทูลหยุนลี่มิกล้าโอ้เอ้ รีบจัดเครื่องทรงให้เรียบร้อย แล้วเร่งรุดไปยังห้องทรงพระอักษรเมื่อมู่ซุ่นพาหยุนลี่เข้าสู่ห้องทรงพระอักษร จักรพรรดิเหวินก็โบกพระหัตถ์เป็นสัญญาณให้มู่ซุ่นถอยออกไป"ดูเถิด!"จักรพรรดิเหวินทรงชี้ไปยังสำรับราชโองการบนโต๊ะ พระพักตร์หม่นหมองหยุนลี่รู้สึกประหลาดใจ รีบก้าวขึ้นไปหยิบราชโองการฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่านเพียงแค่กวาดพร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1542
ริบทรัพย์สินหรือล้างโคตร?ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้ สวีสือฝู่ ยังคงเป็นบุคคลที่เขาพึ่งพามากที่สุดยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างสวีสือฝู่กับเขานั้น ขุนนางทั้งราชสำนักล้วนรู้ดีหากเสด็จพ่อคิดกำจัดสวีสือฝู่จนหมดสิ้น เช่นนั้น เขาผู้เป็นองค์รัชทายาท รวมถึง เสด็จแม่ผู้เป็นฮองเฮา ย่อมมิอาจหลีกพ้นจากผลกระทบ"เจ้านำฎีกาเหล่านี้ไปเถิด!"จักรพรรดิเหวินโบกพระหัตถ์เบาๆ "เจ้าคิดพิจารณาด้วยตนเองเสียก่อน หากถึงเวลานี้ของวันพรุ่งนี้ เจ้ายังคงไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร ค่อยมาถามข้าอีกครั้ง!""พ่ะย่ะค่ะ!"หยุนลี่รับสั่งด้วยความเคารพจักรพรรดิเหวินทอดพระเนตรหยุนลี่ด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนถอนพระปัสสาสะยาว "ที่ข้ามอบหมายให้เจ้าสำเร็จราชการแทน ก็เพราะต้องการให้เจ้าได้รับการฝึกฝน ในขณะที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ และยังสามารถควบคุมขุนนางเหล่านี้ได้ หากวันใดข้าสิ้นไปแล้ว หวังว่าเจ้าจะสามารถปกป้องแผ่นดินนี้ไว้ได้..."...วันรุ่งขึ้นจักรพรรดิเหวินและองค์รัชทายาทเสด็จเข้าท้องพระโรงในขณะที่ทั้งสองพระองค์ปรากฏตัวขึ้น กลิ่นคุกรุ่นแห่งความขัดแย้งก็เริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งท้องพระโรงแตกต่างจากทุกครั้ง จั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1543
"เหลวไหล!"จักรพรรดิเหวินทรงกริ้ว ตรัสตำหนิองค์ชายสี่และองค์ชายรองอย่างรุนแรง "หากข้าไม่อนุญาต องค์รัชทายาทจะสามารถเคลื่อนทัพได้อย่างไร!? ต่อไป พวกเจ้ามิใช่ว่าจะใส่ร้ายว่าองค์รัชทายาทสมคบคิดกับจ้าวจี๋หรอกหรือ!? ว่าอย่างไร? หรือพวกเจ้าต้องการให้ข้าถอดถอนองค์รัชทายาท!?"พระเนตรเย็นเยียบของจักรพรรดิเหวินจ้องเขม็งไปยังองค์ชายสี่และองค์ชายรองพระองค์รู้ดีว่า เวลานี้องค์ชายสี่และองค์ชายรองเริ่มร้อนรนแล้วทว่า การให้หยุนลี่สำเร็จราชการแทนนั้น จักรพรรดิเหวินทรงตัดสินพระทัยไว้ตั้งแต่แรกแล้ว!เรื่องนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!"ลูก... มิกล้า!"พอเผชิญหน้ากับพระเนตรอันเฉียบคมของจักรพรรดิเหวิน ทั้งสองพลันสูญเสียความมั่นใจการกล่าวหาองค์รัชทายาทว่าสมคบคิดกับแม่ทัพชายแดนนั้น เป็นโทษมหันต์ แม้นพวกเขาคิดว่าเป็นเช่นนี้ แต่หากไร้หลักฐาน พวกเขาก็มิอาจกล่าววาจาโดยพลการได้"เก็บเล่ห์เหลี่ยมของพวกเจ้าเสีย!"จักรพรรดิเหวินทอดพระเนตรทั้งสองพระองค์ด้วยสายตาเยียบเย็น ก่อนจะกวาดสายพระเนตรไปยังเหล่าขุนนาง "ข้ามอบหมายให้องค์รัชทายาทสำเร็จราชการแทน มิใช่เพราะคิดสละบัลลังก์! ข้าตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ไม่มีกา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1544
ขาดเงิน!เมื่อได้ยินคำกราบทูลของสวีสือฝู่ หยุนลี่แทบอยากสบถออกมาใครกันที่ไม่ขาดเงิน?มองทั่วทั้งราชวงศ์ต้าเฉียน เขาผู้เป็นองค์รัชทายาท คือคนที่ขาดเงินมากที่สุด!เงินสี่ล้านตำลึง ที่ตกลงไว้กับเจ้าหกนั้น ยังไงก็ต้องให้!มิฉะนั้น ไอ้หมอนั่นต้องลากเอาสัญญาหนี้กับกองทัพมาไล่ทวงหนี้จากเขาแน่!ส่วนเมิ่งหยุนฉี่ หลังจากที่เขาตรวจสอบคร่าวๆ ก็พบว่าขั้นต่ำต้องจ่ายไปก่อน หนึ่งล้านสองแสนตำลึง!เมื่อรวมเข้าด้วยกัน กว่าห้าล้านตำลึงเชียวนะ!เขายังคิดจะไปขอเบิกเงินล่วงหน้าจากกรมพระคลัง!แต่กลายเป็นว่า กรมพระคลังกลับมาขอเงินจากเขา!?"เอาล่ะ เอาล่ะ..."หยุนลี่โบกมือ ตัดบทคำกราบทูลของสวีสือฝู่ "ข้ารู้ว่ากรมพระคลังขาดแคลนเงิน ราชสำนักทั้งแผ่นดินก็ขาดเงิน! แม้แต่ข้าและเสด็จพ่อยังขาดเงิน! สิ่งสำคัญคือ กรมพระคลังมีวิธีหาเงินหรือไม่!?""นี่..."สวีสือฝู่ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะตอบว่า "ต่อให้กรมพระคลังระดมทุนเท่าใด ก็ไม่มีทางพอ ข้าน้อยเห็นว่า นอกจากกรมพระคลังจะต้องจัดหางบประมาณแล้ว ราชสำนักควรพิจารณาการเพิ่มรายได้จากภาษี และตัดลดรายจ่าย"หยุนลี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ "เช่นนั้น ท่านเห็นว่า ควรตัด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1545
จนกระทั่งช่วงเที่ยง หยุนลี่จึงประกาศเลิกประชุมท้องพระโรงมิใช่เพราะทุกปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว แต่เป็นเพราะทุกคนต่างหิวโหย!การประชุมวันนี้ แม้ไม่มีการโต้เถียงกันรุนแรงแต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดอย่างยิ่งหยุนลี่สัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงแรงกดดันจากเหล่าขุนนางที่สำคัญ คำพูดของขุนนางหลายคนล้วนมีเหตุผล แม้เขาอยากจะโต้แย้ง แต่ก็หาเหตุผลมาโต้กลับไม่ได้!ระหว่างทางกลับจวนองค์รัชทายาท หยุนลี่รู้สึกปวดศีรษะอย่างหนัก ในหัวเต็มไปด้วยคำว่า “เงิน” “เสบียง” และ “อาวุธยุทโธปกรณ์”เรื่องเสบียงห้าล้านที่จะมอบให้แก่หยุนเจิง หลังจากผ่านการถกเถียงอย่างดุเดือดในที่ประชุม เหล่าขุนนางก็บรรลุข้อตกลงร่วมกันได้ในที่สุดอย่างไรเสีย มันเทศพันธุ์ใหม่นี้ถือเป็นทรัพย์สมบัติอันล้ำค่าสำหรับต้าเฉียนแม้ว่าเสบียงห้าล้านจะเป็นจำนวนมาก แต่มิได้ต้องมอบให้ในคราวเดียวเมื่อเก็บเกี่ยวผลผลิตในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง ราชสำนักก็ยังสามารถแบกรับภาระนี้ได้แต่เรื่องเงินและการจัดหาอาวุธยุทโธปกรณ์กลับทำให้หยุนลี่ปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนัก!สถานการณ์ในตอนนี้ หากเขาต้องการขยายกองทัพ คงมิอาจเป็นไปได้ไร้ทั้งเงิน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1546
สวีสือฝู่ได้ฟังแล้วก็ขมวดคิ้วยิ่งแน่นกว่าเดิมไม่ให้ตนลาออกกลับบ้าน แต่กลับให้หยุนลี่นำฎีกากล่าวโทษตนมาให้ดูจักรพรรดิเหวินคิดจะทำอะไรกันแน่!?ขณะที่ครุ่นคิดอยู่ สวีสือฝู่พลันเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา“หรือว่าฝ่าบาทต้องการให้กระหม่อมใช้เงินเพื่อปัดเป่าภัย?”ตอนนี้ ราชสำนักกำลังขาดแคลนเงิน จักรพรรดิเหวินจึงคิดจะเรียกเงินจากขุนนางทั้งหลาย!เมื่อได้ยินคำพูดของสวีสือฝู่ หยุนลี่พลันหัวเราะลั่นในใจอืม คิดออกแล้วก็ดี!เช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องให้เขาเอ่ยปากเอง!ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดเจ้าหกถึงชอบขูดรีดเงินจากเขานัก!ต้องยอมรับว่าความรู้สึกของการบีบเงินจากผู้อื่น มันช่างหอมหวานเสียจริง!วินาทีนี้ ในที่สุด หยุนลี่ก็เข้าใจความสุขของหยุนเจิงแล้ว!"ใช้เงินเพื่อปัดเป่าภัยหรือ?"หยุนลี่แสร้งทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าขมขื่นแล้วทอดสายตาไปที่สวีสือฝู่ "ท่านลุง มีเรื่องหนึ่งที่ข้ามิกล้าเอ่ยกับท่านมาโดยตลอด หากเสด็จพ่อหมายความเช่นนั้นจริง เช่นนั้นข้ายิ่งไม่กล้าเอ่ยขึ้นมา...""เรื่องอะไร?"สวีสือฝู่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาในใจหยุนลี่ทำสีหน้าราวกับมีความทุ
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1618
ซูเฮ่อเหนียนมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในใจแทบอยากฉีกทึ้งหยางหุยโจวเป็นชิ้นๆ!มีช่วงขณะหนึ่งที่เขาแทบจะโพล่งออกไปว่า หยางหุยโจวเป็นผู้ยุยงให้ตระกูลซูขัดขวางนโยบายใหม่ของฟู่โจว!หากตระกูลซูต้องตกอยู่ในสภาพนี้ หยางหุยโจวก็อย่าหวังว่าจะรอดพ้นไปได้!แต่หลังจากลังเลอยู่เนิ่นนาน สุดท้ายเขาก็ไม่กล้ากล่าวออกมาแม้จะโกรธแค้นเพียงใด แต่เขาก็ยังรู้ดีว่า การขัดขวางนโยบายใหม่ของทางการ ย่อมเป็นความผิดที่ร้ายแรงกว่าการลอบซื้อสูตรผลิตน้ำตาลขาวอย่างมาก!ขณะนี้ ซูเฮ่อเหนียนรู้สึกเสียใจอย่างถึงที่สุดหากรู้แต่แรกว่าเป็นเช่นนี้ เขาควรให้ความร่วมมือกับหยุนเจิงตั้งแต่ต้น มิควรก่อความวุ่นวายมากมายให้เป็นเช่นนี้! หากเป็นเช่นนั้น ตระกูลซูคงไม่ต้องพบจุดจบเช่นนี้!แต่น่าเสียดาย… เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ต่อให้เสียใจเพียงใดก็สายเกินไปแล้ว!“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!”หยุนเจิงทอดสายตามองหยางหุยโจวด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะแค่นเสียงตวาดขึ้น “ตระกูลซูช่างกล้าหาญนัก! ถึงกับลอบติดสินบนขุนนางซั่วเป่ยเป็นเงินมหาศาล! ข้านี่ช่างประเมินพวกเจ้าต่ำเกินไปจริงๆ!”“องค์ชาย! ข้าน้อยถูกใส่ร้าย! ถูกใส่ร้าย…” ซูซ่งฝู่ยังคงดิ้
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1617
ก่อการกบฏ ต่อต้านราชสำนัก!ทันทีที่ หยุนเจิงกล่าวหาออกมา สีหน้าของหยางหุยโจวและทุกคนในตระกูลซูก็เปลี่ยนไปทันที!ในตอนนี้ พวกเขาเข้าใจแล้วว่าหยุนเจิงต้องการอะไร!หยุนเจิงกำลังยัดข้อหากบฏให้พวกเขา!เขาต้องการกำจัดตระกูลซูให้สิ้นซาก!หยางหุยโจวหวาดกลัวยิ่ง เขาร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก “องค์ชาย! ข้า… ข้าน้อยไม่มีความคิดเช่นนั้น!”“ไม่มี?”หยุนเจิงแค่นเสียงเย็นชา “เจ้าเป็นขุนนางแห่งจวนองค์รัชทายาท เจ้าควรรู้กฎหมายของราชสำนักดี! เจ้ามาโดยไม่มีหนังสือสำคัญ ไม่มีตราพระราชโองการ แต่กลับแอบออกจากเมืองหลวงมาสมคบกับตระกูลซู! หากเจ้าไม่ได้คิดก่อกบฏ เช่นนั้น เจ้ากำลังขัดขวางการปฏิรูปฟู่โจวหรืออย่างไร!?”เมื่อหยุนเจิงถามเช่นนี้ หยางหุยโจวยิ่งกังวล!ตอนนี้เขาควรทำอย่างไร?ไม่ว่าจะเป็นข้อหากบฏ หรือขัดขวางนโยบายปฏิรูปฟู่โจวล้วนแต่เป็นโทษประหาร!ที่สำคัญที่สุดคือ เขาไม่มีพระบัญชาขององค์รัชทายาทหรือสิ่งใดที่แสดงฐานะ!เช่นนี้ ก็เป็นการพิสูจน์แน่ชัดแล้วว่าเขาออกจากเมืองหลวงโดยพลการ!ตราบใดที่เรื่องนี้เป็นความจริง ไม่ว่าหยุนเจิงจะสงสัยสิ่งใด ย่อมมิใช่เรื่องเกินเลย! เขาไม่มีทางโต้แย้งได้เลยแม้แ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1616
เมื่อเห็นบุคคลที่ถูกนำตัวเข้ามา สีหน้าของคนในตระกูลซูเปลี่ยนไปทันทีหยางหุยโจว!หยุนเจิงถึงกับจับตัวหยางหุยโจวได้เช่นนั้นหรือ?หยางหุยโจวไม่ได้บอกว่าเขาไปทำธุระหรือ?แล้วเหตุใดถึงถูกหยุนเจิงจับตัวมาได้!?วินาทีนี้ พวกตระกูลซูก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหยางหุยโจวจึงหายตัวไปหลายวันที่แท้… หยางหุยโจวถูกหยุนเจิงจับตัวไว้อย่างลับๆ ตั้งแต่แรก!พวกเขากลับยังคงเล่นละครตามแผนของซูจ้าน ราวกับลิงที่แสดงให้หยุนเจิงดูคิดไม่ถึง หยุนเจิงกลับรอพวกเขาอยู่ที่นี่มาตลอด!เวลานี้ คนของตระกูลซูที่เคยรู้สึกโล่งอก ตอนนี้กลับตื่นตระหนกอีกครั้งหยางหุยโจวมองไปยังหยุนเจิงที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของศาล ขาของหยางหุยโจวแทบสั่นไหวด้วยความกลัว แต่เขายังคงพยายาม ฝืนรักษาความสงบ ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างองอาจ “ข้าเป็นขุนนางแห่งราชสำนัก! ได้รับพระบัญชาจากองค์รัชทายาทให้มาตรวจสอบภาษีที่ดินของเมืองฟู่โจว! องค์ชาย! เหตุใดท่านจึงกล้ากักขังข้าไว้!? องค์ชายยังเห็นหัวราชสำนักอยู่หรือไม่!?”หยางหุยโจวพยายามพลิกสถานการณ์ให้เป็นประโยชน์แก่ตนเอง เขากล่าวหาให้หยุนเจิงกลายเป็นฝ่ายผิดเสียก่อนหยุนเจิงเลิกคิ้วขึ้นปากของหยางหุยโจวใช้ง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1615
ไม่ว่าซูจ้านจะพยายามปฏิเสธอย่างไร สุดท้ายก็ไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมในการต้องเป็นผู้พิจารณาคดีด้วยตนเองได้เมื่อสถานการณ์ดำเนินมาถึงจุดนี้ ไม่ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่ เขาก็ต้องตัดสินคดีนี้อยู่ดีเว้นเสียแต่ว่า เขาจะกล้าพุ่งหัวชนเสาในศาลาว่าการเสียเองน่าเสียดายที่เขาไม่มีความกล้าพอ“ปัง!”ซูจ้านค่อยๆ นั่งลงบนบัลลังก์ ก่อนจะกระแทกไม้เคาะโต๊ะอย่างแรง “เปิดศาล!”ที่นั่งนี้ ซูจ้านรู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อยเหมือนกับว่ามีหนามแหลมมากมายทิ่มแทงอยู่ใต้ที่นั่ง ทำให้เขาเจ็บปวดจนไม่อาจนั่งนิ่งได้เมื่อซูจ้านเริ่มการพิจารณาคดี การไต่สวนเหล่าสมาชิกตระกูลซูจึงเปิดฉากขึ้นอย่างเป็นทางการ“ซูเฮ่อเหนียน ข้าขอถามเจ้า การวิวาทครั้งนี้ เกิดขึ้นได้อย่างไร?”ซูจ้านเริ่มซักถามหัวหน้าตระกูลเป็นคนแรกซูเฮ่อเหนียนตอบกลับไปว่า “ก่อนหน้านี้ ข้าน้อยถูกคนจากเจ้ารองและเจ้าสามทำร้าย คนของข้าจึงคิดว่าพวกเขาร่วมมือกันรังแกพวกเรา ทั้งสองฝ่ายเริ่มจากการโต้เถียง และค่อยๆ บานปลายเป็นการปะทะ หลังจากนั้นไม่รู้ว่าใครลงมือก่อน จึงเกิดเป็นการวิวาทครั้งใหญ่ ข้าน้อยก็อยากควบคุมสถานการณ์ แต่เมื่อจำนวนคนเข้าร่วมมากขึ้น ข้าน้อย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1614
แม้ว่าหลังจากเรื่องนี้จบลงแล้ว รอยร้าวภายในตระกูลซู ก็ไม่อาจสมานคืนดังเดิม“องค์ชาย ช่างเป็นยอดคนจริงๆ ข้าน้อย…ขอคารวะ!”ซูเฮ่อเหนียนพยายามระงับเพลิงโทสะในใจ ดวงตาที่มองไปยังหยุนเจิงเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม“อย่าพูดจาไร้สาระ!”หยุนเจิงไม่คิดจะเสียเวลาถกเถียงกับซูเฮ่อเหนียน “ข้าก็มอบโอกาสให้เจ้าแล้วไม่ใช่รึ? เชิญแสดงอำนาจของเจ้าผู้เป็นหัวหน้าตระกูลให้เต็มที่เถอะ!”ใบหน้าของซูเฮ่อเหนียนกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ข้าน้อย…ไม่มีความสามารถถึงเพียงนั้น”เขารู้ความหมายของหยุนเจิงดีหยุนเจิงกำลังประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่า ตระกูลซูจะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ยิ่งใหญ่เกินกว่าหยุนเจิงที่เป็นผู้ครองแคว้นจิ้งเป่ยไม่ได้!ไม่ว่าตระกูลซูจะเก่งกล้าสักแค่ไหน ตราบใดที่หยุนเจิงยังอยู่ ตระกูลซูก็ไม่อาจก่อพายุขึ้นมาได้แม้เขาจะไม่อยากยอมรับความจริงนี้ แต่ความจริงก็คือความจริง“ให้โอกาสเจ้า แต่เจ้าไม่รับ!”หยุนเจิงแค่นเสียงเย็นชา ก่อนสะบัดแขนเสื้อ “พาตัวไป!”ภายใต้การแทรกแซงอย่างแข็งกร้าวของหยุนเจิง การวิวาทครั้งนี้ก็ถูกระงับลงโดยสมบูรณ์เมื่อหยุนเจิงนำตัวซูเฮ่อเหนียนและพรรคพวกไปยั
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1613
เมื่อเสิ่นควานรับบัญชาออกไปแล้ว เมี่ยวอินก็เอ่ยถามหยุนเจิงอีกครั้งว่า “แล้วคนพวกนี้จะทำเช่นไร?”ขณะกล่าว นางหันไปมองกลุ่มคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้น“คุมขังทั้งหมด!”หยุนเจิงกล่าวเสียงดัง ดวงเนตรเย็นชา “ให้ครอบครัวพวกมันนำเงินมาไถ่ตัว! แต่ละคนต้องจ่ายค่าปรับหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้ทางการ!”หนึ่งร้อยตำลึงเงิน?เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง สีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนไปทันทีคนที่เข้าร่วมการวิวาทเหล่านี้ ส่วนใหญ่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาอย่าว่าแต่ค่าปรับหนึ่งร้อยตำลึงเลย แม้แต่สิบตำลึง พวกเขาก็แทบไม่มีปัญญาจ่าย“ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ขอองค์ชายโปรดเมตตา…”“ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว…”“ข้าน้อยไม่มีเงินมากถึงเพียงนั้น!”“ข้าน้อยยังต้องเลี้ยงดูพ่อแม่และลูก ขอองค์ชายเมตตาด้วยเถิด…”ในพริบตา เสียงร้องขอความเมตตาพลันดังระงมไปทั่วเสียงสะอื้นโศกดังขึ้นเป็นระลอกบางคนที่ถูกทำร้ายจนศีรษะแตกเลือดอาบยังไม่ร้องไห้ ตอนนี้กลับร่ำไห้โฮออกมาบางคนถึงกับโขกศีรษะลงกับพื้นไม่หยุด สีหน้ารู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด“แม้แต่เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงยังหาไม่ได้ พวกเจ้ายังมีเวลามาก่อเรื่องวิวาทกันอีก?”หยุนเจิงตวาดก้อง ใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1612
แต่เดิมพวกเขาคิดว่ากฎหมายไม่อาจลงโทษหมู่ชนได้คาดไม่ถึงเลยว่า คนพวกนี้จะกล้าฆ่าคนจริงๆ!แม้กลุ่มคนก่อความวุ่นวายเหล่านี้จะส่วนใหญ่แซ่ซู แต่แท้จริงแล้วล้วนเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา พวกเขาต่างอาศัยความกล้าจากการรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่จึงทำเช่นนี้ได้ศีรษะมนุษย์ที่อยู่เบื้องหน้านี้ ทำให้คนจำนวนมากที่กำลังฮึกเหิมต้องเยือกเย็นลงโดยฉับพลันความหวาดกลัวที่ไม่อาจอธิบายแผ่ซ่านไปทั่วอย่างรวดเร็ว“ปัง…”ชายผู้หนึ่งปล่อยไม้ในมือร่วงลงกับพื้น ก่อนจะคุกเข่าลงอย่างลนลาน “ข้าน้อยถวายบังคมองค์ชาย!”เมื่อชายผู้นั้นคุกเข่าลง คนอื่นๆ ก็ได้สติกลับคืนมาในที่สุดใช่แล้ว!นี่คือองค์ชายเชียวนะ!ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เพียงแต่กระทำการอุกอาจ ยังคิดจะล้อมองค์ชายและเหล่าผู้ติดตามของพระองค์อีกด้วย?ไม่นาน ผู้คนต่างรีบโยนอาวุธยุ่งเหยิงในมือทิ้งไปอย่างลนลาน ถอยร่นออกไปด้านข้างและคุกเข่าลงเว้นช่องทางตรงกลางหลายคนก้มหน้าจนติดกับพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาพวกเขาต่างไม่เข้าใจว่า ก่อนหน้านี้ตนไปหาความกล้ามาจากที่ใด ถึงได้คิดหาญกล้าล้อมองค์ชายเช่นนี้ต้องเป็นเพราะสมองตนชะงักงันแน่ๆ!เพียงพริบตา ผู้ที่ร่วมก่อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1611
เมื่อหยุนเจิงนำกองทหารองครักษ์ มาถึงทางตอนใต้ของเมืองที่เกิดการต่อสู้ ก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายดังมาแต่ไกลหยุนเจิงขมวดคิ้ว เสิ่นควานนำกองกำลังห้าร้อยนายไปปราบปรามแล้ว ทำไมถึงยังควบคุมสถานการณ์ไม่ได้?“ทูลองค์ชาย ผู้บัญชาการเสิ่นและทหารของเราถูกพวกก่อจลาจลล้อมไว้!”ขณะที่หยุนเจิงกำลังสงสัย ก็มีกองทหารองครักษ์นายหนึ่งรีบร้อนมารายงาน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก“ว่าอย่างไรนะ?”ใบหน้าของหยุนเจิงพลันมืดครึ้มลงทันที ก่อนตะโกนเสียงเข้ม “ออกคำสั่งไป! ทุกคนติดตามข้าไปปราบปรามกบฏ! ใครกล้าขัดขวาง…ฆ่ามันซะ!”ขณะนั้นเอง ไอสังหารที่เกิดจากการต่อสู้ในสนามรบของหยุนเจิงก็พลันแผ่กระจายออกมาเขาไม่เชื่อว่าเสิ่นควานที่นำกองกำลังห้าร้อยนายซึ่งสวมเกราะครบมือ จะถูกแค่พวกชาวบ้านธรรมดาล้อมไว้ได้แน่นอนว่าเสิ่นควานเองคงไม่อยากฆ่าผู้คนโดยไม่จำเป็นแต่พวกที่ก่อจลาจลกลับเห็นความเมตตาของเขาเป็นความอ่อนแอ!เมื่อหยุนเจิงออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด ดวงตาของกองทหารองครักษ์ทุกนายก็พลันแข็งกร้าวขึ้นมาทันที!ไม่นาน หยุนเจิงก็นำทหารไปถึงจุดเกิดเหตุที่นั่น ถูกผู้คนล้อมไว้แน่นหนา หากมองเพียงคร่าวๆ ก็น่าจะมีไม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1610
“ขอ…ขอรับ!”โหวซื่อไครีบตอบรับทันทีไปซั่วเป่ยยังจะดีกว่าอยู่ที่นี่เสียอีกอยู่ในจวนอ๋องทุกวันเช่นนี้ เขาเองก็รู้สึกอึดอัดใจหากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้หยุนเจิงขอให้เขาอยู่ เขาคงไปซั่วเป่ยนานแล้วเขายังมีธุรกิจวุ่นวายอีกมากมายที่ต้องจัดการที่ซั่วเป่ยเมื่อโหวซื่อไคออกเดินทางไปแล้ว หยุนเจิงก็เริ่มเตรียมตัวออกเดินทางเช่นกันหลังจากสั่งความบางประการ หยุนเจิงนำเมี่ยวอินและกองทหารองครักษ์รีบเดินทางออกไปสองวันต่อมา พวกเขาเดินทางมาถึงเมื่อหยุนเจิงมองเห็นเขตจวีผิงจากระยะไกล กองทหารองครักษ์ที่ถูกส่งไปสืบข่าวก็กลับมารายงานทันที “เรียนฝ่าบาท! ประตูเมืองจวีผิงปิดสนิท กลางเมืองดูเหมือนจะมีความวุ่นวายเกิดขึ้น”หืม?กลางวันแสกๆ ประตูเมืองปิด?ยังมีความวุ่นวายในเมืองอีก?ตระกูลซูกำลังทำอะไรกันแน่?หยุนเจิงครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนออกคำสั่งเสียงเย็นชา “สั่งกองกำลังจวีผิง เปิดประตูเมืองเดี๋ยวนี้! หากปฏิเสธ ถือเป็นกบฏ!”“รับบัญชา!”กองทหารองครักษ์รีบไปดำเนินการทันที“ไปกันเถอะ พวกเราเข้าไปดูกัน!”หยุนเจิงหันไปเรียกเมี่ยวอิน ก่อนจะควบม้าไปยังจวีผิงทันทีไม่ช้า หยุนเจิงมาถึงเมืองตัวเมืองจวีผิ
