เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1128
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-10 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1129
หยุนลี่ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ฝืนกล่าว “ใช่ ใช่ ใต้เท้าจางพูดไม่ผิด”“เช่นนั้นหรือ?”หยุนเจิงขมวดคิ้วมองเมิ่งหยุนฉี่ทั้งสี่คน “ข้าให้โอกาสพวกเจ้า คนที่มีเสบียงที่กักตุนไว้เกินห้าแสนหาบอยู่ก่อน แม้แต่เสบียงอาหารห้าแสนหาบยังไม่มี ตอนนี้ก็ไปซะ ข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าลำบาก!”เมื่อได้ฟังคำของหยุนเจิง ทั้งสี่คนมองหน้ากันเงียบๆพวกเขาไม่มีใครกักตุนเสบียงเกินห้าแสนหาบถึงเช่นไร พวกเขาก็เป็นแค่พ่อค้าธัญพืช ไม่ใช่คลังของราชสำนักพวกเขากักตุนเสบียงอาหาร ก็มีความเสี่ยงสูงเช่นกันธัญพืชที่กักตุนอยู่ในคลังเสบียงนานเกินไป ก็จะกลายเป็นธัญพืชเก่า!ราคาของธัญพืชเก่าก็ไม่อาจเทียบกับธัญพืชใหม่ได้อย่าว่าแต่พวกเขาเลย ดูทั้งต้าเฉียน มีพ่อค้าธัญพืชไม่กี่คนที่กักตุนเสบียงเกินห้าแสนหาบนอกจากพ่อค้าธัญพืชที่มีเบื้องหลังแข็งแกร่งแต่ว่า คิดถึงผลกำไรที่อุดมมั่งคั่ง ทุกคนกลับไม่ยอมจากไปในมือพวกเขาไม่มีธัญพืชมากมายเช่นนั้น แต่สามารถรับซื้อธัญพืชจากที่อื่นได้!ก็แค่ราคาสูงหน่อยเท่านั้น!อีกทั้ง ราชสำนักกำลังจัดกัดราคาธัญพืชภายในด่าน พ่อค้าธัญพืชมากมายภายในด่านไม่กล้าขึ้นราคาแต่พวกเขาสามารถรับซื้อได้!
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1130
ทุกคนต่างก็ได้รับเงินมัดจำสองแสนตำลึงเงินหยุนเจิงไม่กลัวพวกเขาได้เงินแล้วชิ่งหนีหากพวกเขากล้าทำเช่นนั้น ในทางกลับกันหยุนเจิงยิ่งดีใจ!บุกไปถึงบ้านโดยตรง ง่ายกว่าการวางกับดักพ่อค้าธัญพืชเหล่านี้มาก!นำข้อระเบียบที่เป็นรูปธรรมมอบให้จางซูแล้ว หยุนเจิงอ้างว่ายังมีเรื่องต้องจัดการ ให้จางซูพาทั้งสี่คนออกไป“แม้ครู่ขอบคุณใต้เท้าจางที่ช่วยแก้หน้าให้พวกเรา”“ใต้เท้าจางฉลาดปราดเปรื่อง พวกข้าเลื่อมใสอย่างยิ่ง!”“เช่นนั้นเหตุใดจึงบอกว่าใต้เท้าจางเป็นคนดังข้างกายท่านอ๋องเล่า?”“หากไม่มีใต้เท้าจาง วันนี้เกรงว่าพวกเราคงถูกท่านอ๋องไล่ออกไปแล้ว...”ออกจากคลังเสบียง ทั้งสี่คนก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนแสดงความขอบคุณการประจบสอพลอนี้แม้แต่จางซูยังทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว“เอาล่ะ เลิกประจบสอพลอได้แล้ว!”จางซูโบกมือ “แม้ท่านอ๋องเป็นคนใจกว้าง แต่ไม่ยอมให้เม็ดทรายเข้าตา! ข้าเตือนพวกเจ้าสักประโยค หากไม่มีความสามารถหาธัญพืชมากมายมาได้ ก็อย่าหาเรื่องมาทำเรื่องนี้เลย! ตอนนี้กลับใจยังทัน! เมื่อลงนามสัญญาแล้ว หากพวกเจ้าไม่อาจส่งธัญพืชตามกำหนดได้ ท่านอ๋องโมโหขึ้นมา ข้าห้ามไม่ไหว!”อู๋อวี้เซวียนหัวเราะ ตบหน้าอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1131
วันที่สอง เมิ่งหยุนทั้งสี่คนรับสัญญาที่ประทับตราของหยุนเจิง ไปจากหม่าอี้ด้วยความพึงพอใจเรื่องธัญพืชจัดการเรียบร้อยแล้ว หยุนเจิงเตรียมออกจากหม่าอี้ไปยังสำนักศึกษาเตรียมทหารที่เขาลั่วเสียนักเรียนสามร้อยคนรอบแรกของสำนักศึกษาเตรียมทหารมาถึงแล้วเขาคือเจ้าสำนักของสำนักศึกษาเตรียมทหาร เช่นไรก็ต้องไปดูหน่อยก่อนเขาจากไป จางซูบอกผลประโยชน์ที่ทั้งสี่คนให้กับจางซูตามความสัตย์จริงทั้งสี่คนเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับจางซู ลงทุนไปไม่น้อยเลยเงินค่าธัญพืชทั้งหมดที่ได้มาในครั้งนี้ ทั้งหมดยกให้กับจางซู นับรวมกับค่าบริโภคระหว่างขนส่ง ครั้งนี้พวกเขาต่างก็รับว่าขาดทุนแล้วแต่ว่า พ่อค้าที่เฉลียวฉลาดล้วนไม่สนใจเงินเล็กน้อยเช่นนี้การค้าหลังจากนี้ จึงจะเป็นการค้าใหญ่ที่แท้จริง!ที่สำคัญคือ พวกเขาต้องสร้างความสัมพันธ์กับเทพมั่งคั่งจางซูผู้นี้!ในบรรดาทั้งสี่คน อู๋อวีเซวียนใจกว้างที่สุดแล้วกลางคืนเมื่อวาน อู๋อวี้เซวียนเจรจากับจางซูนานที่สุด รับปากมองผลกำไรจากการค้าธัญพืชด้านหลังห้าส่วนให้กับจางซูเมิ่งหยุนฉี่พวกเขาต่างก็แบ่งผลประโยชน์ให้จางซูเป็นการส่วนตัว แต่ไม่ได้ใจกว้างอย่างอู๋อวี้เซวียนถึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1132
พวกเขาสามารถใช้วิธีการมาหลอกพ่อค้าธัญพืชเหล่านี้ แต่ไม่อาจทำเรื่องปล้นชิงในนามของราชการได้คิดจะพัฒนาซั่วเป่ย ไม่ใช่แค่อาศัยพวกเขาทำโรงงานก็ใช้ได้แล้วต้องสร้างสภาพแวดล้อมทางการค้าที่ดีสำหรับซั่วเป่ย ให้เหล่าพ่อค้าภายในด่านยอมมาทำการค้าที่ซั่วเป่ย“ก็จริง!”จางซูพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็หัวเราะร่าเริง “ต่อให้พวกเรารับซื้อธัญพืชในราคาสูงจากพ่อค้าเหล่านี้ รอให้พ่อค้าธัญพืชคนอื่นได้รับข่าว นำธัญพืชส่งมาที่ซั่วเป่ยแล้ว พวกเราก็สามารถใช้แผนการขององค์ชายรับซื่อธัญพืชในราคาปกติ!”“ใช่! หากพวกเขาทำได้ พวกเราก็เท่ากับประชาสัมพันธ์ให้ซั่วเป่ยแล้ว!”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้ม จากนั้นก็กล่าว “ทางนี้ข้ายังมีของสองอย่าง ต้องให้เจ้ารีบทำออกมา หากทางตอนใต้เกิดโรคห่าระบาดจริง ของสองสิ่งนี้บางทีอาจได้ใช้เมื่อได้ฟังคำของหยุนเจิง จางซูรู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีหยุนเจิงไม่โอ้เอกับจางซู นำวิธีผลิตหน้ากากอนามัยและชุดป้องกันโรคบอกกับจางซูหน้ากากอนามัยนั้นง่ายมาก ใช้ผ้าฝ้ายละเอียดหลายชั้นรวมกับผ้าแพรไหม ก็สามารถทำได้แล้วแม้ของสิ่งนี้ไม่อาจเทียบกับหน้ากากอนามัย N95 ได้ แต่ก็ดีกว่าไม่มีส่วนชุดป้องกันโรค ใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1133
หนึ่งวันให้หลัง หยุนเจิงพาคนมายังสำนักศึกษาเตรียมทหาร ป้ายของสำนักศึกษาเตรียมทหารแขวนเรียบร้อยแล้วตามความต้องการของหยุนเจิง ประตูสำนักศึกษาเตรียมทหารตั้งป้ายศิลาหินขนาดใหญ่เอาไว้บนนั้นสลักไว้ด้วยสิบสี่อักษรเป็นตายเพื่อประโยชน์ของบ้านเมือง ป้องกันเหตุร้ายเลี่ยงหายนะตอนที่หยุนเจิงมาถึง ตู๋กูเช่กำลังนำครูผู้ฝึกและนักเรียนกลุ่มหนึ่งรออยู่หน้าประตูนักเรียนของสำนักศึกษาเตรียมทหารชุดแรก มีความต้องการที่เข้มงวดอายุต้องอยู่ระหว่างยี่สิบถึงสามสิบปี จำเป็นต้องรู้หนังสือเบื้องหลังคนเหล่านี้ต้องใสสะอาด เดิมทีอยู่ในกองทหารมณฑลทางเหนือ อย่างน้อยต้องได้รับตำแหน่งหัวหน้าทหารประจำการขึ้นไปอีกทั้ง ต้องเคยปะทะเข่นฆ่าศัตรูในสนามรบผู้ที่สามารถเป็นนักเรียนชุดแรกของสำนักศึกษาเตรียมทหารได้ โดยพื้นฐานแล้วเป็นยอดวีรบุรุษในหมู่ยอดวีรบุรุษแม้ตอนนี้อากาศจะร้อนระอุ แต่ทุกคนต่างก็ใส่ชุดเกราะพาดลำตัวนักเรียนสามร้อยคนยืนกันเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ละคนมีจิตใจแน่วแน่“ยินดีต้อนรับองค์ชาย! ยินดีต้อนรับฮูหยินเมี่ยวอิน!”เมื่อเห็นขบวนของหยุนเจิง ตู๋กูเช่อนำทุกคนทำความเคารพหยุนเจิงไม่มีความตั้งใจจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1134
นางมักอยู่ข้างกายหยุนเจิง นางย่อมเคยฟังหยุนเจิงร้องเพลงนี้ตอนที่หยุนเจิงสอนตู๋กูเช่อ นางก็อยู่ด้วยตอนนั้นนางฟังบทเพลงนี้ มักรู้สึกว่าโคลงประกอบดนตรีและเพลงล้วนแปลกประหลาดตอนนี้ได้ยินคนมากมายร้องประสานเสียงเป็นครั้งแรก ก็เกิดความรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีมีเพียงชายเลือดร้อนถึงจะเขียนโคลงประกอบดนตรีและเพลงที่ห้าวหาญเช่นนี้ขึ้นมาได้เผชิญกับสายตาคลั่งไคล้ของเมี่ยวอิน หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงโคลงประกอบดนตรีและเพลงนี้ ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาแม้แต่น้อย เขาแค่แก้ไม่กี่ตัวอักษรเท่านั้นแต่ว่า แม้แต่เมี่ยวอินยังฟังอย่างหลงใหลเช่นนี้ หลังจากนี้บทเพลงนี้จะได้รับการเผยแพร่ในกองทัพ น่าจะกลายเป็นเพลงประจำกองทัพของกองทหารมณฑลทางเหนือแล้ว!เพลงทหาร หลายครั้งก็สามารถเสริมสร้างขวัญกำลังใจได้!“ต้าเฉียนยิ่งใหญ่ทุกจตุรทิศ...ร่วมสรรเสริญ!”ตอนที่หยุนเจิงกำลังครุ่นคิด บทเพลงก็เข้าสู่ช่วงท้ายแล้วแม้เพลงร้องจบแล้ว แต่ดูเหมือนหลายคนจะยังจมอยู่กับเพลงทหารเพลงนี้ ท่าทางหลงใหลเช่นนั้น ล้วนเห็นได้ด้วยตาเปล่า“ดีมาก!”หยุนเจิงลุกขึ้นยืน กล่าวเสียงดัง “ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ผิดต่อบทเพลงทหารนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1135
หลายวันต่อมา หยุนเจิงอยู่ที่สำนักศึกษาเตรียมทหารโดยตลอดนอกจากฃสอนศิลปะสงครามให้บรรดานักเรียนแล้ว หยุนเจิงยังออกความคิดเห็นเกี่ยวกับสำนักศึกษาเตรียมทหารด้วย ฉวยโอกาสตอนเขาอยู่ที่นี่ สิ่งที่ควรแก้ไขก็แก้ไขวันนี้ หยุนเจิงกำลังสอน เมี่ยวอินรีบร้อนปรากฏตัวอยู่หน้าห้องเรียน ส่งสายตาให้หยุนเจิงหยุนเจิงเข้าใจ สั่งให้ทุกคนแยกแยะสิ่งที่เขาเพิ่งกล่าวไปก่อนหน้านี้ รีบเดินมายังประตูหน้าห้องเรียนเมี่ยวอินนำจดหมายในมือฉบับนั้นมอบให้หยุนเจิงทันทีเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากนี่ไม่ใช่บทเรียนหรือ?กรณีศึกษาสำเร็จรูปมาแล้ว?“เจ้าไปทำงานของเจ้าก่อนเถอะ!”หยุนเจิงพยักหน้ายิ้มให้เมี่ยวอินเล็กน้อย กลับเข้าไปในห้องเรียนอีกครั้ง บรรยายเนื้อหาในจดหมายฉบับนี้ต่อหน้าทุกคนนี่คือข่าวสำคัญจากส่ายสืบที่เขาส่งไปโฉวฉือและแคว้นต้าเย่ว์ข่าวที่คนของเขาได้กับข่าวที่กู่เก๋อบอกมีบางส่วนไม่เหมือนกันตอนนี้ แคว้นต้าเย่ว์และโฉวฉือไม่ได้ร่วมมือกัน ในทางกลับกันความสัมพันธ์ยังตึงเครียดสาเหตุของเรื่อง ดูเหมือนเพราะองค์ชายสี่ที่ได้รับการยกย่องจากแคว้นต้าเย่ว์ถูกลอบสังหารจากมือสังหารตอนที่ล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1136
โจมตีทุ่งหญ้าซิ่นหลินหรือ?หลังสิ้นเสียงของนักเรียนผู้แข็งแกร่ง เสียงวิพากษ์วิจารณ์ในดังขึ้นไม่หยุดทุกคนต่างก็กำลังครุ่นคิด มีความเป็นไปได้เช่นนี้หรือ?ไม่นาน พวกเขาก็ได้รับคำตอบแล้วมีความเป็นไปได้โดยสมบูรณ์!“เจ้าชื่ออะไร?”เวลานี้ หยุนเจิงสุดท้ายก็เอ่ยปากถามนักเรียนผู้แข็งแกร่งคนนั้น“ข้าน้อย ชื่อเสียงต่ำต้องเหลียงชิง”“เหลียงชิงใช่หรือไม่?”หยุนเจิงยิ้มเล็กน้อยมองเหลียงชิง “ข้าถามเจ้า เป่ยหมัวถัวตอนนี้เป็นแคว้นบริวารของต้าเฉียนเรา หากแคว้นต้าเย่ว์และโฉวฉือโจมตีเป่ยหวนจากทางเดินทะเลทรายตะวันตก จำเป็นต้องผ่านเป่ยหมัวถัว ถูกหรือไม่?”“ถูกต้อง!”ชิงเหลียงพยักหน้าหนักแน่นหยุนเจิงยิ้มมุมปาก จากนั้นก็ถามต่อ “พวกเขาทำเช่นนี้ พวกเขาไม่กลัวพวกเราฉวยโอกาสตอนพวกเขาโจมตีทางเดินทะเลทรายตะวันตก เคลื่อนทัพไปตัดเส้นทางของหลังของพวกเขาโดยตรงหรือ?หยนุเจิงกล่าว จากนั้นก็หยิบท่อนไม้บนโต๊ะ ชี้ไปยังแผนที่ขนาดใหญ่ด้านหน้า“นี่...”ชิงเหลียงพลันใจกระตุก ทันใดนั้นก็กล่าวสิ่งใดไม่ออกจริงด้วย!หากแคว้นต้าเย่ว์และโฉวฉือร่วมมือกันบุกทางเดินทะเลทรายตะวันตก ต้าเฉียนสามารถเคลื่อนทัพจากเขาห่านป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-12
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1385
หยุนเจิงเล่าเรื่องนี้กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั้น จักรพรรดิเหวินแทบไม่พูดแทรก เพียงแต่ทานหม้อไฟร้อนๆ พร้อมจิบสุราไปพลาง จนกระทั่งหยุนเจิงพูดจบ จักรพรรดิเหวินจึงวางตะเกียบลง พร้อมมองหยุนเจิงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าสงสัย “เสด็จพ่อ มองลูกเช่นนี้ทำไม?” หยุนเจิงถูกมองจนขนลุก ในใจแอบคิดว่า หรือว่าตาแก่คนนี้จะมีแผนร้ายอีกแล้ว “ใครสอนเรื่องพวกนี้ให้เจ้า?” จักรพรรดิเหวินมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “อย่ามาอ้างว่าหนังสือแปลกประหลาดเล่มนั้นสอนเจ้า ข้าไม่เชื่อว่าหนังสือจะมีเรื่องพวกนี้!” ศาสตร์แห่งจักรพรรดิ! นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะเรียนรู้จากหนังสือได้ และอาจารย์ก็ไม่สามารถสอนเรื่องพวกนี้ กระทั่งองค์ชายส่วนใหญ่ยังไม่มีโอกาสได้ศึกษาเรื่องศาสตร์แห่งจักรพรรดิอย่างลึกซึ้ง แล้วหยุนเจิงที่เคยใช้เวลาอยู่แต่ในจวนปี้ปัวนั้น ใครกันที่สอนเรื่องพวกนี้ให้เขา? หรือว่าเขาจะเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้เอง? หยุนเจิงหัวเราะเบาๆ “เมื่อก่อนลูกไม่มีอะไรทำ ก็มักอ่านพงศาวดารบ่อยๆ เรื่องพวกนี้ลูกเรียนรู้มาจากพงศาวดาร” “ไร้สาระ!” จักรพรรดิเหวินตอบกลับอย่างไม่สุภาพ “หากเรียนรู้เรื่อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1384
จากทางใต้จนถึงซั่วเป่ยระยะทางไกลถึงเพียงนี้ ระหว่างทางไม่มีความช่วยเหลือจากทางการ หรือทางการไม่อนุญาตให้ผ่าน เหล่าผู้ประสบภัยแม้จะมีปีกบิน ก็ใช่ว่าจะบินมาถึงซั่วเป่ยได้ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลย ทั้งหมดเป็นเรื่องที่พี่สามของเจ้าจัดการ” จักรพรรดิเหวินหัวเราะเยาะตนเองเบาๆ “พอเถอะ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้อีก! เจ้าพูดวกไปวนมานานนักแล้ว มีข้ออ้างอะไรที่ดีกว่านี้หรือไม่?” ยังจะพูดถึงเรื่องนี้อีกหรือ? เรื่องนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยหรือไร? หยุนเจิงในใจเต็มไปด้วยความอึดอัด จึงไม่อยากแต่งเรื่องอ้างใดๆ อีก กล่าวตรงๆ ว่า “ลูกไม่ปิดบังเสด็จพ่อแล้ว ลูกไม่อยากจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาเลยสักนิด! ลูกคิดว่าลูกกับเจียเหยาแค่มีสถานะเป็นสามีภรรยาก็เพียงพอแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องจัดงานสมรสใหญ่โตให้เปลืองแรงและสิ้นเปลืองทรัพย์สินหรอก” จักรพรรดิเหวินหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าดูไม่สบอารมณ์ มองหยุนเจิงพร้อมกล่าวว่า “ข้าลำบากวุ่นวายเตรียมงานมานานถึงเพียงนี้ แม้แต่ปีใหม่ยังไม่ได้อยู่ฉลองในเมืองหลวง แต่ต้องมาเตรียมงานสมรสให้เจ้า หากเจ้าไม่จัดพิธีสมรส ข้าก็คงกลายเป็นคนหน้าไม่อายแล้ว! เจ้าลองพูดดูสิ ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1383
จักรพรรดิเหวินให้เวลาหยุนเจิงคิดเหตุผลมาแก้ตัวอย่างเต็มที่ พระองค์เองก็ค่อยๆ ลิ้มรสอาหารอย่างไม่รีบร้อน “เนื้อนี้ค่อนข้างเหนียวไปหน่อย” จักรพรรดิเหวินเคี้ยวเนื้อในปากแล้วกลืนลงไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ดูท่าว่าข้าจะแก่แล้วจริงๆ ฟันของข้าไม่เหมือนเดิมแล้ว” “……” หยุนเจิงหน้ามืด หัวเราะอย่างขื่นขมพลางมองไปที่จักรพรรดิเหวิน “ลูกจะให้คนไปหาในเมืองดูดีไหมพ่ะย่ะค่ะ ว่ามีลูกวัวอยู่บ้างหรือเปล่า แล้วให้พวกเขาเชือดมันสดๆ เอาเนื้อมาถวาย?” เหนียวอะไรกัน! ไม่ใช่ว่ากำลังอ้อมค้อมจะบอกว่าตนเองโตพอที่จะไม่ฟังคำสั่งแล้วหรือไร? จักรพรรดิเหวินหยุดมือเล็กน้อย ก่อนจะมองหยุนเจิงด้วยสายตาทั้งขบขันและหงุดหงิด “เจ้าตั้งใจจะยั่วข้าใช่ไหม?” “มิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงส่ายหัวพร้อมยิ้ม “เสด็จพ่อเสด็จมาไกลถึงเพียงนี้ ลูกจะไม่รับรองเสด็จพ่ออย่างดีได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ช่างเถอะ! ข้าไม่กล้าสั่งให้เจ้าเชือดลูกวัวเพื่อมารับรองข้าหรอก” จักรพรรดิเหวินเอ่ยอย่างเรียบๆ “วัวเป็นรากฐานของเกษตรกรรม รอให้ลูกวัวโตแล้วใช้มันไถนาเพื่อประโยชน์ของราษฎรจะดีกว่า!” แค่นี้ก็จบแล้วไม่ใช่หรื
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1382
บัดนี้ ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสี่คนแล้วจักรพรรดิเหวินหันไปมองเมี่ยวอินอีกครั้ง “เจ้าคือเมี่ยวอินใช่หรือไม่? ข้าจำได้ว่า ข้าได้มีพระราชโองการแต่งตั้งเจ้าเป็นชายารองของเจ้าหกแล้วไม่ใช่หรือ? เมื่อเห็นข้าแล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่เรียกเสด็จพ่อสักคำ?” เมี่ยวอินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดิเหวินด้วยสีหน้าซับซ้อน “หากพระองค์เป็นหญิงสาวธรรมดาเฉกเช่นหม่อมฉัน พระองค์จะสามารถเรียกคำว่าเสด็จพ่อออกมาจากปากได้หรือเพคะ?” “ก็คงยากที่จะพูดออกมา” จักรพรรดิเหวินไม่ได้โกรธ “ข้าได้สั่งประหารครอบครัวของเจ้า แต่ข้าก็ได้ประหารลูกชายของตัวเองเช่นกัน!” “แม้ข้าจะเสียใจ แต่ข้าจะไม่ยอมรับผิดต่อเจ้า และจะไม่ร้องขอการให้อภัยจากเจ้า!” “ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ไม่ว่ารัชทายาทองค์ก่อนจะถูกใส่ร้ายจนต้องก่อกบฏหรือไม่ แต่ตราบใดที่เขาชักธงขึ้นแล้ว เรื่องนี้ย่อมไม่มีทางย้อนกลับไปได้!” “ข้าเป็นผู้นำครอบครัว แต่เหนือสิ่งอื่นใด ข้าคือกษัตริย์ของแผ่นดินนี้!” คำพูดของจักรพรรดิเหวินหนักแน่นดุจหินผา แม้แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าเมื่อมาถึง สิ่งแรกที่เขาต้องเผชิญคือเรื่องของเมี่ยวอิน “ใช่เพคะ!” เมี่ยวอินยิ้มเจื่อน “ห
