เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1000
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-09 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1001
หยุนเจิงเห็นทหารม้ากองนั้นที่ทัพศัตรูส่งมาจากด้านข้าง ในใจอดรู้สึกกังวลไม่ได้ทัพศัตรูราวกับเดาได้ว่าพวกชวีจื้อหันหัววกกลับมา!หากชวีจื้อสามารถพุ่งทะลวงทัพศัตรูกองนั้นได้โดยเร็ว การรบครั้งนี้คงสู้กันไม่ยากแต่พวกชวี้จื้อถูกพัวพัน ความเสียหายของการรบครั้งนี้เกรงว่าจะมีมากกว่าเดิมทว่า ทหารม้าเป่ยหวนกองนี้เป็นนักรบที่รับสมัครมาชั่วคราว คงไม่มีศักยภาพพอที่จะพัวพันพวกชวีจื้อบนสนามรบ ทหารม้าต้าเฉียนคนหนึ่งถูกธนูยิง แต่ก็ไม่ได้เกิดอันตรายแต่อย่างใดทหารต้าเฉียนผู้นี้ไม่สนใจว่าลูกธนูจะแทงทะลุร่างกายหรือไม่ ยังคงถือทวนโจมตีทัพศัตรูต่อไปยาวขึ้นหนึ่งนิ้ว แข่งแกร่งขึ้นหนึ่งนิ้วทหารราบต้าเฉียนขี่ม้าถือทวนแทงทะลุร่างการทหารม้าเหมิงกู่ที่สวมชุดเกราะผุพังบนร่างกายทหารราบต้าเฉียนไม่หยุดแม้แต่น้อย ดึงทวนกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แทงทหารม้าเหมิงกู่อีกคนแล้วทำให้ทหารม้าเหมิงกู่คนหนึ่งตกจากหลังม้า ทหารม้าเหมิงกู่อีกคนพุ่งผ่านร่างกายเขาไป ดาบสันโค้งในมือฟันฉับอย่างแรง“แกร๊ง...”ดาบสันโค้งฟันใส่เกราะของทหารราบต้าเฉียน ไม่เพียงไม่ทำให้ทหารราบผู้นั้นบาดเจ็บ ในทางกลับกันดาบสันโค้งของทหารม้าเห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-09องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1002
อีกหลายสิบคนที่เหลือ ก็ถูกทหารราบกองกำกับดูแลคนอื่นยิง“ผู้หลบหนี ฆ่า!”ทหารกองกำกับดูแลนำโดยปู้ตู ร้องตะโกนเผชิญหน้ากับการควบคุมของปู้ตู คนสองกำลังเหมิงกู่และเจินเกอที่คิดจะหลบหนีทำได้เพียงหันหัวม้ากลับไปบุกฆ่าอีกครั้งทว่า ช่องว่างได้ถูกเปิดออกแล้วจากนั้นทหารต้าเฉียนจำนวนมากบุกเข้ามา คนสองกองกำลังเหมิงกู่และเจินเกอยิ่งเกิดความหวาดกลัว“ฆ่า!”“ฆ่า!”“บุกเข้าไป!”ตอนที่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือน ด้านหลังของทหารราบเป่ยหวนก็มีเสียงร้องตะโกนฆ่าดังสนั่นลั่นท้องฟ้าเสียงร้องตะโกนฆ่าที่มาอย่างกะทันหันทำให้ทหารราบทุกกองตกใจกลัวแม้จะอยู่ในสนามรบอันดุเดือด คนไม่น้อยหันหลังกลับไปมองอย่างไม่รู้ตัวด้านหลังของสนามรบ มีทหารติดอาวุธต้าเฉียนที่ไม่รู้โผล่มาตั้งแต่เมื่อใดทหารม้าต้าเฉียนพุ่งเข้ามาทางด้านหลังด้วยเจตนาฆ่าไม่มีสิ้นสุดกองทหารชั้นยอดที่นำโดยชวีจื้อได้ตั้งขบวนโจมตี บุกมาจากทางด้านหลังของทัพศัตรูทหารม้าปีกข้างของเป่ยหวนแตกตื่นในชั่วพริบตาไม่รอคำสั่งของเจียเหยา คนเหล่านี้เริ่มล่าถอยทันทีระหว่างทางที่พวกเขาล่าถอย กลับต้องเผชิญกับทหารม้าต้าเฉียนที่นำโดยชวีจื้อเผชิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-09องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1003
หลังจากการบุกของกองกำลังชวี้จื้อ หยุนเจิงรู้ การต่อสู้สนามนี้ไม่มีสิ่งใดต้องกังวลแล้วบนสนามรบ มีต่างศพทุกหนทุกแห่งแต่ว่า ศพของคนสองกองกำลังเหมิงกู่และเจินเกอมีมากหน่อยเวลาเช่นนี้ ความแตกต่างระหว่างชุดเกราะที่สมบูรณ์และชุดเกราะที่ไม่สมบูรณ์นั้นแสดงให้เห็นอย่างเต็มที่หลายครั้งมากมายที่ร่างกายทหารต้าเฉียนถูกดาบฟัน แต่ด้วยการป้องกันจากชุดเกราะ จึงไม่ได้เป็นสิ่งใดร้ายแรงทว่าทัพศัตรูที่ไม่มีการป้องกันจากชุดเกราะเหล่านั้น ขอแค่สัมผัสกับอาวุธของทหารต้าเฉียน โดยพื้นฐานแล้วล้วนลงเอยด้วยจุดจบที่ไม่ตายก็บาดเจ็บสาหัส มีเพียงคนโชคดีจำนวนน้อยที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเดิมขวัญทหารของเหมิงกู่และเจินเกอก็ไม่มั่นคงอยู่แล้ว การบุกมากะทันหันของกองกำลังชวีจื้อ นับว่าเป็นการทำลายการป้องกันด้านจิตใจสุดท้ายของพวกเขาไม่นาน คนสองกองกำลังเหมิงกู่และเกินเจอเริ่มยอมจำนนถึงเช่นไร ต่อให้ทหารม้าต้าเฉียนบุกทะลวงแนวป้องกันของพวกเขาไป ที่บุกรุกเข้าไปก็คือด้านหลังของต้าเฉียน ไม่ใช่ด้านหลังของพวกเขารักษาชีวิตไว้สำคัญที่สุด!มองดูสองกองกำลังเหมิงกู่และเจินเกอทยอยยอมจำนน ทหารม้าเป่ยหวนที่ถูกโจมต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1004
บนสนามรบ ไม่ใช่มีคนจำนวนมากแล้วจะต้องได้เปรียบเสมอไป!ตอนนี้พวกเขาเป็นเหมือนทรายหนึ่งชามที่แตกความสามัคคี!อีกทั้ง ยังเป็นทรายแตกความสามัคคีที่ชุดเกราะไม่สมบูรณ์กองทัพเช่นนี้ ทำได้เพียงสู้ไปตามทิศทางลม โดยพื้นฐานไม่มีทางต่อต้านทิศทางลมได้!ต่อให้คนของพวกเขามีจำนวนเป็นสองเท่าของทัพศัตรู ต่อสู้กับทัพศัตรูที่กำลังใจล้นเปี่ยม โดยพื้นฐานแล้วมีจุดจบเดียวคือพังทลายแม้ปู้ตูอยากจะสู้ตายไปพร้อมกับทัพศัตรูเช่นกัน แต่เขาก็รู้ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องสู้แล้ว“ข้ารู้!”เจียเหยากำหมัดแน่น กัดฟันกล่าว “แต่พวกเราหนีไปตลอดเช่นนี้ ทัพศัตรูไล่ตามมาตลอด ความเสียหายของพวกเราเองก็ไม่น้อยเช่นกัน! ทว่าทัพศัตรู สามารถทำให้ความเสียหายแทบเป็นศูนย์...”หนีไปตลอดเช่นนี้ เดิมก็ไม่ใช่วิธีพวกเขาคนมาก ต้องมีคนข้างหลังทีรั้งทายถูกศัตรูไล่ตามที่สำคัญที่สุดคือ พวกเขาต้องรวมตัวกับกองกำลังราชสำนักทางนั้น!พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ทัพศัตรูติดสอยห้อยตามพวกเขาจนถึงราชสำนัก!พวกเขาจะต้องชะลอการไล่ล่าของศัตรู ให้คนทางราชสำนักมีเวลาอพยพราชสำนักเมื่อได้ฟังคำของเจียเหยา ปู้ตูหมดคำพูดโดยทันทีเขารู้สิ่งที่เจียเหยาพูดเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1005
“องค์หญิง!”ปู้ตูเดินมาข้างหน้าอีกครั้ง ยังอยากเกลี่ยกล่อมเจียเหยาตัดบทปู้ตู กล่าวด้วยความร้อนใจ “ทัพศัตรูกำลังไล่ตามมา ไม่มีเวลาโอ้เอ้แล้ว!”ปู้ตูลังเลเล็กน้อย ทันใดนั้นหัวใจสับสน จากนั้นก็เข้าใกล้อีกครั้ง “องค์หญิง ท่านฟังข้าสักประโยค...”“อาจารย์เชิญกล่าว!”เจียเหยาตั้งใจฟังใจจดใจจ่อ“ความจริงแล้วพวกเรา...”ปู้ตูกำลังจะกล่าว ทันใดนั้นก็ยกมือขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ฝ่ามือฟาดไปที่ต้นคอของเจียเหยาทั้งสองคนอยู่ใกล้กันเกินไป เจียเหยาไม่มีการป้องกันใด เดิมก็ไม่ทันได้ตอบโต้ผลัก!ดาบร่วงหล่นเจียเหยาส่งเสียงอึดอัด จากนั้นก็สลบไปโดยตรงปู้ตูพยุงเจียเหยา กล่าวเสียงเข้ม “โม่ยื่อเกิน รีบพาองค์หญิงไป!”“ข้าพาคนไปปิดกั้นด้านหลัง!” โม่ยื่อเกินส่ายหน้า สีหน้าเด็ดเดี่ยว“เจ้าคุณสมบัติไม่พอ!”ปู้ตูคำราม “พาองค์หญิงไปเดี๋ยวนี้!”“ใต้เท้าปู้ตู!” โม่ยื่อเกินแผดเสียงสูง “ประโยชน์ของท่านมีมากกว่าข้า! องค์หญิงตอนนี้สูญเสียความมั่นใจหมดสิ้นแล้ว มีเพียงท่านที่สามารถช่วยองค์หญิงให้ฟื้นกลับมาได้ใหม่!”ปู้ตูเป็นที่พึ่งพาเดียวของเจียเหยาแล้ว!มีความช่วยเหลือจากใต้เท้าปู้ตู หวังว่าองค์หญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1006
จุดจบแห่งความพ่ายแพ้กำหนดไว้แล้ว!เขาไร้กำลังเปลี่ยนแปลงจุดจบตอนนี้ เขาทำได้เพียงนำทัพบุกโจมตีอย่างไม่กลัวตาย แย่งชิงเพื่อสังหารหยุนเจิง!ต่อให้ไม่พร้อมเพียงใด พยายามถ่วงเวลาอีกให้ได้ ให้เจียเหยาได้มีโอกาสบุกทะลวงออกไปเขาจำเป็นต้องรับประกันว่าเจียเหยาหนีไปได้อย่างปลอดภัยเป่ยหวนตอนนี้ มีเพียงเจียเหยาที่ออกคำสั่งทุกชนเผ่าเป่ยหวนได้หากสูญเสียเจียเหยาไป เป่ยหวนต้องมีคนมากมายตั้งตนเป็นกษัตริย์ ตกอยู่ในความแตกแยก!องค์หญิง...ท่านให้ข้าทำเรื่องสุดท้ายแทนท่านเถอะ!โม่ยื่อเกินถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นก็ร้องคำราม “เหล่าผู้กล่า ฆ่าให้ข้า!”ความเด็ดเดี่ยวของโม่ยื่อเกินกระตุ้นความกล้าสุดท้ายของเหล่าทหาร“ฆ่า!”เวลานี้ ทุกคนแผดเสียงร้องฆ่าดั่งสนั่นหูด้วยการนำทัพของโม่ยื่อเกิน ทุกคนพากันจับจ้องธงอักษรซ่วยที่อยู่บริเวณไกลๆ ติดตามโม่ยื่อเกินบุกไปโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้นขณะเดียวกัน ทหารม้าต้าเฉียนก็พุ่งเข้ามาเช่นกันการต่อสู้ครั้งให้ดึงผ้าม่านเปิดฉากอีกครั้งตอนนี้โม่ยื่อเกินมีเพียงเป้าหมายเดียว สังหารหยุนเจิง!เขาไม่เคยเห็นหยุนเจิง แต่เขาจับจ้องธงอักษรซ่วยทหารม้าทั้งสองฝ่ายปะทะกั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-10องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1007
“หยุด!” ขณะที่ทุกคนคิดจะแทงโม่ยื่อเกินให้ตาย เสียงของหยุนเจิงดังขึ้นหยุนเจิงขี่ม้าเข้ามา มองโม่ยื่อเกินด้วยความชื่นชม “เจ้าชื่ออะไร?”“ข้าคือโม่ยื่อเกินปู่ของเจ้า!”โม่ยื่อเกินสองดวงตาจ้องเขม็งหยุนเจิง “เจ้าคือหยุนเจิง?”หัวใจของโม่ยื่อเกินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พยายามยืนหยัดร่างกาย กุมดาบสันโค้งในมือเอาไว้แน่นหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ เกรงว่าตอนนี้หยุนเจิงคงถูกหยุนเจิงยิงกลายเป็นรังผึ้งด้วยสายตาแล้ว“ไม่เลว!”หยุนเจิงพยักหน้า “ข้าก็คือท่านอาเขยของประมุขใหญ่ของพวกเจ้า!”อา...อาเขย?ใบหน้าโม่ยื่อเกินกระตุกอย่างแรง กัดฟันกรอดคำรามต่ำ “วันหน้า ลูกหลานรุ่นหลังของพวกเขา ต้องแก้แค้นแทนพวกเรา! ความอัปยศของพวกข้าในวันนี้ ก็คือความอัปยศของพวกเจ้าในวันหน้า!”หยุนเจิงยิ้มเรียบๆ ทว่าสายตากับเย็นชาเป็นพิเศษ “เช่นนั้นข้าจะทำลายเผ่าพันธุ์ของพวกเขาให้หมดสิ้นทั้งแคว้น ไม่เหลือไว้แม้แต่คนเดียว!”เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง สีหน้าโม่ยื่อเกินเปลี่ยนไปทันทีความกลัวไร้ที่มาที่ไปค่อยๆ คืบคลานในใจเขาหยุนเจิงขี้เกียจพูดพล่าม กล่าวด้วยเสียงเย็นชา “อย่าพูดไร้สาระ ข้าขอถามเจ้าเพียงประโยคเดียว ยอม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-11องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1008
หยุนเจิงหันหน้ากลับมา มองศพของโม่ยื่อเกินเงียบๆ ในใจรู้สึกเสียดายคนผู้นี้ ไม่ผิดต่อชื่อเสียงผู้กล้าอันดับหนึ่งของเป่ยหวนคนระดับล่างอย่างฟางหยุนซื่อ ไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้คนผู้นี้เลยด้วยซ้ำ!หยุนเจิงทอดถอนใจเงียบๆ จากนั้นก็ออกคำสั่ง “เกาเหอ สั่งคนฝังศพโม่ยื่อเกิน!”“ชวีจื้อ เหลือเชลยศึกไว้รับใช้สองสามคน ส่งทหารห้าร้อยคนนำเชลยศัพที่เหลือ ผู้บาดเจ็บและร่างผู้เสียชีวิตทั้งหมดกลับไป!”“ถ่ายทอดคำสั่งฮั่วกู้ หลังรวบรวมทัพศัตรูที่ยอมจำนน นำทหารห้าพันคนรวมตัวกับพวกเรา!”“สั่งการกองขนส่งเสบียงข้างหลัง รีบห้ามหยุดม้าคุ้มกันขนส่งเสบียงมุ่งไปที่ทางเดินทะเลทรายตะวันออก...”หยุนเจิงถ่ายทอดคำสั่งอย่างรวดเร็ว ในใจรู้สึกกลัดกลุ้มกำลังรบของทหารม้าที่เตรียมใจว่าต้องตายมาเพื่อขัดขวางช่างองอาจห้าวหาญเป็นพิเศษต่อให้จำนวนคนของพวกเขามีเป็นห้าเท่าของทัพศัตรู พวกเขายังสูญเสียไปสองร้อยกว่าคนยังมีผู้บาดเจ็บสาหัสอีกจำนวนนับร้อยสู้กันจนสุดท้ายยังถูกคนกัดหนึ่งที!ช่างไม่คุ้ยเอาเสียเลย!หลังจากหยุนเจิงถ่ายทอดคำสั่งลงไป กลุ่มเชลยศึกถูกถิดชุดเกราะและมัดเอาไว้เรื่องเหล่านี้ หยุนเจิงไม่จำเป็นต้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-11
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1394
เมื่อได้ฟังโจวเต้ากงบ่นอย่างนี้ หยุนลี่ก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านี่ต้องการพูดอะไรต่อไป ชัดเลย เขาคงจะมาขอเกราะจากตนแน่ๆ ใช่ไหม? “พอแล้วๆ!” หยุนลี่ขัดจังหวะคำพูดของโจวเต้ากง “ที่นี่ยังขาดเกราะอีกเท่าไหร่?” “หนึ่งหมื่นสามพันชุด” โจวเต้ากงตอบทันที “ขาดมากขนาดนี้เลย?” ใบหน้าของหยุนลี่กระตุกเล็กน้อย “ตามที่เจ้าพูด คนหนึ่งหมื่นที่ประจำอยู่ห่างออกไปสิบห้าลี้ก็แทบไม่มีเกราะเลยใช่ไหม?” “พ่ะย่ะค่ะ!” โจวเต้ากงพยักหน้า “หนึ่งหมื่นนั้นล้วนเป็นทหารที่เพิ่งเกณฑ์ใหม่ และตอนนี้กำลังฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น…” ฝึกซ้อม? ใบหน้าของหยุนลี่มืดครึ้ม เกือบจะสบถออกมา ไม่มีเกราะป้องกัน นี่ก็เรียกว่าฝึกซ้อมหรือไงวะ? นี่มันเรียกว่าทิ้งข้าวเปลืองเบี้ยเลี้ยงมากกว่า! ถ้าเจ้าหกยกพลบุกมา จะหวังพึ่งคนพวกนี้ได้ไหม? พวกทหารนี่คงเป็นแค่เป้าซ้อมมือให้เจ้าหกไม่ใช่หรือไง? บ้าบอคอแตก! แนวป้องกันนี่ ไม่มีเสียยังจะดีกว่า! อย่างนี้ ราชสำนักยังประหยัดค่าใช้จ่ายได้มหาศาลอีกด้วย! หยุนลี่โมโหจนแทบจะระเบิด แต่ก็ไม่อาจระบายความโกรธใส่โจวเต้ากงได้ เรื่องนี้จะไปโทษโจวเต้ากงก็ไม่ได้! เกรา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1393
ฟู่โจวหัวเมืองเมืองสี่ทิศนี่คือพื้นที่ที่ใกล้กับซั่วเป่ยที่สุดของฟู่โจว หยุนเจิงจะจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาที่ฟู่โจว การสร้างจวนอ๋องใหม่ในเวลาสั้นๆ เป็นไปไม่ได้ จึงต้องซื้อจวนจากเหล่าขุนนางใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศแทน เดิมทีเรื่องนี้ควรเป็นหน้าที่ของหยุนลี่ องค์รัชทายาท ที่จะช่วยดูแลจัดการ แต่หยุนลี่ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สั่งให้ขุนนางในกรมพิธีการตัดสินใจกันเอง เขาเกลียดชังหยุนเจิงจนแทบอยากสับร่างหยุนเจิงเป็นชิ้นๆ แล้วจะให้เขามาช่วยเลือกจวนให้อย่างนั้นหรือ? ถ้าให้ช่วยเลือกโลงศพแทน เขาคงรีบทำอย่างกระตือรือร้นแน่! หลังจากโยนเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ให้ขุนนางระดับล่างจัดการ หยุนลี่ก็พาคนเดินทางไปยังค่ายใหญ่หัวเมืองสี่ทิศ นับตั้งแต่จ้าวจี๋นำทัพไปยังเขตตะวันตกเฉียงเหนือ ฟู่โจวก็เหลือเพียงกองกำลังสามหมื่นนาย และกองกำลังทั้งสามหมื่นนายนี้ก็เกือบทั้งหมดประจำอยู่ในหัวเมืองสี่ทิศ หยุนลี่ไม่หวั่นเกรงที่จะถูกตำหนิเรื่องการติดต่อกับแม่ทัพในกองทัพโดยพลการ การตรวจสอบค่ายใหญ่ในหัวเมืองสี่ทิศ เป็นภารกิจที่จักรพรรดิเหวินมอบหมายให้เขาก่อนที่จะเดินทางไปยังซั่วเป่ย เมื่อหยุนลี่พาคนมา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1392
“เสด็จพ่อ ที่ซั่วเป่ยขาดแคลนอาหารอย่างหนัก!” หยุนเจิงกล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ใจ “ตอนนี้ลูกไม่ได้ดูแลแค่ชาวซั่วเป่ย แต่ยังต้องเลี้ยงดูคนในเขตปกครองทหารตะวันตกเฉียงเหนือ อีกทั้งเป่ยหมัวถัว กุ่ยฟาง เป่ยหวน ทุกพื้นที่เหล่านี้…” “คำพูดพวกนี้ไปบอกพี่สามของเจ้าสิ อย่ามาพูดกับข้า!” จักรพรรดิเหวินไม่ฟังคำพร่ำบ่นของหยุนเจิง ตัดบทอย่างไร้เยื่อใย บอกกับเจ้าสาม? หยุนเจิงเบะปาก แค่มันเทศในห้องใต้ดินนี้ เจ้าสามจะซื้อไหวหรือ? ตามราคาที่ตนตั้งไว้ก่อนหน้า ถ้าเจ้าสามไม่จ่ายเงินออกมาสักหลายล้านตำลึง คงไม่มีทางซื้อมันเทศในห้องนี้ได้ ถ้าถึงขั้นนั้น เจ้าสามคงต้องกลายเป็นหัวหน้าแผนกปล้นบ้านประจำราชสำนักต้าเฉียนแน่! มองเห็นสีหน้าขัดใจของหยุนเจิง จักรพรรดิเหวินวางมันเทศในมือ พลางตบไหล่หยุนเจิงอย่างแรง “จงจำไว้ ประชาชนในเขตในก็ล้วนเป็นราษฎรในความดูแลของเจ้า!” นั่นไง! เริ่มมาล้างสมองกันอีกแล้ว! หยุนเจิงบ่นในใจ พลางเปลี่ยนเรื่องถาม “เสด็จพ่ออยากลองชิมรสมันเทศนี่ไหม?” “ตอนนี้เลย?” จักรพรรดิเหวินแปลกใจเล็กน้อย “อื้ม” หยุนเจิงพยักหน้า “มันเทศนี่ปอกเปลือกแล้วกินดิบได้ กินน้อ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1391
ผ่านไปไม่กี่วัน พวกเขาก็เดินทางกลับถึงเมืองติ้งเป่ยจนได้ ด้วยเหตุที่จักรพรรดิเหวินทรงกำชับไว้ล่วงหน้า การเสด็จมายังเมืองติ้งเป่ยครั้งนี้จึงถูกปิดเป็นความลับอย่างเข้มงวด มีเพียงผู้คนในจวนอ๋องเท่านั้นที่รับทราบ ครั้นถึงเมืองติ้งเป่ย จักรพรรดิเหวินก็ไม่ได้รีบไปยังจวนอ๋องในทันที แต่กลับยืนกรานให้หยุนเจิงพาไปชมมันเทศเสียก่อน ถึงกับดึงตัวไปก็ยังไม่ยอม หยุนเจิงถึงกับเอ่ยว่าให้คนยกมันเทศมาถวายให้ทอดพระเนตรที่จวนก็ยังไม่ยอม ทั้งยังยืนกรานจะไปดูด้วยพระองค์เองที่ห้องใต้ดินเก็บมันเทศ หยุนเจิงเริ่มระแวงหนักว่าตาแก่นี้คงกลัวว่าตนจะยกมันเทศไม่กี่หัวมาหลอกให้พอพระทัย จึงต้องการไปตรวจดูคลังสำรองเสียก่อนว่าจะสามารถยึดมันเทศไปจากตนได้สักเท่าใด ด้วยการยืนกรานของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงจึงจำต้องพาไปยังสถานที่เก็บมันเทศแห่งหนึ่ง แม้ว่ามันเทศจะถูกแบ่งเก็บไว้ในห้องใต้ดินหลายแห่ง แต่สถานที่เหล่านั้นก็อยู่ติดกัน เพื่อให้สะดวกต่อการจัดการยามเฝ้ารักษา จักรพรรดิเหวินเพียงลงจากรถม้า ก็เห็นกองทหารจำนวนมากสวมเกราะพร้อมอาวุธครบมือ “เจ้าช่างเฝ้าแน่นหนาดีจริง! หรือเจ้ากลัวใครจะมาขโมยมันเทศของเจ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
