LOGINShare
บทที่ 1006
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1007
“หยุด!” ขณะที่ทุกคนคิดจะแทงโม่ยื่อเกินให้ตาย เสียงของหยุนเจิงดังขึ้นหยุนเจิงขี่ม้าเข้ามา มองโม่ยื่อเกินด้วยความชื่นชม “เจ้าชื่ออะไร?”“ข้าคือโม่ยื่อเกินปู่ของเจ้า!”โม่ยื่อเกินสองดวงตาจ้องเขม็งหยุนเจิง “เจ้าคือหยุนเจิง?”หัวใจของโม่ยื่อเกินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พยายามยืนหยัดร่างกาย กุมดาบสันโค้งในมือเอาไว้แน่นหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ เกรงว่าตอนนี้หยุนเจิงคงถูกหยุนเจิงยิงกลายเป็นรังผึ้งด้วยสายตาแล้ว“ไม่เลว!”หยุนเจิงพยักหน้า “ข้าก็คือท่านอาเขยของประมุขใหญ่ของพวกเจ้า!”อา...อาเขย?ใบหน้าโม่ยื่อเกินกระตุกอย่างแรง กัดฟันกรอดคำรามต่ำ “วันหน้า ลูกหลานรุ่นหลังของพวกเขา ต้องแก้แค้นแทนพวกเรา! ความอัปยศของพวกข้าในวันนี้ ก็คือความอัปยศของพวกเจ้าในวันหน้า!”หยุนเจิงยิ้มเรียบๆ ทว่าสายตากับเย็นชาเป็นพิเศษ “เช่นนั้นข้าจะทำลายเผ่าพันธุ์ของพวกเขาให้หมดสิ้นทั้งแคว้น ไม่เหลือไว้แม้แต่คนเดียว!”เมื่อได้ฟังคำพูดของหยุนเจิง สีหน้าโม่ยื่อเกินเปลี่ยนไปทันทีความกลัวไร้ที่มาที่ไปค่อยๆ คืบคลานในใจเขาหยุนเจิงขี้เกียจพูดพล่าม กล่าวด้วยเสียงเย็นชา “อย่าพูดไร้สาระ ข้าขอถามเจ้าเพียงประโยคเดียว ยอม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1008
หยุนเจิงหันหน้ากลับมา มองศพของโม่ยื่อเกินเงียบๆ ในใจรู้สึกเสียดายคนผู้นี้ ไม่ผิดต่อชื่อเสียงผู้กล้าอันดับหนึ่งของเป่ยหวนคนระดับล่างอย่างฟางหยุนซื่อ ไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้คนผู้นี้เลยด้วยซ้ำ!หยุนเจิงทอดถอนใจเงียบๆ จากนั้นก็ออกคำสั่ง “เกาเหอ สั่งคนฝังศพโม่ยื่อเกิน!”“ชวีจื้อ เหลือเชลยศึกไว้รับใช้สองสามคน ส่งทหารห้าร้อยคนนำเชลยศัพที่เหลือ ผู้บาดเจ็บและร่างผู้เสียชีวิตทั้งหมดกลับไป!”“ถ่ายทอดคำสั่งฮั่วกู้ หลังรวบรวมทัพศัตรูที่ยอมจำนน นำทหารห้าพันคนรวมตัวกับพวกเรา!”“สั่งการกองขนส่งเสบียงข้างหลัง รีบห้ามหยุดม้าคุ้มกันขนส่งเสบียงมุ่งไปที่ทางเดินทะเลทรายตะวันออก...”หยุนเจิงถ่ายทอดคำสั่งอย่างรวดเร็ว ในใจรู้สึกกลัดกลุ้มกำลังรบของทหารม้าที่เตรียมใจว่าต้องตายมาเพื่อขัดขวางช่างองอาจห้าวหาญเป็นพิเศษต่อให้จำนวนคนของพวกเขามีเป็นห้าเท่าของทัพศัตรู พวกเขายังสูญเสียไปสองร้อยกว่าคนยังมีผู้บาดเจ็บสาหัสอีกจำนวนนับร้อยสู้กันจนสุดท้ายยังถูกคนกัดหนึ่งที!ช่างไม่คุ้ยเอาเสียเลย!หลังจากหยุนเจิงถ่ายทอดคำสั่งลงไป กลุ่มเชลยศึกถูกถิดชุดเกราะและมัดเอาไว้เรื่องเหล่านี้ หยุนเจิงไม่จำเป็นต้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1009
“แปลกประหลาด?”หยุนเจิงสงสัย “มีวิธีแปลกประหลาดใด?”หน่วยสอดแนมตอบกลับ “ในชนเผ่าแห่งนั้นมีแต่แสงสว่าง มองไกลๆ มีคนมากมาย แต่ไม่มีความวุ่นวายเลยสักนิด...”ไม่มีความวุ่นวายเลยสักนิด?ค่อนข้างแปลกจริงด้วย!ตามหลักแล้ว กองทัพพวกเขาบุกมาแล้ว กองกำลังหลักของพวกเจียเหยาพ่ายแพ้ล่าถอยแล้ว ตอนนี้เวลานี้ คนของชนเผ่าเหล่านี้น่าจะสับสนวุ่นวายถึงที่สุด ควรอพยพตบอดทั้งคืนถึงจะถูก?นี่มันสถานการณ์ใดหรือว่า นี่คือกับดักของทัพศัตรู?หรือเป็นแผนลวงของศัตรู?หรือบางที คนของชนเผ่านี้โดยพื้นฐานแล้วไม่รู้ว่ากองประจำการทางเดินตะวันออกพ่ายแพ้แล้ว?หยุนเจิงครุ่นคิดเงียบๆ จากนั้นก็สั่งนักรบภูตสิบแปดไปตรวจสอบ กองทัพใหญ่ของพวกเขาค่อยๆ ผลักดันเข้ามา ทั้งยังส่งหน่วยลาดตระเวนสำรวจทุกทิศทางหลังหนึ่งชั่วยาม นักรบภูตสิบสามกลับมารายงาน “องค์ชาย ทัพศูตรไม่มีการซุ่มโจมตี แต่ว่า...”พูดถึงด้านหลัง นักรบภูตเก้ากระอักกระอ่วนดูเหมือนมีเรื่องที่ยากจะกล่าว“แต่ว่าสิ่งใด?”หยุนเจิงทำหน้าประหลาดใจบนสนามรบ ยังจะพูดครึ่งๆ กลางๆ กับเขา?ต้องการให้จัดระเบียบใหม่กระมัง?นักรบภูตสามกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ “ข้าน้อยก็ไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1010
ดื่มสายลม?ผู้เฒ่ารอยยิ้มขมขื่นก็เหมือนกับการดื่มสายลมไม่ใช่หรือ?มิฉะนั้น แม้แต่กำลังในการเคลื่อนไหวพวกเขาล้วนไม่มีไม่ใช่หรือ?ผู้เฒ่าไม่อธิบาย ทำเพียงค่อยๆ คุกเข่า หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากบนตัว ประคองยกถวายทั้งสองมือแล้วกล่าวว่า “นี่คือจดหมายที่องค์หญิงเจียเหยาทิ้งไว้ให้ท่านอ๋อง ถ้าหากแม่ทัพน้อยไม่ใช่ท่านอ๋องต้าเฉียน โปรดนำจดหมายนี้ให้กับท่านอ๋องต้าเฉียนด้วย…”เจียเหยา?ตอนผู้หญิงคนนี้นำทัพล่าถอย ยังมีเวลาเขียนจดหมายถึงเขาด้วย?ไม่กระมัง?ด้วยความสงสัยในใจ หุนเจิงรับจดหมายมาเปิดอ่านทันทีเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย ใบหน้าของหยุนเจิงเปลี่ยนไปเป็นชื่นชมอย่างยิ่งเวลานี้ หยุนเจิงอยากจะไถ่ถามถึงบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเจียเหยา ทั้งยังรู้สึกขบขันแค่เห็นย่อหน้าจดหมายนั้น ก็ทำให้หยุดเจิงอยากหัวเราะสามี:ตอนที่ท่านเห็นจดหมายฉบับนี้ ก็เท่ากับว่าพวกเราแพ้สงครามแล้วข้าไม่มีความสามารถในการเอาชนะท่าน ทำได้เพียงอพยพชนเผ่าทั้งหมดไปด้านหลังแต่ตอนนี้พวกเราขาดแคลนเสบียงเกินไป ต่อให้พวกเราฆ่าปศุสัตว์ทั้งหมดเพื่อประทังชีวิต เกรงว่าต้องมีคนหิวตายจำนวนมากข้าสั่งคนให้นำผู้ชราอ่อนแอจากทุ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1011
ที่นี่มีคนไม่ถึงสองหมื่น แต่ก็เกือบถึงทุกวันกินได้อย่างมากสุดแพะแปดสิบตัวหลายคนล้วนอาศัยเนื้อเล็กน้อยและน้ำแกงชามโตประทังชีวิตผักป่าที่ขุดมาได้จากบริเวณโดยรอบ ล้วนถูกพวกเขาขุดจนเกลี้ยงแล้วแม้พวกเขายังมีแพะเกือบสี่ร้อยตัวให้กิน ทว่าพวกเขาไม่กล้ากินมากนี่คืออาหารห้าหกวันสำหรับพวกเขาจำนวนคนมากมายพวกเขาต้องพึ่งพาแพะเหล่านี้ผ่านพ้นไปวันต่อวันเมื่อเข้าใจสถานการณ์ของคนเหล่านี้ หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญสองหมื่นคน แพะแปดสิบกว่าตัว!อย่าว่าแต่กินเนื้อเลย ต่อให้เอาขนแพะมาต้มกินแล้ว ก็ยังไม่เพียงพออยู่ดี!ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนพวกนี้เป็นเช่นนี้กันหมด!เวลานี้ พวกเมี่ยวอินเองก็อ่านจดหมายฉบับนั้นจบแล้วเวลานี้ สีหน้าคนทุกคนเปลี่ยนชื่นชมเป็นพิเศษไม่รู้เพราะเหตุใด เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ พวกเขาอยากหัวเราะน่าจะเป็นเพราะเจียเหยาแจกไพ่คนดีให้กับหยุนเจิงแล้วกระมัง!“นี่...ทำเช่นนี้ได้ด้วย?”“เช่นไร เจียเหยาหวังให้พวกเราช่วยเลี้ยงคนชราพวกนี้?”“นางคิดสวยหรูไปแล้วกระมัง?”“นี่คือ...”“พูดมา แผนร้ายแรงของเจียเหยาคือสิ่งใด?”เนิ่นนาน ทุกคนพูดพร่ำเรื่อยเปื่อยขึ้นมา ทั้งน่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1012
ให้โอกาสพวกเขารอดชีวิต!แต่หาพวกเขากินอิ่มแล้วต้องการหนี เช่นนั้นก็อย่าโทษเขาแล้วกัน!หากพวกเขาหนี ในทางกลับกันก็ให้เป่ยหวนแบกความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นชวี้จื้อครุ่นคิดเงียบๆ จากนั้นก็กล่าวเสียงเฉียบ “หากพวกเราไม่สนใจคนชราเหล่านี้ พวกเขาทั้งหมดจะต้องอดตาาย พวกเราสามารถใช้โอกาสนี้ทำลายความเชื่อมั่นและบารมีของเจียเหยา!”“ทำไรได้ไม่เท่าใดหรอก”หยุนเจิงส่ายหน้าถอนหายใจ “สถานการณ์ของเป่ยหวน พวกเขาเองก็รู้ดี เดือนที่แล้วก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้! พูดจากความหมายบางอย่าง เจียเหยากำลังหาทางรอดแทนคนชราเหล่านี้…”ในเมื่อคนชราอ่อนแอเลือกที่จะอยู่ที่นี่ เช่นนั้นก็น่าจะเต็มใจด้วยสถานการณ์เช่นนี้ จะสามารถส่งผลกระทบต่อบารมีของเจียเหยาได้เท่าใดกันเชียว?บอกตามตรง ถ้าหากทิ้งคนชราเหล่านี้ไม่สนใจ ในทางกลับกันจะส่งผลกระทบกับพวกเขามากกว่าในอนาคตตอนที่ปกครองเป่ยหวน นั่นก็คือบัญชีหนึ่งยอด!การต่อสู้ครั้งนี้ ต้าเฉียนและเป่ยหวนต่างก็ได้รับผลประโยชน์!นอกจากคนชราเหล่านี้ พวกเขาก็ได้เฉลยศึกแข็งแรงกำยำไม่น้อย โดยเฉพาะคนสองชนเผ่าเหมิงกู่และเจินเกออย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง คนที่ใช้ขุดเหมืองเพียงพอแน่นอน!ส
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1013
โจมตี การโจมตีต่อเนื่อง!พวกหยุนเจิงออกเดินทางตลอดคืน เปิดฉากโจมตีราชสำนักของกองทัพศัตรูอย่างต่อเนื่องเนื่องจากเจียเหยาได้ทำการอพยพชนเผ่าทั้งหมดโดยรอบไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาจึงไม่พบกับการต่อต้านใดแต่เช่นเดียวกัน พวกเขาก็ไม่ได้เสบียงอาหารใดเช่นกันแม้หยุนเจิงใช้วิธีเดินทัพอย่างปู้ตูครั้งก่อน แบ่งกองทัพจากหนึ่งเป็นสอง ให้กองทัพด้านหน้าขณะที่ให้อาหารม้าก็เก็บสะสมหญ้าให้กับกองทัพด้านหลัง แต่ความเร็วในการโจมตีของพวกเขาช้ากว่าธรรมดามาก ความโชคดีอย่างเดียวคือ หยุนเจิงได้สั่งให้คนเตรียมอาหารแห้งไว้ไม่น้อย คนของพวกเขายังมีอาหารแห้งกินมิฉะนั้น พวกเขายังไปไม่ถึงราชสำนัก คนก็อดตายก่อนแล้วลูกไม้นี้ของเจียเหยา ทำให้หยุนเจิงจนปัญญาแต่ว่า หยุนเจิงหาวิธีที่น่ารังเกียจของเจียเหยาเจอแล้วพวกเขาบุกมาตลอดทาง เห็นในที่ดินของเป่ยหวนมีต้นอ่อนงอกขึ้นมา สามารถให้ต้นอ่อนม้ากินตามใจชนเผ่าเหล่านี้สามารถอพยพไปได้แต่หลังอพยพกลับมา อย่าคิดว่าจะได้รับเสบียงอาหารจากสถานที่แห่งนี้เขาจะทำให้เป่ยหวนขาดแคลนอาหารมากขึ้น!เขาอยากจะเห็น รอจนถึงฤดูหนาว เป่ยหวนจะสามารถทนไปได้สักกี่น้ำ!ตอนที่หยุนเจิงกำลัง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1014
ตรงหน้าจู่ๆ ก็พบชนเผ่าแห่งหนึ่ง หมายความว่าพวกเขาอยู่ห่างจากราชสำนักเป่ยหวนไม่ไกลแล้วราชสำนักเป่ยหวนราชสำนักเป่ยหวนในเวลานี้ สับสนวุ่นวายนานแล้วคนของราชสำนักรีบร้อนหนีแล้วแต่ว่า สัมภาระเหล่านั้น ถูกกำหนดไว้ว่าไม่สามารถเอาไปได้แล้วหากนำสัมภาระเหล่านี้ไปด้วย พวกเขาก็รอการไล่ล่าจากทหารไล่ติดตามได้เลย!กองทัพด้านหลังหนึ่งหมื่นที่นำโดยเจียเหยาและปู้ตู นี่คือคนอพยพชุดสุดท้ายแล้วเจียเหยาไม่คิดอพยพอพยพไปเช่นนี้ ราคาที่เป่ยหวนต้องจ่ายสูงมากถึงฤดูหนาว เป่ยหวนไม่รู้จะมีคนอดตายเท่าใดเป่ยหวนคิดอยากฟื้นคืนกำลัง ไม่รู้ต้องใช้เวลานานเท่าใดถึงกระทั่ง เป่ยหวนรอไม่ถึงตอนที่พลังฟื้นคืน ก็ถูกทำลายจนหมดสิ้นแล้ว“องค์หญิง เลิกดูได้แล้ว!”ปู้ตูสีมองเจียเหยาด้วยสีหน้าสับสน “ทัพศัตรูไม่มีทางอยู่ที่นี่ตลอด! รอทัพศัตรูล่าถอย พวกเราก็ยังสามารถกลับมาได้!”เจียเหยาก้มหน้าก้มตา ไม่รู้คิดสิ่งใดอยู่ผ่านไปเนิ่นนาน เจียเหยาจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเผยแววเด็ดเดี่ยว “อาจารย์ พวกเราสู้ศึกตัดสินกับทัพศัตรูที่นี่เถอะ! หากแพ้ พวกเราก็ยอมจำนน!”“องค์หญิง พวกเราไม่มีโอกาสชนะ!”ปู้ตูรีบยับยั้งความค
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1638
“ลูก…ลูกสาวเพคะ”หมอตำแยที่ตกใจกับท่าทางของหยุนเจิงก่อนหน้านี้ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกสาวดี! ลูกสาวดี!”หยุนเจิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้มลงมองเด็กน้อยที่ยังคงร้องไห้เสียงดังไม่เหมือนหยุนชางเลย เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เกิดมาโดยแทบไม่มีริ้วรอยบนผิวเลย เพียงแค่ตัวแดงระเรื่อเท่านั้น“เจ้าตัวน้อย เจ้านี่เกือบทำให้แม่ของเจ้าสิ้นชีวิตเลยนะ…”เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หัวใจของหยุนเจิงยังคงสั่นไหวเขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า หากเขาสูญเสียเยี่ยจื่อไป เขาจะต้องเจ็บปวดเพียงใดโชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดกลัวลวงตา!“อุแว๊ๆ…”เด็กน้อยยังคงร้องไห้ และดูเหมือนเสียงของนางจะแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆหยุนเจิงลูบแผ่วเบาบนผ้าห่อตัวของนาง ก่อนหันไปมองหมอตำแยทั้งสามที่ยังยืนไม่มั่นใจ “ให้รางวัล! ให้รางวัลทุกคน! คนละห้าร้อยตำลึง!”ห้าร้อยตำลึง!?หมอตำแยทั้งสามแทบไม่เชื่อหูตัวเองท่านอ๋องผู้นี้ ช่างใจกว้างนัก!แค่เอ่ยปาก ก็แจกเงินรางวัลมากมายถึงเพียงนี้!“เอาล่ะ พวกเจ้าทำความสะอาดให้เรียบร้อยเถิด”หยุนเจิงเรียกสติหมอตำแย “เสร็จแล้วก็ไปรับรางวัลได้เลย”หยุนเจิงกล่าวจบ ก็กอดลูกสาวไปนั่งลงที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1637
“อ๊าก…”เสียงกรีดร้องของเยี่ยจื่อสะท้อนก้องอยู่ในหูของหยุนเจิง ราวกับสามารถฉีกหัวใจของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ“พอแล้ว! อย่าคลอดแล้ว! ข้าไม่ต้องการลูกแล้ว! ข้าต้องการแค่เจ้า!”หยุนเจิงน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหันไปตะโกนลั่นใส่หมอตำแยข้างๆ “ช่วยนางไว้! อย่าไปสนใจเด็ก!”เขากลัว!เขากลัวจริงๆ!แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขาก็รู้ดีว่า หากพลาดแม้แต่นิดเดียว นางอาจตกเลือดหนักได้แม้แต่ในยุคปัจจุบัน การตกเลือดมากก็ยังยากที่จะรักษา แล้วนี่เป็นยุคโบราณ“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว!”ขณะนั้นเอง หมอตำแยก็ร้องขึ้นด้วยเสียงตื่นเต้น“อุแว๊…”เสียงร้องแหลมใสของทารกดังขึ้นภายในห้องคลอด แต่ในขณะเดียวกัน เสียงของเยี่ยจื่อกลับเงียบลงอย่างกะทันหัน!หมอตำแยคนหนึ่งรีบเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวทารก ขณะที่อีกคนเตรียมห่อทารกในผ้าห่ม และหันไปแสดงความยินดีกับหยุนเจิง “ขอแสดงความยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง เด็กน้อยเป็น…”“ช่างลูกก่อน! ดูจื่อเอ๋อร์ก่อนว่านางเป็นอย่างไรบ้าง!”หยุนเจิงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะและความหวาดหวั่น มือของเขาที่กุมมือเยี่ยจื่อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรงตอน
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1636
เสียงร้องของเยี่ยจื่อ ทำให้หัวใจของหยุนเจิงบีบรัดตามไปด้วย“จื่อเอ๋อร์! ข้ากลับมาแล้ว!”หยุนเจิงไม่สนใจพูดคุยกับเสิ่นลั่วเยี่ยนและคนอื่นๆ เขารีบพุ่งไปที่ประตู แล้วตะโกนเข้าไปข้างใน“สามี!”เสียงร้องเจ็บปวดของเยี่ยจื่อดังขึ้นอีกครั้งแม้หยุนเจิงจะมองไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้อง แต่เขาก็นึกภาพออกว่าเยี่ยจื่อต้องเจ็บปวดเพียงใดหากเป็นไปได้ เขาอยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของนาง“จื่อเอ๋อร์ อย่ากลัว! สามีอยู่ที่นี่กับเจ้า!”หยุนเจิงกล่าวปลอบ แล้วรีบหันไปถามเสิ่นลั่วเยี่ยน “จื่อเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”เสิ่นลั่วเยี่ยนที่ดวงตาแดงก่ำ แอบมองไปทางประตูห้อง ก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา “หมอตำแยบอกว่า ตำแหน่งของทารกไม่ค่อยปกติ อาจคลอดได้ยาก เมี่ยวอินก็กำลังช่วยอยู่ เราเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนร้อนใจอยู่ข้างนอก……”ตำแหน่งทารกผิดปกติ!เมื่อได้ยินคำนี้ หัวใจของหยุนเจิงพลันเต้นรัวขึ้นมาทันที เขาหันขวับไปมองฮูหยินเสิ่นและเว่ยซวงที่ยืนอยู่ใกล้ๆพบว่าทั้งสองต่างมีดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าหม่นหมอง เห็นได้ชัดว่ากระวนกระวายใจไม่น้อยหยุนเจิงเข้าใจทันทีว่า เสิ่นลั่วเยี่ยนคงไม่อยากให้เขากังวลเกินไป จึงบอกเพียงว่าคลอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1635
ไม่กี่วันต่อมา ขณะที่หยุนเจิงอยู่ที่จิงหยางฝู่ เขาได้รับข่าวสารฮั่วเหวินจิ้งตายแล้ว!ไม่ได้ถูกฆ่าปิดปาก แต่ตายเพราะป่วย!หยุนเจิงคาดว่า ฮั่วเหวินจิ้งคงเสียชีวิตเพราะบาดแผลติดเชื้อเมื่อได้รับข่าวนี้ หยุนเจิงแทบอยากจะด่าหยุนลี่ว่าโง่เง่าเป็นหมูเสียจริงทำไมเขาถึงไม่ใช้วิธีทรมานก่อน แล้วค่อยให้หมอรักษาไว้ล่ะ?อีกแค่ก้าวเดียว เขากำลังจะสาวไปถึงตัวการเบื้องหลังได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ฮั่วเหวินจิ้งกลับมาตายเสียก่อนมันเหมือนกับฟ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!สิ่งเดียวที่พอทำให้โล่งใจได้บ้างคือ อีกาดำและอีกาขาวต่างได้รับความเสียหายหนัก คนของเขาที่แทรกซึมอยู่ในอีกาดำ น่าจะสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งได้หากสามารถทำให้คนของเขากลายเป็นหัวหน้าของอีกาดำได้ ก็คงดี!แต่ไม่รู้ว่าเงาสอง ที่ร่วมเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อฆ่าปิดปาก ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ!หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ ก่อนลุกขึ้นยืนในเมื่อฮั่วเหวินจิ้งตายไปแล้ว เขาก็ไม่ต้องรอสอบสวนอะไรอีกเรื่องที่เหลือ ก็ปล่อยให้ทัวฮวนจัดการไปก็แล้วกัน!“ส่งคำสั่งถึงอวี่ซื่อจง ให้เหลือทหารห้าพันนายประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้การบัญชาของรองแม่ท
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1634
“ลูกเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ!”หยุนลี่รีบรับคำสั่ง“จำไว้! ฮั่วเหวินจิ้งถูกนักฆ่าสังหาร ไม่ใช่ตายเพราะป่วย!”จักรพรรดิเหวินกล่าวเตือนหยุนลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา ก่อนเสด็จออกจากจวนองค์รัชทายาทแม้จะนั่งอยู่ในเกี้ยวแล้ว แต่เพลิงโทสะของจักรพรรดิเหวินยังคงลุกโชนไม่มอดอย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยวในพระทัย ก็ยังมีความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างซ่อนอยู่เขารู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งไม่ใช่คนของหยุนเจิงหากสามารถเค้นเอาความจริงจากฮั่วเหวินจิ้งได้ จนรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง บางทีพระองค์เองอาจไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรหากเป็นพระโอรสองค์ใดองค์หนึ่ง หรือแม้แต่นางสนมคนใดคนหนึ่งของพระองค์ พระองค์จะต้องลงพระอาญาสังหารพวกเขาด้วยพระองค์เองอย่างนั้นหรือ?หากเรื่องนี้ทำให้คนที่รอดพ้นจากเคราะห์ครั้งนี้ได้สำนึกและเลิกล้มความคิดที่จะก่อความวุ่นวาย นั่นก็คงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับตัวการเบื้องหลังของฮั่วเหวินจิ้ง จักรพรรดิเหวินเองก็พอมีข้อสันนิษฐานอยู่ในพระทัยแต่เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐาน พระองค์ยังไม่สามารถสรุปได้แน่ชัดยิ่งไปกว่านั้น คนที่พระองค์สงสัยมีอยู่หลายคน ทำให้ไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ดูเหมือ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1633
ภายในพระราชวัง จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังตรวจสอบข่าวเร่งด่วนจากเมืองฝูโจวอย่างไรก็ตาม ทั้งสองเพียงกวาดตามองก็ขว้างเอกสารฉบับนั้นทิ้งด้วยความโกรธอย่าว่าแต่หยุนลี่เลย แม้แต่จักรพรรดิเหวินก็อดด่าหยุนเจิงในใจไม่ได้ลูกอกตัญญูผู้นี้ ชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็กล้าใช้ชื่อข่าวเร่งด่วนทางทหารส่งมาถึงเมืองหลวงนี่เป็นครั้งที่สองแล้ว!ข่าวเร่งด่วนทางทหารถูกเขาใช้เป็นของเล่นไปแล้ว!คราวหน้า ถ้าเจอตัวเจ้าเด็กเหลือขอนั่น ข้าจะเตะมันให้กระอักสองทีแน่!“กราบทูลฝ่าบาท องค์รัชทายาทฝ่าบาท กองกำลังของกระหม่อมถูกลอบโจมตีโดยนักฆ่าที่ถนนเป่ยเจีย……”ขณะที่จักรพรรดิเหวินและหยุนลี่กำลังเดือดดาลกับหยุนเจิง เฉียวเหยียนเซียนก็ส่งคนมาแจ้งข่าวนักฆ่าหลายสิบคนที่ร่วมมือกันสังหารฮั่วเหวินจิ้งและครอบครัว ถูกสังหารหรือถูกจับกุมเป็นส่วนใหญ่มีเพียงไม่กี่คนที่ฉวยโอกาสความชุลมุนหลบหนีไปได้ครั้งนี้ การวางแผนของพวกเขารัดกุมยิ่งนักหากไม่ใช่เพราะพลส่งสารข่าวเร่งด่วนโผล่มาขัดจังหวะ คงไม่มีทางที่นักฆ่าจะรอดไปได้เลยนอกจากนี้ พวกเขายังพบหน้าไม้ทรงอานุภาพจำนวนมากในที่เกิดเหตุเมื่อรายงานมาถ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1632
ขณะที่เฉียวเหยียนเซียนนำกำลังคุมตัวนักโทษผ่านถนนเป่ยเจีย หน้าต่างบนหอคอยของอาคารสองหลังที่อยู่สองฟากถนนค่อยๆ เปิดออกเล็กน้อยหน้าไม้จำนวนมากถูกเล็งออกมาจากช่องหน้าต่างโดยไร้เสียง เพียงแค่รอให้กรงนักโทษเข้าสู่ระยะยิง พวกเขาก็จะลงมือทันทีขบวนคุ้มกันเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ เงาสองก็เตรียมพร้อมเช่นกันเขาไม่รู้ว่าฮั่วเหวินจิ้งมีความสำคัญต่อหยุนเจิงเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากอีกาดำมากขึ้น เขาจำเป็นต้องร่วมมือสังหารเหล่านักโทษเหล่านี้แต่เขาก็รู้ดีว่า หากลงมือแล้ว การจะหลบหนีออกจากเมืองหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เขาต้องรอด!ส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ต้องการตาย อีกส่วนหนึ่งก็เพราะ หากเขารอด เขาจะมีโอกาสพบกับผู้ที่คอยสนับสนุนการหลบหนีของพวกเขาและบุคคลนี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดโปงผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!เงาสองครุ่นคิดเงียบๆ พร้อมเหลือบมองหน้าไม้ในมือพวกเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเพื่อแฝงตัวเข้าเมืองหลวง ย่อมไม่สามารถพกพาอาวุธเหล่านี้มาเองได้หน้าไม้เหล่านี้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า ถูกซุกซ่อนไว้ที่เนินเขาเหมียวเอ่อร์ซานสิ่งเหล่านี้เป็นอาวุธของกองทัพ!แม้ทางราชสำนักจะควบคุมอาวุธประเภทนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1631
“ฝ่าบาท เงาสามแจ้งข่าวด่วน!”จิงหยางฟู่ เสิ่นควานถือจดหมายฉบับหนึ่ง รีบรุดเข้ามาด้วยท่าทีเร่งรีบเงาสาม?นี่เป็นหนึ่งในคนที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในอีกาดำได้สำเร็จเงาสามส่งข่าวด่วนมา ดูท่าแล้ว อีกาดำคงจะลงมือแล้วแน่หากไม่มีอะไรผิดพลาด อีกาดำน่าจะต้องการสังหารฮั่วเหวินจิ้งเพื่อกำจัดภัยร้ายอย่างสิ้นซาก!หยุนเจิงครุ่นคิดไปพลาง รับจดหมายจากเสิ่นควานและเปิดออกดูเมื่อเห็นเนื้อหาในจดหมาย หยุนเจิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวข่าวที่เงาสามส่งมา ตรงกับที่เขาคาดการณ์ไว้ไม่มีผิดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวนำทัพมาด้วยตนเอง ต้องการฆ่าฮั่วเหวินจิ้งให้ได้!แม้แต่เงาสองก็ถูกเลือกให้เข้าร่วมภารกิจลอบสังหารครั้งนี้ตอนนี้ พวกเขาได้รับเพียงคำสั่งให้เตรียมพร้อม แต่ยังไม่รู้เวลาและสถานที่ลงมือที่แน่ชัดหัวหน้าอีกาดำและอีกาขาวตั้งใจปกปิดข้อมูล ไม่ให้ผู้ใดซักถาม ใครที่ร่วมภารกิจก็แค่ทำตามคำสั่งในขณะลงมือเท่านั้นพวกเขากลัวว่าจะถูกสงสัย จึงไม่กล้าไต่ถามอะไรมากข่าวที่เงาสามส่งกลับมา สำหรับหยุนเจิงแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีเลยเขายอมจ่ายเงินกว่าล้านตำลึงเพื่อให้ครอบครัวฮั่วเหวินจิ้งปลอดภัยและมาถึงมือเขาแต่ตอนนี
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1630
หญิงสาวนิ่งเงียบ ทำอย่างไรดี? นางเองก็อยากหาคนมาปรึกษา ว่าควรทำเช่นไรในสถานการณ์นี้ แต่เวลานี้… เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดสามารถให้คำตอบแก่นางได้ ไม่นึกเลยว่า… แผนการที่นางวางมาอย่างรอบคอบมายาวนาน กลับจะพังทลายลงในมือของหยุนลี่! เฮ้อ! นางทอดถอนใจยาวในใจ แต่ในดวงตากลับปรากฏประกายเย็นยะเยือก "ไม่ว่าอย่างไร… ฮั่วเหวินจิ้งต้องไม่มีชีวิตรอดไปถึงมือหยุนเจิง! หากไร้ซึ่งความกังวลเรื่องครอบครัว ฮั่วเหวินจิ้งจะต้องเปิดโปงเราทั้งหมดแน่!" นางรู้ดีว่าฮั่วเหวินจิ้งกำลังกังวลสิ่งใด สิ่งที่ฮั่วเหวินจิ้งกังวลที่สุดในตอนนี้ คือความปลอดภัยของครอบครัว เขาจึงไม่กล้าเปิดโปงนางออกไป แต่หากครอบครัวของฮั่วเหวินจิ้งถูกส่งไปถึงมือหยุนเจิงอย่างปลอดภัย เช่นนั้น เขาย่อมไม่มีเหตุผลใดให้ปิดปากอีกต่อไป! ระหว่างหยุนลี่กับหยุนเจิง นางเกรงกลัวหยุนเจิงมากกว่า เพราะหยุนเจิงคือผู้กุมอำนาจกองทัพ… หากหยุนเจิงรู้ว่า ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้คือตัวนางเอง เช่นนั้น… นางคงหนีไม่พ้นความตาย! ไม่ใช่แค่หยุนเจิง… แม้แต่หยุนลี่ หรือแม้กระทั่งองค์จักรพรรดิ… ก็คงไม่ปล่อยนางไปเช่นกัน! เมื่อได้ยินเช่
