บทที่ ๒๖ ป่วยไข้ (๕๐%)

เช้าวันรุ่งขึ้นพิภพเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อนอย่างเคย หลังพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่าและทำมื้อเช้ารอคนขี้เซา ทว่าเมื่อตระเตรียมข้าวปลาอาหารเสร็จจากปกติที่แม่นางรำจะตื่นไม่ห่างจากเขามากนักทว่ายามนี้กลับยังไม่เห็นอีกคนเดินออกมาล้างหน้าล้างตาก็ชวนให้พ่อทหารรู้สึกสงสัย จึงเดินวกกลับเข้าไปดูก็ยังเห็นว่าคนตัวเล็กยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มขดเป็นก้อนกลมในขณะที่ภายในห้องตอนนี้มีแสงแดดส่องเข้ามาจนจากอากาศที่เย็นเมื่อกลางคืนอุ่นขึ้นอย่างสัมผัสได้

พิภพในเสื้อผ้าอย่างง่ายเดินเข้าไปนั่งปลายเตียงก่อนจะแตะไปยังกลางลำตัวของแม่นางรำเป็นการปลุก

"คุณแก้วตื่นได้แล้วครับ ผมเตรียมมื้อเช้าเอาไว้ให้แล้ว"

ทว่าเมื่อกล่าวไปเช่นนั้นคนบนเตียงก็ยังคงขยับหยุกหยิกอยู่ใต้ผ้านวมแทนที่จะโผล่หน้ามาให้เห็นอย่างเคย จนพิภพเริ่มตงิดใจนายทหารจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าห่มหัวเตียง

ตรีศูลที่นอนขดหันหลังให้พ่อทหารเมื่อจู่ ๆ ก็มีแสงแยงตาก็รีบพลิกร่างหันมามองพ่อทหารด้วยความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แววตาทั้งสองหรี่ปรือด้วยความอ่อนแรงพร้อมกับเส้นผมยาวที่เกาะติดกับกรอบหน้าเพราะเหงื่อไคลที่ผุดขึ้นมาเป็นจำน