LOGINShare
บทที่ ๒๓ คุณดินแปลกไป (๕๐%)
Last Updated:
2024-12-15 18:00:00"โห่ อาจารย์อย่างน้อยก็ช่วยผมสักนิดได้ไหม ไม่ต้องทำท่าให้ดูก็ได้"
นพเก้างอแงอยู่กลางเรือนเมื่อเจ้าของคณะสั่งให้เขาเป็นคนนำเด็ก ๆ ในการแสดงที่ใกล้เข้ามานี้เพียงตัวคนเดียว
โดยปกติแล้วก็จะเป็นอาจารย์ที่คิดท่าแปรแถวให้แต่นี่เขาต้องทำเองตั้งแต่ต้นจนจบแค่คิดนพก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว อุตส่าห์หาข้ออ้างหน่วงเวลาไปเรียนที่พระนครได้แล้วเชียว!
แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อจู่ ๆ ข้อเท้าของอาจารย์ก็เป็นแบบนั้น...
ตรีศูลนั่งมองเจ้าเด็กขี้เกียจตีโพยตีพาย ทว่าเขารู้ดีว่าศิษย์เอกต้องทำออกมาได้อย่างแน่นอน
เสียงบ่นง่องแง่งของนพยังคงดังเป็นพัก ๆ ในขณะที่ตัวแม่นางรำกำลังนั่งเด็ดกลีบกุหลาบอยู่ ณ โต๊ะรับแขกเตรียมจะทำน้ำอบที่ใกล้หมดเต็มที แน่นอนว่าต้องมีพ่อทหารนั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ เมื่อสายตาทอดมองไปยังชานเรือนตรงหน้าเห็นเด็กเล็กเด็กใหญ่นั่งจับกลุ่มพูดคุยกันระหว่างพักซ้อมเป็นที่เพลินตาสำหรับผู้ใหญ่ทั้งสองยิ่ง
แม้ข้อเท้าของเขาจะฟื้นตัวขึ้นมาบ้างจนสามารถทำกิจวัตรตามปกติได้พอสมควรแล้วแต่คุณดินก็ยังเป็นห่วงรบเร้าให้เขาอยู่ในสายตาตลอดเพราะเกรงว่าจะเป็นอะไรไปอีก
'
Related chapters
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๓ คุณดินแปลกไป (๑๐๐%)
ปลื้มรีบวิ่งตามหาร้อยตาลีตาเหลือก แม้จะคิดว่าด้วยความสามารถของอีกฝ่ายคงจะไม่เป็นไรแต่ก็นึกเป็นห่วงไม่ได้ นายสิบตามหาจนมาหยุดอยู่บริเวณหลังอาคาร เมื่อก้มหน้าหอบหายใจก็เห็นรอยเท้าย่ำทับกันไปมาอยู่หน้าทางเดินเข้าพงหญ้าจนคล้ายว่าตรงนี้จะมีการต่อสู้เกิดขึ้น เขาจึงตัดสินใจรีบวิ่งตามเข้าไป แล้วเมื่อคิดดี ๆ หากเดินลัดเลาะตามป่านี้ไปจนสุดทางมีความเป็นไปได้ว่าจะไปโผล่ที่หลังเรือนนางรำปลื้มวิเคราะห์สถานการณ์ประกอบกับสาวเท้าวิ่งด้วยความรวดเร็ว เมื่อเข้าไปลึกพอสมควรปลื้มก็ได้ยินเสียงแว่วมา เดินไปเรื่อย ๆ ก็ได้เห็นภาพอยู่ไกล ๆ ว่ามีกลุ่มคนกำลังตะลุมบอนกันอยู่*พลั่ก!* ทันใดนั้นก็มีแรงหมัดกระแทกเข้าที่ขมับข้างขวาของเขาอย่างจังจนผิวแตก เมื่อรีบตั้งสติมองก็เห็นว่าเป็นทหารญี่ปุ่นจำนวนสองคนก็ทำเอาเขาอารมณ์เสีย โถ่เว้ย ทำไมต้องเวลานี้ด้วยวะ เสียเวลาฉิบเป๋งด้วยกายหยาบที่มีขนาดต่างกันกว่าเขาจะล้มพวกมันได้ก็กินเวลาพอสมควร เป็นที่แน่นอนว่าเมื่อเขามาถึงตำแหน่งนั้นหัวหน้าเขาก็เก็บกวาดพวกมันลงไปนอนกับพื้นแล้วเรียบร้อย แม้จะดูสะบักสะบอมไปบ้างแต่การเอาชนะทหารที่รูปร
Last Updated : 2024-12-16องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๔ รู้ตัวคนร้าย (๕๐%)
รุ่งเช้ามาตรีศูลที่ครั้งนี้เป็นฝ่ายตื่นก่อนลืมตามาก็เห็นใบหน้าของนายทหารที่ยังคงหลับอยู่ ชวนให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่พวกเขามีปากเสียงกันหนักขนาดนั้นเป็นครั้งแรกโฉมงามถอนหายใจออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแว่นบนหัวเตียงขึ้นมาสวม แล้วจึงค่อย ๆ ขยับขาเพื่อไม่ให้ข้อเท้าได้รับการกระทบกระเทือน แม้จะบอกว่าเดินได้แล้วก็จริงทว่าหากนั่งในท่าใดท่าหนึ่งนาน ๆ แล้วลุกเดินกะทันหันละก็ข้อเท้าจะรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที ยิ่งหลังจากตื่นนอนยิ่งต้องใช้เวลานั่งพัก หากย้อนกลับไปได้เขาน่าจะมองทางให้ดีกว่านี้จะได้ไม่ต้องมาเจ็บตัว แถมกับดักหนูนั่นมาจากไหนก็ไม่รู้ จะเป็นของตาเทิดตาไฮ้ก็ไม่น่าเพราะทั้งสองตอนนี้อยู่พระนครจะมาซุ่มซ่ามวางของในเขตเรือนจังหวัดชุมพรได้อย่างไร เด็ก ๆ นางรำก็ซักซ้อมบนเรือนตลอด แล้วมันจะเป็นใครไปได้เขานึกหน้าคุณโอคาดะขึ้นมาได้ทว่าทหารคนนั้นถึงเขาจะได้คุยเพียงไม่กี่ครั้ง หรือแม้ว่าอีกคนจะเป็นชาวต่างชาติ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะไปตัดสินเขาว่านั่นจะเกิดจากฝีมือเจ้าตัว หากแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการมีชาวต่างแดนมาแวะเวียนแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ เขาพยายามเว้นระยะห่างแต
Last Updated : 2024-12-17องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๔ รู้ตัวคนร้าย (๑๐๐%)
ในตอนนี้พวกเขาพากันมาอยู่ที่โรงพยาบาลสนามแม้พิภพอยากจะพาไปโรงหมอแต่เป็นที่รู้กันว่าบรรดาหมอส่วนใหญ่ก็ย้ายมาประจำการที่นี่เป็นการชั่วคราวทำให้สถานีอนามัยแถบนี้ปิดกว่าจะเจออีกทีก็ต้องเดินทางข้ามตำบลโดยตรงหน้าของพวกเขาคือหมอชาวญี่ปุ่นที่พิภพไม่ค่อยจะถูกชะตาด้วยเท่าไรนักแต่จะให้ทำอย่างไรได้ เมื่อแม่นางรำเอาตัวเองขึ้นมาเป็นตัวประกันว่าหากไม่ทำตามที่บอกก็จะไม่ยอมตรวจกับหมออื่นนายแพทย์ตรวจดูข้อเท้าอย่างละเอียด ค่อย ๆ จับพลิกดูพร้อมกับสอบถามข้อมูลจากตรีศูลที่นั่งบนเก้าอี้ผู้ป่วยไปด้วย ซึ่งผลที่ออกมาคือ'ปกติดี แต่ช่วงหนึ่งสัปดาห์นี้แนะนำว่าให้เดินระวังหน่อย'คุณหมอยังคงพูดห้วนตรงอย่างเคยแต่ก็ช่วยให้พ่อทหารที่ดูจะเป็นกังวลเกินหน้าเกินตาผ่อนปรนมาตรการลงมา และปล่อยให้แม่นางรำได้เดินไปไหนมาไหนคนเดียวได้บ้างเหมือนอย่างในตอนนี้ที่เขาเดินออกมาพบคุณน้ำที่โรงพยาบาลได้อย่างเป็นปกติแม้พ่อทหารจะยืนเป็นผู้รักษาความปลอดภัยอยู่หน้าประตูใหญ่ ถึงทีแรกเจ้าตัวจะขอเดินตามขึ้นมาด้วยแต่เขาก็ต่อรองจนได้ขึ้นมาคนเดียว เพราะทางเดินก็ใช่ว่าจะใหญ่เดินไปเดินมาสองคนอาจ
Last Updated : 2024-12-18องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๕ ต้นสายปลายเหตุ (๕๐%)
แม้เช้าวันนี้นพจะไม่มีซ้อมเพราะอาจารย์บอกให้งดชั่วคราวไปก่อนแต่เจ้าศรมันดันลืมว่าตัวเองตากผ้าเอาไว้ เสื้อผ้าที่ขนมาจึงมีอยู่ไม่เพียงพอสำหรับหนึ่งสัปดาห์ ไอ้เด็กนี่มันน่าหยิกจริงเชียวทำไมถึงไม่ตรวจทานให้ดีก่อนนพเก้าถอนหายใจออกมาพลางมองอดิศรที่หัวเราะแหะ ๆ แล้วก็พึ่งมานึกออกว่าเมื่อวานตัวเองลืมช่วยลุงทหารปรามอาจารย์ พอเกิดเรื่องที่เจ้าขวัญร้องไห้เพราะเจอเงาตะคุ่มในป่าสติเขาก็กระเจิงเลยเชียว ไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นยังไงบ้าง ทั้งสองจะยังอยู่ดีรึเปล่าเพราะบรรยากาศช่วงนี้ก็ใช่ว่าจะรื่นรมย์นัก"จริง ๆ ผมมาคนเดียวก็ได้ พี่นพไม่ต้องหรอก"ศรพูดด้วยความเกรงใจเพราะเห็นเจ้าพี่ทำหน้าเคร่งเครียด"เอ็งก็รู้นี่ว่าตอนนี้ที่เรือนมันไม่ปกติ ไปคนเดียวมันอันตราย"ศรที่ได้ยินคนแก่กว่าพูดดังนั้นก็ได้แต่เออออตามก่อนจะชำเลืองมองความต่างของขนาดตัว เขาที่ยังโตได้อีกตอนนี้มีส่วนสูงเกินจนยืนเห็นกระหม่อมพี่นพแล้วก็เกาคางตัวเองแกรก ๆ พี่ชายตัวจิ๋วจะทำอะไรได้เล่าศรเองใจจริงก็ไม่อยากเดินกลับเรือนนักหรอกด้วยบรรยากาศที่ผ่านมาก็ชวนให้เด็กคนเดียวอย่างเขาไม่ค่อยอยาก
Last Updated : 2024-12-19องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๕ ต้นสายปลายเหตุ (๑๐๐%)
แม่นางรำกับคุณหมอนั่งสนทนากันจนเกือบลืมเวลาพอมาดูอีกทีก็ปาไปจะบ่ายเสียแล้ว"คุณน้ำสนใจทานมื้อเที่ยงด้วยกันเลยไหมครับ""ไม่เป็นไรครับ จริง ๆ ผมก็ควรรีบกลับตั้งแต่แรกเพราะเดี๋ยวจะมีคนมาเห็นเอา"ก็เขาหนีออกมาจากฐานทัพในขณะที่กำลังโดนผู้พันจับตามองอยู่ หากเจ้าตัวออกตามหาแล้วมาเจอเขาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ละก็คนรอบข้างอาจจะซวยได้เมื่อได้ยินดังนั้นทำให้ตรีศูลต้องวิ่งไปหยิบร่มบนเรือนมาให้เจ้าตัวยืมอีกครั้งทั้งที่พึ่งเอากลับมาคืนเมื่อเช้า เพราะตอนนี้เมฆตั้งเค้ามาคล้ายว่าพายุจะเข้ากลางวันแสก ๆ"เดินทางปลอดภัยนะครับ"ตรีศูลกล่าวขณะเดินลงมาส่งคุณหมอและนายสิบ แน่นอนว่าพิภพต้องเดินตามลงมาประกบ ท่าทางการบอกลาระหว่างแม่นางรำและคุณหมอช่างดูน่ารักน่าชังยิ่ง คนหนึ่งกล่าวลาอย่างสดใสคนหนึ่งพยักหน้าหงึก ๆนางรำหนุ่มโบกมือลาด้วยความผาสุกเพราะวันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองได้สนิทกับเพื่อนใหม่มากขึ้นอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ถึงรอยแผลอันนับไม่ถ้วนของเจ้าตัวคุณหมอกระชับคันร่มพร้อมโบกมือลาเพื่อนนางรำทว่าเมื่อหันมาอีกทางหางตาดันไปสบเข้าก
Last Updated : 2024-12-20องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๖ ป่วยไข้ (๕๐%)
เช้าวันรุ่งขึ้นพิภพเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อนอย่างเคย หลังพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่าและทำมื้อเช้ารอคนขี้เซา ทว่าเมื่อตระเตรียมข้าวปลาอาหารเสร็จจากปกติที่แม่นางรำจะตื่นไม่ห่างจากเขามากนักทว่ายามนี้กลับยังไม่เห็นอีกคนเดินออกมาล้างหน้าล้างตาก็ชวนให้พ่อทหารรู้สึกสงสัย จึงเดินวกกลับเข้าไปดูก็ยังเห็นว่าคนตัวเล็กยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มขดเป็นก้อนกลมในขณะที่ภายในห้องตอนนี้มีแสงแดดส่องเข้ามาจนจากอากาศที่เย็นเมื่อกลางคืนอุ่นขึ้นอย่างสัมผัสได้พิภพในเสื้อผ้าอย่างง่ายเดินเข้าไปนั่งปลายเตียงก่อนจะแตะไปยังกลางลำตัวของแม่นางรำเป็นการปลุก"คุณแก้วตื่นได้แล้วครับ ผมเตรียมมื้อเช้าเอาไว้ให้แล้ว"ทว่าเมื่อกล่าวไปเช่นนั้นคนบนเตียงก็ยังคงขยับหยุกหยิกอยู่ใต้ผ้านวมแทนที่จะโผล่หน้ามาให้เห็นอย่างเคย จนพิภพเริ่มตงิดใจนายทหารจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าห่มหัวเตียงตรีศูลที่นอนขดหันหลังให้พ่อทหารเมื่อจู่ ๆ ก็มีแสงแยงตาก็รีบพลิกร่างหันมามองพ่อทหารด้วยความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แววตาทั้งสองหรี่ปรือด้วยความอ่อนแรงพร้อมกับเส้นผมยาวที่เกาะติดกับกรอบหน้าเพราะเหงื่อไคลที่ผุดขึ้นมาเป็นจำน
Last Updated : 2024-12-21องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๖ ป่วยไข้ (๑๐๐%)
"ตอนนี้ยาควินินไม่มีเลยจ้ะพ่อ"พนักงานร้านขายยากล่าวตอบคำถามด้วยความสุภาพปนเศร้าหมอง เนื่องจากนี่ก็เข้าวันที่สามแล้วที่หญิงเจ้าเห็นชายคนนี้มาถามถึงยาตัวเดิม พิภพได้ยินคำตอบปฏิเสธมาด้วยกันแล้วไม่ต่ำกว่าสิบรอบ ไม่ว่าร้านเล็กร้านใหญ่เขาล้วนเข้าไปสอบมาจนหมด ทว่าก็ได้รับแต่คำตอบเดิม ๆพิภพเดินคอตกออกมาจากร้าน ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าของร้านยังบอกข่าวที่ชวนให้เขาหดหู่เข้าไปอีกว่าเมื่อหลายวันก่อนมีเหตุโจรปล้นรถไฟทำให้แม้กระทั่งยาแก้ปวดหัวที่ควรจะมีติดร้านเสมอก็ยังขาดตลาด ในตอนนี้เขาไม่รู้จะหาวิธีแก้ยังไงดีแล้วพ่อทหารกลับมาถึงก็นั่งหน้าดำคร่ำเครียด เขายอมไม่นอนเพื่อที่จะได้เป็นลูกค้ารายแรกเสมอแต่นี่จะสิบร้านรวมร้านแผงลอยก็แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของยาแก้ไข้สักนิดพ่อทหารเดินคอตกกลับมาถึงเรือนในเวลาประมาณหกโมงครึ่งซึ่งเป็นเวลาที่ตรีศูลตื่นขึ้นมาพอดีและเด็ก ๆ นางรำที่อาสามาช่วยอยู่เฝ้าเรือนก็พากันกลับ แม่นางรำเดินออกมานั่งเล่นริมระเบียงรับลม ดีหน่อยที่เจ้านพพอรู้สูตรยาหม้อเพราะที่บ้านสอนมาจึงมอบให้เขาเป็นคนทำเพื่อบรรเทาอาการร้อน ๆ หนาว ๆ ของตรีศูลไปก่อนที่คว
Last Updated : 2024-12-22องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๒๗ พ่อทหารขี้หึง (๕๐%)
"จริง ๆ เราไม่ต้องเอามาให้เขาก็ได้นะครับ"นี่เป็นคำถามของพิภพที่สงสัยในตัวของโฉมงามซึ่งตอนนี้กำลังเดินถือตะกร้าผลไม้ลงจากรถสามล้อด้วยความร่าเริงที่ตัวเองหายป่วยและกลับมาเดินเหินได้อีกครั้ง คนงามที่วันนี้ใส่เสื้อปิดเนื้อแขนจึงหันมาตอบกับพ่อทหารฉะฉาน"ไม่ได้ครับ เขาสู้อุตส่าห์เดินทางมาตรวจให้ผมตั้งสองสามรอบ"ตรีศูลกล่าว ภายในสามวันแรกที่เขาทานยาตามหมอสั่งก็มีอาการดีขึ้นจนกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ แน่นอนว่าระยะเวลาอีกสี่วันที่เหลือแม้ภายนอกจะดูหายแล้วแต่ก็ต้องทานยาให้ครบเพราะคุณหมอบอกว่าเดี๋ยวจะเสี่ยงเป็นโรคได้อีก กระนั้นขนาดเขาไม่ได้มีอาการน่าเป็นห่วง เจ้าตัวก็ยังยอมมาถึงเรือนตามคำขอร้องของคุณดินเอง แล้วจะมาบอกว่าไม่ต้องเอาของตอบแทนไปให้นี่มันก็กระไรอยู่นายทหารและนางรำหนุ่มเดินเข้าไปยังสถานีอนามัย เป็นตรีศูลที่สอดส่องมองหานายแพทย์วัยกลางคนที่เคยมาตรวจจนเห็นว่าเจ้าตัวกำลังเดินมาคุยกับนางพยาบาลหน้าแผนกต้อนรับพอดี"อ้าว สวัสดีครับ ครั้งนี้เป็นอะไรมาอีกรึเปล่า" คนในชุดกาวน์ถามตามหน้าที่"เปล่าหรอกครับ ผมแค่อยากเอาของมาขอบคุณเฉย ๆ"
Last Updated : 2024-12-23
Latest chapter
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๖ แก้วตาพาเที่ยว (๑๐๐%)
ทั้งสองมาขึ้นรถราง นั่งรอผู้โดยสารคนอื่นขึ้นจนครบไม่นานรถก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทีแรกพ่อทหารกะจะกลับไปนอนบ้านด้วยตัวเองแล้วค่อยตื่นมารับคนรักในวันรุ่งขึ้นทว่าด้วยสายตาอันเว้าวอนของนางรำตัวน้อยเขาจึงตอบตกลงที่จะมานอนค้างแรมอยู่ที่'บ้านใหญ่'ของเจ้าตัวหนึ่งคืนแทนทว่าเมื่อถึงเขาก็ต้องหน้าเหวอ เขาทราบดีจากเรื่องที่แม่นางรำเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเจ้าตัวมาจากบ้านที่มีกินมีใช้ แต่ไม่คิดว่ามันจะมากมายขนาดนี้ พิภพยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งอึ้งสวนเอยน้ำพุเอยมันชวนให้เขานึกถึงเรื่องราวในละครอย่างไรอย่างนั้น"พี่ตรีกลับมาแล้วเหรอครับ"เสียงสดใสของเด็กหนุ่มที่กำลังช่วยคุณลุงคนสวนเล็มพุ่มไม้แว่วมา เสียงรองเท้าหนังเนื้อดีกระทบพื้นปูนเรียบเป็นจังหวะ อดิศรในเสื้อคอปกลายทางกางเกงขาสั้นวิ่งมาต้อนรับพร้อมยกมือสวัสดีอดีตครูฝึก ใบหน้าผ่องใส เครื่องแต่งกายอันมีราคาชวนให้พิภพสงสัยว่า ถ้าเอ็งรวยขนาดนี้แล้วจะมาสมัครเป็นทหารเพื่อ!?เดินเข้ามาภายในแน่นอนว่าถูกต้อนรับเป็นอย่างดี แม้จะบอกว่าเขาเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บเองได้แต่เหล่าคนใช้ในบ้านก็อาสาจนเขาปฏิเสธไม่ได้"คุณดิน ใช่
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๖ แก้วตาพาเที่ยว (๕๐%)
"แก้ว รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนเราบ้างหรือเปล่า?"พิภพถามเนื่องจากเขาเพียงมองแวบแรกก็รู้ได้แล้วว่าเจ้าเพื่อนสนิทมันคิดไม่ซื่อ ทว่าดูเหมือนแม่คนงามดูจะพูดคุยสนิทชิดเชื้ออย่างไม่มีตงิดใจถึงเรื่องนี้เลยสักนิด"รู้อะไรเหรอครับ" ตรีศูลฉงนสงสัยไม่เข้าใจ"รู้ไหมว่าเพื่อนคนนั้นเขาชอบเราอยู่"พิภพก้มลงกระซิบในขณะที่เดินถือกระเป๋าเดินออกจากสถานีใหญ่ ชวนให้แม่นางรำขำก๊ากกับสิ่งที่คนรักขี้หึงกำลังคิดอยู่"ฮ่า ๆ ไม่หรอกครับ อย่างมันน่ะเหรอจะมาชอบผม""ชะล่าใจเกินไปแล้ว"พิภพกล่าวออกมาอย่างหน่ายใจ ปล่อยให้โฉมงามไม่รู้เช่นนี้ก็ดี ดูจากสภาพการณ์พ่อหนุ่มคนนั้นหลังจากที่เห็นเขาแล้วดูจะเกร็ง ๆ กับแก้วขึ้นมาทันควัน ไม่มีทางข้ามเส้นไปได้มากกว่าสถานะเพื่อนหรอก"พี่ครับ""หือ?"พิภพหันไปสบตาแม่นางรำ ก่อนที่เมื่อถึงมุมอับลับตาคนตรีศูลจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปให้ริมฝีปากใกล้ใบหูของพ่อทหารมากที่สุดแล้วจึงกล่าว"ถึงด้วงมันจะชอบผมจริง แต่ยังไงผมก็รักพี่ดินคนเดียวนะครับ"คนในชุดสีขาวสะอาดกลับมายืนเต็มตามความสูง ยกยิ้มตาหยี
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๕ พ่อมาเยือน (๑๐๐%)
พิภพที่ได้เปิดจดหมายน้อยขึ้นมาอ่านแทบจะสำลักความน่ารักที่ล้นทะลักออกมาจากหน้ากระดาษ เขากำลังเก็บข้าวของเตรียมจะไปขึ้นรถไฟเย็นนี้บุรุษไปรษณีย์ก็มาส่งจดหมาย ทีแรกเขาคิดว่าจะมาส่งไม่ทัน หรือไม่มันอาจจะจบที่ฉบับแรกฉบับเดียวเสียด้วยซ้ำ ทว่าพอได้มาเห็นแบบนี้ก็อยากจะรีบวิ่งข้ามจังหวัดไปหาคนรักโดยพลัน คนอะไรแค่บรรยายเรื่องราวผ่านตัวหนังสือยังน่ารักน่าชังได้ถึงขนาดนี้พิภพค่อย ๆ จับกระดาษแผ่นยาวพับกลับคืนรูปเดิมเก็บกลับเข้าซองอย่างทะนุถนอม ก่อนจะนำไปรวมอยู่ในซองสีน้ำตาลซึ่งเต็มไปด้วยจดหมายฉบับเก่า ๆ ที่เขาเคยได้รับมาจากโฉมงาม ไม่น่าเชื่อว่าบางฉบับยังคงมีกลิ่นหอมน้ำอบดอกไม้โชยขึ้นมาแตะจมูกหรือเพราะเขาเก็บพวกมันในที่มิดชิดกันแน่พ่อทหารคิดไปยิ้มไปพลางพับเสื้อผ้าที่มีอยู่อย่างน้อยนิดลงกระเป๋าเดินทาง*แกร๊ก* เสียงโลหะเส้นเล็กหล่นลงกระทบพื้นไม้เมื่อเขาสะบัดกางเกงสีเขียวแก่ประจำตำแหน่ง เมื่อมองดูจึงเห็นเป็น'สายคล้องแว่น'ที่เขาซื้อมันมาตั้งแต่ต้นปีทว่ากลับไม่มีโอกาสได้ให้แม่นางรำเพราะดันเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเสียก่อนพิภพหยิบมันขึ้นมามอง เขาตั้งใจจะให้มันเป็
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๕ พ่อมาเยือน (๕๐%)
เรือนนางรำ๔ เมษายน ๒๔๘๕ถึง แก้วทีแรกพี่เป็นห่วงกลัวว่าเราจะเป็นอะไรไปเพราะจดหมายส่งถึงช้ามาก แต่ก็ดีแล้วที่แก้วปลอดภัยถ้าเราเป็นอะไรไปอีกพี่คงไปหาทันทีไม่ได้เรื่องออกกำลังกายที่พระนครคงไม่ค่อยถนัดนัก ถนนเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเปิดให้คนเดินกันแล้วเพราะมีแต่รถวิ่ง ไว้เดี๋ยวพี่กลับไปสอนเรานะครับพระนครก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ขนาดพี่ที่อยู่มาตลอดก่อนจะมาชุมพรข้าวของแทบจะเปลี่ยนรายปี ไวมากจริง ๆ จนเกือบตามไม่ทัน ส่วนห้างห้างนั้นคงจะเป็นไนติงเกลใช่ไหมครับ มันเปิดมาได้เกือบสิบปีแล้ว แต่ยังมีคนเข้าไปซื้อของกันอยู่เลย พี่ไม่เคยไปเป็นการส่วนตัว เพราะส่วนมากจะเป็นผู้หญิงเดินเข้าไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ พี่เป็นผู้ชายเข้าไปคนเดียวคงรู้สึกแปลกพิกล แต่ถ้าไปกับแก้วก็อีกเรื่องนะครับแม่นมนี่เป็นคนอย่างไรเหรอ ถ้าเป็นแบบตาเทิดตาไฮ้พี่คงต้องเตรียมหมวกกันกระสุนไปด้วย ส่วนเรื่องแต่งตัวถ้าพี่ใส่ชุดทหารไปนี่จะหล่อถูกใจเราไหมครับถ้าวิทยาลัยของเด็ก ๆ ห่างกับเราแบบนี้คงเจอกันยาก แก้วจะไม่
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๔ เพื่อนเก่า (๑๐๐%)
เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง เป็นป้าทูลที่มาเคาะปลุกพร้อมนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ แม้หญิงเจ้าจะบอกว่าเป็นเสื้อที่กะวัดด้วยสายตาแต่มันกลับพอดีตัวอย่างน่าเหลือเชื่อ เขาชักจะแปลกใจขึ้นทุกทีเมื่อได้เห็นบริการอันเกินจินตนาการของคนงานบ้านนี้ตรีศูลวันนี้นัดเพื่อนเก่าเอาไว้ที่สถานี ทีแรกเขากะจะไปเองเพราะเมื่อวานก็พอจำทางได้แล้วแต่คุณลุงคนขับที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกจากเขตบ้านก็ส่งสายตาวิบวับเป็นประกาย"ให้ผมไปส่งคุณหนูนะครับ""ไม่เป็น-"รับทราบครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปเตรียมรถรบกวนรอสักครู่นะครับ"ไม่ทันที่ตรีศูลจะได้ปราม คุณลุงก็วิ่งแจ้นออกไปยังลานจอดโดยทิ้งเขาไว้แต่เพียงผู้เดียว บรรยากาศแบบนี้ชวนให้นึกไปถึงมื้อเช้าที่หากคนใช้ทั้งหลายป้อนได้คงจับช้อนป้อนแล้ว'คุณหนูทานนี่สิคะ ป้าทำเองกับมือ''คุณหนูรับขนมเพิ่มไหมคะ กว่าจะไปถึงสถานีคงหิวแย่''คุณหนูจะไปเจอเพื่อนเก่าเหรอคะ มานี่มาเดี๋ยวยายทำผมให้'โดยเหตุการณ์ข้างต้นเจ้าศรก็โดนไม่ต่างกัน ด้วยนิสัยอันสงบเสงี่ยมน่ารักน่าเอ็นดูมาแต่เด็กแม้จะไม่ใช่ทายาทต
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๔ เพื่อนเก่า (๕๐%)
ร่างสูงสันทัดก้าวเดินด้วยความมั่นคงไปตามพื้นกระเบื้องเงา เสียงรองเท้าหนังเคาะเป็นจังหวะกระชับตามวิถีก้าวอันรวดเร็ว แม้จะเป็นเวลาเช้ามืดนอกจากผู้มารอรถแล้ว จำนวนพนักงานยังคงบางตา คนในชุดกากีพร้อมหมวกหม้อน้ำตาลหย่อนกายนั่งบนเก้าอี้กลมแววตาคมคร้ามจ้องมองไปยังทางรถไฟอย่างเหม่อลอย เขามักจะมาก่อนใครและกลับเป็นคนสุดท้ายเสมอ"ไอ้ด้วง มาเช้าอีกแล้วนะเอ็ง พักบ้างก็ได้ ฮ่า ๆ "เพื่อนคนสนิทเดินเข้ามาคล้องคอชิดเชื้อถูไถหน้าไปมา"เอ็งอย่ามาจับน่า รำคาญ""กะจะเก็บไว้ให้เมียจับอย่างเดียวเลยสิ!""เมียอะไรไอ้แผน กูไม่คิดจะมี"เจ้าของชื่อทำหน้ามุ่ย นั่งยองลงกับพื้นเงยหน้าสบตาพ่อหนุ่มหน้ายักษ์ นับตั้งแต่รู้จักการตอนเป็นพนักงานฝ่ายปฏิบัติก็ไม่เห็นเจ้าตัวจะใฝ่รักหญิงสักคน ทั้ง ๆ ที่มันเองก็ใช่ว่าจะไม่มีสาวมาวอแว"แล้วคนที่เอ็งรอเขากลับมาอยู่เนี่ย ไม่ได้กะจะเอามาทำเมียรึ?""เงียบได้แล้ว คนอื่นเขามอง""แหม เนียนเลยนะ"แผนลากเสียงยาวยกมือป้องปากแซะแซวเพื่อนขี้เก๊กด้วงบ่ายเบี่ยงไม่ตอบ เบนหน้าเมินสายตาของเพื่อนร่วมงานท
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๓ ไอ้เสือตรอมใจ (๑๐๐%)
"หลานไปก่อนนะจ๊ะตา"ตรีศูลเดินลงมาหาตาเทิดตาไฮ้ที่อาสารับหน้าที่ดูแลเรือนตลอดการไปศึกษาของเจ้าของคณะ"เอ้อ ๆ ไปดีมาดีล่ะ" ตาเทิดรับไหว้หลาน"อย่าไปนอกใจไอ้เสือมันล่ะ ฮ่า ๆ เดี๋ยวได้โดนมันจับขังอีกหรอก""ตาละก็!"ตาไฮ้แซะแซวหลานสุดที่รัก พวกเขาไปได้ยินเรื่องวีรกรรมของเจ้าหลานเขยคนนี้มาแล้วเป็นที่เรียบร้อยตรีศูลได้ยินก็ยิ่งอายเขาจะไปทำอย่างนั้นได้อย่างไรเล่า แม่นางรำโกรธพิดพัดกอดอกไม่พอใจเป็นที่ขบขันแก่สองตาช่างแกล้ง ส่วนอดิศรที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นที่เอ็นดูไม่แพ้กัน เห็นสงบเสงี่ยมแบบนี้เจ้าศรเองก็สนิทกับสองตาพอสมควร"ไว้ผมจะกลับมาหานะครับ"เด็กชายกล่าว แม้เขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในคณะเหมือนพี่ชาย แต่อย่างไรที่แห่งนี้ก็ถือเป็นหนึ่งในความทรงจำที่เขาจะไม่มีวันลืมพี่น้องทั้งสองเมื่อกล่าวลาผู้อาวุโสเสร็จจึงเดินไปยังประตูรั้วหน้าเรือนที่ถูกเปิดเตรียมเอาไว้ ตรีศูลเงยมองหน้าพ่อทหารที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว"รีบไปเถอะครับ ป่านนี้นพคงบ่นแล้ว"คุณครูนาฏศิลป์คำนึงถึงลูกศิษย์ตัวเองที่ขี้โวยวายเป็นที่หนึ่ง พร้อมก
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๓ ไอ้เสือตรอมใจ (๕๐%)
วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีแน่นอนว่าหากเป็นวันในสัปดาห์เช่นนี้พิภพจำต้องออกไปทำงาน ทว่านั่นหาใช่ประเด็นไม่ เพราะเย็นวันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องไปส่งคนรักขึ้นรถไฟพร้อมกับเด็ก ๆพิภพนั่งตวัดข้อมือร่างเอกสารไปอย่างเหม่อลอย เพียงคิดภาพที่ต้องไกลห่าง ความรู้สึกคิดถึงก็ผุดขึ้นมาเสียแล้ว ตลอดหนึ่งถึงสองสัปดาห์ที่ผ่านมาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาตื่นเต้นในทุกเย็นหลังเวลาเลิกงานเมื่อรู้ว่าจะได้กลับไปสอนหนังสือแม่นางรำ ดังนั้นช่วงเวลางานในหัวเขากลับเอาแต่คิดแต่วิธีการสอน ไม่ก็มัวแต่จดจ่อกับการตระเตรียมเอกสารการเรียนให้แก้วจนบางครั้งเกือบไม่เป็นอันทำงานเพราะหากเจ้าตัวสอบติดวิทยาลัยพระนครหมายความว่าแก้วจะได้เป็นฝ่ายมาอยู่บ้านของเขา ซึ่งนับเป็นหนึ่งในเรื่องที่เขาอดใจรอแทบไม่ไหวเช่นกัน มันจะดีสักแค่ไหนกันเชียวหากได้เห็นโฉมงามเดินทำกิจภายในบ้านตนเอง"เหม่ออีกแล้วนะครับ"ปลื้มที่เดินเอารายงานมาให้ตรวจทักขึ้น ไม่รู้ทำไมช่วงนี้รุ่นพี่เขาถึงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเช่นนี้ แต่คงจะเป็นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ตามเคย ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะสามารถเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"มีเรื่อง
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๓๒ ก้าวผ่านซุ้มประตู (๑๐๐%)
เดินเข้าไปใกล้ศาลาการเปรียญเรื่อย ๆ ผู้คนก็เริ่มชุกชุม เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กน้อยชวนให้ตรีศูลรู้สึกสบายใจขึ้นมาเป็นเท่าตัว มองเข้าไปก็เห็นคุณนายผอ.กำลังยืนพูดอยู่หน้าแถว ก่อนที่เจ้าตัวจะทำท่ากวักมือมาทางพวกเขา"พี่ต้องไปแล้ว ส่วนแก้วพี่ว่าเรานั่งพักสักหน่อยก็ดีนะครับ"พิภพที่ต้องไปทำหน้าที่ยังไม่วายเป็นห่วงโฉมงาม ตรีศูลเลือกหย่อนกายลงม้านั่งโบกมือเบา ๆ ส่งพ่อทหารแล้วจึงมองตามแผ่นหลังนั้นไปยังหน้าศาลาด้วยความขัด ๆ เขิน ๆ เล็กน้อยจากความไม่คุ้นชินในศัพท์คำพูดตอนนั้นจนถึงตอนนี้ตรีศูลไม่รู้จะขอบคุณพ่อทหารอย่างไรดี หากไม่มีเจ้าตัวเข้ามาเผลอ ๆ เขาอาจจะต้องระทมทุกข์ไปกับความทรงจำอันเลวร้ายนั่นตลอดทั้งชีวิตแม่นางรำนั่งเรียบร้อยใช้สายตาทอดมองไปยังหน้าเคหสถาน เห็นคนรักกำลังพูดชมเชยเหล่าสมาชิกยุวชนทหาร เสียงทุ้มเมื่ออยู่ในหน้าที่พูดจาฉะฉานตรงประเด็นสมกับสัมมาอาชีพ แม้ตนจะไม่ได้ไปยืนอยู่ ณ ตำแหน่งนั้นก็รู้สึกภูมิใจแทนเสียจนต้องอมยิ้มออกมา ผู้ชายอะไรครบเครื่องจริง ๆ ดังนั้นเขาจะต้องพัฒนาตัวเองไม่ให้น้อยหน้า ชักจะมีกำลังใจในการเรียนขึ้นมาแล้วสิ&
