บทที่ 35

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความถากถาง: “เฉียวซุน ตอนนี้คุณใจกว้างมากจริง ๆ!”

พูดจบเขาก็ทิ้งเธอเอาไว้ ตัวเขาเข้าไปอาบน้ำเย็น

สิบนาทีต่อมา ลู่เจ๋อเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นเฉียวซุนกำลังปูผ้าห่มผืนบางบนโซฟา เห็นได้ในคืนนี้เธออยากจะนอนที่บนนั้น

ในใจของเขาก็เกิดความโมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ความขุ่นเคืองที่เพิ่งข่มลงไปเมื่อครู่ก็พุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เขาอุ้มเฉียวซุนขึ้นมาโดยไม่ได้ครุ่นคิด และโยนเธอลงไปบนเตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่ม จากนั้นก็กดทับร่างกายลงมา

ใบหน้าของเฉียวซุนฝังลงไปในหมอน

ลู่เจ๋อไม่ได้อยากจะแตะต้องเธอ แต่เป็นเพราะรู้สึกโมโห ในตอนที่เขาคิดจะปล่อยเธอ โทรศัพท์ของเฉียวซุนก็ดังขึ้น...มีข้อความส่งเข้ามา

ลู่เจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ดึกขนาดนี้แล้ว ใครส่งข้อความมาให้คุณ?”

เฉียวซุนถูกเขากดทับจนรู้สึกเจ็บ น้ำเสียงก็ไม่ดีเท่าไหร่นัก: “คุณยุ่งอะไรด้วย!”

ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะออกมา

เขาใช้มือกดแผ่นหลังบางของเธอเอาไว้ จากนั้นขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์ของเธอที่อยู่บนโต๊ะหัวเตียงมา และใช้ลายนิ้วมือของเธอปลดล็อค...เซียวฉุนรู้สึกน่าอึดอัด: “ลู่เจ๋อ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!”

ลู่เจ๋อไม่ได้สนใจเธอ

เขาจ้องมอง