บทที่ 206

คุณนายพูดเยอะ

ลู่เจ๋อเอนหลังบนเบาะแล้วฟังอย่างเงียบๆ เขาฟังจนรู้สึกคัดจมูก

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบาๆ ผมจัดการได้ครับ

หลังวางสายแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองอพาร์ทเมนท์ของเฉียวซุน

เกือบจะพลบค่ำมีไฟสีส้มดวงเล็กๆสว่างในอพาร์ทเมนท์ ทันใดนั้นเขาก็อยากรู้มากว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

ปกติเธอคงเก็บบ้านอย่างเรียบร้อย แล้วก็ทำขนมหวานเล็กๆ หนึ่งสองชิ้นใช่ไหม...

มันเป็นฉากที่ธรรมดามาก แต่ต่อไปเขาคงไม่ได้เห็นแล้ว

……

เมื่อลู่เจ๋อขับรถกลับถึงคฤหาสน์ ฝนเริ่มก็ตก คนรับใช้ก็ถือร่มมาเปิดประตูให้เขา

ลู่เจ๋อถามแบบไม่ได้ตั้งใจ ภรรยาของฉันหล่ะ

คนใช้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบว่า คุณนายย้ายออกไปแล้ว คุณลืมไปแล้วเหรอ

ลู่เจ๋อตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

สายฝนพัดผ่านใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำให้สีหน้าพร่ามัว เขาตกตะลึงอยู่นานก่อนจะพูดเบาๆว่ารู้แล้ว แล้วหยิบร่มเดินเข้าไปในคฤหาสน์

เขาไม่ได้กินข้าว แต่ตรงไปที่ชั้นสาม ซึ่งเฉียวซุนมักฝึกไวโอลิน

ไวโอลินของเฉียวซุนถูกทิ้งไว้ที่นั่น ดูโดดเดี่ยว อ้างว้างโดยไม่มีเจ้าของ เขาส่งเพลงบีโกเนียในสายฝน ที่ไม่ได้รับการชื่นชมอีกต่อไป

ฝนยังคงตกตลอด...

ลู่เจ๋อรู้สึกใจชื้น เขาเดินเข