ตอนที่ 16 กลับ กทม. / เฮียช้าง

ตอนที่ 16 กลับ กทม. / เฮียช้าง

“ถึงแล้วครับ...” ทั้งเมียทั้งลูก นั่งกอดกันกลมหลับกันทั้งคู่อยู่ที่เบาะด้านข้างคนขับ

“จะให้คุณหนูนอนต่อมั้ย” เพราะถ้าเธอขยับหนูนิดก็อาจจะตื่น ช่วงนี้ยิ่งห่วงเล่นอยู่ด้วย

“นอนนานแล้วนี่ ถ้าแกจะตื่นก็ปล่อย ลองค่อยๆขยับดู”

“ค่ะ” น้ำหวานค่อยๆขยับ หย่อนเท้าข้างหนึ่งลงเหยียบพื้นก่อนแล้วจึงค่อยๆหันหน้าออก เท้าข้างที่สองตามลงไปในขณะที่แขนทั้งสองข้างของเธอก็ยังคงกอดและอุ้มหนูนิดเอาไว้ พอหนูนิดรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวเท่านั้นแหละเด็กน้อยก็บิดตัวแล้วลืมตาขึ้น

“โอ๋ๆ นอนต่อนะคะ” ด้วยความห่วงเล่นของเด็กทำให้แกลุกพรวดไม่สนใจว่าตัวเองอยู่บนแขนของคนอุ้มหรืออยู่ที่ไหน ลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็ยิ้มแป้นอวดฟังขาวสองซี่ที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาทันที

“เต็มตื่นแล้วปล่อยแกเถอะ”

“เด็กอะไรยิ้มเหมือนพ่อเปี๊ยบเลย” น้ำหวานบ่นเบาๆแต่คนตัวโตก็ได้ยินชัด

“อยากรู้จัง...ลูกผมกับคุณออกมาจะเหมือนใคร” สมองไม่เคยพ้นเรื่องพวกนี้เลยสักครั้ง

“อาจจะเหมือนคนข้างบ้านก็ได้” เธอแกล้งพูด

“ลองดูเปล่าล่ะ” นั่นไง!

“ไปค่ะหนูนิดเข้าบ้านกันดีกว่านะคะ” น้ำหวานเบื่อจะพูด เธอพาคุณหนูของเธอเดินเข้าบ้าน

“บัวลอย ผมฝากเอาของท้า