“ที่ฉันเอามันไปด้วยก็เพราะมันเป็นสร้อยของแม่ฉันที่ให้ไว้ก่อนท่านเสียชีวิต บังเอิญว่าตะขอมันชำรุดฉันจึงไปหาช่างที่ทำสร้อยเส้นนี้ให้แม่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ฉันพบเธอ มันเป็นของเก่าแก่ ที่มีคุณค่ากับจิตใจของฉัน พลอยชมพูเม็ดนั้นคือมรดกตกทอดของตระกูลฉัน ทีนี้รู้รึยังว่าทำไมฉันจะต้องโกรธมากเมื่อมีคนมาฉกมันไป”
“ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันขอโทษ” เมื่อจนต่อเหตุผลจุมพิตาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน
“ใครเป็นหัวหน้าแก๊งของเธอ”
“ไม่มี.. ฉันไม่ได้เป็นลูกน้องแก๊งไหน ฉันก็แค่คนหาเช้ากินค่ำ ทำไมคุณจะต้องปรักปรำฉันด้วย”
“การกระทำของพวกเธอมันเป็นกระบวนการ เพราะหลังจากที่น้องชายกลับไปกับเธอแล้วเขาไปไหน พบใคร แล้วมีท่าทางแปลกๆ หรือเปล่าล่ะ”
“เราก็อยู่กันเหมือนปกติทุกวัน เขาไม่ได้ไปไหน”
จุมพิตาบอกตามความจริง เพราะวันนั้นเธอกับพ่อและน้องชายรับประทานอาหารแล้วก็คุยกันก่อนเข้านอนเช่นทุกวัน รุ่งขึ้นจ้อยก็ไปโรงเรียนเธอก็ไปทำงาน
“ไม่เป็นไร ถึงเธอไม่ยอมบอก ฉันก็ตามหาตัวน้องชายเธอจนพบนั้นล่ะ เด็กตัวเล็กๆ จะหนีไปได้สักกี่น้ำ”
“ไม่จริง จ้อยไม่ได้หนีไปไหนหรอก ถึงยังไงเขาจะต้องกลับบ้าน จ้อยไม่เคยไปนอนค้างที่ไหน หากเขาไม่เข้าบ้านก็ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่ๆ”
คราวนี้ความห่วงน้องชายจู่โจมเข้ามาในใจ ที่สำคัญจ้อยมีโรคประจำตัวไม่ค่อยจะแข็งแรงนักจ้อยตัวเล็กกว่าเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกันและมักจะถูกรังแกอยู่เสมอ แล้วตอนนี้จ้อยจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ...
“ก็ไม่รู้สินะ น้องชายเธอนี่ เขาจะเป็นจะตายก็เรื่องของเขา แต่ฉันจะต้องได้ของฉันคืน และน้องชายเธอไม่รอดมือฉันแน่”
“อย่าทำอะไรจ้อยเลยนะคะ จ้อยยังเด็กและไม่ค่อยแข็งแรง ถ้าเจอเขาก็ถามเขาดีๆ และบอกว่าฉันกับพ่อเป็นห่วง” หญิงสาวรีบหันมามองเขาอย่างอ้อนวอนน้ำตาคลอหน่วย
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันล่ะ”
“จ๋อมไม่ได้สั่งจ๋อมกำลังขอร้องต่างหาก”
หญิงสาวเผลอแทนชื่อตัวเองกับเขาไม่ได้คิดจะออดอ้อนหรือเอาใจซึ่งเธอไม่รู้ว่าทำให้คนฟังพอใจอยู่ไม่น้อย
“ก็ได้ แต่ข้อแลกเปลี่ยนมันก็ต้องเพิ่มขึ้น เพราะหากฉันเจอน้องชายเธอก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะอยู่กับแก๊งมิจฉาชีพหรือใครที่มีอิทธิพล ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ถ้าฉันยื่นมือเข้าไปยุ่งก็เท่ากับว่าฉันหาเรื่องให้ตัวเอง” พยัคฆ์ซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้มิดชิด...
“คุณจะให้จ๋อมทำอะไรยังไงก็ได้ค่ะ แค่คุณช่วยตามหาจ้อย แล้วจ๋อมจะช่วยหาของมาคืนคุณด้วย”
“เธอจะช่วยอะไรฉันได้ เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แม้บางอย่างมันจะไม่เล็กก็เถอะ” ไม่วายที่เขาจะพูดให้ได้อาย จุมพิตาค้อนเขาอย่างอดไม่ได้
“ฉันมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าเป็นผู้หญิงของคุณจนกว่าจะเจอของของคุณมั้ยคะ”
“จ๋อม..” เขาย้ำเหมือนให้แทนตัวเองด้วยชื่อของเธอ
“จ๋อม..” ไม่ทันที่เธอจะได้พูดเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พยัคฆ์เอ่ยอนุญาตสักครู่ประตูก็เปิดออก จุมพิตาจะขยับลงจากตักกว้างแต่เขารั้งเอวเธอไว้แล้วกดคางแกร่งลงมาบนไหล่มนปลายจมูกโด่งๆ คลอเคลียชิดแก้มแดงปลั่ง หญิงสาวเมินหลบคนที่เข้ามาในห้องไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองว่าเป็นใคร
“ขอโทษนะคะที่มาช้า บังเอิญรถของกระแตเสียกลางทางเลยค่ะ ดีที่โทร. มาหาเลขาของคุณยักษ์ก่อนเขาเลยเอารถไปเปลี่ยนให้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ กระแตจะชดใช้ให้ด้วยการแถมชุดราตรีสุดอลังให้คุณผู้หญิงเลยค่ะ”
เสียงห้าวที่พยายามบีบให้เป็นเสียงเล็กๆ ของคนที่เรียกตัวเองว่า กระแต ดังขึ้นยิ่งทำให้จุมพิตารู้สึกอดสูแต่ก็ยังไม่อยากหันไปมองอยู่ดี เธอเป็นผู้หญิงของพยัคฆ์เต็มตัวแล้วสินะ
“เอาล่ะ ในเมื่อมันเกิดเหตุสุดวิสัยก็ไม่เป็นไร เอาของวางไว้ตรงนั้นล่ะแล้วออกไปรับเงินกับเลขาของฉันได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ ลานะคะ ถ้าหากคุณผู้หญิงต้องการอะไรเพิ่มเติมเรียกกระแตได้ทุกเมื่อเลยนะคะ”
เสียงประตูปิดลงนั่นล่ะจุมพิตาจึงหันกลับมามองสิ่งที่วางอยู่กลางห้อง มันเป็นลังหรือเรียกให้ถูกก็คือตู้เสื้อผ้าขนาดย่อมจะถูกกว่า และข้างๆ กันก็มีถุงกระดาษสวยหรูอยู่อีกสองสามถุง
“นั่นของเธอ ไปดูสิ” เขายกเธอลงจากตักแล้วจูงมือเดินมายังข้าวของที่คนของเขานำมา
“ฉันสั่งให้คุณกระแตเจ้าของร้านเสื้อที่ดีที่สุดของที่นี่เอาของพวกนี้มาให้เธอคิดว่าเขาคงเลือกได้ดีกว่าฉัน ดูสิว่าชอบไหม อ้อ.. ไม่ต้องคิดมากเพราะผู้หญิงของฉันจะต้องมีเสื้อผ้าข้าวของที่ดูดี”
เจอคำพูดแบบนี้เข้าไปจุมพิตากลืนคำขอบคุณลงคอไปทันที ทำเพียงเดินไปดูข้าวของมากมายตรงหน้า เสื้อผ้าแพรพรรณงดงามสวยทันสมัยชนิดที่เธอเคยเห็นว่ามันอยู่ในห้างสรรพสินค้าหรูหรา และเห็นพวกคนรวยๆ ดารานางแบบเขาใส่กัน ไม่คิดว่าตนเองจะมีโอกาสได้ใส่หากเป็นการได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง เธอคงจะดีใจอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกขยะแขยงของเหล่านี้เหลือเกินจึงได้แต่ยืนมองมันนิ่ง
“ทำไม.. ไม่ถูกใจเหรอ ผู้หญิงของฉันแต่ละคนกรี๊ดมากเลยนะถ้าได้ของดีๆ และมากมายขนาดนี้ และฉันเองก็ไม่เคยให้ใครเยอะเท่าเธอมาก่อนเลย”
“ค่ะ น่ายินดีมาก..” จุมพิตาประชด
“งั้นดูนี่หน่อยเผื่อไม่ถูกใจ แต่ขนาดน่าจะเป๊ะ”
พยัคฆ์ทำเป็นไม่สนใจ แล้วหยิบถุงกระดาษใบใหญ่มาให้ เธอรับไว้แล้วก้มดูของในถุงด้วยใบหน้าแดงก่ำพลางหยิบมันขึ้นมาดู ชุดชั้นในทั้งเสื้อชั้นใน กางเกงชั้นในงดงามหรูหราเซ็กซี่ที่สำคัญมันเป็นไซซ์ที่เธอใส่พอดิบพอดี
“คนบ้า..” ไม่มีคำไหนที่เธอจะพูดได้มากกว่านั้น
“เอาล่ะ เลือกสักชุดใส่เสียก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจทำอย่างอื่นแทน บอกตรงๆ เธอใส่ชุดนี้สวยกว่าและดูเซ็กซี่มากเลย แต่หากเป็นไปได้ฉันว่าเธอไม่ใส่อะไรจะสวยกว่า อย่าช้าล่ะเดี๋ยวฉันจะให้คนเอาของพวกนี้ไปเก็บในห้องของฉัน”
เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้แล้วยิ้มพรายยั่วเย้า จุมพิตา ตาพร่าไปกับความหล่อเหลากระชากวิญญาณของเขา ใบหน้าสาวแดงก่ำแดงแล้วแดงอีก ความร้อนผ่าววิ่งพล่านไปทั้งกายโดยที่เธอไม่อาจจะห้ามความรู้สึกหวั่นไหวได้ พยัคฆ์เดินออกไปจากห้องแล้ว แต่จุมพิตายังยืนเซ่ออยู่กับที่แล้วก้มมองข้าวของที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก นี่คือความจริงที่เธอได้พบใช่ไหม เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...
ตอนที่6.เมื่อวานนี้กับวันนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เมื่อวานเขาแทบจะฆ่าเธอกับพ่อ แต่วันนี้เขามีข้อเสนอให้เธอเป็นผู้หญิงของเขาแลกกับสวัสดิการของพ่อและยังมีเรื่องน้องชายให้ครุ่นคิด จุมพิตาถอนหายใจหนักๆ แล้วเลือกชุดที่คิดว่ามันเรียบร้อยที่สุดมาสวมใส่ แต่ในขณะที่หยิบชั้นในมาสวมก็หน้าแดงก่ำนึกแช่งชักคนจัดแจงชุดเหล่านี้มาให้เมื่อผละจากจุมพิตามาพยัคฆ์ก็เดินไปหาวิลล์ที่ยืนรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งมีชุดม้านั่งงดงามให้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ“ได้อะไรมาบ้าง”“เด็กนั่นถูกจับตัวไปจริงๆ ครับ”วิลล์ยื่นซองสีน้ำตาลให้เจ้านายหนุ่ม เมื่อพยัคฆ์เปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างในก็ขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขึงขึ้นมาทันที“ฉันคิดแล้วไม่ผิดว่ายายป้าทึนทึกสองคนนั่นต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง”“สองคนนั่นทำมานานแล้วครับ เบื้องหลังก็ทำมาเยอะเพียงแต่สองป้านั่นขยันสร้างภาพว่าเป็นคนดีเลยไม่ค่อยมีคนสนใจใส่ใจนัก ผมว่าสร้อยนั่นคงจะอยู่กับพวกเขานั่นล่ะคงยังไม่ปล่อยไปเพราะไม่มีใครกล้ารับ”“แต่เราก็ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าสองคนนั้นเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังแต่ฉันเชื่อว่าจะต้องมีคนที่มีอิทธิพลมากคอยหนุนหลังสองมนุษย์ป้ามหาภัยนั่นแน่ๆ
ตอนที่7.พยัคฆ์ปล่อยข้อมือเล็ก จุมพิตาก็เดินไปที่ระเบียงทันทีเหมือนต้องการจะอยู่ให้ห่างเขามากที่สุด ชายหนุ่มแอบส่ายหน้ากับท่าทางตื่นๆ ของเธอ ทั้งที่เขาบอกไปว่าเธอได้ตกเป็นของเขาไปแล้วแต่เจ้าหล่อนก็ยังมีท่าทีตื่นๆ เหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ระแวดระวังราวกวางน้อยที่กลัวเสือขย้ำก็เธอน่าขย้ำจริงๆ นี่นา เห็นเล็กๆ บางๆ แบบนั้นซ่อนรูปอยู่ไม่น้อย อกอวบอิ่มและผิวเนียนนุ่มมือนั่นก็ทำให้เขาหลงใหลแทบบ้า เรียวขานั่นก็เพรียวสวยน่ามอง แล้วยังตรงนั้น.. โอย...เขาไม่น่าคิดเกินเลยไปกว่านี้เลยเพราะมันทำให้รุ่มร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น ไอ้ที่หลับๆ อยู่ก็ตื่นขึ้นมาเสียดื้อๆ“กลับเข้าห้องได้แล้วล่ะฉันรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำ”“คุณอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ จ๋อมขออยู่ตรงนี้อีกสักพักได้ไหมคะ”“แต่ฉันต้องการคนถูหลัง..”กอดอกมองด้วยแววตาที่แสร้งทำข่มขู่ จุมพิตาหน้าหมองลงแล้วเดินมาหาเขาช้าๆ อย่างยอมจำนน แม้จะนึกสงสารอยู่บ้างแต่อารมณ์ที่ระอุปะทุอยู่ที่แก่นกายมันทำให้เขาต้องเลือกที่จะเห็นแก่ตัว..จุมพิตาถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่ากับการทำหน้าที่ถูหลังให้ผู้ชายที่ฮัมเพลงอย่างมีความสุขอยู่ในห้องน้ำ ทำไมเธอจะต้องตกอยู่ในสถาน
ตอนที่8.“ยักษ์น่ะ ซูซี่อุตส่าห์มาหานะคะ มาตั้งไกลแทนที่จะถามบ้างว่าซูซี่เหนื่อยไหม พักที่ไหน”“ทำไมผมต้องถามด้วยล่ะ” เจอคำถามนี้เข้าไปสุมณฑายิ่งเคืองหนัก คิดไปถึงสาวหน้าจืดอีกคนขึ้นมาอย่างพาลๆ“คงเป็นเพราะนังคนหน้าจืดนั่นสินะที่ทำให้คุณมีท่าทีห่างเหินกับซูซี่แบบนี้ คุณไม่มีทางสนใจแม่นั่นจริงจังหรอกใช่ไหมคะ”“ผมเคยบอกคุณไปแล้วนะเกี่ยวกับสถานะของเรา หากคุณไม่พูดธุระของคุณแต่เลือกที่จะมางี่เง่ากับผมเราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกัน ผมไม่ใช่สามีหรือคนรักของคุณ ที่คุณจะมาหึงหวงทำตัวไร้สติเหมือนมนุษย์ป้า หมดเวลาของคุณแล้ว เชิญกลับไปได้ วิลล์ส่งแขก..”ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก วิลล์ซึ่งยืนรอรับใช้เจ้านายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อย่างสะใจที่เห็นแม่คนหยิ่งผยองคอยดูถูกเขาเสมอยามเห็นหน้ากันเต้นเร่าๆ เหมือนเจ้าเข้า“เชิญครับคุณซูซี่”“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ขี้ข้าก็อยู่ส่วนขี้ข้าไป๊” หญิงสาวตวาดแหวไม่รักษาภาพพจน์ใดๆ“ก็ยังดีกว่าหมาตัวเมียที่วิ่งไล่เสือนะครับ”“กรี๊ดดด ไอ้บ้าแกว่าฉันเป็นหมาตัวเมียเหรอ” สุมณฑากระทืบเท้าเร่าๆ ชี้หน้าวิลล์อย่างเดือดดาล“ผมจะกล้าไปว่าอะไรคุณละครับผมก็แค่ขี้ข้า”วิลล์ย
ตอนที่9.“ป่านนี้คงนัวเนียอยู่กับยายคนสวยนั่นสิท่า ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่มายุ่งกับเรา อิอิ.. ขอให้มีความสุขมากๆ นะเจ้าคะคุณผู้ชาย คืนนี้เราก็ใส่ชุดนอนแบบไม่ได้นอนได้น่ะสิ ฮ่าๆ”ว่าแล้วสาวเจ้าก็หยิบชุดนอนบางพลิ้วสีชมพูหวานๆ มาสวมโดยที่ไม่สวมชุดชั้นในและมันทำให้คนที่ยืนแอบมองอยู่เงียบๆ ตื่นตัวขึ้นมาทันที...ร่างเล็กทว่าอวบอิ่มเต็มตึงไปเสียทุกสัดส่วนเดินฮัมเพลงเบาๆ ไปที่เตียงกว้างอย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเธอต้องทนเก็บกักความเป็นตัวของตัวเองไว้ และยังหวาดกลัวไปเสียทุกอย่างรอบกายที่ไม่คุ้นเคย ต้องเกร็งเครียดเขม็งไปทั้งกายทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าพยัคฆ์ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและเสน่ห์ล้นเหลือ จนเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง นี่เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขทีสุดในระยะเวลาเกือบ 48 ชั่วโมงที่ผ่านมา ซึ่งมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจนแทบตั้งรับไม่ทันแล้วยังมีตำแหน่งใหม่ที่ไม่น่าชื่นชมเลยสักนิดผู้หญิงของพยัคฆ์ คิงส์.. ที่ไม่รู้ว่าเขาจะเขี่ยเธอทิ้งตอนไหน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้ายิ้มละไมของเธอก็เศร้าหมองลงใครอยากจะเป็นนางบำเรอของผู้ชายที่ไร้หัวใจกัน“แล้วเราจะอยู่ยังไงต่อไป หลังจากที่เราไม่ได้อยู่ที่นี่แล
ตอนที่10.“คุ คุณ เอ่อ อุ้ย..” จุมพิตาพยายามจะถอยหนีแต่ก็ไม่สามารถจะขยับไปไหนได้เมื่อร่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันทาบลงมา ความร้อนจากร่างแกร่งราวจะแผดเผาร่างสาวให้ไหม้เกรียม“เธอจะต้องคิดถึงฉันคนเดียวจุมพิตา..”เขาบอกเสียงพร่าแล้วปิดปากที่กำลังจะเอ่ยทักท้วงทันที โลกของจุมพิตาหมุนติ้วๆ อีกครั้งความเสียวซ่านก็ก่อให้เกิดอาการหมุนมวนในช่องท้อง ร่างสาวส่ายสะบัดด้วยความกระสัน เรียวขาเสลาแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติเมื่อร่างแกร่งแทรกเข้ามาคลอเคล้าแนบชิดจนรับรู้ถึงบางอย่างที่ดุนดันอยู่กับหน้าท้องเนียนของตน แต่จุมพิตาก็ไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากส่งเสียงครางแผ่วพร่าแทบขาดใจเมื่อปากร้อนของเขาครองครองยอดอกเธออีกครั้งและนิ้วร้ายก็กำลังหยอกเย้าอยู่กับใจกลางร่างฉ่ำชื้น“อ๊ะ..” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วร้อนๆ แตะลงบนกลีบดอกไม้นุ่มสดฉ่ำ แล้วค่อยๆ แทรกซอนไซ้ด้วยจังหวะเนิบช้าก่อนจะรุกล้ำสนิทสนมมากขึ้น จุมพิตาแทบคลั่งด้วยความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ร่างสาวสะบัดพลิ้วอยู่ใต้ร่างหนา ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนต่ำมายังหน้าท้องเนียนนุ่มลิ้นร้อนแตะแต้มลงบนผิวเนื้ออ่อนละมุนนั้นทำให้จุมพิตาคิดว่าร่างของตัวเองคงมอดไ
ตอนที่11.“แล้วเด็กที่มันเอาของมาให้คุณล่ะ ได้ข่าวว่าพี่สาวกับพ่อมันหายตัวไปจากบ้าน ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะหนีไปเฉยๆ หรือเพราะมีคนมาจับตัวมันไป หรือว่าจะเป็นคุณยักษ์”สุมณฑาหน้าตื่นเมื่อนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่เธอไม่อยากจะเสี่ยงปะทะกับเขานัก“ไม่หรอกน่า เราใช้เด็กตัวเล็กๆ ที่ขายของในตลาดลงมือ แล้วอีกอย่างคนอย่างไอ้ยักษ์มันไม่ลงทุนมาจัดการเองหรอก ลูกน้องมันมีแต่ขั้นเทพแค่มันชี้นิ้วทุกอย่างก็เรียบร้อย มันไม่ลดตัวลงมาจับตัวผู้หญิงหาเช้ากินค่ำกับพ่อพิการไปให้เป็นภาระหรอกน่า อีกอย่างสองคนนั้นบอกว่าพี่สาวมันหนีไปกับผู้ชายแล้วพ่อมันก็ช็อกตายไปแล้ว จะว่าไปที่ตรงบ้านหลังนั้นมันก็เข้าท่าดีนะ ผมว่าจะไปรื้อไอ้บ้านโกโรโกโสนั้นทิ้งแล้วทำเป็นร้านกาแฟเล็กๆ หรูๆ บังหน้า” เอกพลวาดฝันถึงโครงการในอนาคต“จะดีเหรอ มันอาจจะเป็นที่ของคนอื่นแล้วเขาเช่าอยู่ก็ได้”“ยายป้าสองคนนั้นบอกว่าที่ตรงนั้นเป็นของไอ้แก่คนนั้นล่ะ เรื่องนี้ต้องยกให้พวกแกสองคนจัดการเราก็แค่รอรับผลประโยชน์ คนโลภมันจะต้องยอมทำทุกอย่างอยู่แล้ว ว่าแต่พ่อคุณจะเอาด้วยไหม หากงานนี้สำเร็จบอกเลยว่าพ่อคุณจะได้สินค้าดีๆ ไร้ตำหนิมากกว่าเดิมโดยไม่ต้องลงทุน
ตอนที่12.“ไปๆ ไปหาคุณยักษ์เขาเลย เขามารับแก อ่า.. หมดธุระของคุงยักษ์แล้วช่ายมั้ยคับ”เฮียตือผลักร่างเล็กๆ ของจ้อยมาให้พยัคฆ์ทันทีเหมือนรังเกียจซึ่งชายหนุ่มก็รับร่างเล็กๆ ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ของจ้อยไว้แล้วส่งต่อให้คนของเขาพาเด็กชายไปที่รถ“ครับ หมดแล้ว ผมกลับก่อนล่ะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉยแล้วหันหลังกลับท่ามกลางความโล่งอกของเฮียตือที่ปาดเหงื่อรัวๆ แล้วหันมาด่าลูกน้องอย่างโมโห“ไอ้พวกหมาขี้เรื้อนเลี้ยงเปลืองข้าวสุก ถ้าหากอีทำมากกว่านี้อั๊วจะไม่ย่อยยับเหรอวะ ทีหลังหัดแหกตาบ้างว่าใครเป็นใคร ไอ้พวกเวร..”เฮียตือทั้งถีบทั้งยันลูกน้องพัลวันอย่างฉุนเฉียวเมื่อตนเกือบซวยเพราะความอวดดีของลูกน้อง...ทางด้านพยัคฆ์ที่กลับเข้ามานั่งในรถคันงามเย็นฉ่ำด้วยแววตาขุ่นเข้มก็กดโทรศัพท์ถึงใครบางคนที่จะทำให้คนชั่วๆ หมดไปจากโลกได้โดยไม่ยาก“ฉันมีเรื่องจะบอกให้นายรู้ว่ะ..”“ว่ามาเลยเพื่อน” เจคอป บาร์ตัน อดีตมาเฟียหนุ่มผู้ไม่ชื่นชอบการกดขี่ข่มเหงเด็ก สตรีและคนชรารวมไปถึงสัตว์ทั้งหลายและผันตัวเองมาเป็นผู้รักษากฎหมายและกฎหมู่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยินดี“ที่โกดังเฮียตื
ตอนที่13.“หึหึ.. ก็เหมือนพี่นั่นล่ะที่หลอกใช้ไอ้เด็กนั่นได้สำเร็จ ป่านนี้มันคงตายไปแล้ว ส่วนพี่สาวมันคงจะถูกได้พวกมาเฟียนั่นพาไปปู้ยี่ปู้ยำขายทอดตลาดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ว่าแล้ว ที่บ้านมันเราก็จัดการให้เป็นของเราสิพี่ ในเมื่อบ้านนี้ไม่มีใครเราก็เสนอตัวว่าเป็นญาติของพวกมันสิ”“ความคิดดีอีกแล้วพอลล่า”“เรามาเซลฟี่กันดีกว่า ต้อนรับสองสาวมหาเศรษฐีกันหน่อยจ้า..”แล้วสองมนุษย์ป้ามหาภัยก็ถ่ายรูปของตัวเองลงโซเชี่ยลกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะต้องเดือดร้อนกับความเห็นแก่ตัวของพวกตนบ้าง..ร่างสูงใหญ่ที่เดินขึ้นเรือนมาทำให้จุมพิตาใจสั่นร้อนผ่าวไปทั้งตัวอย่างช่วยไม่ได้ ผิวแก้มสาวแดงก่ำขึ้นมาทันทีมือไม้สั่นเย็นเฉียบทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ หญิงสาวรีบวางถ้วยข้าวต้มของบิดาลงเพราะเกรงว่าหากถืออยู่อาจจะทำมันหกได้“เอ่อ.. พ่ออิ่มรึยังคะ” เธอถามบิดาเบาๆ ซึ่งท่านก็พยักหน้าช้าๆ พยาบาลพิเศษจึงเข้ามาพาพ่อของเธอออกไป หญิงสาวมองตามไปจนท่านพ้นประตูซึ่งสองพ่อลูกก็ได้แต่ส่งสายตาห่วงใยกันและกัน แล้วทั้งห้องนั่งเล่นจึงมีแค่เขากับเธอ “มานี่สิ...” เขาเรียกขณะเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ จุมพิตากลืน
ตอนที่48. อวสาน“ก็พี่รักจ๋อม รักลูกของเรา และจะรักตลอดไป”“จ๋อมก็รักพี่ยักษ์และลูกของเราค่ะ เราจะรักกันตลอดไป..” หญิงจูบแก้มสามีเบาๆ แล้วโอบกอดเขาไว้“แบบนี้ต้องตกรางวัลหนักๆ เลยนะครับที่รัก”“แน่ะ คนอะไรเห็นแก่รางวัลจริงเชียว นี่บอกรักกันเพราะหวังรางวัลแค่นั้นหรือคะ”หญิงสาวทำทีเง้างอดขณะเคลื่อนกายขึ้นเหนือร่างแกร่งเปล่าเปลือยที่เอนกายลงนอนอย่างรู้งานมองภรรยาคนสวยนัยน์ตากรุ้มกริ่ม“เปล่าเสียหน่อยก็รักเมียหลงเมียจะแย่แล้วครับ” ปากก็พูดไปมือก็ลูบไล้เรือนกายขาวลอออิ่มเอิบอย่างแสนรัก“แบบนี้ต้องทำให้หลงมากๆ ค่ะ จะได้ไม่ไปวอแวกับสาวๆ คนไหน..”ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มลงจูบสามีสุดหล่ออย่างเร่าร้อนซึ่งพยัคฆ์ก็จูบตอบภรรยาที่รักเร่าร้อนไม่แพ้กัน แม้เธอจะอยู่ในช่วงตั้งครรภ์ก็ไม่ได้ทำให้ความเสน่หาของเขาลดลงแม้แต่น้อย นับวันมันยิ่งเพิ่มความรักความเสน่หาให้กับเขาจนไม่อาจจะละเลยที่จะให้ความรักแก่เธอกับลูกได้มือหนาลูบไล้ท้อง
ตอนที่47.บทส่งท้าย หญิงสาวมองดูสองพ่อลูกที่ทุ่มเถียงกันเรื่องเลี้ยงแมวจรจัดที่ถูกทำร้ายมาจนบาดเจ็บสาหัสซึ่ง น้องเจ้าจอม หรือ เด็กหญิงจันท์ยาวี วัยห้าขวบเศษเป็นคนพามันไปส่งโรงพยาบาลด้วยตัวเองโดยมีชาติชายเป็นคนขับรถพามาเด็กหญิงเฝ้าดูอาการเจ้าแมวเหมียวตัวสีขาวสะอาดเพศผู้อย่างใจจดจ่อ และรอฟังอาการของมันโดยไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าจะรู้ว่ามันปลอดภัย เมื่อจุมพิตาซึ่งออกไปธุระกับสามีรู้ข่าวว่าลูกสาวจอมซนพาลูกแมวไปโรงพยาบาลรักษาสัตว์ก็รีบเดินทางมาดูด้วยห่วงลูกสาวทั้ งยังอยากเห็นเจ้าแมวน้อยที่น้องเจ้าจอมดั้นด้นพามันมาส่งด้วยตัวเอง“คุณพ่อบอกเหตุผลมาสิคะว่าทำไมเจ้าจอมเลี้ยงเจ้าเสือขาวไม่ได้”เด็กหญิงวัยห้าขวบผมหยักศกรวบผมครึ่งศีรษะปล่อยลอนผมยาวครึ่งแผ่นหลังคลอเคลียแผ่นหลังเล็กในชุดฟูฟ่องตามแบบที่เด็กหญิงชื่นชอบดูงดงามราวเจ้าหญิง แก้มแดงเปล่งปลั่ง และริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเม้มแน่นดวงตากลมโตที่ถอดแบบผู้เป็นแม่มานั้นจ้องบิดาเขม็งพร้อมทั้งตั้งชื่อให้เจ้าแมวน้อยเสร็จสร
ตอนที่46.“อุ๊ย..”หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อมือใหญ่คว้ามือเล็กของเธอหมับพร้อมทั้งลืมตามองเธออย่างมีความหมาย“แอบคิดอะไรกับพี่รึเปล่าคนสวย”“บ้า เปล่าเสียหน่อยจ๋อมเห็นว่าผ้ามันเลื่อนลงมาจะหยิบมาปิดหน้าอกให้หรอกเดี๋ยวไม่สบาย” แก้ตัวหน้าแดงก่ำหลบตาคมพราวพราย“แน่ใจเหรอจ๊ะ เอ.. จ๋อมบุกรุกที่ของพี่รึเปล่านี่ แบบนี้ต้องลงโทษข้อหาบุกรุก”“จะบ้าเหรอ จ๋อมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่ามาโมเมนะ ไม่เอาแล้วจ๋อมจะไปอาบน้ำพี่ยักษ์ปล่อยมือจ๋อมได้แล้วค่ะ คนอะไรเขาอุตส่าห์หวังดีแท้ๆ มากล่าวหาเขา เชอะ.. ไม่ยุ่งด้วยแล้ว..”หญิงสาวทำทีขึงขังกลบเกลื่อนความหวั่นไหวเมื่อรู้ดีว่าบทลงโทษของเขานั้นร้อนแรงเพียงใด“ก็ได้ครับเจ้าหญิง”พยัคฆ์ปล่อยมือเธอแต่โดยดีหญิงสาวจึงรีบลุกไปเข้าห้องน้ำจึงไม่ได้เห็นแววตาของสามีที่มองตามไปพยัคฆ์ยิ้มกริ่มเมื่อกวางน้อยติดกับร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินตามภรรยาเข้าไปในห้องน้ำ จุมพิตาซึ่งกำลังจะหันมาป
ตอนที่45.งานแต่งงานของจุมพิตากับพยัคฆ์มีขึ้นในสองสัปดาห์ถัดมา งานแต่งของพวกเขานั้นไม่ได้ใหญ่โตหรูหราอย่างที่ใครๆ หลายคนคิด เพราะหญิงสาวเพียงต้องการจัดงานแต่งงานเล็กๆ ที่เชิญเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้นเพราะไม่ชอบความวุ่นวาย และเธอเองก็มีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและแทบไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย เนื่องจากนายจักรนั้นอพยพมาจากที่อื่นแล้วมาตั้งรกรากอยู่แถบชายแดนไทย ลาว ญาติของนายจักรที่จุมพิตาเคยเห็นหน้าค่าตา พอรู้ว่าเขาไม่ได้รับราชการต่างก็พากันเหินห่างออกไปและก็ขาดการติดต่อไปโดยปริยายงานแต่งงานที่ใหญ่โตหรูหราที่เชิญแขกมาเป็นร้อยเป็นพันแต่ไม่มีสักคนที่เธอรู้จักอย่างจริงจังจริงใจมันก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลย เพราะคนเหล่านั้นไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ และเธอเองก็ไม่ได้รู้จักพวกเขาด้วย งานแต่งงานในความคิดของจุมพิตาจึงต้องเป็นงานแต่งที่อบอุ่นเต็มไปด้วยญาติมิตรที่สนิทสนมกัน มีความรักและความจริงใจต่อกันมากกว่างานแต่งใหญ่โตหรูหรา แต่แสนอ้างว้างมีแต่คนใส่หน้ากากมาร่วมงาน ซึ่งพยัคฆ์เองก็เห็นด้วยกับความคิดของคนที่จะมาศรีภรรยาโดยไม่คัดค้านใดๆ
ตอนที่44.คุณนทีปรายตามองว่าที่ลูกเขยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะพยัคฆ์มักแอบขโมยลูกสาวของตนไปพลอดรักอยู่ร่ำไป เผลอเป็นไม่ได้เสือร้ายที่ทำตัวเป็นแมวจะต้องขโมยปลาย่างไปกินเสียทุกที“มันยังไม่ถึงฤกษ์จะแต่ง ก็ควรอยู่ห่างๆ กันไว้บ้างนะ”“โธ่.. คุณพ่อครับ แค่ห่างจ๋อมนาทีเดียวผมก็จะใจขาดแล้วครับให้ผมเจอหน้าจ๋อมสักสามนาทีได้ไหมครับ”“งั้นก็ห่างไปสักสามวันก็แล้วกัน”คุณจริยาพูดขึ้นนางเดินมาพร้อมด้วยคุณย่าคริสตี้และคนงานที่ถือพลั่วและบุ้งกี๋มาด้วย“เอาล่ะไปทำงานของตัวเองเสียทีอย่ามาวุ่นวายกับน้องเขา มันจะเสียฤกษ์เสียยาม ความจริงแล้วถ้ายึดแบบประเพณีโบราณของไทยเจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่ต้องห้ามเจอหน้ากันเป็นเดือนๆ เลยนะ”คุณย่าคริสตี้ซึ่งร่างกายยังคงแข็งแรงเดินเหินราวกับคนวัยห้าสิบต้นๆ ทั้งที่ปีนี้ท่านจะย่างเข้าสู่ปีที่เจ็บสิบเก้าแล้วทำสีหน้าจริงจังใส่หลานชายหัวแก้วหัวแหวน ยิ่งรู้ว่าก่อนหน้าที่จะพิสูจน์ได้ว่าจุมพิตาเป็นลูกสาวของคุณนทีกับคุณจริยา พยัคฆ์ได้ทำอะไรกับจุ
ตอนที่43.“โอ้ว จ๋อมจ๋า จ๋อม อา.. อ๊า..”พยัคฆ์ครางกระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่ความเสียวซ่านจะบีบรัดจนเขาและเธอไม่อาจจะทานทนกับความร้อนระอุแห่งกระแสสวาทได้ ชายหนุ่มโถมกายเข้าหาร่างงามครั้งสุดท้ายปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความสุขสมเข้าสู่กายบางที่แทบจะทรุดลงกับพื้นทันทีที่พุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งเพลงสวาทร้อนแรงพยัคฆ์มองร่างงามที่ซวนซบอยู่กับพื้นกระเบื้องลายสวยอย่างพอใจ หากเขาพยายามปั๊มลูกทุกๆ วันมีหรือที่เธอจะไม่ท้องแล้วทีนี้พอแต่งปุ๊บเขาก็จะได้เป็นว่าที่คุณพ่อปั๊บสมปรารถนา ใครจะว่าเขาโกหกเรื่องเธอท้องไม่ได้เพราะจุมพิตาจะท้องจริงๆ“ทีนี้เรามาอาบน้ำด้วยกันดีกว่านะครับที่รัก”ปากบอกว่าจะอาบน้ำแต่เขาไม่ยอมถอดถอนตัวตนใหญ่โตออกจากร่างสาว พยัคฆ์พลิกร่างงามให้หันกลับมาแล้วจับเรียวเขาเสลาให้โอบรัดรอบเอวสอบก่อนจะพาเธอไปที่ฝักบัวใหญ่หรูหราแล้วเปิดน้ำพร่างพรมลงมาและเริ่มเกมรักเราร้อนใต้ฝักบัวอีกครั้งโดยที่จุมพิตาไม่มีโอกาสได้คัดค้านความต้องการของเขาได้เลย...
ตอนที่42.ร่างระหงเดินไปหยิบหนังสือเล่มโปรดที่อ่านค้างไว้แล้วเดินไปที่เก้าอี้โยกริมหน้าต่างบานยาวจรดพื้นที่เธอมักจะมานั่งตรงนี้เพราะลมพัดเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ และยังมองเห็นสวนสวยเขียวขจีสลับกับดอกไม้ที่ออกดอกแข่งขันประชันกันด้วย ที่สำคัญได้เห็นคนตัวโตที่ปลูกดอกไม้ ต้นไม้ให้มารดาของตนด้วย ซึ่งเธอแอบมองพยัคฆ์อยู่ทุกวันนับตั้งแต่บิดามารดายื่นข้อเสนอในการสมัครเป็นลูกเขยของพวกท่าน ด้วยการให้พยัคฆ์ทำงานทุกอย่างตามแต่พวกท่านต้องการเป็นเวลาหนึ่งเดือน ก่อนจะถึงวันแต่งงาน เพื่อทดสอบความอดทนและความจริงใจของพยัคฆ์ แต่ผ่านไปสองสัปดาห์กว่าแล้วพยัคฆ์ก็ยังคงทำตามความต้องการของบิดามารดาของเธออย่างไม่อิดออดหรือขัดข้อง...จุมพิตานอนอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์แต่แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีลมร้อนๆ เป่ารดอยู่ข้างแก้มหญิงสาวสะดุ้งเมื่อหันมาก็พบกับปลายจมูกโด่งของคนที่เธอเพิ่งเห็นเขาอยู่บนหลังคาโรงรถเมื่อครู่“อุ้ย..”“คิดถึงจัง” ชายหนุ่มไม่อินังขังขอบกับแววตาเขียวๆ ของสาวเจ้า“ขึ้นมาได
ตอนที่41.จุมพิตาอ่อนอกอ่อนใจกับพ่อคนเอาแต่ใจ พยัคฆ์ปรนเปรอเธอด้วยเพลิงเสน่หาอันร้อนแรงทว่าอ่อนโยนในทีจนเธอหลงเพริดไปกับเขาง่ายดายและแสนจะยินดี เสียงครางกระเส่าของหนุ่มสาวดังกระหึ่มไปทั้งห้องอย่างไม่มีใครยอมใครและจับจูงกันพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งลำนำเสน่หาเร่าร้อนอีกครั้ง...“พี่ยักษ์รักจ๋อมนะครับคนดี..”เขากระซิบบอกเมื่อเพลงสวาทครั้งที่สามจบลง น้ำเสียงของเขาหนักแน่นไม่มีการหอบกระเส่าเหมือนกับเธอ จุมพิตามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง คิดว่าตัวเองคงเหนื่อยล้าจากบทรักเร่าร้อนของเขาจนหูฝาดไป“จ๋อมหูไม่ฝาดหรอกครับและที่พามาที่นี่เพื่อจะบอกว่า แต่งงานกับพี่ยักษ์นะ..”พูดเหมือนนั่งอยู่ในใจเธอแล้วเอ่ยขอแต่งงานดื้อๆ ทั้งยังสวมแหวนเพชรเม็ดงามลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอหน้าตาเฉย จุมพิตามองนิ้วนางข้างซ้ายของตนที่ประดับด้วยแหวนเพชรน้ำงามด้วยความมึนงง และตื้นตันอยู่ลึกๆ เพราะไม่คิดว่าจะเจอการจู่โจมของเขาแบบนี้ ร่างบางที่ถูกรั้งให้ลุกขึ้นนั่งนิ่งงันมองมือตัวเองเหมือนอยู่ในห้วงหลงละเมอจนชายหนุ่
ตอนที่40.ขณะที่เขาเล่าให้ฟังจุมพิตาก็ได้มองไปรอบกายและหันมามองเขาอย่างชื่นชม ไม่น่าเชื่อว่าพยัคฆ์จะมีมุมที่น่ารักและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม“พี่ให้พวกเขาปลูกสมุนไพรและพรรณไม้หายากไว้ด้านโน้น แล้วจ้างพวกเขาให้ดูแลที่นี่ไปด้วยเพื่อให้พวกเขามีรายได้และรักที่นี่มากพอที่จะช่วยกันดูแลรักษา เห็นตรงโน้นมั้ยที่เห็นหลังคาบ้านอยู่สี่ห้าหลัง ตรงนั้นเป็นบ้านพักของพวกเขา ถัดออกไปจะเป็นสวนผักและสวนสตรอว์เบอร์รี่ พวกเขาจะเก็บไปขายเป็นรายได้ใช้จ่ายในครัวเรือน ปกติจะมีคนงานอยู่สิบคนแต่วันนี้วันหยุด และพี่อยากจะใช้เวลากับเมียเพียงลำพังที่นี่จึงมีแค่เราสองคน”หญิงสาวค้อนเขาหน้าแดง แล้วนึกค่อนขอดเขาในใจอย่างหมั่นไส้ เพิ่งนึกชื่นชมไปหยกๆ แต่พ่อคุณก็ไม่ทิ้งลายความเจ้าเล่ห์ และกว่ารู้ว่าเสียทีคนที่อยากอยู่กับเมียเขาก็รวบร่างเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแล้วเรียบร้อย“ปล่อยนะคะ คนบ้าเจ้าเล่ห์ที่สุด จ๋อมไม่น่าหลงฟังคนขี้โม้โอ้อวดเลย”“ไม่ปล่อยหรอก รู้มั้ยว่าอยากกอดจ๋อมมาตั้งนานแล้ว เป็นเดือนๆ เลยนะที่เราไม่ไ