“ยักษ์น่ะ ซูซี่อุตส่าห์มาหานะคะ มาตั้งไกลแทนที่จะถามบ้างว่าซูซี่เหนื่อยไหม พักที่ไหน”
“ทำไมผมต้องถามด้วยล่ะ” เจอคำถามนี้เข้าไปสุมณฑายิ่งเคืองหนัก คิดไปถึงสาวหน้าจืดอีกคนขึ้นมาอย่างพาลๆ
“คงเป็นเพราะนังคนหน้าจืดนั่นสินะที่ทำให้คุณมีท่าทีห่างเหินกับซูซี่แบบนี้ คุณไม่มีทางสนใจแม่นั่นจริงจังหรอกใช่ไหมคะ”
“ผมเคยบอกคุณไปแล้วนะเกี่ยวกับสถานะของเรา หากคุณไม่พูดธุระของคุณแต่เลือกที่จะมางี่เง่ากับผมเราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกัน ผมไม่ใช่สามีหรือคนรักของคุณ ที่คุณจะมาหึงหวงทำตัวไร้สติเหมือนมนุษย์ป้า หมดเวลาของคุณแล้ว เชิญกลับไปได้ วิลล์ส่งแขก..”
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก วิลล์ซึ่งยืนรอรับใช้เจ้านายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อย่างสะใจที่เห็นแม่คนหยิ่งผยองคอยดูถูกเขาเสมอยามเห็นหน้ากันเต้นเร่าๆ เหมือนเจ้าเข้า
“เชิญครับคุณซูซี่”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ขี้ข้าก็อยู่ส่วนขี้ข้าไป๊” หญิงสาวตวาดแหวไม่รักษาภาพพจน์ใดๆ
“ก็ยังดีกว่าหมาตัวเมียที่วิ่งไล่เสือนะครับ”
“กรี๊ดดด ไอ้บ้าแกว่าฉันเป็นหมาตัวเมียเหรอ” สุมณฑากระทืบเท้าเร่าๆ ชี้หน้าวิลล์อย่างเดือดดาล
“ผมจะกล้าไปว่าอะไรคุณละครับผมก็แค่ขี้ข้า”
วิลล์ยิ้มอ่อนๆ แล้วผายมือไปยังประตู หญิงสาวหน้าแดงก่ำเจ็บแค้นอย่างที่สุด แต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่าการเดินออกไป
วิลล์มองหญิงสาวที่กระแทกเท้าเดินจากไปแล้วส่ายหน้าดีใจที่เจ้านายของเขาไม่หลงใหลไปกับเสน่ห์ของสุมณฑา ถึงเจ้าหล่อนจะสวยมากชนิดหาตัวจับยากและรวยมาก แต่เขาไม่เห็นคุณสมบัติดีๆ จากสุมณฑาเลยแม้แต่น้อย และวิลล์รู้ดีว่าเจ้าหล่อนมาทำไม
เมื่อเห็นว่าร่างระหงของสุมณฑาขับรถออกไปจากบริเวณรีสอร์ตแล้ว วิลล์ก็สั่งการบางอย่างกับลูกน้องของตนอีกทีก่อนจะเดินเข้าไปหาพยัคฆ์ในห้องทำงาน
“ผมให้คนตามดูเธอแล้วครับ”
“แล้วได้ข่าวมายังไงบ้าง”
“เป็นไปตามที่เราคาดครับ” พยัคฆ์หันมามองหน้าคนสนิทใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย
“เรื่องนี้เคลื่อนไหวให้เงียบที่สุด ส่วนเรื่องคู่ขายายซูซี่นั่นนายอยากจะจัดการเองหรือจะให้ฉันช่วย”
“ผมจัดการเองได้ครับ ไม่ต้องห่วง ได้ข่าวว่าน้องสาวมันสวยพอดู หึหึ”
วิลล์หัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึง เสี่ยเอก เจ้าของร้านเพชรผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นคาสโนวาคนหนึ่ง ที่สำคัญเสี่ยเอก หรือ เอกพล คือคนที่ทำให้คนรักของเขาเสียชีวิต เพราะมันพยายามจะขืนใจคนรักของเขาแต่เธอขัดขืนมันจึงทำร้ายเธอจนเสียชีวิต กฎหมายทำอะไรมันไม่ได้เพราะหลักฐานไม่แน่นหนาและพ่อของเอกพลก็เป็นคนมีอิทธิพลคดีความจึงเงียบไป ซึ่งตอนนั้นพยัคฆ์อยู่ที่อิตาลีและยุ่งอยู่กับการจัดการงานซึ่งกำลังมีปัญหา วิลล์จึงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้านายของตนและเขาก็คิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวที่จะต้องสะสางเอง ซึ่งความแค้นเมื่อห้าปีก่อนมันยังฝังใจเขาอยู่และรอวันที่จะทวงคืน
“ตอนนี้สองมนุษย์ป้านั่นคงจะเอาของไปปล่อยให้ไอ้เสี่ยเอกสินะ” พยัคฆ์มองเอกสารในมือแล้วยิ้มร้ายกาจ
“ยายซูซี่เลยมาดูลาดเลาว่าเรามีท่าทียังไง”
“นายเดาถูกแล้ว ยายนั่นก็นางนกต่อดีๆ นี่เอง อีกอย่างตอนนี้ครอบครัวเธอกำลังจะหมดตัวจึงต้องพึ่งพาไอ้เสี่ยเอก แต่มันคงลืมไปว่ามันกำลังเล่นอยู่กับใคร ตอนนี้กับเมื่อห้าปีก่อนมันเปลี่ยนไปแล้ว นายไปเตรียมตัวเถอะงานนี้ถอนรากถอนโคน” พยัคฆ์กล่าวเสียงเรียบทว่าหนักแน่น
เมื่อคนสนิทออกไปแล้วชายหนุ่มก็เดินกลับไปที่ห้องของตนเองแล้วต้องหัวเสียอย่างหนัก เมื่อแม่ลูกไก่ในกำมือไม่อยู่ในห้อง ซ้ำพอเขาไปหาเธออีกห้องที่อยู่ติดกันแม่คุณก็ล็อกเสียอย่างนั้น
“หึหึ.. คิดว่าประตูแค่นี้จะขวางฉันได้เหรอจุมพิตา”
ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องของตัวเองอีกครั้งร่างสูงเดินไปที่ภาพวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่รูปเสือลายพาดกลอน ที่ยืนอยู่บนหน้าผาดูงามสง่า เขาแตะมือลงบนปุ่มเล็กๆ สีทองซึ่งกลมกลืนไปกับกรอบรูปลวดลายสลักงดงามจนเกิดเสียงคลิกเบาๆ ผนังที่อยู่หลังภาพวาดก็เปิดออกเผยให้เห็นประตูบานหนึ่งอยู่ตรงนั้น พยัคฆ์เดินผ่านเข้าไปแล้วหยุดยืนกอดอกมองคนที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวที่กำลังยืนบ่นคนเดียวกับเสื้อผ้ามากมายในตู้
“ไม่รู้จะซื้อมาทำไมเยอะแยะ อย่างกับว่าเราจะได้ออกไปเฉิดฉายที่ไหนอย่างนั้นล่ะ ดูท่าแล้ววันๆ ก็คงจะได้อยู่แต่ในห้องคอยสนองความต้องการอีตาบ้านั่น แล้วนี่ซื้อมาทำไมเครื่องประดับสวยเวอร์วังอลังการขนาดนี้ใครจะกล้าใส่ ลิเกที่สุด นี่ก็อีก ชุดอะไรไม่รู้ใส่เข้าไปได้ยังไง เหมือนแก้ผ้าอย่างไรอย่างนั้น ดูสิชุดนอนบางขนาดนี้จะใส่ทำไม ใส่แล้วคงไม่ได้นอน นี่รึเปล่านะที่เขาพูดกันว่าชุดนอนใส่แล้วไม่ได้นอน..”
พยัคฆ์อยากจะหัวเราะคำพูดเธอนัก ตอนแรกเขาคิดว่าจุมพิตาจะต้องเป็นสาวมากเล่ห์เจ้าแผนการแน่ๆ แต่พอได้สัมผัสกับตัวตนที่แท้จริงของเธอแม้จะเพียงแค่ระยะเวลาไม่ถึง 48 ชั่วโมงเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอเป็นคนอย่างไร...
ภายนอกดูเหมือนจุมพิตาจะดูเหมือนเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวนั่นก็เพราะอาชีพพนักงานขายของส่งของในร้านจำหน่ายเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดของตลาดชายแดนไทยลาวแห่งนั้น และอาชีพเสริมหลังเลิกงานกับวันหยุดคือการเป็นแม่ค้าขายกาวมหัศจรรย์แสนวิเศษที่ติดหนึบกับทุกสิ่ง สรรพคุณเลิศล้ำตามที่เธอโฆษณาให้ลูกค้าและนักท่องเที่ยวฟังด้วยความชำนาญ แต่เมื่อได้สัมผัสตัวตนที่แท้จริงของจุมพิตาแล้ว เขาก็นึกขันและคิดว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆ ที่หลงมาตอแยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเช่นเธอ
จุมพิตาใสซื่อและอ่อนเดียงสามากอย่างไม่น่าเชื่อ ที่สำคัญเขารู้ได้ทันทีเลยว่าเขาคือคนที่ได้จูบแรกของเธอมาและมันทำให้เขาอยากได้มากกว่านั้น ซึ่งมันทำให้ต้องทำทุกอย่างเพื่อจะได้ครอบครองคนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่กับข้าวของมากมายตรงหน้า นั่นคืออีกสิ่งหนึ่งที่จุมพิตาแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมาซึ่งล้วนแต่ดีอกดีใจวิ่งรี่เข้าหาของกำนัลพวกนี้ กระเหี้ยนกระหืออยากจะได้ข้าวของมีราคาแพงๆ แต่งตัวสวยๆ เพื่อเอาใจเขา แต่กับจุมพิตาเจ้าหล่อนเอาแต่จะหนีและคอยแต่จะขัดคำสั่งเขาทุกครั้งที่จะทำได้แถมบางทีก็เถียงคำไม่ตกฟาก สรุปแล้วจุมพิตาคือต้นฉบับของคำว่า จอมพยศตาใส ดีๆ นี่เอง
ตอนที่9.“ป่านนี้คงนัวเนียอยู่กับยายคนสวยนั่นสิท่า ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่มายุ่งกับเรา อิอิ.. ขอให้มีความสุขมากๆ นะเจ้าคะคุณผู้ชาย คืนนี้เราก็ใส่ชุดนอนแบบไม่ได้นอนได้น่ะสิ ฮ่าๆ”ว่าแล้วสาวเจ้าก็หยิบชุดนอนบางพลิ้วสีชมพูหวานๆ มาสวมโดยที่ไม่สวมชุดชั้นในและมันทำให้คนที่ยืนแอบมองอยู่เงียบๆ ตื่นตัวขึ้นมาทันที...ร่างเล็กทว่าอวบอิ่มเต็มตึงไปเสียทุกสัดส่วนเดินฮัมเพลงเบาๆ ไปที่เตียงกว้างอย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาเธอต้องทนเก็บกักความเป็นตัวของตัวเองไว้ และยังหวาดกลัวไปเสียทุกอย่างรอบกายที่ไม่คุ้นเคย ต้องเกร็งเครียดเขม็งไปทั้งกายทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าพยัคฆ์ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและเสน่ห์ล้นเหลือ จนเธอไม่เป็นตัวของตัวเอง นี่เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขทีสุดในระยะเวลาเกือบ 48 ชั่วโมงที่ผ่านมา ซึ่งมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงจนแทบตั้งรับไม่ทันแล้วยังมีตำแหน่งใหม่ที่ไม่น่าชื่นชมเลยสักนิดผู้หญิงของพยัคฆ์ คิงส์.. ที่ไม่รู้ว่าเขาจะเขี่ยเธอทิ้งตอนไหน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้ายิ้มละไมของเธอก็เศร้าหมองลงใครอยากจะเป็นนางบำเรอของผู้ชายที่ไร้หัวใจกัน“แล้วเราจะอยู่ยังไงต่อไป หลังจากที่เราไม่ได้อยู่ที่นี่แล
ตอนที่10.“คุ คุณ เอ่อ อุ้ย..” จุมพิตาพยายามจะถอยหนีแต่ก็ไม่สามารถจะขยับไปไหนได้เมื่อร่างเปลือยเปล่าเช่นเดียวกันทาบลงมา ความร้อนจากร่างแกร่งราวจะแผดเผาร่างสาวให้ไหม้เกรียม“เธอจะต้องคิดถึงฉันคนเดียวจุมพิตา..”เขาบอกเสียงพร่าแล้วปิดปากที่กำลังจะเอ่ยทักท้วงทันที โลกของจุมพิตาหมุนติ้วๆ อีกครั้งความเสียวซ่านก็ก่อให้เกิดอาการหมุนมวนในช่องท้อง ร่างสาวส่ายสะบัดด้วยความกระสัน เรียวขาเสลาแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติเมื่อร่างแกร่งแทรกเข้ามาคลอเคล้าแนบชิดจนรับรู้ถึงบางอย่างที่ดุนดันอยู่กับหน้าท้องเนียนของตน แต่จุมพิตาก็ไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากส่งเสียงครางแผ่วพร่าแทบขาดใจเมื่อปากร้อนของเขาครองครองยอดอกเธออีกครั้งและนิ้วร้ายก็กำลังหยอกเย้าอยู่กับใจกลางร่างฉ่ำชื้น“อ๊ะ..” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วร้อนๆ แตะลงบนกลีบดอกไม้นุ่มสดฉ่ำ แล้วค่อยๆ แทรกซอนไซ้ด้วยจังหวะเนิบช้าก่อนจะรุกล้ำสนิทสนมมากขึ้น จุมพิตาแทบคลั่งด้วยความเสียวซ่านที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ร่างสาวสะบัดพลิ้วอยู่ใต้ร่างหนา ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนต่ำมายังหน้าท้องเนียนนุ่มลิ้นร้อนแตะแต้มลงบนผิวเนื้ออ่อนละมุนนั้นทำให้จุมพิตาคิดว่าร่างของตัวเองคงมอดไ
ตอนที่11.“แล้วเด็กที่มันเอาของมาให้คุณล่ะ ได้ข่าวว่าพี่สาวกับพ่อมันหายตัวไปจากบ้าน ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะหนีไปเฉยๆ หรือเพราะมีคนมาจับตัวมันไป หรือว่าจะเป็นคุณยักษ์”สุมณฑาหน้าตื่นเมื่อนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่เธอไม่อยากจะเสี่ยงปะทะกับเขานัก“ไม่หรอกน่า เราใช้เด็กตัวเล็กๆ ที่ขายของในตลาดลงมือ แล้วอีกอย่างคนอย่างไอ้ยักษ์มันไม่ลงทุนมาจัดการเองหรอก ลูกน้องมันมีแต่ขั้นเทพแค่มันชี้นิ้วทุกอย่างก็เรียบร้อย มันไม่ลดตัวลงมาจับตัวผู้หญิงหาเช้ากินค่ำกับพ่อพิการไปให้เป็นภาระหรอกน่า อีกอย่างสองคนนั้นบอกว่าพี่สาวมันหนีไปกับผู้ชายแล้วพ่อมันก็ช็อกตายไปแล้ว จะว่าไปที่ตรงบ้านหลังนั้นมันก็เข้าท่าดีนะ ผมว่าจะไปรื้อไอ้บ้านโกโรโกโสนั้นทิ้งแล้วทำเป็นร้านกาแฟเล็กๆ หรูๆ บังหน้า” เอกพลวาดฝันถึงโครงการในอนาคต“จะดีเหรอ มันอาจจะเป็นที่ของคนอื่นแล้วเขาเช่าอยู่ก็ได้”“ยายป้าสองคนนั้นบอกว่าที่ตรงนั้นเป็นของไอ้แก่คนนั้นล่ะ เรื่องนี้ต้องยกให้พวกแกสองคนจัดการเราก็แค่รอรับผลประโยชน์ คนโลภมันจะต้องยอมทำทุกอย่างอยู่แล้ว ว่าแต่พ่อคุณจะเอาด้วยไหม หากงานนี้สำเร็จบอกเลยว่าพ่อคุณจะได้สินค้าดีๆ ไร้ตำหนิมากกว่าเดิมโดยไม่ต้องลงทุน
ตอนที่12.“ไปๆ ไปหาคุณยักษ์เขาเลย เขามารับแก อ่า.. หมดธุระของคุงยักษ์แล้วช่ายมั้ยคับ”เฮียตือผลักร่างเล็กๆ ของจ้อยมาให้พยัคฆ์ทันทีเหมือนรังเกียจซึ่งชายหนุ่มก็รับร่างเล็กๆ ที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ของจ้อยไว้แล้วส่งต่อให้คนของเขาพาเด็กชายไปที่รถ“ครับ หมดแล้ว ผมกลับก่อนล่ะ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..”ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉยแล้วหันหลังกลับท่ามกลางความโล่งอกของเฮียตือที่ปาดเหงื่อรัวๆ แล้วหันมาด่าลูกน้องอย่างโมโห“ไอ้พวกหมาขี้เรื้อนเลี้ยงเปลืองข้าวสุก ถ้าหากอีทำมากกว่านี้อั๊วจะไม่ย่อยยับเหรอวะ ทีหลังหัดแหกตาบ้างว่าใครเป็นใคร ไอ้พวกเวร..”เฮียตือทั้งถีบทั้งยันลูกน้องพัลวันอย่างฉุนเฉียวเมื่อตนเกือบซวยเพราะความอวดดีของลูกน้อง...ทางด้านพยัคฆ์ที่กลับเข้ามานั่งในรถคันงามเย็นฉ่ำด้วยแววตาขุ่นเข้มก็กดโทรศัพท์ถึงใครบางคนที่จะทำให้คนชั่วๆ หมดไปจากโลกได้โดยไม่ยาก“ฉันมีเรื่องจะบอกให้นายรู้ว่ะ..”“ว่ามาเลยเพื่อน” เจคอป บาร์ตัน อดีตมาเฟียหนุ่มผู้ไม่ชื่นชอบการกดขี่ข่มเหงเด็ก สตรีและคนชรารวมไปถึงสัตว์ทั้งหลายและผันตัวเองมาเป็นผู้รักษากฎหมายและกฎหมู่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยินดี“ที่โกดังเฮียตื
ตอนที่13.“หึหึ.. ก็เหมือนพี่นั่นล่ะที่หลอกใช้ไอ้เด็กนั่นได้สำเร็จ ป่านนี้มันคงตายไปแล้ว ส่วนพี่สาวมันคงจะถูกได้พวกมาเฟียนั่นพาไปปู้ยี่ปู้ยำขายทอดตลาดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ว่าแล้ว ที่บ้านมันเราก็จัดการให้เป็นของเราสิพี่ ในเมื่อบ้านนี้ไม่มีใครเราก็เสนอตัวว่าเป็นญาติของพวกมันสิ”“ความคิดดีอีกแล้วพอลล่า”“เรามาเซลฟี่กันดีกว่า ต้อนรับสองสาวมหาเศรษฐีกันหน่อยจ้า..”แล้วสองมนุษย์ป้ามหาภัยก็ถ่ายรูปของตัวเองลงโซเชี่ยลกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ได้สนใจเลยว่าใครจะต้องเดือดร้อนกับความเห็นแก่ตัวของพวกตนบ้าง..ร่างสูงใหญ่ที่เดินขึ้นเรือนมาทำให้จุมพิตาใจสั่นร้อนผ่าวไปทั้งตัวอย่างช่วยไม่ได้ ผิวแก้มสาวแดงก่ำขึ้นมาทันทีมือไม้สั่นเย็นเฉียบทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ หญิงสาวรีบวางถ้วยข้าวต้มของบิดาลงเพราะเกรงว่าหากถืออยู่อาจจะทำมันหกได้“เอ่อ.. พ่ออิ่มรึยังคะ” เธอถามบิดาเบาๆ ซึ่งท่านก็พยักหน้าช้าๆ พยาบาลพิเศษจึงเข้ามาพาพ่อของเธอออกไป หญิงสาวมองตามไปจนท่านพ้นประตูซึ่งสองพ่อลูกก็ได้แต่ส่งสายตาห่วงใยกันและกัน แล้วทั้งห้องนั่งเล่นจึงมีแค่เขากับเธอ “มานี่สิ...” เขาเรียกขณะเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ จุมพิตากลืน
ตอนที่14.“แล้วยังไงต่อ”“ก็แค่นี้ค่ะ จ๋อมไม่รู้นี่คะว่าจะต้องบอกคุณยังไง”“ทำไมถึงได้ไปเป็นพนักงานส่งของร้านเครื่องประดับแล้วก็มาขายกาวหลอกลวงผู้บริโภค”“เปล่านะคะ จ๋อมไม่ได้หลอกลวง ก็เขาบอกมาแบบนั้น กาวนั่นก็ใช้ดียู่นะคะ เพียงแต่บางหลอดมันอาจจะไม่ค่อยดี..”หญิงสาวบอกเขาเสียงอ่อยๆ ก็จริงนี่นาเธอไม่ได้โกหกเสียหน่อย กาวมหัศจรรย์ในหนึ่งกล่องมีสิบสองหลอด ก็ต้องมีบ้างละสักหลอดที่มันไม่ค่อยได้คุณภาพเพราะคนผลิตตั้งใจจะทำแบบนั้น แต่ตัวอย่างที่เธอเอามาโฆษณามันเหนียวติดหนึบเพราะมันเป็นสินค้าทดลองเอาไว้โชว์ลูกค้า“ส่วนเรื่องที่ต้องเป็นเด็กส่งของก็เพราะพนักงานเขาเต็มแล้ว มีตำแหน่งว่างคือส่งของจ๋อมก็เลยทำไปก่อน อีกอย่างก็ไปส่งไม่ไกลและมีเพื่อนไปด้วยและยังเลิกงานเร็วมีเวลามาขายของต่อหลังเลิกงาน”“แล้วเดือนๆ หนึ่งพอใช้ไหม”“ก็ไม่พอเท่าไหร่ค่ะ บางเดือนก็ต้องหยิบยืมป้าวัชกับป้าภรณ์บ้าง จำได้ว่ายืมมาสองครั้งเพื่อพาพ่อไปหาหมอและก็ใช้คืนหมดแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกตามความจริง“แล้วน้องชายเธอที่ว่าไม่แข็งแรงน่ะป่วยเป็นอะไร”“สำคัญด้วยหรือคะ”หญิงสาวเอียงคอมองเขาไม่อยากเชื่อว่าเขาอยากจะรู้เรื่องราวของเธอมากขนาด
ตอนที่15.“อุ้ย.. เดี๋ยวก่อน ไม่..”เขาไม่สนใจคำปฏิเสธของเธอ ตวัดร่างเล็กขึ้นสู่วงแขนแล้วก้าวลงน้ำไปช้าๆ ในขณะที่จุมพิตากอดคอเขาไว้แน่นหลับตาปี๋ด้วยความกลัว จนร่างของเธอลงน้ำไปครึ่งตัวนั่นแล้ว จึงลืมตามองเขาตื่นๆ แต่ยังเกาะรอบคอเขาไว้แน่น“ลองยืนดูสิ ตรงนี้ไม่ลึกหรอก”แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆ ปล่อยเรียวขาเสลาลงช้าๆ จุมพิตากล้าๆ กลัวๆ ที่จะยืนแต่เมื่อเท้าแตะพื้นแล้วก็ถอนหายใจออกมาดังๆ จนพยัคฆ์อดหัวเราะไม่ได้“มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”“ก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่จ๋อมไม่เคยลงสระว่ายน้ำแบบนี้”ความเย็นของน้ำในสระคงทำให้เธอพอคลายความกังวลไปได้บ้างสังเกตได้จากแววตาตื่นเต้นกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ประดับอยู่บนใบหน้านวลใส“รู้สึกไงบ้าง”“น้ำเย็นดีค่ะ แล้วจ๋อมจะทำยังไงต่อคะ”เธอตอบแล้วก้มหน้าเอียงอายเคลื่อนกายลงไปลึกกว่าเดิมเล็กน้อยเพื่อซ่อนร่างงามของตนจากสายตาของเขา แม้จะรู้ทันแต่พยัคฆ์ก็ไม่อยากทำให้ลูกไก่ตกใจตื่นหรอก เขามีวิธีที่ดีกว่านั้น“ยื่นมือมาสิ เดี๋ยวจะสอนการลอยตัวในน้ำก่อน..” แล้วเขาก็เริ่มขั้นตอนการสอนว่ายน้ำแบบเบสิกๆ ให้กับเธอก่อนซึ่งจุมพิตาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเสียงหวีดร้องด้วย
ตอนที่16.เขาถอดชุดว่ายน้ำของเธอออกตอนไหนกันหนอ.. หญิงสาวคิดอย่างเลือนๆ แล้วสะดุ้งน้อยๆ เมื่อแผ่นหลังแตะกับที่นอนนุ่มค่อนข้างเย็นเฉียบ อารมณ์หวามไหวเมื่อครู่หายไปเพราะความตระหนกเล็กน้อยแต่ก็เพียงไม่นานเมื่อริมฝีปากหยักบดเคล้าลงมาและมือร้อนผ่าวของเขาก็สร้างความเสียวรัญจวนให้ก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอก็โอนอ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดายยอดอกสีหวานที่แทบมอดไหม้ด้วยปากและลิ้นของเขา หญิงสาวถอดถอนลมหายใจกระเส่าเมื่อริมฝีปากร้อนระอุราวเปลวไฟผละจากยอดทรวงแต่กำลังเลียไล้ขบเม้มผิวเนื้อเนียนละเอียดต่ำลงไปยังหน้าท้องที่เกร็งสะท้านด้วยความเสียวกระสันและลากต่ำลงไปยังจุดอ่อนไหวที่สุดในร่างกายสาว“อา อื้ม ยะ อย่า..”หญิงสาวร้องออกมาด้วยความซ่านใจแต่ไม่สามารถหยุดยั้งปากและลิ้นร้อนร้ายกาจนั้นได้เลยแม้แต่น้อย นิ้วเรียวจิกทึ้งผ้าปูที่นอนนุ่มสีเข้มด้วยความเสียวซ่านสุดใจเมื่อลิ้นร้ายกาจแทรกซอนฉกชิมกลีบดอกไม้งามดื่มกินน้ำหวานอย่างหิวกระหายเอร็ดอร่อยราวเจออาหารรสเลิศ จุมพิตาหลับตาแน่นครางกระเส่าใจสั่นสะท้านเต้นเร้าระรัว“หวานที่สุดจ๋อม สวยที่สุด ไม่ไหวแล้วจ๋อมจ๋า”พยัคฆ์เองก็ครางสะท้านเมื่อรสชาติกลีบดอกไม้สาวหวานหอมจ
ตอนที่48. อวสาน“ก็พี่รักจ๋อม รักลูกของเรา และจะรักตลอดไป”“จ๋อมก็รักพี่ยักษ์และลูกของเราค่ะ เราจะรักกันตลอดไป..” หญิงจูบแก้มสามีเบาๆ แล้วโอบกอดเขาไว้“แบบนี้ต้องตกรางวัลหนักๆ เลยนะครับที่รัก”“แน่ะ คนอะไรเห็นแก่รางวัลจริงเชียว นี่บอกรักกันเพราะหวังรางวัลแค่นั้นหรือคะ”หญิงสาวทำทีเง้างอดขณะเคลื่อนกายขึ้นเหนือร่างแกร่งเปล่าเปลือยที่เอนกายลงนอนอย่างรู้งานมองภรรยาคนสวยนัยน์ตากรุ้มกริ่ม“เปล่าเสียหน่อยก็รักเมียหลงเมียจะแย่แล้วครับ” ปากก็พูดไปมือก็ลูบไล้เรือนกายขาวลอออิ่มเอิบอย่างแสนรัก“แบบนี้ต้องทำให้หลงมากๆ ค่ะ จะได้ไม่ไปวอแวกับสาวๆ คนไหน..”ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มลงจูบสามีสุดหล่ออย่างเร่าร้อนซึ่งพยัคฆ์ก็จูบตอบภรรยาที่รักเร่าร้อนไม่แพ้กัน แม้เธอจะอยู่ในช่วงตั้งครรภ์ก็ไม่ได้ทำให้ความเสน่หาของเขาลดลงแม้แต่น้อย นับวันมันยิ่งเพิ่มความรักความเสน่หาให้กับเขาจนไม่อาจจะละเลยที่จะให้ความรักแก่เธอกับลูกได้มือหนาลูบไล้ท้อง
ตอนที่47.บทส่งท้าย หญิงสาวมองดูสองพ่อลูกที่ทุ่มเถียงกันเรื่องเลี้ยงแมวจรจัดที่ถูกทำร้ายมาจนบาดเจ็บสาหัสซึ่ง น้องเจ้าจอม หรือ เด็กหญิงจันท์ยาวี วัยห้าขวบเศษเป็นคนพามันไปส่งโรงพยาบาลด้วยตัวเองโดยมีชาติชายเป็นคนขับรถพามาเด็กหญิงเฝ้าดูอาการเจ้าแมวเหมียวตัวสีขาวสะอาดเพศผู้อย่างใจจดจ่อ และรอฟังอาการของมันโดยไม่ยอมกลับบ้านจนกว่าจะรู้ว่ามันปลอดภัย เมื่อจุมพิตาซึ่งออกไปธุระกับสามีรู้ข่าวว่าลูกสาวจอมซนพาลูกแมวไปโรงพยาบาลรักษาสัตว์ก็รีบเดินทางมาดูด้วยห่วงลูกสาวทั้ งยังอยากเห็นเจ้าแมวน้อยที่น้องเจ้าจอมดั้นด้นพามันมาส่งด้วยตัวเอง“คุณพ่อบอกเหตุผลมาสิคะว่าทำไมเจ้าจอมเลี้ยงเจ้าเสือขาวไม่ได้”เด็กหญิงวัยห้าขวบผมหยักศกรวบผมครึ่งศีรษะปล่อยลอนผมยาวครึ่งแผ่นหลังคลอเคลียแผ่นหลังเล็กในชุดฟูฟ่องตามแบบที่เด็กหญิงชื่นชอบดูงดงามราวเจ้าหญิง แก้มแดงเปล่งปลั่ง และริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเม้มแน่นดวงตากลมโตที่ถอดแบบผู้เป็นแม่มานั้นจ้องบิดาเขม็งพร้อมทั้งตั้งชื่อให้เจ้าแมวน้อยเสร็จสร
ตอนที่46.“อุ๊ย..”หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อมือใหญ่คว้ามือเล็กของเธอหมับพร้อมทั้งลืมตามองเธออย่างมีความหมาย“แอบคิดอะไรกับพี่รึเปล่าคนสวย”“บ้า เปล่าเสียหน่อยจ๋อมเห็นว่าผ้ามันเลื่อนลงมาจะหยิบมาปิดหน้าอกให้หรอกเดี๋ยวไม่สบาย” แก้ตัวหน้าแดงก่ำหลบตาคมพราวพราย“แน่ใจเหรอจ๊ะ เอ.. จ๋อมบุกรุกที่ของพี่รึเปล่านี่ แบบนี้ต้องลงโทษข้อหาบุกรุก”“จะบ้าเหรอ จ๋อมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อย่ามาโมเมนะ ไม่เอาแล้วจ๋อมจะไปอาบน้ำพี่ยักษ์ปล่อยมือจ๋อมได้แล้วค่ะ คนอะไรเขาอุตส่าห์หวังดีแท้ๆ มากล่าวหาเขา เชอะ.. ไม่ยุ่งด้วยแล้ว..”หญิงสาวทำทีขึงขังกลบเกลื่อนความหวั่นไหวเมื่อรู้ดีว่าบทลงโทษของเขานั้นร้อนแรงเพียงใด“ก็ได้ครับเจ้าหญิง”พยัคฆ์ปล่อยมือเธอแต่โดยดีหญิงสาวจึงรีบลุกไปเข้าห้องน้ำจึงไม่ได้เห็นแววตาของสามีที่มองตามไปพยัคฆ์ยิ้มกริ่มเมื่อกวางน้อยติดกับร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินตามภรรยาเข้าไปในห้องน้ำ จุมพิตาซึ่งกำลังจะหันมาป
ตอนที่45.งานแต่งงานของจุมพิตากับพยัคฆ์มีขึ้นในสองสัปดาห์ถัดมา งานแต่งของพวกเขานั้นไม่ได้ใหญ่โตหรูหราอย่างที่ใครๆ หลายคนคิด เพราะหญิงสาวเพียงต้องการจัดงานแต่งงานเล็กๆ ที่เชิญเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้นเพราะไม่ชอบความวุ่นวาย และเธอเองก็มีเพื่อนแค่ไม่กี่คนและแทบไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย เนื่องจากนายจักรนั้นอพยพมาจากที่อื่นแล้วมาตั้งรกรากอยู่แถบชายแดนไทย ลาว ญาติของนายจักรที่จุมพิตาเคยเห็นหน้าค่าตา พอรู้ว่าเขาไม่ได้รับราชการต่างก็พากันเหินห่างออกไปและก็ขาดการติดต่อไปโดยปริยายงานแต่งงานที่ใหญ่โตหรูหราที่เชิญแขกมาเป็นร้อยเป็นพันแต่ไม่มีสักคนที่เธอรู้จักอย่างจริงจังจริงใจมันก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดเลย เพราะคนเหล่านั้นไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ และเธอเองก็ไม่ได้รู้จักพวกเขาด้วย งานแต่งงานในความคิดของจุมพิตาจึงต้องเป็นงานแต่งที่อบอุ่นเต็มไปด้วยญาติมิตรที่สนิทสนมกัน มีความรักและความจริงใจต่อกันมากกว่างานแต่งใหญ่โตหรูหรา แต่แสนอ้างว้างมีแต่คนใส่หน้ากากมาร่วมงาน ซึ่งพยัคฆ์เองก็เห็นด้วยกับความคิดของคนที่จะมาศรีภรรยาโดยไม่คัดค้านใดๆ
ตอนที่44.คุณนทีปรายตามองว่าที่ลูกเขยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะพยัคฆ์มักแอบขโมยลูกสาวของตนไปพลอดรักอยู่ร่ำไป เผลอเป็นไม่ได้เสือร้ายที่ทำตัวเป็นแมวจะต้องขโมยปลาย่างไปกินเสียทุกที“มันยังไม่ถึงฤกษ์จะแต่ง ก็ควรอยู่ห่างๆ กันไว้บ้างนะ”“โธ่.. คุณพ่อครับ แค่ห่างจ๋อมนาทีเดียวผมก็จะใจขาดแล้วครับให้ผมเจอหน้าจ๋อมสักสามนาทีได้ไหมครับ”“งั้นก็ห่างไปสักสามวันก็แล้วกัน”คุณจริยาพูดขึ้นนางเดินมาพร้อมด้วยคุณย่าคริสตี้และคนงานที่ถือพลั่วและบุ้งกี๋มาด้วย“เอาล่ะไปทำงานของตัวเองเสียทีอย่ามาวุ่นวายกับน้องเขา มันจะเสียฤกษ์เสียยาม ความจริงแล้วถ้ายึดแบบประเพณีโบราณของไทยเจ้าบ่าวเจ้าสาวนี่ต้องห้ามเจอหน้ากันเป็นเดือนๆ เลยนะ”คุณย่าคริสตี้ซึ่งร่างกายยังคงแข็งแรงเดินเหินราวกับคนวัยห้าสิบต้นๆ ทั้งที่ปีนี้ท่านจะย่างเข้าสู่ปีที่เจ็บสิบเก้าแล้วทำสีหน้าจริงจังใส่หลานชายหัวแก้วหัวแหวน ยิ่งรู้ว่าก่อนหน้าที่จะพิสูจน์ได้ว่าจุมพิตาเป็นลูกสาวของคุณนทีกับคุณจริยา พยัคฆ์ได้ทำอะไรกับจุ
ตอนที่43.“โอ้ว จ๋อมจ๋า จ๋อม อา.. อ๊า..”พยัคฆ์ครางกระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่ความเสียวซ่านจะบีบรัดจนเขาและเธอไม่อาจจะทานทนกับความร้อนระอุแห่งกระแสสวาทได้ ชายหนุ่มโถมกายเข้าหาร่างงามครั้งสุดท้ายปลดปล่อยทุกหยาดหยดแห่งความสุขสมเข้าสู่กายบางที่แทบจะทรุดลงกับพื้นทันทีที่พุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งเพลงสวาทร้อนแรงพยัคฆ์มองร่างงามที่ซวนซบอยู่กับพื้นกระเบื้องลายสวยอย่างพอใจ หากเขาพยายามปั๊มลูกทุกๆ วันมีหรือที่เธอจะไม่ท้องแล้วทีนี้พอแต่งปุ๊บเขาก็จะได้เป็นว่าที่คุณพ่อปั๊บสมปรารถนา ใครจะว่าเขาโกหกเรื่องเธอท้องไม่ได้เพราะจุมพิตาจะท้องจริงๆ“ทีนี้เรามาอาบน้ำด้วยกันดีกว่านะครับที่รัก”ปากบอกว่าจะอาบน้ำแต่เขาไม่ยอมถอดถอนตัวตนใหญ่โตออกจากร่างสาว พยัคฆ์พลิกร่างงามให้หันกลับมาแล้วจับเรียวเขาเสลาให้โอบรัดรอบเอวสอบก่อนจะพาเธอไปที่ฝักบัวใหญ่หรูหราแล้วเปิดน้ำพร่างพรมลงมาและเริ่มเกมรักเราร้อนใต้ฝักบัวอีกครั้งโดยที่จุมพิตาไม่มีโอกาสได้คัดค้านความต้องการของเขาได้เลย...
ตอนที่42.ร่างระหงเดินไปหยิบหนังสือเล่มโปรดที่อ่านค้างไว้แล้วเดินไปที่เก้าอี้โยกริมหน้าต่างบานยาวจรดพื้นที่เธอมักจะมานั่งตรงนี้เพราะลมพัดเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ และยังมองเห็นสวนสวยเขียวขจีสลับกับดอกไม้ที่ออกดอกแข่งขันประชันกันด้วย ที่สำคัญได้เห็นคนตัวโตที่ปลูกดอกไม้ ต้นไม้ให้มารดาของตนด้วย ซึ่งเธอแอบมองพยัคฆ์อยู่ทุกวันนับตั้งแต่บิดามารดายื่นข้อเสนอในการสมัครเป็นลูกเขยของพวกท่าน ด้วยการให้พยัคฆ์ทำงานทุกอย่างตามแต่พวกท่านต้องการเป็นเวลาหนึ่งเดือน ก่อนจะถึงวันแต่งงาน เพื่อทดสอบความอดทนและความจริงใจของพยัคฆ์ แต่ผ่านไปสองสัปดาห์กว่าแล้วพยัคฆ์ก็ยังคงทำตามความต้องการของบิดามารดาของเธออย่างไม่อิดออดหรือขัดข้อง...จุมพิตานอนอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์แต่แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีลมร้อนๆ เป่ารดอยู่ข้างแก้มหญิงสาวสะดุ้งเมื่อหันมาก็พบกับปลายจมูกโด่งของคนที่เธอเพิ่งเห็นเขาอยู่บนหลังคาโรงรถเมื่อครู่“อุ้ย..”“คิดถึงจัง” ชายหนุ่มไม่อินังขังขอบกับแววตาเขียวๆ ของสาวเจ้า“ขึ้นมาได
ตอนที่41.จุมพิตาอ่อนอกอ่อนใจกับพ่อคนเอาแต่ใจ พยัคฆ์ปรนเปรอเธอด้วยเพลิงเสน่หาอันร้อนแรงทว่าอ่อนโยนในทีจนเธอหลงเพริดไปกับเขาง่ายดายและแสนจะยินดี เสียงครางกระเส่าของหนุ่มสาวดังกระหึ่มไปทั้งห้องอย่างไม่มีใครยอมใครและจับจูงกันพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุดแห่งลำนำเสน่หาเร่าร้อนอีกครั้ง...“พี่ยักษ์รักจ๋อมนะครับคนดี..”เขากระซิบบอกเมื่อเพลงสวาทครั้งที่สามจบลง น้ำเสียงของเขาหนักแน่นไม่มีการหอบกระเส่าเหมือนกับเธอ จุมพิตามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง คิดว่าตัวเองคงเหนื่อยล้าจากบทรักเร่าร้อนของเขาจนหูฝาดไป“จ๋อมหูไม่ฝาดหรอกครับและที่พามาที่นี่เพื่อจะบอกว่า แต่งงานกับพี่ยักษ์นะ..”พูดเหมือนนั่งอยู่ในใจเธอแล้วเอ่ยขอแต่งงานดื้อๆ ทั้งยังสวมแหวนเพชรเม็ดงามลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอหน้าตาเฉย จุมพิตามองนิ้วนางข้างซ้ายของตนที่ประดับด้วยแหวนเพชรน้ำงามด้วยความมึนงง และตื้นตันอยู่ลึกๆ เพราะไม่คิดว่าจะเจอการจู่โจมของเขาแบบนี้ ร่างบางที่ถูกรั้งให้ลุกขึ้นนั่งนิ่งงันมองมือตัวเองเหมือนอยู่ในห้วงหลงละเมอจนชายหนุ่
ตอนที่40.ขณะที่เขาเล่าให้ฟังจุมพิตาก็ได้มองไปรอบกายและหันมามองเขาอย่างชื่นชม ไม่น่าเชื่อว่าพยัคฆ์จะมีมุมที่น่ารักและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวม“พี่ให้พวกเขาปลูกสมุนไพรและพรรณไม้หายากไว้ด้านโน้น แล้วจ้างพวกเขาให้ดูแลที่นี่ไปด้วยเพื่อให้พวกเขามีรายได้และรักที่นี่มากพอที่จะช่วยกันดูแลรักษา เห็นตรงโน้นมั้ยที่เห็นหลังคาบ้านอยู่สี่ห้าหลัง ตรงนั้นเป็นบ้านพักของพวกเขา ถัดออกไปจะเป็นสวนผักและสวนสตรอว์เบอร์รี่ พวกเขาจะเก็บไปขายเป็นรายได้ใช้จ่ายในครัวเรือน ปกติจะมีคนงานอยู่สิบคนแต่วันนี้วันหยุด และพี่อยากจะใช้เวลากับเมียเพียงลำพังที่นี่จึงมีแค่เราสองคน”หญิงสาวค้อนเขาหน้าแดง แล้วนึกค่อนขอดเขาในใจอย่างหมั่นไส้ เพิ่งนึกชื่นชมไปหยกๆ แต่พ่อคุณก็ไม่ทิ้งลายความเจ้าเล่ห์ และกว่ารู้ว่าเสียทีคนที่อยากอยู่กับเมียเขาก็รวบร่างเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแล้วเรียบร้อย“ปล่อยนะคะ คนบ้าเจ้าเล่ห์ที่สุด จ๋อมไม่น่าหลงฟังคนขี้โม้โอ้อวดเลย”“ไม่ปล่อยหรอก รู้มั้ยว่าอยากกอดจ๋อมมาตั้งนานแล้ว เป็นเดือนๆ เลยนะที่เราไม่ไ