“หึไอ้พี่บ้า จี้เอวมาได้แทบขาดใจแนะ โอย...เหนื่อย” ดรุณนุช เดินบ่นกระปอดกระแปดเข้าห้องนอนตัวเอง พลางนึกถึงภาพที่ตนนั้น แอบเห็นฉากรักอันเร่าร้อนระหว่างยัยคุณแอนนิต้าหน้าวอก (มันเป็นชื่อที่เธอมักแอบเรียกแอนนิต้าลับหลังซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดีนักที่เรียกขานผู้อื่นลับหลังเช่นนั้น หากนายหญิงวารินรู้เธอโดนบิดเนื้อเขียวแน่ๆ) กับไอ้ฝรั่งบ้ากามนั่นอย่างไม่ตั้งใจที่ท้ายเกาะอันเป็นที่พักของชายหนุ่มนามว่าริค เวลส์ไม่ได้ แค่คิดถึงใบหน้านวลของสาวน้อยก็แดงก่ำ นี่ขาดล้างหน้าล้างตาหลายรอบแล้วภาพนั้นยังชัดเต็มสองตา
“ยี้ น่าเกลียดไอ้ฝรั่งบ้าลามก นิสัยไม่ดี” ว่าแล้วร่างบางของสาวน้อยก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเข้านอนพร้อมกับภาพฝันว่าคนที่กำลังร่วมรักกันอย่างดุเดือดเร่าร้อนนั้นกลับเป็นเธอและไอ้ฝรั่งบ้ากามคนนั้น หาใช่แอนนิต้า รามอสไม่!!!
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลทองร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลากระชากใจเดินขึ้นเรือนมาหยุดที่ชายหนุ่ม ผู้เป็นเจ้าของเกาะพราวแสงจันทร์ที่ตอนนี้สภาพยับเยิน เมาหยำเป หนวดเครารุงรัง ขวดเหล้าหลายต่อหลายขวดเกลื่อนกลาดทั่วชานบ้าน
เหมันต์มองปลายเท้าขาวสะอาดตรงหน้าพลางสะบัดหัวแรงๆ และขยี้ตาที่บวมแดงของตนแล้วค่อยๆ มองไล่ตามขาแข็งแรงขึ้นไปจนถึงใบหน้า และเมื่อเห็นใบหน้าผู้มาเยือนชัดๆ ร่างที่สิ้นเรี่ยวแรงเพราะดื่มหนักมาเป็นอาทิตย์ก็ยันกายขึ้นพร้อมกับโถมเข้าหาร่างนั้นพร้อมกับปล่อยหมัดออกไปหวังจะให้โดนหน้าหล่อๆ นั่น แต่มันก็โดนแค่ลม ร่างสูงที่ดูหนากว่าเซเซดๆ ไม่เป็นท่าจนเกือบล้ม ดีที่ฝาแฝดจอมป่วนมาช่วยประคองไว้
“มาทำไม นายมาทำไมริค มาเยอะเย้ยฉันเหรอ สมใจแล้วสิแย่งแฟนคนอื่นได้” เหมันต์พูดอ้อแอ้ พลางทำท่าจะเข้าทำร้ายอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองแทบยืนไม่อยู่แต่เด่นดีกับเด่นดังรั้งไว้
“เปล่า ผมแค่มาบอกว่าวันนี้ผมจะกลับแล้ว และแวะมาเตือนคุณเรื่องสัญญาทำธุรกิจของเราแต่ดูเหมือนคุณไม่ได้สนใจมันสักเท่าไร ไหนใครก็ว่านายหัวมาร์คเป็นคนเอาการเอางานและฉลาดหลักแหลม มองการณ์ไกล แต่เท่าที่เห็นก็แค่ไอ้ขี้เมาคนหนึ่งที่จะเป็นจะตายกับอีแค่ถูกผู้หญิงที่ไม่จริงใจทิ้ง” ริค มองเหมันต์อย่างเหยียดหยัดและแววตาเย้ยหยันนั้นทำให้เหมันต์ฉุนขาดโผนเข้าหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็วจนสองพี่น้องจับไม่ทัน และคนที่ระวังตัวอยู่แล้วอย่างริคก็หลบหลีกได้ทันเวลา และสวนหมัดลุ่นๆ คืนทันทีจนร่างสูงของเหมันต์ถึงกับคว่ำไม่เป็นท่า ริคถอยมาตั้งหลักเมื่อเห็นลูกน้องทั้งสองของเหมันต์เข้ามาช่วยพยุงร่างของเจ้านายตนเองซึ่งตอนนี้เจ้านายของพวกเขาที่สารรูปดูไม่ได้ก็สลบไปแล้วเรียบร้อย
“พานายหัวของพวกนายเข้าไปพักผ่อนได้แล้ว อ้อแล้วช่วยอาบน้ำโกนหนวดโกนเคราซะด้วยล่ะ เพราะถ้าคุณป้าวารินกลับมาจะได้ไม่ตกใจ” ทั้งเด่นดีและเด่นดังมองตามหลังแกร่งของชายหนุ่มที่เดินจากไปอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ทำตามคำบอกของริคอย่างไม่อิดออด เพราะกลัวว่าถ้าหากนายหญิงวารินกลับมาเห็นสภาพนายหัวมาร์คของพวกเขาเป็นอย่างนี้มีหวังเกาะแตกแน่ๆ และหาที่หลบดีๆ
“โฮ่งๆๆ” เสียงเห่าของเจ้าคอบร้า เจ้าสุนัขแสนรู้ดังขึ้นทำให้ร่างสูงของเจ้านายมันตื่นจากภวังค์ความคิดที่ยาวนาน ซิก้าชั้นดีหมดมวนลง ชายหนุ่มมองไปทางเสียงที่เจ้าคอบร้าครางหงิงๆ แล้วยังทำท่าทางให้เขามองตามมันไป และเขาก็ได้พบว่าคืนนี้มีฝนดาวตกนั่นเอง ใช่สินะวันนี้เขาดูข่าวและนักข่าวบอกว่าจะมีฝนดาวตกนี่นา
“ไงคอบร้า แกขอพรจากฝนดาวตกด้วยเหรอ หือ ว่าไงแกขออะไร”
ชายหนุ่มลูบหัวมันเบาๆ และถามมันอย่างอ่อนโยนราวกับถามคนๆ หนึ่ง และมันก็ตอบด้วยอาการที่ทำเหมือนพยักหน้า ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนทอดสายตาคมเข้มแหงนมองฟ้างามที่พราวพร่างด้วยดวงดาว ซึ่งมีบางดวงที่ร่วงเป็นลำแสงสีทองลากเป็นทางยาวอยู่บนฟากฟ้าโปรยปรายราวสายฝน
เจ้าคอบร้ามองเจ้านายที่เหม่อมองฟ้าอย่างเป็นห่วง ตามประสาหมาๆ มันอยากบอกเจ้านายมันเหลือเกินว่ามันอธิษฐานอะไรให้เจ้านาย และมันคิดแบบหมาๆ อีกล่ะว่า ผมจะหาเจ้าสาวให้นายได้ในเร็วๆ นี้ นายจะได้เลิกทำหน้าเศร้าและจมอยู่กับความผิดหวังจนไม่มีความสุขแบบนี้ ผมอยากเห็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนสดใสของนายเหมือนวันแรกที่เราได้พบกัน หมาน้อยคิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาหมาๆ
ที่ร้านต้นไม้และกาแฟอิ่มรัก
“เฮ้ย เนตรแกดูสิมีฝนดาวตกด้วย ที่ร้านเรามองเห็นฝนดาวตกชัดจังเลยแก” อรุณนารีบอกเพื่อนรักอย่างตื่นเต้น
“เออเห็นแล้ว”
“อธิษฐานสิแก เขาว่าจะได้ในสิ่งที่ขอ” ว่าแล้วคนบอกก็นั่งหลับตาทำปากขมุบขมิบ นานจนอีกคนแทบจะหลับคาเก้าอี้โยกที่ทั้งสองนั่งอยู่นอกชานบ้านหลังน้อยที่ทำไว้รับลมเย็นๆ
“อธิษฐานอะไรน่ะนานโคตรๆ อ่ะ ไปนอนแล้วนะ”
“แกนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย”
หญิงสาวร่างเล็กบ่นตามหลังเพื่อนรักที่เดินปิดปากหาวหวอดๆ เข้าบ้านไป พลางปิดประตูตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านและร้านกาแฟก่อนเข้ามาล้มตัวนอนลงข้างๆ เพื่อนรักที่ทำท่าว่าจะหลับไปก่อน
“นี่ๆๆ แกอย่าเพิ่งหลับสิ คุยกันก่อน”
“อะไรของแกนี่ยัยแมง คนจะนอน”
“อีกแล้วเรียกแมงอีกแล้ว เขาไม่ชอบเลยนะ” น้ำเสียงที่เริ่มจะงอนนิดๆ ทำให้เพื่อนรักต้องลืมตาขึ้นมาพูดเอาใจคนตัวเล็กที่ขี้ใจน้อย
“โอ๋ๆ แมงปอที่รักแกนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีและน่ารักมากๆ ไม่น่ารำคาญไม่จู้จี้ขี้บ่นเลยสักนิ้ดดด”
“นี่เขาเรียกว่าชมใช่มั้ย ก็ได้ๆ ยอมๆ”
อรุณนารีตีขลุมให้ตัวเองหน้าตาเฉย เนตรนารามองย่างเซ็งๆ ก็ทำตัวพูดจ้อไม่หยุดเหมือนแมงกัดไม้นี่แหละทั้งอโนมาและเนตรนาราจึงชอบเรียกแมงปอ แค่ แมง สั้นๆ เป็นอันรู้กัน
ตอนที่11.“เอ้าว่าไงมีอะไรก็ว่ามา ง่วงนะนี่ต้องตื่นแต่เช้าอีกพรุ่งนี้เดี๋ยวตกเครื่องกันพอดี”“แกจะไปนานมั้ยอ่ะ ฉันอยู่คนเดียวก็เหงาแย่สิ”หญิงสาวทำเสียงออดอ้อนเพราะพรุ่งนี้เนตรนาราต้องเดินทางไปเกาะพราวแสงจันทร์ของนายหัวม้งมาร์คอะไรนั่น วันนี้ทั้งสองสาวจึงได้มาจัดเตรียมของที่จะนำไปตกแต่งสวนบ้านพักของรีสอร์ตผู้ว่าจ้าง นามว่าเหมันต์ หิรัญวารินทร์“โธ่ๆๆ อย่างแกนี่นะจะเหงา ฉันว่าคนที่อยู่ใกล้ๆ แกจะเฉาตายก่อนแกเหงาตายอีกแมงปอ”“เชอะทำมาว่าเขา ตัวเองก็ใช่ย่อย” หญิงสาวพ้อเพื่อนพลางทำปากยื่นอย่างแสนงอนแล้วเธอก็เปลี่ยนโหมดกะทันหัน“แกๆ เมื่อกี้อธิษฐานอะไรน่ะ บอกหน่อยสิ นะนะ”“อะไรของแกนี่แมงปอปรับโหมดไวจังวะอยากรู้แกก็บอกของแกมาก่อนสิ”“ก็ได้ๆ ฉันน่ะนะอธิษฐานว่า ขอให้แมงปอตัวน้อยๆ ตัวนี้ได้พบกับชายหนุ่มผู้แสนดีและรักแมงปอสุดหัวใจ ขอให้เขาขอแมงปอแต่งงานภายใต้ท้องสีฟ้าคราม ท่ามกลางทะเลงามสายลมและแสงแดดที่ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งท่ามกลางบรรยากาศสุดแสนโรแม๊นติก อิอิอิ เขินจัง”เนตรนารามองกิริยา เขินจัง ของเพื่อนรักแล้วส่ายหน้าใบหน้าเล็กๆ รูปหัวใจแดงก่ำ ทำกระบิดกระบวนเอียงอาย หมอนที่เธอทุบปุบๆ อยู
ตอนที่12.เนตรนาราไม่วายหาของมาหลอกล่อ และเธอรู้ว่าอรุณนารีชอบทะเลมากกว่าอะไร และงานนี้ไม่พลาดแน่ แม้ว่าเธอเจ็บตัวแต่งานที่รับไว้ต้องเสร็จสมบูรณ์โดยที่ร้านของเธอไม่เสียชื่อแน่นอนเพราะเพื่อนรักของเธอก็แต่งสวนได้สวยไม่แพ้กัน และยังมีความละเอียดอ่อนรอบคอบ ใจเย็นมากกว่าเธอหลายเท่านัก“แล้วจะไปยังไงอะไรก็ยังไม่ได้เตรียม”อรุณนารีพูดส่งๆ แต่ในแววตาวาววับว่างานนี้เธอจะได้ไปทำงานในที่ที่โอบล้อมด้วยทะเลซึ่งเป็นอะไรที่เธอชอบมากที่สุด ทะเล สายลม แสงแดด ต้นไม้เขียวๆ น้ำใสๆ โอยแค่คิดก็คุ้มแล้ว แต่งานนี้ต้องขูดเลือดยัยหมวยมหาภัยขี้งกให้สุดๆ“แต่มีข้อแม้ งานนี้ฉันเจ็ดสิบ แกสามสิบ โอเคตามนี้”เนตรนาราอ้าปากค้างเมื่อโดนมุกนี้ของเพื่อน แต่ก็ต้องยอมเมื่อเจอสายตาแบบแมงปอพิฆาตที่เธอกับอโนมารู้ดีว่าถ้าเจอสายตาแบบนี้ต้องเงียบและทำตามแม่คุณอย่าให้ขาดตกบกพร่อง“เออๆ ก็ได้ ฉันโทรไปบอกเขาแล้วว่าเลื่อนการเดินทางไปสักสองวันเพราะประสบอุบัติเหตุ ฉันให้แกไปแทน เขาก็ไม่ว่าอะไรการเดินทางเดี๋ยวฉันบอก ส่วนของที่จะเอาไปด้วยน่ะ ส่งไปล่วงหน้าแล้ว”“ดีมากเพื่อนรัก”“ยัยแมงปอจอมงก”“ฉันก็ติดนิสัยมากจากแกนั่นล่ะ นังหมวยมหาภัย
ตอนที่13.ใช่แล้วมันคือสุนัข หรือหมา และมันเป็นสุนัขพันธ์ไทยหลังอานที่ตัวใหญ่มากๆ ยืนแยกเขี้ยวครางแฮ่ๆ ใส่เธอ และที่สำคัญเธอกลัวสุนัขเป็นที่สุด และทุกครั้งที่เข้าใกล้เธอมักจะเป็นผื่นและเป็นไข้ไปหลายวันเลยทีเดียว และตอนนี้อาการเหล่านั้นกำลังจะกลับมาเพราะเธอเห็นว่าเจ้าหน้าขนใหญ่ยักษ์กำลังลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน แล้วค่อยๆ เยื้องย่างอย่างช้าๆ มาที่เธอท่าทางของมันเหมือนราชสีห์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อที่สุด แต่มันเป็นสุนัขไม่ใช่ราชสีห์ และเธอก็กลัวสุนัขเป็นที่สุดในชีวิต ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ ก้าวขาไม่ออก เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดพราวตามไรผม มือเท้าเย็นเฉียบ และเหมือนหัวใจหยุดเต้นก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อภาพที่ห็นเห็นก่อนสติสุดท้ายจะระลึกได้ คือภาพเหมือนเจ้าสุนัขตัวใหญ่ยักษ์มันกระโจนเข้าหาเธอและแยกเขี้ยวคมใส่ราวจะขย้ำเธอให้แหลกเหลวด้วยคมเขี้ยวของมัน แล้วร่างเล็กๆ ของเธอก็อ่อนระทวยลงกับผืนทรายนุ่มพร้อมกับสติที่ดับวูบ...ชายหนุ่มร่างสูงแข็งแรงมองภาพสะท้อนในกระจกเงาอย่างเพ่งพิศ ใบหน้าหล่อเหลากระชากใจไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าเรียวยาว ดวงตาคมเข้มสีเขียวมรกตวับวาว จมูกโด่งสวยคมรับกับริมฝีปากบางสวยราวอิสตรี นั้
ตอนที่14. “เขาไม่ใช่เด็กนะเขาเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้วด้วย หนอยคำก็ลูกลิงสองคำก็เด็ก เจอวิชาลูกลิงพิฆาตหน่อยเป็นไง กุ้งแก้วจัดการมันเลย” สาวน้อยบอกเพื่อนรักตัวน้อยที่นั่งยิงฟันอยู่บนบ่าบอบบางของตนเอง แต่เจ้าลิงน้อยที่ตอนแรกทำท่าจะโผนเข้าทำร้ายเขาครั้นพอมันเห็นดวงตาสีมรกตวาววับราวกับผืนทะเลงามที่ต้องแสงแดด หากแต่มันต่างกันเพราะแววตาที่วาววับนั้นมันแลบเลียด้วยเปลวไฟร้อนแรงที่พร้อมแผดเผาทุกอย่าง จนลิงน้อยต้องรีบกระโดดหลบหลังร่างบางอย่างไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตลิงที่ชื่อ กุ้งแก้ว“เฮ้ยไอ้กุ้งแก้วอะไรเนี่ย หนีทำไมเสียชื่อหมดเลยไอ้ลิงบ้า”สาวน้อยรู้สึกโมโหพร้อมกับเสียหน้าอย่างมาก เมื่อเจ้าหน้าขนซึ่งตอนนี้กระโดดขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้เรียบร้อยโรงเรียนลิงแล้ว“มีอะไรจะเล่นอีกรึเปล่าหึ ยัยลูกลิงน้อย” เสียงพูดที่อยู่เหนือศีรษะทำให้ร่างที่ง่วนอยู่กับการโวยเจ้าลิงหน้าขนถึงกับผงะ เพราะรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ และกลิ่นน้ำหอมชั้นดีของบุรุษโชยเข้าจมูก ซึ่งมันทำให้ใจสาวน้อยสั่นหวิวๆ ชอบกล ร่างบางของสาวน้อยถอยหลังอย่างระวังตัวแต่มันสายเกินไป เมื่อมือหนานั้นคว้าเอวบางไว้มั่นก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าตื่นตะล
ตอนที่ 15.“น้ำผึ้งเอ๊ย หยิบของให้แม่หน่อยลูก”“จ้า แม่จ๋า” สาวน้อยที่ถูขนานนามว่าน้ำผึ้งลากเสียงยาวขานรับผู้เป็นมารดาพร้อมกับหาสิ่งที่นาง ดวงดี พลีชีพ ผู้เป็นมารดาต้องการน้ำผึ้ง หรือ ดรุณนุช พลีชีพ ในวันนี้เธอไม่ใช่เด็กสาวหน้าตามอมแมมอีกแล้ว แต่เธอโตเป็นสาวสะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยทีเดียวและสวยหาตัวจับอยาก ด้วยดวงหน้ารูปไข่นวลใส ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตสุกใส ที่มักประดับรอยยิ้มหวานบนเรียวปากอวบอิ่มสีเรื่อ มันทำให้คนมองใจหวิวๆ ได้อย่างน่าทึ่งทั้งๆ ที่เธอแค่ยิ้มเท่านั้นร่างผอมดำ และเก้งก้างครั้งวันวานไม่มีให้เห็นแล้ว มีเพียงหญิงสาวรูปร่างโปร่งระเหิดระหง ช่วงขาเรียวยาว เอวบางรับกับสะโพกมนกลมกลึง และเหนือสิ่งอื่นใด ทรวงอบอวบอัดคัพดี ที่ทำให้เธอกลายเป็นสาวสวยเซ็กซี่ไปโดยปริยายและยิ่งเมื่อเดือนก่อน มีหนังสือแฟชั่นขอมาถ่ายแบบเพื่อขึ้นปกหนังสือแฟชั่นชื่อก้องโลกฉบับหนึ่ง และก็ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเกาะที่ต้องการประชาสัมพันธ์เกาะไปในตัวในบางมุม และบังเอิญเหลือเกินที่นางแบบคนดังที่ถูกทาบทามมาถ่ายแบบป่วยกะทันหันทางทีมงานจึงต้องหานางแบบ แบบด่วนจี๋และสายตาอันแหลมคมประดุจเหยี่ยวทะเลของสไตลิสต์ชื
ตอนที่ 16.ในตอนนี้มันไม่มีคราบของลิงจรจัดผู้หิวโหยอีกต่อไปเพราะมันได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีและกินดีอยู่ดีจนเกินไป บัดนี้มันก็เลยอ้วนจนแทบจะเดินไม่ไหว จากเมื่อก่อนนี้มันสามารถปีนต้นมะพร้าวเก็บมะพร้าวได้เร็วและเยอะโดยที่ไม่ต้องมีเชือกหรือคนคอยคุม มันแสนรู้ราวกับเป็นคนๆ หนึ่งเลยทีเดียวทั้งขี้เล่น แสนงอน และร้ายกาจอย่างที่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่มันติดที่ว่ามันเป็นลิงแต่เจ้ากุ้งแก้ว ก็เป็นลิงที่ฉลาดมากๆ แต่หลังจากที่มันซนจนได้เรื่องมีอยู่ครั้งหนึ่งที่มันแอบไปเล่นน้ำทะเลและเผลอไปเอาแมงกะพรุนไฟมาเล่นทำให้โดนพิษแมงกะพรุนที่ขาซ้ายทำให้มันไม่สามารถใช้งานขาซ้ายได้คล่องแคล่ว และไม่อาจจะปีนเก็บมะพร้าวได้ ครั้งแรกที่มันรู้ตัวว่าขาของมันไม่เหมือนเดิม มันคงจะเสียใจมากและถ้าเป็นคนมันก็คงจะแอบร้องไห้เป็นแน่ เจ้ากุ้งแก้วเกิดอาการซึมเศร้าไปหลายวัน คนในครอบครัวของดรุณนุช และที่เรือนใหญ่ยังต้องมาคอยปลอบใจและหาของขวัญมาเยี่ยมอาการซึมเศร้าอยู่นานนับเดือนกว่าที่มันจะหาย ขนาดว่าเจ้าคอบร้าสุนัขตัวโปรดของนายหัวที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับมัน ยังต้องยอมสงบศึก ไม่กวนไม่แกล้งมันชั่วคราวแต่พอหายมันก็กลายเป็นลิงที่ขี้
ตอนที่ 17.เท่านั้นแหละไอ้ท่าทางที่เหมือนระทดระทวยลิ้นห้อยนั้นก็หายไปคงเหลือแต่ลิงอ้วนที่ยังคงความไวเหมือนลิงกระโดดขึ้นนั่งเบาะนุ่มหลังหญิงสาวผู้ทำหน้าที่ปั่นจักรยานให้มันนั่งในท่าของพญาลิงอ้วน ที่น่าหมั่นไส้ต่อผู้พบเห็น ดรุณนุชปั่นจักรยานคู่ใจมุ่งไปยังเรือนใหญ่เพื่อเอาขนมแสนอร่อยไปฝากนายหญิงวาริน โดยหารู้ไม่ว่าเวลาแห่งอิสรภาพของเธอใกล้หมดลง...“เราได้เจอกันแน่ ยัยลูกลิงแสนหวาน”ริค ลดกล้องส่องทางไกลในมือลงเมื่อเป้าหมายหายลับไปในดงมะพร้าวที่เรียงรายอยู่เบื้องล่าง การล่าเหยื่อต้องใจเย็นๆ ให้เหยื่อตายใจ แล้วค่อยตะครุบชายหนุ่มยิ้มในหน้าด้วยสายตาหมายมาด ถ้าผู้ที่ตกเป็นเหยื่อมาเห็นคงต้องรู้สึกเย็นวาบหนาวไปถึงไขสันหลังเลยทีเดียวแพขนตางอนงามกระพือเบาๆ ดวงตากลมใสพยามยามปรับความคมชัดของภาพที่เห็นให้ชัดเจน และภาพต่างๆ ก็เริ่มชัดเจนและพอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปและเจอกับอะไร ร่างเล็กบางทะลึ่งพรวดจากที่นอนหนานุ่มทันทีและพอหันมาเจอกับภาพเจ้าหมาหน้าขนที่เธอไม่เคยปลื้มมันเลยสักครั้งในชีวิต ที่ยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างเตียงพร้อมกับ...โฮ่ง โฮ่ง /“กรี๊ดดดด” ร่างเล็กบางพอได้สติก็ต้องกรีดร้องเสียงหลงอีก
ตอนที่ 18.“สวัสดีค่ะหนูอรุณนารี เรียกแมงปอก็ได้ค่ะ เอ่อ คือแมงปอมาทำงานแทนเพื่อนน่ะค่ะ”“อ๋อ มาแทนเพื่อนคนที่ประสบอุบัติเหตุน่ะเหรอลูกโถแม่คุณพอมาถึงก็เป็นลมเป็นแล้ง แล้วกินอะไรมารึยัง ตื่นมาคงหิว ไปๆ กินข้าวเย็นกันนี่ก็ได้เวลาแล้วไปลูกมาร์ค เจ้าคอบร้าแกอย่าสร้างปัญหาอีกล่ะ” นายหญิงวารินเอ่ยปลอบลูบหลังหญิงสาวที่นางเองก็พอใจจนอยากจะได้มาเป็นลูกสาวเพราะนางมีแต่ลูกชายและหันมาปรามเจ้าหมาน้อยแต่ตัวไม่น้อยที่กำลังจะเดินหน้าเป็นมาข้างๆ หญิงสาวที่ทำท่าหวาดหวั่นทันทีที่เห็นเจ้าหมาน้อยขยับตัวและทำท่าว่าจะเดินมาหาเธอ และพอมันเจอนายหญิงว่ามันก็ทำหน้าม่อย ทำท่าแสนจะน่าสงสารพลางร้องหงิงๆ เดินไปคลอเคลียขาแกร่งของ เหมันต์ผู้เป็นนายอย่างขอความเห็นใจ“ไม่ต้องไปอ้อนเจ้านายแกเลยนะ เพราะแกทำให้หนูแมงปอตกใจจนเป็นลมเพราะฉะนั้นจงทำตัวดีๆ มีความผิดติดตัวนะเราน่ะ ไปลูกไม่ต้องสนใจ ปล่อยไว้นี่แหละทั้งคนทั้งหมาเจ้าปัญหาพอๆ กัน”ว่าแล้วนางก็จับจูงมือเล็กบางของอรุณนารีออกจากห้องไป ปล่อยให้ทั้งสุนัขและเจ้านายหน้าดุ หันมามองหน้ากันอย่างเซ็งๆ“เพราะแกเจ้าคอบร้า เห็นไหมฉันโดนคุณแม่ดุเลยเจ้าปัญหานะเราน่ะ”เวลาใกล้พลบค่
ตอนที่ 140. “เอาไว้งานเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะให้เธอได้พบกับแม่เธอเอง ไม่ต้องถามอะไรวุ่นวาย และถ้าวุ่นวายมากๆ เธออาจจะไม่ได้เจอหน้าแม่เธอเลยตลอดชีวิต” ชลเขตหันมาตะคอกสาวน้อยเสียงเข้มแต่รู้สึกสะใจลึกๆ ที่เห็นหน้าซีดเผือดหวาดหวั่นของฤดีชล “และขอให้ทำตัวน่ารักๆ หน่อยนะจ๊ะสาวๆ ฮ่าๆ ไม่น่าเชื่อว่าพวกเธอสองคนจะเป็นตัวเงินตัวทองที่มีค่ามหาศาล” แอนนิต้าอดไม่ได้ที่จะหันมาเยาะเย้ยคนที่รู้สึกริษยา อีกคนสวยน่ารักแม้ยังไม่เป็นสาวเต็มตัว แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังต้องมองเหลียวหลัง และอีกคนก็เป็นมารหัวใจที่ทำให้เป้าหมายในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอพังทลาย เมื่อประตูปิดลงอีกครั้งสองสาวก็ทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงเมื่อรับรู้ชะตากรรมของตนว่าต่อจากนี้พวกเธอคือเชลยดีๆ นี่เอง “พี่มาร์คจะต้องมาช่วยพี่แมงปอเชื่อสิคะแต่สำหรับหนูดี คงไม่ได้หวังจะให้ใครมาช่วย” สาวน้อยบอกอรุณนารีแต่คำหลังนั้นเธอพูดกับตัวเองในใจเพราะรู้สึกลึกๆ ในใจตนว่าบัดนี้ชีวิตของเธอไม่มีใครอีกแล้ว“พี่มาร์คจะต้องมาช่วยเราทั้งสองคนจ๊ะ มาเถอะมากินอะไรกันก่อนดีกว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง” แล้วสองสาวก็นั่งกินอาหารที่เป็นเพ
ตอนที่ 139.ผู้กองวัยย่างสี่สิบซึ่งยังดูหนุ่มแน่นและแกร่งกว่าอายุ เอ่ยขัดขึ้นเพราะเขาเป็นผู้รับผิดชอบคดีนี้ซึ่งเขาก็ตามทำคดีมานานมากแต่ก็คว้าน้ำเหลวมาตลอดจนหิรัญวารินทร์ยื่นมือเข้ามาช่วย และเขาเองก็กำลังจะได้สะสางบัญชีกับพวกอัครไพฑูรย์เสียที “ใช่ครับพี่มาร์ค เราต้องตั้งสติอย่าให้ความร้อนรนทำลายแผนของเรา”เหมันต์หันกลับมาด้วยใบหน้าและแววตาที่ยังไม่คลายกังวล ริคตบบ่าแกร่งเพื่อนรักเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ตอนนี้เขาก็นึกถึงดรุณนุชผู้เป็นภรรยาที่รอเขาอยู่บนเกาะหากเป็นดรุณนุชถูกจับตัวไป เขาก็คงมีอาการไม่ต่างจากเหมันต์และคงอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำกระมัง “ทางเราได้เบาะแสแล้วครับผู้กอง”นายตำรวจหนุ่มคนหนึ่งเข้ามารายงานข่าวที่รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของ ราอูล ซาราฟ อดีตนักค้าอาวุธสงครามและยาเสพติดข้ามชาติซึ่งเขาห่างหายจากวงการนี้มานานพอสมควรเหมือนจะล้างมือแต่ยังเป็นที่ต้องการตัวของทางการอยู่ แล้วอยู่ๆ ก็โผล่มาที่เมืองไทยและตอนนี้ก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของชลเขตซึ่งกำลังกบดานอยู่ในอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีเขตติดต่อชายแดนพม่าในจังหวัดเล็กๆ ทางภาคตะวันตกและมันก็กำลังลำเลียงทั้งยาเสพติดและ
ตอนที่ 138. “หนูดีไม่กล้ารบกวนค่ะพี่แมงปอ แค่ให้พี่เด่นดังไปส่งก็พอ ไปถึงโรงพยาบาลแล้วค่อยโทรกลับมาบอกก็ได้หนูดีคิดว่าจะอยู่เฝ้าไข้แม่สักสองสามวันตอนนี้หนูดีอยากไปหาแม่เร็วๆ งั้นเราไปกันเลยนะคะ” สาวน้อยร้อนรนด้วยความห่วงหามารดาโดยไม่ได้นึกถึงสิ่งใด เพราะบัดนี้ดวงใจน้อยๆ ของเธอมันลอยไปอยู่แทบเท้าผู้เป็นมารดาที่นอนรอพบเธอในความคิดอันบริสุทธิ์ของตน “ไงคอบร้าแกก็อยากไปด้วยเหรอ อ้าวเจ้ากุ้งแก้วกับจัสมินด้วย พวกแกนี่ถูกไล่มาล่ะสิ เอ หรือว่าไปทำอะไรขวางหูขวางตาพี่ริครึเปล่า เอาเป็นว่าฉันให้พวกแกตามไปด้วยก็ได้ ไปๆ” อรุณนารีมองเจ้าหน้าขนทั้งสาม และพวกมันก็ทำเสียงเหมือนฟ้องว่า ที่เธอพูดมานั้นถูกต้องแล้วทั้งสองสาวพร้อมด้วยลิงสองตัวและหมาอีกหนึ่งตัวก็เดินไปหาเด่นดังที่บ้านเด็กเพราะรู้ดีว่าเด่นดังมักจะไปขลุกอยู่ที่นั่นยามว่างเว้นจากงานเพราะตอนนี้กำลังทำคะแนนเอาชนะใจครูดาวผู้น่ารักนั่นเอง “หนูดีแน่ใจนะว่าน้าฤดีน่ะอยู่โรงพยาบาลที่ว่าจริงๆ” เด่นดังถามอย่างสงสัยในขณะขับรถมาให้น้องสาวยังสถานที่ๆ ชลเขตบอกว่านำตัวดวงฤดีแม่ของฤดีชลมารักษาตัวหลังจากที่นำเครื่องบินเล็กลง
ตอนที่ 137. “ถ้าพ่อกับแม่เขาไม่ยกให้ และสาวสวยคนนั้นไม่ยอมพี่มาร์คจะฉุดมาทำเมียเสียเฉยๆ พอมีลูกสักสี่ห้าคนค่อยพาไปขอขมาอีกทีคราวนี้คาดว่าตากับยายคงยอมเพราะเห็นแก่หลานฮ่าๆๆ” “กรี๊ดตาบ้าจะมาฉุดเขาเหรอนี่แนะๆๆ คนบ้าปล่อยแมงปอนะ มันเย็นแล้วแมงปอไม่อยากเล่นน้ำตอนนี้” หญิงสาวโวยวายเมื่อเขาทำท่าจะพาเธอเดินลงทะเลและต้องโอบกอดลำคอแกร่งวุ่นวายเมื่อเขาทำท่าจะโยนร่างเล็กๆ ของเธอลงทะเลเสียอย่างนั้น “พี่มาร์คหยุดนะถ้าโยนแมงปอนะจะโกรธจริงๆ ด้วยจะไม่พูดด้วยสามวัน” “โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วเราไปเดินเล่นกันก่อนกลับบ้านดีกว่า” ชายหนุ่มชวนและวางร่างเล็กบางลงบนผืนทรายนุ่มก่อนจะกุมมือบางเดินลัดเลาะชายหาดชื่นชมบรรยากาศของอาทิตย์อัสดงด้วยกัน แม้ว่าตอนนี้เขาพยายามไม่แสดงออกถึงความยุ่งยากใจและเรื่องที่สุมอยู่ในหัวให้หญิงสาวได้รับรู้ เขาเลือกที่จะกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนตัวเล็กข้างๆ กายแต่เหมันต์ก็สัญญากับตนเองว่าจะจัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด ชายหนุ่มโอบประคองร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด มองท้องทะเลยามอัสดงเกยคางแกร่งกับเรือนผมนุ่มดวงตาสีน้ำ
ตอนที่ 136. เขารู้แต่เพียงว่าเธอเป็นโรคร้ายแต่ไม่รู้ว่าเธอเป็นโรคร้ายที่เรื้อรังระยะสุดท้าย เธอถูกชลเขตนำตัวไปไว้ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดโดยอ้างว่าจะพาเธอไปรักษาตัว แต่ความจริงแล้วชลเขตเพียงแต่นำเธอไปนอนรอความตายโดยที่ไม่ได้ให้การรักษาเธออย่างที่บอกใครๆ แล้วหลอกใช้ฤดีชลให้ทำตามแผนเพื่อสร้างความเข้าใจผิดให้เหมันต์รับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงาน เขารู้แต่เพียงว่าชลเขตจัดฉากโดยให้ฤดีชลวางยานอนหลับเหมันต์และทำทีเหมือนทั้งสองได้เสียกัน โดยชลเขตกับแอนนิต้าเป็นคนจัดฉากและจัดการทุกอย่าง ในตอนนั้นความโลภและอยากเอาชนะคู่อริทำให้เขาเห็นดีเห็นงามไปด้วย และเห็นว่ามันเป็นเพียงการจัดฉากซึ่งฤดีชลเองก็เต็มใจยอมทำตาม เขาเลยปล่อยเลยตามเลย แต่เขาไม่รู้มาก่อนว่าเบื้องหลังการยินยอมของฤดีชล คือชีวิตของดวงฤดีผู้เป็นมารดาซึ่งชลเขตใช้มาต่อรองกับสาวน้อยผู้โชคร้ายซึ่งเธอก็เป็นลูกสาวของเขาเช่นกัน นายหัวใหญ่ชัชชลเดินไปที่ลิ้นชักหัวเตียงและหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งซึ่งเขาและดวงฤดีเคยถ่ายร่วมกันในวันวาน ภาพถ่ายนั้นทั้งเขาและเธอต่างยิ้มให้กล้องด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุข ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายค
ตอนที่ 135. “ไม่เห็นจะยากตรงไหน คุณมีน้องสาวเป็นถึงสะใภ้หิรัญวารินทร์ที่คนทั้งจังหวัดให้ความเกรงใจ แถมยังเป็นมาร์ติเนซคาร์เตอร์ ที่ทั้งร่ำรวยและทรงอิทธิพล คุณจะกลัวอะไร” “จริงสินะที่เธอพูดมันก็ถูก ขอบใจมากแอนนี่เธอนี่ฉลาดเป็นกรดไม่เปลี่ยนเลยนะ” ชายหนุ่มชมแกมประชดหญิงสาวแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้แคร์นักกับสิ่งที่เขาประชดเธอ “ฉันอยากให้เราลงมือเร็วที่สุด เพราะตอนนี้พวกนั้นอาจจะคิดว่าเราไม่กล้าเคลื่อนไหว เราชิงลงมือเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” แอนนิต้าบอกอย่างเป็นการเป็นงาน ใบหน้าสวยฉายแววเร่งร้อน ที่ชลเขตไม่อาจคาดเดาได้ว่าเธอร้อนเพราะความริษยาหรือร้อนเพราะอยากแก้แค้นเหมันต์ที่ไม่หันกลับมาหาเธออีกครั้งหรือแค้นที่ถูกอรุณนารีได้หัวใจของเหมันต์ไปครองกันแน่ “เอาเป็นว่าถ้าเธอพร้อมก็บอกมาฉันเตรียมพร้อมเสมอ อยากเอาคืนไอ้พวกชาวเกาะนั่นเหมือนกันฉันจะถล่มมันให้ราบทั้งเกาะเลยคอยดู” ชลเขตดวงตาวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อนึกถึงวันที่ตนจะได้แก้แค้น นึกถึงวันที่เขาถล่มเกาะนั่นจนราบคาบและทุกอย่างก็จะตกเป็นของเขาทั้งหิรัญวารินทร์ และมาร์ติ เนซ คาร์เตอร์เพราะหากทุกคนที่เกี่ยวข้อง
ตอนที่ 134. “นายคิมมันคงโกรธและเกลียดหนูดี เจ้าหมอนี่ไม่ชอบวิธีตลบหลังแบบนี้ด้วยที่คิมทำแบบนั้นก็คงท้าทายฝ่ายโน้นและประกาศศึกเต็มที่ แต่ดูเหมือนไอ้เขตมันจะไม่กล้าสู้ซึ่งหน้า คิมหันต์ใจร้อนเกินไปฉันคิดว่าสิ่งที่ทั้งคิม และไอ้เขตมันทำ ผลเสียมันจะมีมากกว่าเพราะคนหลายคนต้องมาสูญเสีย” เหมันต์หน้าเครียดเมื่อคิดว่าการที่หลายชีวิตต้องมาสูญเสียก็เพราะความใจร้อนของคิมหันต์ “แต่มันก็ได้ผลเพราะชลเขตเริ่มเคลื่อนไหวบ้างแล้ว แต่อย่างนายว่า มันไม่กล้าสู้ซึ่งหน้าเราแน่นอน ตอนนี้มันก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อยู่พอสมควรจะทำอะไรไม่สะดวกเหมือนเดิมด้วยเพราะตอนนี้มันกำลังถูกจับตามอง ซึ่งมันก็เข้าทางเราพอดี” “เอาไงเอากัน เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วฉันเองก็รอเวลานี้มานานแล้ว” สองหนุ่มมองหน้ากันด้วยอย่างรู้ใจและหันไปมองยังชายหาดเบื้องล่างที่มีหญิงสาวอันเป็นที่รักของพวกเขาอยู่ด้วยแววตาที่ฉายแววกังวลนิดๆ “โว้ยยย! ไอ้คิม ไอ้มาร์คมึง!” ชลเขตโวยวายขว้างปาข้าวของแตกกระจายไปทั่วบ้าน จนลูกน้องที่คอยสอพลอทั้งหลายต้องหามุมหลบดีๆ เพราะถ้าพลาดอาจโดนอะไรลอยมากระแทกหัวก็เป็นได้
ตอนที่ 133.“พี่น่ะไม่โกรธมันหรอกแมงปอ แค่อยากกระเตะก้านคอเฉยๆ นี่มาร์คนายรู้ไหมนั่นน่ะความฝันฉันเลยนะที่อยากจะพาเมียไปล่องเรือฮันนีมูนสุดท้ายนายได้ไปหวานกับแมงปอเฉยเลย ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับฉันแบบนี้” ริคทำท่าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากร่างสูงเอนกายแหงนหงายไปกับพนักโซฟาตัวสวยพลางโอดครวญอย่างน่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในสายตาของเหมันต์ ส่วนนายหญิงกับนายใหญ่ก็ได้แต่มองหนุ่มสาวยิ้มๆ ก่อนจะพากันเดินเลี่ยงไปปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกันลำพัง“ก็มัวแต่ท่ามากล่ะ บางทีถ้านายเอานิสัยปากว่ามือถึงแบบเดิมๆ มาใช้ป่านนี้นายได้เข้าหอกับน้ำผึ้งไปแล้ว ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าท่ามากปากหนักดีนักบางทีการกระทำอย่างเดียวผู้หญิงเขาก็ไม่เข้าใจทั้งหมดนะริค ต้องแบบนี้ แมงปอจ๋าพี่มาร์ครักแมงปอที่สุด แต่งงานกับพี่มาร์คนะจ๊ะที่รักๆๆ” คนที่กำลังมีความสุขได้ทีเอ่ยสอนและแสดงให้ดูด้วยทั้งแววตาท่าทางสุดแสนจะยียวนจนอรุณนารีหน้าแดงเพราะขัดเขินและไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่ดูเงียบขรึมและแกร่งกระด้างอย่างเหมันต์จะมีมุมน่ารักๆ เพี้ยนๆ แบบนี้อยู่“พี่มาร์คบ้า ไม่คุยด้วยแล้วไปหาน้ำผึ้งดีกว่า” อรุณนารีเขินจัดที่ชายหนุ่มแสดงความรักต่อเธอด้วยการ
ตอนที่ 132. “ตัวแดงเป็นกุ้งแล้วยัยแมงเปลือย หึๆ ซ่อนรูปนะเราน่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยหยอกเย้าเสียงกระเส่าแหบพร่าอยู่ริมหูบาง และเพิ่มความซ่านเสียวและเขินอายให้หญิงสาวมากขึ้นเมื่อจมูกและริมปากร้ายกาจฉกชิมความหอมละมุนของผิวสาวที่กลายเป็นสีชมพูไปทั้งตัวอย่างอดไม่ไหวกับความเย้ายวนตรงหน้าจนร่างที่เบี่ยงหนีไร้เรียวแรงขัดขืน ยอมจำนนให้เขาได้เชยชมร่างสาวอีกครั้งแต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่แดงซ่านหวามไหวและแสนจะยินยอมพร้อมใจไปกับบทโอ้โลมของเขา ก็ได้แต่คิดว่าเขาอาจจะอดใจไม่อยู่จริงๆ ร่างสูงจึงตัดใจจุมพิตหนักๆ ที่กลีบปากบวมช้ำเพราะจุมพิตเร่าร้อนดุเดือดของตนหนักๆ แล้วหันไปคว้าผ้าบาติกผืนงามที่เธอใช้พันร่างกายลงมาจากเรือคลุมร่างเล็กแสนเย้ายวนให้อย่างแสนเสียดาย แต่เขาไม่อยากให้เธอเสียใจและเสียความไว้วางใจที่มีต่อเขามากกว่า “เอาล่ะสาวน้อยขึ้นเรือไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ก่อนที่จะเสียสาวก่อนแต่งจริงๆ ยัยแมงปอแก่แดด” “พี่มาร์คคนบ้า” หญิงสาวได้แต่พึมพำเบาๆ แล้วทุบหนักๆ ลงไปบนอกแกร่งอย่างขัดเขินและอับอายสุดขีดที่ยอมเขาได้มากถึงเพียงนี้ นี่ถ้าหากเขาไม่หยุดเธอก็คงจะยอมให้เขาจ