LOGINShare
บทที่ 89
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 90
ฉันหัวเราะเบา ๆ “น่าเสียดายเหมือนกันนะ พวกเขาก็ดูเหมาะสมกันดีอยู่แท้ ๆ”ตอนที่เฉินเยวี่ยใส่ร้ายฉัน ฉันได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อน ๆ ฟังแล้วหลี่เสี่ยวอวี่และเจี่ยนซินสบตากัน เจี่ยนซินดูเหมือนจะอยากถามอะไรบางอย่าง แต่หลี่เสี่ยวอวี่รีบเอามือปิดปากเธอและลากตัวเธอออกไป “พอแล้ว ๆ เล่าข่าวซุบซิบจบแล้ว ทีนี้เรามาคิดกันดีกว่าว่าคืนนี้จะกินอะไรกัน”“จริงด้วย” หลี่เสี่ยวอวี่กดเจี่ยนซินให้นั่งลงบนเก้าอี้แล้วหันกลับมาถามฉัน “เธอจะกลับบ้านพรุ่งนี้ใช่ไหม? แล้วไฟลต์บินกี่โมง?”“บ่ายสามโมง”…… ที่อวิ๋นเฉิงพอฉันออกมาจากสนามบิน ก็สัมผัสได้ถึงลมร้อนที่พัดมาปะทะหน้าคงเพราะฉันชินกับฤดูหนาวของปักกิ่งแล้ว ฉันจึงต้องใช้เวลาสักพักเพื่อปรับตัว ก่อนจะถอดเสื้อโค้ตขนเป็ดออก“คุณหนู”ขณะที่ฉันเพิ่งถอดเสื้อโค้ตลง คนขับรถของบ้านก็มาถึงพอดีฉันพยักหน้าให้ ส่งกระเป๋าเดินทางให้เขา แล้วก้มตัวขึ้นรถในกรุ๊ปแชทหอพัก หลี่เสี่ยวอวี่กับเจี่ยนซินถามฉันว่าถึงหรือยังฉันตอบพวกเธอแล้วก็พูดคุยกันสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าทางที่เรากำลังไปนั้นไม่ใช่ทางกลับบ้านตระกูลเฉียวฉันขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “ลุงหวัง เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 91
หลังจากที่เฉิงเฉิงพูดจบ ฉันก็ขมวดคิ้วฉันไม่คุ้นเคยกับฟางฉิงหยางเลย ปกติก็ไม่ได้ติดต่อกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะต้องขึ้นเรือไปกับพวกเขา เขาสามารถบอกกับเฉิงเฉิงล่วงหน้าได้ยังไง?มีคำตอบหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แต่ฉันไม่อยากคิดไปในทางนั้นฉันหันกลับมามองเฉิงเฉิง "ฟางฉิงหยางบอกเธอเมื่อไหร่?"“วันพุธไง ตอนนั้นพวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร เขารับประกันกับฉันเลยว่าเธอจะกลับมา ฉันถึงได้แอบกลับมาอย่างลับ ๆ”“เดิมทีฉันจะส่งข้อความทางวีแชทไปหาเธอ” เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “แต่ฟางฉิงหยางไม่ยอม บอกว่าอยากให้เธอเซอร์ไพรส์ดีใจตอนเจอฉัน”วันที่หนึ่งมกราคมปีสองพันยี่สิบห้าเป็นวันเสาร์พอดี และก็เป็นวันที่เฉียวเจี้ยนกั๋วโทรหาฉันพอดีด้วยเฉียวเจี้ยนกั๋วและกู้จือโม่วางแผนกันมาก่อนแล้วหรือเปล่า?ฉันเบือนสายตาไปตกอยู่ที่ร่างของกู้จือโม่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอกู้จือโม่ในรอบกว่าครึ่งเดือน นับตั้งแต่เราจากกันไม่ดีที่อพาร์ตเมนต์ของเขาเมื่อครั้งที่แล้วเขาสวมแว่นกันแดด เผยให้เห็นเพียงครึ่งล่างของใบหน้าที่ริมฝีปากเม้มลงเท่านั้น ดูไปแล้วช่างเย็นชาและเข้าถึงยาก ชุดลำลองสีดำทั้งตัวที่สวมใส่อยู่ ทำให้เขาดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 92
หนุ่ม ๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์เองก็ไม่มีใครตอบสนองกลับมาสักคน ฉันมองดูหวังเยวี่ยนเขวี้ยงแก้วไวน์มาทางฉัน จากนั้นยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณครู่ต่อมา แก้วทรงสูงที่โปร่งใสก็กระแทกเข้ากับหลังมือของฉันเศษแก้วที่แหลมคมตกลงมา และในไม่ช้าเลือดสด ๆ ก็ไหลจากหลังมือแล้วหยดลงไปที่พื้นฉันเจ็บจนต้องนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น เฉิงเฉิงรีบปรี่เข้ามาช่วยประคองฉัน "ลั่วเป่า"เมื่อได้ยินเสียงความวุ่นวายกู้จือโม่และฟางฉิงหยางก็ลงมาจากดาดฟ้า ทันทีที่เขาเห็นว่ามือของฉันเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าของกู้จือโม่ก็มืดครึ้มลงเขาเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบผ้าสะอาดมาพันบริเวณจุดที่เลือดออก “เจ็บตรงไหนบ้าง?”ฉันกลัวเจ็บมาก แต่ก็ทนได้เก่งมากเช่นกันเมื่อก่อนฉันป่วยหนักถึงขนาดนั้น ไข้ขึ้นสูงจนสะลึมสะลือไปหมด ฉันก็ไม่เคยร้องไห้ทว่าตอนนี้น้ำตากลับเอ่อคลอขึ้นเต็มขอบตา ฉันเงยหน้าขึ้นมองกู้จือโม่ ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "ไม่รู้ เจ็บ"หลังจากที่ฉันพูดว่า "เจ็บ" ความวิตกกังวลของกู้จือโม่ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเขาตะโกนบอกฟางฉิงหยางให้ไปตามหมอประจำเรือมา จากนั้นก็อุ้มฉันแล้วเดินเข้าไปในห้อง "ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวหมอก็
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 93
ฉันรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล การเคลื่อนไหวที่ถอยกลับอยากที่จะหลบเขา จึงหยุดลงอย่างไม่เป็นธรรมชาติกู้จือโม่ร้อง "หืม?" ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งฉันเม้มริมฝีปากลงแล้วจงใจพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไม่อยากเห็น"ความขบขันในน้ำเสียงของกู้จือโม่ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า "แต่ฉันอยากให้ลั่วเป่าเห็น ทำยังไงดี?"ที่ปลายหูของฉันมีความรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ฉันรีบหันหน้าไปอย่างแรง กู้จือโม่ก็หันหน้ามามองฉันในเวลาเดียวกันทันใดนั้น ระยะห่างระหว่างเราสองคนก็เปลี่ยนเป็นใกล้กันมาก ใกล้พอที่จะได้กลิ่นครีมโกนหนวดจากบนคางของเขา"เสร็จแล้ว"เสียงของหมอดังขึ้น ฉันถึงได้สติขึ้นมา ยกมือขึ้นแล้วดันมือของกู้จือโม่ที่ปิดตาของฉันออกไปหมอถอดถุงมือที่ใช้แล้วทิ้งออกแล้ว “มือข้างนี้ห้ามสัมผัสน้ำเป็นเวลาสามวัน ทางที่ดีที่สุดคืออย่าขยับมันบ่อยด้วย ผมจะมาเปลี่ยนยาให้ทุกวัน”“ใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนก็จะหายดีแล้ว” หมอพูดพลางเก็บกล่องยาเสร็จเรียบร้อย “จริงสิ ผมใช้ไหมพีดีโอ[footnoteRef:0]ในการเย็บ คุณหนูเฉียวไม่ต้องกังวลเรื่องรอยแผลเป็นนะครับ” [0: ไหมคอลลาเจน ไหมละลายได้]
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 94
ฉันเหลือบมองโทรศัพท์และเห็นว่าเพิ่งจะตีสามเท่านั้นด้วยกลัวว่าจะรบกวนเฉิงเฉิงเข้า ฉันจึงหยิบผ้าห่มจากตู้มาคลุมบนตัว เตรียมจะออกไปดูดาวไม่รู้ว่าสภาพอากาศในปีนี้ผิดปกติหรือเปล่า แต่ลมที่พัดมาโดนตัวฉันกลับรู้สึกอุ่นนิดหน่อยท้องฟ้าที่ห่างไกลจากตัวเมืองช่างพร่างพราวเป็นประกายระยิบระยับ เป็นทิวทัศน์งดงามที่หาดูไม่ได้หากอยู่ในเมืองฉันนั่งขัดสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูถูกผลักเปิดดังขึ้นฉันหันกลับไปมอง ก็เห็นกู้จือโม่เดินออกมาจากประตูอีกบานแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ราวบันไดเขายังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมของเขา คนทั้งคนเดินออกมาจากในความมืดมิด ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและเหงาอย่างอธิบายไม่ได้ฉันส่ายหัว คิดว่าความคิดของตัวเองนั้นมันตลกมากเกินไปหน่อยเขาคือกู้จือโม่เชียวนะเป็นคนที่ใคร ๆ ต่างชื่นชมมาโดยตลอด เขาจะเหงาได้ยังไงกันตอนที่ฉันเตรียมจะกลับ จู่ ๆ ก็เห็นกู้จือโม่หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งซอง จากนั้นดึงออกมาตัวหนึ่ง กัดแล้วจุดไฟแช็คควันสีขาวขดตัวลอยขึ้นอย่างแผ่วเบา ฉันเห็นกู้จือโม่สูบมันอีกสองครั้งกู้จือโม่เริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?ในความทรงจำของฉัน เขาเหมือนจะไม่เคย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 95
วันรุ่งขึ้น ฉันถูกเฉิงเฉิงปลุกให้ตื่นฉันซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอก็ดึงฉันออกมาจากใต้ผ้าห่ม "ลั่วเป่า เราจะไปดำน้ำดูปะการังกัน เธออยากไปไหม?"“ไม่ไป” ฉันง่วงมาก จึงยื่นมือข้างนั้นที่บาดเจ็บออกมาให้เธอดู “หมอบอกว่าห้ามโดนน้ำ”ฉันเอ่ยเตือน เฉิงเฉิงถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เธอเลยเลิกเซ้าซี้จะให้ฉันลุกขึ้นเพียงแค่กำชับฉันไม่กี่ประโยคแล้วจากไปผ่านไปประมาณห้านาที อาการง่วงนอนก็หายเป็นปลิดทิ้ง ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างจำนนในโชคชะตาพออาบน้ำทำธุระเสร็จแล้ว ฉันก็ไปค้นหาเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางกระเป๋าเดินทางถูกเปิดออก มีชุดกระโปรงอยู่หลายชุดข้างในนั้นฉันเลือกชุดสีขาวบริสุทธิ์ตัวหนึ่งแล้วหยิบมันออกมา แต่เมื่อฉันกางออกก็พบว่าความยาวของกระโปรงยาวถึงแค่ต้นขาของฉันฉันขมวดคิ้วแล้วหยิบสีน้ำเงินอีกตัวหนึ่งออกมา ตัวนี้ยาวกว่าเล็กน้อย แต่ช่วงเอวกับหลังเว้าจนเปิดกว้างเสื้อผ้าทั้งกระเป๋าเดินทาง ฉันเลือกได้แค่เดรสคอวีสีดำตัวเล็กที่รัดเอวแน่นมากมาสวมอย่างแสนจะฝืนใจหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันก็ออกจากห้องเมื่อคืนฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลย เลยรู้สึกหิวนิดหน่อยจึงอยากเข้าครัวไปหาอะไรกินเมื่อฉันออกจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 96
......ฉันร้อนมาก คนทั้งคนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังถูกย่างบนเตาถ่านอยากจะหนี แต่หนียังไงก็หนีไม่พ้นฝันร้ายสลับซ้ำไปซ้ำมามา เดี๋ยวก็ฝันว่าก่อนที่จะกลับมาเกิดใหม่ กู้จือโม่รับโทรศัพท์ของเฉินเยวี่ยแล้วเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย เดี๋ยวก็ฝันว่าฉันอยู่ในห้องอาหารกับกู้จือโม่ เขาบอกให้ฉันปล่อยเฉินเยวี่ยไปด้วยสีหน้าเย็นชาสุดท้ายภาพก็ตัดมาตอนที่เราสองคนมีอะไรกันเสร็จแล้ว เขามองมาที่ฉันเหมือนกำลังมองขยะ "เฉียวซิงลั่ว เธอมันน่าขยะแขยงมากจริง ๆ"“ไม่...ไม่ใช่ฉัน...”ฉันลืมตาขึ้นมาทันที มองเห็นแสงอาทิตย์กระทบผิวน้ำทะเลหักเหสะท้อนบนเพดาน“ตื่นแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มลึกของกู้จือโม่ดังก้องอยู่ข้างหู ฉันจึงค่อย ๆ หันศีรษะไปช้า ๆหนวดขึ้นเป็นตอสีเขียวบนใบหน้าของเขา สภาพดูเหนื่อยล้ามากฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน จึงเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ แต่ทันทีที่ขยับกู้จือโม่ก็คว้าข้อมือของฉันไว้“อย่าขยับ เธอกำลังให้น้ำเกลืออยู่”หลังจากที่เขาพูดจบ ฉันถึงได้สังเกตเห็นถุงน้ำเกลือหลายถุงแขวนอยู่ริมหน้าต่าง“นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?” ฉันเอ่ยปากถาม แม้แทบไม่มีเสียงก็ตาม แถมยังเจ็บคอมากเหมือนอมมีดหลาย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 97
ฉันก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว พยายามซ่อนมือที่กำเม็ดยาไว้ด้านหลังบางทีฉันอาจจะกระโตกกระตากมากเกินไป เพราะหลังจากที่กู้จือโม่จับมือฉันยกค้างกลางอากาศเพียงไม่กี่วินาที เขาก็เก็บมือกลับไป "มือของเธอมีเลือดออก"ฉันเม้มริมฝีปากลงแน่น แต่ยังไม่ทันได้ตอบ เฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ก็กลับมาแล้วเฉิงเฉิงถือถังเล็ก ๆ อยู่ในมือพร้อมวิ่งมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉันอย่างรวดเร็ว เธอเอามันให้ฉันดูราวกับว่ากำลังถวายสมบัติ "ลั่วเป่า ดูแมงกะพรุนที่ฉันตกได้สิ ฟางฉิงหยางบอกว่ามันจะเรืองแสงตอนกลางคืนล่ะ"“จริงเหรอ?” ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถือโอกาสเหลือบมองแมงกะพรุนสีขุ่น ๆ ในถัง “งั้นเราไปหาตู้ปลามาใส่มันกันเถอะ”เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันก็ดึงแขนเฉิงเฉิงกลับไปที่ห้องโดยไม่ได้หันหลังมองกู้จือโม่อีกในห้องไม่มีภาชนะที่เหมาะสมสำหรับเลี้ยงแมงกะพรุน เฉิงเฉิงจึงให้ฟางฉิงหยาง ไปเอาแจกันแก้วใสมาจากที่ไหนสักแห่งมาแทนหลังจากใส่แมงกะพรุนเข้าไปแล้ว เฉิงเฉิงถึงพบว่ามีคราบเลือดแห้ง ๆ บนหลังมือของฉันเฉิงเฉิงจับมือของฉันแล้วขมวดคิ้ว "ลั่วเป่า มือของเธอ"“ไม่เป็นไร” ฉันเหลือบมองหลังมือที่มีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แล้วดึงกระ
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
